Zack had zijn oude kleding uitgespreid over bed en zijn ijsblauwe ogen staarden er naar. De oude kleding die hij bij haar had gedragen was nu te klein voor hem geworden, maar om de een of andere manier kreeg hij het niet over zijn hart ze weg te doen. Hij stroopte de mouw op van zijn trui en hij ademde diep in en uit voor hij de kleding één per één liet verdwijnen. Met een wrak gevoel in zijn hard tuurde hij naar zijn nu propere beddengoed dat verlost was van de hoop met kleding. Het was tijd om een nieuw hoofdstuk te openen. Zijn ogen richtte zich op zijn spiegelbeeld en hij fronste lichtelijk terwijl hij zijn lange jas aandeed een daaronder hing hij zijn zwaard, je wist maar nooit wat er kon gebeuren met de mensen van tegenwoordig. Zijn grote gedaante schrok mensen wel degelijk af, zeker omdat hij daarmee gepaard enorm gespierd was, maar dan had je er toch zo’n mensen tussenzitten die ongeacht zijn uiterlijk toch met hem vochten. Maar dit zou vast niet gebeuren vandaag, hij ging Rhine’s graf bezoeken.

Het was alweer eventjes geleden dat hij haar was gaan bezoeken en met een stevige tred ging hij door de gangen, mensen liepen letterlijk om hem heen om niet omver gelopen te worden door deze gigantisch grote kerel met zijn lange zwarte jas. Zijn serieuze expressie op zijn gelaat en het bosje witte bloemen in zijn hand verraadde al voor veel mensen wat hij ging doen en hij kon de medelevende blikken op hem voelen branden. Hij haatte het dat mensen medelijden met hem hadden, ze had er zelf voor gekozen om zichzelf door te snijden met het mes. Maar toch was dit toch een maandelijkse routine voor hem geworden, om haar een eerbetuig te doen elke maand, om te laten weten dat ze niet werd vergeten.

De meid aan de geheime tuinen had hij niet opgemerkt, hij hurkte meteen voor het graf van Rhine Lafee om daar de witte prachtige bloemen neer te leggen. Zijn ijsblauwe ogen waren op de grafsteen gericht tot hij een stem hoorde, die duidelijk naar hem was gericht sinds hij wist dat hier bijna nooit iemand kwam. 'HOE durf jij je hier te vertonen?' Zack stond langzaamaan op, met zijn 1m95 op dit eigenste moment torende hij boven het roodharige meisje uit. “Pardon?” waren zijn woorden terwijl hij haar een verwarde blik toewierp. Wat was er met haar? Hij kende haar niet eens en meteen werd het duidelijk met haar tweede uitspraak wat er aan de hand was:  'Jordan, niemand wil jou hier.'
“Ik denk dat je me... verward met iemand anders meid...” zei hij fronsend toen hij zag hoe haar zwaard uit de schede was getrokken, zelf zipte hij zijn jas los om snel in actie te komen moest het nodig zijn, maar hij liet zijn katana niet zien. Dit was echt te vreemd voor woorden, hij had al veel meegemaakt om een gevecht te initiëren, maar dit? Nog nooit.

Het gillen werd nog harder en hij kneep zijn ogen dicht voor het oorverdovende geluid. Wat in hemelsnaam was hier aan de hand? Waarom deed ze dit? Wat had hij verkeerd gedaan? Hij kende haar en die ene Sarah gewoon niet, wie in godsnaam was die Sarah? 'Onverbeterlijke egocentrische beschimmelde paardenlul!' zijn mond viel open en hij moest bekennen dat ze een mooie woordenschat van scheldwoorden in haar arsenaal had. Ze balde haar vuisten en sloeg daarmee tegen zijn borst, niet dat het echt veel effect had maar het deed hem wel iets, sinds hij hier gewoon uitgescholden werd voor het rot van de straat, voor geen rede. Toen hij vroeg wie Jordan was, kreeg hij zelfs geneens antwoord en weer werd hij uitgescholden. 'Jij kan niet eens toegeven dat je een waardeloos stuk vreten ben' gilde ze opnieuw hysterisch terwijl ze de tranen onder haar ogen wegveegde en hij fronste, terwijl ze nog steeds op zijn bovenlichaam aan het bonzen was alsof hij een of andere boksbal was.

Zack kon helemaal niet volgen waarom deze meid wat tegen hem had, want voor zover hij wist had hij geen enkel iets verkeerd gedaan bij haar en was ze gewoon drama aan het maken voor niets. 'sterf sterf sterf..' deze woorden braken zijn hart. Waarom moest hij sterven? Wat had hij haar of haar vrienden ooit verkeerd gedaan? 'Misschien frist mijn naam je geheugen wel op. Aangenaam Hayden Jordan de Payens,’ zei ze en hij schudde zijn hoofd, en dan vielen alle stukken in elkaar, als een of andere puzzel die opgelost moest worden. “Ik ben Zack, Zack Fair. Hayden, ik ben niet je vader, die zou vast veel ouder moeten zijn dan ik. Ik ben maar achttien jaar...” zei hij zachtjes terwijl hij haar gewoon omhelsde. “Het spijt me dat ik deze emoties bij je heb opgeroepen.”
Zack zei de laatste tijd veel te veel sorry, maar hij vond ook dat het nodig was sinds zij zich had verward van persoon en dus hij deze emoties bij haar had opgeroepen.

