Ever Drifting down the Stream- Lingering in the Golden Gleam- Life,
what is it but a Dream?


// N . I . G . H . T . M . A . R . E //

De staat waarin mensen hun omgeving achter zich konden laten, het was toch werkelijk schrikbarend! “Volgende…” Met vluchtige stappen beende ze naar de volgende groep stoelen en tafels, haar zomerse, zwarte plisséjurk zachtjes zwaaiend en zwierend langs en tegen haar bleke benen bij elke stap die ze zette. Waren haar medestudenten soms blind? Dom? Onherroepelijk lui? Of waren ze zich gewoon onbewust van de vreselijke gevaren die ze op deze manier in de school brachten?
“Die daar staat nog niet recht genoeg, doe het opnieuw!” siste één van de raadplaatsende stemmen. Een stem die ongehoord voorbij ging aan de weinige zielen die nog aanwezig waren in de zaal, maar scherp gehoord werd in het hoofd van de zwartharige schoonheid.
De rode robijnen met de zwarte, kleine puntjes in het midden schoten naar een stoel die ze net aangeschoven had en ontdekte daar dat hij nog niet volledig onder de tafel geschoven stond. Een centimeter of twee gemist. Een centimeter of twee teveel. Hoe kon ze zo onoplettend zijn! Met gehaaste stappen liep het jonge meisje weer terug en trok ze de stoel onder de tafel vandaan, enkel om hem direct weer terug eronder te schuiven. Een actie die met gratie en precieze uitgevoerd werd. Met een beoordelende blik keek de jongedame naar de rechtgetrokken tafel en de aangeschoven stoelen, deze keer er zeker van makend dat ze geen slordigheidsfoutjes achter zou laten. Een goedkeurend knikje werd naar het meubilair geserveerd, waarna Avaria haar taak haar weer verder droeg naar een andere, onopgeruimde ravage. “Volgende…”

Bij de volgende groep stoelen en tafels werd wederom het ritueel wat Avaria nou al voor bijna een halfuur herhaalde opnieuw gespeeld; tafel rechttrekken en alle stoelen er netjes en recht onder schuiven. ‘Duivels komen straks,’ echode een fluistering. ‘Werk sneller,’ klonk een andere. Aangespoord zorgde de zwartharige jongedame er vrijwel direct voor dat haar acties sneller gebeurde. Sneller, maar niet minder secuur. Elke tafel en stoel achter haar stond perfect recht en netjes, zoals het hoorde. En dat pad werd naar mate ze doorging alleen maar verder getrokken. Dat was immers waar ze voor werkte; perfectie.
Vreemde, onbegrijpende blikken van nog enkele aanwezigen werden toegespeeld naar het jonge meisje, blikken die haar allemaal ontgingen. Ze was veel te druk bezig met het rechtzetten van andermans fouten om zich bezig te houden met de nieuwe gezichten. “Volgende…” Mensen die nog aan een tafel zaten werden dan ook overgeslagen door het meisje. Op een manier dat het voor haar wel duidelijk was dat ze er waren, maar alsof ze zich niet bewust was van hun aanwezigheid. “Volgende…”

Nog maar net na het avondeten aangekomen en nu al bezadeld met de verantwoordelijkheid om de catastrofe van anderman op te ruimen! Zelfs het schoolpersoneel deed nauwelijks de moeite om hun gebouw te beschermen tegen de genadeloze duivels die overal rondkropen. Was dan werkelijk niemand hier zich bewust van de duivels die met hun hongerige, hebberige vingerbottjes en bloeddorstige, scherpe tanden alles en iedereen aan stukken zou scheuren als ze daarvoor de kans kregen? “Volgende…”
Mooie, grote schoolgebouwen als dit mochten niet in het diepe gat van imperfectie vallen. Zij zou er wel voor zorgen dat het niet zo ver zou komen. Want ze was een brave meid, ja. Ze deed wat haar gezegd werd, ja. Een lieve, brave meid. “Goed doet, goed ontmoet,” mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. Als ze braaf bleef en goed was naar haar medemens, zouden die duivels haar met rust laten. En als ze goed was en de school behoedde tegen foutjes en slordigheid, konden de duivels zich niet in die onopgemerktheid verbergen. Ze zou veilig voor hun tirannie zijn, zolang ze zich daar maar aan hield. Ja, ze zou zich eraan houden. Want ze was een brave meid. “Goed doet, goed ontmoet.” Zolang ze maar naar de stemmen luisterde en deed wat er van haar gevraagd werd was ze veilig. “Goed doet, goed ontmoet.” De stemmen zouden haar raadplegen en behoeden tegen gevaren wat haar blote oog niet altijd kon zien. “Goed doet, goed ontmoet.” Zolang ze maar een braaf meisje bleef en deed wat er van haar gevraagd en verwacht werd. Want brave meisjes werden altijd beloond. “Volgende…”