Het was nu al voorbij. maar Lightning weet dat ze nooit over de dood van haar beste vriendin kon geraken; Ze was niet naar die bijeenkomst daar geweest. Ze zou het niet aan kunnen . En nu nog altijd niet. Het zou nog een lange tijd duren voordat ze erover zou geraken. Misschien zelf nooit. het zal altijd wel gevoelig blijven. Rhine was een van de zeer weinige die haar hele geschiedenis kende. Beide waren haast hetzelfde. Qua karakter en qua verleden. Beide meisjes hadden het zeer zwaar gehad. En dat had hun gemaakt dat ze nu waren. Achter dat Lightning de hele tijd in gevecht had geweest met haarzelf stond ze recht om uit haar kamer te gaan. Ze deed een simpele jeans met een zwart bloesje aan en ging naar het terrein. Het was nog redelijk koud. Een fris briesje speelde met haar donker rode haren. Lightning zelf hield haar lichaamstemperatuur hoog genoeg om niet te hoeven rillen van de koude.
De hele tijd was ze stil. Was er met haar gedachten niet bij. Die waren de hele tijd aan Rhine. Waarom had ze haar achtergelaten? Het was light haar schuld... Ze had er meer voor Rhine moeten zijn. Had haar meer moeten steunen. Waarom is het haar ontgaan dat Rhine er slechter aan toe was dan ze had gedacht.... Light had beter moeten weten. Dit is haar schuld! Uit woede schopte ze tegen een boom; negeerde de pijn die door haar voet schoot erdoor. Achteraf zag ze pas dat ze al bij de geheime tuin was. HIer kwamen er niet veel mensen, dus had Light besloten om er hier een klein gedenkplaatsje te maken voor Rhine; dat verdiende ze toch in de ogen van haar. Ze stapte wat verder en ging gaan zitten voor grote steen dat goed beschud was door de bomen. " Het spijt me Rhine... Dit is allemaal mijn fout!" Woedend staarde ze naar de steen met Rhine haar naam op. " Waarom heb je mij verlaten..." Sprak ze heesjes. Haar stem was zwak en gebroken.

(Zack)

Lightning zuchtte diep. Het was maar een jaar. Of beter gezegd, het is al een jaar. Precies op de dag van vandaag, Lightning besloot geen les te volgen vandaag. Ze zou het niet aankunnen. Het was nog te vers voor haar. Het was haast onmogelijk om te doen alsof het allemaal in orde was. Het was te vroeg om haar masker aan te doen. Er zouden barsten inzitten; Dat weet de jonge dame nu al. Het ging te snel. Het was te zwaar. Het was al erg genoeg dat ze dit alles op haar zelf stak. Wat nou als Lightning er meer voor haar was. Haar meer had gesteund. Dan was dit alles niet gebeurd. Voor het graf zakte ze door haar benen. Woedend staarde ze naar het graf. kwaad en teleurgesteld in haarzelf. Dit had ze allemaal kunnen voorkomen! Haar voet deed nog pijn van daarstraks dus gaat ze deze keer niet tegen een boom schoppen. Daarvoor in de plaats sloeg ze met een gebalde vuist tegen Rhine haar graf. Een helse pijn schoot door haar hele arm. Zuchtend keek ze naar haar knokkels die openlagen en zaten te bloeden. Dit negeerde ze allemaal. en praatte tegen het graf. Al brak ze op het laatste met haar zin. Waarom had Rhine haar verlaten... Dit kon ze niet zonder haar beste vriendin. Alles was te zwaar, Rhine was haar boei geweest.
Haar hele lichaam verstijfde wanneer iemand naast haar kwam zitten en begon te praten tegen Rhine haar graf. Wat denkt die gast wel niet?! “Gaat het...?” Light had terwijl hij bezig was tegen haar beste vriendin haar tranen weggeveegd. en had haar tranen vervangen door een kille blik. " Vind je het normaal om anderen hun gesprek te verbreken?!" Snauwde ze. Lightning wou hem weg. Wou alleen zijn met Rhine... zodat ze kon breken en huilen tot ze in slaap viel zoals andere dagen. Nu kon ze dat niet eens doen met deze dude in de buurt. Daarna gunde ze hem blik meer, staarde gewoon naar haar bebloede vuist.

Het was hier rustig. Er kwam hier bijna nooit iemand waardoor je hier kon relaxen en tot jezelf kon komen wanneer je dat nodig had. dit was dan ook een plaats waar Lightning graag naar toe ging. Ze sloot dan altijd haar ogen om dan te luisteren naar de geluiden van de omgeving. De vogels in de bomen die vrolijk zaten te fluiten. Het geruis van de bladeren door de wind. Het waren allemaal kalmerende geluiden, tenminste als je van de natuur hield natuurlijk. Anders waren het maar irriterende geluiden. Het graf was deftig opgemaakt. Het zag er netjes uit en opgekuist. Light kwam zo vaak als ze maar kon. Daardoor zag ze vaak die verse bloemen. Natuurlijk weet ze dat ze niet de enige is die Rhine komt opzoeken, dus liet ze de bloemen maar met rust. Het maakte het graf trouwens nog eens mooier ook. Anders was het zo kaal en leeg.

