Hij zou spoedig weer eens nieuwe stenen moeten gaan halen in Nova, op een vrije dag of iets dergelijks. Met de vingers van zijn linkerhand boog en strekte hij de vingers van de rechter, die het zonder die hulp niet meer zouden doen. Vervloekte MS. Als er een manier was om de ziekte volkomen te verwijderen had hij die al wel moeten vinden; na al die research die hij en Claus hadden gedaan om hun vader te redden, was hij op de meest uiteenlopende dingen gestuit. Maar niets gevonden; hij had alleen de geneeskrachtige stenen op Nova om de ziekte af te remmen en te voorkomen dat zijn spieren verder verlamden en afstierven. Nu waren het zijn vingers alleen nog maar, maar als hij niet ingegrepen had, had hij nu zijn hele arm al niet meer kunnen bewegen. De steen in de ring rond zijn middelvinger absorbeerde de ziekte, had hij uitgevonden. Eens in de zoveel tijd moest het ding vervangen worden. Hoe vaker je de methode gebruikte, hoe vaker de ring vervangen moest worden. Maar dat proces duurde jaren, dus zat hij nog steeds in de fase dat één steen ongeveer een jaar of dertien maanden meeging. Niet zo heel erg lang, maar het was prima te doen.
De steen was nu aan vervanging toe. Beetje jammer dat hij nu nog niet weg kon. Sebastian had zich daarom bij nacht naar het Meer begeven; maanlicht en water gecombineerd verlengden de levensduur van zo'n edelsteen met een paar dagen, precies wat hij nodig had. Het was dan wel niet verantwoord om naar buiten te gaan op zo'n tijdstip en hij haatte het om de regels te breken, maar vanuit zijn oogpunt was dit een kwestie van grote noodzaak. Hij kon dan wel met zijn linkerhand schrijven, maar om nog meer van zijn rechterhand te verliezen sprak hem niet helemaal aan. Het maanlicht reflecteerde zachtjes in de ring met edelsteen die hij in het water dompelde, gezeten op zijn knieën aan de rand van het Meer. Maanlicht was een betoverende, machtige kracht. Het duister was dan misschien niet de bron van zijn kracht, maar zelfs op een duister uur als dit was er licht. Vreemd genoeg voelde hij zich totaal ontspannen en was zijn hoofd eens niet continu met van alles en nog wat bezig. Het voelde hier bijna.. vertrouwd. Sebastian sloot zijn ogen en wentelde de ring om en om tussen zijn vingers tot hij verstoord opkeek.
Gesnik. Hij herkende het geluid uit duizenden; zijn moeders schokkende gestalte, de laatste omhelzing van zijn broer, zijn vader.. Tranen waren hem niet onbekend. Hij keek op, zijn ogen waren al genoeg gewend in het maanlicht om de gestalte van een jongen te zien die daar stond, zomaar, zonder shirt, midden in de nacht. Wat was er aan de hand? Normaal zou Sebastian koel en ongeïnteresseerd reageren, zoals politiek correct was, maar terwijl hij de ring aan zijn vinger schoof wist hij al dat hij dat niet voor elkaar zou krijgen. Rustig liep hij naar de jongen toe, zette zijn bril wat rechter op zijn neus en observeerde hem even, tot hij nauwelijks geluid meer maakte en enkel nog glinsterende tranen huilde. Hij leek wel.. op Claus.. Sebastian probeerde gedachtes aan zijn broer van zich af te zetten, was blij toen hij de jongen herkende als Nikolai, die een les bij hem had gevolgd. Dat de jongen lichtelijke gelijkenissen vertoonde met zijn broer hielp al helemaal niet, het maakte hem alleen maar weker, sentimenteler, aardiger. Hij kon de jongen nu geen straf geven, niet op zo'n moment..
Rustig liep hij op de jongen toe, liet zijn blik over hem heen glijden. Hij wist even geen geruststellende woorden, wilde ook niet direct vragen wat er aan de hand was, maar hij kon het gevoel niet van zich afzetten dat hij iets moest doen. 'Huilen als niemand je kan zien wijst op een diep verdriet,' merkte hij zacht op, zijn stem neutraal. Iemand zoals hij, was nooit goed geweest met gevoelens.

