Slecht weer. De wolf was al bijna vergeten dat het bestond, dat het nog mogelijk was dat dit voorkwam. Al sinds zijn aankomst op Starshine was het mooi weer geweest, zon, warmte, af en toe een licht briesje en schaduwen waar je je in kon verkoelen. Al had hij die niet nodig. Hij was zelf een schaduw, zonlicht ging door hem heen, hij kon de warmte wel voelen, maar was niet net zoals alle andere leerlingen die bij dertig graden de verkoeling opzochten. Zo warm kon hij het niet krijgen. De wolf had het eerder koud dan warm. Maar beiden gevoelstemperaturen waren welkom. Het gaf hem nog een teken dat hij leefde, dat de vlam waar hij uit was ontstaan nog helder brandde en dat hij zich voorlopig geen zorgen hoefde te maken over zijn bestaan. Want Arawn moest eerlijk zijn, het baarde hem zorgen dat hij al een lange tijd zijn ontstaansplek niet meer had bezocht. In heel zijn leven waren er maar twee mensen geweest en beiden waren door hem weggejaagd, maar dat was zeer lang geleden. Maar toch, wat nu als een nieuwsgierig oog de oude, rijke ruïnes zou vinden? Wat nu als hij de vlam van de toorts zou oppakken die zo haastig was achtergelaten door zijn voorganger toen deze vluchtte voor het gevaar wat Arawn voorstelde? Wat nu als de vlam doofde en de ruïnes weer in eeuwige duisternis verhuld waren? Dan was ook hij hier niet meer te vinden. Teruggeroepen naar zijn plaats van herkomst, om deze weer te beschermen voor nieuwe indringers, om te hopen op een nieuw sprankje licht zodat hij weer herboren kon worden, om de plek te redden waar hij zo dierbaar van hield.
Maar voor nu was het niet de tijd om zich te richten op zijn zorgen, zeker niet nu er nog steeds werk gedaan moest worden, papieren geleverd moesten worden en er veel besproken moest worden. Maar om de een of andere reden had Carissa hem weggestuurd, hem verteld dat hij maar beter op verkenningstocht moest gaan. Arawn was opgelucht dat ze hem niet als schoothond behandelde of verwachtte dat hij alles deed wat ze zei. Hij was tenslotte haar adviseur, hij mocht tegen dingen in gaan. Al had Carissa een goede visie en hoefde hij haar alleen maar een juist duwtje in de rug te geven. Op sommige momenten was het druk, chaotisch en was de situatie haast onhandelbaar. Maar achteraf, als de schaduwwolf er op terugkeek, was het een moment waar hij altijd van leerde. Theoretisch gezien.
Zijn poten brachten hem naar de lokalen. Hij voelde zich niet aangetrokken tot deze ruimtes, waar mensen les kregen en zich ontwikkelde. Arawn had zich al volledig ontwikkeld. De wolf wilde niet arrogant wezen, hoewel deze kinderen veel minder kracht bezaten dan hem, ze waren in opleiding. En later zouden ze misschien uitgroeien tot een machtig persoon en hopelijk ook een slim en wijs persoon. De wolf had genoeg mensen gezien die hun krachten niet voor de goede doeleinden hadden gebruikt en het daarmee met de dood hadden moeten bekopen. Hadden ze maar een voorbeeld aan hem moeten nemen. Niet dat hij zo geweldig veel had gedaan, naast reizen en mensen proberen te adviseren. Niet iets om trots op te zijn, al was het ook niet iets om beschaamd over te zijn.
Een aantrekkingskracht wekte hem uit zijn concentratie en gedachtes. Het was niet sterk, maar Arawn wist dat hij nu aanbeland zou kunnen zijn bij het lokaal voor duistere magie. Zijn interesses waren gewekt. Zonder veel moeite transformeerde hij zich in een soort zwarte, nevelige mist. De mist bewoog zich onder de rand van de deur en gleed het lokaal binnen. Niet veel verder van de deur kwam het weer samen, begon het vorm te geven en ontstonden de aftekeningen van de schaduwwolf weer. Zijn gouden ogen leken licht te geven in het schemerige lokaal. Het was tegen de avond ten slotte, en duistere magiërs waren ook nooit fan geweest van licht. Een paar pootstappen verder en Arawn stond in het midden van de ruimte. Zijn ogen hadden zich ondertussen gevestigd op een persoon die hij zeer duidelijk kon zien. 'Een goedenavond.' Klonk zijn stem diep terwijl hij zijn hoofd weer draaide naar de andere kant om het achterste deel van het lokaal te bekijken. De persoon die in zijn aanwezigheid was, bood hem weinig interesse, net als dit lokaal eigenlijk. De aantrekkingskracht die hij had gevoeld leek ook weggeëbd te zijn. Misschien was het geen juiste beslissing geweest om zich hier te begeven.

[Master Iro, sorry voor de langheid]