Literatuurles I: Gedichten

Vroeg in de ochtend liep er een wekker af in de kamer van Florence. Meteen opende ze haar ogen, schakelde het geluid uit en stond op. Florence moest altijd vroeg opstaan omdat ze veel tijd nodig had voor haar uiterlijk: alles moest perfect zijn, eerder ging ze niet weg. Soms besteedde ze veel tijd aan haar uiterlijk en soms minder, dus daarom nam ze het zekere voor het onzekere en stond ze erg vroeg op.
Florence was een beetje zenuwachtig: vandaag mocht ze haar eerste les literatuur geven. Een week voor haar vertrek naar Kovomaka, was ze naar de grote bibliotheek van Shadra gegaan om even te zoeken naar een mogelijk onderwerp. Een boek over dichten had haar enorm aangesproken. Ze had nog enkele boeken over dichten gezocht, had ze uitgeleend en had haar les voorbereid. Daarna had ze haar boeken teruggebracht en vertrok ze naar Starshine Academy.
Terwijl ze haar tanden poetste, las ze snel even de bladeren over haar les door. Ze ging eerst de leerlingen laten komen, ging dan de regels overlopen en dan zou het echte werk beginnen. Ze had haar leerlingen laten weten dat ze een afbeelding moesten meedoen over iets wat ze zelf wouden. Daar zouden ze dan een gedicht over moeten schrijven.
Dan liep ze naar haar kleerkast. Ze had voor vandaag een zalmroze jurk met een kraagje en een riempje waar witte bloempjes op stonden, een paar zalmroze pumps met zwarte bloemen erop en enkele bijpassende juwelen. Haar outfit was zoals altijd tot in de puntjes verzorgd.
Na dit aan te doen liep ze naar haar kaptafel. Ze kamde haar haren en deed er het kapsel in dat ze gepland had. Ze maakte van 2 lokken een vlecht, maakte een knotje op de achterkant van haar hoofd en bracht de vlechtjes daar naartoe. Gelukkig lukte het meteen. Ze deed haar make-up en spoot wat lekker ruikend bloemenparfum op haar hals.
Nog een laatste keer las ze de blaadjes van haar les. Florence zuchtte even diep en liep dan met de blaadjes in haar handen naar het lokaal waar Literatuur in gegeven wordt. Ze drukte tegen de deur. Oh ja, die was op slot. Ze rende snel terug naar haar kamer om de sleutel van het lokaal te halen en rende dan weer terug, wat niet erg meeviel met de hoge hakken die ze droeg.
Ze opende het lokaal en stapte binnen. Op het bord schreef ze ‘Literatuur les 1: Gedichten’. Onder die zin schreef ze enkele regels. ‘1. Praten mag, maar niet te luid en te veel. 2. Blijf op je plaats zitten. 3. Wees beleefd. 4. Geen elektronica. 5. Luister als iemand aan het woord is.’ Na dit op te schrijven, ging ze aan de deuropening staan.
Haar blauwe ogen gleden naar de klok. De minuten tikten traag voorbij. Over enkele minuten zouden de eerste leerlingen komen. Ze hoopte dat iedereen op tijd zou komen: voor laatkomers zou er zeker een straf volgen. Florence haatte laatkomers. Het uur was duidelijk afgesproken, en als ze dat niet respecteerden, dan moesten ze niet komen.
Ook de regels moesten de leerlingen volgen. In dat soort dingen was Florence enorm streng. Maar over het algemeen was ze geen strenge leerkracht. De leerlingen hadden geluk dat ze nog mochten praten tijdens de les, en dat ze niet al te streng was in haar verbeteringen. De meesten gingen vast hoge punten halen voor hun gedichten, zo lang ze maar moeite deden.
Florence had ook gehoord van een stagiair. Ze wist nog niks van hem, zijn naam niet, zijn uiterlijk niet, maar ze hoopte dat hij ging opdagen. Ze ging toch al sowieso afspreken met hem en als hij hier niet ging komen, dan zou ze zich zeker weten boos maken. Maar ze verwachtte wel dat hij ging komen.
Ze keek nog even naar de klok en net op dat moment rinkelde er een luide bel. Een kriebeling gleed door Florence’s buik. Nu ging het beginnen: de leerlingen gingen nu toekomen en haar eerste les aller tijden zou beginnen. Ze zuchtte even en trok haar kleding recht.
Voetstappen klonken uit de gang. Zouden dat de eerste leerlingen voor haar les zijn. Ze keek even om de hoek en zag iemand aankomen. Ja, nu was het echt begonnen: Miss Florence’s eerste les literatuur.

