Voorzichtig kromde ze haar tenen wat en haalde haar benen uit de gebogen positie waar ze al die tijd in gezeten hadden. Oriël rekte zich uit en probeerde al haar stijve ledenmaten te rekken. Het was fijn om voor een les te kunnen mediteren. Het maakte haar hoofd leeg zodat ze zich volledig op de lesstof kon concentreren. Maar ze kreeg er wel stijve spieren van. Toch was opperste concentratie voor de lessen van deze week wel noodzakelijk. Ze had voor een bijzonder...uitdagend lesplan gekozen. De spreuken Aurealis Nox en Celestial Spirit waren geen spreuken die licht genomen moesten worden. Er kon veel fout gaan, soms zelfs met verwondingen tot gevolg.
Oriël ademde nog een keer diep in en uit, alle kalmerende geuren die in het lokaal hingen opsnuivend. Daarna stond ze op van de dikke kussens die ondertussen ook voor de meeste leerlingen zo vertrouwd waren geworden als onderdeel van haar lokaa. Tafels en stoelen werden tijdens haar lessen amper gebruikt. Alleen voor toetsen en zelfs dan gaf ze liever de voorkeur aan een praktijk test. Ze vond het belangrijk dat iedereen op hetzelfde niveau zat en elkaar aan kon kijken. Het schiep eenheid en concentratie. Vooral dat laatste was de basis voor een juist uitgevoerde waarzeggers techniek.
Oriël streek even een lok rood/paars haar achter haar oor en een kleine glimlach sierde haar lippen. Het was dezelfde beweging die Geralt bij haar maakte en hoewel hun laatste ontmoeting misschien niet helemaal vlekkeloos was verlopen hoopte ze hem snel weer te zien. Ze schudde zichzelf wakker en probeerde de concentratie die ze tijdens het mediteren had gehad weer op te roepen. Ze kon niet staan wegdromen als de eerste leerlingen aankwamen.

(Er is geen postvolgorde en Teren is als stagiair uiteraard ook welkom om te posten)

Met zijn houding recht liep hij door de gangen en met een laatste druppel zweet parelend over zijn wang. Hij hijgde nog net na. De intense training die hij net weer had gehad was echt heerlijk om even alles los te laten. Hij had net een half uurtje pauze er tussen kunnen nemen gezien de les die kwam best wel intens kon zijn, zo had hij gehoord. Hij had zich snel omgekleed en zich wat opgefrist, maar zijn lichaam was nog steeds wat warm. Zonder al te veel te zeggen liep hij vastberaden langs de rest van de leerlingen en draaide zijn schouders soms een kwart slag om te nauwe doorgangen tussen te mensen te nemen. Het was net wisseling van verschillende lessen en daardoor waren de gangen bezaaid met leerlingen die naar hun volgende les moesten gaan. Zwijgzaam wist hij behendig langs de leerlingen te gaan naar het lokaal voor waarzeggerij. Hij had het lokaal nog nooit echt van binnen gezien, dus hij hoopte dat hij het makkelijk kon vinden.

Het kostte hem een kwartier aan verdwalen en ronddolen door het kasteel, maar uiteindelijk had hij het gevonden. Het was daarom ook geen wonder dat hij ergens onrustig aankwam bij het lokaal. Hij zweeg even toen hij bleef staan voor de deur en legde toen zijn hand er op. Eenmaal in de ruimte zag hij de docent zitten en knikte beleefd naar haar. ‘Goedendag, Miss,’ sprak hij vriendelijk. ‘Mijn naam is Estheb’an Vavyendor,’ sprak hij kalm.

Met een geërgerde zucht en een vermoeid gezicht slofte de witblonde jongen door de gangen van de school. Het was veel te vroeg voor deze les, het liefst had hij deze les gewoon niet. Waarzeggerij was absoluut niet zijn ding. Al dat spiri-wiri gedoe was sowieso totale onzin voor hem. Maar dit vak zat nu eenmaal in zijn vakkenpakket en aangezien zijn therapeut er op had gestaan dat als hij niet terug wilde vallen in zijn oude patronen, hij actief mee moest doen met de samenleving, lees lessen bij wonen en sociaal doen, deed hij het maar. Maar niet van harte. Oliver ruilde deze grauwe, wat koude gang graag in voor zijn bed dat waarschijnlijk nu nog wel warm zou zijn. Ugh. Dat was gewoon zijn humeur voor nu. Ugh, ongemotiveerd, moe en hopend dat de les toch nog plotseling niet door zou gaan.

Met een gaap sloeg hij de gang in naar het lokaal, zich beseffend dat hij eigenlijk nog niets had gegeten. Maar het was nu te laat om terug te hollen naar de zaal om daar nog snel iets van brood achter over te werken. En daarbij kostte dat ook weer wat meer energie omdat hij harder moest lopen en méér moest lopen. Nee, dat zag hij niet zitten. Dus rekte de jongen zich nog even uit vlak voor het lokaal en slofte toen naar binnen, zijn ogen glijdend over de personen in het lokaal. Dat waren er nu twee. Dus hij was eens een keer op tijd. Prachtig. Had hij dus wel gewoon nog een broodje kunnen halen. Geen idee wie die gast was die er al eerder dan hem was binnengekomen, maar Oriël herkende hij wel. Een kort knikje naar haar voordat hij zich comfortabel maakte op de stoel. 'Oliver present.' De jongen sloeg zijn armen over elkaar en onderdrukte een gaap.