Wat August al jaren en jaren had bestudeerd - de magische kristallen van Nova - was slechts een hulpmiddel naar zijn doel toe. Hij had veel kristallen in handen gehad: doorschijnende, witte, blauwe, ruwe, gladde en allemaal hadden ze hun eigen regels, eigen speciale eigenschappen. Het was echter een lastig iets om mee te werken, gezien de kristallen erg hard waren en met een verkeerde combinatie van kruiden en vloeistoffen iets totaal anders konden doen. Verpulveren liet hij dan ook op Nova doen voor hij ze liet importeren en zijn research duurde vaak nog langer dan de meeste kerkdiensten die hij had bijgewoond. Zijn dossiers waren zo dik als encyclopedieën, zijn bureau zat vaak onder het stof, maar hij wist dat het resultaat het dubbel en dwars waard zou zijn. Wat August écht wou, was medicijnen creëren waarmee hij elke soort ziekte kon genezen, van kanker tot gele koorts tot magische kwaaltjes. Hij wou menselijke goden creëren, menselijke goden die leven en dood in de hand hadden.

Wat echter de werkelijkheid was, was dat zijn medicijnen veel ziektes nog niet volledig genazen. Hij kon het verloop vertragen bij enkele dodelijke ziekten en hij kon sommige kwaaltjes helemaal stoppen, hoewel deze niet levensbedreigend waren, iets waar August in eerste instantie niet voor ging. Toch was het handig. Hij kon iets inspuiten en binnen een paar uur verdween de verkoudheid. Hij kon pillen geven die in enkele seconden hoofdpijn tegen gingen. Hij had al redelijk wat uitgevonden, sneller werkende medicijnen die slechts een keer toegediend hoefden te worden, maar ze waren ook dubbel zo gevaarlijk. Een keer een lichte overdosis en het was al levensgevaarlijk. Daar moest August nog iets op verzinnen. Maar nu was dat niet zijn grootste zorg.

Archimedes fladderde van de ene kant van de ziekenzaal naar de andere, waar August zat. August's werkplaats was achterin de grote ruimte gevestigd, tegenover de deur tegen de verste muur aan. Achterin was er een ellenlange houten tafel met allerlei werkgerei erop en wat opengeslagen dossiers. Archimedes landde op zijn stok die August heel innovatief had gecreëert met een tak, een andere tak in de vorm van een U en een stukje touw. Er hingen er drie, één voor Archimedes en de andere twee voor Socrates en Hippocrates, waarvan de ene sliep en de andere nipte uit een bakje water. August staarde zelf met een vergrootglas naar lichtblauw poeder op een glazen schaaltje. Hij draaide wat aan een knop aan het vergrootglas, waardoor hij het beeld wat scherpstelde. Het vergrootglas werkte precies als een telescoop. Hij kon alles ontzettend vergroten tot je de celkernen zag, maar hij kon het ook heel anders instellen, waardoor het slechts tien keer vergrootte. Hij keek naar de celstructuren van het blauwe poeder en checkte zijn aantekeningen. Hij was er zo geconcentreerd op dat hij Archimedes niet eens opmerkte.

SYO-KUUUN

Zijn gedachten dwaalden voor een moment weg naar een ander universum, of beter gezegd: andere planeet. Het blauwe poeder deed hem denken aan zijn eerste keer op de Novaanse hoge school, waar hij was begonnen met het bestuderen van geneeskrachtige kristallen. Zijn eerste kristal was diezelfde die hij nu aan het bekijken was. Menthán, het saffierblauwe kristal dat altijd koud aanvoelde en wanneer het gebruikt werd in medicijnen, een temperatuurverlagende reactie gaf. Erg handig wanneer men koorts had. Zijn eerste medicijn was dan ook een koortsremmer geweest. Velen gingen voor pijnstillers om die hoofdpijn te dempen, maar hij had nooit echt een effectieve remmer voor koorts gezien. Hoewel koorts een reactie was van het lichaam op bacteriën of te lang in de zon zitten en hij dat proces niet wou verstoren. Over de jaren heen had hij zich dan ook verder ontwikkeld op diezelfde school. Er waren zoveel dingen die hij daar had geleerd over medicijnen brouwen, dingen die hij zich nog helder kon herrineren. Het was een interessante studie geweest en hij had heel wat innovatieve dingen uitgevonden. En dat hij zich er nu met hart en ziel op kon storten, dat vond hij het fijnst. Nu hoefde hij niet heen en weer tussen operatiekamers te rennen en overuren maken in het ziekenhuis. Nu had hij er tijd voor en kon hij mensen er ook mee helpen.