Als je de opdracht in deze les goed volbrengt, krijg je de vaardigheid 'Poetry'. Florence is niet streng dus waarschijnlijk zal iedereen de vaardigheid krijgen Woot!

x Hopelijk komen er wat mensen ^^ x Je post moet niet enorm lang zijn, als je post ben ik al blij x

Zwijgzaam ging zijn oog loom open. Nog vijf minuutjes? Kon dat nog? Well hij moest zijn eerste dag niet al de slechte indruk uit gaan hangen. Hij kwam langzaam overeind en greep naar zijn hoofd. "Oh, boy...' kwam er moeizaam uit. 'Dat was een ruig feestje...' sprak hij met een mompeldende stem en opende zijn ogen wijder. 'Eh....waarom ben ik in prinsessenjurk?' vroeg Zaid zich hardop af. Hij zuchtte even, maar goed dat hij een privé kamer had geregeld en niet bij die koters op de afdeling sliep. Dit had een lachwekkend moment opgeleverd. Zwijgzaam liep Zaid de badkamer in, ontdeed zich van de zoveelste vermomming of kostuum dat hij aan had gehad en nam een warme douche. Niets verfrissender na een avond goed gedronken te hebben. En hij moest fris ogen en netjes op het werk verschijnen. Het was immers een docent die de eerste indruk moest krijgen en ook nog eens een beoordeling gaf. Na de douche afgezet te hebben deed hij zijn formele kleding aan. Vaak bekend door een groen blousje met daarover een wit giletje. Vervolgens een zwarte stropdas afgewerkt met een paar witte punten. Hij glimlachte en poetste zijn tanden. Hij had al de gelegenheid gehad om wat werk te doen voor de eerste les. Hij had meegekregen dat het over gedichten ging en dat zou nog eens helpen. Hij liep naar de boekenkast en zette zijn bril even op. Hij wees een paar boeken aan die vanuit de lucht begonnen te zweven en langzaam opeenstapelde. Zwijgzaam liep hij naar de stapel en controleerde hem. Ja, ongeveer vijf boeken over poëzie, dat moest voldoende zijn. Zwijgzaam tilde hij het op en wenkte zijn tas met zijn hoofd als een knik. Als een trouwe kameraad vloog het naar zijn andere hand die hij over zijn schouder had hangen. Met een kleine tandenstoker tussen zijn tanden om nog de kleine onbereikbare plekjes weg te poetsen met zijn tong, liep hij over de gangen. Hij negeerde sommige onbekende gezichten die hem nu al aanstaarde. Hij was niet de lelijkste en dat wist hij. Maar hij was gewend ze niet meer te zien, de starende meisjes. Well, hier moest het zijn volgens zijn gevoel. Zwijgzaam klopte hij op de deur en op deze. Een donkere en muff lokaal dat zwaar naar fosfor stonk deed zijn neus ophalen. Dat was dus het vuurmagielokaal. Hij keek even op de deur en zag een welbekend symbool. 'Ah well..' mompelde hij. Hij liep langs de deuren die de lokalen moesten vormen. 'Wood, Dark, Note....Music........Book...Gotcha~!...' mompelde hij. Hij klopte driemaal krachtig om zijn begroeting aan te kondigen en opende de deur langzaam. Hij keek even het lokaal in en keek opzij naar de docente die er zat. Hij spuugde de de tandenstoker met het grootste behendigheid in de prullenbak en draaide zich met een warme glimlach naar de docente. Dit wordt mijn supervisor? Oh boy~! Hoe knap ze er ook uit ziet, is ze wel gesneden voor dit vak. Leerlingen geboeid te houden en laat staan de zaken omtrent...ah well. Observeren is mijn taak hier voornamelijk.. ging het door zijn gedachten. Zwijgzaam liep hij naar haar bureau. 'Het ziet er naar uit dat mijn inlichtingen dus kloppen...' sprak hij vriendelijk en optimitisch. 'Ik ben zo vrij geweest om wat inspirerend materiaal voor de leerlingen uit mijn persoonlijke collectie te halen...' sprak hij en klopte een aantal keer op de boeken. Daarna ging hij wat recht staan en stak zijn hand netjes uit. 'Zaid Rhymnia...' stelde hij zich netjes voor. 'Ik zal de rol als stagiair de komende tijd op me nemen...' sprak hij met een tevreden glimlach die zekerheid uitstraalde. 'En het eerste onderwerp...ik heb er licht kaas van gegeten. Ik kan de leerlingen hier ongetwijfeld wel een stuk bij helpen.' sprak hij glimlachend en knikte. 'Ik mag aannemen dat u de docente literatuurstudies hier bent aan de StarShine Academy? Het is een genoegen u te ontmoeten...' sprak hij glimlachend en knikte toen beleefd. Zijn stem huiverde niet, toonde kracht en warmte uit. En een zeer zekere toon, alsof hij eerder voor een klas had gestaan en wist waar hij aan begon.

