Normaal gesproken was de man absoluut een ochtendmens. Vandaag had hij echter last van een jetlag en enorme vermoeidheid. Combineer dat met de nervositeit over zijn nieuwe werk en het was logisch dat hij zo ontzettend lang geslapen had. Maar diepe en lange slaap betekende niet direct een uitgerust lichaam. Midden in zijn slaapcyclus was hij door August ruw ontwaakt en dat maakte hem een soort wakkere slaapwandelaar.
Zijn ogen vielen dus bijna gelijk weer dicht. Niet dat hij niet geïnteresseerd was in de rest van zijn dag, maar de warmte van zijn bed en de bescherming van de lakens waren zo prettig geweest. Zijn blauwe ogen knipperden een paar keer terwijl hij klunzig naar zijn lichte woonkamer wandelde.
Het was volgens August al tien uur geweest. Dat zou wel het licht en August’s geïrriteerde gedrag verklaren, als hij erover nadacht. Dan had hij zich dus toch een soort van verslapen, want meestal bleef hij na negenen al niet meer in bed liggen.

Met een slaperige blik naar August trok hij zijn opgekropen shirt wat naar beneden en tegelijkertijd zijn broek wat omhoog. Daarna plofte hij neer, ging met een hand door zijn donkere, warrige krullen heen. ‘Ik spreek de voertaal niet zo vloeiend ’s ochtends.’ vertelde hij August ietwat onduidelijk, getint door zijn Grense accent. ‘Scusi.’ verontschuldigde hij zich, weer gewoon in zijn moedertaal. En die verwarring zou nog wel even door zijn hoofd spoken. Wakker was hij niet echt.
Met beide ellebogen leunde hij op de tafel. Hij legde hij zijn hoofd in zijn handen, staarde een beetje verloren naar het ontbijt wat voor hem stond. Brood, pap, sap, thee, koffie, dingen die hij nog nooit eerder had gezien en dingen die hem bijzonder bekend voorkwamen. Zijn brein ging alle mogelijkheden af en besloot uiteindelijk op het simpelste terug te komen: brood met jam.

Bijzonder voorzichtig en verfijnde handelingen werden door zijn grove handen uitgevoerd. Zonder ook maar een ding om te stoten smeerde hij zijn brood en nam hij een hap. Best knap als je bedacht dat hij nog half zat te slapen.
De zoete smaak verspreidde zich over zijn tong, deed zijn gezicht bijna vertrekken. Bijna te zoet, die jam. Of versuikerd, dat kon ook. Erg vers was het in ieder geval niet. Verder kon hij weinig aanmerken op het ontbijt dat de andere man hem gebracht had, dus at hij zwijgend verder. Af en toe wierp hij een vermoeide blik op August, maar hij kon zich er niet toe brengen om de woorden van de mengtaal te herinneren. En aangezien het hem net verzocht was alleen in die taal te spreken, zei hij maar niets.

Na het brood kwam de thee. Thom dronk bijna altijd thee ’s ochtends. Dus toen hij erachter kwam dat de vloeistof in zijn kop niet thee maar koffie was, spoog hij het bijna weer terug in de kop. Zijn niet-wakkere hoofd registreerde eerst de bittere smaak, toen het onaangename gevoel in de maling genomen te zijn en gaf toen het bevel zijn spieren te vertrekken in een grimas.
Met moeite slikte hij. ‘Ik verwachtte dat dat thee was.’ zei hij, zijn gezicht nog steeds vertrokken in die verraste “dit is niet lekker”-blik. Met een zachte bons kwam zijn kop weer op tafel terecht, waarna hij August aankeek. ‘Relatief, ja.’ Hij knikte, praatte half tegen August en half tegen zichzelf. ‘Zo ver van huis zijn geeft me altijd nachtmerries.’ Even streek hij over zijn ongeschoren kin, beet op zijn lip. ‘Maar ik ben uitgerust, dus het zit wel goed. Wat zijn de plannen voor vandaag?’

Screw formatting.