Lightning haar stemming was dan ook verergerd wanneer een jonge gast die wel een paar koppen groter was dan haar erbij kwam zitten. Nooit gehoord van beleefdheid? Je wacht toch altijd tot diegene voor jouw uitgepraat is voordat je zelf met een gesprek begint. “Pardon? Ik heb hier even veel recht om hier te zijn als jij, ik hield van haar... was haar vriendje...” Even was ze verbaasd van de ontdekking. Al liet haar gezichtsuitdrukking dat niet zien, nee die stond nog steeds op een kille blik. "Dat heeft daar niks mee te maken" snauwde ze nog steeds. haar gevoelens waren overhoop. "Het gaat erom dat jij mijn stilte verbreekt" Ze keek weg. “Je bent niet de enige die hier onder lijdt, mocht je het willen weten,” Haar spieren spanden zich allemaal op. wat denkt die wel niet? Natuurlijk weet ze dat! In stilte haalde ze even diep adem en sloot haar ogen om te kunnen kalmeren. Ze fokte haarzelf weer op zonder enige echte reden. "Dat weet ik heus ook wel " sprak ze zachtjes. "Je bent niet de enige die haar mist..." gebruikte zijn woorden tegen hem, al was het deze keer geen aanval maar gewoon een bevestiging. "Het is beter dat je die wonde van je gaat laten checken" sprak ze nog steeds redelijk afstandelijk. Ze wou hem nog steeds weg. Maar ze praatte wel alsinds met hem.

Rustig was het hier zeker, een aangename plek om te rouwen. Zack kwam hier regelmatig, zat hier een paar uren, gewoon herinneringen op te halen, elke moment waarin hij samen met Rhine had gespendeerd, ze kwamen allemaal naar boven als hij hier was, bij haar graf. De vogels die hun vrolijke liedje zongen, maar Zack die er alleen maar naar luisterde, om niet compleet de grip op zichzelf te verliezen want hij betraptte zichzelf er vaak op, de controle op zijn emoties verliezend. Zijn zwarte haren waren weer aan een degelijke lengte gekomen, hij had ze een halfjaar geleden bijna compleet afgeschoren, maar ze hadden sinds dan weer een mooie lengte bereikt, een lengte die hij nu wel wilde behouden.
Het ging steeds beter met hem, maar dat nam niet weg dat hij nog steeds last had van Rhine in zijn gedachten en dromen. Het was nu een jaar geleden en hij stond nu aan haar graf, hij had zijn bloemen neergelegd, wetende dat hij niet de enige hier was op dit moment. Hij ging naast het meisje zitten, had een vaag vermoeden dat het beste vriendin van Rhine was, Lightning was haar naam.

" Vind je het normaal om anderen hun gesprek te verbreken?!"  begon ze op een snauwende toon tegen hem. Wat had ze een lef om nog maar haar mond op zo’n manier open te trekken tegen hem. Had ze enig idee wie hij was, wat voor waarde Rhine voor hem had gehad? Vast niet, anders had ze zo niet gereageerd. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en eventjes verhardde zijn blik en hij zei op een koude manier, ongewoon voor hem: “Pardon? Ik heb hier even veel recht om hier te zijn als jij, ik hield van haar... was haar vriendje...” mompelde hij zachtjes voor hij ging zitten en hij zijn blik verzachtte. “Je bent niet de enige die hier onder lijdt, mocht je het willen weten,” hij had haar genoeg afstand gelaten, wetende dat vrouwen op hun eigen ruimte gesteld waren. Haar kille blik ontmoette zijn kille blik en beiden leken ze even in oorlog te zijn, de kille blikken uitwisselend, maar Zack’s ogen hadden een spoor van droefheid. "Dat heeft daar niks mee te maken" snauwde ze nog steeds en hij gromde, niet in staat daar een antwoord op te kunnen geven. "Het gaat erom dat jij mijn stilte verbreekt" Ze keek weg en dit deed hij ook, te koppig om toe te geven dat hij haar misschien een beetje tijd had kunnen gunnen met Rhine, maar deze dag was anders dan alle andere dagen, anders had hij zo afstand genomen. "Dat weet ik heus ook wel " sprak ze zachtjes. "Je bent niet de enige die haar mist..." zei ze ten slotte proberend zijn woorden tegen hem te gebruiken, hij ontblootte kort zijn tanden voor hij tegen zichzelf zei dat hij moest kalmeren. "Het is beter dat je die wonde van je gaat laten checken"

“Dat zijn mijn exacte woorden maar het verschil tussen jou en mij is dat ik je aanwezigheid tolereer en die wonde geneest wel, de pijn jegens haar vertrek zal altijd een litteken blijven in mijn hart. Een diepe wonde, dat was het”zei hij met een doffe klank in zijn stem. “Rhine zou niet gewild hebben dat we hier zouden staan ruziën aan haar graf... Nee, dat wilde ze niet...” zei hij zachtjes terwijl hij weer dichter naar het graf ging zitten en zijn vingers over haar ingegraveerde naam liet gaan, zijn ijsblauwe ogen lazen mistroostig de data van haar geboorte en dood en hij beet op zijn lip. “Lightning... Sorry, ik... ik had je niet mogen storen...” hij haalde eventjes adem om zichzelf rustig te krijgen. “Je moet alleen begrijpen, vandaag is ze... een jaar al van ons weg... en ik wilde hier zijn vandaag, daarvoor...” Zack’s ogen zochten die van Lightning op, in de hoop dat ze ook naar hem zou kijken, in de hoop dat ze het zou begrijpen en hem mee liet rouwen, samen met haar gewoon rustig Rhine zouden herdenken.

