Nog snel kijkt ze na of ze alles mee heeft wat ze kan meenemen voor deze opdracht. Een tijdje geleden had ze gezien dat een stadje in Nova in de problemen zit en ze heeft nood aan een nieuwe uitdaging. Niet dat de lessen en spreuken die ze nu leert geen uitdaging vormen, maar ze wilt ze eens in de praktijk kunnen gebruiken. Met de lente- en zomerevenementen heeft ze ook heel wat prijzen gewonnen die ze nu eens kan uittesten. "Klaar jongen?" vraagt Olivia wanneer ze haar rugzak over haar schouders hangt en haar dikke winterjas onder de arm. Ze gaat ervan uit dat het in die grotten niet al te warm is, dus kan die wel goed van pas komen. Gisteren hadden zij en Vash een uur afgesproken om elkaar aan de shuttles te ontmoeten, binnen een klein kwartiertje is het zo ver. Meteen had ze Vash gevraagd om met haar mee te komen en gelukkig ging hij toch op haar voorstel in. 

Toegekomen aan de Launching platform zoekt ze achter de lange jongen en zijn klein huisdiertje. Olivia is op de hoogte dat honden heel gevoelig zijn aan bepaalde gebeurtenissen: zo kunnen ze het aanvoelen als er een storm, een aardbeving of een tsunami hun weg op komt. Voor dit geval hoopt ze dat ze ook de gevaarlijk instortende gangen kunnen aanvoelen. Tot hoe ver dat gaat, wel dat is tasten in de duisternis natuurlijk. Laten we hopen dat dit wel succesvol zal gaan. "Hey Vash," groet ze hem eerst en bukt zich dan naar de kleine viervoeter om haar dan op te pakken, "Klaar voor de wijde wereld?" zegt ze ondertussen ze over het kopje wrijft. Ze laat de pup los en stapt op de shuttle, richting Nova. 
"Okay, ik heb dus een 'Will-o-Whisp Sprite' mee," haalt ze het klein glazen flesje uit de zak, "Ik hoop dat ik het niet nodig zal hebben, maar als mijn magie eventjes niet mee wilt dan hebben we tenminste wat licht," die zet ze weer voorzichtig in haar rugzak en neemt er dan 5 kleine flesjes uit: "Deze moeten er normaal gezien voor zorgen dat als je je magie te veel gebruikt deze voor een opkikker zorgt. Sinds dat jij waarschijnlijk voor het meeste magie zult moeten zorgen, heb ik dit maar voor de veiligheid mee genomen. Ik heb ook deze twee mantels," waar ze een van de groene mantels Vash overhandigd, "Deze moeten ervoor zorgen dat je niet ter plette neervalt, maar zweeft. Wie weet kan dat nog handig worden." De andere mantel slaagt ze voorlopig over haar schouders, "Ik heb dan ook deze Porthole," een schaal uit keramiek, met een waterbodem die niet beweegt, hoe vaak ze die ook omdraait, "Als we verloren lopen, dan kunnen we dit gebruiken om weer aan de ingang te komen," als laatste haal ze er nog een klein zandloper uit haar rugzak, "Dit heb ik gisteren nog gekocht. Als we dit omdraaien, dan gaat de tijd 15 minuten vertragen," Nog een laatste keer kijkt nog eens goed of ze alles heeft vernoemd dat ze heeft. "Ik denk dat dit alles is," spreekt ze dan uiteindelijk en kijkt ze op naar de jongen die naast haar zit.

