||Les literatuur, a brief history of letters in literature||

||A brief history of letters in literature||

Rustig sloeg Nanna de bladzijden om tot voor haar een prachtige scan van een eeuwenoud stuk goudbruin perkament lag. De middagzon scheen liefelijk door de ramen en vergemakkelijkte het lezen, waardoor ze gelukkig geen leesbril hoefde te pakken. Het was een brief van een beroemde schrijver, gericht aan zijn muse. De vloeiende zinnen vormden op zich al een fantasiewereld waarin menig vrouw zich graag zou huisvesten. Van prachtig blond haar tot hemelsblauwe ogen, ze was de perfecte fictie uit een petrarkisch sonnet. Ook wel Italiaans sonnet genoemd.

Op haar bureau lagen nette stapels lijntjespapier, maar ook zandkleurig blanco papier en roomkleurige enveloppen, in haar lade had ze een setje met was en stempel. Alles om deze les voor de jongelui tot leven te brengen. De les was gericht op het onderwerp briefconversaties, iets waarover Nanna miljoenen verhalen kon vertellen. Een brief kon namelijk zo veel zeggen, er bestonden zelfs boeken die hun verhaal middels enkel geschreven briefwisselingen van de hoofdkarakters vertelden.

Zij had voor vandaag al een prachtige opbouw bedacht: eerst zou ze zichzelf voorstellen, absenten opschrijven en de les toelichten. Dan las ze kort een brief voor en vertelde wat meer over briefconventies en beroemde voorbeelden. Als laatste kwam de doe-opdracht van de les, waarbij ze een handgeschreven brief zouden produceren volgens één van de keuzes. Ze had daarvoor op ieder tafeltje een ganzenveer neergelegd, scherp geslepen en klaar voor gebruik. Verder had Nanna vier soorten inkt geregeld; Klassiek zwart, Bordeaux rood, keizerlijk paars en verbleekt cyaan blauw. Prachtig.

Voor haar neus pakte ze nu een stukje perkament en schreef in krullerige letters woorden op papier. Haar gerimpelde handen trilden niet terwijl ze schreef, haar bewegingen waren geheel vloeiend. Nanna was met haar vierenzestig jaar dan wel oud, maar zeker niet zwak of slap, zoals de opstandige leerlingen vandaag gauw zouden merken. De braveriken zouden van haar dan weer geen last hebben, nee, zij zouden eerder een kopje thee voor hun neus krijgen en een koektrommel vol versgebakken zaken erbij. En nu was het dus wachten tot de bel ging, iets wat Nanna deed met een engelachtige glimlach op haar gezicht, wat prima paste bij haar uiterlijk van oud dametje.

[Literaturelesson. 1, 2, 3, let's go

]

Het duurde even voor hij op gang was vandaag, maar hij had ruim de tijd. Hij had meegekregen dat hij een nieuwe begeleidster had. Sinds sinds het vertrek van Florence was er niet veel meer te bekennen aan literatuur lessen en hij had niet bepaald de bevoegdheid ze te verzorgen. Hij had wel een affiche opgehangen bij het lokaal dat bij mogelijke interesse hij leerlingen verder kon helpen en ze enkel bij hem aan moesten kloppen op het moment dat ze daadwerkelijk een les zouden willen krijgen. Niet veel personen waren er op zijn aanbod afgekomen. Zijn liefde voor literatuur was ook niet veel gedeeld onder zijn medemens en vooral niet de jeugd. Hij had bij het horen van een nieuwe docent het affiche netjes opgeruimd en had zich de eerstvolgende les dat ze ingeroosterd stond direct vrij gehouden van allerlei andere zaken. Hij had zich netjes aan een vervangende opdracht gehouden die zijn studie hem had gegeven en had deze ruim op tijd ingeleverd. Hij zat dus nu een tweede dag zonder daadwerkelijk een doel en dat rust was prima. Echter de les die nu kwam was zijn eerste in tijd en hij was niet van plan deze te missen. Hij had zijn haren netjes geordend en zijn al bekende baardje dat bestond uit een paar lijnen die puntig omhoog stonden was in strakke vorm. Hij had zich netjes aangekleed in zijn doorgaande stijl. Hij had een nette spijkerbroek aan daarboven een donkerblauwe shirt met daaroveren een zwarte giletje. Zijn hoofd sierde een pet die weg had van een boeren pet, maar niet dat het afbreuk deed aan zijn uiterlijk. Zijn houding was zeker en vertrouwd en hij liep met een stapel boeken over de gang richting het lokaal literatuur. De deur stond open en hij keek even op zijn horloge. Ruim op tijd, minstens een tiental minuten voor de les zou beginnen kwam hij aanzetten dus hij kon zich in alle rust voorstellen en de docente kon haar planning eventueel nog doorspreken als ze dat van plan was. Desondanks dat Zaid een zuipschuit was kende hij een ongekende discipline in de les.
Met kalme passen liep hij het lokaal binnen en het eerste wat hij deed was netjes zijn hoofddeksel afzetten. Petjes werden tijdens de les niet gewaardeerd, zo ook niet zijn boeren variant. Hij was dan wel stagiair hij had minstens een voorbeeldfunctie. Hij legde het petje neer op een tafel die aan de zijkant van het lokaal stond en niet echt een deel uitmaakte van de lestafeltjes. Hij legde zijn nodige boeken neer en draaide zich toen om naar de docente. ‘Een goedemorgen, mevrouw. Sta mij toe me voor te stellen.’ Begon Zaid zijn binnenkomst met iedere andere nieuwe docent netjes en formeel. ‘Mijn naam is Zaid Rhymnia, ik ben de stagiaire voor literatuur aan deze school.’ Sprak hij terwijl hij netjes zijn hand uitstak om de vrouw bij het voorstellen de hand te schudden. Nadat Nannete haarzelf had voorgesteld knikte hij vriendelijk. ‘Het is een genoegen u te leren kennen, mevrouw Whiteman.’ Sprak hij kalm terwijl hij kalm keek naar de klok. De leerlingen konden ieder moment binnenstromen. ‘Mag ik vragen wat u vandaag in de planning heeft voor de les. Ik moet namelijk bekennen dat ik niets ontvangen heb waarmee ik de les enigszins heb kunnen voorbereiden.’ Sprak hij kalm en vriendelijk. De materialen, waaronder de ganzenveren en perkament, die klaarlagen op de tafel van de leerlingen waren hem daarentegen niet ontgaan en hij had al vermoedens waar dat de les over zou gaan. Hij was echter niet iemand die in een les haastige conclusies trok, hij was immers stagiair en hij zat hier ook om dingen te leren van het lesgeven. Kalm wachtte hij op een mogelijke uitleg of reactie van Nannate met een warme glimlach.

