Nannete was een paar weken uit de running geweest, nadat ze een lelijke val had gemaakt in de badkamer. Haar broze lichaam had de klap niet erg goed opgevangen en ze was door een nietsvermoedende schoonmaker aangetroffen in een plas vol bloed. Het had tijden geduurd voor ze weer fatsoenlijk kon staan en nog steeds liep ze half mank. Maar het grootste probleem was haar arm. Ze had meerdere breuken, die zelfs de arts niet magisch kon sluiten. Daarom droeg ze een mitella die in haar nek schuurde en haar in haar bewegingen belemmerde. Maar in ieder geval konden de breuken op deze manier helen.

Vermoeid kwam ze aan in haar lokaal, waar de stoflaag op de meubels aangaf hoe lang ze afwezig geweest was. Even overwoog Nannete een schoonmaak actie, maar een hoestbui liet haar met pijnlijk gezicht in haar stoel zakken. Ze was nog steeds niet de oude. Maar de dame was vastbesloten om haar les te geven. Ze nam een pijnstiller in en ging klaarzitten voor de les. Haar rechter arm hing nutteloos in de doek, maar ze zou gewoon improviseren en met links alles voor elkaar krijgen.

Naast haar bureau stond een doos vol met nog kleinere houten doosjes en stukken stug perkament. Het was ruw papier, duidelijk weinig bewerkt, met nog zichtbare vezels en dergelijke. Dat zorgde ervoor dat de magie makkelijker in het papier drenkte, wat weer duidelijke voordelen had, zoals de langere houdbaarheid van de spreuk. Nannete's stem klonk ouder dan vroeger en krakerig toen ze de eerste leerling met een ''Goedemorgen'' begroette. Het was 11 uur 's ochtends, maar ze was nu al doodmoe. Toch zou ze zich niet gewonnen geven. Nee, Nannete was een koppige vrouw en deze les zou ze geven.

[In deze les zal een spreuk geleerd worden en een techniek om speciaal perkament zo te betoveren dat de spreuk op een later tijdstip actief wordt. Iedereen is van harte welkom, maar als je niet van plan bent om te blijven posten, post dan simpelweg liever niet, alvast bedankt ]

Ja. Het was weer tijd voor de enige les waar ze ooit überhaupt overwoog naartoe te gaan: literatuur. Het was gewoon zo dat ze die vrouw, Nannette, wel mocht. Het was een wat ouder vrouwtje maar ze had pit. Misschien zou zij wel een goed woordje voor haar willen doen onder de leraren, niet? Daar mikte Wren in ieder geval op. Daarnaast mocht ze de vrouw wel, van wat ze van haar gezien had. En daarom was ze van plan naar deze les te gaan, waar die dan ook over mocht gaan. Het feit dat ze haar boeken en dergelijke bijhield, betekende al heel wat. Niet alleen motiveerde ze zichzelf ermee, het was verbazingwekkend om te zien. Ook had het echt een positief effect op de lerares. Het was miraculeus! Maar toch overwoog Wren het niet altijd te doen. Ze had wel iets beters te doen, puh. Wat dacht jij nu? Once a rebel, always a rebel. Wren deed niets liever dan tegen anderen aantrappen, maakte niet uit wie of wat het was.

Het verbaasde haar dat ze als eerste het lokaal binnengelopen kwam. Miss Nannete was er al, dus Wren glimlachte naar haar; zowaar redelijk oprecht. 'Goedemorgen!' De glimlach werd echter al snel een bezorgde blik, waarvan Wren niet eens wist dat ze ertoe in staat was. Maar oude vrouwtjes waren nu eenmaal breekbaar en daar moest je mee oppassen; zo was zelfs Wren opgevoed. Zelfs al had ze Miss Nannete niet aardig gevonden, dan nog was ze waarschijnlijk geen doelwit geweest van Wrens pesterijen. En zoals ze er nu bij zat al helemaal niet meer. Wren vergat dat ze een plekje uit wilde zoeken bij het raam en liep naar het bureau van Nannete toe. 'Miss! Wat is er gebeurd?' Wren gebaarde naar de mitella, waar een arm slap in hing. Niet alleen die arm leek slap, maar Nannete zelf had ook niet al teveel energie over. Haar stem klonk vermoeid, haar hele uitdrukking liet zien dat ze doodop was. 'Kan ik iets voor u doen?' Okay, okay. Die was niet helemaal sincere. Ze maakte nu wel een beetje misbruik van de situatie om zichzelf beter voor te doen. Maar wie deed dat nu niet? En het was niet alsof ze het niet zou doen voor Nannete. Wren moest echt aan haar imago sleutelen en haar werk hier mocht niet ongedaan raken. 'Of moet ik gewoon gaan zitten?' Wren bleef staan, wilde dat ze wat kon doen. Maar ze was geen magiër en Nannete was vast al naar de dokter geweest. Nou, dit was niet leuk om te zien! 'Dat heeft toch niemand bij u gedaan?' Wren voelde zich een beetje boos worden bij die voorstelling. Oh, dan zou zij pas pissig worden! Maar ze moest nu een nette en beleefde leerling blijven. Ach ja. Ze was in ieder geval voorbereid op de les.

Als eerste verscheen Maraz, tot haar tevredenheid. Nannete had meermaals slechte verhalen gehoord over het meisje, maar zelf had ze enkel positieve ervaringen gehad. Waarom Wren had besloten zich bij literatuur wel te gedragen wist ze niet, maar het voelde toch goed. Nannete meende dat de docenten gewoon te zachtaardig waren en daarmee het respect van hun leerlingen verloren waren, maar dat kon ze natuurlijk niet hardop zeggen. Het was hoe dan ook fijn om te zien dat Wren tot een van haar vaste leerlingen begon te behoren, zelfs haar werk netjes deed. Ja, zo hopeloos was het meisje helemaal niet en dat zou ze tijdens de raportvergaderingen dan ook aangeven.
'Miss! Wat is er gebeurd?' Nannete voelde haar genegenheid jegens de jongedame nog verder toenemen. Ze had het niet zo op bezorgdheid, omdat ze dan altijd het gevoel had dat mensen haar als zwak zagen en haar betuttelden. Maar dit was toch wel lief.

'Kan ik iets voor u doen? Of moet ik gewoon gaan zitten?' Dit verbaasde haar toch wel, de hulpvaardigheid van de rebelse leerling. Maar Nannete glimlachte dankbaar en kwam iets overeind. Ze gebaarde naar de kartonnen doos vol houten doosjes en papieren kaartjes ter grootte van een visitekaartje. ''Als je op elke tafel een doosje en een drietal kaartjes neer kan leggen zou dat fantastisch zijn, Wren.'' Ze verwachtte niet al te veel leerlingen, maar het zou wel wat gedoe schelen als de materialen al klaar stonden.

'Dat heeft toch niemand bij u gedaan?' Vlug schudde Nannete haar hoofd. ''Oh, nee nee, kindje, ik ben uitgegleden en kwam nogal ongelukkig neer. Maar onder August's goede zorgen kom ik er binnen no time weer boven op.'' Ze merkte dat ze Wren haast als één van haar kleinkinderen aansprak en moest ook wel toegeven dat dat haar verraste. Maar ze zag werkelijk het goede in de blauwharige tiener en hoopte ook dat ze zou merken dat positief gedrag gewaardeerd werd. Grappig hoe je in enkele lessen toch een deel van iemand kon leren kennen door enkel te observeren.
Nannete schoof haar leesbril op haar neus en scande vluchtig de briefjes op haar bureau door, om dan de absentie lijst erbij te pakken.

