Vastberaden huppelde ze naar een van de lege bankjes in het parkje, een roze rugzak vol boeken over haar schouder geslagen. Het kwam niet vaak voor dat de rood-harige leerling zelf initiatief nam om haar huiswerk te gaan maken, en meestal als ze het probeerde werd ze binnen de kortste keren alweer afgeleid door iets dat veel interessanter was. Nope, haar concentratie was niet bepaald goed. Hoe meer ze erover na begon te denken, hoe meer het haar ging tegen staan.
Met een zucht gooide ze haar tas op een van de bankjes om er vervolgens zelf naast neer te ploffen. Waarom deed ze dit ook alweer? Haar stapel huiswerk was niet bepaald klein, gezien ze een groot talent had voor uitstellen.
Uit haar tas pakte ze haar etui, boeken en een schrift, maar verder dan eindeloos met haar pen te klikken kwam ze niet. Ze liet haar cyaan blauwe ogen over de vele letters uit een van de boeken glijden, maar de woorden drongen gewoon niet tot haar door, hoe hard ze zich ook probeerde te concentreren. Ze werd er vaak op aangesproken dat ze haar magie niet goed genoeg onder controle had, maar hoe hard ze het ook probeerde te leren, het lukte haar simpelweg gewoon niet. Ze wilde het natuurlijk graag leren, maar er waren zoveel leukere dingen te doen! Leren en huiswerk maken voelde gewoon als een verspilling van tijd.
Inmiddels lag ze op haar rug, haar benen over het leuninkje van de bank hangende. Met gestrekte armen hield ze het boek boven haar hoofd. Haar schrift lag inmiddels al ergens op het gras. Nee, dit ging hem zo niet worden.

Haar armen werden lam van het omhoog houden van het niet al te lichte studie boek. Opnieuw slaakte ze een zucht waarna ze verveeld haar armen liet zakken en het boek op haar buik liet rusten. Verveeld staarde ze naar de lucht, denkend aan alle leuke, spannende dingen die ze nu had kunnen doen als ze hier niet lag te 'studeren'. Het liefst pakte ze nu gewoon haar tas in om terug te gaan, maar ze had zichzelf beloofd dat ze betere cijfers zal gaan halen, een belofte die ze waarschijnlijk toch niet zou kunnen waarmaken.
Geschrokken drukte ze het boek tegen zich aan toen er plots een bekend gezicht boven haar verscheen. Haar geschokte blik veranderde al snel in een zachtere toen ze merkte wie het was. Die roze ogen herkende ze uit duizenden. Iets wat best wel logisch was als je erover na dacht. Ren was tot nu toe haar enige vriend op school geweest, gezien hij de enige leek te zijn die deze spraakwaterval kon verdragen.
"Jij? Aan het studeren?" Klonk de bekende stem van haar jeugdvriend. Aan zijn toon te horen was hij lichtelijk verbaasd, al moest ze toegeven dat ze dat zelf ook was bij de gedachte van zichzelf achter een boek. ''Ja zeker! Nou, eh, eigenlijk probéérde ik te studeren.'' Vlug kwam ze overeind en maakte plaats voor de jongen om te gaan zitten. ''Maar zoals je ziet is er tot nu toe nog niet veel van terecht gekomen.'' Grinnikte ze doelend op de schriften die inmiddels al onder de aarde zaten.
Langzaam liet ze haar ogen over de schriften en boeken glijden. ''Ik wil gewoon goede cijfers halen, maar dat is moeilijker dan ik dacht.'' Ze wreef haar hand over haar achterhoofd. Ren haalde meestal veel betere cijfers dan zij deed, maar hij studeerde dan ook veel. Ze snapte echt niet waar hij het geduld en de concentratie vandaan haalde.

{{ Woah, flutpost, sawwy ;w; }}