Haha! Literatuur! ..boring. Wren zuchtte diep terwijl ze de verplichte boeken en andere schoolspullen in haar tas stouwde en zich naar het lokaal begaf. Haar vader had haar alleen terug laten gaan naar een leven zonder al teveel controle toen ze beloofd had tijd in de bibliotheek te besteden en haar lessen te bezoeken. Allemaal. Like, allemaal? Wat?! Wren had nog nooit minder dan vijf lessen per week geskipt in haar leven. Like, als je anderen vroeg om hun aantekeningen kon je het ook. De overige lessen zat ze een beetje te klooien in de klas met Nina. Maar nu moest ze een redelijke leerling zijn: haar vader zou namelijk elke twee maanden gesprekken aanvragen met enkele leraren en vragen hoe zijn dochter ervoor stond, of ze op kwam dagen,etc. En als ze er niet was.. Ha, dan hing ze. Haar vader was degene die van Yazuki ook zo'n poppetje had gemaakt: aan de oppervlakte totaal gehoorzaam, daaronder verschrikkelijk. Moest zij ook zo worden? Nou, in ieder geval de eerste twee maanden..
Hop, naar de les, spullen klaarleggen en zitten. Niet je voeten op de bank zoals altijd. Niet alvast het mooie papier gaan vouwen zodat het een vliegtuigje met een kapotte vleugel werd. Wren duwde de deur open en keek wie ze voor zich had. Oud dametje. Damn, dat was jammer. Ze glimlachte naar de vrouw, groette haar met 'Goedemorgen.' voor ze naar haar toeliep om zich voor te stellen. Doordat Wren op drie scholen al jaren leraren pestte, dacht ze te weten wat ze voor zich had. Een oud dametje. En met oude mensen moest je niet sollen. Het was namelijk zo dat de meesten dachten wel wat te kunnen maken bij dove en blinde mensen, maar Wren had op haar vorige school geleerd dat die juist het hardst van zich afbeten. Ze hadden levenservaring en gaven niet meer om reputatie. Jongere leraren, die waren supereasy. Die waren gemakkelijk van slag en hadden geen ervaring. Nee, in deze les zou ze zich netjes gedragen. En die stagiair, wat een vreemde gozer. Okay, ze kon zich wel vermaken deze les en ze zou zich inhouden. Deze dame zou een goede review over haar moeten geven aan haar vader, of in ieder geval zeggen dat ze netjes was in haar lessen. Wren zou haar geen reden geven dat te ontkennen.
'Ik ben Wren Máraz,' stelde ze zich voor, gaf een hand aan de lerares en toen aan de stagiair. Met een redelijk oprechte glimlach. Ze hoopte dat de dame niet teveel gehoord had over haar reputatie van voor ze vertrokken was: ronduit horrible. Maar ze was - kuch - een ander persoon nu. En dat moest ze bewijzen.

Nanna zat half dagdromend in haar bureaustoel, maar veerde overeind toen ze voetstappen hoorde. Een jongeman kwam binnen, casual netjes gekleed. Hij nam zijn pet af, nog voor ze daar een opmerking over had hoeven maken. Fijn. Zijn armen vol boeken gaven al aan dat hij niet zomaar een leerling was. Wat was hij dan wel? Een medeleraar die een boodschap door kwam geven? Vriendelijk bekeek Nanna hem, de neiging om de stapel boeken te inspecteren voor nú even inhoudend. ‘Een goedemorgen, mevrouw. Sta mij toe me voor te stellen. Mijn naam is Zaid Rhymnia, ik ben de stagiaire voor literatuur aan deze school.’ Verrast keek ze hem aan. "Och, werkelijk? Een stagiair? Wat prettig." Klonk het even later vol genoegen. Ja, hij had een goede eerste indruk gemaakt met zijn boeken. Nannete was aangenaam verrast door het plotselinge bestaan van een stagiaire voor haar lessen. "Nannete Whiteman, Zaid." Ze schudde hem de hand, een stevige greep zonder zijn hand helemaal plat te knijpen. ‘Het is een genoegen u te leren kennen, mevrouw Whiteman.’ Ze lachte vrij zacht. "Zeg, noem me vooral Nannete of Nanna. Anders voel ik me zo oud." Dat laatste werd met een knipoog vergezeld, om te laten zien dat ze heus wel wist dat ze de oude oma hier was. Het praatte alleen zo vervelend als er de hele tijd mevrouw dit, mevrouw dat langskwam.
‘Mag ik vragen wat u vandaag in de planning heeft voor de les. Ik moet namelijk bekennen dat ik niets ontvangen heb waarmee ik de les enigszins heb kunnen voorbereiden.’ Ja, dat was jammer. Als Nanna eerder van zijn bestaan had geweten had dit beter besproken kunnen worden, zodat ook hij al wist wat er te gebeuren stond. Nou, dat kwam de volgende les dan maar. "Ik heb als onderwerp gekozen voor briefconversaties." Legde ze uit. "Allereerst ga ik wat vertellen over de manieren waarop brieven in literatuur een rol hebben gespeeld, dan nemen we klassikaal één of twee voorbeelden door. Als laatste had ik een opdracht in gedachten, waarbij de leerlingen een brief schrijven, ofwel in de huid kruipend van een bekend personage, ofwel gericht aan zo'n personage. Gewoon om hun schrijfvaardigheid te beoordelen en te voorkomen dat het enkel theorie wordt. We zullen de brieven becijferen om te zorgen dat er genoeg motivatie is en de leerlingen zich er niet gemakkelijk vanaf maken." Even dacht ze na. Het was zeker de bedoeling dat hij wat zou leren van haar.. Hm. Eerst wilde ze zijn niveau dan maar eens zien, deze les. Dat betekende dat ze zijn les methode wilde bekijken en hij eens aan het werk moest.
"Dus, als jij een voorbeeld zou willen behandelen, mag dat, anders doe ik er twee. Het hoeft niet uitgebreid te zijn, gewoon algemene informatie geven." Ze gebaarde naar de opengeslagen pagina's van boeken op haar bureau waarop al drie verschillende brieven openlagen. Een brief van schrijver aan zijn muse en twee brieven die in een boek voorkwamen. Ze hoopte dat Zaid genoeg vertrouwen in zichzelf had om het aan te durven een klein deel van de les te leiden, maar anders was dat ook geen probleem. Nanna kwam overeind uit haar stoel en schoof wat stapels heen en weer in een poging de perfecte opstelling te creëren.
Zo. Kom maar op met die leerlingen! Haar wens werd gauw ingewilligd toen een meisje het lokaal betrad. Netjes werd ze begroet, mooi zo. "Goedendag, meisje." Antwoordde ze goedkeurend. Een handdruk en een naam later zette Nanna een krabbel achter Wren's naam op de lijst met leerlingen. Ze had gevreesd dat de namen een hel zouden worden om te onthouden, maar tot nu toe viel het mee. Dit kon ze nog wel onthouden, Wren was het meisje met de blauwe haren. "Goed, Wren, fijn dat je er bent. Ga maar gauw zitten." Nou, het zag ernaar uit dan vandaag een eitje zou worden, met een behulpzame stagiair en al minstens één beleefde leerling in haar lokaal.

[Wereldwonder: brave Wren xD]

Hoe kon hij een les als deze nou missen? Hij, als literatuur-liefhebber met kalligraferen als hobby. Het was net als een les muziek voor iemand die zelf instrumenten bespeelde: perfect. Zijn naam was sneller op die lijst verschenen dan hij door had en nu was hij op weg naar de les, redelijk opgewonden ervoor. Niet dat het zichtbaar was aan hem. Zijn gezicht stond kalm en beheerst als altijd en zijn stappen waren niet veel sneller dan normaal. Als hij zou tonen dat hij opgewonden was, zou hij sneller lopen, zou hij een halve glimlach op zijn gezicht hebben en dat wou hij niet laten zien aan de buitenwereld. Waarom zou hij? Zodat ze zouden denken dat hij áárdig en betrouwbaar was? Zodat ze hem zouden benaderen?
Haha, nee. Nooit van zijn leven. Als dat zou gebeuren, dan had hij nog een hoop werk te doen. Een schop hier en daar, een vulgair woord hier en misschien een duw van de hoogste toren van het gebouw. Nee, dat laatste niet. Hij was hier nog maar net en hij wou niet nu al van school geschopt worden, ook al zat hij hier lichtelijk tegen zijn wil. Zijn ouders waren op het punt van ''genoeg is genoeg'' aangekomen en stuurden hem naar buiten om ''socialer'' te worden... Wisten ze maar dat ze daar een grote fout hadden begaan.

