Ze wist dat haar rode ogen ontzettend afstaken tegen de witte kleur van de sneeuw die naar beneden viel. Het was geen vaste sneeuw, eerder natte. Vond ze dat jammer? Nee, het enige dat ze jammer vond was dat het niet keihard regende. Ze had gehoopt dat het zo hard regende dat ze zichzelf er in kon verdrinken, om volgende week ziek te zijn, even niet bezig zijn met school of wat dan ook. De enige keer dat je dat kon doen was als je ziek was, dan keek niemand naar je om en had je alle tijd van de wereld en alle reden om niks te doen en jezelf volledig terug te trekken.
Ze droeg een zwarte mantel cape met lange mouwen, die reikte tot net boven haar knieën. Daar overheen had ze de rode sjaal om, die ze ooit van haar ouders gekregen had. De broek die ze droeg was beige en haar schoenen waren ook zwart. Dit keer waren het geen zware schoenen die geschikt waren voor trainingen, dit keer waren het hakken, waarvan de zilverkleurige knoopje aan de zijkant perfect pasten bij de kopen van haar jas. Haar haren waren dit keer niet gevlochten en hingen los langs haar gezicht.
Terra had haar kopje tegen de wang van haar bazin gedrukt en gromde zachtjes, tevreden. Het beestje kon het niet koud hebben, ze lag tussen de sjaal en de jas. Hoe kon het beestje dat ook mopperen? Waarschijnlijk had Tári nog meer last van de kou dan de Tasmaanse duivel.
Ze zat op haar hurken en haar rode ogen waren op de hemel gericht, waar zo nu en dan een ster tussen de wolken doorscheen en zijn felle licht op de aarde scheen. Het was al donker, maar nog niet laat. De koude bries speelde met haar haren en blies een paar sneeuwvlokken in haar gezicht. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Misschien was dit toch genoeg om ziek te worden. Was dat ook waarom ze glimlachte? Nee. Ze was dol op sneeuw, al zou ze dat nooit, maar ook echt helemaal nooit, toegeven.
Op haar schouder draaide Terra half om en het tevreden gegrom, veranderde voor een seconde in een korte waarschuwing. Het was niet waarschuwend genoeg om iemand te zijn die ze niet kende of niet kon uitstaan, maar het was alarmerend genoeg. Haar hart stond even stil en haar adem stokte. Terra drukte haar natte snuit tegen Tári’s wang en blies zachtjes in een poging haar bazin gerust te stellen. Er kon maar een iemand zijn die Terra had opgemerkt. Iemand die ze nu liever niet zag..

Adrian had al een tijdje niet meer van zich laten horen, maar nu had hij zich toch naar buiten begeven. Nadenkend over een paar dagen geleden over zijn bekentenis tegenover Tári, elke keer wanneer hij de zinnen die hij had gezegd in zijn hoofd afspeelde, had hij telkens weer de neiging om met zijn hoofd zichzelf tegen de muur te slaan. Hij had alles verpest en dat wist hij goed genoeg door het feit dat ze vol emotie was weggelopen. Een zucht verliet zijn mond, de dampen lostten op in de sneeuw terwijl zijn haar langzaamaan vol met witte vlokken begonnen te hangen. Adrian deed er geen moeite voor om ze eruit te halen terwijl zijn haar langzaamaan natter begon te worden en dus zo zijn grijze oog langzaamaan zichtbaar werd.

Adrian droeg een witte wollen trui met kerstfiguurtjes op die twee maten te groot was en een simpele zwarte broek met daaronder gelakte leren schoenen, diegenen die hij meestal droeg omdat ze enorm comfortabel zaten. Terwijl hij zijn pas langzaamaan versnelde richting de geheime tuin waar hij regelmatig op zichzelf zat, stak hij een sigaret op, zolang hij nu nog kon. Met zijn beide ogen die afwezig stonden, rookte hij zijn sigaret langzaam op, tot hij ze opeens in as liet opgaan, de schroeitechniek van Savador toepassend. Eventjes kon hij het niet laten te grijnzen, het was best een leuke les geweest, maar ach, hij had toch wel een leuke schroeispreuk erbij geleerd die alleen maar een beetje as achterliet, wat de grond uiteindelijk toch vruchtbaar maakte.

Eenmaal hij in de tuinen was, was hij nog steeds niet echt oplettend, hij liep het meisje dat er zat, stralend voorbij terwijl hij verder wat ging zitten, afwezig kijkend naar de sneeuwvlokken die op zijn gezicht belandden. Hij had zelfs niet eens gezien wie het was, dit kon misschien zo verkeerd aflopen...

(tadaah, here's your reason to be mad at him xD)

Waarom was ze hier? Simpel, hier kwam geen hond. Hier kon ze zich verdrinken in de natte sneeuw en zonder moeite een zeker iemand ontlopen. Waarom ontlopen? Stomme vraag, de stomste die je haar kon stellen. Er was maar een antwoord mogelijk, maar ze weigerde dat antwoord te accepteren. Ze weigerde toe te geven dat elk woord dat hij uitgesproken had, haar tot op de ziel geraakt had. Niet gekwetst, gewoon geraakt. Hij voelde zich zwak, ha! Hij moest eens weten.
De kou deed haar goed. Ze had er een hekel aan, maar nu hielp het haar. Niet alleen om een poging te doen om ziek te worden en van niemand last te hebben, maar ook om haar hoofd leeg te maken. Terra leek er ook niet over te klagen, wat precies was wat ze wilde. Geen geklaag, wel een beetje steun van de Tasmaanse duivel.
De waarschuwing  die de Tasmaanse duivel uitte, zorgde voor meer onrust dan ze wilde. Nee, nee, nee. Dit kon gewoon niet.. Er kwam hier nooit iemand! Terra probeerde haar baas gerust te stellen en drukte haar natte snuit tegen diens wang, waarna ze zacht blies. Haar rode ogen gleden naar de ooghoeken en haar oren spitste zich. Het getik van schoenen was te horen, zachtjes maar hoorbaar en ze kwamen naar haar toe. Haar hoofd bewoog mee met het geluid, tot de blonde jongen langs kwam lopen, haar straal negerend. Haar ogen werden iets groter en haar mond zakte een klein stukje open. Liep.. Hij haar nou gewoon voorbij? Liep hij haar nou gewoon straal voorbij zonder ook maar een woord te zeggen?!
Ze ging staan en keek hem met haar rode ogen, die langzaam van emotie veranderde, aan. De rustige blik die erin had gelegen werd donker en kil. Waar haalde hij het lef vandaan? Ze voelde zich rot, dankzij hem. Ze had elke dag weer moeite met zichzelf in de spiegel aankijken, dankzij hem. En nu? Nu liep hij har voorbij alsof ze niet bestond, alsof ze in stof was vergaan. Arg!
‘Hé!’ Riep ze met een nogal kille stem. Niemand liep haar zomaar voorbij, zeker meneer niet. Ze sloeg haar armen kwaad over elkaar heen en klemde haar kaken zichtbaar op elkaar. ‘De laatste keer dat ik het controleerde, beweerde je nog manieren te hebben.’ Hij zou haar wel begrijpen en zo niet, dan mocht hij het ook meteen weer terug nemen.

Terwijl hij zijn pas langzaamaan versnelde richting de geheime tuin waar hij regelmatig op zichzelf zat, stak hij een sigaret op, zolang hij nu nog kon. Met zijn beide ogen die afwezig stonden, rookte hij zijn sigaret langzaam op, tot hij ze opeens in as liet opgaan, de schroeitechniek van Savador toepassend. Eventjes kon hij het niet laten te grijnzen, het was best een leuke les geweest, maar ach, hij had toch wel een leuke schroeispreuk erbij geleerd die alleen maar een beetje as achterliet, wat de grond uiteindelijk toch vruchtbaar maakte.