[Aww, Wren is echt een schat~ Leerlingen kunnen nog gewoon binnen komen btw c:]

Literatuur. Boeken lezen ofzo. Hoe dan ook, Setsuna beviel 'literatuur' wel. Rustig liep Setsuna door de gangen, met zijn gebruikelijke poncho om. Zijn armen onzichtbaar, bedwelmt onder zijn poncho. Met zijn rechteroog bedekt door zijn zwarte, stijle lokken kon Setsuna beter zien en dus ook zag hij in de verte het literatuur lokaal. Hij had gehoord dat de docente literatuur niet de jongste was, en ook dat ze gevallen of iets was. Arm gebroken ofzo. Right, literatuur. Een beetje rustig boeken lezen. Setsuna las in zijn vrije tijd ook veel boeken. Hij voerde zijn hersenen met allerlei informatie die toch nog wel eens van pas kan komen. Zoals informatie over veelvoorkomende wezens op andere planeten. Ook las hij wonderbaarlijke verhalen die hem ook écht raakte en inspireerde. Setsuna had veel levenslessen geleerd van zijn broer, Zekzuma Tetsuuryokï, maar ook veel uit boeken. Hij was een aardemagiër. De planeet Erd was dan ook zijn thuis, ondanks dat zijn woonplaats op Nova gevestigd was. Mensen van Erd of andere aardemagiërs hadden dé drie eigenschappen. Krachtig, gemotiveerd en gedetermineerd. Dat klopte ook wel met Setsuna's karakter, die alles voor zijn familie en vrienden zou doen. Gedetermineerd dus. Gemotiveerd? Dat.. Nog niet echt, nee. Krachtig? Dat snapte hij dan weer niet. Hoezo krachtig? Wat bedoelde ze ermee? Bedoelde ze krachtig als in, gevechtskrachtig, of bedoelde ze krachtig als in een sterke aanwezigheid? Hij had werkelijk geen idee. Krachtig was hij ondanks zijn kleine, dunne buitenkant wel. Krachtig in de zin van gevechtsklaar. Hij gebruikte twee pistolen. Magische pistolen. Ze hadden geen inhoud. De kogels die Setsuna gebruikte waren magisch. Zo kon hij ook met meerdere elementen een tegenstander aanvallen. Tornado Shot, bijvoorbeeld. Dan schoot hij twee luchtkogels die samen een horizontale tornado vormden. Het wind-element dus, van Puffoon. Het was niet echt vroeg, randje middag. 11 uur s' ochtends. ''Hoi.'' zei Setsuna zonder enige emotie eraan toegevoegd. Ook op zijn gezicht was geen sprankje vreugde, boosheid of verdriet te zien. Hij blaasde het stof van de tafel en klopte wat stof van de stoel af, en ging vlug achteraan zitten. Bestuderend bekeek Setsuna het lokaal. Waarschijnlijk was de docente, miss.. Nannete was het, lang weggeweest.. Hij zag onbewerkt perkament en wat doosjes. Het leek erop dat ze zelf een boek of iets dergelijks moesten maken.

Misschien was het de dag en tijdstip wanneer de les literatuur gegeven werd, maar Liam had het tot nu toe voor elkaar gekregen om die iedere keer te missen. Of het nu een random narcolepsy attack was geweest dat hij weer ergens in slaap was gevallen en niet op tijd wakker geworden was of dat hij gewoon simpelweg nog in zijn nest lag te ronken en zijn halve kater uit aan het slapen was wist hij niet. Maar nu hij weer onder strenger toezicht stond en het wat minder was was hij dit keer wel op tijd voor de les. Hij wist weinig van de les en wat er in gebeurde of wat ze er in zouden moeten leren. Hij wist niet eens welke boeken hij nodig had en had ook tussen zijn boeken ook niks kunnen vinden dat misschien voor literatuur gebruikt zou worden. In zijn hoofd hoopte hij vurig dat ze er gewoon geen boeken voor hadden, en zo wel dat de leraar niet al te erg uit zijn dak zou gaan.
De meeste mensen die Liam maar een beetje kenden verwachten over het algemeen niet dat hij hield van lezen. Liam was nog al snel verveeld en zijn nieuwsgierigheid liet hem ook niet vaak op zijn kont zitten. Maar al van kleins af aan hield hij van boeken. Hij had er al heel veel gelezen en had ook in zijn maanden dat hij op straat leefde de gewoonte gecreëerd dat als hij een boek zag die hij niet kende en wilde lezen dat hij die stal en mee nam. In het weeshuis op Gren waar hij nu woonden had hij een kleine bibliotheek van alle boeken die hij gestolen had door de jaren heen. De meeste had hij al gelezen en zat daar regelmatig als hij even rust wilde.

Eenmaal bij het lokaal werd zijn grip wat steviger op zijn meloen geprinte tas. Hij stapte de hoek om en keek in het lokaal. Hij zag een wat oudere vrouw in de stoel zitten met een mitella om en twee anderen in het lokaal. Kort twijfelde of hij haar zou begroeten of niet, maar besloot het toch te doen. "Morning." Zei hij rustig en ging gelijk op de laatste rij in het midden zitten. Zijn narcolepsy attacks in de lessen hadden hem geleerd dat hij beter niemand achter hem had hebben zitten. In een les was hij ook in slaap gevallen en toen had iemand met een potlood flink in zijn rug zitten porren. Hij was er natuurlijk niet wakker van geworden, maar hij had daardoor wel een paar dagen last van zijn rug en blauwe plekken. Nadat hij zat zetten hij zijn tas naast hem neer en haalde er een potlood uit en een leeg schrift voor aantekeningen.
Nadat hij klaar zat bekeek hij het lokaal rustig waarna zijn blik op de deur bleef hangen. Hij vroeg zich af of Shou ook deze les zou hebben en of hij überhaupt deze les had. Sinds hun roosters veranderd waren wist hij niet meer welke lessen hij wel en niet had met hem en wanneer ze elkaar zagen.

Wren was de eerste, maar niet de laatste leerling om het lokaal te betreden voor de les. Gelukkig maar. Het was absoluut niet dat ze het vervelend zou vinden om Maraz een privé les te geven. Maar als de andere leerlingen niet op kwamen dagen zou ze weer meldingen van spijbelgedrag moeten maken en dat was zo'n gedoe. Bovendien had ze niet echt het gevoel dat het schoolhoofd ook maar een póging deed om de lesverzuimers aan te pakken.

De volgende leerling was een jongeman die ze niet eerder had gezien. Noch in haar lessen, noch in de gangen. Nannete leek soms misschien verstrooid, maar ze lette altijd scherp op en wist de meeste leerlingen wel te herkennen qua gezicht. Ze werd wel begroet door de poncho dragende jongen, maar niet op een manier die haar goedkeuring kon dragen. Hoi. Hoi? Ze trok een grijze wenkbrauw op. Bleef even stil, terwijl ze met haar blik de jongen vastpinde en ontleedde. Wie dacht hij wel niet dat hij was, om haar zo aan te spreken? Zonder zich ook maar voor te stellen? Met een emotieloos gezicht en dan gauw gaan zitten, nog voor zij hem had kunnen antwoorden?
''Hoi? Hoe durf je. Op die manier begroet je je vriendjes maar, jongeman, maar niet je docenten. Je komt nu onmiddelijk terug hier en stelt jezelf netjes voor, begrepen?'' Een beetje respect voor je meerderen, was dat nou echt te veel gevraagd? Haar hele houding was streng geworden, van het lieve oude oma'tje was weinig meer over. Als je je gedroeg was ze een genot om mee om te gaan, maar als je haar normen en waarden overschreed kon je rekenen op een onwrikbare docente. Ze liet niet met zich spotten. Was wel oud, maar niet gek.