Voor hem was koffie een belangrijk middel in de ochtend. Niet zo belangrijk als zijn medicijnen, maar nog wel iets wat hij elke ochtend nodig had, waar zijn lichaam ook elke ochtend om vroeg. Hij had er een behoorlijk slechte gewoonte van gemaakt om elke ochtend koffie te willen drinken, want nu kon hij simpelweg geen ochtend doorkomen zónder koffie. Vroeger was het caffeïne een levensbehoefte geweest in verband met stress, vroeg opstaan en lange werkdagen – in slaap vallen tijdens een operatie was een no-done, uiteraard – en dronk hij het elke dag. Het lichaam wende aan de caffeïne, ookal was het niet eens zo’n grote hoeveelheid en voor August het eigenlijk gemerkt had, was hij er afhankelijk van geworden... Wel, in ieder geval was het iets beter dan andere verslavingen?

Thomasso leidde hem af van zijn gedachten over verslavingen. Hij keek op naar de jongere man die weer in de voertaal begon te spreken, zijn woorden half-slaperig met zijn Grense accent erin gemengt. Hij kon hem er echter voor vergeven. Eerste dag, August had in plaats van de voertaal zijn Erds en Novaans ook behoorlijk laten horen. Het moest wennen. Thomasso mompelde nog een Italiaans woordje, waar August zachtjes ’Voertaal.’ op mompelde, ookal begreep hij wat het woord had betekend. Scusi, het leek op het Novaanse ‘’Excuse me’’ en dan sneller uitgesproken.

Voor een momentje staarde  August in zijn mok koffie, waar de donkere vloeistof  zachtjes golfde door de bewegingen van zijn licht trillende handen. Zijn ogen knepen zich een millimetertje samen, waarna hij de mok weer neerzette en zijn handen ineen sloeg. Het bleek dat Thomasso niet zo gek was op koffie, want zijn gezicht vertrok in een grimas waaruit duidelijk werd dat hij het niet lekker vond. Ergens amuseerde het August, al bleef zijn gezicht nog steeds in de chagrijnige uitdrukking. ’Ik dacht dat je meer wat aan koffie zou hebben. Het maakt je wakker.’ zei August met een lichte bittere toon aan het einde van zijn zin. Hij nam nog een slok uit zijn mok, voelde de warme vloeistof aangenaam door zijn keel glijden. De psychiater gaf intussen antwoord op zijn vraag. Relatief geslapen, wel met nachtmerries. Genoeg geslapen dus, vond August. Hij knikte licht op zijn antwoord en liet zijn mok zakken, die met een zacht bonsje weer op de tafel terecht kwam.

’Wel, ik geloof dat je vandaag al kan beginnen met therapie. Het schoolhoofd had al aangegeven dat er enkele personen waren die psychiatrische hulp nodig hadden. Eerst wou hij dat ik ze behandelde,’ August fronste iets meer hierdoor, zijn ijsblauwe ogen zo mogelijk nog geïrriteerder. ’Maar ik ben gewoon een dokter, geen psychiater.’ gromde hij, waarna de spieren in zijn voorhoofd weer wat ontspanden. ’In ieder geval, je kunt dus al patienten verwachten... Voor de rest moet je vooral helpen bij ernstige ongelukken en moet je een oog in het zeil houden in de ziekenzaal wanneer ik er even niet ben. Hoewel ik er vandaag wel de hele dag ben, omdat ik nog medicijnen moet maken en moet researchen.’ Hij had Thomasso de hele tijd aangekeken en richtte zijn blik nu op een ander punt, een willekeurige plek in de kamer.

I tried less than 500 words. Became 528. GETTING CLOSER TO GOAL?

Hij fronste. Geen Italiaans spreken zou hem nog moeilijk af gaan. Zijn gedachten waren nog constant in zijn moedertaal en het grootste deel van zijn rapportages waren altijd in het Grens geschreven geweest. De taal waarin hij sprak was voor Thomasso altijd zo’n klein detail geweest dat hij niet gewend was om erop te letten. Dit zou nog wel eens moeilijk voor hem kunnen worden. Het zou echter moeilijker worden voor August, aangezien Thom ’s ochtends waarschijnlijk nog wel even zou vergeten dat de ander zijn moedertaal niet verstond. Hij zou eraan wennen, maar het zou tijd kosten. De vraag was of zijn mentor daar het geduld voor zou hebben.