Adrian was haar compleet voorbijgelopen, hij was werkelijk van de wereld, had geen besef van wat er rond hem gebeurde. Hij was gewoon afgeleid door allerlei dingen in zijn hoofd en daarom had hij diegene die hem het meest nauw aan het hart lag niet eens gezien. Zijn haar was nog steeds kletsnat en haast compleet onder de sneeuwvlokjes terwijl zijn blauwe en grijze oog naar de lucht staarden, de vlokjes die op zijn gezicht neerdaalden, smoltten bijna meteen. Je kon zien aan zijn blik hoe hij compleet van de wereld was, het was duidelijk genoeg. “Hé!” hoorde hij zachtjes in de verte, Adrian had het maar vaagjes opgevangen, maar dit deed hem genoeg om langzaamaan uit zijn nadenk momentje te ontwaken. Maar hij was niet op tijd om er nog een reactie uit te krijgen. ‘De laatste keer dat ik het controleerde, beweerde je nog manieren te hebben.’
Zijn blauwe en grijze oog keken haar aan, compleet geschrokken van haar aanwezigheid, hij stond meteen op, de sneeuw van zijn broek kloppend en hij haastte zich naar haar toe. “Sorry sorry sorry Taars! Ik was zo in mijn eigen gedachten opgeslokt dat ik je niet had opgemerkt! Niet boos zijn, please...” zei hij terwijl hij met zijn beide ogen, die groot en zielig keken in de richting van Tári, in de hoop dat ze niet boos ging blijven op hem.

(http://images5.fanpop.com/image/photos/25100000/Puss-so-adorable-puss-in-boots-25129941-1024-768.jpg keep these in mind *laughs* xD)

Waar hij het lef vandaan haalde haar straal voorbij te lopen, was voor haar een raadsel. Niet alleen een raadsel, het irriteerde haar ook nog eens. Ze kreeg een steeds grotere hekel aan zijn manier van doen. Hij kreeg het elke keer weer voor elkaar haar met de rug tegen de muur te drukken en nu liep hij haar straal voorbij. Normaal zou het haar helemaal niks uit kunnen maken, zou ze zelfs een dansje doen omdat ze eindelijk van de eikel af was. Nu was dat alleen niet zo. Hoe groot die hekel ook was, ze wilde niet genegeerd worden. Ze miste de muur waar ze normaal tegenaan gedrukt werd, ze wilde die terug..
‘Hé!’ Riep ze met een kille stem. Ze was niet van plan om hem zomaar voorbij te laten lopen, echt niet. Ze ging geen moeite doen om net te doen of dit prima was voor haar, want dat maakte haar kapot. Dat deed het al. Hij was de enige die de afgelopen dagen in haar hoofd had gespookt; zijn woorden, zijn mening, zijn verdomd irritante getwijfel elke keer weer. Elke keer dat ze in de spiegel keek wilde ze weten of het wel goed genoeg was. Ze ging geen moeite doen dat alles vol te houden, als meneer doodleuk langs zou lopen en er nog niet eens een verdomde hoi vanaf kon.
Ze sloeg haar armen kwaad over elkaar heen en klemde haar kaken zichtbaar op elkaar. ‘De laatste keer dat ik het controleerde, beweerde je nog manieren te hebben.’ Beweerde, ja. Hij keek haar geschrokken aan, het maakte haar alleen helemaal niks uit. Hij had uit zijn doppen moeten kijken toen hij langs haar liep. Ze stak behoorlijk af tegen de sneeuw, dus beweren dat ze moeilijk te zien was, ging niet werken, zelfs als het natte sneeuw was. Hij snelde naar haar toe en haar wenkbrauwen gingen iets omhoog.
“Sorry sorry sorry Taars! Ik was zo in mijn eigen gedachten opgeslokt dat ik je niet had opgemerkt! Niet boos zijn, please...” De blik op zijn gezicht deed haar weinig. ‘Noem me niet zo! Waag het niet eens, denk er niet eens aan.’ Ze was niet dol op afkortingen, laat staan uit zijn mond. Ze schudde haar hoofd en keek hem een beetje afkeurend aan. ‘En is dat alles waar je mee kan komen? Je was in gedachte verzonken?’ Ze haalde haar armen van elkaar en siste tussen haar tanden. ‘Het is echt het meest slechte excuus dat ik ooit gehoord heb, iets wat alleen voor een blinde geldig zou zijn.’ Misschien meende hij het, maar dat nam het knagende gevoel in haar maag niet weg.

Adrian had echt een betere bril nodig en een beter stel hersens dat zich met meerdere dingen tegelijk kon bezighouden. Hij voelde zich zo’n vreselijk mens op dit moment. Hij had haar compleet genegeerd en nu zou hij de gevolgen ervan dragen, hoe erg ze ook zouden zijn. Zijn gedachte bleef dat hij het wel kon incasseren. Hé!” hoorde hij zachtjes in de verte, Adrian had het maar vaagjes opgevangen, maar dit deed hem genoeg om langzaamaan uit zijn nadenk momentje te ontwaken. Maar hij was niet op tijd om er nog een reactie uit te krijgen. ‘De laatste keer dat ik het controleerde, beweerde je nog manieren te hebben.’
Zijn blauwe en grijze oog keken haar aan, compleet geschrokken van haar aanwezigheid, hij stond meteen op, de sneeuw van zijn broek kloppend en hij haastte zich naar haar toe. “Sorry sorry sorry Taars! Ik was zo in mijn eigen gedachten opgeslokt dat ik je niet had opgemerkt! Niet boos zijn, please...” zei hij terwijl hij met zijn beide ogen, die groot en zielig keken in de richting van Tári, in de hoop dat ze niet boos ging blijven op hem. Nog steeds met de positieve ingesteldheid bleef hij haar aankijken, zijn beide ogen rusttend op haar rode ogen, hopend dat ze het hem niet te moeilijk ging maken, hij zat er compleet naast natuurlijk...

. ‘Noem me niet zo! Waag het niet eens, denk er niet eens aan.’ Begon ze en meteen keek hij haar vol verbazing aan. “Ik heb je zo wel meer genoemd...” mompelde hij zachtjes, een beetje lichtelijk aangebrand door wat ze nu zei. ‘En is dat alles waar je mee kan komen? Je was in gedachte verzonken?’
“Wel... Het is de waarheid? Tenzij ik uit mijn nek moet gaan lullen voor jou te plezieren” zei hij met een botte toon die nu de overhand nam in zijn stem terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste en zijn armen voor zijn lichaam kruistten. ‘Het is echt het meest slechte excuus dat ik ooit gehoord heb, iets wat alleen voor een blinde geldig zou zijn.’
“Nou, ik ben al slechtziende, bedankt voor het compliment, miss albino,” hij beet zijn kaken op elkaar terwijl hij haar vol nijd aankeek, vanwege de beledigingen die ze zijn kant opspuwde.