Zins zijn komst op Star Shine had Vash enkel lessen gevolgd en zich op gehouden in Oak's field en in en op het terrein buiten de school. Vash was maar al te blij dat hij toch wat vrienden had kunnen maken al was dat bijna geen nieuw ding voor hem. Vash maakte graag vrienden. Maar Olivia was eigenlijk wel zijn beste vriendin op de school hier. Ze vroeg hem zelfs of de jonge Erdse met haar mee wilde gaan op missie. Natuurlijk had hij meteen ja gezegd. Hij zou dom zijn als hij haar geen hulp zou aanbieden. Dus had Vash snel nog wat dingen gehaald. Buiten de enigste prijs die hij op de Fair gewonnen had die hem eigenlijk niet echt nuttig leek nam Vash de vries paddenstoel toch maar met zich mee. Ook had hij nog een andere item uit de shop mee genomen die wel handig zou kunnen zijn. Je wist maar nooit wie van hen gewond kon raken. Nu liep hij samen met Nimh richting het platvorm waar hij samen met Olivia naar Nova zou afreizen. Zijn grote stappen deden de pup niet veel, want ze hield hem goed bij. Toen ze bij het platvorm aan kwamen begroeten Olivia hen al en een brede glimlach verspreiden zich over zijn gezicht. Nimh was niet langer jaloers zich de Fair, maar goed ook. 'Hoi hoi Olivia. Ben je er klaar voor?' vroeg Vash en hij aaide Siegmund even voor hij zich naar Olivia richten. Ze had echt veel spullen bij? Nou ja zo erg was dat nu ook weer niet. 'Dank je,' Bedankte Vash Olivia en sloeg alvast de groene mantel over zijn schouders. Die zou hij haar later wel terug geven. 'Ik heb een Cassiaanse ijszwam bij me, Een flesje Eternal Tear en een touw mochten we moeten afdalen. Verder heb ik goede doses magie ter hand.' zei Vash en hij ging naast Olivia zitten. Nimh die had genoten van Olivia's geknuffel en geaai sprong nu op zijn schoot. Toen zijn tijdelijke partner voor de missie nog even alles na keek grinnikte hij even. 'Het komt goed. Zolang we elkaar in de grot niet verliezen zal alles vast goed gaan.' knipoogde de Erdse naar de razaan. De schuttel zat niet echt vol, maar ze stegen wel op.

Al weet Olivia dat ze voorlopig nog wat nutteloos is op haar magisch vlak, toch hoopt ze het zo veel mogelijk goed te maken met wat ze allemaal heeft gewonnen. Blij dat ze toch Vash hulp heeft gevraagd, sinds hij de enige is dat op de hoogte is van haar problemen en zich dan ook niet schamen in zijn buurt. "Oh, touw, daar had ik zelf niet aan gedacht," had ze even verrast gesproken. Allemaal zo speciale spullen mee nemen, dat ze het meest voor de hand liggende vergeet. Ze hebben geen idee waar ze juist naartoe gaan, grotten zijn zo onvoorspelbaar. "En ik vrees dat jou magie hetgeen is dat we het meest gaan kunnen gebruiken," zegt ze nog als een soort dankwoord naar hem, ook als een soort verontschuldiging omdat haar magie geen al te grote hulp gaat zijn. Zijn geruststellende woorden laten haar naar hem opkijken, maar wordt afgeleid door de bewegingen onder haar. Met grote ogen kijkt ze door het raam, damn dit zou ze vaker moeten doen. Siegmund daar en tegen is niet zo rustig van de stijgende bewegingen. Ze aait hem rustgevend op het hoofd. 

Toegekomen op Nova, moet ze even haar voeten laten gewoon worden aan de vaste grond, maar ze pakt het snel op en gaat de richting uit van waar ze moeten zijn. Aan de ingang van de grot ziet ze al een paar glimwormen spotten. "Ieuw, geen wonder dat iedereen ze weg wilt," kijkt ze neer op de slijmerige wezens. Siegmund zelf snuffelt even, maar trekt zijn neus op. Daarvoor moet ze dus al niet naar omkijken om te zien dat hij geen zot idee krijgt om er één te proeven. Wie weet wat voor giftige stoffen dit bevat. Ze kijkt binnen in het duisterder wordende ingang. Ze opent haar handpalm, waar een heel kleine vuurbol tevoorschijn komt. Fronsend kijkt ze ernaar, in de hoop dat het dan groter wordt. "Dit gaat voorlopig niet werken," fluistert ze meer tegen zichzelf, waardoor ze het lichtgevend flesje uit haar rugzakje haalt en die voor zich houdt. Ze knikt dan naar Siegmund om wat voor haar te lopen.