Met een bijna boze, half slapende blik keek hij August aan. ‘Wel thee bevat theïne. Je hebt er meer van nodig, maar het werkt verder hetzelfde als cafeïne. Bovendien is thee gezonder, zeker groene thee.’ Hij was doorgaans een erg meegaand man en had geen verdere problemen met de koffie, maar hij had een onverbeterlijke trek om iedereen te verbeteren. Hij zou een geweldig leraar zijn geweest, maar aangezien hij dat niet was, werd hij meestal aangezien voor een betweter. Met een kleine glimlach dronk hij de bittere koffie in kleine slokjes. Een warm gevoel verspreidde zich door zijn ledematen, de warmte van zijn dekens vervangen door de warmte van koffie. Het duurde nog wel even voordat de cafeïne effect zou hebben.

Hij zette de mok zacht neer op tafel, rekte zich daarna onbeschaamd uit. Zijn shirt kroop weer op, waarna hij het rustig naar beneden trok. Hij leunde met een elleboog op tafel, legde zijn hoofd op zijn hand en keek August aan terwijl hij de plannen voor vandaag aan hem voorlegde.
Beginnen met therapie. Hij krabde even aan zijn stoppelbaardje, vroeg zich af of hij niet een keer moest scheren voordat hij antwoordde. ‘Therapie zou geen probleem moeten zijn. Zag het schema al liggen op mijn bureau gisteren.’ glimlachte hij, zijn hoofd nog steeds op zijn hand. ‘Ik zal echter wel verzoeken bij jou in moeten dienen voor het gebruik van medicatie, aangezien ik nog geen medicijnen mag voorschrijven zonder toestemming van een gediplomeerde.’

Thom was afgestudeerd als psycholoog, maar had zijn opleiding medicijnen nog niet achter de rug: hij had de kennis van medicijnen, maar mocht voorlopig nog niets voorschrijven. Het maakte zijn werk een stuk minder makkelijk, maar gelukkig zouden ze nauw samenwerken en was het waarschijnlijk niet moeilijk om August zover te krijgen dat hij de medicatie voorschreef.
Ook het tweede stuk wat August omschreef was Thom niet vreemd. Hij knikte kort, nam nog een slok koffie. ‘Dat kan ik wel aan. Ik heb wel een paar afspraken wanneer ik niet op kan letten – kunnen we daar omheen plannen?’ Het zou voor hem moeilijk zijn om zowel op de ziekenzaal als op zijn patiënten te letten.

Hij schoof zijn stoel naar achteren, glimlachte. ‘Excuseer me, ik ga me even in iets charmanters hijsen.’ vond hij zijn algemene voertaal-accent. Hij mocht een dokter in de psychologie zijn, een medicijnenstudent, hij was en bleef jong, dus zijn taal was niet ongelooflijk net.
Thom liep weg van de tafel, terug naar zijn slaapkamer, waar zijn tassen nog onuitgepakt stonden. Een wit overhemd en een makkelijke spijkerbroek zou hij zo aan kunnen trekken – but then again, het was ook verleidelijk om een douche te nemen. Hij gooide twijfelend zijn t-shirt van zijn lichaam, staarde naar de kleding en daarna naar de deur van zijn badkamer. Beslissingen, beslissingen.

You can decide what he does :3

Geduld was een schone zaak, mompelde hij altijd verbeten tegen zichzelf in zijn hoofd. Geduld was goed, was nodig wanneer het om een baan als dokter ging en leidde tot de gewenste resultaten, namelijk gezonde studenten. Waar zou hij zijn als hij dingen niet verbeten, geaccepteerd en uiteindelijk bestreden had? Als hij geen geduld had gehad? Niet hier, in ieder geval. Misschien zat hij dan nog wel op Erd, zwervend over de straten met geen baan, geen geld en geen eten, wachtend op een kans op een beter leven, ook al zou hij die bij lange na niet krijgen. Hij zou Kirill niet ontmoet hebben, hij zou zijn duiven niet hebben gekregen, hij zou slechts een leeg bestaan zijn geweest. Door zijn geduld had hij dit alles bereikt, had hij zijn leven op Erd overleefd, had hij zijn doctoraat gehaald en was hij een formidabele operatiedokter geworden. Als hij eens keek naar hoeveel hij zich had moeten inhouden in zijn verleden, dan kon hij dat zeker in de buurt van patiënten of een Italiaans sprekende man die hem zo uit kon pluizen.