Ze leek wel gek ook. Waarom wees ze hem erop dat hij haar voorbij gelopen was? Had het zin? Zou ze er überhaupt vrolijk van worden als hij ineens ging letten op haar? Nee! Ze was hierheen gegaan om hem te ontlopen, ze wilde nota bene ziek worden om hem te ontlopen. Ze moest wel echt helemaal gestoord geworden zijn om hem er nu op te wijzen dat hij haar straal voorbij gelopen was.
Tot overmaat van ramp, korte hij haar naam af. Ze had er een hekel aan. Waarom? Omdat het een chemische reactie in haar buik veroorzaakte. ‘Noem me niet zo! Waag het niet eens, denk er niet eens aan.’ Zijn blik werd verbaasd en opnieuw was er dat gevoel in haar buik, Kon hij nou niks doen zonder haar krankzinnig te maken? “Ik heb je zo wel meer genoemd...” Mompelde hij zachtjes. Ze kon het horen, in zijn stem, ze kon horen hoe hij zich voelde.
‘En is dat alles waar je mee kan komen? Je was in gedachte verzonken?’ Was het waarheid? Waarschijnlijk wel, maar dit was de enige manier waarop ze een uitweg zag. Ze had haar mond moeten houden toen meneer langs was komen lopen en haar niet opgemerkt had, dan had ze hem nu niet hoeven te kwetsen om een uitweg te creëren. “Wel... Het is de waarheid? Tenzij ik uit mijn nek moet gaan lullen voor jou te plezieren” De botte toon in zijn stem was precies wat ze wilde horen. Ja, het deed pijn, maar het betekende dat die verdomde deur een stukje open ging en ze een kans begon te creëren om weg te komen. Zijn gefronste wenkbrauwen en de gekruiste armen, waren ook twee van die kleine belletjes die nu als muziek in haar oren klonken. Uitgang, uitgang, uitgang. Nog eventjes..
‘Het is echt het meest slechte excuus dat ik ooit gehoord heb, iets wat alleen voor een blinde geldig zou zijn.’ Was dit alles wat ze kon? Nee. Ze wist niet hoe ver ze zou kunnen gaan zonder zelf te breken, maar ze kon nog wel een paar stapjes zetten voor ze bij die witte lijn aangekomen was. Het moment dat ze erover heen zou gaan, zou het moeilijk worden en was er zelfs een kans dat ze het op zou moeten geven, maar dat wilde ze nog niet, ze wilde nog steeds een uitweg.
“Nou, ik ben al slechtziende, bedankt voor het compliment, miss albino,” De spanning op zijn kaken en de nijd in zijn ogen, zorgde ervoor dat haar mondhoek eventjes kort en onwillekeurig optrok. Niet langer dan een seconde, maar veel te lang. Ze kon niet ontkennen dat ze bijna een vreugde dansje wilde doen. Ze was zo dichtbij, zo ontzettend dichtbij zijn grens.. Nog even en ze had de fout recht gezet. De enige vraag was alleen of ze er dan geen nieuwe bij had gemaakt.
Iets hield haar enkel tegen om dat vreugde dansje te maken en dat waren de woorden die uit zijn mond waren gekomen. Miss albino? De steek die door haar hele lichaam heen schoot, zette die vreugde om in woede. Razernij, bijna. ‘Vindt je het werkelijk gek dat je zoveel moeite hebt om vrienden te maken? Vindt je het echt zo ontzettend verbazingwekkend dat je bang bent om iets fout te doen?’ Ze schudde haar hoofd en gromde. ‘Je bent ongelooflijk!’ Ze balde haar handen tot vuisten, dusdanig dat haar nagels zich in haar handpalm boorde. ‘Noem me maar wat je wilt, het maakt me niks uit. Ik heb tenminste normale wenkbrauwen!’ Er ging een klein schietgebedje door haar hoofd, hopend dat dit genoeg was om hem over die lijn heen te trekken, om hem door de deur te schoppen en die vervolgens dicht te gooien en op slot te doen.

Tári was vreemd, een heel vreemd person in zijn ogen en hij snapte haar helemaal niet. Eerst wilde hij het proberen haar te snappen, maar het leek hem telkens maar niet te lukken. Het irriteerde hem mateloos, haar niet kunnen snappen was iets vreselijks waar hij zich aan dood ergerde.
Toen hij zich had verontschuldigd en haar naam had afgekort in het koosnaampje dat hij voor haar al wel vaker had gebruikt, alleen leek ze daar nu een enorm groot probleem van te maken. . ‘Noem me niet zo! Waag het niet eens, denk er niet eens aan.’ Zijn blik werd verbaasd, waarom reageerde ze hier nu zo heftig op? Hij snapte het niet, aan de ene kant wilde hij het niet snappen. “Ik heb je zo wel meer genoemd...” Mompelde hij zachtjes. ‘En is dat alles waar je mee kan komen? Je was in gedachte verzonken?’ haar woorden werden met de seconde ernstiger en ernstiger, de twijfel of ze geinteresseerd was in hem verdween als sneeuw voor de zon. Nu had ze het duidelijk genoeg gemaakt in zijn ogen. “Wel... Het is de waarheid? Tenzij ik uit mijn nek moet gaan lullen voor jou te plezieren” De botte toon in zijn stem was duidelijk hoorbaar geworden. Zijn ergernis voor haar reacties werden groter en groter, al was dit gewoon puur door zijn aanbrandbare aard. Zijn beide ogen keken haar aan, compleet geïrriteerd door wat ze naar zijn hoofd smeet. ‘Het is echt het meest slechte excuus dat ik ooit gehoord heb, iets wat alleen voor een blinde geldig zou zijn.’
“Nou, ik ben al slechtziende, bedankt voor het compliment, miss albino,” hij beet zijn kaken op elkaar terwijl hij haar vol nijd aankeek, vanwege de beledigingen die ze zijn kant opspuwde.

‘Vindt je het werkelijk gek dat je zoveel moeite hebt om vrienden te maken? Vindt je het echt zo ontzettend verbazingwekkend dat je bang bent om iets fout te doen?’ Ze schudde haar hoofd en gromde. ‘Je bent ongelooflijk!’ Zijn beide ogen werden afstandelijk, zijn houding net van hetzelfde, hij kruiste zijn armen voor zijn borstkas terwijl hij haar afkeurend aankeek. ‘Noem me maar wat je wilt, het maakt me niks uit. Ik heb tenminste normale wenkbrauwen!’
Dit. Was. De. Druppel.
Adrians vuisten balden zich op tot op het moment dat ze kort even vuur vatte. Uiteindelijk haalde hij eens diep adem en draaide hij zich zonder haar nog een blik toe te werpen om. “Ik was beter gewoon nooit naar SSA gekomen, ik had een andere school moeten kiezen, had ik al deze verdomde drama nu niet... Sorry dat ik eerlijk was over mijn gevoelens die ik koester voor je, maar ik heb het gehad!” Zei hij terwijl hij de kap van zijn veel te grote trui opzette en vertrok. Maar tijdens zijn driftwandeling struikelde hij over iets hard en met zijn volle gezicht viel hij in de sneeuw, die door de hitte die hij afgaf, haast meteen smolt. Een paar noord shadraanse scheldwoorden werden geroepen voor hij het ding vastpakte uit pure woede en het tegen de grond wilde gooien, tot hij zag dat zijn naam erop stond. “Wat is dit  nu weer?! Een of andere flauwe grap?!” riep hij furieus tot hij het papier er haast afscheurde en een of andere koffiemolen tevoorschijn kwam. Het had ogen en leek... tanden te hebben? Zijn wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog toen hij het bekeek en hij las het papiertje dat het ding half aan het afknabbelen was.
“Wauw... Super cadeau... Kerstman... Dankje?” zei hij voor hij weer opstond, Tári nog steeds negerend.

Stapjes, hele kleine muizen stapjes. Ze wilde hem niet in een keer zo hard kwetsen dat hij haar nooit meer wilde zien, maar ze wilde hem heel erg zachtjes naar die uitweg duwen. Ze wist dat dat gevoel dan weg zou gaan. Als ze hem gewoon naar die uitgang duwde, de deur dicht smeed en dit keer dicht hield, zou hij haar met een beetje geluk gaan ontlopen en dan kon zij alles op een rijtje zetten.
Ze. Was. Niet. Verliefd.
“Nou, ik ben al slechtziende, bedankt voor het compliment, miss albino,” Dat was het. Klaar. Ze wilde hem geen pijn doen, maar nu had hij het gedaan. Ze was klaar met het subtiele gedoe. Alsof ze e r iets aan kon doen dat haar haren wit waren of haar ogen rood. Arg! Hij was een irritante blonde trol, die tot overmaat van ramp haar maag omdraaide en haar hart sneller liet kloppen. Alsof hij een of ander virus met zich meebracht, waar ze vanaf wilde maar waar ze ook niet zonder kon.
‘Vindt je het werkelijk gek dat je zoveel moeite hebt om vrienden te maken? Vindt je het echt zo ontzettend verbazingwekkend dat je bang bent om iets fout te doen?’ Ze schudde haar hoofd en gromde. ‘Je bent ongelooflijk!’ Zijn beide ogen werden afstandelijk, zijn houding net van hetzelfde, hij kruiste zijn armen voor zijn borstkas terwijl hij haar afkeurend aankeek. Ieder ander had de volle lag gekregen voor enkel die blik, hij kreeg hem voor het simpele feit dat zíj haar gevoelens niet onder controle had en ze wilde verbannen uit haar lichaam. Ze wilde dit niet voelen, niet meer, voor niemand.
‘Noem me maar wat je wilt, het maakt me niks uit. Ik heb tenminste normale wenkbrauwen!’ Zijn vuisten balden en vatte vlam. Ze keek er niet eens naar. Een tijdje geleden was ze er bang voor geweest en had ze zich terug getrokken, maar nu geloofde niks in haar lichaam dat hij haar iets aan zou doen. Toen hij diep adem haalde en zich omdraaide om weg te lopen, gunde hij haar geen blik waardig. “Ik was beter gewoon nooit naar SSA gekomen, ik had een andere school moeten kiezen, had ik al deze verdomde drama nu niet... Sorry dat ik eerlijk was over mijn gevoelens die ik koester voor je, maar ik heb het gehad!” Een paar minuten geleden was dit een dansje waard geweest. Nu? Nu was het alsof ze terug ging in de tijd en hij haar opnieuw die trap tegen haar slaap gaf. Het voelde alsof ze voor de zoveelste keer iets ontzettend stoms gedaan had. En toch.. Toch bleef ze zich vast klampen aan dat nee gevoel.
“Wat is dit nu weer?! Een of andere flauwe grap?!” Ze hoorde het hem roepen, maar ze had zich met haar rug naar hem omgedraaid en deed geen moeite om naar hem te kijken. Het zou haar enkel over die vervloekte streep trekken.. Nee, nee, nee! Dit gebeurde niet!
“Wauw... Super cadeau... Kerstman... Dankje?” Haar oren spitste zich en ze kon het kleine glimlachje op haar gelaat niet onderdrukken.
Een stemmetje in haar hoofd zei dat ze het bijna voor elkaar had. Nog heel even en hij zou weg zijn, nog heel even en ze zou eindelijk weer alleen zijn. Nog heel even en er bestond een kans dat ze zichzelf zou verdrinken in honderden bakken chocolade ijs..
Ze draaide zich met een ruk om en liep met een drafje op hem af. Ze pakte zijn pols vast en met haar andere hand sloeg ze hem in zijn gezicht. ‘Ik haat je..’ Zei ze, terwijl er tranen in haar ogen prikte. Ze liet zijn pols los en hield beide handen op zijn kaken, waarna ze haar lippen op de zijne drukte.

