Zelfs in haar slaap was Celia's zwaard niet ver weg van haar. Met gesloten ogen maar een onrustige ademhaling draaide ze zich op haar zij. Pas zodra ze het koude oppervlakte van de schede onder haar vingers voelde kwam haar ademhaling weer tot rust. Alsof haar onderbewuste wist dat ze niet weerloos was. Nu zou Celia dat sowieso niet zijn. Ze had zoveel verborgen wapens dat ze de tel kwijt was. En ondanks dat ze ze in haar slaap niet bij zich droeg betekende dat niet dat ze niet binnen handbereik lagen. En Celia was een hele lichte slaapster. Maar zelfs nu kon de rustgevende aanraking van de veiligheid die het zwaard haar bood haar dromen niet tot rust manen.

Versuft en slaperig werd ze wakker en ging overeind in bed zitten. Haar lange witte haar die ze 's nachts altijd in een strakke vlecht moest vastmaken had ze een beetje losgewoeld en een paar lichte plukken krulden lichtjes langs haar slaperige gezicht. Het was weer één van die nachten dat slaap er waarschijnlijk niet inzat. Dus Celia gooide de dekens van zich af en slingerde haar lange benen over de rand van het bed. Het eerste wat ze vastgreep voordat ze ging staan was uiteraard haar zwaard, waarna ze zichzelf met behulp van het bed overeind duwde. Het was niet altijd even handig om zo lang te zijn als zij was. Je had meisjes die klaagden omdat ze te klein waren of hun groeispurt te lang op zich liet wachten. Je had ook meisjes die juist een perfecte lengte hadden. En dan waren er nog meisjes zoals Celia die de wetten der natuur tartte en pas ophielden met groeien op een lengte van 1 meter negentig. Iets wat niet vaak voorkwam, maar Celia was de uitzondering op de regel. Nu was deel van haar lengte ook de schuld van haar zware training. Toch had ze het niet erg gevonden om tien centimeter korter te kunnen zijn.

Een simpel zwart vest met lange mouwen om de tatoeage op haar linker onderarm te verbergen. De nummers die haar markeerde als een wapen van Selene. Verder een zwarte broek van soepele stof. Meer had ze niet nodig op haar hoge laarzen van zacht leer na dan. Haar beenbescherming liet ze ook op de etage liggen. Ze ging een stukje lopen. Dus ze had haar witte lokken in een staart bij elkaar gebonden en had enkel haar zwaard in de schede met een speciale riem op haar rug hangen. Tenminste als je die enkele verborgen wapens niet meetelde was dat het enige wat ze bij zich droeg.

Het bos was donker en verrassend koud. Al was het niets vergeleken met de grotten onder de aarde van Erd waar ze het grootste deel van haar leven tot nu toe had doorgebracht. Dus Celia liep door. Ze deed de moeite niet om stil en onopvallend te zijn, dus zo af en toe hoorde je een takje kraken of bladeren vertrapt worden onder haar laarzen. Toch was ze nog steeds stiller dan de gemiddelde persoon. Het was een gewoonte. Hoe graag Augustus ook wilde dat ze er vanaf kwam, het lukte niet om per ongeluk lawaai te maken.

Ineens stopte Celia met lopen. Ze had een tak horen kraken, maar er geen onder haar voeten gevoeld. Nu zag ze hier in het donker maar weinig. En toch voelde ze de aanwezigheid van een ander. Haar vingers van haar linkerhand reikte naar de mouw waar ze het vertrouwde lemmet van een werp mes voelde zitten. Ze kon hem binnen een paar seconden pakken en wegwerpen mocht dat nodig zijn. Maar eerst kon ze zich het beste omdraaien om te zien wie er zich nog meer in het bos bevond.

Het was een stomme zet geweest om haar te achtervolgen. Dat waren nou echt van de dingen waar Celia helemaal niet tegen kon. Ergens zitten waar je niet minstens aan één kant van je een muur had, dat was ook zoiets. Na een tijdje te hebben geluisterd kon Celia met zekerheid zeggen dat het hier om een mens ging, en niet om een wild beest. Dat zorgde ervoor dat ze halt hield, tastte naar haar wapens, al was het maar voor het veilige gevoel dat ze haar gaven, en zich toen omdraaide naar de persoon die haar achtervolgde. Achter haar, op een afstand die maar een paar meters overbrugde, stond een man. Jonger dan de meeste leraren, dat wel. Maar overduidelijk al lang geen leerling meer. Hij stond daar in zijn pyjama met verwarde haren en een vermoeide blik in zijn ogen. Heel even dacht Celia dat de man aan het slaapwandelen was. Maar toen hij sprak was hij zich er absoluut van bewust van wat er om hem heen gebeurde.