Wederom kwam er een jongen binnen, met een tas die haar vreemd voor kwam. Was dat nou de mode van tegenwoordig? Zijn begroeting was wat meer respectvol, er zat tenminste emotie in, maar ze miste alsnog zijn naam. Wel herkende ze deze jongen, hij was in een vergadering besproken vanwege zijn.. ziekte. Wat het precies was wist ze niet meer, maar zijn naam was blijven hangen. Liam. ''Goedemorgen, Liam. Voortaan graag je naam noemen als je een les voor het eerst bezoekt.'' Met een zwierige beweging tekende ze zijn aanwezigheid aan op de lijst. Haar stem was kalm, maar ze merkte al wel dat haar geduld op begon te raken. Nannete was al uitgeput genoeg zonder dat ze iedere leerling bestraffend toe moest spreken. ''En kom graag ook wat meer naar voren zitten. Ik verwacht niet dat het hele lokaal vol komt te zitten, dus houdt het een beetje compact.''

Tot haar opluchting weet de bruinharige jongen die op de twee onbeleefde jochies volgt haar met zijn woorden te charmeren. ''Goedemorgen, mevrouw Nannete..? als ik het goed heb?'' Ze knikt met een smal lachje, bepalend of ze hem al eerder gezien had. Ook hij heeft een ongelukje gehad, wat hij opmerkt met een lach alsof het iets leuks is. Ach, het is in ieder geval een vriendelijke jongen.
''Ik geloof dat dit mijn eerste les is bij u, wegens... uw omstandigheden. Kyo Sakuraiba, aangenaam.'' Nannete zoekt zijn naam op en vinkt Kyo af. ''Ach, ja, helaas heb ik een paar weken rust moeten houden. Maar nu gaan we er weer tegenaan. Welkom Kyo en beterschap met je arm dan maar.'' Haar stem klinkt al een stuk vrolijker terwijl ze tegen hem spreekt. Het was nu 2 - 2, twee fijne leerlingen en twee figuren die zichzelf nog even wat verder moeten bewijzen.

''Dus, voor we gaan beginnen zou ik van iedereen graag even weten welke magiesoorten jullie beheersen.'' Ze liet even een stilte vallen om op antwoord te wachten en vervolgde haar verhaal dan. ''Vandaag ga ik jullie de beginselen van geschreven magie leren. Deze eeuwenoude methode wordt de laatste tijd een stuk minder onderwezen, maar het is toch de moeite waard. Door een spreuk te kalligraferen en het oppervlakte daarna te draineren met magische energie kan een spreuk op een later moment geactiveerd worden.'' Ze haalde een kaartje tevoorschijn en liet die even zien. Erop stonden een paar zwarte tekens. Daarna wierp ze het kaartje op de grond, wat niet geheel soepel verliep door haar gebrekkige mikkunsten, maar uiteindelijk toch werkte. Uit het kaartje barstte een liaan, die omhoog kronkelde en dikker en sterker werd, tot het zo'n 2 meter hoog en stekelig was. Dat was haar demonstratie, omdat een visueel aspect een uitleg meestal een stuk duidelijker maakte. ''Dit soort spreuken kun je inbedden, met verschillende voorwaardes over wanneer de spreuk geactiveerd wordt. Zijn er tot dusver vragen?''

Miss Nannete leek het te waarderen dat Wren zich om haar bekommerde. Het blauwharige meisje probeerde in te schatten of er iets ernstigs gebeurd was met de vrouw, maar ze kwam niet veel verder dan dat het een erge val moest zijn geweest. Het zag er niet fijn uit. Vooral niet voor oudere vrouwtjes, die waren al een beetje krakkemikkig.. Wren vroeg - tot haar eigen verbazing - aan Nannete of ze nog iets kon doen. Ja hoor, doosje en kaartjes. Nannete antwoordde dat het inderdaad een rotte val was geweest; Wren knikte en glimlachte even naar de vrouw. 'Beterschap, in ieder geval, Miss!' Dat de vrouw haar zo aansprak zou haar bij ieder ander irriteren, maar op de één of andere manier voelde dit niet eens vervelend. Alsof de vrouw niet de bedoeling had haar te kleineren of te pesten met haar lengte. Plus, haar eigen opa en oma waren al vroeg overleden, toen ze een jaar of vier was. Deze vrouw voelde wel een beetje als een plaatsvervanger; al kon ze streng zijn als het nodig was, maar zolang Wren zich op deze manier gedroeg voelde ze zich gewaardeerd. Alsof ze het eindelijk wél eens goed deed. Dat was een gevoel dat ze in andere lessen en zeker in die van Savador nooit zou krijgen.

Andere mensen kwamen binnen. Een dude die ze niet kende, maar die best onbeleefd was. Wren keek even op. Ze was de kaartjes al aan het uitdelen, maar toch was ze bloednieuwsgierig naar wie er allemaal binnenkwamen. Stiekem hoopte ze dat ze Nina spontaan weer tegen het lijf zou lopen. Die lieve meid, het zat haar echt niet mee de laatste tijd. Wren ging weer verder, om weer kort op te kijken toen er nog een jongen binnenkwam. Was dat niet degene waartegen ze gezwommen had? Okay. Ah, hij heette inderdaad Liam. Mooi! De derde die binnenkwam, eigenlijk de vierde, was weer een jongen. Kyo? Onthouden. Hoewel hij iets te rustig en tam was naar haar smaak, zag hij er wel schattig uit. Wren zelf was klaar met haar taak en ging rustig zitten. Alleen maar jongens. Dat zag je ook niet vaak in een les; meestal waren de spijbelaars van het mannelijke geslacht. Of ja, ze wist het eigenlijk niet, ze was zelf nooit in de les.

De les begon. Welke magiesoorten ze beheersten? Wren slikte even. 'Lucht en Vuur, Miss' antwoordde ze toch maar. Ook al was ze doodsbang voor vuur en beheerste ze dat daarom ook slecht. Wat zouden de anderen kunnen? Oh, spreuken opsluiten in tekst? Wat sneaky! Ze wist nu al dat ze deze les leuk ging vinden. De demonstratie had Wren helemaal geïntereseerd. Ja, dit wilde ze wel leren! Miss Nannete had een leuke les verzonnen. En dat hoorde je Wren niet vaak zeggen.

Liam liep het lokaal binnen en zie een goede morgen tegen de leraar. Terwijl hij naar achteren liep hoorde hij haar woorden aan en fronste. "Kennelijk niet nodig, aangezien je men naam toch al kent." zei hij een beetje fel terug. Niet dat hij het erg vond dat zij zijn naam al wist, maar het had met zijn reputatie of andere dingen te maken.
Nadat hij achterin het lokaal was gaan zitten vroeg ze hem ook nog eens naar voren te komen. Hij staarde kort naar de deur als een uitvlucht, maar ook om te kijken of Shou er niet aan kwam. Toch bleef hij zitten en zijn ogen gleden terug naar de leraar. "Nergens in het reglement staat dat je hier niet mag zitten." Tja, met een zusje die alles op de laatste regels opvolgde en een vader die je alle regeltjes uit zijn hoofd kende en hem uit zijn hoofd lied leren, was het niet moeilijk voor hem om ze ook te kennen. Meestal was het voor hem dan ook makkelijker om te weten welke regels hij overtrad dan aan welke hij zich hield.