(meh, een laatste postje voor ik eventjes wegben, met mijn oudste char <3)

Alles was de laatste tijd zo zwaar. Af en toe gebeurde het wel eens dat ze achter begon te geraken met haar lessen. De docenten zeiden er wel niets op omdat ze heus wel weten dat ze die weer op gaat halen. maar het maakte hen wel achterdochtig. En dat had Lightning heus wel door. Toch kon ze er niks aan doen. Rhine is nu een jaar weg... Nog steeds kon Light het niet geloven. Ze was werkelijk een slechte vriendin geweest.. Het was helemaal niet bij haar op gevallen dat er iets mis was met Rhine. Met haar tanden begon ze op haar onderlip te knabbelen. Ze miste haar zo erg. Rhine was de enige geweest waar Lightning zich volledig voor had geopend. Vaak hoopte ze dat rhine haar dood maar gewoon een droom was. Pas als ze de volgende dag opstaat beseft ze maar al te goed, dat dit allemaal werkelijk gebeurt was. Een diepe zucht verliet haar keelgat en kwam in wolkjes tevoorschijn om dan meteen in de lucht te verdwijnen.

Dit alles was zo moeilijk. Het irriteerde haar dan ook vreselijk dat de gast haar stilte had verpest of nouja haar speech... “Dat zijn mijn exacte woorden maar het verschil tussen jou en mij is dat ik je aanwezigheid tolereer en die wonde geneest." Voor de zoveelste keer snoof Lightning zachtjes en draaide nog eens tegelijk met haar ogen. Als ze niet in zo'n down moment zat had ze hem nu allang een mep in het gezicht verkocht. Niemand sprak zo tegen haar en kwam ermee weg. “Rhine zou niet gewild hebben dat we hier zouden staan ruziën aan haar graf... Nee, dat wilde ze niet...” Langzaam draaide ze haar hoofd iets meer naar Zack. Bekeek hem even kort aandachtig. Wat was die groot zeg... "Weet ik.." Verzuchtte ze op een zachte toon. Dat zou ze zelf ook niet willen. Alleen kon Lightning het niet laten. Hij betrapte haar op een emotioneel moment. En dat haatte ze. Hij mocht haar niet zo zien.

“Lightning... Sorry, ik... ik had je niet mogen storen...” hij haalde eventjes adem om zichzelf rustig te krijgen. “Je moet alleen begrijpen, vandaag is ze... een jaar al van ons weg... en ik wilde hier zijn vandaag, daarvoor...” Van het moment dat ze oogcontact kregen beet ze harder op haar onderlip en moest haar hoofd van hem afwenden. Wou al die hevige emoties niet zien voor ze zelf ineen zou zakken. "Het maakt niet uit.. Het is nu eenmaal gebeurt..." Wat moest ze anders zeggen? Light kon hem niet verbieden om Rhine te bezoeken... Zo cruel was ze nu ook weer niet. " Laten we het maar gewoon vergeten." mompelde ze dan er vervolgens achter, om dan weer naar het graf te kijken. " Hoe kon ze ons dit aan doen" Haar stem werd iedere keer zachter en zachtjer.

Zack kon het niet geloven dat ze al een jaar weg was, en eigenlijk de data waarop hij op SSA kwam, was ook ineens haar sterfdatum geworden, alleen een paar jaar later. Eigenlijk was het niet aangenaam om daar aan terug te denken, maar het bleef in zijn hoofd spoken, de moment dat ze elkaar hadden ontmoet, hoe hij zijn mobiel had uitgeschakelt om haar uit de put te helpen. Ze hadden een goede vriendschap gehad, een goede relatie, maar ze had hem gedumpt, om dan niet veel later een eind aan haar leven te maken. Hij vergeefde het hemzelf niet, puur omdat hij er toen niet voor haar was geweest en dat bleef hem met de neus op de feiten drukken. Het bleef hem achtervolgen en het duwde hem zelfs nog dieper in de put waarin hij al diep in zat.

Het viel op dat Lightning niet gesteld was op zijn aanwezigheid en dat drukte hem zwaar op de feiten dat hij niet alleen was en enigszins luchtte hem dat wel op. “Dat zijn mijn exacte woorden maar het verschil tussen jou en mij is dat ik je aanwezigheid tolereer en die wonde geneest." Zei hij op een vrij monotome toon terwijl zijn blik naar haar ging. Haar reactie was simpel een gesnuif en wat gerol met haar ogen, hij irriteerde zich wel aan haar manier van doen, maar ze had een rede. Ze waren hier beiden voor die rede, rhine... hij wist goed genoeg dat hij nu meer als een douchebag overkwam dan anders, hij was hier voor zijn eigen lijden. Niet voor dat van een ander. Zack was normaal niet de persoon die aan zichzelf dacht, maar sinds de dood van Rhine was hij anders geworden, had hij zich gedistantieerd van de rest en meer op zichzelf leren leven. Natuurlijk ging het niet goed met hem, maar wie kon het zich ook schelen hoe Zack zich voelde? Hoe vaak hij Rhine’s bloed zich niet weer herinnerd? Hoe vaak zag hij haar levenloze lichaam weer voor zich?