Zijn woorden lieten Celia licht een wenkbrauw optrekken. Zoals hij er nu bijliep kon ze hem maar weinig serieus nemen. 'Dat komt van een man in zijn...pyjama, die zelf midden in de nacht in het bos rond sluipt. Mijn excuses dat het voor mij dan erg moeilijk is om die woorden dan nog serieus te nemen,' reageerde ze terug. Het was tegen de regels dat ze de woorden van waarschijnlijk een stagiair en anders een leraar negeerde. Maar laten we eerlijk zijn. Als er nu een groot beest uit die bossen tevoorschijn zou komen, dan zag Celia deze man nou niet bepaald snel reageren. Ze kon het mis hebben natuurlijk, met die mogelijkheid moest ze altijd rekening houden. Maar zoals de situatie er nu uit zag was in Celia's ogen zij degene met de meeste overlevingskansen.

Toen gebeurde er zo'n typisch geval als het over de duivel hebben. Een laag gegrom waarschuwde haar en onmiddellijk daarna schoot er uit de struiken een grote wolf tevoorschijn. Waarschijnlijk een alfa aan zijn kracht en grootte te zien. En Celia had zo het gevoel dat hij het stuk bos waar zij zich bevonden als zijn territorium beschouwde. Met een reactievermogen in seconden liet Celia zich opzij vallen om rollend over haar schouder weer overeind te komen. De wolf, die de intentie had gehad haar omver te werpen stopte haastig en draaide zich om. Door zijn wil te tartten had Celia de aandacht op zich gevestigd waardoor de grote wolf niet eens aandacht had voor het andere mens dat er stond. Die zou hij later wel krijgen. Eerst zij!

Hij stormde opnieuw op haar af. Celia zette zich af en reikte boven zich naar de onderste tak. Kijk, dit waren de momenten dat ze blij was met haar lengte. De wolf rende onder haar door en voordat hij zich opnieuw had omgedraaid had Celia hem een harde trap in zijn zij gegeven waardoor hij omviel. Celia liet zich uit de boom vallen en trok haar zwaard. Balancerend op de bal van haar voet wachtte ze de volgende aanval af.

Het verschil tussen haar en de man was haast grappig te noemen. Warm gekleed in donkere kleding en met stevige, goedverzorgde laarzen was het duidelijk dat Celia met de bedoeling naar het bos te gaan naar buiten was gelopen die nacht. Terwijl ze zich afvroeg wat de man tegenover haar hier deed. Hij rilde in zijn pyjama kleding die veel te koud was voor een herfstnacht als deze. Celia voelde de kou niet eens meer. Haar hele jeugd had ze in de grotten onder het oppervlakte van Erd doorgebracht. Haar lichaam was zich aan die temperaturen gaan aanpassen. Zelfs zonder het vest zou ze nog geen kou leiden. Afgaand op die feiten gaf Celia haar mening over de situatie waarop ze vervolgens met een autoritaire toon werd toegesproken. Heel lichtelijk, enkel een paar millimeter, ging Celia's wenkbrauw omhoog. Maar voordat ze dingen kon zeggen waar ze later geheid spijt van zou hebben gekregen klonk er uit de struiken niet ver bij hen vandaan gegrom.

Celia hoorde amper de waarschuwing van de man. Dat was het moment dat haar training het van haar overnam. Gebruik makend van haar lengte en de omgeving wist Celia de aanval van de wolf te ontwijken en hem uit haar buurt te trappen voordat hij naar haar zou kunnen uithalen. De eerstvolgende logische actie voor haar was het trekken van haar zwaard. Het was daarom net alsof ze uit een soort trance ontwaakte toen de man ingreep. Langzaam ontspande Celia zich weer en liet het zwaard terug in de schede glijden toen de man controle leek te hebben over de wolf. 'Ik was niet van plan hem te vermoorden als u dat soms dacht,' was haar enige reactie op zijn woorden. Wat af hem het recht haar te vertellen waar ze zou moeten zijn en wat ze zou moeten doen? Daar had ze afstand van gedaan op het moment dat ze uit Ark was ontsnapt. En geen stagiair, noch een leraar zou haar weer terug in die kooi dwingen als één of ander wild beest.