De reactie van Olivia  op het touw liet Vash voor heel even een kleur krijgen. Dat was toch iets waar je standaard aan zou denken als je naar een grot toe ging? Maar daar moest Vash ook even bij lachen al was het zachtjes. 'Weet je dat je zo nu en dan best grappig bent?' vroeg Vash en hij aaide Nimh over haar koppie. Het was misschien handiger om een trap uit de rotswanden te voorschijn te toveren, maar dit was speciaal klimtouw en scheurde ook niet zo snel als een normaal touw zou doen mocht het langs de rosten schuren. Toch knikte hij bij Olivia's woorden. Hij kende haar kunnen met de magie wat niet echt veel was. Daarom had hij eigenlijk ook ja gezegd. Meer om te voorkomen dat zijn beste vriendin niets zou overkomen. De reis per schuttel duurde gelukkig niet lang en dus stonden ze al snel weer op vaste grond. Het was er echt prachtig, maar de Erdse bleef in de buurt van zijn missie partner. Die er meer moeite mee leek te hebben dan hijzelf. Nadat Olivia weer stevig op haar benen stond liepen ze naar de plek waar ze moesten zijn. Die glimwormen waren echt smerig om te zien. 'Gelijk heb je. Maar zou je vast komen te zitten in dat slijm als je er per ongeluk in terecht komt?' vroeg Vash zich hardop toch wel af en volgde Olivia de grot in, die een licht bal van vuur probeerde te crieeren, maar het scheen niet te willen werken.  Vash wilde steunend zijn hand op haar schouder leggen, maar ze stapte net te snel weg. Een zachte glimlach verscheen op zijn lippen. Gelukkig liet Olivia zich er niet door weer houden. Nimh was zins de inging van de grot achter haar baasje gaan lopen met haar staart tussen haar achterpootjes. Ze vond het maar eng. Met rustige passen keek Vash rond. Dankzij het licht van het flesje konden ze wel goed zien, maar hij kwam op een ideetje. 'Geef het flesje eens?' Vroeg hij en liep naar een puimstenen rotst die half door kalksteen bedenkt werd. De druppels die door het plafon lekte vielen naar beneden waardoor de meeste stenen pilaren van boven naar onder elkaar bijna raakte en anders om. De Erdse legde zijn hand op het puimsteen en maakte een 30 cm lange stok gemengd van puim en kalk steen.  Deze scheiden Vash met zijn magie van de rots en wachten tot Olivia het flesje geven zou.

Verbaasd had Olivia opgekeken bij zijn opmerking over grappig zijn. Dat is ook de eerste keer dat iemand dat zei tegen haar, en ze moet er zelf verlegen om lachen. Zo zie je maar, met twee hoofden bereik je meer dan alleen. 
Gelukkig is de reis naar de rotsen niet zo lang, maar hetgeen waarvoor ze naar hier komen is al snel duidelijk. Op zijn vraag of ze kunnen vast zitten krijgt Olivia een onopvallende rilling over haar ruggengraat. "Daar wil ik liever niet achter komen," want het zou maar een ellendig effect zijn van hun opdracht om besmeurde en gesneuvelde schoenen te hebben. Dat kan ze nu wel als de pest missen. Af en toe kijkt Siegmund om, en ziet dan hoe Nimh meer moeilijkheden heeft met de ruimte dan hij. Siegmund stapt dan weer eventjes terug om haar met zijn neus een klein zetje te geven en aan te moedigen verder te gaan. Olivia kijkt het tafereel met een tedere glimlach aan, ze heeft er ook weer één uit de duizend gekozen. Meteen wordt ze uit haar gedachten gehaald door Vash' stem. Nog steeds verbaasd kijkt ze naar de magie die Vash produceert, maar geeft het flesje zonder aarzelen aan hem.

Nee daar had Olivia gelijk in. Dat was hijzelf ook niet van plan om daar achter te komen. Toch knikte hij en volgde haar tot Vash met een ideetje kwam. Hij maakte een soort stenen houder en Olivia  gaf hem het flesje. Voorzichtig ging hij met zijn vinger langs het platte stuk en de bodem van het flesje. Zo kwam het stevig vast te zitten door zijn aarde magie en konden ze verder licht verspreiden zonder een lamme arm te krijgen. Maar Vash was nog niet klaar en zorgde er voor dat Olivia de vlamloze toorts ook zou vast kunnen houden. 'Kijk zo hebben we beter zicht rond om ons heen.' vertelde hij en bood de toorts weer aan Olivia aan. Als je goed keek zag je ook kleine kristallen die het licht rond de onderkant van het flesje verspreiden. Nimh keek naar Siegmund om toen hij ondertussen haar kant op kwam toen Vash bezig was met de toorts te maken, maar ze zetten haar pootjes schrap. Ze vond het maar eng hier beneden, maar kon het niet helpen toch wat minder angstig te worden door de dapperheid van de herder. Ze zetten een paar stapjes naar Vash toe en keek toen om, maar keerde zich snel genoeg weer naar haar baas toe en duwde zacht tegen zijn been. Vash Bukte en aaide haar zacht over haar hoofdje. 'Het is goed Nimh, we hebben nu meer licht. Maar blijf dicht bij me.' vertelde hij haar en wachten tot Olivia het weer over nam. Want zij was eigenlijk aan de leiding en hij was haar hulpje... nou ja hulpje? Eerder een grote hulp.