Wel luisterde en bekeek hij de demonstratie van de vrouw. Het ging niet geheel soepel, maar het mislukte in ieder geval niet. Bij de vraag dat ze wilde weten welke magie iedereen bezitten keek hij vragend naar zijn schouders. Zonder enkele moeite lied hij zijn vlammen los gaan en op zijn schouders branden. Ze branden rustig en stevig. Voor Liam was dat tot nu toe een goed teken aangezien dat meestal betekende dat zijn oncontroleerbaar vuur niet al te veel in de weg ging zitten.
Het oncontroleerbare vuur dat in hem zat had een soort van eigen leven. Door zijn leven heen heeft hij het iets leren beheersen dat het geen pijn doet en alleen maar warmte en licht af geeft. Ook kan hij het onderdrukken als hij rustig is, maar zodra er een van zijn emoties te sterk word komt zijn vuur op zijn schouders tevoren en brand het mee op zijn emotie.

De demonstratie die de vrouw had laten zien met wat ze deze les gingen doen interesseerde Liam wel. Zijn wat nukkige houding werd er ook wat losser door en keek meer gedesinteresseerd naar het ding dat uit het stukje papier was gekomen. In zijn hoofd begon hij al dingen te verzinnen om er geintjes en andere dingen mee uit te proberen, maar ook zat hij te denken dat hij waarschijnlijk iets nuttigs aan zijn vader kon laten zien. Niet dat de andere dingen die hij hier geleerd had niet nuttig waren, maar zijn vader, of eigenlijk de man die hem geadopteerd had, was altijd al heel streng geweest in de dingen die hij leerde en moest leren. Als iets niet sterk genoeg was of als iets maar net lukte was hij al snel ontevreden over hem.

Met een grote gaap kwam Caresse het lokaal binnen. De vorige avond was ze laat opgebleven, misschien een beetje té lang. Het was uiteindelijk half drie 's nachts geworden, en ze had al vroeg op moeten staan. Alsnog ging met meisje naar haar lessen, ook de wat vroegere. Één daarvan was literatuur. Ze vond het een prima vak, de docent was een van de wat aardigere en toch kon ze de klas rustig houden. Wat natuurlijk ook een leuk pluspuntje was, waren de boeken. Caresse had de grootste lol in boekopdrachten maken, waardoor ze soms íéts te precies te werk ging.

"Goedemorgen Miss Nannete." Mompelde ze loom, terwijl ze naar haar plaats slofte. Voor ze haar spullen pakte wreef het meisje in haar ogen, waardoor ze zich net wat wakkerder voelde.

"Kennelijk niet nodig, aangezien je men naam toch al kent." Oh, geen excuses? Gewoon doorgaan met het puberige gedrag? Waarom hadden leerlingen soms zo zeer de neiging om kwaad te worden op de mensen die hen enkel wijzer probeerden te maken. Les geven was niet altijd even leuk, het kon zwaar zijn en vervelend. Maar ze hield van haar vak en zou zich door zo'n snotneus niet op de kast laten jagen. Liam dacht met zijn gespierde lichaam aan de top van de wereld te staan, maar niets was minder waar. HIj was een broekie, een jongen met duidelijk nog veel te leren over respect en normaal gedrag. "Nergens in het reglement staat dat je hier niet mag zitten." Haar stem was vlak en strikt toen ze hem nog één laatste waarschuwing gaf. ''Ah, Liam toch. Als je dat zo belangrijk vindt dat je niet naar voren wilt komen moeten we na de les het regelement misschien eens samen bespreken. Aangezien er ook nergens staat dat ik je niet na kan laten blijven als ik dat nodig acht.'' Dat was dus duidelijk. Hij kwam naar voren toe en gedroeg zich, of ze zou maatregelen nemen. Nablijven ofwel naar het schoolhoofd. "Begrepen?'' Ze hield er niet van zulke straffen uit te delen, maar hij sprak haar tegen en dat kon ze niet hebben.
Allereerst besloot ze de magiesoorten te inventariseren. Dan kon ze op maat gemaakt advies geven, aangezien aardmagie een andere techniek vereiste dan luchtmagie als je een spreuk vast wilde leggen. Zware elementen zoals aarde en woudmagie hadden voordelen over de luchtigere elementen, maar aangezien ze toch klein zouden beginnen zou ze voor iedere leerling wel een passende spreuk kunnen vinden. Wren gaf aan lucht en vuurmagie te beheersen, maar ergens klonk haar stem alsof er iets mis was. Ach, het zou geen probleem worden voor de blauwharige verwachtte ze, om een kleine windvlaag of tornado spreuk op te schrijven. De probleem maker Liam was een vuurmagiër, een echt heethoofd dus. Dat was lastiger, omdat het perkament vroegtijdig af kon branden als je niet zorgvuldig was. Maar met wat geduld zou het lukken. Zelf beheerste Nannete enkel woudmagie, maar ze had genoeg gelezen om in ieder geval theoriekennis van allerlei vlakken te hebben.

Het tweede blauwharige meisje dat binnen was komen lopen had Nannete nauwelijks aandacht geschonken, maar nu keek ze haar toch indringend aan. ''Goeiemorgen, lieverd, een ruige nacht gehad? Je naam en magiesoorten alsjeblieft.'' Ze probeerde haar kalmte te behouden, juist omdat ze twee herrieschoppers en een slaapkop in haar les leek te hebben, maar het was zelfs voor haar lastig, met haar goede geduld.

Nannete kwam overeind, even vertrok haar gezicht van pijn toen ze haar arm tegen de stoelrand duwde. ''Tijd om te beginnen, pak een van de stukjes perkament. Probeer je magie op te roepen door een klein spreukje uit te voeren en strijk daarna over het oppervlakte heen alsof je de essentie ervan in het papier wil duwen. Voor je staat een potje met inkt, die ontworpen is om makkelijk magie op te nemen. Daarmee zullen we de spreuk graveren en de activatie voorwaarden. We beginnen simpel.'' Ze begon bij Wren omdat ze daarvoor het duidelijkste idee had. ''Bijvoorbeeld voor Wren, ze zou een kleine tornado spreuk kunnen vormen, die geactiveerd wordt zodra iemand het doosje vanaf de verkeerde kant open maakt.'' Ze tikte met haar goede hand op het houten doosje, dat een neppe versie van een reguliere deksel had en een onopvallende manier om het écht open te maken. Een magische kluis, als je het goed deed. ''Nadat het papier ongeveer 5 minuten met magie is gevoed -tussendoor even wat magie gebruiken zorgt dat het sneller gaat- kun je gaan graveren, waarbij je via de veer de magie in de inkt laat lopen. We schrijven de naam van de spreuk op, gebruiken symbolen om het te versterken en de spreuk vast te zetten tot het juiste moment.''
Ze kwam bij Kyo's tafeltje staan en pakte de veer die er lag. Die gloeide groen op, net als de inkt toen ze de veer erin doopte. Voor de leerlingen zou het minder snel gaan om de inkt op te laden, maar zij had het al vaker gedaan. ''Begin maar en steek je hand op als je klaar bent om te gaan graveren. Ik schrijf alvast wat voorbeelden op het bord.''

