Voor ongeveer heel de reis had Oliver sikkeneurig uit het raam van de shuttle zitten staren. Hij had hier geen zin in. Nova was veel te ver weg van zijn comfortabele bed. Waarom had hij zich hier ook in laten meeslepen? Wat kreeg hij er voor? Geld, ja, maar was dat het waard? Voor nu kon Oliver er nog niets over zeggen, het was daarbij ook nog te vroeg om er over na te denken. Eigenlijk wilde hij er gewoon niet over na denken. Hij wilde gewoon naar bed.
Voor de rest van de rit had hij alles en iedereen gewoon genegeerd. Want zo was Oliver gewoon. Het maakte hem ook niet uit met wie hij in dit team zat om dit probleem op te lossen, zolang ze maar direct en effectief zouden werken, zodat hij zo min mogelijk zijn handen vuil zou maken en zijn tijd zat te verdoen. Die mini-cycloon was nog te doen, maar dit was anders. Dit klonk.. saaier. En al helemaal omdat hij in groepsverband werkte, als Oliver iets niet kon, dan was het dat.

Met een opgeluchte zucht zette de jongen zijn voeten op de grond toen de shuttle eindelijk was geland. Weg uit dat muffige, te kleine hok wat een shuttle moest voorstellen. Hij haatte kleine ruimtes, al helemaal wanneer ze overvol zaten. Waarom moesten er dan ook zoveel mensen naar deze planeet. Er was hier niets te vinden. De jongen keek even achterom over zijn schouder naar zijn andere twee teamleden. 'Misschien handig als we ons vervoer zoeken.' Bromde hij, waarnaar hij maar met de massa mee ging naar de uitgang, opzoek naar de koets of ander voertuig wat hun naar hun bestemming zou brengen.

Ook die koets was een hel geweest met al zijn hobbels en gaten in de weg. Het maakte hem alleen maar meer geërgerd. Maar de jongen deed zijn best om het te verhullen en zich te concentreren op het doel. Het verwijderen van de kristallen. Het begon hem alleen nu te bekruipen dat dit misschien moeilijker ging worden als gedacht. Het was een grot. Een grot had kleine ruimtes, een heleboel kleine ruimtes. Een grot had vaak maar een uit-en ingang. Een grot was geen goede plaats voor Oliver om er te zijn. Dus nu ze er voor stonden, zeiden te veel alarmbelletjes in zijn hoofd dat hij zich moest omdraaien en hier niet aan moest beginnen.
'Heeft iemand een plan of gaan we gewoon lekker kriskras door die grot lopen en hopen dat ieder genoeg van die dingen uit het steen rukt.' Probeerde hij nonchalant te zeggen om de opkomende angst te onderdrukken. De jongen stopte zijn handen in zijn zakken en staarde naar de ingang, waar een lichte schemering van de lichtgevende kristallen vandaan kwam. 'Wat nu als we een van die beesten tegen komen? Of dat een deel van de grot instort en er iemand achterblijft?' Hij wilde er niet aan denken, maar risico's moesten ook besproken worden, toch? Of werd hij nou paranoïde.

Of hij het wilde of niet, dit ging een lange dag worden. Misschien moest hij de volgende keer gewoon zijn hoofd eens weg draaien bij dat missie bord. Want hij was nu eenmaal geen team-persoon, daar was hij eigenlijk al veel eerder achter gekomen. Op de basisschool tijdens gym was hij altijd die persoon die met zijn lucht magie de ballen extra hard tegen zijn tegenstanders aan gooide. En het niet kon verkroppen dat hij dan automatisch verloor want ''je mocht geen magie gebruiken, dat was oneerlijk''. En nu stond hij met zijn handen in zijn zakken chagrijnig naar een of andere grot te kijken waar blijkbaar beesten moesten leven die het nabijgelegen dorp het leven zuur maakten. Het was een vreemd tafereel. Waarom moesten zij dit eigenlijk oplossen, konden ze niet een of ander persoontje van de planeet zelf huren? Dit kostte hen ook alleen maar tijd. Maar dan had hij zich ook niet op moeten geven.

Oliver schudde kort zijn hoofd bij de vraag van het meisje met het witte haar en bleef voor zich uit staren naar de grot. Misschien moesten ze er maar gewoon in gaan en zien wat er gebeurde. Wellicht dat dat de snelste oplossing was. Het was beter in ieder geval dan hier stil staan en bedenken wat nu het beste was om te doen en wat niet. De jongen keek echter ietwat verbaasd toen het meisje met het blonde haar, waarom zat hij ook nog eens in godsnaam bij twee meisjes, een kaart tevoorschijn haalde en dolblij vertelde dat ze hier in de buurt woonden. Misschien daarom dat zij de ''uitverkorenen'' waren voor deze missie. Maar Oliver had niets met deze planeet dus voor hem bleef het gewoon nog een raadsel waarvan hij vond dat hij dat ook niet hoefde op te lossen. 'Misschien dat jij,' Hij knikte naar Tári, 'met haar mee kunt gaan, dan ga ik de andere kant op. Opsplitsen is toch sneller en kost minder werk.' Hij wilde voor geen goud met Kyna mee. Ze leek alleen maar tot last te zijn. 'Oliver.' Stelde hij zich op zijn beurt kort en chagrijnig voor en ook een paar stappen richting de grot deed. Die Kyna mocht hij dan nu wel al bloed irritant vinden, ze wilde wel meteen beginnen, wat hij wel kon waarderen. Dus klemde de jongen zijn kaken op elkaar om geen vervelende rot opmerking te maken over het feit dat ze een kaart had gekregen maar geen kaart kon lezen. Hoe sneller dit voorbij was, hoe beter Olivers humeur zou worden.