Xavier zuchtte diep en voelde hoe Reivax lichtjes bewoog en wat hoger over zijn onderarm kroop. De witte slang zat om zijn onderarm gewikkeld onder zijn openstaande vest. Het waren redelijk brede mouwen dus Reivax zat er comfortabel en warm. Hij hoopte alleen niet dat hij besloot om tijdens de les zijn mouw uit te glijden, want hij wist dat velen de aanwezigheid van een slang niet op prijs zouden stellen. Zeker meisjes niet, die gilden bij elk insectje dat ze zagen. Nou had het hem normaliter weinig kunnen schelen of ze bang waren of niet, maar met een lerares erbij was het toch anders. Docenten hadden contact met het schoolhoofd, het schoolhoofd kon hem van school sturen en als dat gebeurde, zouden zijn ouders hem opnieuw naar een andere school sturen en daar had hij geen zin in. Niet weer dat gezeik van scholen. Hij wou de middelbare gewoon klaar hebben op een moment.

Xavier keek op naar de deur die hem het lokaal in zou leiden. 'Blijf in mijn mouw, Reivax.' mompelde hij zacht en draaide de deurknop om. De deur zwaaide naar binnen en met twee passen stond hij in het grote lokaal, waar nog maar drie mensen aanwezig waren. Een donkerharige jongen, een blauwharig klein meisje en een grijze dame die de lerares bleek te zijn. Hij sloot de deur achter zich en liep langs de tafels naar de lerares toe om zich te melden, zoals hij was verteld te doen. 'Ik ben Xavier Suleiman.' sprak hij kort maar krachtig. Er kon geen glimlachje gevonden worden op zijn gezicht, zoals gewoonlijk. Hij nam plaats aan een tafel in een hoek van het lokaal en keek even naar wat er op de tafels was neergelegd. Blijkbaar gingen ze ook de praktijk in met het onderwerp van vandaag. Waarschijnlijk was hij er heel wat meer tevreden over dan de meeste leerlingen, die dit zeker als ''saai'' zouden beschouwen.

Ik moet weer inkomen met deze dude en het RPGen in algemeen .___.''

Dit was een typische dag waarbij Nina liever in haar bed lag dan dat ze naar haar lessen ging. Het begon alleen al dramatisch toen ze opstond, een puist op haar voorhoofd, klitten in het haar en een rij voor de douche, nee het begon niet zoals Nina graag wilde. Perfecte moment om dus gewoon in bed te gaan liggen en daar blijven tot ze weer mocht slapen. En dan stond ook nog eens een van de meest saaie vakken van de wereld op het programma. Literatuur. Nina had in het verleden zich liever niet laten zien bij deze lessen. Dat had ze namelijk nooit gedaan. Maar ook thuis had ze een belofte gedaan en ze wilde laten zien dat ze school gewoon af kon maken. Strafkamp thuis was al drama genoeg en ze had met veel moeite haar ouders over gehaald om haar terug te laten gaan. Na alles wat ze had geflikt hier op SSA was het al een wonder dat haar brief niet bij haar maatje terecht was gekomen en dat ze gewoon weer terug genomen werd. Bizar eigenlijk, maargoed. Ze was er en ze moest zich enigszins inzetten. Dus had ze zichzelf uit bed geschopt. Vloekend haar haar geborsteld en netjes gewacht op de douche. Een extra laagje make up opgebracht om die lelijke puist te verbergen en ze moest zeggen, het zag er niet verkeerd uit verkeerd uit. Ze had zich in een skinny jeans gehesen met een strakker blouseje erop en hoge pumps eronder. Haar haar in een nonchalante vlecht gebonden en was zo naar de lessen gegaan. De eerste gingen prima, beetje slapen en af en toe wat mompelen, vrij saai eigenlijk. Ze was terug gekomen naar de etage om haar spullen te pakken voor de les Literatuur. De goede boeken lagen in haar hand, haar notitieblok in haar tas samen met wat pennen, een flesje water en een koekje. Ze moest wel iets hebben om de dag door te komen. Het liefst dus wat te eten tijdens een les. Daar kon je iemand nog best mee irriteren.
Met een flinke pas liep ze naar het lokaal. Ze was al wat aan de late kant. Ze opende de deur en keek het lokaal in en zag dat ze gelukkig nog niet te laat was. Ze opende de deur verder en stapte het lokaal in. Haar hakken klonken door het lokaal heen. Het was absoluut niet druk in het lokaal. Ze zette een liefelijke glimlach op en liep richting de leerkracht. Aangezien Nina ‘nieuw’ was op school ging ze naar de docent om zich voor te stellen. Al zal de vrouw wel niet snel haar naam vergeten, of wellicht al geïnformeerd zijn. In haar ogen zag ze Wren zitten. Ze draaide haar hoofd met een betoverende glimlach naar Wren, top! Daarna draaide ze zich om naar het oudere vrouwtje, wat haar oma zo’n beetje had kunnen zijn, en de stagiaire die erbij stond. Ze stak haar hand uit naar de vrouw, “Goedendag Miss… Whiteman, toch?” Ze glimlachte vriendelijk naar de vrouw. Och ze had hier zo geen zin in, dat Wren er was maakte haar al een stuk vrolijker. En ook die stagiaire maakte haar wat vrolijker. Ach ze kon er best wel wat leuks van maken. “Ik ben Nina Maiy.” Zei ze liefjes tegen de vrouw, waarna ze ook haar hand schudde met die van de stagiair. Lief glimlachte ze naar hem en draaide zich daarna om om plaats te nemen naast Wren. Liet haar boeken op de tafel ploffen en haar tas naast haar voeten. Met Wren kon ze vandaag wel wat lol beleven!

Met vluchtige passen snelde Nikita door de gangen van Starshine Academy. Ze was hier nog niet zo lang en kende bijna geen enkele leerling. Het werd al rustiger in de gangen, de meeste mensen waren al bij hun les aangekomen. Moeizaam slikte ze, te laat komen bij haar eerste les? Ze had er lang over gedaan om haar haar goed geborsteld te krijgen, aangezien het erg lang was. Onhandig, vonden de meeste mensen dan, maar zelf wist ze heel goed dat ze nooit afstand kon doen van haar blonde lokken. Haar haar was alles, haar trots, het enige waar ze trots op kon zijn. Ze leek op haar moeder, die had ook zulke blonde lokken. Haar familie was erg groot, acht kinderen, inclusief zijzelf. Haar broertjes en zusjes waren allemaal jonger dan haar, op een aantal na dan. Nikita was van haar oude school gegaan omdat ze daar vreselijk werd gepest door een groepje Shadranen. Hopelijk zouden ze haar op deze school wel een kans geven om zich te bewijzen, dat ze wel wat waard was! Alleen wist ze zelf nog niet echt wat..

