Hij zwoor op het graf van zijn echtgenote dat hij nooit meer ging experimenteren met virussen in deze omgeving.
Wat eerst leek op een onschuldig experiment naar het virus wat ervoor zorgde dat mensen in weerwolven veranderden, was nu uitgedraaid op een gigantisch fiasco. Hij wist niet welke zieke geest het lef had gehad om het virus te verspreiden, maar nu zat hij wel diep in de problemen, net als de rest van de school. Ten eerste had hij mooi een hele preek gehad van het schoolbestuur, ten tweede werd hij nu opgezadeld met alle gevolgen van de uitbraak en moest hij maar 24/7 bezig zijn met de weerwolven die ontdekt waren. Uiteindelijk besefte hij zich wel dat hij het virus nooit had moeten onderzoeken, maar aan de andere kant had het onderzoek volledig veilig en verantwoord kunnen gaan. Hij had vaker dingen onderzocht, hij wist wat hij deed. Maar dat de kans bestond dat een leerling het leuk zou vinden om de epidemie te verspreiden, was niet naar zijn verwachting geweest.

August was moe, hij was moe en uitgeput en de wallen stonden onder zijn ogen en hij leefde op niets anders dan caffeïne en slechts wat vlugge happen eten. Hij had in dagen geen goede nachtrust gehad, gewoon omdat er elke nacht wel iemand kwam met een ontembare weerwolf. Zijn bloedsturing was van pas gekomen bij het temmen van de beesten, maar god, wat was het uitputtend. Uiteindelijk had hij maar een kruisboog met verdovingspijltjes genomen en daarmee de weerwolven verdoofd. Dat zorgde voor een last die van zijn schouders af viel, maar alsnog steeg de vermoeidheid hem regelmatig naar het hoofd. En dat had Thomasso vaak te verduren gehad.

’Thom,’ mompelde hij in een lichte zeurderige toon terwijl hij het verband van een leerling verwisselde. Hij kon nauwelijks zien wat hij deed, de kerkers waren immers niet zo goed verlicht als de ziekenzaal. Waarom hij in de kerkers zat? Nou, welke gezonde geest zou een stelletje weerwolven in bewaring nemen in de ziekenzaal? De kans dat ze daar weg konden komen was te groot, ze zouden alles slopen en daarbij konden ze ook met gemak bij de leerlingen komen. De kerkers waren groter dan de ziekenzaal en hier hadden ze tenminste adequate bescherming: boeien die ze tegenhielden, zware deuren die niet zomaar open gingen. Tuurlijk, het was een nachtmerrie voor de leerlingen om hier te zijn, maar wie was August om daar daadwerkelijk aandacht aan te besteden? Eerst de epidemie maar eens bestrijden, daarna mochten ze wel in therapie bij Thomasso vanwege wat dan ook. ’Ik snak naar pauze en een kop koffie. Ik begin weer in te dommelen.’ Hij stond op met het smerige verband in zijn handen en gooide dat in een emmer, waar nog meer vies verband in lag. Hij stripte zijn handschoenen van zijn handen en waste zijn handen nogmaals met desinfecterend middel, want hij wilde absoluut niet die bacteriën op zijn huid hebben. Hij liep op Thomasso af en plaatste een hand op zijn schouder. ’Kom, normaal zou ik nooit uit mezelf een pauze nemen, maar ik word hier aardig ziek van.’

Eindelijk het lang-afgesproken topicje, I'M SAWRY.
During WOOF~

“Make no mistake, these are animal urges.”

Zijn vingertoppen deden pijn. Zijn vingerkootjes deden pijn. Zijn handpalmen deden pijn. Zijn polsen deden pijn. Zijn onderarmen deden pijn. Zijn bovenarmen deden pijn. Zijn schouders deden pijn. Zijn nek deed pijn. De plaats recht tussen zijn schouderbladen schreeuwde.
Hij had in geen jaren zoveel magie moeten gebruiken als de afgelopen dagen en het begon zijn tol te eisen, want zelfs Thom met zijn vierentwintig jaren en half afgetrainde lichaam kon niets beginnen tegen slaaptekort zonder daadwerkelijk zijn ogen te sluiten en te slapen. Laat dat nu het enige zijn wat de man niet kon doen, omgeven door leerlingen die geïnfecteerd waren met een virus wat hij alleen kon beschrijven als een gemuteerde versie van lycantropie, misschien zelfs wel rabiës. Aggressief en ongecontroleerd als ze waren kon hij het zich niet veroorloven om ook maar een moment de controle over zijn patiënten te verliezen: hij was immers zelf niet ingeënt en als hij ziek werd, dan zou August het helemaal in zijn eentje moeten opknappen. Het ging al niet met z’n tweeën, de man wilde zich niet indenken hoe vreselijk het moest zijn om dit in je eentje te moeten doen. Toch was dat risico altijd daar: ondanks August’s controle over bloed en zijn eigen lianen, die hij nu al meerdere keren om leerlingen had gewonden. Vandaar de pijn in zijn lichaam: als de leerlingen aan zijn lianen trokken, voelde het alsof ze zijn pezen langzaam uitrekten. Geen prettig gevoel, dat was zeker. Het droeg helemaal niet bij aan zijn reeds slechte humeur.