Hij haalde zijn gedachten er weer bij en hoorde iets sissen. De olielamp bij zijn bureau was uitgegaan door gebrek aan vloeistof. Hij haalde zijn neus op bij het ruiken van die smerige rook en wuifde het weg. Bah, nu moest hij echt even een raampje openen. Hij legde zijn vergrootglas neer en draaide zich om, om dan plots de deur van zijn voorraadkast iets te zien bewegen en een persoon eruit te zien sluipen. Wie durfde het... 'Hey, waar ben je mee bezig?' zei hij pissig tegen de persoon, die zich omdraaide naar hem met een potje in zijn hand. Het was een kleine blonde jongen met felblauwe ogen en duidelijk een wens om te sterven. Hij leek geschrokken, maar dat interesseerde August niet. Dat joch durfde zijn voorraadkast zomaar in te lopen en medicijnen te jatten! Niemand kwam in zijn voorraadkast of gebruikte zijn medicijnen zónder zijn toestemming. Die jeugd ook weer. Altijd die geheimen en altijd alles zelf proberen te doen. Als hij de jongen nou níét had gezien, het had kunnen uitlopen op een fiasco! De jongen begon te babbelen in zowat alle talen en werd paniekerig. 'We zijn op Kovomaka, knul! Praat normaal!' siste hij kwaad en tot zijn ergenis liep de onhandige jongen tegen de boekenkast op, waardoor wat boeken op hem neerdaalden. Puh, net goed. Hoewel hij hem liever als proefkonijn wou gebruiken voor zijn medicijnen. Daar zou hij goed voor dienen en het was zijn verdiende loon voor het aanraken van zijn eigendommen.

Hij liep op de jongen af en sloeg zijn armen over elkaar, zijn uitdrukking kwaad en alsof hij de jongen elk moment kon gaan ontleden. 'Waar dacht je dat je mee bezig was, DUMMKOPF!? Regel één in deze ziekenzaal: geen. Medicijnen. Zonder. Mijn. Toestemming! Wat als je de verkeerde pakte, wat als je meer nam dan je nodig had? Mijn medicijnen zijn tien malen sterker dan de reguliere, dus één overdosis en je kan al in coma raken! En wie krijgt dan die schuld? August natuurlijk, omdat hij niet eens kan letten op zijn voorraadkast! Flik me dit niet nog eens, Schweinehund, of ik zal je met plezier ontleden!' zei hij kwaad tegen de jongen en moest zijn operatiehand in toom houden. Hij zuchtte diep en geërgerd en griste het medicijn uit Shou's handen. 'Hartmedicatie... Waar heb je dat in hemelsnaam voor nodig? Je bent nog jong, nu al hartproblemen?' Hij keek Shou streng aan en eiste een antwoord van hem. Deze jongen kwam hier nu echt niet meer weg, want er was duidelijk iets niet goed met hem, anders zou hij geen medicatie jatten. Dat, óf hij stal ze voor een vriend. Maar hij vermoedde toch het eerste.

In zijn ogen leek de blonde jongen nu net op een bang kind dat betrapt was op het stelen van snoep uit de winkel en een preek kreeg van de verkoper... Stiekem was dat precies wat er nu ook gebeurde. Maar August voelde geen spijt voor het bang maken van de jongen. Dat kreeg je er gewoon van als je in zijn voorraadkast zat. Het was zijn welverdiende loon, al vermoedde hij dat de jongen elk moment kon gaan wegrennen en dat had hij liever niet, want de jongen had duidelijk last van zijn rug - ook de rug al, wat waren jongeren tegenwoordig zwak, hij tilde kolen van 50 kilo op zijn leeftijd! - en aan de medicatie die hij had proberen te stelen ook zijn hart. Als hij dan medicatie voor zijn hart wou, moest hij het gewoon vragen! Dan zou hij hem precies de medicijnen geven die hij nodig had. Hell, hij zou ze zelfs voor hem maken als hij niet de juiste had.