Nikita remde af voor het lokaal wat het Literatuurlokaal moest zijn. Ze nam haar boeken in haar ene hand vast zodat ze netjes een hand kon geven aan de docent en haar stagiair. Literatuur was niet echt haar lievelingsvak, het werd vaak zo snel saai. Maar, ze hield er wel van om verhalen te schrijven en dus was ze benieuwt naar deze les. Ze gaf de vrouw eerst een hand. "Nikita Juan," zei ze met haar zachte stem en glimlachte toen verlegen naar de vrouw. Wait, dit was haar mentor, toch? Ze ging naar de stagiair toe en gaf hem ook een hand. Ze staarde naar de grond, hij was nogal vreemd en stonk naar alcohol. Ze nam een plekje waar nog niemand zat en legde haar veer al klaar. Ze keek naar de andere leerlingen, die zaten hier al langer.

[Kort, eerste post met een mens, altijd katten bespeeld.]

'Goedendag, meisje,' groette Miss Whiteman haar. Lala, ze moest maar denken aan haar eigen oma. Die zei ook van dat soort dingen en dan kon Wren het nog wel verdragen. Kijk, ze had eigenlijk meer respect voor dit soort mensen dan het oude soort van Savador. Dit soort was nog bereid het goede in haar te zien en verdoemde haar niet gelijk tot de vuilnisbelt. Tenminste, dat vond Wren van oma-achtige types. Dus voldeed ze met een glimlach aan het verzoek van de vrouw door netjes te gaan zitten. Dit was walgzaam. Ronduit. Ze was nog nooit zo perfect een lokaal binnengekomen. Ze kon zich al voorstellen hoe Savador eruit zou zien: hij zou een halve hartaanval krijgen en haar door elkaar schudden, om te kijken of deze Wren substituut wel de échte was. Ze zag eerlijk gezegd heel erg op tegen de lessen die ze van hem zou moeten volgen, aangezien ze dan ook netjes moest zijn. Bah. Oké, over het ijswateravontuur was ze nog niet bepaald heen, maar so what. Dat betekende niet dat ze bij hem netjes wilde zijn.
De volgende kwam binnen: ook al een niet al te slecht uitziende dude. Good~ Dan kon ze nog ergens naar kijken als de boeken te saai werden. Hij zag er nogal cool uit, omdat hij nauwelijks lachte. Echt zo'n stoere gast die iedereen afschreef als niet interessant genoeg. Ze volgde hem even met haar blik, maar besloot niet meer te zeggen dan 'Hey,' om zijn aanwezigheid te erkennen. Ze was niet echt op zoek naar het beginnen van een gesprek met hem, niet in het begin van de les. Op het moment kostte het teveel moeite netjes te zijn. De volgende die binnenkwam deed echter haar blik opfleuren: Nina! Ze wilde haar naam gillen, maar werd geblokkeerd door een innerlijke druk die bijna de afkeurende stem van haar vader met zich meebracht. Damn. Ze kon wel rillen. Zou Yazuki zich ook zo gevoeld hebben? Het meisje zag er weer lekker uitdagend uit, hoe deed ze dat toch? Wren had een poppengezichtje en meestal ook poppenjurkjes. Niet echt uitdagend, wel schattig. Daar hield de illusie dan ook weer op, jammer genoeg voor de meesten. Ze stelde zich netjes voor aan de lerares en plofte toen naast Wren neer. ',' zei Wren met een glimlach. Ze scande de lerares even met haar blik voor ze weer naar Nina keek en een sad face trok, hun conversatie iets zachter voortzettend. Ze fluisterde niet, maar wilde ook niet schreeuwen met dit. 'Nien, I'm sorry,' begon ze. 'Je weet waarom ik weg ben geweest eh? Nou ja, m'n vader komt dus iedere twee maanden ofzo met leraren praten over hoe ik me gedraag. Dus ja.. Het gaat niet zo levendig worden als normaal vandaag,' vertelde ze. Ze zuchtte diep naar Nina. 'Maar zodra zijn controle afzwakt~ En buiten lokalen is er genoeg lol te beleven,' zei ze vrolijker. 'Morgen is het vrijdag! Kunnen we lekker uitgaan,' stelde ze als compromis voor. Hopelijk begreep Nina dat ze het deze les echt niet bont kon maken, al stak het wel.
'Maar!' kondigde Wren aan haar beste vriendin aan; 'Om er een beetje lol in te houden leek het me wel leuk zo perfect mogelijk te zijn. Toneelspelen. Beetje dollen. Dan vermaken we ons toch,' dit zei ze in Nina's oor, gebruikte een lichte controle over lucht om het geluid alleen bij Nina uit te laten komen. Als de lerares dit hoorde hing ze direct. De rest van hun conversatie kon nog wel leuk zijn, als de lerares niet teveel oplette. Kijk, ze mocht deze vrouw op het eerste gezicht wel, dus echt bont zou ze het sowieso niet gemaakt hebben. Maar hier hing haar leven aan een dun draadje...
Een nieuwe leerling kwam binnen, stelde zich netjes voor. Nieuw kind? Ze kende haar niet. Ach ja, boeiend. Nikita. Even onthouden, was altijd handig als je in een roddelnetwerk verkeerde. Stel dat je een naam hoorde en je kende hem niet, ondenkbaar! Wren richtte zich weer op Nina, probeerde uit te vinden of zij al van dat kind gehoord had of dat ze echt nieuw was. Altijd leuk, met Nina roddelen. Wren rekte zich uit en legde haar spullen rechter. Nou, kwam er nog wat van? Zolang kon ze dit engelengedrag nog niet volhouden.