Hoe had Claus' gezicht er ook alweer uitgezien als hij huilde? Hij kon het zich niet goed herinneren; Claus had niet vaak gehuild. Zijn broer was dan misschien wel degene geweest die meer emotie toonde, terwijl hij juist altijd koud en afstandelijk was, maar hij huilde niet vaak. Alsof iets in hem geen zwakte wilde tonen, Claus had wel altijd sterk willen zijn. Had hem altijd beschermd. Iets in deze jongen deed hem heel erg aan zijn tweelingbroer denken. Hoe hij daar zat, met zijn ontblote bovenlijf, sterk en toch zwak tegelijk door al die tranen. Het blonde, piekerige haar was ook nog eens hetzelfde.. Een verleden was iets waar je altijd tegenaan liep, of had alleen hij dat?
Hij probeerde zijn stem rustig te houden toen hij een opmerking maakte tegen de jongen, maar kreeg de zachte ondertoon er niet uit. Ergens wilde hij hem omhelzen om hem te troosten, wat bij Claus altijd wel gewerkt had - behalve die laatste keer dan - maar wat moest de jongen dan wel niet van hem denken? Straks stond hij nog bekend als een schoolpedofiel en was de jongen nog niet geholpen. Alsof hij hem überhaupt al hulp aan kon bieden. Rustig schoof Sebastian wat aan zijn bril, de glazen blikkerden een moment in het maanlicht voor hij zijn ijsblauwe ogen weer op de jongen richtte. 'Feit.' Dat ene woord gaf al zoveel aan dat Sebastian even niets kon zeggen en alleen maar kon zwijgen. 'En dan? Wat maakt het nog uit?' Die woorden. Het geluid van opgeven, je gewonnen geven. De verdere woorden van de jongen zorgden alleen maar voor vraagtekens, maar een ondervraging was hier niet op zijn plaats hoewel hij er anders best voor in geweest was. Op de laatste vraag schudde hij zijn hoofd, al was het fout om leerlingen niet te bestraffen, om uitzonderingen te maken. Maar als het erop aan kwam kon hij zich er vast wel uitpraten. 'Is het niet dom om verdriet te hebben om dingen die je niet gedaan hebt? Je zult nooit weten hoe ze gelopen waren,' vroeg hij zich hardop af. Ja, een discussie starten met de jongen ging nu echt werken, bravo mastermind. Het instinct om dingen op te zoeken in de woorden van de ander die alles twijfelachtig maakten zat echter zo diep in hem dat hij het niet echt meer kon stoppen. Hij richtte zijn koele blik op de jongen; die had beter een andere persoon tegen het lijf kunnen lopen, met bijvoorbeeld meer emoties. 'Behalve als je er zo zeker van bent dat het iets had kunnen betekenen..' Negatieve psychologie, hielp dat? Sebastian ging naast de jongen zitten, keek voor zich uit over het water om zijn rustige houding te behouden en niet aan Claus te denken. Zodra hij teveel aan hem ging denken, ging het mis, straks zaten hier nog twee mensen te huilen!

Ergens voelde hij zich een indringer in de gedachten van de jongen, die hier niet gekomen was om ze met de rest van de wereld te delen. En dan vooral niet met een volwassene die hij niet eens kende. Sebastian was nooit een persoon geweest die sympathie vertoonde of ook maar een poging tot empathie ondernam. Voor hem waren de problemen van een persoon zijn eigen problemen en niet die van hem; wat kon hij trouwens aan miserabele toestanden veranderen? Hij had geen godgiven powers die de wereld een gouden plaats vol geluk zouden maken. Dan was alles heel anders gelopen, had hij hier niet eens gezeten maar had hij zijn vader trots gemaakt met een glansrijke loopbaan in de politiek, waar hij nu zonder ook maar enige schaamte uitgeschopt was. Geen respect meer tegenwoordig, voor niets niet, voor niemand niet. Hij had zich geruïneerd gevoeld toen, maar zijn omscholing was een stuk soepeler verlopen dan verwacht en hij had hier zo aan de slag gekund. Geen idee wie zijn collega geweest was, wat er met haar gebeurd was; het kon hem ook niet zoveel schelen. Ze was weg en hij had een baan. Alles opgelost. Dat de jongen niet opstond en wegliep verbaasde hem ook enigszins, maar misschien had hij de kracht er niet voor. Tranen putten meer uit dan welke andere emotie dan ook. En tranen, die wilden nu bij hem ook opkomen. Niet omdat hij iemand had zien huilen, niet omdat hij medelijden voelde voor de jongen in een onbekende situatie. Maar enkel en alleen uit dat egoïstische drijfveertje dat in hem verstopt zat onder zijn stijfheid, die scheur in zijn kille blik. Claus had het hem geleerd, hoe hij de levensduur van een steen had moeten vergroten. En nu zat hij hier naast een jongen die hem zo ontzettend aan Claus deed denken, enkel en alleen door zijn uiterlijk en door de blik in zijn ogen, dat hij alleen nog maar aan zijn broer kon denken en zich diep ongelukkig voelde.
