Ze was een koukleum en had een hekel aan de kou, maar er was een brede glimlach op haar gezicht verschenen toen ze de witte bekleding had gezien bij het openen van de gordijnen. Een kou was haar tegemoet gekomen, maar het was een fijne kou geweest. Het waren de sneeuwvlokjes die haar geroepen hadden en haar mondhoeken permanent omhoog hadden getrokken. Ze was al met plezier uit bed gekomen. Het was zaterdag en ze zou naar Oak’s Field gaan. Dat op zich was een reden om in huilen uit te barsten, ze had een hekel aan winkelen, maar Adrian had ingestemd mee te gaan en ze had wel zin in deze dag. De sneeuw had de glimlach alleen permanent vastgeplakt op haar gezicht en haar ogen twinkelde als die van een klein kind dat voor het eerst het witte goedje ziet. Ze was zelfs gaan neuriën terwijl ze zich aankleedde. Ze trok een bordeauxrood hemdje aan, daar overheen een dik zwart vest aan. Ze trok een strakke zwarte broek aan van katoen en trok daar antraciet kleurige laarsjes onderaan. De laarsjes hadden een platte zool, maar wel diepe groeve inzaten, zodat ze niet uit kon glijden in de sneeuw. Ze draaide de vlechtjes los en haalde haar handen een keer door haar haren, zodat de plukken die door de vlecht waren gaan krullen een beetje uit elkaar vielen. Ze keek even in de spiegel en glimlachte iets breder. Ze sloeg de rode sjaal twee keer om haar hals en pakte de antereciet kleurige beanie van haar nachtkastje en zette die op. Het was koud en ze voelde er verdomd weinig voor om ziek te worden.
Ze pakte de witte jas van de stoel en trok deze over het vest aan. Heel even gleed er een bedenkelijke blik over haar gezicht en haar ogen gingen naar het kooitje waar Terra inzat. Het diertje was verdomde stil en keek haar recht aan met hoopvolle oogjes. Natuurlijk was ze niet vergeten dat het arme dier bang was voor kooitjes, maar ze was er niet zeker van of ze het dier mee kon nemen. Een ongeduldige kreun verliet haar mond en ze liep naar het kooitje toe. Ze opende deze en keek even streng naar de Tasmaanse duivel. ‘Haal het niet in je hoofd om vervelend te gaan doen, want dan breng ik je gewoon terug en stop ik je er weer in.’ Terra, die allang blij was dat de kooi open was, piepte een keertje vrolijk. Een zachte zucht verliet Tári’s mond en ze klakte met haar tong, waarna ze de deur uit liep.
Op de weg naar Oak’s Field werd ze alleen maar vrolijker. Kleine sneeuwvlokjes waren weer begonnen met vallen en mengde zich samen met haar al witte haren. Ze hield van dit weer. Ze wist dat het weer morgen weer omgeslagen kon zijn en de sneeuw dan weer weg kon zijn, maar dit was nu, dit was het moment waarop ze even kon genieten van het vroege winterweer.
Eenmaal bij Oak’s Field verzwakte haar glimlach iets. Het was drukker dan ze had verwacht. Ze schudde kort haar hoofd en de glimlach kwam terug. Nee, de drukte zou de pret niet drukken. Ze rechtte haar rug iets en keek om zich heen, op zoek naar de blonde jongen met wie ze afgesproken had.

Ze was dol op sneeuw. Als je binnen zat maakte de sneeuw buiten alles gezellig en knus. Dat waren die zeldzame momenten dat ze het fijn had thuis. Sneeuw was voor haar een veiligheid die ze maar zelden had. Toen ze nog thuis woonde betekende sneeuw dat haar moeder haar met rust zou laten en ze haar gang kon gaan. Sneeuw betekende plezier en plezier betekende even vergeten dat haar rug onder de blauwe plekken zat. Niemand zou de blauwgroene plekken zien als ze een dikke jas aanhad en de ander met sneeuwballen bekogelde. Niemand zou erom vragen..
Haar humeur kon niet meer stuk toen ze aangekleed en al naar binnen liep. Toen de sneeuwvlokjes opnieuw uit de wolken begonnen te vallen werd ze alleen nog maar vrolijker. Het was alsof het universum kleine ijsvlokjes van pure veiligheid zond. Zelfs de drukte deed haar niet heel erg veel. Ze was er niet heel blij mee, want het bleef drukte, maar ze voelde zich veilig. De glimlach was heel even verdwenen, maar vrijwel meteen terug gekomen. Haar ogen gleden over de menigte heen, op zoek naar Adrian. Lang hoefde ze niet te zoeken. Haar ogen kruisten die van de blonde jongen, maar lang bleef de blik niet op hem gericht, want voor ze het goed en wel besefte was hij uitgegleden en gleed hij naar haar toe. Ze sloeg haar hand voor haar mond, maar binnen enkele seconde begon ze zacht te lachen. “Hai,” Zei hij toen hij tegen haar benen tot stilstand was gekomen. Ze haalde haar hand weg en wist een lachende “hey” uit te brengen. Adrian stond een beetje wankel op, wat haar alleen maar harder liet lachen. “Waarvoor wilde je gaan winkelen?” Vroeg hij haar. Ze hield haar hand in de lucht in een gebaar dat hij heel even moest wachten. Ze was nog steeds aan het lachen en het klonk alsof het alleen maar erger werd. Ze sloeg haar beide handen voor haar mond in een poging het lachen te stoppen, maar echt werken deed het niet. Kleine traantjes vormden zich in haar ooghoeken en ze stonden op het punt om uit haar ooghoeken te glippen toen ze haar handen weg haalde en kort door haar ogen wreef. ‘Gaat het?’ Vroeg ze met een nog steeds lacherige stem. Haar ogen twinkelde nu nog erger dan eerst, maar ergens lag er ook een bezorgde blik in. Misschien had hij zich echt bezeerd en stond zij hier stom te lachen.. Oké, zelfs als hij zich bezeerd had, had ze het gelach niet tegen kunnen houden. Ze legde haar hand kort op zijn arm en heel even werd haar blik vragend. Ze slikte de lach in en trok haar hand terug. Ergens in een donker hoekje van haar brein zei een gemeen stemmetje dat dat een stomme actie was geweest, maar ze duwde het weg en glimlachte weer naar Adrian.
Ze wachtte zijn antwoord af en knikte toen. ‘Nou.. we hebben sowieso ingrediënten nodig voor de cake straks.’ Ze fronste even. ‘Ik heb voer nodig voor Terra en ehm..’ Ze keek even moeilijk. ‘Ik heb nieuwe kleren nodig.’ Ze tuitte haar lippen en schudde haar hoofd. ‘En ik zou mezelf in een pashokje hebben gewurgd met een van de broeken of jurken als je hier niet zou zijn.’ Ze grijnsde even plagend. Ja, ze had er een hekel aan om kleren te gaan kopen, maar ze had weinig keus. Ze had een heel groot deel van haar kleren weg moeten gooien omdat ze gewoon niet meer aan te trekken waren. Te vies, kapot en noem het allemaal maar op. Groeien deed ze nog maar een heel klein beetje en de kleren die ze om die reden weggegooid had.. Nou ja, ze zou het erop laten dat het puur kwam door haar verwende natuur. Een trui met mouwen die niet meer half over haar hand heen kwamen? Die hoefde ze niet meer.. Ze was kieskeurig met kleren, heel erg.
Ze keek even naar Adrian en streelde kort over Terra’s kopje. ‘Zullen we dan maar?’ Heel even gleden haar ogen naar zijn schoenen en een lichte frons verscheen toen ze zichzelf afvroeg hoe het mogelijk was dat hij gevallen was. Ze keek hem weer aan en heel even bleef die blik op haar gezicht staan, hem met een vragende frons aankijkend, voordat haar blik weer normaal werd en de glimlach weer in grote mate terug kwam. Ze begon zelf de rillingen te krijgen van de vrolijkheid die op haar gezicht af te lezen was.

Misschien had ze niet mogen lachen om zijn valpartij, maar het had er gewoon veel te grappig uitgezien. Ze zou hem zo willen vertellen dat zijn klunzigheid er schattig uit zag, maar ze hield haar mond dicht. Het was niet aan haar om iets te zeggen over hoe hij eruit zag in haar ogen. Schattig, knap, lief.. Dat waren woorden die ze niet meer zomaar kon gebruiken sinds ze een vriendschap begonnen waren. Hij wist wat ze voor hem voelde, maar ze had hem min of meer beloofd dat ze zich in zou houden. Wat zijn reden ook was, hoe aak hij haar die ook verteld had, het maakte haar weinig uit. Ze wist dat als ze dat naar boven zou halen ze de belofte waarschijnlijk niet kon nakomen. Ze zou het hem dus niet zeggen, dat zijn uitglijden stiekem heel schattig was. Ook zou ze hem zo min mogelijk laten merken dat ze zich een beetje zorgen maakte om hem. Sneeuw was misleidend. Je zou denken dat het witte goedje zacht viel, maar – zeker als er al zoveel mensen overheen hadden gelopen – in werkelijkheid viel het behoorlijk hard.