''Het... het is niet voor jou belangrijk... g... geef... die... die pillen!'' ging de jongen nerveus verder. August liet zijn armen zakken, maar hield het potje met pillen nog steeds vast. Hij ging ze niet teruggeven tot hem iets duidelijk gemaakt werd. 'Kalmeer, jochie. Zo komen we nergens.' sprak hij kalm. 'Als jij mij nou eens goed uitlegd waarom je het lef had om zomaar medicijnen te stelen en niets aan mij te vragen, dan zal ik ze teruggeven. Ik kan zelfs speciale pillen voor je maken, want deze in dit potje hier werken nogal verslavend. Zeg je niets, dan mag je gelijk weg gaan en hoef ik je ook niet meer te zien.' vervolgde August zijn zin nogal koud. Hij keek naar hoe de jongen tevergeefs weg probeerde te schuifelen uit de zaal. Opeens ging zijn hand naar zijn borst en vertrok zijn gezicht van pijn. Hij zakte op een knie neer en hoewel hij hem niet verstond, kon hij uit zijn stem horen dat hij pijn had. August haastte naar hem toe, ondanks zijn woede, en knielde bij de blonde neer. 'Hey, is het je hart?' vroeg hij gelijk, ook al wedde hij van wel. Hij legde zijn vingers op Shou's nekslagader en voelde hoe zijn hart in een verkeerd ritme begon te slaan. Het was zeker zijn hart. Hij pakte één van de jongen zijn armen en tilde hem aan die arm omhoog. 'Kom op, jongen. Blijf kalm, blijf ademhalen.' zei hij terwijl hij Shou naar een bed droeg. Hij zette hem zonder te vragen of te luisteren gewoon neer op het bed. 'Exploro completa.' zei hij zacht en zijn hand begon op te gloeien, net als zijn ogen. Hij ging met zijn gloeiende hand over Shou's borst en kon alles voelen en zien: alle activiteit van zijn hartorgaan, hij kon alle aderen en spieren voelen, hij kon zelfs zijn huid voelen. Hij kon zien hoe zijn hart op het moment deed en voelde hoe erg zijn aderen moesten vechten om het bloed door zijn hart te vervoeren.

'Scheisse.' vloekte hij zacht en hief de spreuk op. Met een paar vlugge passen kwam hij bij zijn voorraadkast en zocht snel langs alle medicatie naar de geschikte. Bij elk potje dat hij tegenkwam, wist hij gelijk wat de effecten waren en waar ze precies voor waren. Hij haalde uiteindelijk een potje uit de kast, gebaseerd op wat hij gevoeld had aan Shou's hart en cellen en haastte ermee terug naar Shou's bed. 'Neem deze.' zei hij en drukte zo een pilletje in Shou's mond. Hij vulde een glas water en gaf dat aan Shou, zodat hij het pilletje kon doorslikken. 'Helemaal opdrinken en dan kalmeren, dan komt het goed.' Poeh, dat hij zulke situaties ook nog eens kon meemaken op een school...

_______________________________
''When the sun has set, no candle can replace it''

Waarom waren er ook toch altijd die domme stereotypen over dokters. Waarom dachten mensen toch altijd dat dokters gestoord waren? Tuurlijk, dokters waren nooit fijn om te zien omdat men dan wist dat er wat verkeerd was, maar niet alle dokters waren gestoord. Toch ging dat stereotype al door voor generaties - hoogstwaarschijnlijk door de gestoorde dokters uit de Middeleeuwen ('Het is het verleden! Die kwakzalvers die messen door je rectum duwden bestaan niet eens meer!') en invloeden uit de cultuur van tegenwoordig ('Pfft, al die verkeerde films en boeken... en die idiote pubers zijn ook zo dumm genoeg om ervoor beïnvloed te raken...'). En grotendeels was dat ook de reden dat sommige levens ook niet gered konden worden. Mensen durfden niet naar de dokter, deels door angst, deels door de hoge kosten en bleven met kwaaltjes rondlopen tot het aankwam op het laatste moment en de dokter toch een negatieve diagnose stelde vanwege laat ingrijpen van de patiënt. Daar kon August wel dagenlang zijn hoofd om schudden. Er liepen echter nog steeds wel kwakzalvers rond, daar niet van. Maar ugh, de generalisatie. Hij kon er gewoon niet tegen. Het ging tegen al zijn principes van objectieve waarneming in.

Kalm stond August bij Shou's bed en wachtte tot de medicatie begon te werken. Hij pakte Shou's pols vast om zijn hartslag zelf ook te volgen. 'Rustig, ik doe je geen pijn.' zei hij kalm en lette op zijn hartslag, maar ook op hoe Shou precies op het spul reageerde. Hij wist dat het moest werken. Hij had op basis van zijn analyse een redelijk passend middel gevonden. Gelukkig voor Shou, al was deze medicatie nog steeds niet heel gepast. Hij had geen speciale medicatie voor Shou's toestand, die zou hij moeten gaan brouwen. Hij voelde hoe Shou's hartslag weer normaal begon te kloppen en hij langzaam herstelde van de pijn, hoewel, niet alle pijn. Hij liet Shou's pols los en hoorde zijn verontschuldigingen aan, achter elkaar ratelend. Hij leek bijna op een gebroken casetterecorder, die de hele tijd maar één stuk kon afspelen. August zuchtte ietwat gefrustreerd. 'Het is al goed.' zei hij om Shou gerust te stellen. Hij pakte het lege glas water van Shou over en zette het neer op het nachtkastje naast het bed. Hij wou net iets halen, tot Shou zich plots voorstelde. Wel, dat was netjes van hem, dat moest hij toegeven. Ergens begon de irritatie in August alweer weg te sidderen. Was ook goed, hij moest kalm en koel blijven. 'Aangenaam, Shou. Ik ben August Altman.' zei hij en liep voor een momentje naar zijn bureau en dossierkast toe. Tussen de dossiers, die op achternaam van A tot Z waren gesorteerd, zocht hij naar Kurusu, Shou. Gek genoeg vond hij niets. Vreemd, heel erg vreemd. Hij trok een lade open, pakte wat perkament en een lichtblauw leeg kartonnen boekje en liep met een potlood in zijn hand terug naar Shou. Hij trok een kruk naast Shou's bed en nam daar plaats op.