Er verschenen symbolen*, krullerig en spiralend. Op de andere helft kalkte ze woorden neer, oude grenaanse woorden, enkele raziaanse uitdrukkingen om een steekvlam te veroorzaken. Ook met haar roestige oud-puffoons wist ze een tornado spreuk te fabriceren, al was de omschrijving ietwat omslachtig. Haar arm trilde lichtjes, haar handschrift was bibberig doordat dit niet haar schrijfhand was, maar hopelijk konden de leerlingen het lezen.

[*= bv keltische dingen http://thumb9.shutterstock.com/display_pic_with_logo/106432/106432,1293047360,2/stock-vector-celtic-irish-designs-67688239.jpg of http://www.alchemywebsite.com/images/alchemical_processes_symbols.jpg

Notes;;
Ik hoop dat jullie er wat mee kunnen, post aub zodat de les vlot kan verlopen  Hoeft niet lang te zijn, echt niet!
Samenvatting van de instructies:
-Gebruik wat magie en laat de essentie daarvan met je vingertoppen in het perkament zakken.
-Probeer met de veer de inkt magisch op te laden
-Bestudeer de symbolen op het bord
-Steek je hand op en Nannete helpt je met de volgende stap c:]

Na nog even wat tegen Liam te hebben gemopperd draaide miss Nanette zich naar Carrie. ''Goeiemorgen, lieverd, een ruige nacht gehad? Je naam en magiesoorten alsjeblieft.''
Om het nog even te benadrukken gaapte het meisje kort, terwijl ze knikte. "Ik ben Caresse, ik beheers Water- en een beetje Natuurmagie."
Haar lerares stond moeizaam op en begon met een erg lange uitleg.
''Tijd om te beginnen, pak een van de stukjes perkament. Probeer je magie op te roepen door een klein spreukje uit te voeren en strijk daarna over het oppervlakte heen alsof je de essentie ervan in het papier wil duwen. Voor je staat een potje met inkt, die ontworpen is om makkelijk magie op te nemen. Daarmee zullen we de spreuk graveren en de activatie voorwaarden. We beginnen simpel.'' Het duurde even voor Caresse die informatie had verwerkt, maar ze besloot maar iets te proberen. Als het niet goed was zou miss Nanette er wel iets van zeggen.
Het meisje stak haar handen omhoog, gaapte een keer en focuste zich toen op haar magie. Een paar bubbels schoten uit haar vingertoppen, en langzaam werden het er meer. Toen het er uiteindelijk een beetje té veel bellen werden haakte ze resoluut af. Ze probeerde zich in te beelden dat er nog een gloed van de magie om haar vingers zweefde, en streek er toen mee over het perkament.

Zo, dat heethoofd van een Liam durfde. Wren vond Nannete juist dé perfecte lerares die haar niet voor gek zou zetten als ze zich als een brave leerling gedroeg, iemand die haar echte aandacht waard was. Daar leek de jongen anders over te denken. Wren wierp hem dan ook een hatelijke blik toe. Pff, dit was toevallig wel de enige les waarin ze oplette en dan wilde ze wat leren ook! Een andere blik ging uit naar het meisje dat te laat binnenkwam en zei dat ze Caresse heette. Ze had óók blauw haar. Wat een naaper! Wren had besloten dat ze haar nu al niet mocht, de shameless girl.
Haar aandacht werd echter snel teruggetrokken naar Miss Nannete, die Wren uitleg begon te geven over een spreuk die ze kon doen. Zij werd als voorbeeld genomen, dus lette Wren goed op. Godzijdank, ze deden Luchtmagie! Nog een puntje voor Nannete. De uitleg was lang, maar wel duidelijk. Het voorbeeld erbij maakte het nog beter. Goed. Tijd om te beginnen.

Wren pakte voorzichtig het stukje papier en bekeek het. Voeden met Lucht, hé? Goed. Ze hield het papiertje in de lucht en liet het naar beneden dwarrelen. Voordat het haar tafel raakte echter, vormde ze een luchtbal eromheen, die niet echt te zien was, maar wel om het papier heen cirkelde. Het hele idee was dat ze niet de moeite hoefde te doen zelf lucht langs het papier te dirigeren, maar gewoon een gesloten ruimte om het papiertje heen creërde en daar de lucht eindeloos in liet circuleren. Dat kostte veel minder moeite dan de methode die de andere blauwharige toepaste. Al die bubbels. Wren proestte toen er eentje in haar gezicht kwam, maar gelukkig kapte het kind snel. Ze wilde niet in Nannetes les ruzie gaan zoeken. Dat deed ze op de gang wel. Die Caresse kon toch niet tegen haar op, als ze het fragiele meisje zo bekeek.

Oh, de tijd ging snel! Nu liet Wren de bal zakken en nam die zo goed en zo kwaad als het ging op in haar vingertoppen. Daarna raakte ze zachtjes, maar resoluut het papier aan. Yeah. Dat ging goed. Volgende stap was.. de inkt opladen. Okay. Ze had nog steeds wat van haar magie in haar vingers, dus met die hand pakte ze de veer en doopte die in de inkt. Even sloot ze haar ogen en maakte een mentale voorstelling van de energie die door de veer naar de inkt begon te stromen. Het was moeilijk, merkte ze, om magie te ademen door een levenloos voorwerp. Zodra ze echter een ingang had gevonden, begon het steeds sneller te lopen. Het duurde haar allemaal wat lang, maar ze kon niet opgeven; niet met deze les. En ja, heel langzaam zag ze de inkt een grijzige gloed krijgen. Lucht had niet echt een prominente kleur, maar ze nam aan dat het goed was. Wat meer, nog wat meer. Het puntje van haar tong kwam zelfs over haar lippen heen van de inspanning. Damn, dit was zo gemakkelijk nog niet! Toch kreeg ze het voor elkaar de inkt een geheel andere gloed te laten krijgen. Met die twee dingen klaar haalde ze diep adem en begon de tekens op het bord te bekijken. Oh, die kwamen haar vaag bekend voor. Had ze die niet in het literatuurboek zien staan bij één van de vorige hoofdstukken? Of lag dat nu aan haar? In ieder geval, het zou wel lukken. Nu stak ze haar hand op. Ze was vast al een kwartier of wat bezig, maar Wren had eindelijk het idee dat ze verder kon gaan. 'Ik ben klaar, Miss. Is het gelukt? Ik denk dat ik kan gaan graveren,' meldde ze. Eigenlijk had ze er best zin in, was benieuwd naar wat er ging gebeuren.

Liam tilde rustig een wenkbrauw op toen ze gelijk de consequentie stelde. Moest hij daar nu echt van onder de indrukt zijn, of bang van worden? In zijn ooghoek zag hij het blauwharig meisje tegen wie hij gezwommen had in de zwemwedstrijd een hatelijke blik naar hem geven. Zijn ogen gingen terug naar de lerares en een kleine geniepige glimlach kwam op zijn gezicht. "Oh~, maar ik weet al dat dat in het reglement staat en ik weet zeker dat het zeer gezellig zal zijn na de les met u." Had ze nu echt verwacht dat hij daadwerkelijk naar voren zou gaan? In gedachte rolde Liam met zijn ogen.
Hij richten zijn aandacht terug op de les en volgde de instructies. Toen Nanette vertelde dat het perkament 5 minuten gevoed moest worden schold Liam binnensmonds. Dat zou lastig voor hem gaan worden. Het stabiel houden van zijn vuur zou het zelfde zijn als dat je langzaam langs een slapend wild dier aan het lopen bent terwijl er iemand anders aan zijn kont een stukje staat te porren. Zodra Liam zijn oncontroleerbaar vuur mee zou komen zou het flink lastig worden. Na de uitleg keek hij naar zijn schouders en bestudeerde zijn vuur even. Het leek rustig, op het moment...

