Momochi .
 PROFILEReal Name : P. Posts : 203 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: LightKlas: Mr. SafPartner: Why does my form of love always come with the word'' I''?
 |  Onderwerp: The Forgotten Season  vr okt 04 2013, 00:02 | |
| 
Drip. Drip. Drip. Druppels glibberen een voor een langs de ijskoude ruiten naar beneden. Zo koud dat er daadwerkelijk een plekje in het midden is dat condenseert, door de adem van Momochi die er vlak voor zit. Hij heeft zijn armen over elkaar heen geslagen en staart verveeld naar buiten. Regen.. Wat zonde van zo'n mooie vrije dag als vandaag. Bedenkt Momochi zich bitter, inmiddels zenuwachtig op zijn stoel naar voren en naar achteren wippend. Normaal gezien zou iets als wat regenval hem niet stoppen om naar buiten te gaan maar aangezien de bacteriën gisteren gezamenlijk besloten hadden om hem aan te vallen.. Denkt hij daar nu iets anders over. Snotterend trapt hij de stoel achteruit terwijl hij opstaat. De emotie verveling knaagt nu al enkele uren aan hem waardoor er wonder boven wonder nu iets van chagrijnigheid in Momochi's gezicht schuilt. Uitgeput van verveling loopt hij bijna slapend naar zijn bed toe, kort daarna met zijn gezicht de dekens ontmoetend, zonder afscheid te nemen.
Gapend word Momochi een half uur later wakker. Dit is niet hoe hij van plan was om zijn Zaterdagmiddag te spenderen maar.. Zijn ogen glijden kort naar de ruit waar nog steeds doffe plofjes regendruppels tegenaan tikken. Aan het weer kun je niets veranderen. Eindigt hij zijn eerste gedachte iets beteuterd. Ergens had hij gehoopt dat de regen opgehouden zou zijn in de tijd dat hij in dromenland was. Jammer genoeg denken de weergoden daar anders over. Als je gelooft in dat soort onzin. Ondanks de teleurstelling, zijn verkoudheid, het weer en het feit dat hij zijn halve middag zittend of liggend heeft doorgebracht voelt hij zich vreemd genoeg toch voldaan. Wanneer hij zijn hazelnoot bruine ogen in het licht boven zich richt voelt hij zijn neus kriebelen, wat vervolgt word door een luide nies. Met Momochi's ogen nog half gesloten zoekt hij blind naar een zakdoekje om vervolgens zijn neus te snuiten. Ach wat de hel, besluit hij plots. In een abrupte beweging strompelt hij van het bed af en baant zich een weg naar de kast. Hij opent een van de lades en treft daar negen-tiende chaos en een-tiende mislukte organisatie. Zijn handen wroeten door de verschillende stoffen heen tot ze het bekende kriebelende gevoel van wol treffen. Inmiddels breed glimlachend trekt hij de sjaal uit de lade en wikkelt deze enthousiast om zijn nek heen. De lade vergetend dicht te doen grist hij zijn jas van de kapstok en dribbelt hij naar buiten, de frisse lucht tegemoet.
Fris, koud zul je bedoelen. Menig verstandig verkouden kind zou zich hebben omgedraaid. Sjaal of geen sjaal. Nu zou je dus de conclusie kunnen trekken dat Momochi ofwel niet slim is, ofwel gewoon immuun is voor de kou. Geen van beiden is het juister antwoord. Klappertandend baant hij zich een weg door de gevallen bladeren heen, zijn handen diep in zijn zakken gestoken. Zijn verstand en zijn lichaam zeggen hem, nee schreeuwen geluidloos om terug te keren. Zijn hart zorgt er overigens voor dat die twee niet meer als fluisteringen zijn. Hij is buiten tenslotte en dat is nu even waar hij het meeste behoefte aan heeft. Zonder verdere poespas zet hij koers richting het woud. Ofwel het Duistere woud. De hoge bomen en holle wegen trekken Momochi nog altijd als bijen op honing aan. En het woud in de herfst is gewoon een genot om naar te kijken, de keuze was voor Mochi dus niet lastig en met stevige pas en een grimas op zijn lippen loopt hij richting het woud.
Hoe langer hij loopt, hoe hoger de bomen lijken te worden en hoe dieper de wegen. Het zonlicht word langzaamaan weggenomen door de nog bebladerde bomen. Hetgeen waarom het woud dan ook bekend staat, waar zij haar bijnaam aan verdient heeft. Met een grote grijns op Mochi's lippen dribbelt hij van boom naar boom. Hier en daar slaakt hij een klein kreetje van plezier, zo extatisch is hij dat hij even in beweging is. Het woud lijkt volledig verlaten, niet dat Mochi anders verwacht had. Was het niet voor zijn wanhoop om iets te doen was hij hier nu ook niet geweest. Het is dan ook zeer opmerkelijk wanneer hij achter hem iets door de bladeren kan horen ritselen. ''Hallo?'' Vraagt hij kalm, tot een halt komend. De glimlach ebt ietsje weg en zijn hazelnootbruine ogen darten van links naar rechts op zoek naar het persoon wat even gek was om in deze kou naar buiten te gaan.
[BEZET VOOR HORO]
[Succes ermee, ik um.. nee ik zat er niet echt in. Dus mijn post is een beetje slecht geworden. Excuses...] |
|
|