Ze knielde neer bij de wolf om hem eens wat nader te bekijken. Haar blik ging terug naar de man. 'Hij is gewond,' zei ze zachtjes en wende haar blik weer terug naar de wolf. Eén van de achterpoten van het beest had een ernstige wond wat niet wilde genezen blijkbaar. De wolf, die zich in het nauw gedreven voelde met de twee mensen zo dicht bij hem, worstelde met de val waar hij in zat tot hij één achterpoot los had gekregen en naar Celia uithaalde. Ze deinsde razendsnel achteruit maar kon niet voorkomen dat de wolf haar vest op twee plekken kapot scheurde. Door één van die scheuren was haar mouw open gehaald. De zwarte getatoeëerde cijfers: 712144 staken fel af tegen haar witte huid. Haar ''code'' waaraan ze te herkennen was voor Selene. Snel wikkelde ze de stof van haar kapotte mouw eromheen en keek weer naar de wolf. 'Dat was niet erg aardig,' was het enige wat ze tegen het dier zei.

Celia borg met een droge klik haar zwaard weer op samen met de mededeling dat ze niet van plan was geweest de wolf te doden. De spottende opmerking van de man kwam niet goed bij haar aan. Haar pupillen verkleinden zich even, maar dat was verder ook het enige uiterlijke kenmerk waaraan je kon zien dat Celia's humeur er niet op vooruit ging. Ze negeerde hem verder en knielde bij de wolf neer om het dier wat nader te inspecteren. Op dat moment wist het beest los te komen en ondanks dat Celia sneller was kon ze niet voorkomen dat de klauwen van de wolf haar mouw kapot scheurde. De flarden wikkelde ze om haar arm al had de man de tatoeage waarschijnlijk wel gezien. Dat gaf niks. Het was te snel geweest voor hem om te kunnen onderscheiden wat het was. Het kon haar ook niks schelen wat hij erover dacht. Als iemand de nummers op haar arm zag vroegen ze haar waarom ze haar arm zo zou verminken. Geen van hen begreep de pijn die elk nummer veroorzaakt had. Haar barcode, alsof ze een product in de winkel was, wachtend om gekocht te worden. Celia verwachtte niet dat er iemand zou zijn die dat zou begrijpen tenzij ze het zelf mee hadden gemaakt. Maar behalve Nathaniël, was ze nog niemand tegen gekomen die precies begreep wat ze bedoelde. En zelfs Nathaniël begon bij haar weg te vloeien naarmate hij zijn plek in de maatschappij wist terug te veroveren en zij alleen achterbleef.

De woorden van de man drongen weer door de dikke mist van gedachten en Celia snoof even. Ze had veel gevaarlijkere dingen dan deze wolf van dichtbij gezien. Ze haatte het om door mensen als kwetsbaar te worden behandeld. Maar dat was nog altijd beter dan als een wapen. De rest van zijn woorden gleden een beetje langs haar heen terwijl ze zo naar de wolf keek. Hij moest zelf een manier zoeken om zijn wond te laten helen, of anders sterven. Wat dat betreft hadden ze veel gemeen met elkaar. Celia kwam weer vol bij haar positieven toen ze de dringende stem van de man hoorde. Ze wilde er een weerwoord op geven maar hij greep haar vast en trok haar mee. Zijn greep was stevig en dwingend. Toen knapte er iets in Celia. Ze zette zich schrap en draaide zich half de andere kant op. In die draai kwam haar been omhoog en ze trapte de man genadeloos in het gezicht. Geheel op killers instinct haalde ze uit om hem te vloeren en sprong op hem af. In haar sprong greep ze haar zwaard en hield het stevig tegen zijn keel gedrukt. Haar groene ogen die nog steeds zo fel waren dat ze in het donker haast licht leken te geven hadden nu een soort waas over zich heen, alsof ze in trance was. Ze toonde enkel een neutraal gezicht. Maar ineens leek de helderheid in haar ogen terug te komen. Ze knipperde een keer en merkte dat ze de man tegen de grond gedrukt hield met haar zwaard op zijn keel. Hoewel haar gezicht nog steeds neutraal was was in haar ogen een mengeling van verschillende emoties af te lezen. Verwarring, schrik maar bovenal pijn. Lichtvoetig sprong ze van de man af waarna ze verder het bos in rende alsof ze meedeed aan een sprint en goud kon winnen.

Na in één keer van niks naar topsnelheid te gaan was Celia snel uitgeput. Ze had een redelijk goede conditie maar dit was teveel voor haar lichaam. Ze sprong naar de eerste tak waar ze bij kon en hees zichzelf verder de boom in. Verscholen tussen de bladeren trok ze haar knieën op en sloeg haar armen eromheen. Ze had bijna een onschuldige man willen vermoorden. Oké, hij was irritant, maar dat was geen reden om hem te doden. Celia sloot haar ogen. Ze kreeg zin om te huilen maar haar ogen bleven droog. Huilen werd als zwakte gezien en alleen maar onhandig. Dus was Celia's vermogen om te huilen als kind al chirurgisch verwijderd. Ze drukte haar rug tegen de boom aan in de hoop erin te kunnen verdwijnen.