“Rhine zou niet gewild hebben dat we hier zouden staan ruziën aan haar graf... Nee, dat wilde ze niet...” zei hij zachtjes terwijl hij weer dichter naar het graf ging zitten en zijn vingers over haar ingegraveerde naam liet gaan, zijn ijsblauwe ogen lazen mistroostig de data van haar geboorte en dood en hij beet op zijn lip. Hij had het recht niet om haar te storen in dit belangrijke moment maar hij wilde hier ook zijn voor haar. Hij had toch ook dat recht? Even moest hij weer zijn gedachten op een rijtje zetten, want het was een warboel bij hem in zijn hoofd.“Lightning... Sorry, ik... ik had je niet mogen storen...” hij haalde eventjes adem om zichzelf rustig te krijgen. Hij wilde niet instorten voor de ogen van iemand anders. Zijn ijsblauwe ogen keken naar het meisje vlakbij zich en hij kon even een glimps opvangen hoe zij zich werkelijk voelde en dit deed hem lichtjes op zijn lip bijten. “Je moet alleen begrijpen, vandaag is ze... een jaar al van ons weg... en ik wilde hier zijn vandaag, daarvoor...”

Vandaag was een belangrijke dag voor hem en hij wilde er zijn voor haar te herdenken, gewoon rouwen, dat wilde hij doen vandaag. Zou ze hem laten blijven? Of zou hij moeten ophoepelen? Toen hij oogcontact probeerde te zoeken, keek ze weg en kreeg hij een naar gevoel in zijn maag, dat snel verdween zodra ze sprak: "Het maakt niet uit.. Het is nu eenmaal gebeurt..."
Laten we het maar gewoon vergeten." mompelde ze dan er vervolgens achter, om dan weer naar het graf te kijken. " Hoe kon ze ons dit aan doen"
Zack begreep het zelf ook niet goed, waarom ze zichzelf van kant had gemaakt een jaar geleden, wat haar motief was. Want zelfmoord was een egoïstisch iets en dat wist Zack goed genoeg. Hij moest nadenken over zijn antwoord, want hij snapte het aan de ene kant wel, maar aan de andere kant snapte hij het niet, was hij zelfs boos op haar. “Rhine had last met haar vloek... dat pact dat ze had gesloten met de duivel... Ze had het moeilijk met het feit dat onder bijna elke aanraking dat ze had met iemand, dat ze deze persoon kon laten verdwijnen. Ze wilde ons niet verder tot last zijn, ze dacht dat ze een last was om te dragen, waar ik haar geen gelijk in gaf. We gaven om haar, zij gaf om ons. Ik snap niet waarom ze er eind aan wilde maken, want ze had mensen om op te steunen, waar ze haar problemen aan kwijt kon...” zijn blik ging naar Lightning. “Lightning...? Ik had er meer voor haar moeten zijn hé?" vroeg hij haar zachtjes, met een toon vol spijt en rouw.

(801 woorden owo, ik ben weer op dreef :'D)

Haar adem was traag en de hele tijd in een stil ritme. Het was zo simpel om even naar een plaats te gaan en al je problemen te negeren. het voelde altijd goed om even gewoon met je gedachten van de wereld te zijn. Je nergens druk over te hoeven maken. Men had niet altijd snel die momenten. Lightning daarin tegen vond de stilte niet in een kamer maar bij een begraafplaats van mensen die ze kent. Het was er stil, een meestal is er niemand. Al irriteerde het haar, dat wanneer ze dat juist het meest nodig had, de stilte en eenzaamheid. Moest er weer iemand Rhine haar begraafplaats op het zelfde moment bezoeken. En hij had dan ook nog niet eens het verstand om haar even met rust te laten, wachten om zijn beurt. Om het dan nog eens erger te maken, de gast vond het nog gepast om haar stilte te verstoren. Hij moest dan ook niet verbaasd zijn dat ze hem haast afblafte. Hij had er gewoon haast gevraagd om af geblaft te worden.

Hun gesprek was nou niet echt aangenaam. En Light was te koppig om toe te geven, sorry te zeggen of gewoon weg te gaan. En normaal zou ze de laatste optie doen. Het laten zien dat hij onbelangrijk was, een irritante student die haar aandacht niet waardig is. Deze keer ging ze niet weg. Ze wou hier blijven, voor Rhine, ze verdiende het om herdacht te worden. Dus hij moet niet verwachten dat ze weg ging gaan, of plaats ging maken voor hem. “Rhine had last met haar vloek... dat pact dat ze had gesloten met de duivel... Ze had het moeilijk met het feit dat onder bijna elke aanraking dat ze had met iemand, dat ze deze persoon kon laten verdwijnen. Ze wilde ons niet verder tot last zijn, ze dacht dat ze een last was om te dragen, waar ik haar geen gelijk in gaf. We gaven om haar, zij gaf om ons. Ik snap niet waarom ze er eind aan wilde maken, want ze had mensen om op te steunen, waar ze haar problemen aan kwijt kon...”

