Thom had een haat-liefde relatie met zaaldiensten. Aan de ene kant zorgden ze ervoor dat hij zich nuttig voelde, dat hij het gevoel had echt stage te lopen voor zijn studie medicijnen. Aan de andere kant was het ontzettend stressvol en gebeurden er de meest uiteenlopende (vaak vreselijke) dingen als hij zaaldiensten draaide.
De laatste tijd was het alleen nog maar erger geworden, met de visseninvasie waar weinig aan gedaan werd door de schoolleiding. De schoolpsycholoog schuine streep doktersassistent had de afgelopen week meer dan vijftien leerlingen gehad die vergiftigd of op een andere manier gewond waren geraakt door toedoen van de vissen en wist inmiddels zelfs hoe het tegengif te mengen, ondanks dat August dat meestal deed en Thom er ver vandaan bleef.

Tot nu toe was zijn dienst echter vredig verlopen. Het eerste half uur had hij een meisje gehad wat zich lelijk verwond had toen ze niet oplette en op een van de vleesetende planten in de kassen was gaan staan, maar daarna was er niemand binnengekomen die echt zijn hulp nodig had. Er lagen een paar patiënten waar hij eens in de zoveel tijd even naar ging kijken, maar veel waren dat er niet en ernstig gewonden waren er ook niet bij, dus dat hield hem ook maar vijf minuten zoet.
Hij was naar zijn kantoor verhuisd, had wat werk gedaan. De deur was echter opengebleven, zodat hij eventuele patiënten kon zien aankomen.
Dat was maar goed ook, want ongeveer drie uur in zijn dienst hoorde hij inderdaad een stem vragen of er iemand was. Gehaast stond hij op, schoof hij zijn bril van zijn haar naar zijn neus en liep hij zo professioneel (en snel) mogelijk de deur uit.

Er stonden twee jongens in de zaal en het eerste wat Thom deed, voordat de twee ook maar iets konden doen of zeggen, was naar twee aanliggende bedden gebaren en de twee rustig vertellen:

‘Zitten. Allebei. Ga liggen als het moet, maar probeer wakker te blijven.’

De kleine jongen hield zijn hand vast op een manier die Thomasso vaker gezien had en de ander zat onder het bloed – het waren de vissen, alweer. Verdomd, er zou echt wat aan gedaan moeten worden. Zodra hij de kans kreeg, zou hij miss Summer en Sugar verzoeken de situatie te onderzoeken, maar eerst moest hij deze twee helpen.

‘Wat is er precies gebeurd?’

De twee namen allebei plaats op een bed. De kleine witharige, degene met de wond die er toch het sterkst uitzag, begon te vertellen. Het waren inderdaad de vissen geweest. Verdomd, er moest iets aan gedaan worden.
Ze waren aangevallen door de exemplaren met tanden, legde hij uit, half scheldend terwijl hij dat deed. Thom begreep het wel – de beesten waren irritant en hij was geschrokken. Kennelijk hadden de vissen een gat in de schoen van de ander gebrand. Kort keek de psycholoog naar de oudere, langere jongen, een bezorgde blik in zijn blauwe ogen. Hij was een van August’s patiënten, vermoedde Thom, want hij had hem wel vaker gezien. Nog nooit gesproken, alleen gezien.
De oudste jongen, William kennelijk (ah, die William. Thomasso had wel eens met een leerling gesproken die voorstelde dat hij met de jongen in gesprek ging, omdat hij altijd zo stil en droevig was. Hij had besloten dat niet te doen – de jongen was achttien en had dus het recht zelf te beslissen of hij met een psycholoog in gesprek wilde of niet), had uiteindelijk de vis gedood en daarna… bloed opgehoest.
Dat baarde Thom wel zorgen. Voor zover hij wist, was je al half dood tegen de tijd dat je bloed ophoestte. Then again, er waren een hoop ziektes waar de man nog niets vanaf wist. In zijn korte tijd op deze school had hij er minstens vijftien gezien die hij nog nergens anders had gevonden, niet in zijn boeken en niet in andere dossiers dan die van August.

William bevestigde het verhaal en liet vallen dat de andere jongen Ike heette. Zo, was dat ook weer makkelijk, hoefde hij daar niet naar te vragen. Hij keek wat bedenkelijk naar William toen hij alleen vroeg om een pijnstiller, maar besloot uiteindelijk dat hij het zelf beter zou weten dan Thom dat wist. ‘Antigif voor Ike, een pijnstiller voor William. Komt eraan. Ga maar liggen als het nodig is. Ik ben met vijf minuutjes wel terug.’
Met dezelfde vastbesloten pas wandelde hij naar de kamer waar August zijn medicijnen bewaarde. Hij trok de deurtjes open die hij veel te vaak open had getrokken de afgelopen tijd en pakte de enige paar ongelabelde flesjes waarvan hij de inhoud kende. Met de handigheid van een wetenschapper mengde hij het medicijn met de correcte hoeveelheden samen, goot het in een beker, schonk nog een beker water in om het mee weg te spoelen en greep uit een van de kastjes waarin geen verdachte stoffen stonden drie pijnstillers. Een voor nu, twee voor als de pijn erger werd dan een pijnstiller kon verhelpen. Hij had nog verband en tape in de zakken van zijn jas zitten, dus dat had hij voorlopig niet nodig.

