✝

<sub>Er hing een pijnlijke stilte op de Etages, een bepaalde druk die zwaarder leek te worden naarmate je dichter bij de afdeling van de Air Magicians kwam. Een drietal leerlingen kwam met gebogen hoofd de trap af gedaald, die naar de marmeren overloop van het gigantische trappenhuis leidde. Ze bewogen zich traag en afwezig, alsof ze met hun gedachten niet in Kovomaka waren.
Twee jongens hadden zich onlangs van het leven beroofd: allebei achttien, allebei aan een overdosis. Allebei ontzettend jong. Hij wist niet hoe, waarom, met welke hamvraag - en misschien was de tijd ook helemaal niet daar voor relatief onduidelijke vragen. De zekerheid was in ieder geval dat ze dit als definitief uitgangspunt hadden gekozen, leeggezogen na wat ongetwijfeld een lang, zinloos gevecht moet zijn geweest. Zwak? Nee. 'Moe,' zou hij zelf op zo'n opmerking reageren. 'Moe, en hun strijd gestreden.' Het 'was ik maar daar geweest op het moment', het onwetende 'maar het is maar een permanente oplossing tot een tijdelijk probleem' en het 'wat was er gaande, dat het zo had moeten zijn?'
If only, if only -
Het reflecteerde zelfs op hem af, hij, die de jongens niet had gekend, zelfs terwijl hij wist dat het louter en alleen een fase was, wijs genoeg om te weten dat er niet aan te ontkomen viel. Alles wat hij zag, was dat de klap groot genoeg was geweest om de school in een sluier van rouw en stille verwerking te hullen. Zoals dat een natuurlijke reactie was wanneer er iemand op een school overleed, ongeacht of je deze persoon persoonlijk had gekend of niet. In zijn gevoelige aard en betrokkenheid had de leraar Watermagie van klein formaat een verlaten zijgang gebruikt om hier een gedenkplaatsje te creëren, waar leerlingen en leraren af en aan liepen om in hun eigen verwerking afscheid te komen nemen.

De gang was lang en smal en liep uit tot een soort gewelf in de muren, het licht ietwat gedempt door sierlijke zwarte sluiers aan de wanden. In één van die ronde gewelven stond een smal tafeltje van zwarte mahonie, overdekt met een donkere satijnen doek. De sidderende vlammetjes van de ontstoken kaarsen werden gereflecteerd op het glas van de fotolijstjes van de twee jongens, waar witte, in elkaar gevlochten bloemenkransjes omheen spiraalden.
'Kailee Rietz - Oliver Creed', luidde de kundig gegraveerde sierlijke letters in zwart marmer voor de foto's. Op het tafeltje, voor de foto's, werden bloemen, kaartjes of persoonlijke spullen gelegd, en op de linkerhoek stonden diverse lampionnen met een hoop kartonnen strookjes in een bakje. Net een soort altaartje. Het stond er vredig bij. Het was rustig bij het gedenkplaatsje, maar dat gaf niet. Rustig en vredig.  

Ergens restte hem de vraag waarom Madeline, als schoolhoofd, geen algemene mededeling in de Grote Zaal had gehouden en een rouwdag voor de leerlingen en het personeel had ingelast. Was het dan niet belangrijk?
Miss Abigail, die afdelingshoofd over de etage van de Air Magicians was, zou zich vast ook ontzettend leeg moeten voelen door de sombere gezichten op haar afdeling sinds de dood van de twee luchtmagiërs - en meneer Geralt, de lange man met lokken als zilver die mentor over de twee jongens was geweest, was vast in de weer om de verwerking voor zijn klas zo soepel mogelijk te laten verlopen.
De zwarte ogen van de kleinere man - normaal open en blakend van vriendelijkheid, maar nu afgemat - gleden over het gedenkplaatsje. Hij moest wat op kijken, omdat hij niet gezegend was met een gebruikelijke, normale lengte voor iemand van zijn leeftijd. Op zijn tenen, met voorzichtig beleid, schikte hij een bloem recht. Een tenger meisje dat hij niet kende kwam even later naast hem staan, haar gezicht onder gedempt gesnik drukkend in een papieren zakdoek. Shong nam in stilte haar licht trillende hand in de zijne, die veel kleiner waren, en schonk haar een triest glimlachje. Zijn duim streek troostend over haar knokkels. Woorden waren niet altijd nodig. Als er behoefte was aan een privé-gesprek stond hij hier ook voor open en knuffels of een glas water voor de kalmering waren áltijd gratis; maar ondanks dat leek het hem wellicht toch een goed idee als leerlingen hun eigen mentor opzochten, voornamelijk omdat hij hier vandaag was om toezicht te houden.