Hij vroeg haar waar ze heen wilde en ze gebaarde hem dat hij een paar seconde zou moeten wachten voordat ze weer op adem gekomen was en hem een normaal antwoord kon geven. Hij gaf haar een kleine stomp, wat de lach alleen maar iets erger maakte. "Wacht maar tot jij eens een keer uitglijdt, dan zal ik ook eens goed lachen," Ze grijnsde breed en schudde haar hoofd. ‘Dat zou je niet doen.’ Ze grinnikte en keek hem even schuin aan. Waarschijnlijk zou hij het wel doen, maar er was dat kleine beetje hoop dat hij niet zou lachen. Hypocriet, ja ze wist het wel. Het was de lach die hij zelf uitstootte die haar even verbaasd op liet kijken. Het was lang geleden dat ze die lach gehoord had en haar ogen twinkelde even. Ze had de lach gemist en was misschien zelfs ergens bang geweest hem nooit meer te horen. Zo had de blonde jongen er de laatste keren uitgezien althans. Glimlachen kon hij nog, maar lachen had ze hem bijna niet meer horen doen. Het was een geluid dat als muziek in haar oren klonk en ze sloeg heel even haar ogen neer om hem daarna weer aan te kijken. Die enkele seconde had ze nodig om de twinkel uit haar ogen te verbannen. Ook die twinkel hoorde er niet in te liggen.
Ze vroeg hem of het ging. "Ja, alleen mijn achterste doet pijn." Hij grijnsde en ze schudde even haar hoofd. ‘Arm ding toch. Als we straks binnen zijn zal ik een kruikje voor je klaarmaken.’ Haar ogen twinkelde plagend en ze volgde zijn blik de straat in. Hmja, ze had wel een vermoeden wat hij dacht, maar ze voelde er niet heel veel voor om hier langer te blijven staan. Dat zou eindigen in een van de meest vreemde momenten in haar leven. Waarschijnlijk zouden dat hele ongemakkelijke minuten worden. ‘Nou.. we hebben sowieso ingrediënten nodig voor de cake straks.’ Ze fronste even. ‘Ik heb voer nodig voor Terra en ehm..’ Ze keek even moeilijk. ‘Ik heb nieuwe kleren nodig.’ Ze tuitte haar lippen en schudde haar hoofd. ‘En ik zou mezelf in een pashokje hebben gewurgd met een van de broeken of jurken als je hier niet zou zijn.’ Er stond een plagende grijns op haar gezicht. Hij beantwoorde haar woorden door te knikken en te glimlachen. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken en begon te wandelen toen ze vroeg of ze zouden gaan. "Ja, kom dan gaan we de winkels binnen," begon hij al lachend. "Ik kan op zich wel nieuwe kleding gebruiken eigenlijk en een sjaal." Ze bleef even staan en knipperde verbaasd met haar ogen. Terwijl ze naar hem toe liep zei ze: ‘Ik wist niet dat je zoveel haast had om die winkels in te duiken?’ Ze keek hem even grijnzend aan, waarna haar blik even naar het bordje van de winkel ging. Kleding.. Ze zuchtte zacht en keek Adrian weer aan. Ze knikte kort. ‘Goed. Mocht het nodig zijn en ik heb medische hulp nodig, ik slik geen medicijnen.’ Oh, wat had ze een hekel aan kledingzaken.. De stoffigheid, de mufheid, de hitte ten opzichte van buiten, het passen. Arg. Het zou haar niks verbazen als ze neer zou vallen als ze hier langer dan een half uur was. Ze grijnsde even en liep de winkel binnen. Hier hoefde ze tenminste niet bang te zijn dat Adrian uit zou glijden. Oké.. Bij hem was alles mogelijk. Ze keek even naar de rekken met kleding en een diepe frons verscheen op haar gezicht. Een zachte kreun kwam uit haar mond en ze keek een beetje moeilijk naar Adrian. ‘Vertel me alsjeblieft dat je weet wat je zoekt? Want anders hebben we beide een probleem.’ Zelf had ze echt geen idee wat ze precies zocht. Kleding, ja.. Truien, broeken en jurkjes. Wat precies? Ze had geen idee, ze wist alleen dat ze kleding uit die drie categorieën nodig had.

Winkels, winkelen, kleding passen. Ze had er een hekel aan en dat mocht Adrian weten ook, de hele wereld mocht het haar part weten.
Toen hij naar de winkel was gelopen liep ze achter hem aan en maakte ze de opmerking dat ze niet wist dat hij zo graag de winkels in wilde duiken. Een echte reactie kreeg ze er niet op, maar ze wist dat hij het gehoord had. Dat was genoeg voor haar. De tegenzin om de winkel binnen te lopen was echter behoorlijk groot. ‘Goed. Mocht het nodig zijn en ik heb medische hulp nodig, ik slik geen medicijnen.’ Ze zag zijn wenkbrauw omhoog gaan en hem knikken. “Ik ken opzich wel reanimatie... mocht het... n- nodig zijn,” Haar ogen schoten naar hem toe en ze zag dat hij zijn blik afwendde. Ze sloot even haar ogen. Ze begreep waar hij aan dacht, maar ze moest toegeven dat ze eerder de neiging had heel hard te lachen. Puur om het feit dat hij erbij had gehaperd. De hapering maakte haar vrolijk, alsof het een soort bevestiging was. ‘Laten we er maar vanuit gaan dat dat niet nodig is.’ Ze glimlachte, waarna ze samen de winkel in liepen. De geluiden die over haar mond rolden maakte duidelijk hoeveel zin ze hierin had. Geen dus. ‘Vertel me alsjeblieft dat je weet wat je zoekt? Want anders hebben we beide een probleem.’ Hij grinnikte en knikte. “Twee maatpakken, maar die heb ik zo beet, een nieuwe jeans en een sjaal” Heel even bleef ze staan terwijl hij naar de sectie liep waar hij zijn moest. Haar rode ogen bleven heel even in zijn rug prikken, alsof het even tot haar door moest dringen. Wat er gebeurde. Juist, kleding. Ze schudde kort met haar hoofd en begon toen wat door de rekken te dwalen.
Ze zag kleding uit alle drie de categorieën waar ze aan gedacht had, maar ze zag niet echt iets wat ze leuk vond. Ze had een lastige kledingssmaak en ze wist dat het tijd kostte voordat ze iets had wat ze echt leuk vond en als ze dan zoiets vond was het vaak stinkend duur en moest ze besluiten toch maar verder te zoeken.
In gedachte verzonken liep ze door de schappen en ze had amper door waar ze naar kijk. Tot ze ineens stil bleef staan en een licht blauwe trui uit de schappen haalde. Hij zag eruit alsof hij iets te groot zou vallen, maar het maakte haar niet zoveel uit, het was perfect. Ze hield de trui vast en liep verder. Dat was in elk geval iets. Bij de broeken aangekomen werd het al makkelijker. Ze pakte een zwarte broek en een spijkerbroek om die kort voor zich te houden en ze met een lichte frons over haar arm heen te leggen. Heel even was ze aan het twijfelen of ze terug zou lopen voor een andere trui, maar uiteindelijk besloot ze toch maar naar de jurkjes te lopen. Terwijl ze in de schappen aan het kijken was dwaalde haar gedachte weer af. Waarin wist ze niet precies, het voelde alsof het een dikke wolk van wazigheid en rust was.
“Al wat gevonden wat je leuk vindt?” Een zacht gilletje verliet haar mond toen ze een kort sprongetje maakte en zich omdraaide. ‘Ik schik me dood.’ Lachte ze zacht. De nieuwsgierige blik in zijn ogen lieten de hare kort twinkelen. Ze knikte kort en hield haar arm omhoog. ‘Ik moet alleen nog een jurkje hebben.’ Ze fronste. ‘Ik ben alleen niet zo goed met jurken.’ Ze keek een beetje moeilijk en sloeg haar ogen kort neer.
Ze keek naar de kleding die hij vast hield en haar blik werd vragend. ‘Waarvoor heb jij eigenlijk maatpakken nodig?’ Haar ogen groeide iets en ze beet op haar lip. ‘Sorry, dat klonk een beetje lullig..’ Ineens was ze zich er pijnlijk van bewust dat ze veel te nieuwsgierig was naar wat hij deed. Veel te nieuwsgierig.

Ze vond het moeilijk om kleding uit te kiezen. Elke keer als ze voor een rek stond kwam er de grote vraag: vond zij het leuk? Ja? Mooi, maar wat vond een ander ervan? Wat nou als andere het niet mooi vonden? Het maakte haar meestal helemaal niet uit wat andere vonden van haar kleding, zolang zij zich er maar goed in voelde, maar er was dat kleine duiveltje op haar schouder dat in haar oor fluisterde. “Nee, niemand gaat dat mooi vinden, het staat je vreselijk” of “Denk je werkelijk dat mensen je op deze manier gaan waarderen” waren zinnen die dat kleine duiveltje met een gemeen lachje fluisterde. Ja, ze was ijdel, ja het maakte haar wel iets uit hoe ze eruit zag. Het maakte haar alleen niet uit of andere er ook zo over dachten, als zij het maar goed vond. Dat stemmetje zorgde soms alleen voor twijfel die ze niet kon gebruiken, twijfel waardoor ze stil bleef staan en twijfelend naar de blauwe trui keek in een stille vraag of ze hem wel of niet terug zou hangen. Nadat ze besloten had het ding te houden liep ze verder.
“Al wat gevonden wat je leuk vindt?” Een zacht gilletje verliet haar mond toen ze een kort sprongetje maakte en zich omdraaide. ‘Ik schik me dood.’ Er kwam een zachte lach uit haar mond, maar ze kon haar wangen rood voelen kleuren. Doordat ze omgedraaid was stond ze dichter bij hem dan ze had verwacht. De afstand die tussen hen in zat was niet de reden van haar rode kleur, het was de gedachte die door haar hoofd vloog die de rode kleur veroorzaakte. De drang om hem te kussen die ze moest onderdrukken zorgde ervoor dat ze rood werd. Ze was hem dan ook dankbaar dat hij een stap naar achteren deed, haar onbewust de tijd gaf om lucht te halen. Ze tilde haar arm iets op om een antwoord te geven op zijn vraag. Ze kon de rode kleur weg voelen trekken, maar wist dat haar wangen een lichte blos zouden houden tot de gedachte uit haar brein was verbannen.