Nam hij het August kwalijk?
Ja, om eerlijk te zijn wel. Wat zijn collega-mentor had gedaan was ontzettend dom geweest en, volgens de Grenaanse wetgeving, illegaal. Een virus muteren op een school vol kinderen, dat was vragen om problemen. Een virus bewerken was in zichzelf al problemen. Van zijn moeder had Thomasso een aantal simpele regels over geneeskunde geleerd; de belangrijkste was dat je nooit, nooit met de natuur moest klootviolen.
En dat had Gus wel gedaan. Dat was wat Thomasso hem kwalijk nam. Het maakte de man weinig uit hoeveel ervaring August had met experimenteren, het kon hem weinig boeien dat het niet “zijn schuld” was dat het virus was uitgebroken. Ze hadden het virus nooit moeten hebben, basta.
Was dat de situatie geweest, dan zat hij nu niet met een pijnlijk bovenlichaam en ogen die half dicht zakten en een kapotte bril (van zijn neus af geslagen door een van de vroegste patiënten, nu bijeengehouden door tape die ze normaal voor het afplakken van verband gebruikten) en deze hele rotzooi. Dan zou hij gewoon verder kunnen zijn gegaan met zijn studie en zijn boeken en zijn gesprekken, die hij nu allemaal miste. Oh, hoeveel hij zou moeten inhalen, als dit allemaal voorbij was!

Hij was net bezig zijn moedertaal naar het Kovomakaans te vertalen – het zou je verbazen hoeveel hij terugviel in de taal die hij op Gren had gesproken, leerlingen moesten hem vaker wel dan niet vragen wat hij nu eigenlijk zei – toen August’s stem zijn trommelvliezen deed donderen.
Fronsend keek hij op naar de volwassen man, die de toon van een vijfjarige had aangeslagen. Achter zijn getapede, beslagen bril stonden zijn blauwe ogen op oneindig (of op geïrriteerd, er was weinig verschil te merken in het blauw als hij aan het werk was) maar de trek om zijn mond sprak boekdelen. Natuurlijk was hij moe. Ze waren allebei moe. Hij liep verdomme al tweeënzeventig uur op drie uur slaap en liters koffie en hij had een hekel aan koffie, en hij wist nu weer waarom, omdat hij steeds meer nodig had. ‘Neem pauze dan.’ bromde hij door zijn stoppelbaard, die als driedagenstoppel bedoeld was maar nu ruim een week oud leek; dat was hij ook, Thom had amper de tijd om te douchen, laat staan dat hij kon scheren. ‘Ik maak dit even af.’
Hij wikkelde het verband strak om de wond van het meisje (wiens handen hij gebonden had, ondanks dat ze niet aggressief leek) en stuurde haar terug naar haar bed, maar voordat hij “per ongeluk” de volgende patiënt alweer kon aannemen voelde hij Gus’ hand op zijn schouders en een zucht verliet zijn lippen. ‘Goed, goed.’ mompelde hij. ‘Twintig minuten pauze jongens, vermoord elkaar niet.’ kondigde hij aan, voordat hij August’s hand van zijn schouder schudde (de aanwezigheid deed rillingen over zijn rug lopen, maar dat kon ook komen door de kou, want verdomme het was niet warm hier) en de man volgde naar zijn welverdiende rust en zijn koffie.

Zelfs al hield hij niet van koffie.

De pijn in zijn ledematen, rug, vingers, voeten en hoofd waren niet te evenaren met het knagende schuldgevoel dat in hem borrelde. Hij had een hoop belachelijke dingen meegemaakt, dingen die hij zelf had veroorzaakt, maar dit was toch wel het toppunt. Als iemand die graag experimenteerde en zijn kennis over de wetenschap op genen en cellen uitoefende, wist hij vaak wel wat hij deed. Maar het maakte hem ook nogal roekeloos, grotendeels doordat hij zo dacht dat het niet mis kon gaan. Experimenten uitvoeren op een belachelijk gevaarlijke virus? Goh, waarom niet.
Het enige wat hij nu nog kon doen, was het oplossen. Gelukkig ging zijn kennis ver genoeg en kon hij ook anti-serums maken, maar het had natuurlijk tijd nodig. En als hij even naar hemzelf en Thomasso keek, dan hoopte hij maar dat ze het konden volhouden.