'Oké, Shou, ik zal je een paar dingen moeten mede delen...' zei August terwijl hij zijn ene been over het andere sloeg en Shou serieus aankeek. 'Ten eerste: ondanks je... bijna-diefstal zal ik je vergeven. Ik zal het echter niet vergeten dus als ik het je nog eens zie doen, krijg je goed op je donder. Dit is geen dreigement, trouwens. Dit is een mogelijk gevolg bij een mogelijke volgende poging tot medicijnen stelen.' zei hij koeltjes en schreef zijn naam op het perkament. 'Ten tweede: omdat ik je verontschuldigingen accepteer en nou eenmaal weet dat je hartproblemen hebt, zal ik je ermee helpen. Nee, ik ben geen kwakzalver, er is geen reden om flauw te vallen bij mijn onderzoeken. Ik weet niet hoe je verder aan medicatie voor je hart kwam, maar aangezien je deze probeerde te stelen, heb je ze dus van school gekregen. Máár, in deze voorraadkast staat geen geschikt medicijn als ik kijk naar mijn analyse. Wel dingen die er dichtbij in de buurt van komen, maar niet compleet. Oh trouwens, binnen nu en enkele uren kun je plots hoofdpijn, diarhee of jeukerigheid krijgen. Maar tja, ik moest toch iéts? Anyway, ik ben bereid een speciaal medicijn voor je te brouwen. Ik hoef alleen nog een analyse te doen en dat is het verder, geen naalden of bloedonderzoeken.' Hij stopte het nog lege perkament in het mapje en krabbelde Shou's naam op het mapje. 'Ten derde, je hebt geen dossier. En deze moet ik wel aanmaken zodat ik weet welke allergieën je hebt en waar ik op moet letten. Daarvoor moet ik een complete analyse doen, maar ook dat is helemaal pijnloos. En ja, je MOET een medisch dossier hebben hier. Want met jou hart-toestand geloof ik dat ik jou nog wel ga zien hier, tot mijn grote spijt.' Hij keek Shou kalm aan en wachtte op zijn antwoord. In zijn ogen was geen spoor van leugen te bespeuren, want heus, zijn methodes waren vrijwel pijnloos. Als hij namelijk iets wist over de mens, was dat ze alles pijnloos wouden. En daarom was hij een geliefd dokter geweest, tot de draadjes in zijn hoofd begonnen te knappen.

''And the shadow of the day will embrace the world in grey''
_______________________________

Syo kon merken dat het iets begon te werken want de pijn in zijn borst die hij voelde was aan het wegebben. Het verkeerde ritme was weer goed en na een klein tijdje, werd het zelfs weer een rustig en duidelijk ritme. Een voor een en achterelkaar kwamen de verontschuldigen uit tot de man zei dat het goed was. Echter bleef hij stilzitten, de pijn in z’n borst was dan wel weg… maar de pijn in zijn rug was weer gekomen, hij liet zijn schouders hangen en durfde de man niet aan te kijken. “ Mijn naam is Shou Kurusu…” zei hij voorzichtig, hij keek hem schuin aan vanuit zijn ooghoeken. Eigenlijk afwachtend op zijn reactie. Tot grote opluchting leek hij zich ook voor te stellen, hij hief z’n hoofd iets op kijkend naar de man. Hij had een volwassen bouw, kort haar met de zijkanten gemillimeterd. Hij droeg een bril wat heb nog slimmer iets lijken. Hij droeg ook een witte jas. Dit was anders dan hij zelf zijn dokter kende.  In de tijd dat August weg was kreeg hij tijd om dingen te overdenken. Wat voor verschil was er… met zijn dokter op Razen. Deze droeg een bril, een lab-jas dokter-jas achtig iets, hij had kort haar. Zijn dokter deed iets compleet anders, die keurde hem amper nog, had lang piekend haar dat leek alsof het uit het moeras getrokken was, onder zijn ogen zaten altijd wallen, oude kleren dat hij aanhad maar altijd met een net zwart gevoerde jasje, een kleine akte tas dat kon uitpuilen van de spullen. Vaak was zijn reden dat hij veel moest reizen. Alleen had het nooit echt geholpen. De spullen die hij gebruikte waren oud. Ook had hij gezegd, dat Syo met z’n hart eerst niet ouder werd dan 12, toen 15 en nu is hij al 16 half, het komt toch…goed?