Toen ze nog maar begon over zijn speciale mankementjes aan zijn wenkbrauwen was dat al de druppel voor hem, elke keer dat hij ze weer probeerde te epileren, krulde er wel een andere een dag later zo. Uiteindelijk werd hij wel vaak uitgescholden voor Curlycook, curlybrow, etc. Maar nu had hij er soort van vrede mee kunnen nemen dat zijn wenkbrauwen speciaal waren. Adrians vuisten waren voor een korte moment gebald geweest en compleet in vlammen geweest. Maar, deze uitbarsting van Tári was niet goed genoeg om hem berserk te laten gaan. Hij liet het over zich heen gaan, want zijn wenkbrauwen waren speciaal, so what? One of a kind, leer er mee leven, dacht hij in zichzelf voor hij eens diep adem haalde, om zichzelf compleet te kalmeren, voor hij zich omdraaide haar geen blik meer gunnende. “Ik was beter gewoon nooit naar SSA gekomen, ik had een andere school moeten kiezen, had ik al deze verdomde drama nu niet... Sorry dat ik eerlijk was over mijn gevoelens die ik koester voor je, maar ik heb het gehad!” Zei hij terwijl hij de kap van zijn veel te grote trui opzette en vertrok. Maar tijdens zijn driftwandeling struikelde hij over iets hard en met zijn volle gezicht viel hij in de sneeuw, die door de hitte die hij afgaf, haast meteen smolt. Een paar noord shadraanse scheldwoorden werden geroepen voor hij het ding vastpakte uit pure woede en het tegen de grond wilde gooien, tot hij zag dat zijn naam erop stond. “Wat is dit nu weer?! Een of andere flauwe grap?!” riep hij furieus tot hij het papier er haast afscheurde en een of andere koffiemolen tevoorschijn kwam. Het had ogen en leek... tanden te hebben? Zijn wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog toen hij het bekeek en hij las het papiertje dat het ding half aan het afknabbelen was.
“Wauw... Super cadeau... Kerstman... Dankje?” zei hij voor hij weer opstond. Zijn ogen keken naar de bewegingen die Tári maakten, ze liep op een drafje, op hem af? Adrian liet zichzelf volop in zijn gezicht slaan, een rode afdruk ontstond op zijn kaak, het branderige gevoel nalatend op zijn gezicht. Compleet roerloos bleef hij staan, niet echt in de moed om nog te bewegen, laat staan tegen te werken. Ze nam zijn pols kort beet terwijl ze deze woorden sprak: ‘Ik haat je..’ zei ze voor ze zijn pols losliet en haar beiden handen op zijn kaken drukten en iets deed wat hij helemaal niet zag aankomen. Ze kuste hem en hij freakte helemaal uit, wegtrekken kon hij niet sinds hij precies aan de grond genageld stond. Hoe moest dit nu? Dit moest perfect zijn voor haar, dus hij moest het goed doen toch?

Lichtjes trillend, draaide hij zijn hoofd lichtjes naar rechts voor hij haar in een trillende omhelzing beetnam, zijn lippen lichtjes ruw tegen de hare drukkend. Zijn hoofd tolde en hij bloosde als een gek terwijl hij zijn ogen sloot terwijl zijn hoofd op volle toeren paniekerig aan het zeggen was tegen zijn lichaam dat hij het compleet aan het verpesten was. Uiteindelijk leek hij zijn lippen van de hare te kunnen lostrekken en trok hij haar mee in een intieme omhelzing, er kwam niets uit zijn mond. Hier waren geen woorden voor nodig.

Ze probeerde het zo ontzettend hard.. Ze wilde niets voor hem voelen. In haar ogen was dat hetzelfde als een tweede kans krijgen, een kans die ze niet verdiende..
Belediging na belediging gooide ze naar zijn hoofd, een steeds groter ravijn creërend tussen hen beide, hem zachtjes naar die uitgang duwend. Alles wat hij terug gooide, nam ze maar voor lief. Hij had alle recht om de beledigingen terug te kaatsen, zichzelf te verdedigen.
Toen hij echter albino noemde, brak er iets. Op dat punt maakte het haar niets meer uit en gooide ze die deur volledig open. Ze was klaar met hem en dat liet ze blijken ook, door terug te werpen dat  zij wel normale wenkbrauwen had. De reactie die daarop volgde, deed haar weinig. Ze was niet bang voor hem, niet meer. Trouwens, als hij haar iets zou doen, zou dat kleine stemmetje in haar hoofd, dat maar nee bleef roepen, alle gelijk van de wereld krijgen. Hij deed echter niks, precies zoals ze verwacht had.
“Ik was beter gewoon nooit naar SSA gekomen, ik had een andere school moeten kiezen, had ik al deze verdomde drama nu niet... Sorry dat ik eerlijk was over mijn gevoelens die ik koester voor je, maar ik heb het gehad!” Het had haar vrolijk moeten maken, de aankondiging dat hij weg ging, dat hij eindelijk weg zou gaan, maar dat deed het niet. Het deed haar meer pijn dan ze wilde.
“Wat is dit nu weer?! Een of andere flauwe grap?!” Ze hoorde het hem roepen, maar ze had zich met haar rug naar hem omgedraaid en deed geen moeite om naar hem te kijken. Het zou haar enkel over die vervloekte streep trekken.. Nee, nee, nee! Dit gebeurde niet!
“Wauw... Super cadeau... Kerstman... Dankje?” Haar oren spitste zich en ze kon het kleine glimlachje op haar gelaat niet onderdrukken.
Een stemmetje in haar hoofd zei dat ze het bijna voor elkaar had. Nog heel even en hij zou weg zijn, nog heel even en ze zou eindelijk weer alleen zijn. Nog heel even en er bestond een kans dat ze zichzelf zou verdrinken in honderden bakken chocolade ijs..
Ze draaide zich met een ruk om en liep met een drafje op hem af. Ze pakte zijn pols vast en met haar andere hand sloeg ze hem in zijn gezicht. ‘Ik haat je..’ Zei ze, terwijl er tranen in haar ogen prikte. Ze liet zijn pols los en hield beide handen op zijn kaken, waarna ze haar lippen op de zijne drukte. Ze wist dat hij trilde, zelfs als ze het amper doorhad, wist ze het. Haar vermoeden werd bevestigd toen ze trillend in een omhelzing genomen werd. Zijn lippen duwde lichtjes ruw tegen de hare, maar ze merkte het amper op, haar hoofd tolde van de angst. Angst dat dit alles alleen maar erger zou maken. Hij trok zich terug en nam haar in een intieme omhelzing. Ze sloeg haar armen om zijn middel en verborg haar gezicht in zijn trui. Door haar sjaal kreeg ze bijna geen lucht, maar ze deed geen moeite om anders te gaan staan, bang dat hij haar los zou laten.
Toen ze echt bijna geen lucht kreeg, liet ze hem los en keek ze hem met betraande ogen aan. ‘Sorry..’ Ze veegde haar wangen droog, maar ze werden meteen weer nat gemaakt door een nieuwe laag tranen. ‘Het spijt me zo.. Ik wilde je niet kwetsen, ik dacht..’ Ze schudde wild haar hoofd. ‘Ik dacht dat als ik je genoeg pijn zou doen, je weg zou gaan en je me met rust zou laten.. Ik dacht dat ik dan gewoon door kon gaan met alles, mijn leven, mijn leven zonder jou.’ Alle gedachtes in haar hoofd maakte haar hoofd licht. Ze wilde het nog steeds, ze wilde nog steeds wegrennen, hem achter zich laten, maar ze kon het niet. Ze wilde niet zonder hem.. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en liet zich door haar benen op de grond zakken. De kou van de natte sneeuw op de grond maakte haar niet bepaald vrolijker, maar ze kon nu niet blijven staan. Er was een te grote twee strijd in haar hoofd.. Het was alsof haar brein en haar hart een hele oorlog aan het voeren was en zij ertussen in stond. Dat terwijl ze al wist wat ze wilde..