In stilte luisterde ze naar zijn uitleg. Lightning wist wat Rhine had hoe moeilijk haar vriendin het had. De twee meiden steunden elkaar, niemand had een idee hoe zwaar ze het beide hadden. Beide konden het gewoon zo goed maskeren. “Lightning...? Ik had er meer voor haar moeten zijn hé?" Meteen schudde ze met haar hoofd, haar ogen kort gesloten" je was er al veel voor haar zack. Meer kon je niet gedaan hebben. het was haar keuze..."Gefrustreerd stond ze op. Zonder nog een woord gaat ze wat van het graf weg, en staarde in de verte uit. " ze heeft de makkelijkste weg genomen, ze heeft opgegeven in plaats van te blijven vechten" er waren dagen dat lightning ook zo over dacht. Maar dan dacht ze over anderen. En besefte ze dat opgegeven geen optie was. toch niet voor haar. " We moeten ons er maar leren bij neerleggen." sprak ze schouderophalend. Het is niet dat er een andere optie was.

Zack wilde liever niet alleen zijn met Rhine, maar hij wist niet wie hij moest meevragen. Ravenna had haar eigen problemen uit te werken en wilde niet nog meer last op haar schouders leggen. Maar nu hij hier was, was hij niet alleen. Lightning... hoe kon hij haar vergeten? Ze was de beste vriendin van Rhine geweest en nu zat zij ook hier, bij het graf van hen geliefde blondharige meid met een geweldig rebels karakter. Het leek alleen wel alsof Lightning zijn aanwezigheid helemaal niet op prijs stelde, dat was overduidelijk te horen aan haar manier van spreken, hoe ongewenst hij hier wel niet was. Zack was de vriend van Rhine geweest en misschien drong dat gewoon nog niet echt door. Ze kwamen beiden voor dezelfde rede naar hier, om hun lijden te verzachten, haar te rouwen. Het kon hem nu eventjes niet schelen dat ze hem weg wilde, hij was hier voor zichzelf, niet voor haar. Haar dood had hem een heftige klap op zijn achterhoofd gegeven, was hij met zijn beide voeten op de grond gedwongen en had hij zich gedistantieërd van de rest. Ook had hij drastische veranderingen ondergaan met zijn uiterlijk, wilde hij een soort van nieuwe start, om dan weer uit de put te krabbelen waar de dood van Rhine hem had ingeduwd. Hoe vaak hij Rhine’s bloed zich niet weer herinnerd? Hoe vaak zag hij haar levenloze lichaam weer voor zich?

Zack kon duidelijk merken dat dit gesprek niet lekker ging, dat beiden met dezelfde frustraties worstelden. Maar hij was zeker niet van plan zich te excuseren, er waren hier geen excuses voor nodig, hij snapte het en hopelijk snapte zij het ook, dat ze er beiden vrede mee moesten nemen. Zack verwachtte helemaal niets van Lightning hier, helemaal niets en hij zou haar ook helemaal niets kwalijk nemen. “Rhine had last met haar vloek... dat pact dat ze had gesloten met de duivel... Ze had het moeilijk met het feit dat onder bijna elke aanraking dat ze had met iemand, dat ze deze persoon kon laten verdwijnen. Ze wilde ons niet verder tot last zijn, ze dacht dat ze een last was om te dragen, waar ik haar geen gelijk in gaf. We gaven om haar, zij gaf om ons. Ik snap niet waarom ze er eind aan wilde maken, want ze had mensen om op te steunen, waar ze haar problemen aan kwijt kon...”
Ze leek te luisteren naar zijn woorden en dat gaf hem toch al alleszins een sprankje hoop dat ze misschien ooit normaal tegen elkaar zouden kunnen spreken zonder al dit, dat bracht hem toch alleszins een beetje tot rust.

Maar het schuldgevoel bij hem kroop weer naar boven en sloeg hem weer op zijn achterhoofd, wetende dat hij zich met de volle honderd procent schuldig mocht voelen. Hij had haar moeten blijven tegenhouden tot August, de oude dokter hier aan SSA er was geweest. Nooit zou hij het zichzelf vergeven dat hij haar gewoon had losgelaten. Haar ogen die al het leven kwijtraakten, maar de glimlach op haar gezicht toen ze deze wereld verliet zou hij nooit vergeten, ze leek zelfs blij...
“Lightning...? Ik had er meer voor haar moeten zijn hé?" Meteen schudde ze met haar hoofd, haar ogen kort gesloten" je was er al veel voor haar zack. Meer kon je niet gedaan hebben. het was haar keuze..."
Zijn blik volgde Lightning toen ze opstond en zichzelf een beetje distantieërde van het graf. Zack besloot haar te volgen en hij luisterde naar haar woorden: " ze heeft de makkelijkste weg genomen, ze heeft opgegeven in plaats van te blijven vechten"
Daar had ze gelijk in, ze had de meest pijnloze weg genomen. Hij kon het wel begrijpen aan de ene kant, maar aan de andere kant was het zo egoïstisch en dat deed hem het meeste pijn, dat ze zo egoïstisch was geweest. " We moeten ons er maar leren bij neerleggen." sprak ze schouderophalend. Zack liet zijn ogen over Lightnings rode haren gaan en zijn blauwe ogen keken mistroostig naar het voor hem kleine figuur. “We kunnen elkaar erdoor trekken?” opperde hij terwijl hij zijn hand op haar schouder legde en er bemoedigend in kneep “ik heb het alleen geprobeerd... en dat heeft alleen maar dit opgeleverd...” hij ging voor haar staan, wijzend naar zijn complete nieuwe look, zijn oververmoeide ogen, zwarte kringen onder zijn ogen, zijn haar dat compleet alle kanten op stond. “Ik wil niet nog iemand er aan zien onderdoor gaan,” hij hurkte voor haar en zijn ijsblauwe ogen keken naar de hare. “We kunnen ons er samen doorheen slepen, samen rouwen en samen wat van ons leven proberen terug te maken,” zei hij met een kleine glimlach die al snel weer verdween toen hij opstond en naast Lightning ging staan, kijkend naar het landschap voor zich. "Ik denk dat ik er onderdoor aan het gaan ben Lightning..."