Tegen de tijd dat August terug was, zat Syo een beetje in gedachten verzonken. Bij het horen van z’n naam keek hij pas op, bijna een heh-koppie. Hij zat nog steeds op het bedrandje en keek hem aan. Hij was nu een stuk rustiger en beter voor rede vatbaar op het moment. Op het eerste knikte hij, keek iets weg tot hij het over bijwerkingen had. Had hij dit nu weer? ‘Oh mammie..’ spraken zijn gedachtes. Hij had willen inhaken in het mapjes gedoe. Dat kon toch niet zo belangrijk zijn? Hij liet z’n kop weer handen maar iets van ontzet prak in zijn ogen. “Anoh…: “ Begon hij te spreken met een grote twijfel in zijn stem te horen. “ Ik… Ik zal meewerken… maar…” Hij stopte even, hij wist dat hij een dokter was, hij wist dat hij kon helpen, maar het gedoe met zijn vorige dokter was al te erg geweest. Hij kneep in de bedreling en keek naar de grond tegels. Ze waren allemaal netjes en heel, schoon en gepoetst. “ Ik… durf het niet… niet met… met dat..” Anders kon hij het er niet uitspreken, hij kon niet zomaar zeggen dat het zijn rug was waar hij bang voor was. Hij was bang dat als iemand er iets over zou weten, dat hij dan problemen zou krijgen met zijn vader… En dat kon hij niet hebben, hij kon het gewoon niet. “ Gomene…” Sprak hij weer novaans, het was z’n erge gewoonte van hem. Maar toch bleef hij zitten, ergens wilde hij wel iemand om mee te praten maar waarschijnlijk zou hij dichtklappen wanneer dit gebeurde. “ Only take, when you feel it’s going wrong.” Herhaalde hij de letterlijke woorden van de dokter die hij had. “Dat zei hij altijd…”  Was het enige dat Syo nog zei voordat hij in een stilte viel, zijn ogen waren iets minder open tot hij weer keek naar August, het sprak angst, onwetendheid maar ook warmte en rust.

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Er waren maar weinig patiënten die hem woedend hadden gezien. In de buurt van patiënten wou hij altijd zo kalm en professioneel mogelijk blijven, zodat hij een kalme houding terug kon verwachten in plaats van het tegenovergestelde. Het was belangrijk tijdens een behandeling, anders was er geen logische gedachtengang en konden mensen puur naar het gevoel luisteren en daarop handelen. Daar had hij niet bepaald het geduld voor. Hij had sowieso op het punt gestaan om Shou gewoon weg te sturen uit de zaal als hij niet door had gehad dat de jongen in niet zo'n goede staat verkeerde. Het was ook maar goed, want een boze August was geen fijne August.
Zijn ijsblauwe ogen keerden zich van zijn perkament naar Shou. Hij hoefde zijn leeftijd en alles niet te weten, slechts zijn gezondheidsproblemen en wat dingen als gewicht en lengte. De algemene informatie, zoals zijn leeftijd, geboortedatum, planeet van afkomst, zou hij wel aanvragen bij de hoofdmeester. Die zou immers ook dossiers bijhouden van de leerlingen - vermoedde hij zo. De jongen zou echter moeten meewerken en hij wist niet of Shou dat wel wou, aan de nerveuze blik in zijn ogen te zien.

De jongen begon te praten - of naar August's mening eerder stotteren - en hij begreep de helft wel en de helft niet doordat hij er novaanse woorden doorheen gooide. Goed, hij woonde dan wel op Nova, maar hij kon alleen een bepaald dialect spreken. De rest begreep hij gewoon niet. Ergens wou hij een snijdende opmerking maken over het gestotter, maar hij besloot zich in te houden en gewoon te luisteren, dingen op te pikken die hij wel begreep. 'Only take when you feel it's going wrong.' meldde de jongen op het laatst. August zuchtte en legde zijn schrijfgerei even op het nachtkastje, bleef zitten met slechts het mapje op zijn schoot. 'Daarmee bedoel je waarschijnlijk je andere dokter... Ik weet niet precies wat hij dacht, maar jouw probleem is iets wat met dagelijkse medicatie behandeld moet worden. Op dit moment denk je misschien dat er niets mis was met de methode van jouw oude dokter, maar als je zijn manier volgt, zal het probleem alleen maar erger worden. Hij liet je het gebruik van je medicatie tot op het laatste moment uitstellen en dit is niet goed, Shou. Wat je nu eigenlijk doet is je hart de mogelijkheid geven om te gaan falen totdat je uiteindelijk je pillen moet nemen, en in die tijd waarin je je pillen NIET neemt, verslechterd de conditie van je hart steeds meer en meer. Je laat je hart toe om te falen en dit is niet goed voor zowel je lichaam als je hart zelf.' August keek Shou serieus aan. Deze jongen had geen betrouwbare dokter gehad. Hij vermoedde dat dat de reden was waarom hij niet wou dat August hem hielp. Ergens had hij er wel begrip voor, maar aan de andere kant vond hij hem gewoon een ontzettende ''dummkopf''.
'Snap je het, Shou? Ik wil je helpen en het enige wat ik daarvoor hoef te doen, is een korte analyse maken zodat ik weet hoe je lichaam eraan toe is, waar ik op moet letten, etctera.'

