Master Swain had geen vrolijke reputatie. Van de leerlingen waarmee hij af en toe op de gang babbelde had hij weinig goeds gehoord, vanuit het perspectief van de leerlingen dan. Hij was streng, zeiden ze, en chagrijnig. Een oude man die alleen maar met zijn kraai zat.
Thomasso zou Thomasso echter niet zijn als hij al die oordelen aan zijn laars lapte. Hij had de man zelf nog niet eerder ontmoet, niet als psychiater en niet als collega, en kon dus geen goed gegrond oordeel over hem vellen.
Het enige wat hij had was de brief van de man, die met de rest van zijn papierwerk in een map op zijn bureau lag. Wat hij daar uit had kunnen halen was dat de man inderdaad trots was (de brief was in een behoorlijk stijve, formele vorm geschreven) en dat hij waarschijnlijk gewend was te krijgen wat hij wilde. Maar hij was geen expert op het gebied van brieven, had slechts het hoogstnodige daarvoor geleerd.

Er was nu echter geen tijd om over master Swain na te denken, want ondanks dat hij het gesprek met zijn volgende patiënte in zijn kantoor moest houden, had hij weinig te maken met de dingen die hij op het punt stond te doen. Hij was degene die de afspraak had gemaakt en nu zou Thomasso het overnemen.
Hij tikte zijn bril van bovenop zijn hoofd naar beneden, voor zijn ogen, greep de map met documenten en wandelde de deur uit. Hij had over een uur weer ziekendienst, moest dus opschieten. Misschien zou een uur niet genoeg zijn, dan zou hij een nieuwe afspraak maken. Hij was vastbesloten om hier geen bijzonderheid van te maken. Het was slechts een andere locatie; voor de rest bleef alles hetzelfde.

Zijn getrainde jagerspas bracht hem iets te vroeg voor Swain’s deur. Thomasso was nog niet eerder op de lerarenetage geweest, had even de tijd genomen om rond te kijken. Het was wel duidelijk dat het medisch personeel minder ruimte en luxe gegund werd dan de leraren. August en hij deelden een appartement. Het had dan wel twee verdiepingen, het had maar een uitgang en dat kon voor beide mannen soms nog wel eens irritant worden: Thom moest altijd door August’s deel van het appartement heen banjeren om naar buiten te komen.
Kort nadat hij geklopt had opende de deur zich. Vriendelijk keek hij de oudere man aan. Vriendelijk, maar duidelijk niet in voor een praatje. Hij was hier niet voor de man, maar voor het meisje – wiens volgende afspraak gewoon in zijn kantoor zou plaatsvinden, als het aan hem lag. Welk trauma ze ook achter de rug had, haar beschermen zou sowieso weinig helpen als ze haar weer op de been wilden helpen.
‘Goedemiddag.’ begroette hij Swain, op wie hij iets moest neerkijken. Hij was langer dan de meesten. Swain was geen uitzondering. ‘Dan raad ik u aan om haar wakker te maken.’ reageerde hij droogjes, terwijl hij het kantoor binnenstapte. Ja, precies zoals hij het zich had voorgesteld. Hij had zelf nog half de ruimte niet in zijn kantoor.

Ze lag niet echt te slapen. het was meer een sluimertoestand waarin ze niet kon bewegen. Ze moest vertrouwen op haar gevoel en haar instinct, dat op dit moment zei dat het veilig was, dat ze gerust even kon slapen. Maar dat wilde ze niet. Zodra ze heel even in slaap viel kwamen de nachtmerries als aasgieren op haar afgestormd. Ze overdonderde haar, maakte haar bang en zorgde voor paniek en onrust binnenin haar. Ze had zichzelf al meerdere malen pijn gedaan in haar slaap, krassen zaten op haar armen en soms krabde ze ze weer open. Eigenlijk kon ze niets anders dan liggen, proberen te slapen en af en toe wat voedsel naar binnen te schuiven. Dat laatste was ook een probleem. Ze had vaak moeten overgeven nadat ze had gegeten, dit had er voor gezorgd dat ze erg was afgevallen, ze er erg ongezond uitzag en dat ze zich haast altijd moe voelde. Elveria slijtte haar dagen dus meestal in bed. Soms kon ze er even uitkomen, stilletjes schuifelend naar het koffiezetapparaat om wat energie in haar te gooien, maar het leek haast nooit te werken. Als Swain er was probeerde ze meestal te doen dat ze sliep, om contact te vermijden. Van binnen was ze een grote klerezooi en dat wilde ze niet laten merken, maar dat had hij waarschijnlijk al wel. Ze had hem eens een brief zien schrijven, Gustaaf was na het bezorgen vrij snel teruggekomen dus ze vermoedde dat het naar iemand was gestuurd binnen school. En stiekem had ze al een idee wie.
Ze lag met haar rug naar Swain's bureau toe toen hij eindelijk terug kwam met veel gezucht en gesteun. Elveria negeerde hem en zijn gemopper en concentreerde zich op het niet in slaap vallen. Haar ogen waren diep weggevallen in hun kassen en haar huid was bleker als anders, stiekem verlangde ze naar de herfstzon op haar gezicht, maar ze wist dat Swain haar zou verbieden om naar buiten te gaan.
Een klopje op de deur, geschuifel, Swain's brommende stem. Ze had niet verwacht dat er iemand zou komen. Elveria hoorde haar naam vallen, en vervolgens kwam een andere stem. Ze had geen idee wie het was, en stilletjes verschoof ze. Het bed waarin ze lag, was gevestigd in een inham, en heel even piekte ze langs de muur heen. Een man, nog net geen middelbare leeftijd schatte ze. Ze wist wat zijn functie was, en ze wist voor wie hij kwam. Voor haar. Dus dat was degene waar Swain naar had geschreven.
Met een chagrijnig gezicht werkte ze zich omhoog, het bed kraakte een beetje. 'Ik ben al wakker.' Zei ze venijnig en ze plukte aan een draadje dat van de stof was afgekomen. Haar magere armen trilden en ze probeerde de woede te onderdrukken. Swain had een psychiater voor haar geregeld, hij wist gewoon dat ze dat niet wilde, en dat ze dus ook niet mee ging werken. Pech voor hem.