“Ik was beter gewoon nooit naar SSA gekomen, ik had een andere school moeten kiezen, had ik al deze verdomde drama nu niet... Sorry dat ik eerlijk was over mijn gevoelens die ik koester voor je, maar ik heb het gehad!”
Het was allemaal één grote fout geweest, een grote vergissing. Maar nu had hij aangekondigd dat hij ging vertrekken, hij ging zijn koffers pakken om dan maar toch op een shadraanse school les te krijgen. Tijdens dat hij begon te wandelen, zette hij de kap van zijn veel te grote trui op, maar tijdens zijn driftbui wandeling struikelde hij over iets wat zijn naam droeg op een kaartje. Met zijn gezicht eerst viel hij recht in de sneeuw, maar door de hitte die hij afgaf, smolt de verse sneeuw vrij snel. “Wat is dit nu weer?! Een of andere flauwe grap?!” begon hij toen hij het papier van het pakje er haast afscheurde. en een of andere koffiemolen tevoorschijn kwam. Het had ogen en leek... tanden te hebben? Zijn wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog toen hij het bekeek en hij las het papiertje dat het ding half aan het afknabbelen was.
“Wauw... Super cadeau... Kerstman... Dankje?” zei hij voor hij weer opstond. Zijn ogen keken naar de bewegingen die Tári maakten, ze liep op een drafje, op hem af? Adrian liet zichzelf volop in zijn gezicht slaan, een rode afdruk ontstond op zijn kaak, het branderige gevoel nalatend op zijn gezicht. Compleet roerloos bleef hij staan, niet echt in de moed om nog te bewegen, laat staan tegen te werken. ‘Ik haat je,’ waren de woorden die uit haar mond kwamen voor ze zijn pols losliet en haar beide zachte handen op zijn kaken drukte, om dan hem volop te kussen.  Wat? Wat deed ze nou? Hij verloor zichzelf compleet in dit speciale moment. Even leek het erop alsof hij haar geeneens terugkuste, maar na het lichtjes getril dat voelbaar was voor hen beiden, kantelde hij zijn hoofd lichtjes naar rechts en trok hij haar mee in een innige omhelzing mee.
Zijn lippen drukten zich tegen de hare terwijl zijn rode kaken met elke seconde een tintje roder werden. Hij trok zich terug om haar in een innige omhelzing te nemen.

Ze liet hem na een tijdje los en haar betraande ogen keken hem aan. Zijn blauwe en grijze oog keken haar allebei aan met een rustige glimlach. ‘Sorry..’ Ze veegde haar wangen droog, maar ze werden meteen weer nat gemaakt door een nieuwe laag tranen. ‘Het spijt me zo.. Ik wilde je niet kwetsen, ik dacht..’ Ze schudde wild haar hoofd. ‘Ik dacht dat als ik je genoeg pijn zou doen, je weg zou gaan en je me met rust zou laten.. Ik dacht dat ik dan gewoon door kon gaan met alles, mijn leven, mijn leven zonder jou.’
Zachtjes begon hij te lachen, “Ik had het moeten verwachten van je, je bent bang om je te binden. Maar, als je echt wilt, kan ik je met rust laten? Maar dan had je dat niet op zo’n manier moeten doen, maar... voor ik ga dan, wil ik nog één laatste kleine afscheid...” zei hij mompelend voor hij haar optilde en haar een aarzelende kus gaf op haar voorhoofd. Langzaamaan zette hij haar neer en liet hij haar los. “Dan... zal ik maar gaan? Het ga je goed lieve Taars”

Het deed pijn, natuurlijk. Ze bleef het ontkennen, zo ontzettend hard, maar ze wist dat ze erin faalde. Ze wist allang dat het nooit iets zou worden om te blijven ontkennen dat ze niks voor hem voelde, maar zelfs dat bleef ze ontkennen. Toen hij zei dat naar SSA komen de grootste fout van zijn leven was, stak dat. Een branderig gevoel dat door haar hele lichaam heen ging. Ze was er zelf de schuldigen van en ze was blij dat hij het zei, maar tegelijkertijd wilde ze het niet horen. Diezelfde tweestrijd bleef ze nog met zichzelf voeren, zelfs toen hij weg liep. Ze hoorde hem schreeuwen tegen iets, maar ze was teveel bezig met zichzelf. Pas toen hij de Kerstman twijfelend bedankte, kon ze de lach niet onderdrukken. Op precies datzelfde moment hakte ze de knoop door en kon ze zich enkel en alleen nog afvragen hoe dom ze was geweest om te denken dat hem weg pesten zou gaan werken.
Ze draaide zich met een ruk om en liep met een drafje op hem af. Ze pakte zijn pols vast en met haar andere hand sloeg ze hem in zijn gezicht. ‘Ik haat je..’ Zei ze, terwijl er tranen in haar ogen prikte. Ze liet zijn pols los en hield beide handen op zijn kaken, waarna ze haar lippen op de zijne drukte. Het maakte haar niet uit hoeveel hij trilde, ze was allang blij dat hij zichzelf zo ver had gekregen haar terug te kussen. Toen hij haar meetrok in een innige omhelzing maakte haar hart een klein sprongetje.
Er was geen opstand te horen in haar hoofd en ze wist dat die ook niet snel meer terug zou komen. Ze had haar beslissing genomen, ze had een besluit genomen en stond er duidelijk ook achter. Anders had ze hier nu niet gestaan, haar lippen op de zijne.
Ze liet hem na een tijdje los en keek ze hem met betraande ogen aan. ‘Sorry..’ Ze veegde haar wangen droog, maar ze werden meteen weer nat gemaakt door een nieuwe laag tranen. ‘Het spijt me zo.. Ik wilde je niet kwetsen, ik dacht..’ Ze schudde wild haar hoofd. ‘Ik dacht dat als ik je genoeg pijn zou doen, je weg zou gaan en je me met rust zou laten.. Ik dacht dat ik dan gewoon door kon gaan met alles, mijn leven, mijn leven zonder jou.’ Ze liet zich door haar benen zakken, in de koude sneeuw. Het zachte lachen dat uit zijn mond kwam, maakte haar rustiger, maar tegelijkertijd maakte het haar een beetje bang. Had ze iets idioots gezegd?
“Ik had het moeten verwachten van je, je bent bang om je te binden. Maar, als je echt wilt, kan ik je met rust laten? Maar dan had je dat niet op zo’n manier moeten doen, maar... voor ik ga dan, wil ik nog één laatste kleine afscheid...” Hij tilde haar op en gaf haar aarzelend een kus op haar voorhoofd, waarna hij haar weer neerzette. “Dan... zal ik maar gaan? Het ga je goed lieve Taars” Ze knipperde even verdwaasd met haar ogen. Wat.. ‘Adrian.’ Ze lachte zachtjes en sloeg haar armen over elkaar. ‘Je snapt me niet.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb je net gekust, ik heb je net verteld waarom ik zo een enorme trut ben geweest tegen je, zelfs als dat niet goed te praten is. Ja, ik wilde van je af en nee het is niks voor mij om dat gewoon te zeggen.’ Ze legde de nadruk op wilde. ‘In dit geval niet omdat ik het nooit doe, maar omdat ik iets voor je voel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En als jij zo’n idioot bent dat je me nu wilt laten staan hier, in de kou, met gevoelens die beantwoord willen worden, ga ik me zo nog afvragen waarom ik je net niet gewoon heb laten lopen.’ Haar ogen twinkelde plagend, voor ze haar armen van elkaar af haalde en zachtjes in zijn hand kneep.