//817 woorden xD

In stilte staarde lightning voor zich uit. Lang wou ze hier niet blijven. het was niet de bedoeling dat ze hier de hele dag ging blijven; anders zou ze veel te deprimerend worden. en ze hield er niet van om zo'n humeur te hebben. Dan deed ze alleen maar mopperen in haar kamer. Zwijgend gleden haar ogen weer naar het graf van Rhine.  Om eerlijk te zijn was ze helemaal vergeten dat haar beste vriendin nog een vriendje had, of nouja ex vriendje sinds dat Rhine er niet meer is...langzaam liet ze haar ogen over hem heen glijden. hij was wel degelijk heel erg veranderd. Waarom? Het is niet omdat iemand dierbaars gestorven is dat je heel je uiterlijk moet veranderen. Zelf zij heeft dat niet gedaan. Vermoeid ging ze even met haar vingers door haar rode haren en bekeek hem voor een tweede keer aandachtig. Jasses hoe groot is hij wel niet. he valt haar nu maar pas op hoe klein ze wel niet was vergeleken met hem.

“We kunnen elkaar erdoor trekken?” Lichtjes trok Lightning een wenkbrauw o bij zijn woorden. Had ze om zijn hulp gevraagd? Nee, ze had niemand nodig. Ze kon zichzelf best wel redden in haar eentje. Dat heeft ze nu al jaren gedaan en daar gaat geen verandering in worden gebracht. dat wilt ze ook helemaal niet. Wanneer je iemand je laat helpen laat het zien dat je niet onafhankelijk bent, en dat je dus zwakker bent dan je denkt.  “Ik wil niet nog iemand er aan zien onderdoor gaan,”   Haar armen sloeg ze over elkaar, proberen afstand te creëren "Je hoeft je geen zorgen over mij te maken, ik kan heus voor mezelf zorgen' sprak ze nogal kribbig. Light wou zijn bezorgdheid helemaal niet.We kunnen ons er samen doorheen slepen, samen rouwen en samen wat van ons leven proberen terug te maken,” zei hij met een kleine glimlach die al snel weer verdween toen hij opstond en naast Lightning ging staan, kijkend naar het landschap voor zich. "Ik denk dat ik er onderdoor aan het gaan ben Lightning..."

"Ik heb het nu wel door dat je er onderdoor gaat Zack" Kort schudde ze even met haar hoofd " Doe daar wat aan, je brengt jezelf alleen maar weer in de put door zo te denken." De jonge dame slaakte een diepe zucht " Zorg eerst dat jezelf weer op het rechte pad krijgt, voor je anderen gaat helpen" gaf ze hem advies "Maar uh.. ik herinner me niet dat je al zo groot was sinds onze laatste vage ontmoeting " sprak ze mompelend, al was het meer tegen haarzelf gericht dan tegen de grote gast naast haar. Niet dat ze tegen elkaar hebben gesproken, maar af en toe kom je elkaar wel tegen, de school is nu ook weer niet zo groot. Toch leek hij nu groter dan hun laatste ontmoeting.

Hij voelde zich schuldig, schuldig voor haar dood, dat ze nu niet naast hen stond. Rhine had gewoon hier moeten staan, dan hadden ze samen lol kunnen maken en hadden ze er nu niet gestaan met maar twee mensen, compleet kapot van haar dood. Hij miste haar echt wel maar hij kon haar niet terugbrengen, jammer genoeg. Dit gesprek ging niet lekker, alles behalve en dat liet een ongemakkelijke nasmaak achter in zijn mond. Maar excuseren zat er niet in nu, want hij had niets verkeerd gedaan, toch? En anders mocht ze het hem gewoon maar lekker uitleggen waar hij verkeerd zat. Hij verwachtte niets van haar, nam haar ook niets kwalijk, ze waren beiden iemand heel belangrijk verloren en dus waren er frustraties, dat was compleet normaal. Hij besloot haar uit te leggen over het pact dat Rhine had gesloten, het pact met de duivel. Ze had altijd een zandloper bij zich en Skugga, haar hond die in een proefbuisje paste. De herinneringen aan haar waren wel goed maar dan nog nam het niet weg dat hij haar miste, enorm miste. Haar gezelligheid, haar warmte, haar knuffels. Hij was er elke keer voor haar, waarom moest ze dan nog haar leven opgeven? Hij snapte het echt niet. Zacks blik ging over de meid naast hem, hij moest wel degelijk naar beneden kijken voor haar en dat liet hem beseffen hoe groot hij wel niet was.