XD

Olivia keek bewonderend toe als Vash zijn magie gebruikte om haar object beter te kunnen gebruiken. Ze neemt de toorts van hem aan en kijkt het werkje nog eens goed na, "Ik wist wel dat het een goed plan was je mee te vragen," lachte ze dan, ook gewoon om hem nog is te bedanken om mee te komen. Ze kijkt toe hoe de honden elkaar steunen, net zoals zij twee elkaar steunen. Hij helpt haar met zijn magie en zij probeert goed gebruik te maken van wat ze de laatste paar maanden heeft gekocht en gewonnen. Siegmund lijkt minder problemen te hebben met de locatie en zorgt ervoor dat Nimh zich ook wat beter zou voelen in deze grotten. Olivia zelf begon het ook alsmaar enger te vinden, maar ze wilt kost wat kost deze kristallen weg krijgen. Als Vash zich weer naar haar omdraait, wordt het haar duidelijk dat ze de volgende stap zou moeten nemen. Ze kijkt eens goed rond naar de stalagmieten en stalactieten rond hen. Het is weer een prachtig kunstwerk van de natuur, maar haar zorg op dit moment wat het vinden van de juiste route. "Euhm," komt er toch twijfelachtig uit als ze voorloopt maar voor een splitsing staan. Dan wordt het haar snel duidelijk welke weg ze moeten volgen. Het lijkt wel of de wormen een weg verlichten richting hun eindbestemming. Meteen wilt ze die weg uitlopen, maar wordt plots tegengehouden door het grommen van Siegmund. "Wat is er jongen?" kijkt ze hem vragend aan. Een hele stille, lage blaf is zijn antwoord. Verdomme, moet nu juist lukken dat Siegmund geen goed gevoel heeft over de weg dat ze moeten betreden. "Kan jij dat toevallig weten waar er zwakke plekken zijn en die misschien versterken of werkt dat zo niet?" draait ze zich weer om naar Vash. Eigenlijk heeft ze geen flauw idee van wat zijn magie toe in staat is.

Toen Olivia hem een paar lovende woorden schonk verscheen er een zachte blos op zijn wangen. 'Ach het is niets, zeker niet als jij over een tijdje je eigen magie ook weet te gebruiken.' klonken zijn woorden wat klein en verlegen. Voor hem was het de normaalste zaak van de wereld om magie te kunnen gebruiken, maar hij kon zich goed in denken hoe het voor haar moest zijn. Het was vast net zo iets als dat hij zijn arm zou moeten missen? Tenminste als zijn vader niet zo'n briljante kop was geweest.
Nimh werd gelukkig al wat minder bang, maar toen Siegmund begon te grommen nadat ze verder waren gelopen stopte ze abrupt en keek even van Siegmund naar de gang waar ze heen hadden willen lopen. Vash luisterde naar Olivia's woorden en knikte toen. 'Ik zal even kijken wat ik kan doen.'  zei Vash en hij deed een paar stappen naar voren toe. Voorzichtig zetten hij zijn voeten zo neer dat Vash zeker wist dat hij goed en stevig staan zou. Daarna legde hij zijn hand tegen de rotswand om met zijn aarde magie te voelen of en waar er mogelijk barsten zouden zitten. 'Hm... Deze gang zit vol Kwartsieten. Deze stenen kunnen energie op nemen, maar ook weer uit zenden als ze er te veel van op geslagen hebben. Er zijn wat zwakken plekken in de vloer, maar daar is het kwarts in een dunne laag over een gat gegroeid.' informeerde hij Olivia en de honden. Daarna zakte Vash door zijn knieën en legde zijn handen plat op de rotsbodem. Hij concentreerde zich en liet het gesteente dat vier voeten breed was over de rotsbodem groeien en een hand dik was zodat geen van hun vier er doorheen zouden vallen wanneer ze er overheen zouden lopen. De gaten waren groot en Vash voelde hoe zijn magische energie op geslokt werd, maar hij hield vol. Het pad dat hij creëerde was lang, maar dat was de gang ook. Toen het laatste gevaar geweken was stopte Vash de magie en zuchten heel even voor de lange blonde jongen weer overeind kwam. 'Zo we kunnen weer verder. Nimh kon je hier? Ik wil niet dat je over de rand valt straks.' riep Vash de pup bij hem en ze kwam aan gestrompeld en liet zich door haar baasje op pakken. Vash wachten tot Olivia voor zou gaan.