Het was verrassend hoe alles kon lopen, hoe alles een compleet andere wending kon nemen.  Tári had het hem eerder duidelijk willen maken hoe ze hem niet wilde en hoe zeer ze wilde dat hij weg was. Dit had hij serieus genomen en hij had aanstalten gedaan om weg te lopen, maar dan struikelde hij over een pakketje waar zijn naam op stond. Vloekend had hij het uit het papier gehaald en er zat een koffiemolen in, dat tanden had. Zijn wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog toen hij het bekeek en hij las het papiertje dat het ding half aan het afknabbelen was.
“Wauw... Super cadeau... Kerstman... Dankje?” zei hij voor hij weer opstond. Zijn ogen keken naar de bewegingen die Tári maakten, ze liep op een drafje, op hem af? Adrian liet zichzelf volop in zijn gezicht slaan, een rode afdruk ontstond op zijn kaak, het branderige gevoel nalatend op zijn gezicht. Compleet roerloos bleef hij staan, niet echt in de moed om nog te bewegen, laat staan tegen te werken. ‘Ik haat je,’ waren de woorden die uit haar mond kwamen voor ze zijn pols losliet en haar beide zachte handen op zijn kaken drukte, om dan hem volop te kussen.  Wat? Wat deed ze nou? Hij verloor zichzelf compleet in dit speciale moment. Even leek het erop alsof hij haar geeneens terugkuste, maar na het lichtjes getril dat voelbaar was voor hen beiden, kantelde hij zijn hoofd lichtjes naar rechts en trok hij haar mee in een innige omhelzing mee.
Zijn lippen drukten zich tegen de hare terwijl zijn rode kaken met elke seconde een tintje roder werden. Hij trok zich terug om haar in een innige omhelzing te nemen.

Ze begon met tranen in haar ogen tegen hem te spreken, hij luisterde aandachtig naar haar woorden, eenmaal ze klaar was begon hij zachtjes te lachen, hij had het moeten weten dat ze problemen had zich te binden, hij had het gewoon moeten weten door wat ze tegen hem had gezegd. Maar toch was hij zo blind geweest door zijn eigen gevoelens, had hij haar geen tijd gegund om het te leren accepteren. “Ik had het moeten verwachten van je, je bent bang om je te binden. Maar, als je echt wilt, kan ik je met rust laten? Maar dan had je dat niet op zo’n manier moeten doen, maar... voor ik ga dan, wil ik nog één laatste kleine afscheid...” Hij tilde haar op en gaf haar aarzelend een kus op haar voorhoofd, waarna hij haar weer neerzette. “Dan... zal ik maar gaan? Het ga je goed lieve Taars,” toen ze hem verwildert aankeek, bleef hij staan, keek hij haar met een vragende blik aan, zijn blauwe en grijze ogen keken haar verrast aan toen ze begon te spreken: . ‘Adrian.’ Ze lachte zachtjes en sloeg haar armen over elkaar. ‘Je snapt me niet.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb je net gekust, ik heb je net verteld waarom ik zo een enorme trut ben geweest tegen je, zelfs als dat niet goed te praten is. Ja, ik wilde van je af en nee het is niks voor mij om dat gewoon te zeggen.’ Ze legde de nadruk op wilde. ‘In dit geval niet omdat ik het nooit doe, maar omdat ik iets voor je voel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En als jij zo’n idioot bent dat je me nu wilt laten staan hier, in de kou, met gevoelens die beantwoord willen worden, ga ik me zo nog afvragen waarom ik je net niet gewoon heb laten lopen.’ Haar ogen twinkelde plagend, voor ze haar armen van elkaar af haalde en zachtjes in zijn hand kneep. Een glimlach ontstond op zijn lippen en hij kneep zachtjes terug in haar hand. “Wel, ik heb ook gevoelens voor jou Tári, heb ik je eerder willen duidelijk maken en ik geloof dat ik ze zelfs onderschat,” zei hij terwijl zijn vrije hand door haar haren ging en hij haar dan weer in een omhelzing nam.
“Ik geef om je Tári, meer dan dat ik besef soms geloof ik,” mompelde hij zachtjes terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf, een warm gevoel ontstond vanbinnen en hij voelde zich nu gelukkiger dan ooit, maar dat kon je vast zo van zijn gezicht aflezen. Al de vreselijke momenten waren dit nu echt wel waard. "Ik heb nog een klein kerstcadeau voor je," zei hij met een lichtelijke grijns op zijn lippen. Het was misschien maar iets simpels, maar ze zou er vast wel blij met zijn, althans, dat hoopte hij toch.

God, was er nou nooit een moment dat ze precies wist wat ze wilde? Een moment dat ze er niet alles aan deed om tegen zichzelf te liegen? Duidelijk niet. Het maakte nu alleen niet meer uit. Ja, er was een kans dat dit nog wel eens ingewikkeld kon worden, maar het was goed. Haar gevoel was duidelijk zat en ze kon niet voor eeuwig blijven ontkennen dat ze door kon gaan met haar leven. Het was niet verkeerd om iets voor een ander te voelen, toch? Het was niet haar schuld dat ze gevoelens voor deze blondharige trol had gekregen. Ja, het was misschien een beetje.. Apart. Het was apart, maar tegelijk klopte het gewoon.
“Ik had het moeten verwachten van je, je bent bang om je te binden. Maar, als je echt wilt, kan ik je met rust laten? Maar dan had je dat niet op zo’n manier moeten doen, maar... voor ik ga dan, wil ik nog één laatste kleine afscheid...” Hij tilde haar op en gaf haar aarzelend een kus op haar voorhoofd, waarna hij haar weer neerzette. “Dan... zal ik maar gaan? Het ga je goed lieve Taars,” Weer die afkorting. Hardnekkig ding dat hij ook was. Het maakte haar nu echter niet veel uit. Ze vond het niet zo erg, had er net alleen iets tegen gehad omdat ze van hem af wilde. Iets wat ze nu dus niet wilde en hij toch nog op het punt stond om te doen. Werkelijk, konden mannen nou nooit eens begrijpen wat tegen ze gezegd werd? Één keer, dat was alles wat ze vroeg.
Natuurlijk was ze verbaasd, wat had je anders verwacht? Ze had het hem uitgelegd, ze had hem verdomme zelfs gekust! Dat betekende niet dat ze hem weg wilde hebben, want in dat geval had ze hem laten lopen.
‘Adrian.’ Ze lachte zachtjes en sloeg haar armen over elkaar. ‘Je snapt me niet.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb je net gekust, ik heb je net verteld waarom ik zo een enorme trut ben geweest tegen je, zelfs als dat niet goed te praten is. Ja, ik wilde van je af en nee het is niks voor mij om dat gewoon te zeggen.’ Ze legde de nadruk op wilde. ‘In dit geval niet omdat ik het nooit doe, maar omdat ik iets voor je voel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En als jij zo’n idioot bent dat je me nu wilt laten staan hier, in de kou, met gevoelens die beantwoord willen worden, ga ik me zo nog afvragen waarom ik je net niet gewoon heb laten lopen.’ Haar ogen twinkelde plagend, voor ze haar armen van elkaar af haalde en zachtjes in zijn hand kneep. De glimlach op zijn gezicht vertelde haar dat het kwartje was gevallen en het beantwoorde kneepje zorgde voor een tinteling die door haar hele lichaam heen ging. “Wel, ik heb ook gevoelens voor jou Tári, heb ik je eerder willen duidelijk maken en ik geloof dat ik ze zelfs onderschat,” Zijn vrije hand ging door haar haren en hij nam haar weer in een omhelzing. “Ik geef om je Tári, meer dan dat ik besef soms geloof ik,” mompelde hij zachtjes terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf. Ze sloot haar ogen en een glimlachje sierde haar lippen. ‘Ik ga bijna denken dat je je eigen gevoelens niet eens helemaal begrijpt.’ Zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar. "Ik heb nog een klein kerstcadeau voor je," Ze opende haar ogen en keek hem met twinkelende ogen aan. ‘Hm, een cadeautjes.’ Ze maakte een pruillip en schudde haar hoofd. ‘Je moet nog zoveel leren, mijn klein blond trolletje.’ Ze grinnikte zacht. Hij was groter, dus er was sowieso al een woord dat nooit zou kunnen kloppen. Ze besefte zich dat ze het een keer had gebruikt om hem te kwetsen, maar ze kon niet ontkennen dat ze het een geweldige bijnaam voor hem vond. Ze liet haar handen kort door zijn haren gaan en kuste hem, waarna ze zachtjes in zijn oor fluisterde. ‘Ik kan heel lastig zijn als je me nieuwsgierig maakt.’ Haar gefluister was enkel een zachte bries tegen zijn oor aan. Een bries waarin de grijns te horen was.