Of dat hoopte hij. Want waar August mensen graag verbeterde, bleek Thomasso dat ook graag te doen en verbeterde zijn uitspraak over de koffie die hij hem had ingeschonken. 'Ik drink nooit thee in de ochtend,’ reageerde hij er kort maar koeltjes op, zijn gezichtsuitdrukking niet veel anders dan voorheen, hoewel hij ergens van binnen een steek van lichtelijke irritatie voelde. Hij slikte het gevoel weg met een slok dampende koffie, de bittere smaak plots bitterder dan hij zich kon herrineren. Hij zette zijn lege mok neer en keek Thomasso aan na hem de plannen voor vandaag te hebben verteld. Het was geen bijzondere planning, dat bijzondere kreeg hij wel tijdens therapie te zien. ’Er hangt ook een schema van de planning in mijn kantoor aan het prikbord.’ mompelde hij er nog vlug achteraan voor hij het vergat te melden. Hij wist niet of hij meer dingen vergat, dat was meestal wel het geval wanneer hij nog niet helemaal opgestart was, maar daar zou hij nog later wel op komen.

Dat hoefde niet meer, want Thomasso kwam aan met het belangrijkste onderdeel wat hij dus vergeten was te vermelden: medicatie en het voorschrijven daarvan. ’Daarover nog iets: ik kan me goed voorstellen dat het vervelend zal zijn om de hele tijd verzoeken bij mij te moeten indienen, maar ik kan je pas toestemming geven als je hier al een tijdje gewerkt hebt en enigszins weet hoe mijn medicijnen werken... Er zijn normale geïmporteerde medicijnen aanwezig, maar een groot deel van de medicijnen heb ik zelf gemaakt en die hebben vaak een andere innamewijze en dosering.’ Hij vermoedde dat het ook maar tijd werd dat hij naast de namen ook doseringen en overige informatie op de etiketjes moest gaan noteren, zodat het wat duidelijker was. Hij wist alles uit zijn hoofd omdat hij ze maakte, maar hij werkte nu niet meer alleen en moest dus rekening houden met zijn collega, waar hij ook niet al te luchtig over was. Laten we namelijk maar zeggen dat August niet dol was op samenwerkingsverbanden.

Maar wie was hij om daar over te zeuren? Hij had jarenlang moeten samenwerken met operatieassistenten en onderzoekers in teams. Samenwerking was helaas een belangrijke competentie op het medische vlak, zeker wanneer het ging om mensenlevens. Hij had kunnen verwachten dat hij veel moest gaan samenwerken. Het was niet dat hij spijt had van zijn keuze om dokter te worden, slechts die ene competentie was een stroef punt bij hem. Dat was dan ook het enige vlak waar hij níet op geslaagd was tijdens zijn studie.
August keek op van zijn lege mok naar zijn assistent en knikte op zijn vraag. ’Daar ging ik wel van uit.’ vulde hij zijn non-verbale antwoord aan, zijn woorden gesierd door zijn Erdse accent. Hij volgde Thomasso terwijl de man naar achteren schoof en besloot zich aan te kleden. Dat zou wel nuttig zijn, sinds August niet vermoedde dat zijn patiënten hem serieus zouden nemen gekleed in zijn pyjama. Hij stond ook op en verplaatste de lege mokken terug op het dienblad. ’Lijkt me verstandig. Doe er niet te lang over.’ gaf hij hem nog mee terwijl hij wat broodkruimels op de tafel opveegde met zijn handen. Hij keerde zijn hoofd bij een zacht geritsel in de kamer en zag het konijn met de hangoren in zijn kooitje. Hij liet het dienblad op de tafel staan en liep op het kooitje af. Achter de spijlen zag hij het konijn zitten, zijn neusharen mee deinend met elke snelle ademhaling. Hij stak zijn wijsvinger tussen twee spijlen door en liet het beestje aan zijn vinger snuffelen en knabbelen. Het kietelde licht aan zijn huid, als het gevoel van een van zijn duiven die op zijn vinger balanceerde. Eigenlijk ook het enige vertrouwde gevoel. Zijn duiven konden hem irriteren, zijn haar verpesten en zijn bureau een zooitje maken, maar aan het einde van de dag kon hij bij ze onder de vleugels kruipen – figuurlijk gezien dan.


I sincerely apologize for this bullshit-post.