(Sorry voor de late reactie) XP

De onrust die Siegmund geeft maakt Olivia ongerust of dit wel zou lukken. Ergens had ze wel gehoopt dat Vash er wel een oplossing zou hebben, maar ze heeft er dan wel geen idee van van hoe zijn magie in zijn werk gaat. Ze moet zelf nog ontdekken hoe dat van haar werkt. Ze laat Vash voort gaan en probeert over zijn schouder heen te kijken, wat niet veel succes heeft sinds hij toch wel wat groter is als hij. Bij zijn uitleg blijft ze gewoon staan, verstaat geen woord van wat hij vertelt om eerlijk te zijn, ze vertrouwt er allesinds wel op dat hij weet wat hij doet. Ze kijkt toe hoe de stenen tot leven komen, maar ze ziet ook hoe Vash naargelang het langer duurt het moeilijker heeft. Ze neemt meteen haar rugzak in haar hand en zoekt één van die kleine flesjes. Als hij klaar is en Nimh in zijn armen neemt, loopt Siegmund weer voor. "Hier neem dit," ze overhandigt Vash het kleine flesje in haar hand. "Het zou voor een opkikker moeten zorgen. Het is niet de bedoeling dat je van je sus valt en ik je naar buiten moet draag," geeft ze dan nog van extra uitleg. Het naar buiten dragen heeft wel nog iets humoristisch, want het zou voor haar meer slepen zijn dan dragen.
Een korte blaf van aan de andere kant van de gang brengt haar aandacht weer terug naar hun taak, het klinkt alsof hij iets heeft gevonden. Nog even kijkt ze naar de grond onder haar voeten, maar ziet wel dat het veilig genoeg is om door te lopen. Toegekomen bij Siegmund, eindigt de tunnel doodlopend. "Huh?" Haar verbazing was groot, maar snel genoeg ziet ze hoe de slijmerige dieren zich een weg banen naar een spleet tussen de rotsen. "Nogal een geluk dat ik niet claustrofobisch ben," lacht ze, maar toch is er een zekere angst in haar blik terug te vinden. Wie weet wat je daar allemaal kan vinden. Ze doet de dikke jas uit zodat ze al wat minder kleren heeft om te blijven hangen en perst zichzelf in de spleet. De rotsen zijn gelukkig niet zo dik en ze ziet snel hun doel. Ze komt in een gapend gat terecht, een paar meters onder haar de stenen waar ze naar zoeken. Ze perst zichzelf weer uit de rots en denkt even na. "Dat touw komt nu wel van pas," informeert ze Vash. "Als we dat rond mij hangen en dan vast hangen aan een rots. Kan je toevallig nog een pilaar uit de grond halen? Dan kunnen we de andere uiteinde van het touw daar rond vast maken en kan je mij zonder te veel problemen naar beneden brengen?" dit is voorlopig het beste waar ze op kan komen.