Adrian had het moeilijk gehad de laatste dagen, hij had een poging gewaagd om zijn gevoelens te uiten tegen Tári en haar reactie was in zijn ogen... verwarrend geweest. Ze had natuurlijk vreemd gereageerd op zijn uiting en hij wist niet goed hoe ze hierop reageerde, het was zeer onduidelijk geweest. Hij vond het vreemd hoe hij gevoelens voor deze witharige meid had gekregen, maar aan de andere zijde maakte het allemaal wel sense. “Ik had het moeten verwachten van je, je bent bang om je te binden. Maar, als je echt wilt, kan ik je met rust laten? Maar dan had je dat niet op zo’n manier moeten doen, maar... voor ik ga dan, wil ik nog één laatste kleine afscheid...” Hij tilde haar op en gaf haar aarzelend een kus op haar voorhoofd, waarna hij haar weer neerzette. “Dan... zal ik maar gaan? Het ga je goed lieve Taars,” ze had hem eerder duidelijk gemaakt dat ze koosnaampjes verachtte, maar dat hinderde hem niet om het haar te geven.

Hij was in de war en sloeg gewoon wartaal uit en hij snapte het niet goed hoe ze in elkaar steekte. Ze was een werkelijk compleet raadsel voor hem. ‘Adrian.’ Ze lachte zachtjes en sloeg haar armen over elkaar. ‘Je snapt me niet.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb je net gekust, ik heb je net verteld waarom ik zo een enorme trut ben geweest tegen je, zelfs als dat niet goed te praten is. Ja, ik wilde van je af en nee het is niks voor mij om dat gewoon te zeggen.’ Ze legde de nadruk op wilde. ‘In dit geval niet omdat ik het nooit doe, maar omdat ik iets voor je voel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En als jij zo’n idioot bent dat je me nu wilt laten staan hier, in de kou, met gevoelens die beantwoord willen worden, ga ik me zo nog afvragen waarom ik je net niet gewoon heb laten lopen.’ Ze kneep zachtjes in zijn hand en Adrian kreeg een lichte blos op zijn wangen en hij glimlachte om dan haar een beantwoordende kneep terug te geven. “Wel, ik heb ook gevoelens voor jou Tári, heb ik je eerder willen duidelijk maken en ik geloof dat ik ze zelfs onderschat,” Zijn vrije hand ging door haar haren en hij nam haar weer in een omhelzing. “Ik geef om je Tári, meer dan dat ik besef soms geloof ik,” mompelde hij zachtjes terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf. Hij zag na de kus de glimlach op haar lippen en haar gesloten ogen, die hem een tinteling in zijn lichaam gaf, een warm gevoel dat hij eerder op de dag als irritant had aanschouwd. Maar nu voelde het gewoon aangenaam en wilde hij er niet meer vanaf.

‘Ik ga bijna denken dat je je eigen gevoelens niet eens helemaal begrijpt.’ Zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar. "Ik heb nog een klein kerstcadeau voor je," Ze opende haar ogen en keek hem met twinkelende ogen aan. ‘Hm, een cadeautjes.’ Ze maakte een pruillip en schudde haar hoofd. ‘Je moet nog zoveel leren, mijn klein blond trolletje.’ Zei ze en hij kon niet ontkennen dat er een diepe frons ontstond op zijn hoofd, zijn ogen keken richting Tári en hij schudde zijn hoofd grijnzend “Serieus? Klein blond trolletje? Dat is niet lief weet je, nu doe je me twijfelen of ik het wel zou geven,” zei hij met een bredere grijns met elke seconde. Ik kan heel lastig zijn als je me nieuwsgierig maakt.’
“Jij kan altijd lastig zijn,” zei hij met een grijns en hij legde zijn handen op haar schouders terwijl hij even de rillingen kreeg bij een zachte windbries. “Ik neem aan dat je je cadeautje nog wilt? Dan zou je me best zo niet noemen, ik weet het chantage is een machtig iets,” zei hij met een geamuseerde grijns terwijl er een uitdagende blik in zijn ogen stond.

Als ze nu een notitieboekje bij zou hebben, zou ze er met grote, rode letters in schrijven dat ze nooit meer moeite zou doen om gevoelens te onderdrukken. Het ging toch niks worden.. Eigenlijk had ze dat allang kunnen weten. Op het moment dat ze zichzelf liet gaan bij Damian had ze al kunnen beseffen dat haar gevoelens sterker waren dan haar verstand. Die laatste hield het wel even vol, maar er kwam toch wel een punt dat haar gevoelens het wonnen. En tot nu toe had ze alleen ervaring met koppig, veel te standvastige jongens die maar niet leken te begrijpen dat ze niks anders deed dan ze beschermen tegen haar. Ze vertrouwde zichzelf niet helemaal meer. Iets wat puur tussen haar oren zat. Ze had iemand pijn gedaan met iets wat zij niet kon en ze was doodsbang dat dat weer gebeurde. Nu was het anders.. Ze dacht even niet aan alles wat ze fout had gedaan, enkel hoe stom ze was geweest om hem weg te willen duwen en hem zo te kwetsen. Ze wilde andere niet kwetsen, haha, wat had ze net gedaan? Geweldige planning, echt waar.
‘Adrian.’ Ze lachte zachtjes en sloeg haar armen over elkaar. ‘Je snapt me niet.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb je net gekust, ik heb je net verteld waarom ik zo een enorme trut ben geweest tegen je, zelfs als dat niet goed te praten is. Ja, ik wilde van je af en nee het is niks voor mij om dat gewoon te zeggen.’ Ze legde de nadruk op wilde. ‘In dit geval niet omdat ik het nooit doe, maar omdat ik iets voor je voel.’ Ze grinnikte zachtjes. ‘En als jij zo’n idioot bent dat je me nu wilt laten staan hier, in de kou, met gevoelens die beantwoord willen worden, ga ik me zo nog afvragen waarom ik je net niet gewoon heb laten lopen.’ Ze kneep zachtjes in zijn hand en Adrian kreeg een lichte blos op zijn wangen en hij glimlachte om dan haar een beantwoordende kneep terug te geven. “Wel, ik heb ook gevoelens voor jou Tári, heb ik je eerder willen duidelijk maken en ik geloof dat ik ze zelfs onderschat,” Zijn vrije hand ging door haar haren en hij nam haar weer in een omhelzing. “Ik geef om je Tári, meer dan dat ik besef soms geloof ik,” mompelde hij zachtjes terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf. Ze sloot haar ogen en een kleine glimlach sierde haar lippen.
‘Ik ga bijna denken dat je je eigen gevoelens niet eens helemaal begrijpt.’ Zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar. "Ik heb nog een klein kerstcadeau voor je," Ze opende haar ogen en keek hem met twinkelende ogen aan. ‘Hm, een cadeautje.’ Ze maakte een pruillip en schudde haar hoofd. ‘Je moet nog zoveel leren, mijn klein blond trolletje.’De frons op zijn voorhoofd zorgde voor een brede grijns die haar gezicht sierde in combinatie met een speelse twinkeling in haar ogen. Grijnzend schudde hij zijn hoofd. “Serieus? Klein blond trolletje? Dat is niet lief weet je, nu doe je me twijfelen of ik het wel zou geven,” Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘O? Werkelijk?’ Ze geloofde er weinig van. De uitdrukking op zijn gezicht was niet serieus genoeg.
‘Ik kan heel lastig zijn als je me nieuwsgierig maakt.’ Zei ze fluisterend. “Jij kan altijd lastig zijn,” zei hij met een grijns en hij legde zijn handen op haar schouders. Een frons verscheen op haar gezicht. “Ik neem aan dat je je cadeautje nog wilt? Dan zou je me best zo niet noemen, ik weet het chantage is een machtig iets,” Even bleef ze stil, waarna ze begon te lachen. Ze sloeg haar handen voor haar mond in een poging het lachen te verhelpen, maar het werd enkel erger. De zwarte oogjes van de Tasmaanse duivel, die tot nu toe had staan toekijken, schoten van de een na de ander, niet begrijpend wat er aan de hand was.
‘Chantage.’ Bracht ze lachend uit. ‘Jij denkt dat chantage gaat werken?’ Ze haalde een keer diep adem en grinnikte nog een beetje na. ‘Je moet nog een hele hoop leren, Adrian.’ Ze veegde de tranen uit haar ogen en moest nog eens diep adem halen om het grinniken te stoppen. ‘Er zijn een hele hoop mensen die dat geprobeerd hebben, maar zo’n hopeloze poging als deze ben ik nog niet tegen gekomen.’