‘Ik moet alleen nog een jurkje hebben.’ Ze fronste. ‘Ik ben alleen niet zo goed met jurken.’ Ze gaf hem weinig kans om meer reactie te geven dan de knik. ‘Waarvoor heb jij eigenlijk maatpakken nodig?’ Haar ogen groeide iets en ze beet op haar lip. ‘Sorry, dat klonk een beetje lullig..’ Goed zo Tári.. Heel goed gedaan. Eerst sta je op het punt om hem te kussen en vervolgens beledig je hem. Haar wangen werden weer iets roder en ze beet ietsjes harder op haar lip. Zijn blik gleed naar de maatpakken voordat hij zijn schouders ophaalde. "Ik droeg ze vroeger altijd dus een duo hebben voor een leuke gelegenheid is altijd fijn," Ze glimlachte even en knikte kort. Ze wist dat het hem zou staan.. Alles stond hem. Als hij nu zou besluiten om als een baviaan rond te gaan lopen zou ook dat hem staan. Ze lachte zacht bij die gedachte en liep toen langzaam achter hem aan naar de jurken. Ze hield een klein beetje afstand om het simpele feit dat ze hem met de jurken bezig wilde zien. Er stond een vage glimlach op haar gezicht toen hij naar haar toe liep. Ze keek naar de jurk die hij vast had en vrijwel meteen begonnen haar ogen te glinsteren. "Probeer deze eens?" Hij liep al naar de pashokjes en ze liep vrijwel meteen achter hem aan.
Met een afwezige blik sloot ze het gordijn van het pashokje en kleedde ze zich om. Ze trok de trui en de broeken snel aan, alle drie paste ze perfect. De trui viel inderdaad iets groter uit dan zou horen, maar juist dat vond ze fijn. De broeken verschilde in vorm. De een sloot perfect aan, de ander lag wat losser op haar benen.
De jurk.
Haar ogen gleden naar het zwarte jurkje en ze vouwde de overige kleding vluchtig op. Ze hoopte dat Adrian niet te lang had gewacht en ze snel had gepast. Hopelijk net zo snel als dat hij zijn maatpakken had gepast. Toen ze de jurk over haar hoofd heen trok wist ze meteen weer waarom ze haar haren niet los moest doen als ze dingen ging passen. Het leek bijna te ontploffen. Ze hoorde zacht geknetter en toen ze in de spiegel keek zag ze dat haar haren deels overeind stonden. Met een moeilijk gezicht probeerde ze de krengen naar beneden te krijgen, maar het lukte haar niet. Haar haren bleven overeind springen en met een diepe frons stapte ze het pashokje uit en spreidde ze haar armen. Haar blik was op de blonde jongen gericht. Ze vond de jurk werkelijk prachtig, maar schaamde zich dood voor haar haren. Haar ogen gleden naar de grond terwijl ze haar wangen alweer rood voelde worden. Een beetje voorzichtig keek ze op, een kleine glimlach op haar gezicht. In de glimlach lag een beetje schaamte, maar erdoorheen was te zien hoe blij ze was met de jurk.

Niks kon verandering brengen in het feit dat ze een hekel had aan winkelen, maar het samen met Adrian doen maakte het dragelijk. In bepaalde mate dan. Dingen als het schrikken en het gevolg daarvan.. Ze wilde er niet eens aan terug denken, dan kon ze haar hoofd in de spiegel van het pashokje alweer vuurrood zien kleuren. ‘Niet doen, Tári.. Niet doen.’ Mompelde ze heel zachtjes tegen zichzelf terwijl ze haar kleding paste. Ze vond dat ze het gewoon had moeten doen. Ze had hem gewoon moeten kussen. Wow, halt, ho, stop. Absoluut niet. Ze had het hem zwijgend beloofd. Vrienden, dat zouden ze zijn, meer niet. Het deed verschrikkelijk veel pijn en ze kon aan zichzelf merken dat ze zichzelf er langzaam mee brak, maar ze moest het doen. Voor hem. Hij wilde een vriendschap in plaats van een relatie en ze kon hem dat niet ontnemen. Wat als hij.. Nee, stoppen nu. De kleding passen en daarna de jurk aan en kijken wat hij ervan vindt.
Ze was sneller het pashokje uit dan ze verwacht had en de angst dat Adrian al even stond te wachten verdween als sneeuw voor de zon toen ze vrijwel tegelijk de pashokjes uitstapte. Ze glimlachte wat twijfelend, maar de glimlach verdween toen hij zijn pashokje weer indook. Er verscheen een lichte frons op haar gezicht en ze slikte kort. Haar ogen gleden kort naar beneden, naar de jurk en naar haar eigen lichaam. Wat..? Ze rechtte haar hoofd en beet kort op haar lip toen ze besefte dat hij waarschijnlijk zijn lach probeerde verbergen na het zien van haar ontplofte kapsel. Dat hoopte ze dan toch.. Hij was niet lang weg, niet eens lang genoeg om gelachen te hebben, maar toch was er dat gemene stemmetje in haar hoofd dat haar die twijfel opdrong. Er stond een schaapachtige grijns op zijn gezicht, maar daar keek ze nog niet eens naar. Het waren zijn ogen – of oog – waar haar aandacht op gericht was. Zelfs zonder zijn tweeling was het oog prachtig. Opnieuw betoverd door zijn oog merkte ze amper dat hij dichterbij was komen staan. Ze besefte zich dat ze zich veel bewuster was van zijn uiterlijk dan toen ze nog iets hadden gehad. Ze had hem altijd al knap gevonden, maar nu pas leek elk klein detail haar op te vallen. Je ziet het pas als je het mist. Dat was het toch? En god wat miste ze het..
Zijn warme aanraking wekte haar uit haar kleine dromenland. Haar ogen gleden kort van hem weg om het gestaar te verbreken, waarna ze weer langzaam naar zijn ogen gleden. De warmte die zijn hand uitstraalde nam voor een seconde alle angsten en twijfels die ze had weg, maar dat verdween ook weer net zo onverwachts als het gekomen was. “De jurk staat je... werkelijk prachtig,” Toen hij zijn hand terug trok was haar eerste reactie om zijn hand vast te pakken, maar ze wist zich te bedwingen. Haar adem stokte kort en ze knikte kort. Ze boog haar hoofd een beetje zodat haar haren voor haar gezicht vielen voordat ze hem met een glimlach aankeek. ‘Dankje.’ Kwam er een klein beetje schor over haar lippen. Ze keek via haar ooghoek naar het pashokje. God wat zou ze er graag binnen rennen nu, maar hij verwachtte natuurlijk ook een reactie van haar. Ze slikte even en liet haar ogen over hem heen glijden. Een diepe frons verscheen op haar gezicht en haar mondhoeken trokken zich strak. Hoe harder ze het probeerde tegen te houden, hoe moeilijker het werd. Haar ogen gleden terug naar de zijne en ze knikte kort. ‘Het staat je echt goed.’ Ze had een poging gedaan het kalm uit te spreken, maar het was er bijna monotoon uitgekomen, misschien zelfs bijna bot. Dat had ze niet gewild.. niks leek vandaag goed te gaan zodra ze dichter dan een halve meter bij hem in de buurt kwam. Ze kon maar een redding bedenken en dat was een glimlach op haar gezicht toveren. Ze hield de glimlach aan tot ze terug was in het pashokje. Zodra het gordijntje dicht zat liet ze haar hoofd in haar handen vallen en schudde ze kwaad haar hoofd. ‘Het staat je echt goed..’ Mompelde ze terwijl ze een pinguïn achtig gebaar maakte met haar handen. Goed.. Ach ga toch weg. Alsof iemand dat geloofd als je zo’n gezicht trekt. Het was de waarheid.. ze vond het echt écht goed staan, maar het was de gedachte die ze had gehad. Een gedachte die ze liever niet meer herhaalde, maar die ze van zichzelf moest herhalen.
Wie zou er van hem af kunnen blijven?
In dat maatpak leek hij wel een ijsje, klaar om opgegeten te worden. Ze wilde dat hij gelukkig was en als dat met een ander was, dan was dat maar zo, maar ze kon het niet.. Ze kon niet denken aan al die meisjes die naar hem zouden kijken. Als het moest, moest het, maar dan wilde ze er niks mee te maken hebben. Nog niet. Niet tot ze er echt mee had kunnen leven. Ze vroeg zich eigenlijk af of dat ooit zou gebeuren, of ze ooit zou kunnen leven met de gedachte dat hij gelukkig was met een ander. De gedachte alleen al maakte haar misselijk en ze hief haar hoofd. Haar rode ogen gleden naar de spiegel en ze zag dat ze vochtig waren geworden. Ze haalde diep adem en gaf zichzelf even de tijd om uit die nachtmerrie te ontsnappen. Ze kon het traanvocht weg voelen trekken, haar neus in en ze slikte even. Jurk uit en afrekenen.
Dit moest een leuke dag worden en dat had ze zichzelf nu een stuk of twintig keer herhaalt. Nu ze bij de kassa stond en het voor de eenentwintigste keer herhaalde werd de glimlach die ze op haar gezicht had getoverd toen ze de pashokjes verliet, oprecht. Ja, niks ging vandaag verpesten. Nog een paar winkels en dan zouden ze samen gaan bakken. Ze had er zin in en dat wilde ze dolgraag aan hem laten merken. Ze rekende af en liep naar Adrian toe. ‘Je hebt niet te lang gewacht hoop ik?’ Ze wist dat hij hier al langer moest staan dan even. Ze had eventjes tijd nodig gehad om zich te herpakken en die tijd had ze niet kunnen inkorten. Kon ze hem dat vertellen? Nee. Had ze een excuus waarom het zo lang duurde? Grote kans niet. Het enige wat ze kon bedenken was dat ze de jurk niet uit kreeg, maar dat was simpelweg belachelijk, want het ding zat als gegoten.