Chuuuuu~! Ik wil die ook met Grey hebben! Gezien Grey dat namelijk goed kan. Meeeh, ik ga dat niet redden. Grey heeft geen ability nodig ¬¬ hehee.

Uriah werd gewekt door het irritante gepiep van een wekker. Hij had er eentje aangeschaft omdat hij nog altijd een hekel had aan opstaan en ook nooit op tijd uit zijn bed raakte. Hij zocht de snooze knop op de tast, maar het resultaat was dat hij de wekker van zijn nachtkastje stootte en toch zijn bed uit moest komen. Hij checkte het uur even, waarschijnlijk was hij later op dan de gemiddelde leerling, maar hij besteedde dan ook geen uren aan zijn uiterlijk en ontbijt. Hij sprong de douche in, poetste zijn tanden en ging eens snel met zijn handen door zijn haren, want die lagen toch altijd warrig. Ook over zijn kleren hoefde hij niet lang te twijfelen een donkergrijs hemd op een zwarte broek, casual en stijlvol zoals gewoonlijk en door zijn rode haar zat er sowieso altijd wel wat kleur in zijn uiterlijk. Zijn rugzak had hij de vorige ochtend al klaargemaakt en er een foto ingestoken van een donkere met sterren bezaaide hemel, niet om een reden ze moesten een foto meenemen en Uriah had niet echt de moeite willen nemen om daar lang over na te denken en iets speciaal of emotioneels mee te nemen, nee gewoon de hemel. Zijn ontbijt bestond uit twee simpele boterhammen en een glas sinaasappelsap dat hij snel naar binnen werkte. Toen de bil rinkelde verbaasde hij zich over het feit dat dit waarschijnlijk de eerste dag was dat hij eens echt vroeg genoeg was opgestaan ‘een nieuw record’ dacht hij bij zichzelf en ging toen op weg naar het lokaal waar literatuur werd gegeven. Die dag mocht hij zich nog maar eens verbazen, want toen hij zijn hoofd in de deuropening stak bleek hij de tweede te zijn. Hij wandelde rustig binnen en koos bewust het plaatsje helemaal in de uithoek van de klas aan het raam, dat was nu eenmaal zijn favoriete plek. Literatuur, het zou een vak moeten zijn dat hem als Shadraan toch wel echt zou moeten interesseren, maar er was een probleem. Uriah had nooit echt fatsoenlijk leren lezen en schrijven. Zijn ouders hadden hem nooit naar school gestuurd en hij had zichzelf de beginselen van dezen vakken aangeleerd door oude kranten te bestuderen en door te spitten. Het Shadraans had hij zo al aardig onder de knie gekregen, maar bij het Kovomokaans durfde het soms nog wel eens lastig gaan, hopelijk maakte de leerkracht daar geen te groot probleem van. Hij dacht van niet, want op het eerste zicht zag ze er wel vriendelijk uit, maar schijn bedriegt. “Goedemorgen” zei hij nog voor hij ging zitten, gewoon uit beleefdheid.

