Caught in the thought of that time.

Haar gewone routine volgende, Oriole zijn ontbijtje zij haar ontbijtje beide later gepland dan de bedoeling, zoals gewoonlijk. Waarom zou je op tijd leven als je alle tijd van de wereld had. Naja zolang niemand Oriole pijn deed zou zij een eeuwig leven hebben. Eeuwig gepijnigd met het verlies van Michael en Joshua die absoluut niets meer van haar wilde weten.
Dan heb je een levende zoon die niets van je wil weten en wat kon je er aan doen? Niets. Er mee leren leven dat de planeet voor je familie ging. Al had ze maar te luisteren naar wat het Koningshuis haar opdroeg. Daarover gesproken ze had in de namiddag afgesproken. Het was ongeveer vier uur met de Shuttle naar Nova ongeveer half uur van de shuttle naar het koningshuis ongeveer een kwartier naar de shuttle van haar vertrek. Ze liet haar ogen vallen op de klok en ze moest daar zijn over ongeveer een uurtje of vijf. En gekleed in haar pyjama, haar rode lokken nog warriger dan normaal en midden in haar ontbijt. Schoot de rosse op om zich als de wiedeweerga eens snel klaar te maken voor haar trip naar Nova. ’Oriole, schiet op we moeten zo weg, schiet op schiet op!’ Zei Evelynn die door haar gehaast zo tegen de deur van haar slaapkamer aanliep en deze vervolgens opendeed om wel in een keer door te lopen. Ze haalde snel haar vingers door haar rode lokken en maakte er maar een vlecht van gezien ze geen tijd had. Deze rolde ze op en pinde hem vast op haar achterhoofd. Haar check, Snel plukte Eva een net gilet uit de kast en gooide deze op haar bed. Snel gingen er een paar jeggings achteraan en een zwart hesje er achteraan smijtend. Snel kleedde ze zich aan. Alsof iemand wat zou zeggen over wat ze aan zou trekken. Vlug trok ze het zwarte hemd aan dat zich strak om haar lichaam sloot met het donkerbruine gilet er overheen getrokken die zich net zo strak om haar lichaam sloot. Iets wat haar boezem mooi liet uitkomen. De zwarte jegging paste mooi bij het geheel. Misschien kon ze haar boog wel mooi meenemen en hierop de terugweg wel een jaagtripje van maken. Eva trok de andere kastdeur open en deed de boog als een schoudertas om en liet hem rusten op haar schouder en deed het zelfde met haar pijlentas maar dan op de andere schouder. Er dan toch achter komend dat de pijlentas eerst moet voor het gemak en langdurigheid van haar boog. ’Oriole!! Ben je nu al klaar?’ Vroeg ze gehaast snel naar de klok kijkend. Nog vijf minuten, hmm had ze dan toch snel gedaan?! Vlug trok ze zwarte bergschoenen aan en bekeek zichzelf in de spiegelen trok meteen een paar plukjes krullen los en keek om naar de vogel die nog over zijn ontbijt gefocust zat. Ze pakte het bakje en rolde met haar ogen.
Eenmaal aangekomen na een lange vermoeide reis -overdrijven is ook een vak- waar ze de gouden vogel had zien kunnen schranzen en haar buik enkel dacht mijn ontbijt, ik mis mijn ontbijt. Ze had het kommetje in de shuttle gelaten want waarom zou je extra troep meenemen. Ze liep altijd graag het stuk naar het kasteel, het was veel rustgevender en ze kon het kleine stukje Nova goed in zich opnemen. Buiten dat ze was op tijd genoeg om het te kunnen doen. Oriole zat zoals vaker rustig op haar schouder, zijn buikje vol gegeten met zijn oogjes gesloten.
Ze liep het kasteel binnen en liep regelrecht naar de ruimte waar ze moest zijn. Met de deur open kon ze meteen doorlopen. Ze hield haar lippen in de krul en maakte een minimale buiging. ’Uwe majesteiten.’ Zei ze toen ze weer recht stond en plaats nam aan de tafel.