“We kunnen elkaar erdoor trekken?” opperde hij terwijl hij zijn hand op haar schouder legde en er bemoedigend in kneep “ik heb het alleen geprobeerd... en dat heeft alleen maar dit opgeleverd...” hij ging voor haar staan, wijzend naar zijn complete nieuwe look, zijn oververmoeide ogen, zwarte kringen onder zijn ogen, zijn haar dat compleet alle kanten op stond. “Ik wil niet nog iemand er aan zien onderdoor gaan,” hij hurkte voor haar en zijn ijsblauwe ogen keken naar de hare. "Je hoeft je geen zorgen over mij te maken, ik kan heus voor mezelf zorgen' sprak ze nogal kribbig en hij schudde zijn hoofd zachtjes voor hij weer verder ging. “We kunnen ons er samen doorheen slepen, samen rouwen en samen wat van ons leven proberen terug te maken,” zei hij met een kleine glimlach die al snel weer verdween toen hij opstond en naast Lightning ging staan, kijkend naar het landschap voor zich. "Ik denk dat ik er onderdoor aan het gaan ben Lightning..."

"Ik heb het nu wel door dat je er onderdoor gaat Zack" Kort schudde ze even met haar hoofd " Doe daar wat aan, je brengt jezelf alleen maar weer in de put door zo te denken." De jonge dame slaakte een diepe zucht " Zorg eerst dat jezelf weer op het rechte pad krijgt, voor je anderen gaat helpen" gaf ze hem advies "Maar uh.. ik herinner me niet dat je al zo groot was sinds onze laatste vage ontmoeting " Zack’s blauwe ogen gingen naar de roodharige meid naast hem en hij haalde zijn schouders op. “Ik ben vier centimeter gegroeid en ik ga nog groter worden vrees ik... “ zei hij zachtjes terwijl hij weer ging zitten en voor zich uit staarde. “Ik heb een groeiziekte, en ik weet niet hoe groot ik nog ga worden, ik hoop dat het stopt.”
Hij keek naar zijn benen en stond weer op om zich uit te trekken met zijn rug naar Lightning gericht. “Heb jij nog wat gepland vandaag?” vroeg hij terwijl hij zich weer omdraaide en haar vragend aankeek.

Dit gaat lukken. Rhine zal altijd wel bij hun zijn. Hun steunen. Gewoon niet zoals ze gewoonlijk deed toen ze bij ons stond. Nu gaat ze gewoon vanuit de hemel staan toekijken. niet dat Lightning daar echt volledig in geloofde. En als het bestond zou Lightning daar toch al zeker niet belanden. Anyway, het doet er niet toe. Ze heeft nog een heel leven voor zich. Of dat hoopte ze toch. Jasses ze begon al zo depressief te gedragen nu ze weer bij Rhine haar graf heeft gestaan. Langzaam sloot ze haar ogen en haalde enkele keren diep adem, nam de frisse lucht in haar longen. Het gaf haar een kalmerend gevoel. iets dat ze voor het moment wel nodig had. Het zette haar deprimerende gevoelens aan de kant. Haar ogen gleden weer naar het graf waar haar beste vriendin lag. Misschien was het beter dat ze minder naar hier zou komen. Rhine blijft in haar gedachten bestaan, en dat was al voldoende voor Lightning. Het verbaasde Lightning trouwens ook hoe groot Zack was geworden. En ze kon het niet laten door hem eens aandachtig te bestuderen; hij was zo veranderd. Niet alleen van lengte. Hij was ook breder en gespierder geworden. Zijn hele uiterlijk was gewoon veranderd. In een goede manier toch.

“Ik ben vier centimeter gegroeid en ik ga nog groter worden vrees ik... “ zei hij zachtjes terwijl hij weer ging zitten en voor zich uit staarde. “Ik heb een groeiziekte, en ik weet niet hoe groot ik nog ga worden, ik hoop dat het stopt.” Nu was ze nog meer verbaasd. " Je gaat nog groeien? Jasses ik voel me nu al een dwerg als ik vlak naast je staat " Mopperde ze. Ze voelde zich klein en onbenullig. Alsof je helemaal niks kon vergeleken bij hem. al heeft zijn lengte ook wel zijn nadelen. hij gaat voorbeeld veel trager zijn in een gevecht dan Lightning. "Laten we hopen dat je stopt; het zou erg zijn als je niet meer door de deuren gaat geraken." Grinnikte ze lichtjes om de sfeer er weer bij te krijgen. “Heb jij nog wat gepland vandaag?” vroeg hij terwijl hij zich weer omdraaide en haar vragend aankeek. Nonchalant haalde ze haar schouders. " Niet echt iets van plan. " Kort keek ze bedenkelijk. " Heb je em... anders zin om iets samen te gaan doen" Vroeg ze dan maar. Beide konden wel wat afleiding gebeuren.