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

Sorry voor de laat- en crappyheid D:

Shou had gezegd wat hij ooit gehoord had. “ Only take, when you feel it’s going wrong.” Waren de woorden. Hij luisterde naar hem… dagelijks? Als hij dat maar niet zou gaan vergeten… Was hij er echt zo erg aan toe… Hij keek naar beneden naar z’n borst, kijken of hij iets zag, maar natuurlijk zag hij niet erdoor. Hij ging er zelfs nog met zijn hand erover heen, hij kon het niet geloven… Hij keek hem weer aan toen hij begon verder te praten. “ Ben ik er echt zo slecht aan toe..?”  Vroeg hij onzeker. Hij begon het een en ander te overwegen. Hij kon die analyse wel doen… Maar dan zou hij geheid zijn rug zien, en die deed fikse pijn, daar was niets over uit te komen. Dat kon hij niet laten gebeuren, dat kan gewoon niet.. Straks merkt hij nog andere dingen op… straks heeft die dokter hem volledig uitgepluisd met enkel die onderzoek… Hij wist zelf ook wel dat het zo niet door kon gaan… Maar hij moest iets, maar kwijt kon hij niet.  “Under one condition..” Zei hij wat zacht. “You… leave my back… “ Zijn stem droeg geen emotie, het had geen toonhoogtes. Hij herinnerde zich nog wel van vroeger hoe en wat. De pijn in zijn rug kwam even vel naar boven waardoor hij rechtop ging zitten en zijn rug zo veel mogelijk als het waren ongezien probeerde te hollen. Hij wilde niet dat mensen het door zouden hebben en deed alsof hij spontaan moest uitrekken, met kaken op elkaar geklemd.

// klein... sowwy volgende is beter

_______________________________
''I want to cry and I want to learn to love.''

Hoewel hij deed alsof zijn ziekte enorm ernstig was en hij niet lang zou leven als hij zijn instructies niet zou opvolgen, was August eigenlijk niet uitsluitend negatief over zijn ziekte. Tuurlijk, hartproblemen waren nooit erg gunstig, maar hij vermoedde dat de ziekte met de juiste behandeling prima in de hand gehouden kon worden. In het momentje toen Shou een aanval had gekregen waarin hij zijn spreuk had gebruikt om erachter te komen wat er precies was, was hij al onbewust achter een paar dingen gekomen. De spreuk liet zoveel zien van het menselijk lichaam en het was moeilijk om details te missen in x-ray mode.
Het was niet gek dat de jongen er lichtelijk door schrok. Het kon August niet zo schelen. Immers was het zijn plicht om resultaten te geven, positief of negatief, en het was zijn plicht om kalm en professioneel te blijven in dat soort gevallen. Gevoelens mochten hem niet aantasten tijdens het praten over fases 4 van kanker, hij mocht geen traantje eruit laten tijdens het leveren van het zwaarste bericht. In kalmte, in alle rust, in die stemming moest een dokter altijd verkeren, anders kon het snel mis gaan. Daar was August echter meer dan geschikt voor. Zijn kille hart was maar moeilijk te ontdooien, nog leken zijn traanvliezen de zoute druppels te produceren. Alsof het proces stil lag, alsof hij gestopt was met dingen te voelen en geen tranen meer over had.
Met diezelfde kalme blik keek hij naar Shou, zat volledig stil als een standbeeld en gaf de jongen even een paar seconden om het te verwerken. De jongen bleek zijn stem weer terug te krijgen en stelde hem een vraag op een onzeker toontje. 'Wel, ik kan niet zeggen dat je er goed aan toe bent... Maar dit soort dingen hebben gewoon dagelijkse medicatie nodig, zoals andere mensen met hartproblemen ook doen. Ik weet dat jullie pubers dat als demente ouderen gewoon vergeten, maar het is beter dan wat je vorige dokter deed... Als je wilt, kan ik ook een speciaal medicijn voor je brouwen wat je minder vaak in hoeft te nemen. Wellicht is dat makkelijker.' zei hij. Het was niet alsof hij het met plezier zou doen. Liever had hij geen jongeren die al zo vroeg aan de medicijnen zaten. Het was gewoon niet goed voor het lichaam en het was zo'n last. Hij kon meespreken, hij moest dagelijks antidepressiva en een ander middeltje innemen en het was niet bepaald fijn om vast te moeten zitten aan medicatie.
De voorwaarde die Shou gaf was naar August's mening een klein beetje vreemd. De jongen had zeker iets te verbergen van hem, maar voor nu besloot hij zich er niet in te interesseren en hem gewoon te behandelen zoals hij beloofd had. Hij knikte licht in overeenstemming en legde zijn map en perkamentje weg. Hij stond op van zijn hoge kruk en liep weg om wat spullen te halen. 'Sta even op. Ik ben zo terug.' sprak hij nog en pakte slechts een meetlint en een weegschaal weg. Hij liep terug en zette de weegschaal op de grond voor Shou's voeten. 'Op de weegschaal. Recht staan.' zei hij kort en bondig en rolde het meetlint uit, waarna hij zijn lengte opnam. Dat krabbelde hij vlug neer op zijn perkament. Hij keek even op de weegschaal en nam ook zijn gewicht op, wat hij ook vluchtig noteerde. 'Ga er maar weer af. Ik wil dat je nu gewoon stil blijft staan en diep ademhaalt.' zei August en legde zijn meetlint weg. Hij hief zijn hand en hield het op een paar centimeter afstand voor Shou's voorhoofd. Hij sprak weer dezelfde spreuk als eerst uit en zijn hand en ogen begonnen weer licht te gloeien. Zijn hand werkte nu net als een x-ray machine, zijn ogen zagen het beeld dat gevormd werd. Hij zag Shou niet eens meer, hij zag gewoon zijn cellen, chromosomen, organen, alles wat er met zijn lichaam was. Zo wist hij aan de cellenstructuur van zijn bloed dat hij O negatief was en kon hij de structuur en opbouw van de medicijnen op microscopisch niveau bekijken. Hij liet zijn hand naar beneden gaan, zwevend over Shou's gezicht naar zijn borst, waar hij zijn hart voor een moment bestudeerde om beter te kunnen zien wat er precies aan de hand was. Vlak daarna keek hij verder of er nog iets was waar hij rekening mee moest houden en onderzocht hij kort Shou's ledematen en overige organen. Zijn rugkant liet hij met rust, zoals hij beloofd had.
Uiteindelijk knikte August tevreden en hief de spreuk op, waardoor de gloed verdween en hij zijn zicht weer terugkreeg. Hij zag Shou weer, zag de ziekenzaal weer. 'Dat was het. Ik heb je gegevens nu...' Het werd plots lichtelijk wazig en hij voelde zich ietwat licht in zijn hoofd. Hij wankelde iets naar rechts, maar wist zich nog op te vangen op het nachtkastje voor hij ineen zou storten. Hij wreef even over zijn gezicht met zijn vrije hand, terwijl hij met zijn andere hand op het kastje steunde. 'Ugh, sorry. Die spreuk kostte energie.' mompelde hij zacht en ging weer recht staan, kuchtte even zacht om dat zwakke momentje weg te wuiven. 'In ieder geval, je kunt het potje medicijnen naast je op het nachtkastje prima gebruiken terwijl ik een gepaster middel voor je maak.'