Zaid zijn tas netjes bij de tafel neergezet en begon kalm de conversatie met de docente. Hij stelde zich om te beginnen netjes voor, zoals het hem verwacht werd. Haar quasi-verbaasde blik deed hem al vermoeden dat ze nog niet direct was ingelicht over zijn aanwezigheid. Het vormde voor hem niet direct een probleem en het kon voor haar enkel positief uitpakken, toch? Zaid zweeg even toen ze verbaasd reageerde maar had een warme glimlach. Hij mocht de vrouw wel, niet zozeer omdat ze een oudere vrouw was, ze was zo opgewekt en vriendelijk dat het niet eens aan haar karakter te merken was dat ze verouderd was en dat deed hem deugd. Veel ouderen konden wegkwijnen in eenzaamheid omdat veel familie hun nog amper opzocht. Maar van enige vorm van de eenzaamheid was geen spoor te bekennen bij deze vrouw. Hij schudde haar de hand en stond even versteld van haar stevige handdruk. Hij verstevigde vrijwel automatisch mee om een zekerheid te tonen en glimlachte tevreden. Hij had nu al het vermoeden dat deze mevrouw lang niet zo hulpbehoevend was als vele van haar leeftijd waren. Zaid glimlachte wat breder toen ze hem wees op het feit dat hij iets te formeel was en knikte enkel. ‘Je bent toch zo jong als je je voelt, Nannete…’ sprak hij even terwijl hij zijn armen wijd hield alsof het zo klaar als een klontje was. Hij begon na de korte kennismaking, door tijdsgebrek, toch snel even over de lesstof en wat er vandaag behandeld werd. Voor een gezellig gesprek was later wel tijd en de leerlingen konden ieder moment binnenstromen. Zaid zijn houding verplaatste zich op de andere voet en keek nadenkend toen ze het had over briefconversaties. Zijn blik ging toen over in een herkenning en hij glimlachte. ‘Ah, tuurlijk. Ja, daar hebben we in het begin van mijn eerste studiejaar over gehad.’ Sprak hij terwijl hij direct weer alles ophaalde. Het was niet bepaald zijn meest bekende onderwerp, hij was meer poëtisch en schrijver van verhalen. Echter was hij zeker bekend met historische brieven en hun waarde. Zaid keek haar aan toen ze zei dat hij mogelijk een voorbeeld kon doen. Vervloekte eigenlijk dat hij weinig had voorbereid, maar aan technieken in lesgeven had hij zeker een overlading van colleges gekregen en je stond niet altijd even goed in de zaak, dus we moesten roeien met de riemen die er waren. Hij keek even naar Nanette met een nadenkende blik maar knikte toen. ‘Waarom niet, er komen vast meer situaties waarin ik zonder voorbereiding mijn les zal moeten geven. Dus het is een mooie test..’ sprak hij kalm maar met zekere ondertoon. Zijn blik ging toen vrijwel direct naar het boek dat ze open had liggen en trok het iets meer zijn richting in om even te bestuderen waar de boek over ging. Een klassiek voorbeeld van een brief die de schrijver aan zijn muse had geschreven, ware het niet dat hij zelf deze schrijver had moeten onderzoeken en achterhalen. ‘Clausius Demandré…’ sprak zijn stem ter herkenning. ‘Een schrijver en ontdekkingsreiziger van Erdse afkomst. Zijn vrouw zag hem daarom vrij weinig en ze konden contact houden door elkaar tijdens zijn reizen veel te schrijven, gezien de technologie in Erd toen nog niet op gang kwam.’ Sprak hij even tegen zichzelf en zachtjes. ‘Ik denk dat ik deze wel als voorbeeld kan nemen, Nannete...’ sprak hij kalm en keek naar haar. ‘Ik neem aan dat je zelf de les inleid, wat begrijpelijk is.’ Sprak hij kalm. ‘Ik neem het dan over op uw teken..’ sprak hij kalm om zelf wat initiatief te tonen in de zaak. Mocht ze er absoluut niet mee eens zijn zou ze ongetwijfeld dit melden.
Zaid keek op toen de eerste leerling binnen kwam en ging weer wat rechtop staan. Hij keek kalm toe hoe ze zich netjes voorstelde aan de docente en vervolgens netjes bij hem de hand schudde. Met een warme en wederzijds oprechte glimlach schudde hij haar de hand. ‘Aangenaam, Wren…’ sprak hij kalm met warme stem. Vervolgens kwam er een jongen binnen gewandeld die vrij neutrale blik ophad staan. Zaid zijn ogen waren gericht op de ogen van de kerel en scande ze kort op enige emotie. Hoewel hij er niet naar uit zag, was deze kerel misschien nog best oprecht geïnteresseerd in deze lessen. Zaid liep ondertussen naar de tafel en pakte een van zijn boeken om kort door te spitten wat hij zeker niet moest missen maar deed hem vrij snel met beleid dicht om vervolgens rustig plaats te nemen op zijn gebruikelijke plek naast het bureau van de docent waar hij kalm stond. De eerst volgende leerling die binnen kwam was Nina. Ze stelde zich al wederom zo netjes voor en terwijl hij haar net als Wren de hand schudde en haar een al net zo warme glimlach schonk. Haar glimlach vertelde hem al net zo veel als die van Wren en zwijgzaam negeerde hij deze kleine signalen die hij gaande zijn studie had leren herkennen. Hij keek even kort opzij naar buiten en ving zonder echt door te hebben de conversatie tussen Wren en Nina op, maar schonk er op het moment nog niet teveel aandacht aan. Hij was immers stagiair, docent-in-opleiding, en hij wist net zo goed als ieder ander klasgenoot die hij op zijn studie had dat een relatie tussen docent en leerling een hoop ophef kon veroorzaken. De volgende leerling die binnen kwam, Nikita, was een overduidelijk tegenpool dan de ander twee die hem zojuist de hand hadden geschud. Hij keek haar vriendelijk aan en schudde haar al net zo vriendelijk de hand. ‘Aangenaam kennis te maken, Nikita…’ sprak hij met kalme stem en zag haar blozen. Hij glimlachte enkel en keek naar de groep leerlingen. Het waren er nu in totaal 4. Wren, Xavier, Nina en Nikita. Zwijgzaam ging zijn blik zijlings naar Nannete om na te gaan of ze de les al op het punt stond te starten.

Ik werd wakker door het te irritante geluid van mijn wekker. Wil... Niet... Weg... Ik drukte op het snooze-knopje. Daar had je het weer, die vaste ochtend-scène. Ik stond nooit op als mijn alarm ging. Daarom stond die ook abnormaal vroeg. Al wist ik niet zeker wat beter was: te laat komen in de les of vroeg opstaan. Ik kwam niet graag te laat. Alle ogen dan op mij terwijl ik awkward uitlegde waarom ik te laat was. Nee, vroeg opstaan was toch een betere keuze.
Na een halfuur gaf ik het gevecht tegen mijn bed die smeekte om te blijven op en schoof mijn laken van me af. Het duiveltje op mijn ene schouder riep: 'Te koud! Blijf nog even liggen' het engeltje op de andere schouder zei: 'Ga eruit of je komt te laat.'
En het engeltje won. Oh, wat was ik toch braaf. Te braaf, misschien? Nja, eigenlijk wel.
Snel greep ik mijn outfit - een jeansbloesje en een skinnyjeans waar ik mijn sneakers met ingebouwde hak onderstopte. Zie je wel dat ik toch niet te braaf was? Ik had stiekem een hak zitten in mijn schoenen, die ik verstopte voor de rest. Ik zou gestraft moeten worden. Te veel? Oké.
Ik sloeg mijn tas op mijn rug, maar hij kwam iets harder aan dan gepland, waardoor ik zachtjes een kreun liet ontsnappen. Die zware pak boeken was niet bepaald vriendelijk voor mijn rug. Maar toch vond ik het nodig om boven de veel wegende lesboeken nog eens een dik leesboek mee te nemen. Wat moest ik anders doen tijdens pauzes waarbij ik meestal alleen zat? En ten slotte had ik vandaag ook literatuur, dus waarom geen boek meedoen?
Lichtjes gehaast stapte ik door de gang waar hier en daar nog kleine groepjes leerlingen stonden, die langzaamaan ook begonnen weg te gaan om hun les bij te wonen. Daaraan zag ik dat het toch wel een beetje laat begon te worden, dus ik verhoogde mijn tempo een beetje.
Eindelijk, literatuurlokaal. Ik gaf de deur een duwtje en stapte binnen. Terwijl ik een licht glimlachje opzette, liep ik naar de leerkracht. Een nieuwe, had haar nog niet gezien. 'Hallo, ik ben Thayeline Goldlock.' Ik gaf haar even een hand en liep dan door naar de stagiair. Well damn, die zag er ook niet bepaald slecht uit, moest ik eerlijk toegeven. Ergens klonk het wel verkeerd, hoe ik in mijn gedachten over hem bezig was. Hij was ten slotte een bijna-leerkracht. Maar goed.
Snel gaf ik hem ook even een hand en stapte daarna naar een tafeltje. Oké, nu snel beslissen. Wel of niet naast iemand gaan zitten? In deze 2 seconden-gesprekken met mijzelf was ik de beste. Goed, gewoon achter iemand. Niet ernaast. Ik gooide mijn boekentas luidruchtig naast het tafeltje en ging zitten, wachtend tot de les ging starten.