Deze gevoelens die hij voor deze meid had, waren echt. Ze ontvouwden zichzelf langzaamaan naar iets wat hij wilde koesteren voor een lange tijd, of misschien zelfs wel voor altijd. Het verwarmde hem, net zoals de vlammen elke keer als hij ze oproepte, likkend aan zijn been en hoe hij zijn benen voelde verbranden. Het was verslavend, net zoals de vlammen die hij oproepte elke keer als niemand het zag. Niemand die ervan wist dat hij zichzelf er serieus aan verbrandde. ‘Adrian.’ Ze lachte zachtjes en sloeg haar armen over elkaar. ‘Je snapt me niet.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb je net gekust, ik heb je net verteld waarom ik zo een enorme trut ben geweest tegen je, zelfs als dat niet goed te praten is. Ja, ik wilde van je af en nee het is niks voor mij om dat gewoon te zeggen.’ Hij snapte haar inderdaad niet, haar gevoelens waren voor hem vrij onduidelijk, hij was ook niet bepaald iemand die aura’s kon lezen. Hij kende wel mensen die het konden, maar hij was er niet één van. Tári was iemand die hij maar niet begrijpen kon, hij wilde het wel maar hij kon het niet.
Haar andere woorden waren bevestigend voor hem dat ze duidelijk dezelfde gevoelens terugstuurde naar hem, maar dat hij gewoon de blinde koe aan het uithangen was. “Ik geef om je Tári, meer dan dat ik besef soms geloof ik,” mompelde hij zachtjes terwijl hij haar een kus op haar voorhoofd gaf. Ze sloot haar ogen en een kleine glimlach sierde haar lippen.
‘Ik ga bijna denken dat je je eigen gevoelens niet eens helemaal begrijpt.’ Zei ze zachtjes, bijna onhoorbaar. "Ik heb nog een klein kerstcadeau voor je," Ze opende haar ogen en keek hem met twinkelende ogen aan. ‘Hm, een cadeautje.’ Stiekem was hij er eigenlijk nog niet over uit, maar het zou vast koken worden, hij hield van koken, dus waarom niet zijn passie delen met haar in de hoop dat ze het misschien lekker vond?

‘Je moet nog zoveel leren, mijn klein blond trolletje.’ Kennelijk moest hij maar gewend raken aan die bijnaam, want hij had het haar al meerdere malen horen zeggen en dit ging gewoon kennelijk zijn bijnaam worden, dat stond gewoon haast vast. Maar toch bleef hij in diezelfde plaagstand hangen en besloot hij een soort van chantage op haar toe te passen, puur om haar te plagen. “Serieus? Klein blond trolletje? Dat is niet lief weet je, nu doe je me twijfelen of ik het wel zou geven,” Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘O? Werkelijk?’ dit verraadde al gewoon dat ze hem niet geloofde, hij was overduidelijk niet serieus geweest, verdorie toch.

‘Ik kan heel lastig zijn als je me nieuwsgierig maakt.’ Zei ze fluisterend. “Jij kan altijd lastig zijn,” zei hij met een grijns en hij legde zijn handen op haar schouders. Een frons verscheen op haar gezicht. “Ik neem aan dat je je cadeautje nog wilt? Dan zou je me best zo niet noemen, ik weet het chantage is een machtig iets,” Even bleef ze stil, waarna ze begon te lachen. Haar lach werkte aanstekelijk en al snel begon hij ook te lachen, tranen verschenen in de ooghoeken van zijn ogen en hij keek haar geamuseerd aan. ‘Chantage.’ Bracht ze lachend uit. ‘Jij denkt dat chantage gaat werken?’ Ze haalde een keer diep adem en grinnikte nog een beetje na. ‘Je moet nog een hele hoop leren, Adrian.’
Hij kwam na een tijdje bij van het lachen en zijn twee verschillend gekleurde ogen keken haar met een twinkeling aan. “Ik moet inderdaad nog veel leren, maar we hebben nog wel een toekomst om daaraan te werken toch?” een grijns sierde zijn gezicht toen hij die woorden sprak. ‘Er zijn een hele hoop mensen die dat geprobeerd hebben, maar zo’n hopeloze poging als deze ben ik nog niet tegen gekomen.’ Adrians ogen gingen naar haar lippen. “Hm, ben ik altijd dan al niet hopeloos geweest...? Hopeloos... verliefd?” een schaapachtige grijns sierde zijn gezicht toen hij haar in een omhelzing trok en in haar oor fluisterde: “Hopeloos verliefd op deze schattige witharige meid.”

//welp dat heeft eventjes geduurd.

Haar chanteren? Ha! Hij had de verkeerde voor zich. Hoe kon hij denken dat het ging werken?
‘Ik kan heel lastig zijn als je me nieuwsgierig maakt.’ Zei ze fluisterend. “Jij kan altijd lastig zijn,” zei hij met een grijns en hij legde zijn handen op haar schouders. Een frons verscheen op haar gezicht. “Ik neem aan dat je je cadeautje nog wilt? Dan zou je me best zo niet noemen, ik weet het chantage is een machtig iets,” Even bleef ze stil, waarna ze begon te lachen. Haar lach werkte aanstekelijk en al snel begon hij ook te lachen, tranen verschenen in de ooghoeken van zijn ogen en hij keek haar geamuseerd aan. ‘Chantage.’ Bracht ze lachend uit. ‘Jij denkt dat chantage gaat werken?’ Ze haalde een keer diep adem en grinnikte nog een beetje na. ‘Je moet nog een hele hoop leren, Adrian.’ Het maakte haar niet heel veel uit dat hij nog veel moest leren. Ze hoopte alleen dat geen van hen de verkeerde dingen leerde. Chantage.. misschien zou het hem ooit nog wel eens lukken.
“Ik moet inderdaad nog veel leren, maar we hebben nog wel een toekomst om daaraan te werken toch?” Ze knikte, kijkend naar zijn beide ogen. Het bleef haar verbazen, hoe de twee verschillende kleuren hadden.
‘Er zijn een hele hoop mensen die dat geprobeerd hebben, maar zo’n hopeloze poging als deze ben ik nog niet tegen gekomen.’ Adrians ogen gingen naar haar lippen. “Hm, ben ik altijd dan al niet hopeloos geweest...? Hopeloos... verliefd?” een schaapachtige grijns sierde zijn gezicht toen hij haar in een omhelzing trok en in haar oor fluisterde: “Hopeloos verliefd op deze schattige witharige meid.” Ze grijnsde even en trok zich terug om haar handen op zijn wangen te leggen. ‘Geweest, hm? Ga je me nu vertellen dat ik een fout heb gemaakt?’ Ze wilde er niet eens een antwoord op, wat ze liet blijken door dichterbij te komen en hem te kussen. Al had ze die fout gemaakt, wat kon het haar nu eigenlijk ook schelen. Ze wist vrijwel zeker dat ze geen enkele fout gemaakt had.