Hij trok even ongemakkelijk aan zijn overhemd. Het was een heel andere omgeving dan hij gewend was. In plaats van boeken over de geest van de  mens en notitieboeken, mappen met documenten en een aantal rosarchtekeningen, was dit kantoor gevuld met boeken die ongetwijfeld over duistere magie gingen. Het was duisterder dan zijn eigen kamertje, maar het maakte het niet knusser.
Het rook er ook anders. De medische geur van de ziekenzaal werd in Thomasso’s kantoor verdreven door een paar vanillekaarsen, maar hier rook het meer naar studie en magie dan in zijn schone, heldere plekje met de twee makkelijke rode stoelen en de vormeloze bank. Hij zou het volgende gesprek – als dat er zou komen – gewoon in zijn eigen kamer willen voeren. Het was gemakkelijker, hij voelde zich meer op zijn gemak en het meisje leerde dan meteen dat ze niet kon blijven wegrennen van de gewone wereld.

Een beleefde glimlach zag je niet op het gezicht van de psychiater. Een stel brillenglazen, dat was wat zijn gezicht tekende. Zijn blauwe ogen weergaven zijn emoties wel – op dit moment vermoeid en licht bezorgd over de toestand van het meisje waar Swain over gesproken had – maar de bril blokkeerde ze alweer bijna uit. En dat was maar goed ook, want Thom had extreem expressieve ogen.
Thom trok zijn wenkbrauw op toen de stem van het meisje uit de nis klonk. Bijna had hij haar spottend aangekeken, maar hij herinnerde zich de plicht om emotieloos te blijven. Hij kende haar niet, misschien had ze weinig geslapen. Hij mocht in geen geval agressief overkomen als hij het kind wilde helpen.

Nadat Swain was vertrokken en hij alleen was gelaten met het meisje, ging hij zitten in een van de stoelen. Hij legde zijn notitieblok naast zich neer, zuchtte even en ging toen met een hand door zijn haren. ‘Dus,’ begon hij simpel. ‘Waar kan ik je mee helpen?’

Talloze scheldwoorden gingen door haar hoofd heen, maar geen kon ze gebruiken voor Swain. Haar woede vanbinnen was groot, erg groot. Ze maakte van haar handen vuisten en haar knokkels zagen wit van woede. Ze negeerde de vriendelijke klank van Swain en gromde iets onverstaanbaars naar hem toen hij de deur dicht deed. het was absoluut niet vriendelijk bedoelt. Het was even stil tussen de twee en Thomasso ging ergens zitten. Elveria keek hem een tijdje aan met samengeknepen ogen, proberend te zoeken wat hij van haar vond. Vast een zielig meisje dat wanhopig opzoek was naar hulp. No thank you. Ze lachte even. 'Hij heeft je gestuurd om met me te praten, maar vervolgens weet je niet waarvoor je komt?' Ze stapte het bed uit. Ze had een zwarte joggingbroek met een donker band t-shirt aan en slofte naar het koffiezetapparaat. Daar aangekomen moest ze het aanrecht vasthouden om niet in elkaar te zakken. De donkere vlekken dansten voor haar ogen en ze was al bijna buiten adem. Misschien had ze toch hulp nodig. 'Ik had het wel verwacht, het moet tenslotte uit mijn mond komen.' Snauwde ze toen ze haar adem weer had hervonden. het koffiezetapparaat bromde en toen het klaar was pakte ze de mok en liep naar Thomasso toe. Ze zette de koffie met een klap op het bijzettafeltje naast hem. 'Alsjeblieft.' Zei ze onaardig. Haar manieren hield ze tenminste.
Elveria slofte weer naar bed en ging op de rand zitten. Haar handen trilden, donkere vlekken dansten voor haar ogen en ze was zeer kortademig. Kon zij er wat aan doen dat haar eten steeds weer naar boven kwam.
'Er was een incident waar mijn ouders bij om het leven kwamen, ik zat er ook in.' Zei ze uiteindelijk om een beetje mee te werken. Ze schoof wat naar achteren en zette het kussen tegen de spijlen van het bed aan om geen pijn in haar rug te krijgen. Voor de rest bleef ze wat met draadjes van haar broek spelen en durfde ze Thomasso niet aan te kijken.