Zodra Vash Nimh op gepakt had kreeg hij een klein flesje van Olivia in zijn hand gedrukt en hij luisterde naar haar woorden. Een kleine grinnik kwam over zijn lippen. 'klopt.' zei Vash en hij opende het flesje en dronk ervan. Hmmm, geen vreemde smaak, maar hij voelde wel de werking ervan. Daarna stopte hij de dop er weer op en deed het flesje in een van de zakken van zijn rode jas en volgde Olivia. Eenmaal aan de andere kant van de gang en zag nog net hoe het kleine meisje weer uit een spleet kwam gekropen. Vash knikte en keek even naar de spleet. 'ik zal de spleet ook even iets vergroten zodat je er niet zo tussen door hoeft te wurmen, al ben je klein zal het voor jouw ook gemakkelijker zijn.' stelde Vash voor en hij zetten eerst Nimh bij Siegmund neer en legde daarna zijn hand op de grond en haalde deze rustig aan omhoog. De stenen ondergrond volgde Vash zijn hand en vormde zich tot een pilaar van een halve meter dik in doorsnee. Daarna deed Vash zijn rugzak af en haalde er het touw uit en gaf een van de uiteindes aan Olivia waarna hij zich naar de sleet toe draaide en eerst zacht zijn handen tegen elkaar aan sloeg. Waarna Vash zijn handen langzaam van elkaar haalde. Terwijl Vash dit deed zag je de spleet zich langzaam aan verwijden. Toen de spleet breed genoeg voor Olivia was om zich er niet perse meer er tussen door hoefde te wurmen stopte Vash. Zo kon het touw ook niet ergens langs af kunnen schuren en dan knappen. Met de rest van het touw gooide Vash deze om de pilaar heen en knikte richting Olivia. 'Ik ben zo ver.' zei Vash en hij wachten tot Olivia in actie kwam.

Olivia kijkt nog steeds bewonderend toe hoe Vash de rots naar zijn hand kan veranderen. Het heeft toch wel veel meer voordelen om een Erd te zijn dan ze werkelijk dacht. Ondertussen had Nimhp zich achter Olivia verstopt en bukte ze zich om over het kopje te aaien. De spleet maakte het voor Olivia al veel makkelijker om door te lopen, nu moet ze niet bang zijn dat haar kleren aan scherpe punten blijft haken en voor onaangename gaten zorgt. Het is niet omdat ze haar oude kleren heeft aangedaan dat ze die nu al beu is. De roodharige bindt het koord rond haar middel, knikt nog zonder een woord te zeggen en verdwijnt weer tussen de nu grotere spleet. aan de rand van de diepte onder haar draait ze zich om en gaat ze op haar hurken zitten. Voorzichtig zoekt ze met haar voet naar een houvast om aan de afdaling te beginnen. De rand van de dalende tunnel bestaat uit kleine uitstekende rotsen, wat het niet makkelijk maakt voor haar om een grip te vinden. Eindelijk heeft ze toch iets gevonden waar ze haar gewicht op kan laten rusten en met haar ander voet de volgende houvast vinden. Haar handen houdt ze nog boven op de rand. Als het tweede voet een vast ondergrond heeft gevonden kan ze eindelijk aan de afdaling beginnen. "Roept even als het niet meer gaat dan zal ik even stoppen." roept ze nog even naar de andere kant van de spleet. Laten we nu hopen dat de stenen niet te glibberig zijn en ze dus haar evenwicht kan verliezen. Heel traag klautert ze naar benenden. Hier en daar een glibberige worm die te dichtbij haar gezicht is. De staf waar Vash de belichting had aan vast gemaakt houdt ze strak tussen haar tanden. Eindelijk hebben haar voeten de vaste grond gevonden. "Ik ben er!" informeert ze Vash. Zo kan hij ook even op adem komen en zijn armen laten rusten. Voor haar ziet ze de kleine berg kristallen. Allemaal goed en wel maar... Zoals verwacht krioelt het hier van die slijmerige beesten en worden de kristallen omringd. Hoe moet ze daar geraken zonder vast te zitten? Het zal niet anders kunnen zeker. Ze laat de staf tegen de wand staan en haalt de rugzak van haar schouders om die open in haar één hand te houden. Haar ander hand heft ze voor zich en probeert zich te concentreren. Verrassend genoeg luistert het vuur in haar naar haar bevelen en komt er een heel fijne straal vlammen uit haar handen. Sissend wijken de glimwormen opzij en komt er een smalle straat waar ze door kan lopen. Nog steeds oplettend dat ze niet uitglijdt op de slijmerige substanties dat die wormen achter laten houdt ze nu een kleine vlam op haar handpalm, houdt ze die omlaag. Gebukt gaat ze verder en geraakt ze dichterbij de kristallen. Haar ogen lichten op als ze vlak voor de kristallen staat. De rugzak hangt ze over haar éne schouder en raapt zo veel mogelijk kristallen op. Met vijf kristallen hebben ze genoeg, maar ze neemt er toch een paar meer mee om zeker te zijn. De vlam in haar ander hand begint kleiner te worden en het wordt moeilijker om die brandend te houden. Snel loopt ze terug naar de rand van de rots. De vlam uit en de rugzak gesloten op haar rug neemt ze de staf weer in haar hand. "Ik klim terug naar boven," roept ze nog voor ze de staf weer tussen haar tanden klemt. Nog even afwachten om zeker te zijn dat de koord strak rond haar middel komt en haar het teken geeft dat Vash klaar is om haar gewicht weer op te vangen kruipt ze weer naar boven. Naar boven gaan gaat toch makkelijker dan naar beneden, al moet ze meer kracht van haar armen vragen. Het is dan dat ze opmerkt dat het sissend geluid niet verminderd naarmate ze verder weg van het centrum komt. Waarschijnlijk worden ze aangetrokken door de stenen die in haar rugzak zitten. Een murmelend geluid wat op een vloekwoord moet trekken, maar de staf maakt het haar moeilijk om duidelijke woorden uit te spreken. Nu gaat ze sneller naar boven, erop hopen dat haar instinct haar niet in de steek laat en dus op een slechte rots staat. Eindelijk boven kruipt ze weer vanuit de spleet en ziet ze Vash met de twee honden staan. "We moeten snel weer weg, die volgen de stenen." De touw rond haar middel gaat los en ze stapt door terug naar de ingang.