Zack wist met volle zekerheid te zeggen dat Rhine aan het toekijken was naar hen, met een bak popcorn en lekker comfortabel. De gedachte eraan deed hem haast glimlachen omdat het iets typisch Rhine zou zijn. Zack moest leren verdergaan met zijn leven want hier elke dag staan jammeren en rouwen zou hem voor geen meter vooruit helpen. Eindelijk zou hij maar eens moeten leren om zichzelf te vermannen en zijn oude vlam los te laten, ze was hier toch niet meer in vaste vorm te bekennen. Zack moest toegeven dat zijn gedaante hard verandert was, zijn lichaam wat eerst mild gespierd was geweest, was nu nog gespierder geworden, hij kon ervoor doorgaan als een halve bodybuilder. Hij had zijn haarstijl nooit aangepast als zijn verdomde andere kant in een ragebui niet zijn haar er had afgeschoren, dus het was gedeeltelijk zijn schuld geweest dat hij nu korter haar had. Dus hij had maar besloten er wat mee te doen, hij liet zijn bakkebaarden doorgroeien, samen met een sikje en ging oorbellen steken. Want eigenlijk, vond hij het niet zo erg dat zijn andere kant had besloten zijn haar af te scheren, want dat was deels ook de start van zijn nieuw begin, een nieuwe propere lei.

Hij besloot Lightning gewoon alles te vertellen wat ze wilde weten, hij had weinig tot geen geheimen voor mensen die hij vertrouwde en eigenlijk was Lightning een van die mensen, ook al kende hij haar amper. Met zekerheid kon hij zeggen dat ze te vertrouwen was. Het was misschien vreemd dat hij zoveel vertrouwen had in een persoon die hij amper kende. “Ik ben vier centimeter gegroeid en ik ga nog groter worden vrees ik... “ zei hij zachtjes terwijl hij weer ging zitten en voor zich uit staarde, het was ongelooflijk om te denken dat hij nog groter ging worden dan dit. Hij vond nu al dat hij belachelijk lang was, als hij niet zoveel spiermassa had gehad in zijn benen waren dat gewoon twee lange stokken geweest. “Ik heb een groeiziekte, en ik weet niet hoe groot ik nog ga worden, ik hoop dat het stopt.”
" Je gaat nog groeien? Jasses ik voel me nu al een dwerg als ik vlak naast je staat " Mopperde ze en hij kon het niet laten om te grijnzen bij haar mopperende opmerking over zijn lengte. "Laten we hopen dat je stopt; het zou erg zijn als je niet meer door de deuren gaat geraken." Grinnikte ze lichtjes en hij schudde lachtend zijn hoofd. Ze hadden beiden afleiding nodig dus hij besloot een voorstel te doen aan haar, misschien wilde ze wel in de Bokkenburcht wat gaan drinken ofzo? Wie weet, hij kon het er alleen maar op wagen. “Heb jij nog wat gepland vandaag?” vroeg hij terwijl hij zich weer omdraaide en haar vragend aankeek. Nonchalant haalde ze haar schouders. " Niet echt iets van plan. " Kort keek ze bedenkelijk. " Heb je em... anders zin om iets samen te gaan doen"
Zijn gezicht klaarde op, hij probeerde het zo onopvallend mogelijk te doen, maar het was te overduidelijk af te lezen op zijn gezicht, hij vloekte in zichzelf vanwege dat. “Wil je anders naar de bokkenburcht wat gaan drinken met me?” vroeg hij met een brede glimlach sinds het toch geen zin had het te verbergen. Hij was nu eenmaal een open boek meestal als hij zich op zijn gemak voelde.

Vooruit gaan. Het wordt tijd voor iedereen. niet voor haar alleen. Light had ook vooruit moeten gaan toen haar ouders omkwamen in een brand. Ze had vooruit moeten gaan toen haar ex dood was. Al was dat deels zijn fout en deels har fout. Lightning bleef de schuld volledig op haarzelf steken. Had ze meer controle gehad...Wie weet had hij dan tot de dag van vandaag nog steeds geleefd.... Ook in die tijd was lightning op jonge leeftijd leren vooruit gaan. Niet dat ze zichzelf vergeven had... Haar ogen gleden voor de zoveelste keer naar het graf van haar beste vriendin. Om daarna naar de jongen naast haar te kijken. Nou ja omhoog te kijken. Hij was ferm veranderd. Het verbaasde haar, Light kon eerst niet geloven dat iemand zo zwaar kon veranderen, Zack had zojuist het tegendeel bewezen.

De sfeer zelf was de deprimeren voor Lightning haar smaak geworden. Vlug bedacht ze een idee. En wat was leuker dan uit te gaan? Genoeg drank en je ging wat losser worden. Alle deprimerende gedachten verdwenen.Lichtjes knikte Lightning om zijn uitleg. Ze had er wel van gehoord, maar nog nooit iemand ontmoet die dat had. Tot nu dan. Zelf begon Lightning lichtjes te lachen bij het zien van zijn gezicht dat oplichtte bij haar voorstel. Blijkbaar ging hij er volledig mee akkoord. “Wil je anders naar de bokkenburcht wat gaan drinken met me?” Achter zich nog eens goed te hebben uitgerokken knikte ze. " Dat lijkt me een goede plaats. Laten we gaan. Ik heb wat drank nodig in men systeem zodat ik weer kan ontspannen." Stelde ze voor en wachtte geduldig op Zack om dan samen met hem te vertrekken. Lightning had gelukkig altijd wel genoeg geld op zak, dus moest ze niet terugkeren naar haar kamer om erachter te gaan.