Met een dienblad met alles erop wandelde hij terug. Hij gaf Ike het medicijn en zette het water op het tafeltje naast het bed. ‘Het smaakt niet geweldig, dus het water is voor als je de smaak wil wegspoelen.’ verklaarde hij.
Will gaf hij de pijnstillers. Thom glimlachte vriendelijk, maar bezorgd. ‘Bloed ophoesten is iets serieus, William. Ik heb geen dossier over je kunnen vinden, maar als je hulp nodig hebt, kan je altijd naar mij of mijn collega komen. Ik beloof je dat we geen lastige vragen zullen stellen.’ Soms hielp die extreme empathie wel bij het aanvoelen van gevoelige situaties. Situaties zoals deze.
Daarna keerde hij zich weer naar Ike. ‘Nou, laat die wond eens goed zien, dan kan ik hem desinfecteren en verbinden.’ sprak hij opgewekt, alsof het ging over een schaafwond en niet de beet van een giftige vis.

Zijn ogen hield hij op de langste van de twee jongens, keek pas weg toen hij knikte en zijn pijnstillers naar binnen werkte. Hij wist dat de jongen ziek was, dat zou elke idioot kunnen zien, maar hij handelde als de psycholoog die hij was: hij hielp niet tenzij de jongen hem vertelde dat hij hulp wilde, tot hij die hulp zou accepteren. Als William het niet wilde, dan zou Thom hem niet eens kunnen helpen.
Voorlopig tevreden met William’s acties richtte hij zijn bebrilde blik nu op Ike’s hand. Hij had al eerder vastgesteld dat het er lelijk uitzag, maar het was echt geen feestje, de scheuren in zijn huid en het bloed wat zijn spieren ophoestten. De jongen keek er zelf ook bezorgd naar, constateerde iets onduidelijk dat het pijn deed. Natuurlijk deed het pijn, die vissenbeten waren niet niets.

Maar goed, het was niets wat een beetje ontsmettingsmiddel en gaas niet op konden lossen. Hij goot ontsmettingsmiddel op een gaasje en glimlachte verontschuldigend. ‘Dit gaat prikken, maar het voorkomt ontstekingen.’ Zonder de jongen tijd te geven zich voor te bereiden drukte hij het gaas op de wond, veegde hij het schoon.
Na het eerste gaasje volgden er nog wat meer, daarna een paar watjes om het bloeden een beetje te stelpen. Daarna legde hij gaas over de wond en begon hij met behendige vingers strak verband om de hand heen te binden, tot de wond onder vijf lagen verband zat en de jongen hem waarschijnlijk niet meer goed kon bewegen.

‘Het verband moet om de twee, drie dagen vervangen worden – je merkt het vanzelf wel als het te vies wordt. Als je gewoon even langskomt dan doe ik het voor je. Probeer geen magie te gebruiken met deze hand en probeer ook niet al teveel kracht te zetten, dan is hij binnen een week of twee wel genezen.’ legde hij uit. Daarna wierp hij weer een blik op William. ‘Is er nog iets anders wat ik voor jullie kan doen? Anders dan zijn jullie vrij om te gaan.’

Zijn moeder had het bij het rechte eind gehad toen ze hem in zijn moedertaal vertelde dat het goed voor hem zou zijn om voor mensen te zorgen. Het gaf hem misschien niet de kick die sommige mensen kregen van sporten of mensen op andere manieren helpen of doen waar ze van hielden, maar het liet hem achter met een soort kalmte in zijn hoofd die hem vaak zo vreemd was. Zelfs in situaties als deze, waarin zijn bril het aankomende onweer van overgenomen emoties in zijn ogen verborg, voelde hij mee met de jongens, hoe hard hij ook probeerde om dit niet te doen.
En door ze te helpen hielp hij zichzelf, door onbaatzuchtig te zijn was hij egoïstisch en om eerlijk te zijn vond hij het niet erg. Hij hielp er immers anderen mee, mensen die net zo blij waren met een dokter die ze hielp als hij was met een beetje stilte in zijn ziel.

‘Graag gedaan. Nogmaals, kom terug wanneer je denkt dat er iets mis is.’ Met die woorden zond hij Ike de ziekenzaal uit. Wel, hij zond hem niet echt weg, hij ging zelf weg, maar je begrijpt wat hij bedoelt – hij sloot het gesprek met de jongen af, trok spreekwoordelijk zijn vingers van hem af. Tot de jongen terugkwam in de ziekenzaal zou Thom hem niet meer zien, vermoedde hij, en zoals gewoonlijk hoopte hij dat ook: hij hield zijn privé en zijn werk het liefst zo gescheiden als mogelijk. Dat maakte alles makkelijker, of op z’n minst niet ongemakkelijk.

Zijn aandacht ging weer terug naar William, die aangaf dat hij een keer wilde praten. Op zijn gezicht verscheen een uitdrukking die Emilia zijn zorggezicht noemde; de schaduw van een vriendelijke glimlach, ogen die de beschadigde jongen medelevend, niet medelijdend, opnamen.
‘Dat is goed om te horen.’ Hij haalde uit een van zijn zakken een pen en uit de andere, grotere zak in zijn jas een notitieblok waarin hij zijn bezigheden bijhield – agenda’s waren handig, maar niet als je constant in een ziekenzaal rondliep en mensen moest helpen. Even wierp hij er een blik op, daarna krabbelde hij wat neer in zijn vrouwelijke handschrift waar August vaker wel dan niet commentaar op leverde.
‘Je kan volgende week langskomen, op woensdag of op donderdag. Als dat niet uitkomt heb ik op vrijdagmiddag een open inloopuur, maar vaak geven mensen de voorkeur aan een iets beslotener gesprek.’ De schaduw van zijn lach groeide naar een echte, warme lach die hij van niemand behalve zijn moeder geërfd had kunnen hebben. ‘Ik zie je wel verschijnen. Of je me nu wil excuseren, ik moet mijn rondes lopen.’
En met die woorden sloot hij (voorlopig) ook het hoofdstuk William af – er waren immers medicijnen die toegediend moesten worden, mensen die hij moest helpen.

_{Einde topic, voor zover ik weet ~}