Zoals de laatste tijd steeds vaker lijkt te gebeuren word Aressuka onrustig wakker bij de eerste ochtendlichtstralen. Normaal gesproken zou een Novaan rustig wakker worden, zij echter niet. Opnieuw had ze last van een nachtmerrie. Dit keer herbeleefde ze het moment dat ze haar zus Razina uit het oog verloor. Gapend zit ze op de rand van haar bed. Slaperig veegt ze haar vochtige ogen uit. Bléh, ze heeft helemaal geen zin om naar de les te gaan. Maar het blijkt Literatuur te zijn en daar is ze best nieuwsgierig naar. Dus friste ze zich op en trok haar kleding aan. Een donkerblauwe spijkerbroek, gympen en een felgroen T-shirt met lange mouwen. Daaroverheen trok ze een spijkerjasje aan. Ze pakte haar tas waar alles al inzat en ging in de grote zaal ontbijten. Nadat ze had gegeten zocht ze het lokaal voor Literatuur. Ze begint echter een te stressen, gezien het feit dat de bel net ging en ze nog niet binnen is. Het laatste wat ze wil is te laat komen in de les. Gelukkig vind ze dan toch het lokaal. Met een zucht van opluchting loopt ze naar binnen en ziet ze een vrouw staan. 'Goedemorgen Miss' zegt Aressuka met haar typische Novaanse glimlach. 'Aressuka Marina is aanwezig.' Vervolgens ziet Aressuka een jongeman bij het bureau staan. Misschien wel een stagaire. Ze glimlacht even vrolijk naar hem, om vervolgens een plaatsje te zoeken. Ze ziet wel iemand achterin zitten, maar omdat zij zelf liever in de tweede of derde rij zit, blijft de stoel naast hem onbezet. Hij krijgt tevens een glimlach van haar. Dan gaat Aressuka op de tweede rij in het midden zitten. Op die manier kan ze goed de les zien. Nu hoeft ze alleen nog maar rustig af te wachten tot de les begint.

Na haar dagelijkse ochtendrun stond Órelinde in de badkamer haar haar te drogen. Straks zou de bel weer gaan rinkelen en aankondigen dat de lessen binnenkort zouden gaan starten. Haar eerste les van vandaag was Literatuur, een les waar ze zich pas net voor had opgegeven. Haar ouders vonden dat als je goed geëduceerd wilde zijn, je ook lessen moest hebben gehad in Literatuur. Het gaf aan dat je zekere status bezat en een kind van de Luínwë zou een goede status tot zijn beschikking hebben. In de druk bezochte keuken wist ze een appel te pakken te krijgen en maakte daarna de weg naar haar kamer om haar “schooluniform” aan te trekken. Starshine had dan wel geen echt ingesteld uniform, dit leek het meeste op wat ze op haar andere scholen ook had moeten dragen. Een donkerbruine rok met rode tinten erdoorheen geborduurd en daar bovenop een witte blouse met links bovenaan het wapen van haar familie. Haar roodbruine haren liet ze losjes hangen op de bloem na die ze deze ochtend tijdens het rennen had gevonden. Een vuurrode roos, pas afgeknapt door een dier, was nu betoverd zodat het voor de dag goed zou blijven en als decoratie kon dienen. Simpele lage zwarte hakken eronder aan en haar gebruinde benen konden er ook nog mee door.
Órelinde was net op weg naar buiten toen een gemiauw haar stopte en ze omkeek naar Snow White die haar een afbeelding aangaf. Ach ja, de afbeelding die ze mee moesten nemen voor de les. Órelinde had geen idee wat ze met de afbeelding moesten gaan doen, maar het moest iets zijn waarover ze iets konden zeggen was het waarschijnlijk. Ze had een klein schilderijtje meegenomen, geschilderd door haar grootmoeder van een zonsondergang op Razen waarbij twee mensen verwikkeld waren in een dans. Bijna liet ze zich meeslepen door de geschiedenis van het kleine schilderij totdat Snow White haar de deur uit probeerde te duwen. ‘Ik ga al.’ Mompelde ze zachtjes. Met haar eigen lengte en de extra hoogte van de hakken torende ze bijna boven iedereen uit. Over het algemeen was ze even lang als de jongens nadat ze door hun groeispurt waren gekomen en niet veel meiden konden aan haar hoogte toe komen. Hierdoor was ze ook niet makkelijk te overzien en gingen anderen uit de weg als ze zagen dat ze erdoorheen moest. Aan ieder nadeel zat wel een voordeel vast. De deur naar de klas stond al open en na een snelle klop betrad ze het lokaal. 4 mensen waren aanwezig waarvan ze doorhad dat de vrouw in het zalmroze de docente moest zijn. Ze maakte een kleine buiging door even door haar knieën te gaan. ‘Goedemorgen Miss.’ Hierna nam ze een plaats waarbij ze goed naar buiten zou kunnen kijken op de derde rij en legde haar afbeelding voor haar neer. De les was nog niet begonnen dus ze kon nog wel even dromen over het verhaal achter de dansers of niet? Te laat, ze was al weggedroomd.