‘Waarom niet, er komen vast meer situaties waarin ik zonder voorbereiding mijn les zal moeten geven. Dus het is een mooie test..’ Ah, hij accepteerde de 'uitdaging.' Nannete glimlachte tevreden. ''Mooi, dan kan ik gelijk een beetje zien wat jij zoal in je mars hebt.'' sprak ze met een licht humoristische ondertoon. En ze maakte zich absoluut geen zorgen over zijn kunnen, al helemaal niet toen hij de briefschrijver onmiddelijk herkende en analyseerde. ''Prima gedaan, Zaid, ik kan niet wachten tot je aan het woord komt.'' Ja, nanna was vol met lof, ze was gewoon in een erg positieve bui vandaag. Haar eerste les en alles liep over een leien dakkie.
De leerlingen stroomden als een traag kabbelend beekje binnen en namen plaats. Kijk, daar kwam nummer twee al, een jongeman deze keer. 'Ik ben Xavier Suleiman.' Vriendelijk knikte ze hem toe. ''Ga maar zitten. Xavier.'' was haar simpele, maar vriendelijke antwoord. Ze deed meteen haar best om alle namen te onthouden, dat zou het lesgeven veel makkelijker en natuurlijker maken. Daarom was herhaling een handige truc, zo herinnerde je alles makkelijker.

“Goedendag Miss… Whiteman, toch?” Een miniscuul knikje, met de kenmerkende neutraal-vriendelijke kalmte die haar leeftijd met zich mee bracht. ''Ja, dat is correct, Nina. Welkom.'' In haar ooghoek zag ze hoe het meisje eerst vol interesse haar stagiair Zaid benaderde, om vervolgens neer te ploffen naast het andere aanwezige meisje- wat was haar naam ook alweer, ohja, Maraz.

"Nikita Juan." klonk het en een uitgestoken hand werd door Nanna vriendelijk maar kordaat geschud. Dit was een meisje van weinig woorden, zo veel was al duidelijk. ''Goeiemorgen, Nikita.'' begroette ze de jonge dame vervolgens. Nannete moest eerlijk toegeven: ze had niet zo veel kalmte verwacht. Nee, de oude vrouw had zich bij het opstaan mentaal voorbereid op klierende koters en vliegende papiertjes, geschreeuw en gepest, maar vooral algemene, diepe desinteresse. Niets van dat alles. Tot nu toe dan.

Leerling achter leerling volgde. Hmm. Het werd geen rustig lesje met twee aandachtige boekenwormen dus. Ach, gelukkig was iedereen beleefd en vriendelijk geweest en ook de stagiair leek heel wat in zijn mars te hebben als ze hem goed in had geschat. Dus dat zou allemaal goed komen. Ze had nu in het lokaal zitten: De eerste, het blauwharig meisje Wren, met naast haar Nina. In de hoek een jongen met een vrij stijve houding en neutrale blik, genaamd Xavier. Het tere kind met de lange haren, Nikita, wat als ze zich niet vergiste onder haar hoede stond. Vier, een prima aantal.

Maar het werden er vijf voordat het tijd was, nog een meisje. Een testosteron tekort bij literatuur was echter niets nieuws, dus daar keek ze niet van op. ''Ah, Thayeline. Nou, ga maar gauw zitten, kind.'' sprak ze, ondanks haar aanmaning niet onvriendelijk. Ze had enkel het idee dat dit het moment was voor het startschot.
_________________________________________________________

''Zo.'' Klonk het dan ook gauw nadat het blonde kind een plek gevonden had. De stem was luid en vastbesloten. ''We gaan beginnen.''
Een korte pauze volgde.

'"Mijn naam is Nannete Whiteman, je mag me aanspreken met Nannete of Nanna. Of iets anders, zo lang je maar respectvol bent. Vandaag is het onderwerp: Briefconversaties in de literatuur. Brieven zijn een belangrijke manier van communicatie als jullie je ouders willen bereiken. Maar dat is niet het enige nut dat ze hebben. Er bestaan prachtige boeken, die hun verhaal vertellen middels geschreven brieven van fictieve karakters. In onze bibliotheken kan je uitgaves vol conversaties vinden van schrijvers onder elkaar of van wetenschappers die de nieuwste bevindingen in samenwerking via brieven hebben gevormd!Wat ik dus wil duidelijk maken: Brieven zijn belangrijk en kunnen meer bevatten dan alleen de cijfers die je gehaald hebt.'' Ze stond op en draaide zich naar het bord om daar wat dingen op te schrijven.
Toen ze weer opzij stapte was deze tekst te zien:

Basis van de opbouw van een formele brief:

Adres ontvanger
Geachte/Beste ontvanger,
de eerste zin begint zonder hoofdletter. De informatie die je wil vermelden komt hier aan bod in losse alinea's.
Met vriendelijke groet,
Handtekening
Naam zender

''Wat we vandaag gaan doen is een kleine schrijfoefening, die Zaid en ik zullen beoordelen. Zaid is jullie stagiair die jullie vast wel kennen.'' Ze gebaarde kort naar hem, om dan weer verder te gaan. ''Jullie opdracht is het schrijven van een brief. Hiebrij heb je twee opties. Of je schrijft vanuit jouw perspectief aan een schrijver of een personage uit een boek. Of je schrijft namens een karakter of schrijver aan iemand, waarbij je je dus in moet beelden wat diegene zou zeggen en hoe hij of zij het zou verwoorden. Snapt iedereen dat?''
Na een kort moment voor vragen maakte ze haar uitleg af.
''We gaan echter nog niet meteen beginnen. Eerst komen er een paar voorbeelden langs die we bespreken, zodat jullie wat inspiratie op kunnen doen. Let goed op, alles wat er verteld wordt kán op tentamens gevraagd worden.''
''Ik geef het woord aan Zaid, die jullie het eerste voorbeeld zal uitleggen. Als je papier nodig hebt voor aantekeningen kan je je vinger opsteken dan breng ik je een blaadje. Verder graag stilte.''
Ze nam een stapeltje lijntjespapier en bekeek de groep leerlingen aandachtig. Had iemand een blad nodig? Veroorzaakte er iemand onrust?

[Sorry voor de vele tekst, maar er waren opeens zó veel leerlingen en toen moest ik ook nog alles uitleggen

De les-les start vanaf de horizontale lijn :3]

_{Een aantal scheldwoorden waren op het punt van uitbarsten. "Itai!" Verliet daar in tegen zijn keel, aangezien Clear niet helemaal bekend was met schelden. Snel greep hij naar zijn knie, die net een smakkerd had gemaakt tegen een pilaar, die om een of andere reden midden in het wandelpad was geplaatst. Waarom hij daar stond was hem onbekend, wel wist de albino dat het echt geen handige plek was om een pilaar neer te zetten. Het was dan ook niet de eerste keer dat Clear tegen het ding op botste, nee, zeker niet. De hoeveelste keer was het al? Elfde? Nee, twaalfde? Hoeveel keren het precies was gebeurd was een beetje onduidelijk, wel was het zeer zeker dat het meer dan één keer was gebeurd. Clear kon al niet bepaald veel hebben, dus dit voelde voor hem niet helemaal fijn. Daarbij was ook de timing niet geweldig, sinds hij op weg was naar de les en nog maar een aantal minuten had voordat deze begon. Zo snel als hij kon strompelde hij richting het klaslokaal, met alle obstakels van dien.