Het maakte niet uit dat Thom thee prettiger vond, hij kon niet ontkennen dat August gelijk had: het maakte hem wakkerder. Zoals altijd duurde het even voordat de caffeïne in zijn bloed een uitwerking begon te hebben op zijn gedrag, maar nu hij in zijn kamer stond, twijfelend of hij een shirt aan zou gaan trekken of een douche zou nemen, voelde hij de energie langzaam op gang komen.
Hij krabde even over zijn stoppelbaard en besloot dat het toch beter was om een douche te nemen: kon hij zich gelijk even scheren. Zijn armen rekten zich uit boven zijn hoofd en daarna wandelde hij rustig de badkamer binnen, stapte onder de douche en geeuwde voordat hij het water aanzette.
De man douchte veel en veel te warm, maar het was een gewoonte van hem geworden. Toen hij klein was had Thomasso zich altijd met koud water gewassen, dus nu hij er zelf zeggenschap over had kon het  hem niet warm genoeg zijn. Stoom vulde de badkamer en zijn bloed kwam nog meer op gang terwijl hij het vuil van de reis naar de academy en de moeheid van zich afspoelde.

Gewassen en geschoren stapte hij de badkamer uit, schoot hij snel in zijn kleren. Hij had August waarschijnlijk langer laten wachten dan de oudere man fijn vond; dat hij weinig geduld had had hij al laten merken met de ruwe manier waarop hij was wakker gemaakt.
Met een laatste hand door zijn licht vochtige krullen, die nu bijna zwart waren van het vocht wat er nog in huisde wandelde hij de woonruimte van zijn appartement weer binnen.
Een grinnikend geluid kwam over zijn lippen, warm en diep. Het gezicht van August en Hannibal in zijn kooitje was een verrassing, maar aan de andere kant ook niet; gisteren had Thom ook gezien dat de man een zwak had voor dieren. ‘Hij mag je.’ merkte hij zacht op, tegen de deurpost leunend. Zijn armen lagen over elkaar geslagen en een kleine grijns lag om zijn lippen. Hij vond het aangenaam om te zien dat zijn beste vriend – Hannibal – en zijn mentor aardig met elkaar overweg konden.

Thom wandelde zijn kleine keukentje binnen, opende de koelkastdeur en boog voorover om te kijken waar hij de wortels had gelaten. Toen hij die gevonden had, greep hij er een stuk drie – Hanni mocht niet te dik worden. Met de wortels in zijn hand wandelde hij terug naar het kooitje en opende hij het aan de bovenkant. Met zijn vrije hand tilde hij Hannibal achter zijn voorpootjes op, zette hij hem met wat vaardigheid op zijn schouder. Het beestje begon aan zijn oor te knabbelen.
‘Hongerig?’ vroeg hij teder aan zijn vriendje, waarna hij hem een stukje wortel aanbood. Het konijn leek bijna ja te knikken, waarna het ijverig begon te knagen aan het oranje stukje voedsel. Thom glimlachte, hield een van de wortels uit naar August. ‘Wil je ‘m ook voeren? Hij knabbelt liever aan wortels dan aan vingers.’

Waar hij maar zo min mogelijk menselijk contact wou maken en vooral geen sympathie voor ze wou tonen, was dat bij alles wat niet-menselijk was compleet omgekeerd. Een persoon zou van hem geen vriendschappelijke klop op de schouder kunnen krijgen, een dier kon echter zo een aai van hem verwachten. Hij zou geen speciaal voedsel voor mensen maken, maar voor dieren was hij zelfs bereid het duurste voedsel te kopen. Wat niet heel erg goed was, want hij merkte nu pas hoe verwend en veeleisend zijn eigen diertjes waren. Daar trok hij dan ook meestal zijn grens, want hij wou niet opgescheept zitten met obese duiven of dat ene mormel dat zich een kat durfde te noemen van zijn echtgenoot, dat zo dik was dat het vergeten was hoe hij zich als een kat moest gedragen. Het was een pluizig lui beest dat alleen maar at, sliep en zo nu en dan rufte, wat zo sterk rook dat het zijn neusharen geheid wegbrandde. Dimitri was dol op het ding, maar August... Niet echt. Hij had liever een kat die hem gek maakte, dan eentje die zijn eigen bestaan wegvrat.