'Zeker kan je toch nooit zijn?' Dat zou Claus toch ook gezegd hebben, zijn irrationele tegenpool. Dan waren er geen vragen meer. Sebastian slikte; de nacht, het maanlicht, de herinneringen; alles had zo'n effect op hem, dat hij niet meer dezelfde was als de man die voor de klas stond en van plan was leerlingen lekker te overladen met huiswerk en toetsen die net een graadje te moeilijk waren. Hij bleef voor zich uitkijken, over het veld, zelfs toen de jongen een vraag stelde. Zwijgen was toestemmen, niet? En als hij de jongen nu aankeek zou hij hem misschien wel om de hals vliegen en uitroepen dat hij Claus was.. hij moest eerst die herinneringen realistisch zien te maken; Claus was even oud als hij was, ook al had hij hem al een flinke tijd niet meer gezien. Hij was weg, zijn broer. Zijn tweelingbroer. Zonder het door te hebben had hij hun band verwoest; hoe was zoiets zelfs maar mogelijk geweest? Wat hij hier deed? Sebastian was op dit moment wel in staat om de jongen niet plat te knuffelen - wat hij bij niemand behalve zijn broer ooit gedaan had - maar nog niet in staat om emotieloos te blijven. Hij was niet altijd een stijve, asociale hark. 'De steen in mijn ring moet nodig vervangen worden. Maanlicht gecombineerd met water doet wonderen tegen breuken in de steen,' zei hij kort, haalde de ring kort van zijn vinger af om het ding aan Nikolai te laten zien en deed het snel weer terug om zijn vinger. Wie weet, hoe snel de MS zijn kans zou zien om om zich heen te grijpen. Gaat het wel? Goede vraag, maar wat moest hij daarop antwoorden? De.. waarheid? Liegen kon hij niet, alleen achterhouden en woorden ombuigen. In de politiek moest je immers eerlijk zijn op.. een creatieve manier. 'Het.. kan beter,' antwoordde hij, had geen zin om de jongen uit te leggen dat hij hem aan Claus deed denken. Hij zweeg even, wist niet wat te zeggen. O. Wacht. Hij was hier de volwassene. Hij moest hier wijs en aardig en behulpzaam zijn. 'Het is misschien helemaal niet wat je wil, maar als je ergens over wil praten.. kan je altijd bij mij terecht.' zei hij dus maar, hoopte dat het er niet te dwingend of iets dergelijks uitkwam. 'Heb je het trouwens niet koud?' informeerde hij. Hij vond het nu niet bepaald.. warm, hier buiten.

Hij wist niet meer wat hij moest denken, alles was zo verwarrend. De leerkracht, zijn eigen emoties, het verhaal, de academy, de lessen, zelfs de leerlingen waren op dit moment geplaats in die categorie. Wat deed hij hier ook? Het waren zijn zaken niet, en hij wist dat hij het ook moeilijk van zichzelf kon zeggen. Straks zouden ze nog durven beweren dat hij instabiel was en onregelmatig. Dat was hij ook, maar hij wou niet als een afwijking gezien worden. Dus wat was zijn probleem? Als je het niet wilt, doe het dan ook niet. Hij hoorde de stem in zijn hoofd het tegen zichzelf zeggen, maar het werktte niet echt. Nikolai zuchtte, en keek naar de man naast hem. Hij leek er vandaag niet helemaal bij te zijn, had zelf misschien last van dingen uit het verleden die hij niet los kon laten. De lessen, hij had er maar een paar gehad tot nu toe, en ze waren redelijk goed verlopen voor zover hij kon. Hij was ook redelijk goed in Air Magic, hoewel de Light' nog altijd zijn beste vak bleef. De rest was gemiddeld, soms er iets onder, soms boven. Hij snapte niet waarom hij de Air ook goed kon, misschien omdat het ermee te maken had, redelijk veel zelfs. Maar zo had alles met mekaar te maken en kon je alles verbinden. Het was een rare gedachte, en hij liet hem maar los. De man naast hem had hem aan het denken gezet, was meestal geen goed teken was. Ging hij weer veel te diep in om dieper, trok het zich teveel aan, wou logische en uitgelegde verklaringen voor alles. Met een afwimpelend antwoord kwam je er dan niet zomaar mee af bij hem, iets wat sommigen vervelend hadden gevonden, anderen juist als een kans om discussie te voeren.
'De steen in mijn ring moet nodig vervangen worden. Maanlicht gecombineerd met water doet wonderen tegen breuken in de steen,' Het was iets wat hem verbaaste, hij had nog nooit gehoord was een ziekte waartegen je zo'n middel voor nodig had, en van zo'n ziekte. Zou hij het durven vragen? Hij wou geen inbreuk doen op de privacyrechten van de man, maar ergens prikkelde het hem wel. En dan vooral dat hij zijn eigen zorgen zou kunnen vergeten. Dat was iets waar hij op het moment naar snakte, zoals hij daarstraks niet zonder lucht had gekunt. Toen was het alles begon, en het patroon zou zich blijven herhalen. 'Het.. kan beter,' Hij hoorde de aarzeling in de stem, en meteen begon schuldgevoel te borrelen in zijn binnenste. 'Het spijt me, ik had er niet naar moeten vragen.' verontschuldigde hij zich. Ook vragen naar de ziekte was nu uitgesloten, tenzij Master Sebastian er zelf wou over beginnen, wat Nikolai sterk betwijfelde. Wie wou nu over zijn eigen problemen praten? Dat deed je bij een psycholoog, bij je vrienden, maar hier zou het raar zijn. Alsof de rest van de situatie dat al niet was. 'Het is misschien helemaal niet wat je wil, maar als je ergens over wil praten.. kan je altijd bij mij terecht.' Nikolai glimlachte lichtjes, voor de eerste keer die avond. 'Dank u Master Sebastian. Ik zal het onthouden. Maar het is gewoon, ik weet het niet echt, wat er precies is dat me dwars zit. En dat stoort me nog meer.' Zei hij aarzelend, niet wetende of hij zo zijn gevoel vanbinnen had uitgelegd zoals het was. Het leek er redelijk op, dus hij liet het maar zo. Hopelijk zou de master het kunnen begrijpen, of niet, maar het dan laten. 'Heb je het trouwens niet koud?' De vraag deed hem opkijken, hoe kon hij het nu mogelijk te koud hier hebben? 'Nee, ik heb het juist te warm, vandaar het.. erhm' Bleef hij hangen, terug beseffend dat hij in ontbloot bovenlijf zat, 'Zonder tshirt.' Maakte hij zijn zin af. 'U wel dan?' De wederkerende vraag rolde als vanzelf over zijn lippen, hij zou het bijna een normaal gesprek noemen. 'Maar meneer, hoe komt u dan aan die ziekte?' Hij moest het vragen, wist dat het hem anders toch zou blijven plagen, en beter nu dan nooit, niet?

Derpish ._.

Mensen zouden niet op Claus moeten lijken, dat zou het veel gemakkelijker maken om neutraal naar de wereld te blijven kijken. Maar het was nu eenmaal zo en daar kon niets meer aan veranderd worden: Nikolai had er bij zijn geboorte ook niet om gevraagd. Het was nu ook niet zo dat hij zich moest schamen voor zijn uiterlijk, de jongen, maar het stak Sebastian gewoon dat iemand hem zo direct aan zijn broer deed denken. De veel jongere versie, wel te verstaan, maar hoeveel jaren was het alweer geleden dat hij hem daadwerkelijk gezien had? Zijn gezicht was dat van tijden terug, zijn stem was boos en hard. Nee, sommige herinneringen waren niet leuk, maar het waren wel de enige waar hij aan vast kon houden.
Hij zou de jongen naar binnen moeten sturen, geen compassie laten blijken door hem de regels te laten overtreden. Maar hij had hier zitten huilen, hij had duidelijk… iets wat hem dwarszat. Kon hij hem dan zomaar buiten laten zitten? Zonder shirt. Dat de kilte hem nog niet in zijn huid of botten gekropen was, maar dat was waarschijnlijk iets waar hij veel meer last van had door zijn ziekte. Hij kreeg een vraag terug gekaatst; ondanks zijn tranen kon de jongen nog prima antwoorden en leek het dat hij niet zo snel van zijn stuk gebracht kon worden. Net zoals Claus. Het antwoord was er al uit voordat hij doorhad dat hij dingen zat te vertellen die hij meestal niet ter sprake bracht, dat hij weer eens heel handig bezig was zich te laten omkopen door het in duister gehulde maanlicht.