Ten eerste was er een leerling die blijkbaar ook haast had, wie hem pardoes opzij duwde. Er kon geen eens een sorry van af, en hij liet Clear gewoon zo op de grond liggen. Het was voor hem niets nieuws aangezien dat soort incidenten dagelijks gebeurden, maar toch. Het bleef asociaal. Daarna kwam er nog even iemand anders langslopen, terwijl Clear nog hulpeloos op de grond lag, en die stapte op zijn been. "Bedankt!" Schreeuwde hij het vrouwelijke persoon nog na, zonder effect. Moeizaam klom de witharige jongen overeind, waarna hij om zich heen keek om er zeker van te zijn dat er geen gevaar dreigde. Misschien was het toch een beter idee om het gasmasker niet op te hebben terwijl hij in de school was, de meeste leerlingen leken het niet op prijs te stellen, al begreep Clear daar niets van. Snel griste hij het masker van zijn hoofd af, waardoor zijn rode ogen zichtbaar werden. Hij paste amper in de tas, deze bulkte dan ook helemaal uit. Strompelend vervolgde hij zijn weg. Volgende keer eerder weg gaan als hij naar een les compleet aan de andere kant van de school moet, zei Clear tegen zichzelf.

Uiteindelijk bereikte een stroom van woorden over literatuur en andere dingen zijn oren. Hij was er, eindelijk! Ruim te laat, maar hij was er. Als hij moest kiezen tussen als te laat opgegeven worden, of als spijbelen, ging hij toch liever voor te laat zijn. Onrustig bleef hij even in de deuropening staan, en keek ongemakkelijk om zich heen. Even tellen, één, twee, drie, vier, vijf. Vijf leerlingen. Een zucht verliet zijn mond, waarna hij nog ongemakkelijker naar zijn schoenen staarde. Toen de lerares uitgepraat bleek te zijn en met een lijntjespapier voor zich ging zitten, zette Clear zijn eerste stappen het lokaal in. Schoorvoetend stond hij voor het bureau van de lerares, waarna hij snel een diepe buiging maakte om zijn respect te tonen. "M-Miss Nannete, het spijt me dat ik te laat ben!"

-Heerlijke kortheid /o/-}

Zad had een heel verslag over Clausius demandré moeten opstellen en was daarom zeer bekend met de schrijver. Hij had niet verwacht dat hij dit ook hier zou kunnen toepassen. Hij glimlachte kalm en negeerde op professionele wijze het bekijks dat hij van de leerlingen had. Hij had zijn eigen problemen waar hij mee kampte op het moment en hij moest niet zijn drankprobleem in de weg laten staan van zijn werk. Hij keek naar Nanette die op het punt stond de les van start te laten gaan. Haar uitleg was helder en duidelijk en hij glimlachte kalm. Zwijgzaam liep Zaid na de toelichting van Nanette naar het boek en bekeek het kort. Hij liet zijn hand vlug over de brief glijden en leek een filter er af te halen. Hij mompelde een binnenmondse spreuk en liet het voor de groep zweven. Op een projectie was de brief overduidelijk te lezen voor degene die het handschrift van Clausius konden lezen. Het waren sierlijke letters. ‘Het eerste voorbeeld wat ik aan jullie wil laten zien is een voorbeeld van een bekende schrijver en ontdekkingsreiziger die onder meer de meest belangrijkste vondst heeft gedaan voor de Erdste technologie. Een zeer belangrijk kristal dat zeldzaam te vinden is heeft Erd een zekere voorsprong gegeven op de overige planeten in Kovomaka’ Begon hij zijn inleiding. ‘Clausius Demandré schreef tijdens zijn ontdekkingsreizen veel verhalen over wat hij meemaakte en wist ze op een spannende wijze neer te zetten. Heer Demandré was hierdoor vaak van huis en om contact met zijn vrouw te houden schreven ze vaak door middel van brieven die door landlopers, een snel vossensoort en trouw aan de Erdse bevolking verstuurd. Het duurde soms 3 dagen voor er antwoord kwam op je brief en dat maakte het moment van zo’n brief vaak enorm intens en het verlangen om elkaar te zien groeide met iedere brief. Zoals je ziet heeft het eenzelfde opbouw.’ Sprak hij terwijl een voor een de geschreven onderdelen oplichtte als hij ze aankaartte. ‘In zijn laatste ontdekkingsreis wist Clausius het niet te overleven, en wist voor hij stierf nog een brief te versturen naar zijn vrouw.’ Sprak hij met heldere stem. Hij keek even opzij naar Nanette maar nam er niet te veel tijd voor. ‘Wat misschien in het eerste oog niet opvalt, maar zijn vrouw vrijwel direct zag aan zijn manier van schrijven en de woordkeuze, was dat de brief niet alleen een afscheidsbrief was. Noch was het enkel een brief die vertelde hoeveel hij van haar hield en hoe graag hij haar nog een keer wilde zien. Het bevatte een zekere sleutel naar de oorzaak van zijn dood. Clausius had veel concurrenten in het vak en de strijd liep soms heftig op.’ Sprak hij kalm. ‘Wanneer je goed kijkt is het duidelijk te zien dat er zekere letters niet een keer met een pen overschreven zijn, maar wel drie keer..’ sprak Zaid met een stem. Terwijl hij dat zei deed lichtte in de projectie van de brief juist die letters oranje op. ‘Nu lijkt dat op het eerste zicht niet apart. Maar als je de deze letters op een rij leest komt er een nieuwe tekst naar voren. ‘Nec spatIum, nec Tempus. quod nihil pRohibet AmoreM.’ Sprak Zaid met een vloeiende uitspraak. Terwijl de letters in de projectie, die door zijn lichtmagie tot stand kwam, het volgde. ‘Het is oud-dialect voor een bekende uitspraak in zijn boeken: Geen ruimte, geen tijd. Niets stopt mijn liefde.’ Sprak hij ter verduidelijking. ‘En nu kijken jullie vreemd op van de vreemde hoofdletters in de midden van een woord..’ sprak hij kalm. ‘Dat deden onderzoekers later ook, als je ze van voor naar achteren leest staat er NITRAM. Zijn vrouw had echter gelijk het boek er bij gepakt en wist te ontdekken dat het andersom gelezen moet worden.’ Sprak hij terwijl de letters van volgorde veranderde. ‘Martin, was de tekenaar van het boek, maar tevens een mede-reiziger op de vele reizen van Clausius. Hij wilde de eer nemen en het succes van Clausius tot zijn eigen maken. Door een moord te laten lijken op ongeluk en er met de ontdekking van door te gaan dacht hij de buit binnen te slepen.’ Sprak hij kalm. ‘Ware het niet dat Clausius achter zijn plannen kwam en nog een enkele brief naar zijn vrouw wist te schrijven waarin hij de dader op slinkse wijze wist te verstoppen.’ Sprak hij kalm. ‘Clausius heeft het niet overleefd, maar er blijken sporen dat hij zich verzet heeft of probeerde te vluchten.’ Maakte Zaid zijn zin kalm af. ‘Brieven zijn dus niet alleen gebruikt als simpel medium voor communicatie, ze bevatte soms ongezien meer informatie van wat er gaande is. Als er verder geen vragen zijn over dit voorbeeld, laat ik verder het woord aan Miss Nanette voor het tweede voorbeeld.’ Sprak hij toen met heldere stem en knikte even terwijl hij wachtte op mogelijke reacties van de leerlingen of zelfs de docente.