@Neh'ria

Het was bijzonder. Het was buitengewoon. Hoe mooi kon Nova zijn in haar pure sereniteit en ochtendgloren. Hoe zuiver haar zonsopkomst. Haar licht en warmte wat leven gaf en de rozige huid van haar, Neh'ria, bijna liet glinsteren alsof haar huid een harnas van duizenden kleine kristallen was. Haar blauwe ogen, pupilloos maar daardoor niet minder levendig, keerde terug naar de tuinen waar ze als grote boom boven de meeste dingen uitstak. Hoe lang was ze hier nu? Was het een maand? Misschien twee. Tijd verliep traag. Voor haar dan. Haar ogen gingen bij die gedachten naar het menselijke wezen in haar nabijheid in de tuin. De vrouw die ze vergezeld had. Vandaag kwam ze. Dat had de vrouw gezegd. De vrouw die zoveel macht had. Maar vandaag kwam zij. Zij die Neh'ria al geruime tijd had willen ontmoeten. Waar ze alleen nog maar verhalen over had gehoord.
Ze keek weer naar beneden, plukte een paar vruchten van de bomen zoals haar gevraagd werd en gaf ze aan de vrouw met zoveel macht. Zij die de titel Hare Majesteit droeg. Vandaag kwam ze, ook zij bevestigde het opnieuw. Het liet Neh'ria knikken. 'Vandaag ga ik haar vragen,' sprak ze daarbij, inmiddels de handelstaal redelijk beheersend om zich goed verstaanbaar te maken. Een mededeling waarop de vrouw haar uitnodigde mee naar binnen te gaan.

De deuren mochten misschien te smal en te klein zijn voor haar postuur, de gangen waren dat zeker niet. In de hoog gewelfde ruimtes kon ze rechtop staan en lopen, gepast achter haar met zoveel macht. De uitgerolde kleden voelden zacht onder haar voeten en de lichte gordijnen wuifden zachtjes mee daar waar de ramen open waren gezet om de frisse lucht binnen te laten. Maar Neh'ria bleef volgzaam en betrad een kamer waar de ramen dicht waren en de witte gordijnen een troebel zicht van de buitenwereld gaven. Een sfeer van rust hing er. Ze boog, voor zover haar lange lijf haar dat toestond, voor de man die al aanwezig was. De metgezel van zij die zoveel macht bezat. Daarna zocht ze haar plek op bij de muur, daar waar ze niemand in de weg zou lopen en alles kon zien. Als standbeeld zat ze daar, onbewegelijk, toen de deuren open gingen en de wind vrolijkheid en een haast kinderlijke speelsheid met zich mee bracht. Met haar. Licht leek haar te omringen, haar krullende lokken te laten vlammen toen ze de kamer doorliep en met een buiging stil kwam te staan bij hen met zoveel macht. Ze sprak hen aan op de manier die Neh'ria ook had leren gebruiken. Dat was ze. Eerbare Evelynn.

@Evelynn

Ze haatte de ambtelijke rompslomp die ze moest doorstaan, maar het moest nu eenmaal. Met een lichtelijk norse blik voor haar doen, hij stond meer op neutraal dan werkelijk op nors. Ze had geen hekel aan het koningshuis of de mensen er in. Ze haatte het concept, wat was nu het nut van iemand die op zijn dikke togus zat met veel te dure kleding en veel te duur edelmateriaal om een hoofd gedrukt. Laten we vooral geld uit geven aan een paar mensen in een veel te duur en veel te groot huis in plaats van bijvoorbeeld infrastructuur. Ze leunde met haar kin op haar handen die ze in elkaar had geslagen, met haar ellebogen leunend op de tafel. Met haar lokken op haar achterhoofd gebonden, met hier en daar een ontsnapte krul. Het toonde haar gezicht zoals het werkelijk was zonder de rode gekrulde omlijsting.
Pas toen ze werkelijk keek vielen haar amberen ogen op Neh'ria. Ze stond opnieuw op en liep naar het wezen om haar te bekijken. Ze liet haar ogen over alle armen glijden het dubbele gezicht. Ze ging uit van een vrouwelijk wezen. Een glimlach stond op haar lippen vermengt met verbazing over haar. 'Cool' Zei ze terwijl ze nog steeds verwonderd naar haar keek. Evelynn stak haar hand uit en keek Neh'ria nog steeds verwonderd aan. 'Evelynn' dit was toch veel interessanter dan want de hooggeboren piefjes te zeggen hadden. Toch kon ze de gedachte dat ze misschien wel iets goddelijks was niet afschudden.