Om maar aan de les te gaan beginnen net zoals de anderen pakte hij het perkament. Hij bekeek het rustig en wreef en zachtjes over heen. Na een diepe zucht haalde hij zijn hand van het papier af en draaide de binnenkant van zijn hand naar zijn gezicht toe. Hij hield hem tussen het papier en zijn gezicht in de lucht. Na een paar tellen stonden zijn vingertoppen in brand. Rustig vuur stond op zijn vingers wat een klein beetje warmte en licht af gaf. Hij had het snel onder controle, maar wachten voor de zekerheid nog een paar tellen. Wat aarzelend en voorzichtig zetten hij zijn vingertoppen op het papier en begon er zachtjes overheen te strijken. Zijn vingers lieten geen brandsporen achter en ook rook kwam er niet vanaf. Een kleine blije glimlach kwam op zijn gezicht dat hij niet meteen faalde, maar hij zou dit alsnog 5 minuten vol moeten blijven houden. Bij die gedachten zakte de glimlach weer weg en een serieus gezicht kwam er voor in de plaats.
Het ging vrij goed en het lukte hem om zijn magie er in te krijgen. Met zijn andere hand lied hij af en toe een hiep klein vuurwerk spell op zijn handpalm komen en ontploffen. Een zacht geknetter en wat sterretjes waren er bij te zien, maar het was niet groter dan zijn handpalm zelf. Nanette had zelf immers gezegd dat een andere spreuk ernaast zou helpen. Voor Liam hielp het waarschijnlijk meer dan voor de anderen aangezien hij zijn magie kon voelen opbouwen in zijn lichaam. Dat het meer naar buiten wilde komen dan dat Liam het toe lied. De kleine vuurwerkjes hielpen dan ook om die druk er af te halen.
De vlammen op zijn schouders hadden de gehele tijd al gebrand. Nadat Liam al een paar minuten bezig was met het perkament te bestrijken met zijn magie begonnen ze meer te wakkeren en ongelijk te branden. De randjes van het papier begonnen langzaam weg te schroeien. Pas toen er een verbrand randje om het gehele perkament zat en er een halve centimeter weg was. Hij haalde zijn hand snel er van af en de magie verdween van zijn vingers. Voorzichtig voelde hij de randjes en zorgde er voor dat het niet verder weg zou schroeien. Nadat dat opgelost was ging hij verder en maakte de laatste minuut af van het bestrijken met magie.

Eenmaal klaar pakte hij de veer vast en bekeek die ook. Zijn vlammen bleven onrustig op zijn schouders branden, maar kalmeerde wel iets toen hij een paar keer geluidloos diep zuchten. Zijn concentratie ging naar de veer en naar de inkt waar hij zijn magie in moest krijgen. Hij beelden zich in hoe zijn magie door de veer ging en in de inkt kwam. Na een klein poosje merkte Liam dat er niks gebeurde. Met meer moeite en meer energie plus een klein beetje meer magie probeerde hij het weer. De veer kreeg een licht oranje en rode kleur. Liam dacht dat het werkte, maar voelde toen ineens steken op de plaats waar hij de veer vast had en lied hem uit reactie op zijn tafel vallen. "Aah! Fuck!" Schold hij door de pijn, maar ook doordat het mislukt was. De magie ging weer weg uit zijn hand en hij bekeek snel zijn hand. Zijn magie was niet door de veer heen gegaan maar in de veer blijven zitten. Het had de veer verhit zonder te ontbranden waardoor Liam zijn hand verbrand had. De plekken die verbrand waren waren rood met vuur rode vlekjes er in. Met een pijnlijk gezicht bleef hij naar zijn hand kijken en probeerde voorzichtig de plekken te voelen om te weten hoe pijnlijk ze waren en tot waar het door liep.

Mijn ogen openen zich langzaam en ik keek even beduusd door de ruimte. Het was akelig leeg op het moment. Ik keek even rond en zag lege bedden. Iets vertelde me dat ik me ineens erg moest gaan haasten. Mijn ogen gleden naar de klok die aan de wand stond om de bevestiging in te laten slaan. Met een ferme ruk kwam ik overeind, het was nog net te halen om de les literatuur bij te wonen. Met een paar snelle handelingen had ik mijn kleding al aangetrokken en rende ik naar de badkamer om mijn haren te doen. Mijn ogen voelde vuil aan en ik wreef dat onverklaarbare vreemde groene spul weer eens weg. Met een kalme blik keek ik even om en pakte mijn spullen rustig in de tas te stoppen. Met een ruk was de rits dicht en rende ik over de gangen de trap af. Mijn ogen de paden die anderen liepen goed in de gaten te houden en op tijd opzij te gaan. Ik stond voor een gesloten deur, vermoedelijk was de les net begonnen. Ik legde voorzichtig mijn hand op de deur en met een kalme houding kwam ik binnen. Ik keek even rond de klas en verassend genoeg zag ik dat er niet veel personen waren. Onbewust van de situatie tussen Liam en de docente liep ik langs haar bureau. ‘Excuses dat ik wat later ben,’ verontschuldigde ik. ‘Vlaminckx, Lexis Vlaminckx,’ stelde ik me voor en keek even rond. Ik liep de rij langs en ging langs een persoon met zwarte haar zitten, hij had sproeten, en voelde aan dat hij vuurmagiër was. Ik keek even opzij en had op de gang nog half de uitleg kunnen horen. Ik had de essentie van de les kunnen begrijpen. Ik bestudeerde hoe Liam bezig ging. Langzaam legde ik mijn handen boven, het begon met een iets groter tandwiel om mijn polsen. Het draaide langzaam rond en had een gouden glinstering. Als een magische cirkel om mijn arm en kneep langzaam samen. Iedere keer dat deze zijn pols bereikte maakte het kort een stoom geluid en kwam er kort een stoomwolk schuin naar de grond. Het maakte niet voldoende kracht om storend te zijn. Vijf minuten je magie op papier inwassen, eitje. Ik hield mijn hand er boven en het papier begon zijn magie aan te zuigen. Het was een kietelend gevoel. Zwijgzaam sloot ik mijn ogen en hield mijn concentratie op het papier. Na vijf minuten stopte ik en pakte de pen op. Ik keek aandachtig naar de punt ervan en dipte het in de inkt die blauwig werd op het moment dat ik mijn magie er in liet stormen. Het kreeg vreemde dauwdruppels aan de uiteinde en ik schreef er rustig de spreuk op. Hij keek toen naar de symbolen en wachtte geduldig op verdere uitleg. Na enige tijd besefte ik dat mijn hand op moest steken en stak deze ook netjes op. Ik keek ineens opzij op het moment dat Liam zijn hand had verbrand. ‘Gaat het?’ sprak ik zachtjes maar goed hoorbaar. Hij hield zijn pen opzij en ik legde zijn hand boven die van Liam terwijl het waterdamp in de lucht hing verzamelde boven zijn hand. Het legde een filterdunne laag water over zijn hand, als een onvoelbare filter. Het zou de wonden afkoelen voor de komende tijd en het zou niet zijn magie, noch enige handelingen in de weg staan. ‘Ik hoop dat het de pijn langzaam mindert,’ sprak hij. ‘Lexis is de naam,’ stelde hij zich nog voor. Hij knikte en wachtte tot Nanette langs kwam.