- excuses voor de laatheid -

_{Met kleine pasjes was ze naar een tafeltje in het midden gelopen en had hier plaatsgenomen. Ze legde haar veer netjes op haar tafeltje en plaatste haar potje inkt ernaast. Er kwam niemand naast haar zitten. Natuurlijk vond ze dat niet zo erg, want nu was er ook niemand die haar kon pesten. Ze voelde de blik van de andere meisjes in haar rug branden, niet nu al hé. Wat zenuwachtig schuifelde ze heen en weer op haar stoel. Ze wilde niet weer zo beginnen als op haar vorige school, niet nu al mensen die over haar roddelden of die haar kleineerden. Ze beet op haar lip en focuste haar blik op haar handen die zichzelf zowat fijn knepen. Miss Nanette kondigde aan dat de les ging beginnen en meteen was ze weer een en al oor. Ze kreeg te horen dat ze vandaag een schrijfopdracht gingen doen. Leuk. Ze toverde een kleine glimlach op haar gezicht en las de aantekeningen op het bord goed door. Zaid begon te vertellen over een of andere Clausius en Nikita ging helemaal op in zijn verhaal. Ze plaatste haar hand onder haar hoofd en keek geïnteresseerd naar de projectie die hij liet zien op het bord. Ze werd echter wat afgeleid toen er een laatkomer de klas in kwam lopen. De witharige jongen had iets waardoor ze een lichte blos op haar wangen kreeg. Meteen was ze wat afgeleid en keek naar haar schrijfveer die heel interessant was op dit moment. Maar haar ogen werden toch weer naar de witharige jongen getrokken. Waarschijnlijk een Puffoon, als ze het zo even snel was. Hij had wel iets van een wat mysterieus figuur en dat trok haar - als ze even eerlijk was tegenover zichzelf - best wel aan. Ze hoopte ergens vurig dat hij naast haar plaatsnam, maar aan de andere kant ook weer niet. Ze probeerde zich weer in te leven in het verhaal van Zaid, en hoorde nog net de laatste paar dingen. Ze slikte een keertje en keek naar de jongen, maar wachtte toen af tot Miss Nanette het woord weer ging nemen.}

Blijkbaar was hij niet onopvallend genoeg. De donkere kleuren die hij droeg in combinatie met de neutrale uitdrukking en zijn kalme exterieur zou niet veel aandacht moeten trekken, gokte hij zo, en meestal trok het ook geen aandacht. De meeste aandacht ging naar de mensen met een grote persoonlijkheid of degenen die letterlijk om aandacht smeekten en de rest werd in het hoekje van ''oninteressant'' geschoven. Duidelijk was hij toch interessant genoeg om door een blauwharig meisje opgemerkt te worden, die hem kort begroette. Hij groette haar terug met slechts een hoofdknik en liet haar verder met rust, zodat ze zich net zoals een groot deel van de meiden op de stagiair kon richten. Ook goed, zo kon hij ongestoord met de les bezig en kon hij gewoon weer weg zonder moeilijke conversaties te hebben gehad.
Xavier richtte zijn blik even op zijn tafeltje, bestudeerde kort wat er precies op lag en pakte een van de voorwerpen op: een witgrijze schrijfveer. Het lange veertje leek van een groot gevleugeld fabeldier te komen, vermoedelijk van de vleugel van een griffioen. De steel voelde sterk en stevig aan tussen zijn dunne vingers, maar hij wist dat het met weinige moeite gebroken kon worden. Met de vingers van zijn andere hand streek hij licht over de kleine veertjes die aan de steel vastzaten, die zacht als zijde voelden. Het deed hem denken aan de tijden op Gren, toen hij in de zomer terug ging naar zijn roots en zich daar omringde met de dieren in de wilde bossen, niets anders horend dan hun stemmen die woorden fluisterden. Hij wist wat ze zeiden over hem, maar hij wist ook waar ze dagelijks mee zaten, hoe ze leefden. Hij kon nooit terugpraten, omdat hij de dierentaal niet kende, maar hij kon ze wel tonen dat hij ze kon horen praten, dat hij ze begreep. Het was de reden dat hij uberhaupt levend uit dat bos was gekomen, want er waren ook gevaarlijke dieren aanwezig geweest die hem zo als lunch hadden kunnen nemen.
De veren van de adelaar die hij in die tijd had ''ontmoet'' leken qua kleur veel op de veren van die van een griffioen. Die van een griffioen waren echter langer en beter om te gebruiken als schrijfgerei door onder andere de lengte en de kracht van de steel. Hij legde de veer na enige dagdromen neer en keek op naar Miss Whiteman toen ze met de les begon. Een brief schrijven, dat zouden ze in het kort gaan doen, maar eerst zouden ze een paar voorbeeldbrieven te zien krijgen. Voor hem verscheen een brief van de heer Clausius Demandré, een schrijver waar hij wel van gehoord had, maar wiens bibliografie hij nog niet had kunnen doornemen. Hij bleek over zijn ontdekkingsreizen te schrijven en bleek een speciaal kristal te hebben gevonden waardoor de technologie van Erd ver vooruit was gegaan, verder dan die van de andere planeten. De brief die voor zijn neus hing, was echter geen verhaal van zijn ontdekkingsreizen. Het was een brief die hij naar zijn geliefde had geschreven om contact te houden. Xavier kneep zijn ogen iets samen en nam de inhoud van de brief globaal door. Clausius had een mooi handschrift, typerend voor een schrijver met de passie van de woorden die hij op papier had gezet. Sommige delen waren dikker geschreven en hier en daar waren er hoofdletters midden in een woord gebruikt. De reden was niet duidelijk, misschien was het zijn stijl, misschien was het slordigheid. Het verpestte het geheel echter wel. Zijn grasgroene ogen richtten zich weer op de stagiaire terwijl zijn vingers met de veer speelden. Hij legde de mysterie rond de slordigheden in de brief uit en het bleek dat het een hint was om mensen te waarschuwen van wie hem van het leven beroofd had. Slim van de gozer, maar niet zo slim om dan tóch dood te gaan. Hij had een mes door zijn buikwand kunnen steken, gif in zijn eten kunnen gooien. Zijn naam zou dan wel zwart worden en hij zou voor de guillotine geworpen worden - tenzij vluchten ook een optie was, maar dan zou hij in ieder geval niet aan de handen van de verrader sterven.
Xavier leunde achterover, zijn rug tegen de leuning van zijn stoel en keek voor een momentje weer naar de brief. Reivax zat kalm in de mouw van zijn vest. Hij hoorde hem fluisteren, zeggen dat hij niet begreep hoe Xavier dit interessant kon vinden. Sssht, straks horen ze je sissen.

PROFILE MAGICIAN

» ~literature classes: Sign up.~
» Literatuur les: H1 Het oude Puffoon.
» The power of the written word [literature & magic]
» ||Les literatuur #2, to be or not to be, van Nannete Whiteman||
» Just watching the history.

||Les literatuur, a brief history of letters in literature||

||Les literatuur, a brief history of letters in literature||

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen