Waarom deed ze dat toch altijd? Ugh…
Af en toe kwam er een zacht piepje van protest uit haar keel, terwijl het jonge meisje zichzelf recht aankeek in de spiegel en ze onbewust ie-der-e keer weer een gekke bek trok, zodra ze haar make-up probeerde aan te brengen. Serieus?! Het leek wel alsof ze een beroerte kreeg...
Na nog wat frutselen en mutsen was het haar dan toch gelukt om… alleen… haar mascara aan te brengen… Oh.
Ach ja, dat moest er dan maar mee doen. Ze was al laat.
Met een dieeeepe zucht blies Rinn een roodbruine lok uit haar heldergroene ogen. Nog één keer stond ze zichzelf toe een sierlijk rondje voor de spiegel te draaien en bleef halverwege staan, kritisch kijkende naar haar achterste: “Oh god… Ik moet écht weer beginnen met kickboksen hier...!” Een zacht, aanstekelijk lachje ontsnapte haar volle lippen, terwijl ze nog geen seconde later haar smalle schouders luchtig ophaalde. “Nah.” Positief ingesteld als ze was, besloot Rinn haar gemopper met een één, twee, drie, vier ennnn vijf weer van zich af te werpen en vol goede moed aan de dag te beginnen. Er was daarbij genoeg om positief over te zijn vandaag! Ondanks dat ze nét nieuw was op Starshine Academy, was het haar namelijk toch nog gelukt een plekje te verwerven in een les Waarzeggerij, tot haar eigen verrassing. Ze had er al sinds haar aanmelding naar uitgekeken. Je moet begrijpen dat Rinn niet bijzonder krachtig was (magisch of fysiek), wel intelligent was, maar niet per se hoogbegaafd en qua uiterlijk… hm… gemiddeld was, aldus zichzelf. Ook daarom vond ze alles wat bijzonder, interessant en anders was júist geweldig. Helemaal als zij dit heel misschien eigen kon maken... En tuurlijk: een vuurbal uit je vingers schieten was cool -of moest ze zeggen “heet”? hehe..he..-, maar dit… waarzeggerij… dát was pas wat haar schrijversinstinct liet prikkelen en haar altijd aanwezige nieuwsgierigheid liet opborrelen. Juist door de mysterie en geheimzinnigheid ervan -al moest ze toegeven dat die merkwaardige vuurmagieleraar zo ook zijn… “geheimzinnigheid” had… Hm...
Het was daarom met een gezonde dosis goede moed en motivatie dat madame O’Hara uiteindelijk haar kamer uitstapte, haar vos Felix nog even nazwaaide en half wandelend, half huppelend (een oude gewoonte van haar) zich naar het juiste lokaal begaf.
En natuurlijk had ze die in één keer gevonden!