Ooc: sorry voor het laat antwoord :p

Olivia Aaide Nimh even over haar koppie en ze genoot er wel van, maar dat nam niet weg dat ze nog altijd bang was. Al werd het met elke geruststelling wel minder.  Vash had even geglimlacht naar het stel en knikte toen ze weer door de spleet verdween en zei dat hij het aan moest geven als hij haar niet langer kon houden, maar besefte dat al snel dat ze dat waarschijnlijk niet kon zien. 'Natuurlijk.' zei Vash en hij liet het touw net genoeg vieren zodat het wel strak stond, maar ook niet te los zodat zij te snel zou afdalen. Hoewel het snel ging en Olivia eigenlijk weinig woog tegenover de andere meiden die hij wel eens opgetild had om hen naar een veilige plek te brengen als ze gewond waren geraakt. Maar toch vroeg het veel van zijn armen. Vooral zijn metale arm die het zwaarder had dan de jongeman gedacht had. Vreemd genoeg. Vond Vash zelf, maar toch was hij blij dat Olivia de bodem had weten te bereiken. Na een korte controle zag Vash dat hij hooguit nog maar een meter touw over had, dus de bodem had niet lager moeten wezen. 'Okay!' riep Vash en het enige wat hem nu nog resten was af te wachten tot Olivia weer terug omhoog zou komen. Vash legde het touw even op de grond en plaatste er zijn voet even op voor Vash zijn gezonde arm even strekte, voor hij zijn metale arm even controleerde. Het metaal zag er nog goed uit, maar de riemen die er aan vast zaten waren groot en deels versleten. Die waren nodig aan vervanging toe. Vandaar dat het zo vreemd voelde. Maar bij de woorden van Olivia nam Vash het touw weer snel op en hield deze strak en trok ook rustige zodat zij gemakkelijker omhoog zou kunnen klimmen. Toen ze eenmaal boven was rolde Vash het touw weer op, maar keek even verontrust toen Olivia zei dat ze snel weg moesten wezen. Hij pakte zijn rugtas en Nimh op en kreeg de rillingen over zijn rug lopen toen het gesis dichter en dichterbij kwam. 'Vandaar dat de dorpelingen bang zijn van deze wezen.' zei Vash en hij volgde Olivia op de voet, maar toen ze over het stuk heen waren dat hij eerder nog had gemaakt zodat ze veilig over konden lopen zetten Vash de pup weer neer en stopte het touw even veilig weg en draaide zich half om. De glibberige glimwormen waren nogal snel als het om de kristallen ging. Ineens herinnerde hij zich iets. Bij de ingang waren ook van die vieze beesten! 'Olivia als de glimwormen de kristallen volgen dan blokkeren ze straks vast de uitgang!' zijn stem klonk lichtelijk  bezorgd, maar hij had een ideetje al wist Vash nog niet of het ook echt zou werken aangezien zijn duistere magie nog niet altijd deed wat hij er van verlangde. 'Ik kan straks wat duistere magie gebruiken. Het gaat moeilijk worden, maar we hebben het nodig.' zei Vash en hij stapte naast Olivia met Nimh vlak naast Siegmund.