Geen zorgen, hij gaat je niet zoenen of zo

Loom opende hij zijn ogen. Het liefste was hij weer in sleep gevallen, maar zijn lichaam leek aan zijn polsen te hangen, en dát deed pijn. Langzaam keek Luke om zich heen, duisternis. Het enige wat hij kon onderscheiden in het zwakke licht van het vlammetje naast zijn hoofd, waren tralies en stenen. Hij was toch niet..
De jongen keek langzaam omhoog. Ge-wel-dig. Zijn polsen waren aan het plafond geketend, hij voelde opgedroogd bloed op zijn wang, heel zijn lichaam deed pijn.
Moeizaam stond Luke op, kreunend van de pijn. Waarschijnlijk was hij weer eens gruwelijk boos geworden, ook al kon hij zich er niks van herinneren. Dat was het probleem van zijn Dis.
Aan de pijn te voelen had hij lijfstraf gehad, waarschijnlijk was hij weer los gegaan. Bijna wilde hij weer boos worden, bijna. In plaats daarvan liet hij met een diepe zucht zijn hoofd hangen. "Kut." Klonk zijn schorre stem.

Blauwe ogen. Zwart, glanzend haar. Een witte huid. Rode lippen, bloedrode lippen. Zo kon ze zichzelf wel omschrijven. De bloedrode lippen waren dankzij de lippenstift. Haar lippen waren normaal gezien lichtroze, maar een beetje make-up had daar verandering in gebracht. Haar smokey eyes vielen nogal op. Ze had oogschaduw, eyeliner, mascara en oogpotlood gebruikt en een beetje lippenstift. Ze had geen idee waarom, ze had er gewoon zin in gehad. Ze was er ook achtergekomen dat haar wimpers erg lang, vol en mooi waren met mascara op, dus dat was wel een ideetje voor als ze weer eens zou gaan stappen. Het was ergens in de middag en Spell had net haar huiswerk afgewerkt. Ze had de fotolijstjes van haar ouders op haar bureau geplaatst. Sinds kort had ze een eigen kamer. Een eigen kamer betekende een eigen kast, een eigen spiegel, een eigen bureau en een eigen bed. Het was beter zo, besloot ze. Ze wist nooit wanneer ze weer een depressie-aanval zou krijgen en wilde dan vooral niet in de buurt van de andere meisjes zijn. Nee, het was beter om alleen te blijven, op een kamer waar huilen en schreeuwen was toegestaan en die zo goed geïsoleerd was dat niemand haar ooit zou kunnen horen. Sinds ze Lust ontmoet had had ze echter niet zo vaak meer gehuild, eigenlijk nauwelijks nog. De jongen had haar getoond dat ondanks het verdriet er toch nog een mooi leven bestond. En ook al had hij die boodschap niet letterlijk aan haar verzonden, hij had met zijn vertoning veel licht gebracht i de duisternis. Het meisje had geprobeerd om vrolijk te zijn, om de duisternis in haar eentje te bevechten, maar al wat er nodig was was soms een persoon die haar een duwtje kon geven, wat meer de juiste richting in. Spell scheurde haar blik van zich af en liep naar haar kledingkast. Ze trok een simpel jurkje aan en deed ballerina's aan. Ze keek naar zichzelf in de spiegel en opeens kwam ze op een ideetje. Wanneer was de laatste keer dat ze nog een avontuur had beleefd? Juist ja, toen ze met Keito naar dat huis was getrokken ergens in Oak's Field. En dat was ergens lang geleden geweest. Het werd tijd dat ze weer eens wat avontuur zou meemaken. Ze zou namelijk naar de kerkers gaan. Daar was ze nog nooit geweest en wie weet wat ze daar allemaal kon beleven!

Het was donker in de kerkers. Spell had de neiging om haar armen om zich heen te slaan, maar besloot om het niet te doen. Kippenvel verspreidde zich over heel haar lichaam toen ze zich doodschrok omwille van een stem. Het klonk als kreunen, maar niet van genot. Eerder van de pijn. Ze wilde dat ze iets had meegenomen wat licht kon geven. Aan weerszijden hingen een paar fakkels, maar die gaven slechts een beperkt aantal licht. Spell besloot om wat meer door te lopen. Ze hoorde iemand zachtjes vloeken en draaide haar hoofd naar rechts. Ah, er bevond zich dus een persoon aan haar rechterkant. Het had schor geklonken, alsof de persoon geen energie meer had om iets te doen. Spells hart sloeg een slag over toen ze een persoon zag hangen ergens aan. Het zwakke vlammetje toonde aan dat de persoon geketend was aan het plafond en Spell sloeg haar handen voor haar mond. Ze bewoog zich meteen naar de persoon toe. 'Wacht, ik kom je helpen,' zei ze zacht tegen hem. Ze hield haar handen lichtelijk van elkaar, zodat ze magie kon creëren in de kleine ruimte tussen haar handen. 'Air Cutter!' riep ze. Er verscheen een soort mes tussen haar handen gemaakt van scherpe wind. Ze liet deze tegen de kettingen komen waarmee de jongen zijn polsen waren vastgeketend. Ze hoopte dat het zou helpen en deed een stap achteruit. 'Wie heeft dit gedaan?' mompelde ze zachtjes toen ze het opgedroogde bloed aan zijn wang zag kleven.