Ze liep bij de ingang vandaan en keek even naar de lucht. Het was minder hard gaan sneeuwen na de tweede sneeuwbui, maar er kwamen nog steeds kleine vlokjes de hemel uit. Haar ogen twinkelde even en ze keek kort naar Adrian. ‘Is het niet prachtig?’ Haar glimlach en de twinkeling in haar ogen leken op die van een zesjarige dat voor het eerst een geweldig spektakel ziet. Oh wat genoot ze van de witte kleur en de vrolijke drukte om zich heen. Ze hield niet van drukte, maar wel als het sneeuwde. Ze kon niet uitleggen waarom, maar dan leek het net of de sneeuw sprak in plaats van al die kakelende mensen. Wat ze nog geweldiger vond was op een open plek staan terwijl het keihard sneeuwde, een kleine sneeuwstorm. Heerlijk vond ze dat. De kou die door haar haren streelde, de kleine pijnsteekjes op haar gezicht door de sneeuwvlokjes, het gure geschreeuw van de wind. Hm.. ze hoopte dat er snel zo een dag zou komen, eentje waar ze op zo’n open vlakte stond.
Haar oog viel op een klein naambordje van een van de winkels en haar ogen begonnen nog veel heftiger te twinkelen. Zonder een woord te zeggen pakte ze Adrians hand vast en trok ze hem mee. Ze hield er geen rekening mee dat het glad was en hij wellicht uit kon glijden, ze wilde gewoon vreselijk graag de winkel in. In een van de winkelruiten zag ze haar eigen vreugde. Betrapt op het kinderlijke hield ze haar pas ineens in en trok ze haar gezicht recht. Ze kon de glimlach en de twinkel alleen niet verbannen.
Ze zette een voet de winkel binnen en één oogopslag was voldoende om exact te weten wat ze verkochten. Het was een babywinkel. Alles leken ze te hebben. Knuffels, kleertjes, schoentjes, sokjes, kinderwagens, speelgoed, dekentjes. Tári kneep onbewust in Adrians hand en ze veerde zichzelf heel iets op in een halve sprong. Ze was zich ervan bewust dat ze veel te vrolijk was hierbij, maar ze wilde het niet verbergen. Zonder zijn hand los te laten liep ze – met een rustige pas – naar de kleertjes. Pas toen ze ervoor stond liet ze zijn hand los om een bordeauxrood, floers pakje te pakken. De hals was bekleed met kant en er zaten kleine, sierlijke knoopjes op. Haar tanden drukte in haar lippen en ze hing het pakje terug. Zonder stil te staan bij de indruk die dit wekte pakte ze een tweede pakje vast, een blauwe. Ze moest gewoon alles voelen, dat was een soort ongeschreven regel.

Oh wat was ze verschrikkelijk dom. Ze was zo betoverd geweest door zijn aanraking dat ze zich al moest herpakken toen hij een stap achteruit had gedaan. God, wat wilde ze hem graag vertellen dat hij er goed uit zag in het pak. Hij zag er goed uit en dat zei ze ook tegen hem, maar het kwam er zo verrot uit. Alsof ze het spottend wilde zeggen. Nee, nee, nee, zo bedoelde ze het niet. Het waren de gedachtes die door haar hoofd spookten die haar zo lieten klinken. Ze kon wel janken, maar in plaats daarvan toverde ze een glimlach op haar gezicht. Een glimlach die hij toch niet meer zag, want hij liep al terug naar zijn pashokje. Alles wat ze kon doen was het voorbeeld volgen en zich omkleden.
In het pashokje sloeg ze haar handen voor haar ogen. Hoe moest ze dit doen? Hoe moest ze van hem houden zonder van hem te houden. Ze kon het niet, maar ze moest het doen. Ze gaf teveel om hem om zich niet in te zetten voor deze vriendschap. Oh wat wilde ze graag dat hij het zag. Ze wilde zo verschrikkelijk graag dat hij zag hoeveel pijn dit haar deed, hoeveel moeite het haar kostte om afstand te houden. Het maakte haar ongelukkig hem niet te kunnen vertellen wat ze voelde..
Na minuten lang getobd te hebben in het pashokje, kleedde ze zich om en snelde ze naar de kassa om af te kunnen rekenen. Eenmaal buiten zag ze hem al staan met de sigaret in zijn handen. Heel kort vervloekte ze zichzelf weer. Ze had hem vast lang laten wachten, anders had hij het ding waarschijnlijk niet opgestoken. ‘Je hebt niet te lang gewacht hoop ik?’ Hij draaide zich kalm naar haar om en gaf glimlachend antwoord: “12 minuten,” Aan de glimlach op zijn gezicht kon ze al zien dat hij er niks mee bedoelde, maar toch ging er een steek door haar heen. Twaalf minuten.. ze had werkelijk minuten lang zich druk lopen maken om wat ze voelde.. God, het werd nog veel erger als ze erbij nadacht. ‘Sorry.’ Zei ze met een halve grijns in een poging het plagend te maken. Een poging, ja, want het mislukte voor haar gevoel.
Ze was verder gelopen en ze hoefde niet eens te kijken om te weten dat Adrian achter haar aangekomen was. Ze genoot van het witte goedje dat de aarde bedekte. Ze genoot van de gedachtes en herinneringen die het bij haar opwekte. Ze was vreselijk blij dat hij nu bij haar was en met haar mee kon genieten. ‘Is het niet prachtig?’ Vroeg ze hem met een bijna kinderlijk enthousiasme. Het liet hem blijkbaar glimlachen. “Ik ben niet zo’n fan van de sneeuw, maar inderdaad, prachtig,” Ze keek hem even bedenkelijk aan en glimlachte toen breed, opnieuw een trekje dat je enkel zag bij kleine kinderen maar bij haar toch door leek te breken nu ze ouder was dan zes jaar. ‘Dat is oké, ik help je wel een handje.’ Ze lachte zacht en pakte zijn hand vast om hem mee te trekken naar een winkel die ze kort had gezien. Het was de naam van de winkel die haar aandacht getrokken had. Met een snelheid die duidelijk maakte geen rekening te houden met de gladheid of Adrian, liep ze naar de winkel. Ze zag in haar ooghoek dat hij haast moest maken zijn sigaret te doven, maar het drong niet tot haar door. Zonder zijn hand los te laten liep ze naar de afdeling waar ze de kleertjes verkochten.
“Ehm... Taars...? Waarom ben je die... spullen aan het bekijken...? Ben je in die 9 maanden dat ik weg was ehm...?” Haar ogen gleden langzaam naar hem toe en bleven even zwijgend op hem hangen. Ze kon aan zijn gedrag zien waar hij aan dacht. De manier waarop hij zijn kraag vast pakte. Ze kon het bijna hier voelen, terwijl ze hem niet eens aanraakte. Ze kon bijna met zekerheid zeggen dat zijn handen warm waren, hij een brok een zijn keel had, dat hij zich niet goed voelde. Ze wist dat het een mogelijkheid was, dat ze zwanger kon zijn. Ze wist zelf dondersgoed dat het onmogelijk was, maar de maanden erbij pakkend.. was het een mogelijkheid die door zijn hoofd spookte.
Onbewust was haar hand naar haar buik gegaan en ze keek er even met een frons naar voordat ze Adrian weer aankeek. Ze was al te lang stil.. ‘Adrian..’ Ze haalde haar hand van haar buik en pakte zijn pols vast om die bij zijn kraak weg te halen. Bijna onbewust knoopte ze de eerste knoop van jas los maakte en de jas iets wijder over zijn schouders legde. ‘Doe rustig.’ Zei ze kalmer dan ze zelf had verwacht. Een drang om hem te kalmeren en hem gerust te stellen overviel haar. Net zo onbewust als het los maken van de knoop, streek ze zijn haar glad. ‘Geen reden tot paniek. Gewoon rustig ademen en naar me luisteren.’ Ze glimlachte warm naar hem en liet haar hand kort over de jas glijden voor ze haar hoofd boog. ‘Gewoon.. rustig ademen.’ Herhaalde ze zachtjes, meer voor zichzelf dan voor hem. De gedachte dat ze zwanger zou zijn van een ander maakte haar bijna misselijk. Als ze ooit al kinderen besloot te nemen – wat ze wel wilde, maar simpelweg niet aandurfde – zou dat enkel met iemand zijn waar ze enorm veel om gaf en ze kon niet geloven dat dat ooit iemand anders zou zijn dan de blonde jongen die nu voor haar stond. Ze hief haar hoofd en keek hem met een zwakke glimlach aan. ‘Geen zorgen..’ Fluisterde ze zachtjes, zich er niet van bewust dat ze door haar eigen schrik geen antwoord gaf op zijn onuitgesproken vraag.

De babyzaak trok haar aandacht. Natuurlijk trok de babyzaak haar aandacht. Zij kon de vraag waarom zelf beantwoorden zonder een moment twijfel – al zou ze het toch niet zo makkelijk toegeven – maar ze had er niet bij stil gestaan wat er door het hoofd van iemand zou kunnen spoken als ze niet wisten waarom de zaak haar aandacht zo trok. Onbewust van alles wat er door het hoofd van de blonde jongen spookte liep ze naar de afdeling waar ze kleertjes verkochten. Alsof Adrian even van de aardbodem verdwenen was begon ze de pakjes te bewonderen.