@Neh'ria

Ze leek niet erg gelukkig om er te zijn. Haar gezicht stond nors en haar ogen straalden ongenoegen uit. Haar blik alleen al was genoeg om Neh'ria zich af te laten vragen wat zich in haar hoofd afspeelde. Haar eigen gezicht gaf niets weg van de vragen die door haar hoofd spookten. Als ze stil zat en luisterde, dan zou ze vast tot antwoorden komen. Vandaar dat ze enigszins schrok toen de vrouw met de wilde rode krullen ineens opstond van haar stoel en de ogen op haar richtte. Neh'ria's hoofd draaide opzij. Haar ijsblauwe ogen leken een onhoorbare vraag te stellen aan de vrouw met zoveel macht. Maar deze knikte haar alleen bemoedigend toe. Toen stond ze voor haar. Eerbare Evelynn. Niet helemaal wetend wat ze aan moest met haar eerste mededeling glimlachte ze een beetje ongemakkelijk naar de vrouw. Daarna stelde ze zichzelf voor. De naam die Neh'ria al kende, maar het was fijn om het van haar te horen. Alsof dat aangaf dat ze haar uit eigen beweging ook wilde ontmoeten.
Langzaam maakte een van haar armen zich los uit de haast versteende positie die ze aangenomen had om die van Eerbare Evelynn vast te pakken en te schudden. 'Neh'ria Eerbare Evelynn,' stelde ze zichzelf aan de vrouw voor. Of.. de naam die de mensen haar honderden jaren geleden gegeven hadden. 'Het is een eer om u eindelijk te mogen ontmoeten,' vervolgde ze, zich vast houdend aan het beetje moed wat ze verzameld had sinds de vrouw was opgestaan om haar te begroeten. 'Ik had gehoopt u iets te mogen vragen voor u weer van Nova zou vertrekken,'
Als ze het nu niet zei zou ze de vrouw later misschien weer mislopen. En ze had zichzelf voorgehouden om het vandaag te vragen. Daar zou ze zich dan aan houden ook.

Het wezen, ze moest het haar dan nog vragen hoe zij zelf zou willen worden genoemd. Zelf had ze het nog geen naam kunnen geven. De indrukwekkende grootte, de meerdere gelaten, de hoeveelheid armen. Alles het liet een glimlach op haar lippen verschijnen. ze was nog steeds in de overtuiging dat het wezen voor haar goddelijk was. Ze keek op bij het woord eerbare. Ze tilte haar hoofd en liet het maar voor wat het was zonder een opmerking er over te maken. geïntrigeerd door Neh'ria. 'De eer is aan mijn kant Neh'ria.' Zei ze met dezelfde blik op haar gelaat.
'Vraag raak!' Zei ze met een brede glimlach op haar lippen. Ze vond het niet zo erg om de hooggeborenen te laten wachten tot ze klaar was. Ze was nieuwsgierig naar wat Neh'ria haar wilde vragen Ze draaide zich om en draaide een van de stoelen zo dat ze kon plaats nemen. Ze nam haar boog af en legde deze op tafel. Het had net al niet zo lekker gezeten. Ze legde haar been op de stoel en ging er boven op zitten. Ze trok haar andere been met haar hak op de stoel. Haar blik geïnteresseerd gevestigd op Neh'ria.