Het geknabbel van Hannibal aan zijn vinger voelde kietelig aan. Eigenlijk wou hij het diertje uit zijn kooi halen en het aaien, maar hij wist niet hoe snel Thomasso klaar zou zijn en wou niet dat de man vervolgens binnenkwam en hem met het konijntje in zijn armen zag staan. Dat zou zijn serieuze gezicht zo wegvegen en het zou zijn imago lichtelijk schaden. Hij was een rustige en vooral stricte dokter en met een konijn in zijn armen zou hij veel meer lijken op een zorgzame dierenarts. 'Hij mag je,' klonk er plotseling van achter hem, wat hem inwendig deed schrikken. Extern lag er voor een milliseconde een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht, wat zich daarna gelijk vertrok in zijn gewoonlijke stoïcijnse. Hij stond in een snelle beweging op en keerde zich naar Thomasso, die tegen de deurpost aangeleund stond met zijn armen over elkaar heen, alsof hij hem al een tijdje had staan observeren. Gek hoe hij hem niet aan had horen komen, hij moest wel heel luidruchtige gedachten hebben om zijn omgeving helemaal niet in de gaten te hebben. De grijns op Thomasso's gezicht liet hem des te beschaamder voelen en verhoogde zijn irritatiefactor nog vele malen meer. Hij wou die - in zijn ogen - idiote grijns van zijn gezicht halen en bedacht zich nog maar net. 'Ik checkte gewoon of ie niet misselijk was door de reis.' bracht hij uit, hoogstwaarschijnlijk het slapste excuus ooit waar Thomasso nooit in zou trappen.

Thomasso liep de keuken in en August nam een momentje voor zichzelf om zich mentaal te slaan voor de smoes en voor veel meer. Hij liet een zucht getint door frustratie om zijn faillisement en zakte neer op de stoel waar hij eerder had gezeten. Hij wreef over zijn voorhoofd en keek even naar het kooitje waar Hannibal in zat. Nu wist Thomasso van zijn zwakte voor dieren af, één van zijn vele zwakten. Misschien zijn meest onschuldige zwakte, maar nog steeds iets waar hij zich voor kon schamen. Hij was er waarschijnlijk gisteren al achter gekomen, maar August vond niet dat een enkele aai al gelijk iets zei.
Dat vond hij, maar dat deed er niet toe wanneer Thomasso dat niet vond. Hij wist niet precies wat hij van hem dacht momenteel en het was op de tweede dag ook ietsje lastig om hem in te schatten. Het had wat tijd nodig, hoewel hij inmiddels wel wat meer wist op het medische gebied. Gisteren had hij zijn dossier nog doorgenomen, had hij gelezen over zijn mentale stabiliteit en zijn empathisch vermogen. Het onduidelijke was duidelijk geworden en hij merkte dat Thomasso echt niet had lopen bluffen toen ze naar de ziekenzaal aan het wandelen waren: Hij kon écht niets voor hem verbergen. Waarschijnlijk was hij gisteren al helemaal uitgepluist... Fantastisch.

De man kwam terug vanuit de keuken met een paar wortels voor Hannibal. August had zich hersteld bij het horen van zijn voetstappen en zat kalm op de stoel, zijn uitdrukking kalm als altijd. Thomasso liep naar het kooitje toe en haalde Hannibal eruit, waarna hij het beestje op zijn schouder zette en hem wortels begon te voeren. August keek weg, verborg zijn lichtelijke schaamte en had de behoefte om gewoon de ruimte te verlaten, gewoon zich in zijn kantoor te vestigen en te gaan werken, maar hij kon niet zomaar weg. Hij had zijn gezelschap opgezocht - niet intentionally - en het was onbeleefd om dan weg te gaan. Thomasso keek hem aan, glimlachte en hield een van de wortels naar hem uit. August keek even naar het oranje voedsel - wou momenteel dat het in vlammen opging - en schudde toen zijn hoofd. 'Nein, maar dank je voor het aanbod.' bracht hij ietwat bitter uit. Weggaan wou niet, smoesjes werkten waarschijnlijk ook niet. Wat bleef er over? Gewoon beginnen te praten alsof hij werkelijk geïnteresseerd was in de aandacht van de ander? 'Ik heb je dossier gisteren doorgelezen en ik vroeg mij iets af: hoe ben je erop gekomen om psychiatrie te doen? Met een... gave als die van jou kan ik me voorstellen dat het behoorlijk druk in je geest is. En om het dan zo intensief te vullen met de gevoelens van je patiënten...'

Embarassed August is best August