“Ehm... Taars...? Waarom ben je die... spullen aan het bekijken...? Ben je in die 9 maanden dat ik weg was ehm...?” Ze zou het niet zeggen, nooit niet, dit zou een geheim blijven voor iedereen, maar wat schrok ze van zijn vraag. Een schok schoot door haar lichaam. Zij? Zwanger? Ze kon niet bevatten hoe het een mogelijkheid kon zijn. Ja, hij zei het “9 maanden”, maar.. natuurlijk, ze kende het verhaal van de bloemetjes en bijtjes en ze kon zijn angst begrijpen. De optelsom was niet de moeilijkste die ze ooit voor zich geschoteld had gekregen. Zwanger.. Nee, ze zou het niet kunnen. Ze zou geen moeder kunnen zijn, niet zolang ze zich kon herinneren wie haar moeder was. Bovendien zou ze hem niet kunnen aankijken als ze met een ander het bed in gedoken was. Nee, nee, nee, absoluut niet. Negen maanden was ze trouw gebleven en als je het haar vroeg zou ze de rest van haar leven trouw blijven. Zelfs als hij een ander vond waar hij gelukkig mee was, zou ze hem trouw blijven. Het was een onuitgesproken belofte die ze niet kon breken, daar zou ze aan onderdoor gaan. Ze had al eens de fout gemaakt niet trouw te zijn, dus dat was niet een fout die ze nog eens zou maken. Zelfs na die negen maanden, zelfs nu ze niks meer hadden zou ze trouw blijven. Altijd.
Ze verborg al haar gedachtes en haar ogen gleden langzaam naar hem toe, alsof ze tijd nodig hadden om elke millimeter op te schuiven. Ze bleef hem even zwijgend aankijken en zonder dat ze het besefte gleed haar hand naar haar buik. Zij? Zwanger? Herhaalde ze voor zichzelf. Oh god.. nee, alsjeblieft niet.. Ze wist dat ze hem gerust moest stellen, dat ze hem van de benauwdheid af moest helpen. Ze had maar één blik nodig om te weten dat de gedachte hem misselijk maakte. Ze moest haar eigen schrik aan de kant zetten en hem geruststellen, zelfs als dat niet ging moest ze het proberen.
‘Adrian..’ Zei ze zachtjes, waarna ze haar hand van haar buik haalde. Het idee joeg haar angst aan. Hij had weggekeken toen ze haar hand op haar buik gelegd had, dat wist ze heel goed, maar ze wist ook dat hij zou reageren op zijn naam, dat deed hij altijd. Dat had hij altijd gedaan en het zou haar breken als hij het niet meer deed. Zijn naam was haar houvast, zijn naam was haar veiligheidsriem, haar enige kussen als ze viel. Het was vreemd hoe een naam van maar zes letters zo belangrijk kon zijn. Ze pakte zijn pols vast om die weg te halen bij de kraag. Onbewust, als een drang om voor hem te zorgen, op hem te letten, knoopte ze de eerste knoop van zijn jas los en sloeg ze de jas iets ruimer over zijn schouders. ‘Doe rustig.’ Probeerde ze hem te kalmeren. Ze had gedacht dat het alles behalve kalm zou gaan klinken, maar het tegendeel was waar. Opnieuw kwam de drang om hem gerust te stellen en te kalmeren, dit keer overviel het haar alleen. Ze liet haar vingers door zijn haren glijden. Kleine haartjes reageerde op het weer en ze probeerde ze recht te strijken. Was dat de enige reden dat haar slanke vingers door zijn blonde haren gleden? God, nee. Ze wilde hem zo graag betrekken in haar gedachtes, in haar gevoelens. Ze wilde zijn blonde haren tussen haar vingers voelen glijden. Hij keek haar aan en haar ogen haakte zich in de van hem. Ze wist niet precies wat de emotie was die in haar ogen lag. Het enige wat ze wist was dat de drang om er voor hem te zijn zich koppig in haar maag vastklampte, alsof deze nooit meer weg zou gaan. Het gevoel was nooit weg gegaan, ze wilde voor hem zorgen, hem geruststellen, kalmeren. Nu was het alleen sterker, nu zag ze wat het met hem deed als hij ook maar even dacht dat ze zwanger zou zijn van een ander. Het drong niet tot haar door dat dat een grotere hint was dan die ze ooit had kunnen vragen. Ze besefte niet dat zijn onrust een teken was dat zij niet de enige was die hunkerde naar de aanraking van de ander. Misschien zou ze dit gevoel vanavond ook niet meer voor de geest kunnen halen, misschien zou ze die hint wel helemaal nooit tot zich door laten dringen.
‘Geen reden tot paniek. Gewoon rustig ademen en naar me luisteren.’ Ze liet haar hand kort over zijn jas glijden en boog toen haar hoofd. ‘Gewoon.. rustig ademen.’ Ze kon het niet verwoorden, ze kon hem niet vertellen hoe ze dacht over kinderen. Ze kon hem niet met die woorden geruststellen, dat zou hem waarschijnlijk enkel kwetsen. ‘Geen zorgen..’ Herhaalde ze nogmaals. Ze kon zijn handen op haar schouders voelen en ze hief haar hoofd. Hij trok haar in een omhelzing en zonder zichzelf tegen te kunnen houden volgde ze zijn voorbeeld. "Hé... ehm... mocht het zo zijn dat je ehm.. toch dat had geweest, dan ehm... had ik er gewoon geweest weet je?" Ze bleef met een bedenkelijk gezicht voor zich uitstaren na zijn woorden. In haar hoofd puzzelde ze de zin aan elkaar of eerder, lijmde ze de zinnen aan elkaar. Ze zag hem reageren op de blikken, maar ze reageerde er zelf niet op. "Ehm.. misschien kunnen we beter naar buiten gaan of ehm.. heb je nog iets gezien hier? Ik ga alleszins even roken," Haar ogen scheurden zich los van de leegte en volgden hem. "Ik zie je buiten Taars?" Ze knikte een keertje kort als instemming. Toen hij buiten was draaide ze zich langzaam om naar de pakjes. Het was de zin die hij had gesproken die haar van haar stuk had gebracht. Waarom zou hij het doen? Er voor haar zijn als ze zwanger zou zijn van een ander? Hoe kon hij dat verdragen? Waarom stelde hij haar daarmee gerust? Alles wat het deed was haar maag om laten draaien. Ze werd misselijk van zijn liefheid. Zijn poging tot geruststelling bezorgde haar opnieuw tranen in haar ogen en ze kon haar benen zachtjes voelen trillen. Ze kon niet bevatten waarom hij zo lief was. Waarom wilde hij er voor haar zijn als ze hem zo vals in de rug gestoken had? Ze wist dat ze niks gedaan had, ze was trouw gebleven, maar nu vertelde hij haar dat hij er hoe dan ook voor haar geweest zou zijn. Hij kon niet weten dat dat veel meer impact had dan als hij haar had laten vallen. Ze was gewend aan mensen die haar de rug toe keerde, ze was gewend om in de steek gelaten te worden. Ze was niet gewend om geholpen te worden, om er voor iemand toe te doen. Goed, dat laatste was eerder gebeurd, maar hoe goed was dat uitgepakt?
Haar ogen gleden terug naar de pakjes en ze merkte dat het haar ineens niks meer kon interesseren. De kleur, de stof, het kant, de knoopjes.. het maakte niks meer uit. Het was de betekenis, de diepe betekenis, die haar aandacht nu trok. Hij was zo geschrokken geweest, zo bang. Hij kon het wel ontkennen, maar ze kende hem, ze wist wanneer hij zich niet goed voelde. Oh Adrian..
Ze beet op haar lip en besloot nog een klein rondje door de winkel te lopen voordat ze naar buiten ging. Wat was zijn angst geweest? Was hij bang geweest dat ze zwanger was van een ander? Was het dat geweest? De angst dat ze een ander boven hem verkozen had? Of was het geen angst en eerder een verlangen? Lopend door de winkel kon ze geen antwoord vinden op de vragen. Ze kon het hem ook niet vragen.
In een flits zag ze iets in haar ooghoek. Ze stopte met lopen en draaide zich om om terug te lopen naar de schappen waar ze net langs gelopen was. Ze zag nu pas dat het knuffeltjes waren. Lappopjes, gewone knuffels, rammelaartjes, piepende knuffels. Een kleine glimlach sierde haar lippen toen ze een vrouw zag staan met een blauwe olifant in haar handen. Zijzelf had op haar bed een soort gelijke knuffel liggen. Het was de eerste knuffel die ze ooit had gekregen en ze koesterde het ding. Niemand had haar blauwe olifant ooit gezien en eigenlijk wilde ze dat ook zo houden. Er was een kleine schaamte die haar verbood trots te zijn nog een knuffel te hebben. Een schaamte waarvan ze wist dat die nergens op sloeg.
De vrouw riep een naam en een klein jongetje kwam aangerend. Toen hij de knuffel zag begonnen zijn oogjes te twinkelen en sprong hij een paar keer omhoog. Zijn mollige beentjes veerde op en neer en zijn handjes maakte kleine graaibewegingen. De vrouw begon te lachen en keek op toen ze hoorde dat Tári zachtjes meelachte. Ze kon er niks aan doen, het was de gretigheid die het jongetje toonde die haar mondhoeken optrok en een zachte lach over haar lippen liet rollen. De vrouw glimlachte even vriendelijk naar haar en pakte toen de hand van haar zoontje vast om de knuffel af te gaan rekenen. Haar ogen gleden over de knuffels heen en een zachte grom trok haar aandacht. Haar ogen gleden naar Terra en ze hurkte neer. ‘Als jij Adrian nou eens even gezelschap gaat houden.’ De Tasmaanse duivel piepte kort en zonder tegenzin rende het zwarte diertje naar buiten. Tári glimlachte even en stond weer op. Terra.. het diertje betekende vreselijk veel voor haar. Zonder het zelf door te hebben had Terra haar bazin op een idee gebracht. Een cadeautje voor Adrian kon nooit kwaad. Bovendien zou het zijn gedachte misschien afleiden.