Florence hoorde 3 klopjes tegen de muur en dan hoorde ze de deur opengaan. De persoon die binnenkwam was een jongeman, die er te oud uitzag om een leerling te zijn. Hij zag er niet veel ouder uit dan haar. De jongeman liep naar haar bureau en spuugde behendig de tandenstoker die hij in zijn mond had in de prullenbak. 'Het ziet er naar uit dat mijn inlichtingen dus kloppen...' hoorde ze hem zeggen. 'Ik ben zo vrij geweest om wat inspirerend materiaal voor de leerlingen uit mijn persoonlijke collectie te halen...' Hij klopte enkele keren op de boeken die hij bij had. Hij moest vast de stagiair zijn, anders zou hij haar wel anders aangesproken hebben. Het was een enorm pluspunt dat hij zelf wat had meegebracht. Hij stak zijn hand uit en stelde zich voor. 'Zaid Rhymnia...' Beleefde schudde Florence zijn hand en hoorde dan hoe hij zei: 'Ik zal de rol als stagiair de komende tijd op me nemen… En het eerste onderwerp...ik heb er licht kaas van gegeten. Ik kan de leerlingen hier ongetwijfeld wel een stuk bij helpen.' Hij knikte even. Dat was nog een pluspunt voor zowel hem als haar: hij ging zeker goede punten krijgen, en zij moest minder doen omdat hij de leerlingen ook zou kunnen helpen. 'Ik mag aannemen dat u de docente literatuurstudies hier bent aan de StarShine Academy? Het is een genoegen u te ontmoeten...' Hij knikte beleefd. Florence antwoordde: 'Inderdaad, ik ben de leerkrachte Literatuur voor dit jaar. Florence Méganne, ook aangenaam u te ontmoeten.' Ze gaf een kort knikje en glimlachte even kort naar Zaid, tot ze de deur weer open hoorde gaan.
Een roodharige jongen kwam de klas binnen. Hij wandelde rustig binnen en liep naar de uithoek van de klas aan het raam. Voor hij zich neerzette op de stoel, zei hij nog: 'Goedemorgen.' Hij mocht ook best zijn naam zeggen, dan kon Florence hem op aanwezig zetten. 'Goedemorgen, jongeman, zou ik je naam mogen weten? Dan kan ik je op aanwezig zetten op mijn lijst hier en hoef ik je niet heel de tijd jongeman te noemen.' Ze stak haar lijst even omhoog om het duidelijk te maken en bleef de jongen aankijken tot een nieuwe leerling haar intrede maakte in het lokaal.
Het was een bruinharig meisje met groene ogen. 'Goedemorgen Miss' zei ze. Ze was aan het glimlachen, dat gaf Florence een vrolijk gevoel. De vrolijke leerlingen waren de wereld nog niet uit, gelukkig. Dit meisje was vast een Novaan, die waren altijd zo vrolijk. 'Aressuka Marina is aanwezig.' zei het meisje nog voor ze op de tweede rij ging zitten. 'Goedermorgen, Aressuka.' zei Florence voor ze een vinkje zette naast 'Aressuka Marina' op de lijst.
De volgende leerlinge kwam het klaslokaal binnen. Het meisje maakte even een buiging en zei dan: ‘Goedemorgen Miss.’ Florence zei: 'Goedemorgen, mag ik je naam weten zodat ik je op aanwezig kan zetten?' Het meisje ging op de derde rij zitten en legde de afbeelding voor haar neer. Oh ja, die afbeelding, zij was de enige waarvan ze tot nu toe wist dat ze de afbeelding bij had. Hopelijk was de rest het niet vergeten. Het was de eerste les, dus ze ging nog geen straf geven. Ze had reserveafbeeldingen mee voor de vergeetkousen die er waren. De volgende les zouden er wel sancties uitgedeeld worden aan de leerlingen die niet deden wat er opgedragen was.
Ze ging opstaan en keek naar de drie leerlingen die er al waren. 'Goedemorgen iedereen. Ik ben Florence Méganne en ik ben jullie leerkracht Literatuur voor dit jaar.' Ze keek even rond in de klas. Zou ze de opdracht al uitleggen zodat de al aanwezige leerlingen al konden beginnen? Ach ja, waarom niet. 'Wel, ik zal al de opdracht geven aan de leerlingen die er nog zijn. Het is dus de bedoeling dat je rond de afbeelding die je mee hebt gebracht - tenminste, dat hoop ik toch - een gedicht gaat schrijven. De vorm, dat maakt helemaal niets uit. Elfjes, haiku's, rijmende gedichten, niet-rijmende gedichten, kies maar helemaal zelf!' begon ze te spreken. 'En voor de leerlingen die hun afbeeldingen niet bij hebben: hier liggen nog wat reserveafbeeldingen.' Ze nam de afbeeldingen uit haar tas en legde ze op haar bureau. 'Als je geen afbeelding hebt, kom dan maar eentje halen. Het is de eerste les dus er is nog geen sanctie, maar ik wil wel dat je in de volgende les in orde bent, anders zullen er gevolgen zijn.' Ze knikte even zacht. Moest ze nog iets zeggen? Nee, dat was het wel. Met een warme glimlach keek ze naar de leerlingen en ging weer achter haar bureau zitten, wachtend op de leerlingen die nog zouden komen.

•Gelieve je afbeelding of te beschrijven of in spoiler onder je post te zetten. Als je een 'reserveafbeelding' gebruikt, zet hier dan ook een foto van onder je post of beschrijf 'm. Het gedicht mag je van internet halen of zelf schrijven, maakt me helemaal niet uit xD
•Dit is de voorlaatste kans om in de les te komen, na mijn volgende post mag je er nog in maar dan ben je te laat
x 789 woorden x