OOC: Oh, hij mag haar best kussen hoor   En ik realiseer me net dat Air Cutter een Pokémon Move is, haha xD

Luke keek op toen hij de aanwezigheid van iemand anders voelde. Een seconde lang leken zijn ogen rood op te gloeien, maar de jongen schudde met zijn hoofd en het was verdwenen. 'Wacht, ik kom je helpen,' Een meisje was recht voor zijn neus verschenen en een soort mes van lucht ontstond in haar hand. Ze hakte zijn kettingen door, waarop Luke een zucht van opluchting slaakte en op de grond zakte. "Niet schrikken als mijn armen opeens twee meter zijn" Probeerde hij zwakjes een grapje uit te halen, om dit gênante moment zo normaal mogelijk te laten lijken. 'Wie heeft dit gedaan?' Mompelde het meisje. Luke haalde nonchalant zijn schouders op. "Waarschijnlijk Savador, ik kan behoorlijk agressief zijn, weet je" Als hij haar met deze mededeling weg zou jagen, zou dat alleen maar goed zijn. De jongen krabbelde moeizaam op en slofte naar een muur, waar hij zich tegenaan liet zakken. De koud van de tegels leek zich recht door zijn kleren te boren, waardoor een rilling door zijn ruggengraat trok. Hij had het verdiend.

Spell trok een wenkbrauw op toen de jongen een opmerking maakte die grappig over had moeten komen, maar in deze situatie dat niet zo leek te zijn. Ze had toch in elk geval niet de intentie om te lachen en dat zag ze de jongen ook nog niet zo heel snel doen. Ze wilde dat ze iets kon waarmee ze zijn wonden kon helen, maar het beste wat in haar opkwam was om gewoon naar de ziekenzaal te gaan. Net toen ze dit wilde voorstellen, gaf de jongen een antwoord op haar laatste vraag. Ze keek naar hem alsof ze het niet kon geloven. Master Savador? Maar hij was toch de hoofdmeester? Ze kon zich niet voorstellen dat er echt lijfstraffen uit zouden worden gedeeld, maar het levende bewijs lag hier voor haar. 'Dan gaat een lijfstraf alsnog te ver, vind ik. Agressie kan ook op een andere manier behandeld worden,' vond ze, waarna ze naar de jongen keek. Ook al wilde hij het misschien niet, ze kon toch de rilling zijn die over zijn ruggengraat liep zodra hij contact met de vloer maakte. Spell legde voorzichtig een hand op de wand van de muur voor haar. Ze trok haar hand snel terug toen ze iets kouds voelde. Ze vroeg zich af hoe het wel niet voor de jongen moest zijn geweest om hier een hele tijd te hangen. Ze besefte echter ook dat ze hem snel zou moeten helpen omdat hij het anders niet lang meer vol zou houden. Dadelijk zou hij flauwvallen en dan had ze hem alsnog niet goed geholpen. Nee, ze moest iets bedenken. Maar wat? Ze kende alleen een lichte spreuk die hem wat warmer zou houden, maar ze zou hem nooit helemaal naar boven kunnen dragen. Waar had ze zichzelf nu weer in verzeild?

'Warm Breeze,' sprak ze zachtjes haar spreuk uit, waarna ze naar de jongen boog en lichtjes blies. Het kon voor een omstaander lijken net alsof ze hem een kushandje gaf, maar dat was het echt niet. Het was een soort van warme wind-spreuk die iemand warm kon maken. Het hielp echter niet tegen extreme kou en Spell hoopte dat het genoeg zou zijn om hem even warm te houden voor ze hem hier uit kon halen. 'Hoe lang zit je hier al?' vroeg ze zachtjes. 'Heb je soms nood aan een ziekenzaal? Ik weet niet of het gaat lukken, maar ik kan proberen om je naar boven te brengen. Of je hier toch in elk geval uit te halen.' Ze keek om zich heen. Duisternis omhulde hun en ergens verderop hoorde Spell nog iemand kreunen, hoewel ze niet wist of dit haar levendige verbeelding was of dat het de realiteit was. Wat ze wel zeker wist, was dat de jongen hier echt weg moest wezen. Hij had zijn straf nu wel doorgaan, hij zou nu wel weer de vrijheid mogen hebben waar elke jongen van zijn leeftijd recht op had. Hoe oud was hij eigenlijk wel niet? Ongeveer haar leeftijd, misschien? Ze wachtte op wat hij zou zeggen en sloeg ondertussen haar armen om zich heen om het zelf ook een beetje warmer te krijgen.