Misschien was het niet aan hem geweest om een algemene gedenkplaats te creëren, maar ach; wat maakte het ook uit wie het deed. Als het er maar was. Spontaniteit, daar had hij op dergelijke momenten iets teveel van. En hij had bovendien niet langer willen wachten, vond het niet eervol voor meneer Kailee en Oliver. Ze verdienden net zo'n betuiging tot aandenken en gemis als iedere andere leerling. Het was ontzettend belangrijk om de gelegenheid te hebben het te kunnen verwerken. Er werd in alle talen gezwegen terwijl mensen die af en toe binnen kwamen druppelen hun persoonlijke boodschap op een strookje schreven en deze vervolgens bij hun lampion op lieten, staande op de balustrade waar de gang in eindigde. De brandende papieren lampionnetjes kozen het luchtruim, dat hier en daar al gauw goud spikkelde boven de Academy.

Een open, algemeen topic voor alle leerlingen, leraren, stagiaires, etc. om een afscheidsboodschap achter te laten voor Kailee en Oliver. Come pay your respects~ Posts zijn niet verplicht; een kleine boodschap door middel van onderstaande code is ook goed.</sub>

Spoiler:

Hoe lang was het terug? De dag, het moment? Een stukje hoop, een stukje acceptatie die hij niet had verwacht van hen. Misschien te vroeg gejuicht... Een kringeltje rook dwarrelde omhoog naar de blauwe hemel. Rustig terwijl de tijd even stil stond, terwijl alle leerlingen stil waren. Hij ditmaal ook... geen geschreeuw, geen brutale uitspattingen. Zijn mond was gesnoerd en de oranje ogen stonden leeg, niet wetend wat hij aanmoest met de situatie. De jongen slikte maar hij huilde niet. Het vettige zwarte haar hing voor zijn ogen en hij kon de nog koude wind voelen. De winter naderde zijn einde terwijl de lente zachtjes en voorzichtig haar toenadering zocht. Hij zat buiten op de balkonrand, vlak bij de gang met het gedenk teken. De jongen slaakte een zucht en tikte de sigaret even af. Wat was er wat hij niet gezien had? Waarom had hij niks doorgehad? Misschien omdat hij net zo'n gesloten pessimist was als hen? Omdat hij het onbewust niet had willen zien? Kailee had hij beter gekend dan Oliver, maar Drake bedacht zich dat hij Oliver ook nog maar kort had gekend. Het bleef vreemd voor hem, hoe het zomaar voorbij was. Kailee had hij niet vaak gezien of gesproken na dat moment.., maar toch had Drake hem als een vriend beschouwd. En dat terwijl hij weinig vrienden had. Het was moeilijk en Drake wist niet of er verband lag tussen de dood van de twee jongens. Het was sowieso erg laat geweest dat Drake er achter kwam dat Kailee zichzelf het leven had genomen. Drake was er boos om geworden. Hij was toch de gene geweest wie zichzelf wijs maakte dat hij alles wist op deze school? Drake had het niet begrepen, maar misschien was de jongen teveel bezig geweest met Yang? Was hij nog teveel met zichzelf bezig geweest om het in de gaten te hebben? En.. hij had toch een leuke avond gehad met Oliver? of dat was misschien niet genoeg geweest. Drake vroeg zich af wat de diepere redenen waren, maar dit waren dingen waar hij nooit achter zou komen. Drake nam een trekje van zijn sigaret, zijn ogen moe en de spierpijn in zijn lichaam. Hij snapte er niks van en misschien was dat wat hem ook nog extra dwars zat. Waarom? Waarom hadden ze het gedaan? Drake had zelf ooit ook p dat punt gezeten.. maar hij was gelukkig optijd gered door Hunter. De jongen slikte en keek naar de lucht. Een vogel vloog over en het leek zo vredig. Het leek zo stil en het was eigelijk te stil.. Had hij er meer voor hen moeten zijn? Meer zijn best moeten doen, terwijl hij ook niks wist? Hoe kon hij het weten? Drake kon niet in mensen hun hoofd kijken, nog hun gedachten veranderen of sturen. Hij wist alleen dat je er voor ze kon zijn op die momenten dat ze je nodig hadden.. alleen, toen was Drake er nooit. Hij was er niet geweest en dat deed hem pijn. Hij had niks kunnen doen, niks kunnen zeggen. Misschien de bullebak, misschien de kwaajongen, maar wel een jongen met het hart op de goede plek. Hij zou ze beide missen. Hij zou de tijden missen en de leegte in zijn hart voelen wanneer hij langs hun kamer liep. Hij zou het missen hoe Kailee gek kon doen. De pijn vanbinnen veranderde de blije herinneringen. Het waren nu de momenten waar hij met een droevige glimlach aan terug dacht. Het gemis waardoor je een traan over je wang laat gaan, vlak voor het slapen gaan. Pijn had je in velen soorten. Fisiek en mentaal en ook nog een waar je pas laterere leeftijd achterkomt. Een pijn die je mentaal en fisiek voelt. Als je lichaam stijf voelt na het huilen. Het gat in je hart, de leegte op een stoel. Dat je de denkt aan hoe het had kunnen zijn als die gene er nog wel was geweest? Het verlangen naar die warme knuffel. Het verlangen naar die trotse woorden. Het misgrijpen naar het weten, het weten wat hij had gezegd. Hoe voelt het als iemand wegvalt die er altijd is geweest? Iemand waar je op vertrouwt, iemand die je door en door kent? Hoe voelt het om die gene te missen? Moeilijk uit te leggen aan iemand die dit nog nooit heeft ervaren. Wanneer je dit weet, vallen de dagelijkse kleine probleempjes of ruzies in het niet. Het boeit je niet of je kleren vies zijn, of waarom je te laat komt in de les. Je wilt niet weten wat de ander over je denkt. Niet uit onzekerheid, maar omdat je op zo'n moment écht jezelf leert kennen. Jij weet wie je bent en niemand hoeft je dat te vertellen. Je houd je vast aan de herinneringen, je houd je vast aan wat ooit was, terwijl de wereld voor je uit snelt. Het was moeilijk en je worstelt je door elke dag, tot je de acceptatie aanvaard. Je kin omhoog en een glimlach op je gezicht. De pijn van binnen is.. normaal, dus je kunt dingen beter relativeren. Wat is er nou eigelijk echt belangrijk? De dagelijkse wissewasjes, de gebreken die je hebt, meningsverschillen.. al die dingen. Je gooit het over je schouder en loopt vrolijk verder. Ook omdat je weet dat het weer overwaait en het daarom minder zwaar lijkt. Het leven is relatief voor hen die het ondergaan. It's life, deal with it or run without facing it.