Opnieuw zat hij aan de ring, draaide het ding rond en rond en rond, zonder dat hij het echt doorhad, zonder een reden meer dan de gewenning, de gewoonte die hij ervan gemaakt had. Er was een tijd dat de ring een dood gewicht geweest was aan zijn vinger, nu was het een accessoire geworden dat hij niet kon missen. Altijd als hij ook maar dacht het ding te missen draaide zijn maag om, werd hij overspoeld door een vlaag van misselijkheid en onzekerheid. Telkens was het een illusie, maar nooit kon hij dat knagende gevoel van zich afzetten dat de ring wel eens kon barsten, dat het wel eens op kon houden met beschermen. Dat maakte zijn toch al norse gezicht nog enkele malen strakker, in een poging zijn zelfbeheersing naar binnen uit te stralen.
Het speet de jongen. Wat speet de jongen? Dat hij een vraag had durven stellen? Vragen was vaak de beste manier om ergens achter te komen, vooral aangezien personen als Sebastian bijna nooit over hun persoonlijke toestanden praatten. De enigen waar hij dat soort dingen mee deelden waren dement of dood. Tja, dan bleef er niet veel over. Wat hem dwarszat was dus niet alleen voor Sebastian, maar ook voor Nikolai zelf een raadsel. Zo’n knagend gevoel, dat moest wel het vervelende zijn; het gevoel dat een antwoord op het puntje van je tong lag. Het stak hem dat hij het idee had de jongen te begrijpen, want was nu de laatste keer dat hij echt iemand had kunnen begrijpen vanuit zijn eigen ervaringen?
Hij had het warm? Juist. Sebastian trok even lichtjes een wenkbrauw op, meer omdat hij altijd sarcastisch neigde te kijken dan omdat hij er oprecht niets van snapte. ’Het wordt wel weer lente,’ besloot hij het op te houden. Anders wist hij ook niet in wat voor klimaat Nikolai gewend was te leven, maar het was blijkbaar niet het warmste. Op Nova, de plaats waar hij gewoond had dan, was het best een oké temperatuur geweest. Geen subtropische toestanden, maar een aangename temperatuur waarin je zo af en toe zonder jas kon lopen. ‘Maar meneer, hoe komt u dan aan die ziekte?’ Ja, hij had eerder al teveel gezegd. Nu kon hij het niet meer ontwijken. Toch was het ook ergens wel zijn beurt om te vertellen; had de jongen dat eerder niet zelf gedaan? ’Hoe ik er precies aan ben gekomen weet ik niet,’ zei hij, zijn stem met moeite hetzelfde volume houdend, ’Maar de symptomen startten redelijk onverwacht. Het is nu alweer een tijd geleden dat ik ze begon te ontwikkelen, maar sinds het is vastgesteld dat het MS is, ben ik begonnen met het dragen van die ring.’ Kort en bondig? ’MS is een spierziekte,’ besloot hij er even bij te vermelden, ’En het kan je in een jaar in een rolstoel krijgen. Doordat de dokters er op tijd bij waren kon ik er nog wat tegen doen.’ Dat was het. Hij ging niet uitweiden over hoe hij zoveel wist van geneeskunde. Sebastian keek omhoog, naar de maan. Vroeg zich af wat hij hier deed in het gras, een regel brekend terwijl hij altijd zo van de regels was. ’Maar ik zou het fijn vinden als je er niet al teveel over praatte.’ voegde hij er nog, geheel politiek correct, aan toe. Niet dat hij Nikolai daarvoor aanzag; hij kende de jongen in het geheel niet, maar hij wilde het risico niet lopen dat hij straks allerlei beterschapwensen en andere bemoeienissen van dien kreeg. Vriendelijk bedankt. ’Er is toch thuis niets aan de hand?’ bedacht Sebastian zich opeens. Daar wilden mensen meestal niet over praten, maar tegen dat soort dingen moest wel actie ondernomen worden. Ach, maanlicht had hem altijd dromeriger en losser gemaakt; blijkbaar ook bemoeiachtiger. Als de jongen maar wist dat hij het niet kwaad bedoelde.

Derpish, sorry D;