Ja… als Rinn… Rinn niet was geweest…
Na ongeveer het vierde lokaal, twee toiletten én de vertrekken van een Legendarische Magiër, kwam Rinn EINDELIJK op de plaats van bestemming aan. In een kalmere pas hupte ze het laatste stukje en liet haar nieuwsgierige, glimmende ogen de omgeving nauwkeurig afspeuren. Haar zicht werd helaas enigszins belemmerd door een blonde jongeman die in de deuropening stond van het lokaal wat toch echt de goede leek te zijn. “Pardon...” piepte ze daarom met haar melodieuze stem in zijn oor, terwijl ze op haar tenen naast hem stond, zodat ze nét over zijn schouder naar binnen kon kijken. Zodra haar priemende blik nu de ruimte door kon gaan, gleed haar mond opnieuw open bij het zien van al het moois. “Whoa…” verzuchtte ze spontaan -half in de nek van de jongeman. Jup, dit was zeker het goede lokaal! …Gaaf!
Voor een moment even nauwelijks in staat haar enthousiasme te onderdrukken, zakte Rinn weer naar beneden en ging weer normaal op haar voeten staan. Zonder aarzelen, wurmde het fijngebouwde meisje zich vervolgens langs de jongeman naar binnen. Terwijl ze hem passeerde, wierp ze even een... "belangstellende" blik omhoog, aangezien…tja…hij niet… ehm…onknap was… “Ben jij soms een ‘Celestial Spirit’ ofzo...?” grapte ze met de nodige zelfspot, waarbij ze zelf waarschijnlijk nog het meest grinnikte om haar eigen opmerking, zoals wel vaker gebeurde. Het waren dan ook veelal Rinn's heldere lach en bruisende energie wat anderen aan het lachen maakten, in plaats van haar… “grappen”, eghem... Hé, ze deed haar best!
Hierna stapte ze vrij dapper en daadkrachtig verder het lokaal in en keek rond. Er waren nog twee medeleerlingen en uiteraard de lerares aanwezig. Miss... ehm... Oriël. Oh ja. Wow…! Ze was prachtig! En die ogen! Alles wat je zou verwachten van een lerares Waarzeggerij. Zou ze... nu haar gedachten kunnen lezen? Dat zou best ongemakkelijk zijn... maar ook wel gaaf eigenlijk... Hm.
Net toen Rinn alle aanwezigen vrolijk een goedemiddag wilde wensen, merkte ze plotseling de sfeer op in het lokaal… Ze was dan geen lichtmagiër, maar het was zelfs voor haar ietwat voelbaar…
Wacht... Was er...soms iemand doodgegaan...? Natuurlijk was dit een serieuze aangelegenheid, ook gezien de aard van de les, daar was Rinn zich maar al te goed bewust van. En ondanks haar positieve uitstraling, zou ze zich wel degelijk zo goed mogelijk proberen kalm en serieus op te stellen om de spreuk goed te leren, maar… waarom was het wat stil hier en leek alles zo... ernstig en… hm…
Met een stralende glimlach liep Rinn uiteindelijk maar eerst naar de docent toe en knikte haar vriendelijk toe. “Rinn O’Hara, miss.” begroette ze haar beleefd, maar ook met een zekere speelse jeugdigheid die altijd in haar school. Vervolgens stapte ze naar haar medeleerlingen en stak hen één voor één haar fijne hand toe. “Hi! Rinn.” Als laatste gleed haar onderzoekende blik opnieuw naar de eh… hihi… “Celestial Spirit” in de deuropening. Met een ietwat geamuseerde uitdrukking op haar snoet, stak ze als laatste haar hand naar hem uit. “Rinn O’Hara.” prevelde ze met een zacht lachje.
Mooi! Nu had ze iedereen gezien. Wat haar betreft kon de les beginnen.

Op het laatste moment had ze zich nog ingeschreven voor twee lessen die haar wel leuk leken. Mayla was er ook nieuwschierig naar of ze het ook kon natuurlijk. Maar zolang er geen licht magie werd gegeven moest ze zich toch bezig zien te houden dan rond hangen en zelf liggen rommelen met haar magie. Water magie werd nog wel les in gegeven gellukkig, maar ze had twee soorten magie ze beide wilde uit breiden en haar vaders er over kunnen berichten. Chibi wilde mee, maar May vond dat hij maar eens op onderzoek uit moest gaan dus stuurde ze hem weg voor ze naar het waarzeggerij lokaal toe liep. Mayla hoopte dat ze nog op tijd was aangezien ze nog had geprobeerd zich in te lezen, maar alle boeken waren over deze stof al uit geleend uit de bied. Ze stapte ferm voort en nam de trappen met twee te gelijk, maar toen ze de gang net in liep zag ze een wit harige jonge man nog naar binnen gaan in het doel treffende lokaal. Ze beet op haar onderlip en zetten nog een tandje bij. Ze wilde niet te laat komen! Nog voor ze bij de deur was streek Mayla haar rokje glad en liep het lokaal in. 'Goede middag. Mayla Lance.' zei ze met een vrolijke glimlach op haar stralende gezicht. Ach ze kon het niet helpen ze was nu eenmaal een vrolijk type. Daarna ging May naast een roodbruin harig meisje zitten en zetten haar tas onder haar tafel. 'Hoi, ik ben Mayla, leuk om je te ontmoeten.' zei May en ze knikte begroetend naar het meisje naast zich voor ze nog even rond keek en daarna haar blik op de docente richten.