Drake maakte zijn sigaret uit tegen de stenen en stapte van het muurtje af. Zijn langzame tred en houding gaf aan dat je beter niet tegen hem kon spreken nu. Hij had geen behoefte aan een verwarmend gesprek of troostende woorden. Hij zag Miss abigail staan en toen hij dichterbij kwam de tranen op haar wangen. Bij een verlies word iedereen getroffen. De pijn van binnen is als een mes en je onmacht is als het flinterdunne draadje dat knapt. Hij begreep dat ze verdrietig was, maar Drake kon geen woorden over zijn lippen krijgen om dit te verzachtten. Wat hij wel deed en voor Drake erg onverwacht, was een hand op haar schouder leggen. De altijd brutale jongen die hij tegenover haar was, .. was even niet te zien. De hand op haar schouder was warm en Drake keek haar aan. Zijn ogen waren droog, maar zeiden genoeg. Het was zoals het was. Een andere kleine man stond erbij die Drake herkende als de nieuwe watermagie docent. Drake keek hem even aan, maar sprak niet. Hierna pakte hij een stukje papier en schreef er iets op. Daarna liet hij de lampion de lucht in gaan. Hij keek het na en slaakte een sucht toen het uit het zicht was verdwenen. Daarna liep de jongen met de handen in zijn zakken verder de afdeling op naar zijn kamer. Life is not easy, it's just to you, how you handle it.

We all get hurt in life, we all get sad sometimes.
It is difficult and we blame all those who mean the best.
It’s important to never drown yourself in this sorrow.
I wish that I could have told this to you both when you were alive.
I wish that I could have saved you both like someone once saved me.
I’ts to late now and I will miss you both.