Haar ogen gleden terug naar de knuffels en ze glimlachte kort toen ze naar de verschillende dieren keek. Olifanten, paarden, honden, katten, leeuwen, tijgers.. alles was er. Ze liep iets dichter naar de schappen toe en begon door de knuffels te zoeken. Van alles was er meer, behalve van één van de knuffels. Een hint, schoot door haar hoofd. Ze kon de knuffel als hint gebruiken. Ergens in de winkels zou ze er wel voor zorgen dat ze eventjes van Adrian af was om dan naar een van de dierenwinkels te lopen. De knuffel waar er nog maar één van was, hing tussen de blauwe olifanten en de leeuwen. Slordig opgeruimd, spookte het door haar hoofd. Ze haalde de knuffel uit de schap en bekeek hem. Het was een rode panda en glimlachte breed. De kleur paste bij hem, het karakter van de nieuwsgierige beestjes vulde hem perfect aan. Oké, misschien was het vooral het feit dat er nog maar één van over was dat ze per se deze wilde hebben voor hem, maar dat zou ze voor nu even ontkennen.
Ze liep naar de kassa, vroeg of ze het ding in wilde pakken en rekende af. Met een glimlach op haar gezicht liep ze naar buiten. ‘Sorry voor het wachten. Alweer.’ Ze grijnsde even en bleef hem even zwijgend aankijken. Ze slikte even en keek naar het cadeautje dat ze in haar hand had. ‘Ik heb er geen seconde aan gedacht, Adrian.’ Ze keek op, recht in zijn gezicht. ‘Al was je een heel jaar weg geweest, ik zou je nooit zo kwetsen. Nooit.’ Ze glimlachte even zwakjes en hield hem toen het ingepakte knuffeltje voor. ‘Hier.’ Het moest vreemd overkomen, een cadeau krijgen uit een babyzaak, maar het was ook meer een hint. Haar ogen twinkelde even terwijl ze een beetje op haar voeten heen en weer bewoog. Ze verplaatste haar gewicht van haar hak naar de bal van haar voet en weer terug naar haar hak. De glimlach werd iets groter terwijl ze zijn reactie nauwkeurig in de gaten hield.

Ze wist hoe hij zich moest voelen. Nee, dat was niet waar. Ze had geen idee hoe het moest zijn om te denken dat iemand waar je een relatie mee had een kind verwachtte. Waar je een relatie mee had.. nee, dat waren niet haar gedachtes. Ze bedoelde iemand waar je nog steeds van hield, maar voor zover zij wist was ze de enige die zich nog zo voelde. Goed, goed, hij was een vreselijk slechte leugenaar als het op zijn gevoel aankwam, dat had ze allang door. Hij had haar gezegd niks meer voor haar te voelen. Nee, ze geloofde hem niet, maar het feit dat hij het zei had haar pijn gedaan en de afstand gecreëerd die hij had willen hebben. Ze had ingestemd en dat zou hij weten ook. Hij had het gewild, hij zou degene moeten zijn die haar duidelijk maakte dat hij inderdaad een slechte leugenaar was.
Het enige wat ze kon doen in de babywinkel was zijn woorden laten bezinken en voor zichzelf rust creëren. Dat ze de moeder met haar kind tegen kwam bracht haar op een idee. Ze wist hoe belangrijk Terra voor haar was en voor haar idee zou het Adrian misschien goed doen om een huisdier te hebben, iets waar hij voor kon zorgen. Ja, dat zou ze gaan doen. Opzoek tussen de knuffeltjes zocht ze twee dingen. Een hint en een huisdier. Een huisdier tussen de knuffels? Nee, ze is niet gestoord, ze zocht een soort dier. Levende dieren tussen knuffels.. jeez, wat voor een brein zou ze daarvoor moeten hebben? Toen ze de knuffel gevonden had liep ze terug naar de kassa om deze af te rekenen. Waarschijnlijk was het een idioot cadeau, maar het maakte haar niet uit wat zijn eerste gedachte was. Ze wilde hem een hint geven en het liefst had ze dat hij deze hint niet snapte.
Ze liep de winkel uit en haar ogen twinkelde even toen ze zag dat Terra op zijn schouder zat. Het diertje wist het, het diertje wist alles. In die korte seconde dat ze nog ongemerkt stond te kijken naar de blonde jongen en de Tasmaanse duivel, schoot door haar hoofd dat Terra misschien aan kon voelen hoe zij zich voelden. Een steek trok door haar lichaam. Als het diertje nou enkel kon praten, dan had ze haar misschien kunnen vertellen hoe Adrian zich voelde. Het enige wat ze nu wist was dat er een vreemde sfeer hing tussen hen beide als ze te dicht bij elkaar kwamen. Een sfeer die ze enkel als vreemd kon beschrijven, omdat ze zich er prettig bij voelde en tegelijkertijd de drang kreeg om een paar stappen naar achteren te zetten.
Ze dwong zichzelf die gedachte te vergeten, ze had immers net in de winkel nog met zichzelf afgesproken dat ze van de rest van deze dag vrolijk zou zijn en niks zou verpesten tussen hen. Geen verwijten, geen twijfels. Ze waren vrienden en zo zou ze met hem omgaan ook. Ze toverde een glimlach op haar gezicht toen ze naar hem toe liep. Oké, nee, ze hoefde hem niet tevoorschijn te toveren. Hij verscheen op het moment dat ze de gedachtes weg had gestopt en tot haar doordrong dat Terra daadwerkelijk op zijn schouder zat. Ze wist niet of hij het zelf wist, maar de Tasmaanse duivel was verdomde gehecht aan de jongen. Ze wist niet eens wie van hen twee Adrian het meest gemist had.
‘Sorry voor het wachten. Alweer.’ Ze keek hem even zwijgend aan voor haar blik naar het cadeautje in haar hand gleed. ‘Ik heb er geen seconde aan gedacht, Adrian.’ Ze keek op, recht in zijn gezicht. Er was een kleine begrijpende glimlach op zijn gezicht te zien. ‘Al was je een heel jaar weg geweest, ik zou je nooit zo kwetsen. Nooit.’ Met een zwakke glimlach hield ze hem het cadeau voor. ‘Hier.’ Zijn niet-begrijpende blik maakte de pretlichtjes in haar ogen enkel feller. Ze genoot ervan dat hij niet wist wat hij moest doen. Het maakte hem zo onschuldig. Hij besloot het toch te openen en stopte het inpakpapier in zijn tas. De glimlach op zijn gezicht maakte alles al helemaal perfect. Haar ogen gingen van de knuffel naar Adrians gezicht en ze voelde haar lichaam zich aanspannen toen ze de blos zag. “B- bedankt Taars,” Hij bekeek de knuffel van alle kanten. De blik die hij haar wierp was duidelijk. Ze wist dat hij er een geheime blik van wilde maken op het moment dat het tot hem doordrong. “Dus eh, dierenvoeding voor Terra, right?” Het enige wat hij met de zin volgens haar deed, was zichzelf redden. Er brak een brede glimlach op haar gezicht door toen ze zag dat hij al weg liep. Haar ogen gleden even naar Terra en ze lachte zachtjes. ‘Adrian, wacht even.’ Ze liep naar hem toe en bijna automatisch gaf ze hem een kus op zijn wang. ‘Ik ben gewoon dol op babykleren.. noem het een soort zwakte.’ Legde ze hem uit. Ze keek even naar zijn wang, waar een seconde geleden haar lippen de huid geraakt hadden. Ze slikte even en glimlachte toen naar hem. Heel even bleef ze staan, voordat ze zich een kwartslag draaide en naar de dierenwinkel liep. Ze had twee missies in die winkel. De eerste was om voer voor Terra te kopen, de ander was om te kijken naar de dieren die ze hadden.
Ze stapte de drempel van de winkel over en een kakofonie van geluiden kwam haar tegemoet. Alle dieren lieten zich horen. De geur die er hing was dat van dieren en voer. Ze kon niet zeggen dat ze van de geur hield, want dat deed ze niet. ‘Vind je het erg om even naar een zak voer te kijken zonder mij? Ik moet even iets navragen.’ Ze voelde even in de zak van haar jas en hield hem toen een klein papiertje voor. Er stond met een slordig handschrift een naam op. Het was de naam van het voer dat ze nodig had. Het vlees haalde ze om de twee dagen voor Terra, maar ze had ook droog voer nodig om te zorgen dat het dier niet een uur in de wind stonk en verder geen last had van alle eventuele bijwerkingen uit haar verleden. Goed, om heel eerlijk te zijn wist ze niet eens of er wel bijwerkingen waren, maar toch zou ze het diertje trouw haar droge voer geven.
Ze keek Adrian even vragend aan en liep toen naar een medewerker toe om na te vragen hoe het zat met de dieren die ze hier verkochten.