[Iets laat, sorry]

Haar lessen waren normaal gesproken gefocust op volgeschreven bladzijdes van eeuwenoude boeken. Allemaal om de leerlingen een tikkeltje wijzer te maken over de verscheidenheid aan kennis die in de verhalen verscholen zat. Dat was immers haar taak als lerares literatuur. Maar vandaag had ze besloten om iets anders te doen, een vorm van magiegebruik waarvan enkel de ‘oude garde’ des magiërs nog op de hoogte leek te zijn. Magische spreuken, opgesloten in ingekerfde tekens of op schrift.
Ze had een grote verscheidenheid aan magiesoorten hier bijeen, maar ze had ook niets anders verwacht. Luchtmagie, vuurmagie, woud en water, een lekkere mengelmoes. Ze keek vermoeid toe hoe iedereen het ervan af bracht. Caresse kwam traag op gang, was nog bezig met de magie in het papier brengen. De tweede blauwharige, Wren, was sneller en begon algauw haar inkt op te laden. Het ging met vallen en opstaan, maar uiteindelijk had ze toch wel bereikt wat er gedaan moest worden. Laatkomer Lexis was vredig aan het werk, hij leek goed gemotiveerd, waardoor ze twijfelde of ze hem na zou laten komen voor zijn laatheid. Snotneus Liam vond het blijkbaar heerlijk daarzo achterin, nou, als hij haar weg niet wilde volgen zou hij door doornen moeten. Ze probeerde zich niet aan het vuurwerk te irriteren, maar de hoofdpijn kwam genadeloos opzetten. Nannete nam zo onopvallend mogelijk twee pijnstillers in en wachtte af. Misschien had ze toch wat langer rust moeten nemen..
Toch besloot ze om gauw alles op te schrijven wat ze nog nodig had. De dame had daarnet de basic versies van de versterkende tekens opgeschreven, waarvan er duizenden bekend waren en zij er rond de 3 a 4 honderd begreep. Nu was het tijd voor de echte spreuken. Allereerst verschenen er drie grote symbolen op het bord. Daaronder drie kleinere. ‘OK, even de aandacht. Er staan zes symbolen in het midden van het bord, kijk ernaar, luister naar mijn beschrijving, ik loop langs om te kijken hoe het gaat.’ Nannete merkte dat ze nogal kortaf klonk en grimaste even. Haar smalle lippen werden kort bevochtigd voor ze zich met een zuchtje excuseerde. ‘Het spijt me, jongelieden, mijn conditie is niet optimaal, waardoor ik wellicht minder.. geduldig overkom dan normaal gesproken. Vandaar dat ik het grootste deel klassikaal zal uitleggen, dat gaat sneller.’ Nu dat eruit was ging ze gauw verder.

De tekeningen op het bord. De eerste was een soort kommetje met een kleine cirkel erin, de opening was erg smal. ‘Dit symboliseert opsluiten. Het zet de magie goed vast.’
Logischerwijs volgde de tweede daarna, iets wat op een oog leek doorkruist met een bliksemflits. ‘Een combinatie van verstoren,’ sprak ze met een tikje naar de bliksemschicht. ‘En mens. Het symbool wat de condities bevat van wanneer de spreuk wordt losgelaten, dit maal erg simpel: als een mens het voorwerp verstoort. Als je de vorm hier (het oog) vervangt door andere symbolen kan je het op andere manier triggeren.’

Nummer drie was het belangrijkste om zorgvuldig te tekenen. Het was een gamma symbool met een aantal kleinere krullerige draaiingen eromheen. ‘Loslaten, oftewel de magie die vrijkomt uit zijn sluimer.’
Ze kuchte even en vervolgde dan. ‘Hieronder heb ik drie simpele spreukjes opgeschreven. Misschien kan je zelf al herkennen welke van de drie jouw element bevat, anders verklap ik het nu. Van links naar rechts: Een kleine waterstraal, een steekvlam en tornado. Ga door met wat je aan het doen bent, ik kom langs.’

Ze liep allereerst naar de nieuweling, Lexis, en legde haar hand op de zijne. Met een paar bewegingen corrigeerde ze zijn grip op de veer en keek dan keurend naar zijn perkament. ‘Je kan wat symbolen van de linker kant van het bord overnemen op de vier hoeken van je papier, dan wordt het stabieler. En dan kan je het in het houten doosje monteren als je klaar bent.’ Nadat dat gebeurd was hoefde er nog maar één stap doorlopen te worden. Ze keek hem goedkeurend aan en wachtte even of hij vragen had. Liam keek ze kort aan, waarna ze hem simpelweg adviseerde. ‘Ik weet niet veel van vuurmagie, maar als je moeite hebt om het via de veer te geleiden kan je ook het inktpotje in je hand nemen. Het is een ruwere methode, maar neemt wellicht de barrière weg.‘ Ze mocht hem niet bepaald, maar zou het daarom niet opeens nalaten hem te helpen.

Daarna vervolgde ze haar weg naar Wren, waar ze het procedé herhaalde. Zorgen dat Wren de veer goed vast had, haar techniek een beetje bijsturen en haar wijzen op de versterkende symbolen.

Bij Caresse nam ze ook even een kijkje. ‘Lukt het allemaal?’ vroeg ze met een vriendelijke glimlach.

[Ik hoop dat het een beetje overzichtelijk is, ik wilde graag posten nu ik nog even wiifii heb ^^
Nannete legt weer een hoopt uit, maarreh, tja, het is een ingewikkeld onderwerp.]

Het geluid van krijt op bord nam aan. Caresse keek op naar miss Nannete en zag dat ze bezig was een serie rare tekens op het schoolbord te zetten. ‘OK, even de aandacht. Er staan zes symbolen in het midden van het bord, kijk ernaar, luister naar mijn beschrijving, ik loop langs om te kijken hoe het gaat.’ Meteen liet het meisje haar magie vallen, wat een niet al te slimme zet was. Ze wees naar een bakje met een bal er in die er waarschijnlijk ook niet uit zou komen. ‘Dit symboliseert opsluiten. Het zet de magie goed vast.’ Tiest keek ze naar haar blaadje, er was een klein, blauw randje omheen gekomen, maar het was erg slecht zichtbaar. Op naar het volgende. Een oog die geraakt werd door bliksem. ‘Een combinatie van verstoren,’ Tik! Maar waarom tekende ze deze twee, als die combinatie kon verstoren?.. ‘En mens. Het symbool wat de condities bevat van wanneer de spreuk wordt losgelaten, dit maal erg simpel: als een mens het voorwerp verstoort. Als je de vorm hier (het oog) vervangt door andere symbolen kan je het op andere manier triggeren.’ Ja! Ze begreep het! Als je nou bijvoorbeeld een bloem met een bliksemflits tekende, konden bloemen er niks mee doen! Enthousiast ging ze wat rechterop zitten.
En het volgende teken. Caresse kon niet veer meer dan een maar rare krulletjes ontcijferen. ‘Loslaten, oftewel de magie die vrijkomt uit zijn sluimer.’ Ineens drong het állemaal tot haar door. Ze had haar tijd nodig gehad, maar nu het langzaam binnen begon te komen, ging ze als een speer.
‘Hieronder heb ik drie simpele spreukjes opgeschreven. Misschien kan je zelf al herkennen welke van de drie jouw element bevat, anders verklap ik het nu. Van links naar rechts: Een kleine waterstraal, een steekvlam en tornado. Ga door met wat je aan het doen bent, ik kom langs.’
Water, water! Ze sprong bijna op haar stoel toen ze een waterstraal uit haar hand liet komen, waardoor het blaadje de lucht in schoot. Snel verminderde ze het wat, omdat het binnen een straal van twee meter begon te 'regenen'. Deze werd nu verminderd naar vijftig meter, waardoor alleen zij nat werd. ‘Lukt het allemaal?’ Caresse keek op van de stem van haar docente. "Ja, ja! Ik snap het állemaal!" Grijnsde ze enthousiast. De magie drong nu al een stuk sneller in haar blaadje.

