Enyana was die ochtend pas laat opgestaan, na eerst een paar pestkoppen te hebben afgepoeierd was haar humeur er niet echt beter op geworden toen ze was gestruikeld op de gang. Ze wreef over haar arm, het deed niet echt pijn maar het leek er wel op dat ze een blauwe plek zou krijgen. Haar rode haren zwiepten om haar heen toen ze zich met een ruk omdraaide en nijdig wegliep van degene die opzettelijk haar een beentje had gelicht. Haar broek was gescheurd, welja! Dat kon er ook nog wel bij! Het leek haar onwaarschijnlijk dat haar humeur nog slechter kon worden dan nu. Ze veegde een traan uit haar ooghoek. 'Niet waar iedereen bij is...' mompelde ze tegen zichzelf. Ze sprinte het kasteel uit, de grasvlakte op. Ze stortte zichzelf in elkaar en schokte een beetje. Toen zuchtte ze en veegde de tranen weg met haar mouw. Het was de eerste keer in maanden dat ze had toegegeven aan haar woede en verdriet. Ze schopte een steen weg en stak haar handen in haar zakken. Ze was al haar hele leven verwaarloosd, alleen strenge opvoeding en hoge verwachtingen. Vreemd dat ze het nog volhield. Ze keek naar de horizon, snoof de frisse lucht op en plofte neer op het gras. Ze keek om zich heen, er waren maar een paar leerlingen die verderop zaten. Ze was weer eens alleen.

(converse)

Een lichte, bedenkelijke frons verscheen op Converses gezicht terwijl ze naar haar kledingkast keek. Ze had geen idee wat ze vandaag zou aantrekken. Het zou wel lekker weer worden, dus misschien een jurkje? Ze kon zich zelfs niet meer herinneren dat zoveel kleren had. Al deze kleren waren nieuw voor haar, alsof ze het nog nooit gedragen had. Haar voorkeur ging uit naar een wit, zomers jurkje. Ze trok het jurkje aan. Het jurkje had geen bandjes, maar had een sluiting rond haar rug. Het reikte tot aan haar bovenbenen, dus het was een kort jurkje. Ze glimlachte even naar haar spiegelbeeld en kamde haar haren, waarna ze in haar ogen wreef, een laagje mascara opdeed en haar bles fatsoeneerde en haar favoriete clipje gebruikte. Vrolijk sprong ze een keertje en keek toen naar haar voeten. Ach, het was heerlijk warm weer, dus ze ging geen schoenen aandoen. Mensen die haar kenden wisten dat het gewoonlijk was voor haar om geen schoenen aan te doen. Ze had schoenen aangehad toen ze was aangekomen op Starshine, maar ze vond die dingen maar vervelend zitten. Helaas was ze niet goed in het besturen van de Erdse krachten, anders had ze een goed excuus gehad om schoenloos naar buiten te lopen. Ze grinnikte even om haar eigen woordje schoenloos en liep weer verder. Terwijl ze af en toe om zich heen keek om de verschillende gangen te kunnen onthouden, vlogen haar gedachten naar de jongen, Allen. Ze had hem vaag herinnerd en haar herinneringen over hem kwamen weer langzaam naar boven. Nou ja, ze moest maar zorgen dat ze al haar herinneringen weer had. Als dat zo was, zou ze zeker terug naar hem toegaan en hem het vertellen. Ze vond dat idee een goed idee en liep weer vrolijk verder. Ze keek om zich heen en zag toen dat de ingang dichtbij was. Voordat ze echter naar buiten kon lopen, zag ze dat een meisje huilend de trap afrende. Of huilde ze nou niet? Ze wist het niet, ze had het niet goed gezien. Converse zette de achtervolging in en merkte hoe erg achteruit haar conditie was gegaan. Naast haar basistechnieken voor haar magie, moest ze dus ook haar conditie weer gaan opbouwen. Ze voelde zich machteloos tegenover de anderen, die veel beter konden rennen dan haar. Nou ja, ze kon nog altijd de gymleraar van turnen vragen of die haar kon helpen.
‘Hei, wacht!’ riep ze naar het meisje. Ze probeerde haar in te halen, maar het lukte haar voor geen meter. Haar conditiepeil was echt naar nul gegaan, iets wat haar vreselijk irriteerde. Allen zou haar dubbelhard uitgelachen hebben, mocht hij haar hebben zien rennen. Nou ja, het was ook wel een beetje grappig dat een meisje van deze leeftijd, volslank en gezond, rende als een of andere koe die op uitsterven lag. De kracht die haar lach met zich meebracht aan de gedachte aan een uitstervende koe, gaf haar weer opnieuw energie om verder te rennen en dus nog even te kunnen volhouden. Ze zag het meisje een eindje verderop neerploffen. Zonder te twijfelen of het meisje haar wel graag in de buurt had, liep Converse op haar af. Dat was ze altijd al geweest, iemand die snel dingen ondernam zonder er eerst echt goed over na te denken. Ze durfde veel, ook al liet haar intuïtie haar soms in de steek en kon ze soms dan ook echt spijt hebben van dingen die ze deed. Ze slikte even en keek vragend naar het meisje. Ze kon vanaf hier al zien dat die mooie, rode haren had. Ze had een sluikse pony, die haar gezicht verborg. Als je van een pony een bles maakte, dan had je ook iets heel moois. Helaas was haar bles veel te lang om een pony te maken, maar daardoor nog niet minder mooi. Ze schudde haar gedachten even van zich af en besloot om sociaal te zijn. ‘Hé, meisje,’ zei Converse voorzichtig, terwijl ze dichter naar het meisje liep. Ze hurkte neer voor het meisje en keek haar toen aan met haar grote, gifgroene ogen. ‘Gaat het wel? Je liep huilend weg,’ zei Converse, terwijl ze moeite deed om zichzelf in evenwicht te houden. Ze moest dan ook aan zichzelf toegeven dat in een niet zo’n fijne houding stond. Of zat. Of hoe hurken dan ook omschreven werd. Vragend en een tikkeltje aan de nieuwsgierige kant keek Converse naar het meisje. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vroeg ze daarna vriendelijk.

Iemand tikte haar op haar schouder. ‘Hé, meisje,’ Enyana keek om, naast haar zat een meisje. ‘Gaat het wel? Je liep huilend weg,’ Maar Enyana had haar vertrouwen in de goedheid verloren. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ 'G-gaat je geen barst aan! Er is niks.' Snikte Enya. Dat was nogal slap omdat Enya's ogen rood omrand waren. Ze veegde met haar mouw over haar neus en bedacht toen dat ze geen recht had om boos te worden. 'Sorry hoor, pestkoppen zitten me achterna...' Ze toverde een waterig glimlachje tevoorschijn. 'Het spijt me...' Ze veegde de overige tranen van haar gezicht. Ze zag dat het meisje ongemakkelijk zat en schoof een stukje op zodat ze ook goed kon gaan zitten. 'Nouja, je kent het wel: Ik ben wat slimmer dan de rest...kennelijk is dat een misdaad.' Ze blies een pluk haar weg en stak aarzelend haar hand uit. 'Enyana Luccas.' Haar verlegenheid was al een stuk minder geworden sinds ze Alysia had ontmoet. Wat een geluk. Ze bekeek het meisje wat beter, ze kwam van Razen, in het eerste opzicht. Ze was een stuk langer dan Enya en had mooie, oranjekleurige lokken. Enya kreeg ook werkelijk het idee van vurigheid.

(faal...)