Een prettige warmte kriebelde op zijn huid toen ze haar Warm Breeze spreuk over hem uitsprak, het verwarmde echter niet de kou in zijn botten. Het meisje bestookte hem met duizenden vragen. Luke baalde er op zulke momenten stiekem wel van dat hij niet voor Witte magie & Defensief had gekozen. 'Hoe lang zit je hier al?' Met een schuine glimlach haalde hij zijn schouders op. "Misschien een dag, misschien een uur. Ik weet het niet" Ze vroeg of hij naar de ziekenzaal moest, maar op de spierpijn in zijn armen en de sneeën in zijn polsen na ging het wel. Als hij wat kon slapen en eten zou het vast beter gaan."Nee, het is goed" Zuchtte hij zijn antwoord. Het enige waar hij nu behoefte aan had was rust. In de verte kreunde een ander slachtoffer van Savadors droom naar rust en regelmaat. Opdondertjes die vochten of niet naar de regels luisterden kregen zware straffen te verduren.
Alsof dat zou helpen. Mensen zaten zo gewoon in elkaar, hoe imperfect dat ze ook maakte. Luke was - in tegenstelling tot al die duiveltjes hier - een prima jongen die niet thuishoorde in deze kerkers. "Kom er anders bij zitten" Hij klopte met een uitnodigende glimlach op de stenen vloer naast zich.

~Puh, kom jij aan met je ellelange post XD

Zonder er eigenlijk over na te denken pakte Spell de jongen zijn hand vast om de warmte van hem te peilen. Hij leek het nog niet echt warm te hebben, maar ze vermoedde dat het al beter was dan daarnet. Ze wist verder niet echt wat te doen. Er hing verderop wel een fakkel, maar het leek er niet op dat de jongen deze lang vast zou kunnen houden en haar handen trilden daar ook te hard voor. Misschien moest ze haar spreuk een paar keer herhalen zodat hij uiteindelijk zou beginnen te werken? Ze wist het echt niet. Haar spreuk was niet gemaakt voor extreme koude omgevingen en zelfs zij begon het nu al koud te krijgen terwijl ze normaal wel goed tegen een frissere omgeving kon. Spell knikte op zijn antwoord. Ze kon de jongen onmogelijk dwingen om met haar mee te gaan naar de ziekenzaal. Bovendien wist de jongen zelf wel hoe hij zich voelde. Hij had geen babysitter nodig. Toch twijfelde ze of ze hem gewoon niet moest overhalen om met haar mee te doen naar een warme omgeving. Haar kamer op haar etage zou daar heel geschikt voor zijn. Ze wilde het hem net voorstellen toen hij een ander voorstel deed. Met grote ogen keek ze naar de koude vloer. Ze vond het onbeleefd om hem te weigeren en wilde hem toch wat steun bieden nu het nog kon, dus ging ze gewoon naast hem zitten. Haar rug zakte tegen de harde muur naar beneden en haar kont maakte niet veel later contact met de harde vloer onder haar.
'Ik besef me net dat ik mezelf helemaal nog niet voorgesteld heb,' zei ze glimlachend toen ze een paar seconden even gezwegen had. 'Mijn naam is Spell.' Ze glimlachte naar hem, maar gaf hem alleen een kort knikje omdat ze wist dat hij vast last zou hebben van zijn armen om nu vriendelijk handen te gaan schudden. Ze verwachtte het eigenlijk ook helemaal niet. Ze opende een beetje haar mond, waardoor ze de geuren om zich heen rook omdat ze door haar neus adem moest halen. Zo rook ze ook zijn geur, welke, tot Spell's verbazing, helemaal niet naar zweet rook. De geur rook eigenlijk nog best lekker. Ze merkte nu ook pas dat haar hand nog steeds een lichte contact had met de zijne, dus trok ze deze terug. Ze draaide zich naar hem toe en keek hem bezorgd aan, waarna ze haar hand op zijn voorhoofd legde. 'Wil je ook niet even uitrusten op mijn etage of zo? Deze omgeving lijkt me niet bepaald prettig om in te blijven zitten en je hebt hier al zo lang door moeten brengen.' Haar stem klonk nu echt oprecht bezorgd en haar blauwe ogen gleden naar zijn gestalte. Zijn polsen bevatten een paar sneeën, maar voor de rest kon ze niet echt verwondingen ontdekken. Toch hoopte ze dat ze hem kon overhalen en dat hij met haar mee zou gaan. Deze omgeving leek haar alles behalve prettig voor de jongen om in te blijven zitten, zeker met al dat geroep om hun heen. Ook nu schrok ze zich weer dood van een jammerkreet die ergens in de verte klonk en voelde ze kippenvel over haar armen verschijnen.

OOC: Heel laat, sorry! Ik was op vakantie en zo xD