~Ik volgde het zelf ook niet helemaal, vandaar XD

Nannete vroeg opnieuw om de aandacht, nu voor vreemde schrifttekens die vast een nuttig doeleinde hadden, maar Wren zou niet weten wat. Dat ene zag eruit als een banaan met een stip erboven, terwijl dat andere tekentje.. ja, het was net wolken kijken. Alleen dat hield zij nooit lang vol. Wat was het nut ervan, dat je een beetje naar de wolken staarde en keek of je je oude knuffelbeertje erin zag? Nee, persoonlijk vond Wren het niets. Maar dromers zoals Luca, die konden vast uren naar de lucht kijken en zich afvragen 'waarom'. Waarom wat zou ze nooit weten, maar er waren zoveel dingen waarover die mensen konden piekeren. Dat was voor Wren niet weggelegd. Ze waagde zich gewoonweg niet aan die riskante ondernemingen. Teveel nadenken maakte dat je aan jezelf ging twijfelen en wie was zij als haar gedrag als een tiran maar een façade was? Nee, het was echt wie ze was op het moment. Tot ze zou gaan twijfelen.

Nu volgde ze Nannetes uitleg. Het was interessant. Net een soort runen, die de magie meer betekenis en sturing gaven. Opsluiten. Verstoren. Vrijlaten. Wren knikte in zichzelf, nam de informatie in zich op. Ergens vond ze dit echt heel leuk om te weten, al was het compleet tegen haar natuur in. Misschien omdat literatuur niet veel met vuur te maken had en ze de lerares mocht. Ook al was Wren niet de persoon die zich op verstofte boeken stortte, ze vond het wel grappig om dingen te leren. Daar lag het niet aan. Okay. Dus ze konden gaan tekenen op het perkament. Wren nam eerst de tijd om de symbolen te bestuderen voor ze ook maar haar veer vastpakte. Net toen ze de punt op het papier wilde zetten was daar echter de lerares, die haar rustig corrigeerde en advies gaf. Wren knikte dankbaar, hield de houding aan. Ze zei echter niets, wat hopelijk niet rot overkwam, maar ze zat zo in haar concentratie. Wilde die ook graag vasthouden. Dit mocht niet misgaan! En toen begon ze te tekenen. Dit ging eigenlijk wel de goede kant op! Zodra ze klaar was keek ze om zich heen om Nannete te zoeken, wilde haar werk eerst laten controleren voor ze het in de doos zou stoppen. De tekeningen stonden in iedere hoek, zoals haar was opgedragen, en waren volgens haar redelijk accuraat. Wren stak haar hand netjes op en wachtte tot de vrouw bij haar was. 'Klopt het zo, Miss? Kan ik het in het houten doosje monteren?'

Caresse was.. tja.. enthousiast bezig, en Nannete liet haar maar gaan. Zo lang ze haar lokaal niet in het tweede binnenzwembad veranderde was alles goed. En zoals ze altijd zei wanneer een van haar kinderen een vaas omstootte of een glas morstte: Het is maar water, het droogt wel weer op. ''Goed, je krijgt de smaak te pakken.'' Caresse's blaadje was nu wel haast klaar om beschreven te worden, dus dat was mooi.

Het tweede blauwharige meisje ontving nu opnieuw haar aandacht. Goedkeurend gleden Nannete's ogen over de tekeningen. Wren had duidelijk haar best gedaan en de instructies minitieus gevolgd. ''Helemaal perfect,'' was dus haar commentaar, al kon ze het niet laten om even een klein cirkeltje te verbeteren. Ze spoot een beetje vloeistof uit een busje op het velletje, maar dat droogde snel op. ''Ja, het is vernist nu wat de houdbaarheid verhoogt, je kan het vast zetten en dan ben je helemaal klaar. Goed werk, Wren, ik ben trots op je.'' Wat haar betreft kon de Puffoonse haar spullen pakken en lekker genieten van een kwartiertje extra pauze. Dat had ze dubbel en dwars verdient met haar harde werken, nietwaar? ''Hopelijk zie ik je bij de volgende les?'' vroeg ze vriendelijk, hopelijk niet al te dwingend.

[Wren kan de vaardigheid ''Written magic 1'' toevoegen aan haar arsenaal. Caresse kan in een post de spreuk opschrijven etc, dan verdient zij ook de vaardigheid. Als andere leerlingen nog willen posten kunnen zij het nog verkrijgen.]

Hopla, dat was ook weer klaar! Snel stopte ze de waterstroom, waardoor het blaadje langzaam naar beneden dwarrelde en twee tafeltjes naar links neerkwam. Het meisje sprong op, snelde naar het stuk papier en bracht het naar haar tafeltje. Caresse pakte haar veer, doopte hem in de inkt en begon heel langzaam en geconcentreerd te werken. Na vijf seconden had ze haar eerste, kleine streepje gezet. Het meisje besloot het een klein beetje sneller te doen, omdat ze anders nog tot twaalf uur 's nachts in het lokaal zou zitten. Na drie minuten had ze haar eerste rune, en na nog drie minuten de tweede. Miss Nannete had verteld dat ze de laatste extra goed moest tekenen, dus deed ze daar uiteindelijk vijf minuten over. Toen ze opkeek zag het meisje dat - op het andere blauwharige meisje na - iedereen nog druk bezig was. Breed glimlachend stond ze op, liep naar het bureau en stak haar blaadje uit. "Klaar!"

De twee meisjes waren vandaag het snelste, wat het cliché van hoe boeken vooral vrouwelijke interesses waren weer bevestigde. Maar daarover zou Nannete zeker niet klagen, iedereen zo zijn of haar ding.

Met een meewarige glimlach keek ze toe hoe Caresse vol enthousiasme water spetterde en haar werk deed. Zelfs het schrijven ging uiterst nauwkeurig. Mooi zo. Dat zag ze graag. Caresse's persoonlijkheid deed haar een beetje denken aan dat van haar jongste dochter, die nu al lang en breed volwassen was. Maar toch bleven ze in haar hoofd altijd kinderen, haar kinderen.

Toen de tweede blauwharige klaar was nam Nannete het blaadje aan en monteerde dat vaardig in het doosje. Ze verniste het en overhandigde het geheel aan Caresse. ''Hartstikke goed, dit kun je gebruiken om belangrijke spulletjes in te bewaren, alsjeblieft.'' Zodra de les afgelopen was haastte Nannete zich naar haar kamer, om daar tot rust te komen.

[De les is afgelopen, Caresse heeft de spreuk ook onder de knie en mag Written magic 1 toevoegen aan haar vaardigheden. Gefeliciteerd!]