Het was geen wonder dat Thomasso zo geïrriteerd was. Hijzelf was net zo geïrriteerd, grotendeels door zijn idiote fout, maar ook door de vermoeidheid, de pijn en al het werk wat ze nog moesten verrichtten. Hij werd er zelf gewoon ziek van. Thomasso voelde zeker hetzelfde, maar ook omdat hij zich hier nooit voor opgegeven had. Hij had een zorgeloze stage tegemoet moeten gaan, maar nu werkte hij zich kapot door een idiote fout die August had gemaakt. Hij had hem niet eens gevraagd om hulp, Thomasso had zichzelf opgegeven. En hoe vaak hij hem ook had gezegd dat hij mocht stoppen, dat hij het aan hem over kon laten, hij verliet de kerkers nooit. Thomasso wist waarschijnlijk niet hoeveel dat voor August betekende. Ieder ander had hem waarschijnlijk overgelaten aan zijn lot, maar Thom was ervan overtuigd dat hij dit niet alleen kon. Om eerlijk te zijn: August had het zeker niet in zijn eentje gekund, hoe overtuigd hij daar ook van was.

Een hand op zijn schouder deed het truukje waardoor Thomasso besloot om ook een pauze te nemen. Zijn hand werd vrijwel meteen van zijn schouder geschud, maar August negeerde het verder en liep naar een cel toe die wat beter belicht was en ingericht met twee stoelen en een tafel waar een koffiezetapparaat op stond. August vulde het apparaat met vers water en koffiepoeder en drukte het aan. In stilte keek hij door brillenglazen naar hoe de koffie langzaam uit het apparaat druppelde. 'Over een uur ga ik weer verder met het serum, de stoffen hebben dan genoeg tijd gehad om te reageren.' kondigde hij kort aan en tilde zijn bril op, waarna hij in zijn ogen wreef. Ze deden pijn, voelden aangespannen en brandden licht, alsof hij uren door een bril met een verkeerde sterkte had gekeken. Hij rolde zijn schouders naar achteren, waardoor hij iets hoorde kraken tussen zijn schouders en kantelde zijn hoofd beide kanten op. Gekraak van zijn nek. Het voelde opluchtend, maar de pijn bleef dominant. Toen het apparaat klaar was, schonk hij de koffie in twee mokken en overhandigde een mok aan Thomasso nadat hij er melk en suiker in had gedaan - anders kreeg hij het toch niet weg. Hij zakte neer op een stoel en deed even zijn bril af, sinds die ook behoorlijk in zijn neusbrug begon te snijden en zijn oren wat ongemakkelijk liet voelen. Met zijn bril nog steeds af nam hij een slok van zijn koffie. De warmte die zich door zijn mond, keel en lichaam verspreidde was ietwat ontspannend, waardoor hij even licht zuchtte. Hij opende zijn ijsblauwe ogen en keek even naar de grond die er wazig uit zag door zijn gebrek aan zicht. 'Ze zijn wat rustiger nu. Als je wilt, kun je even slapen.'

Er stroomde een koude tocht langs zijn onderbenen. Zelfs gekleed in zijn dikste flannellen overhemd en donkere broek, zelfs met twee paar sokken over elkaar getrokken en zijn warmste paar schoenen liep er een rilling over zijn rug. Hij was warmbloedig, kwam uit een warm klimaat, was gewend aan temperaturen ver boven de vijftien graden celsius en het was hier misschien net tien. Tien graden celsius was een prima temperatuur voor de meeste mensen, als ze zich goed aangekleed hadden, maar voor hem voelde het alsof het bloed in zijn aderen bevroor.
Zijn vingers waren de enige delen van zijn lichaam die niet trilden en dat kwam niet omdat ze niet koud waren (dat waren ze namelijk wel, net niet koud genoeg om te verstijven maar de temperatuur zat daar niet ver vanaf), maar omdat Thomasso ze stil hield met pure wilskracht. Hij kon het zich niet veroorloven om met trillende handen een infuus aan te leggen, weigerde mis te prikken: hij was al zo moe, opnieuw prikken in de arm van een mogelijk hondsdolle leerling was iets waar hij nee tegen zou zeggen.
Het was koud en Thomasso was moe: geen goede combinatie in het hoofd van de normaal gesproken geduldige, meelevende Grenaan. Dat medeleven had hij nog steeds: het maakte zijn leven nu echter behoorlijk zuur. Wie had ooit kunnen raden dat zieke leerlingen zoveel agressie op zachte, vriendelijke Thom konden overbrengen?