@Neh'ria

De glimlach op het gezicht van de vrouw voor haar liet haar zowaar nog meer stralen dan ze al deed. Ze was werkelijk een met het element waar Neh'ria zoveel liefde voor voelde. Met het noemen van haar eigen naam had ze haar hoofd wat genegen en de ogen gesloten, uit respect voor de vrouw voor haar. Met het heropenen van haar ogen zag ze hoe Eerbare Evelynn haar hoofd lichtelijk kantelde bij het horen van de titel die Neh'ria haar gaf. Het kon toch niet dat dit de eerste keer was dat men haar zodanig aansprak toch? Een ietwat verlegen glimlach verscheen op een van haar gezichten toen ze de eerste woorden van de roodharige vrouw hoorde. Een verlegenheid die zich omzette in lichte nervositeit toen de vrouw hier en nu aangaf dat ze haar vraag kon stellen. Daar had ze duidelijk niet op gerekend. Ze had niet eens verwacht dat de vrouw de eerste tijd überhaupt aandacht aan haar zou besteden en zich bezig zou houden met de belangrijke taak waar ze voor gekomen was. Onbewust ging haar blik eerst opzij, naar hen die aangesproken werden met de titel: “Hoogheden”. Hij leek er niet heel erg blij mee te zijn… maar zij.. De vrouw was altijd vriendelijk en begripvol geweest. Ook nu straalde haar zachte ogen gemoedsrust uit en moedigde haar aan om door te zetten. Gestuurd door dat gebaar keek Neh'ria terug naar Eerbare Evelynn die het zichzelf ondertussen gemakkelijk had gemaakt op een van de stoelen die in de ruimte stonden. 'Ik heb vele verhalen over u gehoord. Over wat u doet en de mensen die u daarmee helpt. Ik zou het een eer vinden als ik u bij die taak mijn diensten kon aanbieden. Nova schonk mij leven, ze schonk mij kracht. Ik wil haar op deze manier teruggeven wat zij voor mij gedaan heeft. Als u het wil, dan zou ik graag uw adviseur zijn,' Ze kon bijna niet geloven dat ze echt het lef had gehad om het te vragen. Het enige wat ze nu kon doen was het antwoord van Eerbare Evelynn afwachten.

Het deerde haar niet hoe erg de man het irriteerde dat ze geen aandacht had voor hen. Ze vond het sowieso al erg onnuttig, beetje in een groot huis wonen, geen zorgen over geld voedsel of enig ander ding maar toch beslissingen kunnen maken over wat er gebeurde in kleine dorpen.
Ze luisterde naar Neh'ria die haar vraag in de lange vorm vroeg. Ze knikte en tilte haar hoofd nog een keer. 'Neh'ria het zou mij een genoegen zijn om jou als mijn adviseur te hebben.' Zei de roodharige met dezelfde glimlach op haar lippen. Dit zou ook nog eens het meest geweldige excuus zijn om hier weg te kunnen komen. Ze had nooit zin om hier te zijn te luisteren naar mensen die meer belust waren op macht dan dat ze er werkelijk echt recht op hadden. Ze zou liever Neh'ria de academy laten zien in de tijd dat ze hier was. 'Beste hoogheden, ik hoop dat u mij kunt excuseren. Ik zal toch nu eerst Neh'ria beter willen leren kennen. Er stond verder niets intens belangrijks op de planning.' zei ze met een glimlach op haar lippen terwijl ze zich lichtelijk voorover boog en zich weer recht zette. Eva stak haar hand uit naar Neh'ria om haar overeind te kunnen helpen. Ze keek niets eens om naar de koningin en koning, ze wist wel dat hun blikken zwaar ongeamuseerd moesten zijn.

@Neh'ria
OOC: Zou je mij willen taggen. Anders ga ik geheid het topic vergeten.

Code:

@"Evelynn"

PROFILE MAGICIAN

» Caught in the act .:.
» // Caught in a hurricane
» Caught! [Master Savador]
» Deer caught in the Headlights (c)
» I really thought I was alone.

Caught in the thought of that time.

Caught in the thought of that time.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen