In gedachten verzonken gaat ze rustig door haar rode haren die nu tot haar schouders reiken. Zou ze het al op een staart kunnen zetten? De temperaturen zijn de laatste dagen opgelopen en de dekking op haar nek is te warm. In haar klein kistje die ze nog van thuis heeft met de hoofdzakelijke badkamermaterialen had ze nog een rekker op de bodem gevonden. Ze kamt haar haren naar achter en dringt het in de rekker, maar meteen nadat ze loslaat komen verschillende plukjes weer los en was er amper nog haar in de rekker. Dan zullen we nog maar een paar weken afzien tot het lang genoeg is om het in een staart te steken. Het kistje sluit ze weer goed af en legt het terug in de nieuwe rugzak. Haar bezoek aan Oak's Field had gisteren zijn vruchten afgeworpen en ze had nog een laatste rugzakje gevonden. Natuurlijk helemaal zwart, zodat het niet te veel opvalt. De rits van haar oude rugzak was een paar dagen geleden gebroken, met als gevolg dat ze het tot nu moest sluiten met drie veiligheidsspelden. In de zak zitten nog een paar verse kleren, genoeg voor het aantal dagen dat ze weg zijn. Aantal dagen... Op het bed kan ze haar trouwe viervoeter terug vinden. Even zet ze zich naast hem neer en pakt hem goed vast. Dit zal de eerste keer zijn dat ze meer dan een paar uur van elkaar gescheiden zijn. Sinds haar twaalfde verjaardag hadden ze elkaar elke dag gezien. Nu gaat ze weg zijn voor een paar dagen.  Met een zucht laat ze hem los en rust ze haar voorhoofd op die van hem "Braaf zijn he, jongen," zegt ze met een kleine glimlach, een glimlach die je niet in haar ogen kunt terugvinden. Vash had haar wel beloofd dat hij goed op hem zal letten en ze heeft er volledig vertrouwen in dat hij dit ook zal doen. Dus het is niet voor Siegmund dat ongerust is, het is meer voor zichzelf. Hoe opgewonden ze ook is, toch is ze doodsbang om zijn warmte niet bij zich te voelen. Alles lijkt veel minder beangstigende en confronterend als iemand je constant steunt. Voor de eerste keer zal ze er alleen voor staan. Waarom heeft ze zich dan ingeschreven? Het is tijd dat ze eindelijk op haar eigen benen kan staan en contacten legt zonder dat ze op hem kan terugvallen. Met een zwaar gevoel rond haar hart en waterige ogen stapt ze naar haar kamerdeur. Ze opent de deur, maar loopt terug naar haar bed om Siegmund nog een laatste keer te omarmen. Na een korte tijd kan ze hem eindelijk weer loslaten en sluit ze de deur achter zich. Hij lijkt zich geen zorgen te maken, hopelijk zal hij niet ongerust zijn dat ze zo lang weg is. Hij kent Vash toch wel als een goede vriend, dus gaat ze ervan uit dat hij er wel voor zal zorgen dat Siegmund zich geen zorgen maakt.

Zoals gewoonlijk is ze gekleed in een zwarte broek, maar daarop een rode shirt en haar nieuw leren vestje. Op zich is ze niet dik gekleed, dat lijkt er misschien op maar ze heeft nooit last gehad van de warmte. Haar Raziaanse aard zal hier wel voor zorgen. Nova, de eerste planeet waarvan ze zeker wist dat ze wou bezoeken. Eigenlijk had ze zich wel voor alle planeten willen inschrijven, maar goed, er was een maximum van drie planeten. Allemaal behalve Razen. Het is voor haar nog te vroeg om terug te gaan naar die plek. De plek bestaat toch alleen maar uit nare en pijnlijke herinneringen.
Ze is goed op tijd vertrokken, want de eerste keer dat ze kennis heeft gemaakt met Master Altair was ze te laat. Ze schaamde zich dood, wetend hoe frustrerend het is al mensen te laat komen. Ze hoopt maar dat ze hem kan bewijzen dat ze een gedreven student is en het nooit meer zal gebeuren. Ze was toen ook helemaal in een boek van de schoolbibliotheek gedoken en de tijd uit het oog verloren. Door de vele lessen die ze de laatste weken volgt heeft ze geen tijd meer om haar basiskennis bij te schaven. Haar leren gewikkelde schriftjes waren al goed gevuld en voor vandaag had ze ook speciaal een nieuwe gekocht voor deze uitstappen. Deze keer was er wel geen speciale versiering, behalve dat de verkoper haar herkende en meteen voorgestelde om haar naam op de rug te graveren. Dat kon ze toen niet weigeren.

De angst verdwijnt naargelang dat ze dichter de afgesproken plaats komt. Het duurt niet lang voor ze de docent opmerkt, en ze hem een warme glimlach werpt, "Een goedemiddag, Master" zegt ze met een toch opgewekte stem. In haar ogen kan je nog altijd de gezonde zenuwen terugvinden. Dit zal de tweede keer zijn dat ze van planeet naar planeet reist. De eerste keer was een paar maanden geleden en was van Razen naar deze planeet. Ze is de eerste, dat komt toch wel al heel positief over, niet?
Met een draai kijkt ze naar de torens van de academie, benieuwd over wie er nog meekomt.

Contacten leggen was eigenlijk zo moeilijk nog niet, maar voor een persoon die voor een groot deel van zijn leven nooit echt vrienden heeft gehad, behalve die ene in een dood gewoon dorp wie hij al jaren niet meer gezien had en wie vermoedelijk dacht dat hij ook niet meer in leven zou zijn en je mede studenten toen der tijd je het leven liever tot een hel maakte dan je vriend wilde worden was hij ook al veel geslotener geworden. Gelukkig had Vergil een paar vriendelijke mensen tegen gekomen die er niet zo'n moeite mee schenen te hebben en hem met een soort van open armen had ontvangen. Rinn, Olivia, Vash, wel Syrax was ook geen vriend van contacten, maar de jonge vuur student was toch wel vriendelijk al had hij nogal nerveus geleken. Maar met Luna had Vergil best goed kunnen spreken. Waar ze de tijd vandaan haalde om andere mensen te helpen ondanks haar drukke baan als LM was voor hem een klein wonder. Maar ze deed haar best. Nu stond hij voor de vraag of hij Jax wel mee zou nemen of niet? Hm... de Papoba kon prima voor zichzelf zorgen dus daar zat Vergil niet over in. 'Jax... Je gaat een paar dagen alleen zijn, maar ik verwacht wel dat ze niks breekt ondertussen. Die rare keuren hou je maar buiten.' zei Vergil die ochtend. Jax was af en toe net een kat die van die rare race nukken kreeg en dan door de woonkamer heen sjeesde. Maar het dier knikte en had er een goed gevoel bij dat Vergil probeerde socialer te worden. Het raam stond op een kier waar de papoba gemakkelijk door heen kon glippen en het stond ook nog eens zo dat mocht het gaan regenen dat het niet naar binnen kwam. Vergil nam zijn rugzak nog eens door of hij wel alles bij zich had voor de komende dagen. Daarna sloot hij het door aan het koord te trekken en liep de kamer uit en de Stagiaire etage af. Zijn maag draaide zich rond, hoe vervelend was dat nu... Misschien kwamen er nog wel leerlingen mee die Vergil kende, maar er zouden er genoeg zijn die hij nog niet kende. Net als Master Altair. Hij had de beste man wel eens zien lopen, maar er mee gesproken had hij nog niet. Met een rustige pas liep Vergil het kasteel door en zo naar buiten. Hij was mooi op tijd dus daar had hij geen last mee. Eigenlijk was Vergil wel altijd op tijd. Het kwam maar zelden voor dat hij te laat zou komen. Het platvorm lag nog een klein stukje verder en de wind stak best wel in vlagen op, maar het deed hem weinig. Zijn grijsgroene mantel wapperde soms wat op en liet zich mee voeren met de wind, maar bleef bij zijn eigenaar. Toen Vergil het platvorm op liep zag hij twee personen staan. Zonder zijn pas in te houden haalde hij nog even diep adem om de opbouwende spanning in zijn maag wat te verlichten. Nadat Vergil dichtbij genoeg was om zich verstaanbaar te maken zetten hij een zachte glimlach op. Al leek hij eerder geforceerd tot zijn hij Olivia in zijn blikveld kreeg. Ah mooi op zijn minst 1 persoon die hij al kende. 'Goede middag Master Altair, Olivia.' begroeten Vergil beide aanwezige personen en de geforceerde glimlach werd milder en meer natuurlijker. Dankzij een bekent gezicht. Vergil stopte bij hen en keek even rond. Met hoeveel zouden ze eigenlijk zijn? Daarna ging zijn blik nog even over de twee gezichten en ondanks dat hij het automatisch deed scande Vergil alles om zich heen, Tja dat kwam door zijn Witcher opleiding, maar ermee te koop lopen deed hij nu ook weer niet. Het was niets om over op te scheppen. Dus deed hij het ook niet.