Wat in hemelsnaam was ze aan het doen? Hij kende haar niet, kende die zogenaamde Jordan niet waarover ze altijd sprak. Het begon best eng te worden eigenlijk en Zack voelde zich helemaal niet op zijn gemak door haar woorden. Zijn eerder nog vrolijke humeur maakte plaats voor een neerslachtige jongeman die dacht dat hij ongewenst was in deze wereld. “Ik ben Zack, Zack Fair. Hayden, ik ben niet je vader, die zou vast veel ouder moeten zijn dan ik. Ik ben maar achttien jaar...” zei hij zachtjes terwijl hij haar gewoon omhelsde. “Het spijt me dat ik deze emoties bij je heb opgeroepen.” ze schudde haar hoofd alsof ze het niet begreep. Daarbij duwde ze hem van haar weg, waarom deed ze dit? Was hij dan zo'n monster in haar ogen? Haar gebeuk op zijn bovenlichaam maakte het er niet beter op en hij begon te fronsen.

'JUST DIE' gilde ze opnieuw hysterisch, 'I DID NOT KILL MOM YOU DID' hij begon er langzaamaan genoeg van te krijgen en hij greep haar schouders beet om op haar ooghoogte to komen vervolgens en gewoon in haar gezicht te schreeuwen: “ IK BEN JE VADER NIET. IK BEN EEN GEWONE STUDENT OP SSA. LEER LUISTEREN VERDOMME"
Hij moest toegeven, zijn lont was korter geworden over het jaar waarbij hij zijn vriendin had verloren en dat was duidelijk op te merken "het spijt me, " voegde hij er zachtjes aan toe beschaamd om zijn uithaal naar haar toe. Het was immers niet haar schuld.

Zack had er eventjes genoeg van en zijn ogen waren geel geworden, als de dooier van een omelet. Natuurlijk had hij zijn medicatie voor de zoveelste keer weer eens niet ingenomen en Hayden droeg daar de gevolgen van in natuurlijk, want zij was diegene die hem aanzag als haar vader. Natuurlijk nam de andere kant het heft in handen en ging de vrije loop als een losgeslagen dolle hond: “ IK BEN JE VADER NIET. IK BEN EEN GEWONE STUDENT OP SSA. LEER LUISTEREN VERDOMME"
Zijn stem was verhoffen, maar nog steeds op een lage diepe toon met het typische duitse accentje dat hij had. Ondertussen had hij zijn handen ook op haar schouders geklemd, een gevaarlijke gloed omgaf hem maar die verdween voor een korte periode, de moment dat hij zijn excuses aanbood aan het meisje dat nu de botten uit haar lijf aan het trillen was.

Maar zijn ogen veranderden weer van kleur toen ze angstig begon te piepen dat hij haar moest alleen laten. "Kind, je kan zo weg weet je dat? IK heb je niet eens in een vaste greep vast ofzo," zei hij op een geïrriteerde toon terwijl zijn gele ogen indringend naar haar keken. De wind waaide zachtjes door zijn zwarte haren die het hele tafereel nog een stukje enger maakte dan dat het al was. "Wat is het probleem met je vader dat je me per sé zo moest behandelen?" vroeg hij op een botte toon terwijl hij gewoon losliet, dat ze kon gaan wanneer ze wilde. Ze had hem al genoeg beledigingen toegeworpen.

Hayden bleek enorm bang voor hem te zijn, want ze trilde als een gek, alsof ze elk moment beschoten kon worden en ze er niets aan kon doen om het te verhelpen. Dat kwam omdat hij net tegen haar had geschreeuwd, de irritatie die hij uitte was duidelijk op te merken in de stem die hij had opgezet wanneer hij de niet zo voorzichtig uitgekozen woorden had uitgesproken. Ze had hem geagiteerd en zijn houding was scherp en zijn geelgekleurde ogen waren indringerig naar haar gericht. Het zwaard van haar had hij op een muur gelegd en eigenlijk was hij niet van plan het terug te geven. Ze had een poging gewaagd hem te doden en dit wilde hij niet nog eens meemaken. Met een diepe geïrriteerde frons keek hij haar aan. "Kind, je kan zo weg weet je dat? IK heb je niet eens in een vaste greep vast ofzo," Ze stak haar hand uit naar hem, trillend bleef deze voor hem hangen terwijl ze haar ogen niet van hem af haalde en hij wist meteen wat ze wilde. Het zwaard.

"Wat is het probleem met je vader dat je me persé zo moest behandelen?" Ze bleef haar hoofd schudde terwijl ze op haar lip beet. 'Mag ik mijn zwaard terug alsjeblieft?' Met een nijdige blik greep hij het ding en hij stak het vast in de stenen ondergrond vlak voor haar voeten. "Hier heb je je ding," zei hij nukkig terwijl hij zichzelf weer naar het graf keerde, maar nog steeds had hij haar in de gaten terwijl hij de bloemen mooi rangschikte op het graf van zijn overledene geliefde. "Je moet niets gaan proberen, het gaat je niet lukken." Hij had de neiging om ergens op te slaan, maar zijn andere kant vocht terug, zijn ene oog geel, het andere ijsblauw, ze waren beiden op Hayden gericht, haar in de gaten houdende.