God, wat hield ze veel van deze blond harige jongen. Hij maakte haar leven zo nu en dan tot een levende hel, maar dat was voor haar enkel een reden om meer van hem te gaan houden. Ze had verschillende dingen voor hem gevoeld. Angst, toen ze hem net had ontmoet. Verwarring bij elke keer dat ze de fout maakte hem in het donker te treffen of in een dronken bui te zijn – ergens waar ze zich waarschijnlijk altijd voor zou blijven schamen. Ze had afstand willen creëren toen ze gevoelens voor hem kreeg en al helemaal toen hij hetzelfde voor haar ging voelen. Ze vertrouwde hem met werkelijk alles. Woede was er ook geweest, verdriet, blijdschap, hoop, wanhoop. Alles was voorbij gekomen, maar het sterkst was de liefde. De liefde die ze nu moest onderdrukken en moest weg stoppen. Ondanks dat wilde ze het hem laten weten, zo onopvallend mogelijk. Hoe? De angst die ze had kunnen voelen bij zijn gedachtes – ze had het niet eens gezien, ze wist het gewoon – was het antwoord op die vraag. Ze wist het niet zeker, maar ze vond dat hij iets nodig had waar hij zich op kon concentreren, waar hij voor kon zorgen. Ze vond dat Adrian een vriend nodig had die hem nooit in de steek zou laten. Dat werd haar plan en ze zou het nakomen ook.
De knuffel leek beter in de smaak te vallen dan ze had verwacht. Het was alleen zijn getwijfel waardoor ze zelf over de drempel stapte en hem terug riep. Ze had zijn blik gezien, ze had de blik gezien die hij waarschijnlijk ongezien naar haar had willen werpen. ‘Adrian, wacht even.’ Ze liep naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. Ze stond niet stil bij de gevolgen van de kus. Ze bedacht zich niet hoe het hem of haarzelf zou beïnvloeden. Het maakte haar ook niet zoveel uit. Ze was die drempel over gestapt en vreemd genoeg voelde ze zich beter dan de laatste dagen. Het was alsof ze een deel van haar zorgen overgedragen had zonder dat hij het wist. Hopelijk had ze dat niet gedaan, want ze gunde hem die zorgen niet. ‘Ik ben gewoon dol op babykleren.. noem het een soort zwakte.’ Was de uitleg die ze hem gaf op een ongestelde vraag. Hij had even nodig voordat hij begrijpend glimlachte. “Je hoeft je echt niet te verantwoorden tegenover mij. Ik begrijp het,” Ze glimlachte even en liep achter hem aan toen hij verder liep. ‘Ik wilde dat je het wist, maar,’ Haar ogen gleden naar hem toe en ze keek hem waarschuwend aan. ‘Als je het ook maar aan iemand verteld doe ik je iets aan.’ Zo snel als de waarschuwende blik was verschenen, verdween deze ook weer en maakte plaats voor een warme glimlach.
Eenmaal ze de deur van de dierenwinkel opende werd ze bijna aangevallen door de geluiden en geuren en ze zuchtte even zachtjes. Dit vond ze het ergste aan dierenwinkels. Ze wendde zich tot Adrian en vroeg hem of hij het erg vond zonder haar opzoek te gaan naar het voer, waarna ze hem het papiertje gaf. Zodra hij het aangenomen had, liep ze weg. Ze ging opzoek naar een medewerker die haar meer kon vertellen over de dieren hier. Haar oog viel op een oudere dame die met een strenge blik de winkel doorkeek. Ze liep naar de vrouw toe en glimlachte even. ‘Zou ik u een vraag mogen stellen?’ De vrouw knikte enkel en de vraag of ze hier ook rode panda’s verkochten was zo gesteld. Volgens de vrouw hadden ze die weldegelijk en Tári vroeg of ze de diertjes kon zien. Ze zagen er allemaal geweldig uit, maar eentje trok haar aandacht. Hij lag in de hoek en keek met nieuwsgierige oogjes naar de andere, maar toch kwam het diertje niet dichterbij. Pas toen Tári samen met de vrouw dichterbij het hok kwamen, hief het diertje zijn kop en maakte een klein geluidje van erkenning. Zonder enige twijfel knikte ze en vroeg ze de vrouw of ze deze voor haar kon reserveren, zodat ze hem op kon halen als ze al haar boodschappen gedaan had – en als ze Adrian al op weg had gestuurd.
Met een tevreden glimlach liep ze naar het voer, waar ze verwachtte Adrian nog te zien, maar hij bleek er niet meer te zijn. Ze schudde kort haar hoofd toen er heel even door haar hoofd schoot dat hij al bij de kassa stond. Ze liep naar de kassa en knipperde even verbaasd met haar ogen toen ze Adrian zwaaiend zag staan. Zichzelf mompelend verontschuldigend liep ze tussen de rij mensen door en naar hem toe. Ze keek naar de zak voer in zijn handen, naar zijn gezicht en terug naar de zak. Ze schudde verbaasd haar hoofd en lachte zacht. ‘Waarom heb je niet op me gewacht? Je had het toch niet al hoeven af te rekenen?’ Ze keek even naar Terra en fronste toen. Het diertje kroop helemaal tegen Adrians wang aan en heel even rolde Tári met haar ogen. Overloper.
‘Kom.’ Ze pakte zijn hand vast en trok hem de winkel uit, blij dat ze weer uitkwam in de stille sneeuw. Oké, niet stil, maar wel vergeleken met de winkel. Ze kneep even zacht in zijn hand en sloot haar ogen even, terwijl ze haar gezicht naar de hemel wende. ‘Hm.’ Mompelde ze zachtjes. Het was koud vergeleken met de winkel en ze kon haar vingers voelen tintelen. Ze wachtte even met het openen van haar ogen, omdat ze wist dat ze vlekken zou zien als ze ze nu al zou openen. Toen ze het vertrouwde haar ogen weer te openen kreeg ze wat sneeuwvlokjes in haar ogen en knipperde ze even wild met haar ogen. Opnieuw klonk er een ‘Hm.’ Uit haar mond, maar dit keer was het een pijnlijke klank. Bijna automatisch kneep ze harder in zijn hand en liet ze haar hoofd hangen, haar ogen wild dichtknijpend. Het was niet zozeer de sneeuw in haar oog dat haar zo pijnigde, meer hetgeen wat ze juist had willen voorkomen. Ze had haar ogen te vroeg geopend en het te snel buigen van haar hoofd had de vlekken erger gemaakt. Onbewust vroeg ze zich af hoe warm het was geweest in die winkel. Ze had het zelf amper opgemerkt, tot nu dan.

Nadat ze hem verteld had over haar obsessie voor babykleertjes waarschuwde ze hem het tegen niemand te vertellen. Ze vertrouwde hem wel dat hij niks zou zeggen, maar toch wilde ze hem laten weten dat ze niet wilde dat iedereen het wist. Hij was de eerste tegen wie ze het vertelde en als hij dat zou weten, zou hij al weten dat ze hem vertrouwde, dat ze hem alles toe zou vertrouwen. Als hij gelijk had gehad en ze inderdaad zwanger was geweest, had ze het doodeng gevonden het hem te vertellen, ze had zichzelf gehaat, maar ze zou eerlijk tegen hem zijn omdat ze hem met haar leven zou vertrouwen. Bovendien, hoe kon hij weten dat het een geheim was als ze het hem niet vertelde? Goed goed, misschien had ze het hem.. anders kunnen vertellen. Ze had het hem verteld op haar eigen, stomme manier. Ze wist dat het een stomme manier was iemand op die manier iets duidelijk te maken, maar het hoorde bij haar..
De dierenwinkel kon ze niet ontlopen. Het maakte niet uit hoe graag ze er niet naar binnen liep, ze had voer nodig voor Terra, want deze zou anders nog wel eens kunnen verhongeren. Oké, verhongeren was een groot woord, maar dan zou Tári nog eens apart naar de winkel moeten ergens deze week en ze voelde er verdomd weinig voor om hier voorlopig nog eens te komen behalve als het noodzakelijk was. Nu was Adrian erbij en dat maakte het op zich al een stuk beter. Plus ze wilde wat vragen aan de medewerkers hier. Ze gunde het Adrian zo verschrikkelijk om de liefde van een huisdier te hebben. Misschien was het voor haar ook wel een manier om stiekem haar liefde via een ander levend wezen aan hem over te brengen. Dan zou hij nog steeds kunnen voelen wat zij voor hem voelde, maar zou hij niet weten dat zij dat voelde. Filosofisch, ja, maar dat was haar gedachtegang op dit moment, haar prioriteit. Ze wilde hem gelukkig zien en als hij dat op deze manier was zou ze het zo laten.
Nadat ze Adrian het briefje had gegeven met de naam van het voer voor Terra, liep ze naar een medewerker, stelde ze de vraag die ze wilde stellen en snelde terug naar de plek waar ze vermoedde dat hij zou zijn. Klaarblijkelijk had hij de zak voer al gevonden en was hij al bij de kassa. Maar zelfs dat was blijkbaar te lang wachten geweest en ze zag hem even zwaaien naar haar. Ze glimlachte en liep toen naar hem toe. Hij had de zak voer voor haar betaald en dat zorgde voor een wat schuldig gevoel dat zich in haar maag nestelde. ‘Waarom heb je niet op me gewacht? Je had het toch niet al hoeven af te rekenen?’ Misschien kwam het er lulliger uit dan ze bedoelde. Nee, het kwam er vreselijk lullig uit. Ze wilde hem niet afkraken, maar ze snapte niet waarom hij het gedaan had. De zak voer was niet het goedkoopste wat je kon kopen en ze voelde zich schuldig dat hij het bekostigd had.