''But all my tears have been used up.''
_______________________________

Shou luisterde geduldig naar hem. Toch had hij zijn eisen en stelde deze dan ook. Hij kreeg al snel het commando om te gaan staan en na overgaven ging hij dan toch staan… Hij stond al rechtop, en beet op de binnenkant van zijn lip. Langzaam wende hij weer aan de pijn die hij had in zijn rug… Zijn eerdere milde aspirines hielpen wel wat tegen de pijn waardoor het in ieder geval dragelijk was. Hij keek naar de weegschaal die voor zijn voeten was gelegd, het was een simpel ding naar zijn idee… Hij ging rustig op de weegschaal staan en zag de wijzer over de cijfertjes gaan. De wijzer bleef staan op 52… was hij echt zo? Hij had eigenlijk nog nooit op een weegschaal gestaan…. “uh..” Zei hij meer als een okay. De blonde jongen stapte rustig van de weegschaal af. Hij kon hem zo ook al vertellen hoe groot hij was… Iedereen wist dat hij 1.60 was en met een smokkel 162… Syo deed automatisch, door de hand voor zijn gezicht een voet naar achter… Klaar om eigenlijk weg te lopen.. Enkel wist hij dat hij zichzelf erdoor mee in de problemen haalde… ' Blijf stilstaan?! Owowowow~…' Ging het door in zijn gedachtes. Hij deed wel echter wat van hem gevraagd werd… nog steeds, ook al vond hij het maar steeds lastig. Hij haalde diep adem, wist alleen niet of hij het vast moest houden of niet, dus hield het kort vast voordat hij het losliet. De ogen van de dokter gaven licht en Shou moest toegeven.. Nu hij het gewoon scherp kon zien en alles zag het er best wel gaaf uit. Hij was bij het begin puberen aan gekomen en kreeg eigenlijk best wel een raar idee toen de dokter steeds lager ging met zijn hand. Hij keek weg en voelde zich eigenlijk niet zo erg spontaan meer op zijn gemak. De spieren in zijn rug stonden bijna de hele tijd gespannen en daarbij trok het dus aan zijn zij. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de man knikken, wat viel er te knikken? Had hij alles? Nu al… “Wow…” Hij was er eigenlijk verbaasd om, zo snel… en hij werd nog geen eens aangeraakt! Hij zag hem op het tafeltje steunen en deed wel een paar stappen naar hem toe. Niet wetend wat hij nu eigenlijk moest doen keek hij hem beetje verbaasd bezorgd aan. ’Hij is wel echt… hoe zeg je dat… stug..?’ “bedankt..” Zei hij en zn blik even werpt op het potje… “ heeft u toevallig ook nog pijnstillers? U weet wel…. Gewoon… Voor als ik het ooit nodig mocht hebben…” Hij keek kort weg, keek hem aan. Zijn rug trok even en hij ging op het bed zitten… ’Als dit is waar meiden maandelijks over klagen… schiet me dan alsjeblieft neer!’ Zijn gedachtes gingen heen en weer en zelf mompelde hij wat onverstaanbaars.

_______________________________
''I used to be such a burning example.''

Dat was dat. Niets pijnlijks, niets ongemakkelijks - althans niet voor August - en niets ingrijpends. Hij was zo tevreden met het bestaan van de spreuk. Zo hoefde hij geen naalden in armen te steken en bloedonderzoeken te verrichtten, maar kon hij gewoon gelijk zien wat er was. Leerlingen hoefden zich niet aan te stellen en te gaan gillen van pijn of bij het zien van de naald zelf. Bespaarde hem een hoop hoofdpijn en moeite. Hoewel de spreuk zijn energie wegvrat, maar dat was makkelijk op te lossen door even te rusten. Ook waren bloedonderzoeken gewoon vervelend en kwam hij pas na een paar uren op resultaat, terwijl hij nu gelijk al de cellenstructuren kon bekijken en geen preparaten hoefde te maken of dingen onder de microscoop hoefde te observeren. Hij herkende de structuren, hij kon de chromosomen zo onderscheiden. Zijn jarenlange studie was immers niet niet voor niets geweest en na haast 20 jaar ervaring wist je bepaalde dingen gewoon in een vingerknip.
Zijn ogen gingen van Shou terug naar zijn perkament, waar hij snel dingen in klad op noteerde, wat hij later netjes op een format zou uitwerken. Zijn veer maakte krassende geluiden op het papier. Hij lette al niet meer op Shou, van wie hij verwachtte dat hij de zaal zou verlaten. Immers leek hij de zaal te willen verlaten, aan zijn ongemakkelijke houding te zien. Hij wachtte op de woorden, maar in plaats daarvan had Shou nog een verzoekje. Hij hief zijn hoofd, keek de jongen kalm aan en vermoedde al wel waar de pijnstillers voor waren - immers was het klaarduidelijk geweest dat de jongen last had van zijn rug, maar hem daarover ondervragen deed hij wel een andere keer. Hij legde zijn perkament en veer neer en liep naar de berging toe in plaats van naar de voorraadkast. Hij trok de houten deur open en liep een kleine ronde ruimte binnen met een hoog plafond en kasten met curves erin, waar allerlei spullen op de planken stonden. Het licht ging al automatisch aan. Hij schoof de ladder met wieltjes naar de kast toe waar hij de pijnstillers had en klom de ladder op. Het was even zoeken, maar hij had het potje met pijnstillers al vlug gevonden. Hij klom omlaag en sloot de deur naar de berging nadat hij naar buiten was gelopen. 'Eentje per keer met een glas water. Nooit vaker dan vier keer op een dag innemen.' vertelde hij terwijl hij naar Shou toe liep en hem het potje overhandigde. 'Ik hoop dat je niet weer medicijnen probeert te stelen, anders kan het maar voorkomen dat ik je een potje laxeermiddel mee geef.' waarschuwde hij hem en pakte zijn perkament, veer en mapje weer. Hij liep naar de deur van zijn kantoor toe en keek even achterom om zeker te stellen dat Shou verder niets nodig had. Anders was zijn werk wel weer gedaan en kon hij bezig met zijn dossier.

''I used to care, I was being cared for.''
_______________________________