Een doffe klap klonk vanuit een van de kamers op de woud afdeling en zacht gemopper klonk. Een raam open hebben was heerlijk, maar de muggen die erdoor heen kwamen niet. De slipper, die gebruikt was om een van die verschrikkelijke insecten te pletten, werd opgepakt en afgeveegd aan een tissue. Het rottige dier had het zestienjarige meisje behoorlijk geïrriteerd, en het had haar nog geprikt ook. De jeukbult zat op haar enkel, natuurlijk op de gene waar ze de kleine tattoo had en dus zat krabben er niet in. Het meisje gooide losse kleding aan, een flodderbroek en een iets te wijd T-shirt, waarna ze haar voeten in de teenslippers liet glijden en haar kamer uit beende. Ze mocht niet krabben maar dat betekende nog niet dat ze het niet kon laten stoppen met jeuken. Catalina hoopte erop dat de kassen, of althans één van de kassen, open zou zijn.

De kou van de winter bezorgde haar lichte kippenvel toen ze buiten was. Ze had misschien wel een jas aan moeten trekken... Ach, in terug gaan had ze nu geen zin en dus liep ze standvastig door. De kou hielp tenminste alvast iets tegen de jeuk. Het duurde eventjes voordat ze de kassen had bereikt, en daarna duurde het nog even voor ze er eentje had gevonden die open was. Of ja, ze overdreef misschien een beetje want de eerste die ze probeerde was op slot maar de tweede was wel degelijk open. En daar was ze nu dus. Haar bruine ogen liet ze over de planten gaan. Ze had er twee nodig.. voor het goede. Een soort zal het wel doen.. maar twee samen werkten beter. Dat had haar moeder haar verteld en bijgebracht althans. Na even zoeken vond ze de planten die ze nodig had, en met wat water vermengde ze de blaadjes tot een soort van zalfje. Het zag er niet zo uit als toen haar ma het had gemaakt maar het goedje zou het wel doen, toch? Voorzichtig smeerde ze het op haar jeukbult en al vrij snel voelde ze hoe het verdovende effect ervan zijn intrede deed. Tevreden met het resultaat wandelde ze terug naar het kasteel, pakte ze haar spulletjes uit haar kamer en checkte ze nog even haar rooster. Waarzeggerij.. Ze had nog eventjes en op een rustig tempo liep ze richting het lokaal, en pakte onderweg nog een paar snoeptomaatjes uit de grote zaal.

Eenmaal aangekomen was ze eventjes bang dat ze te laat was, doordat er al aardig wat mensen aanwezig waren. Maar aan de sfeer en tijd te zien, was dit gelukkig niet het geval. 'Goedendag! Catalina a Lâmina is aanwezig, mevrouw' sprak ze vrolijk naar de lerares met een brede, enthousiaste glimlach. Hierna groette ze haar medeleerlingen door kort een hand op te steken. Voor een paar tellen bleef haar blik hangen op een oudere jongen die, als ze het goed had, de stagiaire van waarzeggerij was. Ook hem groette ze, maar dan met een vriendelijke glimlach en een knikje. Na dit gedaan te hebben, zocht ze een plekje in het lokaal. Niet te ver naar achteren maar ook niet helemaal vooraan. Ze zat ongeveer in het midden van het lokaal en kon alles en iedereen zo goed horen en zien. De vervelende jeuk die nu al weer terug kwam, negeerde ze zo goed als ze kon. Mh... haar zalfje was niet zo goed gelukt als ze had gehoopt.. jammer. Ze hoopte erop dat de (waarschijnlijk) leuke lesstof haar er van af kon leiden en.. of.., dat het vanzelf wegtrok. Uit haar tas haalde ze een schrift met een bloemenmotief als kaft, en een inktpotje en pen. 'Moet ik aantekeningen maken of is het een spreuk die alleen praktijk oefening nodig heeft?' mompelde ze, half in gedachten verzonken maar hardop, zonder dat ze het door had.