"Ik werd een beetje misselijk van alle geuren hier, dus ik besloot bij de open deur te gaan staan. Vandaar dat ik al heb afgerekend," Ze glimlachte even zwakjes en knikte. ‘Dat is lief van je, maar laat het me je straks terug betalen.’ Ze keek hem een beetje vragend aan. Ergens in haar ogen lag een smekende blik. Ze wilde niet dat hij het betaalde, het gaf haar een schuldgevoel. Waarom? Ze wist het niet precies, ze wist alleen dat ze niet precies wist wat ze ermee moest. Zo geweldig goed was ze niet met cadeautjes of verrassingen, ze kon zichzelf dan geen houding meer geven. Tegenover hem was dat misschien nu nog wel veel erger, want er bleef dat knagende gevoel in haar maag en dat smekende stemmetje in haar hoofd dat constant zei hem te kussen. Die constante tweestrijd maakte het alleen nog meer ongemakkelijker.
Ze pakte zijn hand en trok hem mee de winkel uit. Eenmaal buiten bleek dit echter niet de slimste keuze te zijn geweest. Ze had vroeg of laat toch naar buiten gemoeten, maar misschien had ze haar lichaam even moeten laten wennen aan de kou van buiten terwijl ze in de deuropening stond. In eerste instantie genoot ze van het aanzicht en sloot ze haar ogen en kek ze naar de hemel. ‘Hm.’ Klonk er uit haar mond. Heel langzaam begon haar lichaam kenbaar te maken dat het weer haar geen goed deed. Haar vingers begonnen te tintelen, ze wist dat ze vlekken zou zien als ze haar ogen zou openen. Toen ze het eenmaal aandurfde en haar ogen opende, kwam er een sneeuwvlokje in haar ogen. Een pijnlijke ‘Hm.’ ’ Kwam deze keer over haar lippen. Niet vanwege de sneeuwvlok, maar omdat de vlekken erger waren geworden. Ze reageerde door harder in Adrians hand te knijpen en door haar hoofd te buigen. Ze voelde zijn handen rond haar rug en haar heup, maar ze hield haar ogen gesloten. Pas toen hij haar op een bankje had gezet, voor haar neer was geknield en haar been streelde opende ze voorzichtig en twijfelend haar ogen. "Taarsje?" Ze fronste even pijnlijk en keek hem aan zonder hem echt te zien. Ze was te erg gefocust op alles wat ze wél kon zien. "Gaat het?" Ze rilde even en haalde diep adem. Heel langzaam verdwenen de vlekken, maar naar haar mening was het niet snel genoeg. Het voelde niet alsof het wegtrok, meer als stilte voor de storm. ‘Hm..’ Mompelde ze zachtjes voordat ze langzaam knikte. Zijn zachte gestreel op haar been maakte haar rustig, zorgde ervoor dat ze wist dat hij bij haar was en hij op haar zou letten. Hij zou ervoor zorgen dat er niks kon gebeuren als ze toch bevangen zou worden door de kou. Ze slikte even en beet op haar lip. ‘Ik ben oké.. niks aan de hand..’ Ze klonk niet alsof ze het meende, maar ze hoopte ondanks dat dat hij haar geloofde. Ze klemde haar kaken op elkaar en glimlachte waterig naar hem, een mislukte poging hem gerust te stellen. ‘We ehm.. moeten nog ingrediënten hebben.’ Ze klonk afwezig en ze wilde opstaan, maar liet zich meteen weer terug vallen op de bank. Ze liet haar hoofd even hangen en zuchtte zacht. ‘Heb je.. iets van drinken bij je?’ Ze keek naar de grond en begon een hekel te krijgen aan de last die ze ondervond bij dit soort veranderingen.

Daar stond ze dan. In een dierenwinkel, tegenover de jongen waar ze van hield. Ze wilde niet dat hij voor haar betaalde. Vooral omdat het voer veel te duur was en ze het nergens voor nodig vond. Ergens was ze verbaasd dat hij instemde en haar terug liet betalen. Erg vond ze het niet, maar ze was wel verbaasd. Goed, goed, misschien vond ze het ergens wel erg. Niet omdat ze wilde dat hij betaalde, maar ze had gehoopt op iets meer verzet, iets meer weerstand van zijn kant. God, wat zou ze dat graag willen. Ze wist niet meer wat ze moest geloven eigenlijk. Ze wist dat hij tegen haar gelogen had toen hij haar verteld had niks meer voor haar te voelen, nog slecht gelogen ook, maar toch was er de angst dat er echt niks meer was en zij als enige in die donkere ruimte stond. Een donkere ruimte waar ze de omgeving probeerde te verkennen en waarin ze hopeloos zocht naar een houvast. Voor nu leek het er echter op dat ze daar zou blijven staan, alleen.

Toen ze naar buiten gingen werd het heel snel duidelijk dat er een temperatuurverschil was tussen de winkel en de buitenlucht. Adrian leek er geen last van te hebben, gelukkig, maar zij daarentegen had er weldegelijk last van. Zodra Adrian doorkreeg dat het niet goed zat, leidde hij haar naar een bankje en knielde voor haar neer. Het strelen dat ze op haar been voelde zorgde ervoor dat ze haar ogen twijfelend opende. "Taarsje?" Hij keek haar bezorgd aan en ze beantwoorde de blik met een pijnlijke, nietsziende blik. De blonde jongen bestond uit een beeld van tientallen zwarte puntjes en ze was er bijna van overtuigd dat er een puzzel in te vinden was, waardoor haar frons wellicht nog dieper werd. "Gaat het?" Een rilling trok door haar heen en ze haalde even diep adem. Heel langzaam verdwenen de zwarte vlekken. ‘Hm.. Ik ben oké.. niks aan de hand..’ Ze hoorde dat ze voor geen meter geloofwaardig klonk, maar toch hoopte ze dat hij dat niet had gehoord. Misschien was hij wel ineens doof voor haar toon. Zijn reactie zei echter wat anders. Hij schudde zijn hoofd en ze wist gewoon dat hij haar niet geloofde. Het was ook moeilijk iemand te geloven die zichzelf niet eens geloofde.
Ze wist ook wel dat het op elkaar klemmen van haar kaken en de waterige glimlach hem niet gerust zouden stellen, maar toch waagde ze de poging. ‘We ehm.. moeten nog ingrediënten hebben.’ Ze had zelf amper door hoe afwezig ze klonk en ze wilde opstaan, in de hoop dat er niks zou gebeuren. Haar lichaam besloot echter nog niet klaar te zijn voor opstaan en ze liet zich meteen op de bank vallen. Adrian weerhield haar direct om een tweede poging te wagen. Ze liet haar hoofd hangen en een zachte zucht verliet haar mond. Ze was bijna teleurgesteld in haar eigen lichaam. ‘Heb je.. iets van drinken bij je?’ Ze zag hem in haar ooghoek knikken en een flesje water uit zijn tas pakken. Ze nam hem aan en draaide de dop los. "Gaat dit voldoende zijn? " Ze nam voorzichtig een slokje en probeerde zijn bezorgde blik te ontlopen. Die blik sneed door haar heen. Het maakte het twijfelende gevoel van eerder alleen maar groter. Gewoon vrienden. Was je ook zo bezorgd als je dat meende? Ja. Wilde ze dat dat het antwoord was? Nee.
"Anders ga ik nog wel wat meer halen in een supermarkt maar dan ben je wel even alleen met Terra." Ze keek hem even aan en draaide toen de dop van het flesje er weer op. Ze schudde haar hoofd en keek naar zijn hand die nog steeds haar been streelde. Het was vreemd. Het bezorgde haar een vreselijk veilig gevoel, maar het koste haar ook veel meer moeite dan eerst om zich te houden aan de afspraak alleen maar vrienden te zijn. Het was alsof iemand haar verteld had niks te drinken en vervolgens op en centimeter afstand van haar gezicht een glas water hield.
‘Blijf, alsjeblieft.’ Ze keek hem twijfelend aan en gaf hem het flesje terug. Ze wilde niet dat hij nu ging, om welke reden dan ook. Ze had het idee dat dit een van die momenten was die ze de komende weken in haar hoofd zou blijven afspelen. ‘Het ehm.. gaat beter, echt.’ Ze knikte even en legde toen heel even haar hand op de zijne. Ze glimlachte even. Ze wist dat haar hand koud was en lijkbleek, al was het vooral dat eerste waardoor ze haar hand weer terug trok. Zijn handen leken altijd warmer te zijn, waren altijd warmer. Ze wilde hem niet plagen met de kou van haar handen, hoe graag ze het ook zou willen.
Ze liet haar hand even door haar haren heen gaan en keek toen even bedenkelijk omhoog, voordat ze een tweede poging deed om op te staan. Ze legde haar hand wat twijfelend op zijn schouder om steun te zoeken en stond – iets langzamer dan toen straks – op. Dit keer waren er geen zwarte vlekken en geen noodzaak om terug te zakken op het bankje. ‘Zie?’ Zei ze zacht, meer tegen zichzelf dan tegen hem. Het had wat twijfelend geklonken en ze glimlachte even om het ongeloof dat ze in zichzelf had.
Ze trok haar hand terug en keek hem even onderzoekend aan. Ze vroeg zich af of ze in de afgelopen minuten teveel contact had gemaakt. Ze wist niet eens meer wat teveel contact was.. ‘Ingrediënten. Goed.’ Ze begon rustig richting een winkel te lopen, te diep in gedachte om precies te weten of ze ook echt goed liep. Het enige waar ze nu aan kon denken was of ze iets fout had gedaan de laatste minuten. Of had ze al iets fout gedaan sinds het moment dat ze elkaar ontmoet hadden eerder die dag? Pas toen ze bijna tegen een man opliep werd ze uit haar gedachtes getrokken. Ze mompelde een sorry en keek toen een beetje beschaamd naar Adrian. Ze wist dat ze naar de verkeerde winkel was gelopen, maar stiekem zou ze alles ontkennen. Ze draaide zich een kwartslag en liep toen naar de juiste winkel.