Hij sjokte met zijn trillende benen naar de cel die ze tot huiskamer gedoopt hadden. Thomasso Cavallo, die nooit anders had gedaan dan rechtop lopen, liet zijn schouders hangen en sjokte langzaam achter August aan. Het brandde in zijn schouderbladen, de spieren in zijn nek zaten vast. Het deed zijn postuur geen goed, helemaal geen goed. Maar zonder een week van slaap inhalen en rust nemen (of gewoon een goede massage, maar waar vind je op dit kleine planeetje een goede masseuse) zou er waarschijnlijk weinig aan veranderen: Thom was doodop en z’n lichaam deed pijn.
Wat meer pijn deed was het onderscheiden van zijn eigen gevoelens en die van de leerlingen. Zelf was hij nooit zo geïrriteerd als hij moe was: hij vond het dan teveel moeite om boos te worden, dus werd hij maar lui en lief en Hannibal-achtig. Pluizig was een goed woord om het te beschrijven, maar hij was een man van minstens één tachtig en ja, dan noem je iemand niet snel schattig of pluizig. Als je die Thom echter vergeleek met de Thomasso die nu koffie ging halen, dan leek de normale vermoeide Thom sprekend op een konijn. Zijn wenkbrauwen stonden in een frons. Er liepen lijnen in zijn gezicht die er eerder niet hadden gelopen. Rond zijn mond lag geen grijns, alleen een gaap. Zijn mondhoeken trokken zowat automatisch naar beneden. De negatieve emoties van zijn patiënten werkten maar wat goed in op zijn eigen gedachten.

Hij plofte met al zijn gewicht neer in de stoel waar August niet in zat. Zijn lippen zette hij aan de mok en de man probeerde zijn aandacht te richten op de zoetheid van de suiker en de romige smaak van de melk, maar zodra alles naar beneden gleed bleef er in zijn mond niets over dan de bittere smaak van koffiebonen. De man trok een niet-zo-charmant gezicht om zijn mening over de koffie te laten blijken voordat hij nog een slok nam. Hij mocht het niet lekker vinden, de caffeïne hield hem wel goed wakker. De suiker deed zijn bloedsuikerspiegel weer wat stijgen en zijn lichaam stopte voorlopig met trillen.
‘God, August.’ Hij zette de mok op het tafeltje naast zijn stoel en leunde naar voren. Zijn ellebogen plaatste hij op zijn knieën, die iets gespreid lagen omdat hij zich nogal lui over de stoel had gedrapeerd toen hij er in was gevallen. Zijn handen vouwde hij over zijn gezicht. ‘Laat dat serum nou even. We kunnen wachten tot… tot later.’ Dat laatste kwam er meer uit als een zucht dan als een echt woord.
Er was geen reden voor August om niet over een uur verder te werken aan het serum: de leerlingen waren net zo wild als altijd en er was op dit moment nog niemand anders bezig met een serum. De psycholoog wilde echter dat August ook zijn rust nam - zelfs al had hij dit veroorzaakt, dan was het nog geen reden om hem te laten werken tot hij erbij neerviel. En als Thomasso, met zijn beestachtige uithoudingsvermogen, hier al moe van werd, dan moest August, die zoveel jaar ouder en minder fit dan hij was, er al helemaal kapot van zijn. Dat uur rust wat August voorstelde dat hij nam, dat wilde hij eigenlijk aan dat van Gus toevoegen. Twee uur slaap zou nog niet genoeg zijn, maar het was beter dan een en hoe meer slaap, hoe beter de dokter zou kunnen werken en hoe sneller ze uit deze zooi waren.

Door zijn vingers gluurde hij naar August. Beide mannen hadden hun bril in hun haren gestoken, maar Thom had het vaker zo dan Gus. De dokter zag er anders uit zonder bril: vermoeider, echter, meer werkelijk. Hij was minder onbenaderbaar en kil als hij zijn ogen niet verborg achter glas. Het stelde Thomasso ergens wel wat gerust.
‘Ik stel voor dat jij dat eerst doet. Je ziet er niet uit, Gus.’ mompelde hij uiteindelijk, waarna hij voorzichtig de spieren in zijn rug aanspande en weer ontspande. Auw. Nee, fout idee. Niet meer doen.