Zaid liep met de bundels om inspiratie te geven aan de leerlingen de klas binnen en zette deze op een tafel langs het bureau van de docente voor hij zich netjes voorstelde. Het leek een gezellige vrouw maar iets deed hem licht ongemakkelijk voelen en ergens weer zo vertrouwd maar hij besteede er weinig aandacht aan. Hij nam rustig plaats naast het bureau en bleef daar in een statige houding staan en keek rustig naar de leerlingen die zich niet eens voorstelde aan de docent zodat ze netjes iedereen kon afstrepen. Ze was nog niet bekend met namen, net als hem gloednieuw hier. De vervloekte kereltjes en dametjes mochten dat gerust eens over nadenken. Een beetje logica mistte ze nog. Maar niet getreurt samen met Miss Florence zouden ze dat wel eens bijbrengen aan deze personen die de banken vulde. Zaid zijn ogen gingen kort opzij om te kijken hoe Florence notities maakte op het aanwezigheidsformulier. Hij bekeek iedere krul die ze neerzette om er iets van te leren. Toen Miss Florence begon met het uitleggen van de opdracht luisterde hij aandachtig en hij glimlachte lichtjes. Zwijgzaam haalde hij een foto uit zijn zak en trok aan de zijde en met behulp van wat magie gloeide hij op en werd de foto vergroot. Hij hing het zonder teveel geluid te maken achter Florence op het bord. Uit eigen iniatief zou hij voor een voorbeeld zorgen toen ze klaar was haalde hij een papier uit zijn zak en wierp een krijtje uit zijn binnenzak op en ving deze op. Hij liet het lichtopgloeien en wierp het met een lichte worp naar het bord en maakte een connectie met het papier. Het begon in net handschrift de tekst op het papier over te schrijven op het bord zodat het leesbaar van de leerlingen was. Terwijl het krijtje zijn werk deed draaide hij zich weer naar de klas met een tevreden glimlach en keek naar Miss Florence met een klein knikje en wachtte geduldig tot de leerlingen zijn of haar afbeelding pakte en starte met het dichten zodat hij rustig de klas in kon gaan lopen voor wat hulpbiendende tips.

Alright ik heb meerdere voorbeelden die je mag inbeelden ik zelf zat te denken aan deze Waterbend Dreams - by me

Een doffe plof was door heel de ruimte te horen, gevolgd door een lichte kreun en wat zacht gevloek. Hij had gisteren gewoon eerder terug naar het kasteel moeten komen in plaats van nog wat op de tafel te gaan dansen met een of ander random meisje dat per se had willen dansen. Toch begreep hij ergens nog altijd niet dat mensen het leerlingen van de school afraadden om naar discotheken te gaan. Waarom zouden ze dan die discotheek zo dicht bij een school zetten als ze niet wilden dat leerlingen ernaartoe gingen. Nee, de jongen begreep volwassenen nog altijd niet en zou hen waarschijnlijk nooit echt begrijpen. Even hief Charlie zijn arm op, trok zijn kussen van het bed af en legde deze op de grond zodat hij toch nog even verder zou kunnen slapen. De hoofdpijn zorgde ervoor dat hij zijn ogen gewoon amper kon openhouden, maar na een tijdje stond hij toch met lichte tegenzin op en legde zijn kussen en deken terug op het bed om daarna een setje kleding uit de kast te trekken en naar de badkamer te lopen. Tergend traag deed hij zijn kleren aan die bestonden uit een spijkerbroek, een wit hemd en een paar beige gympen. Op zijn gemak ging hij met zijn hand door zijn haren terwijl hij terug naar de slaapkamer liep. “Allen, ben je klaar?” Het was literatuurles met een nieuwe leraar, dus zo erg was het waarschijnlijk niet als ze te laat zouden komen. Ze trokken zich er toch nooit echt iets van aan en meestal kwamen ze er nog goed vanaf ook nog. Charlie wierp even een blik op zijn tas die ergens in een hoek gedumpt was en twijfelde even of hij hem mee zou nemen of niet. Natuurlijk zouden ze een goede indruk maken als ze eens in orde zouden zijn met hun spullen, wat dus betekende dat ze een foto moesten meenemen, maar wat zou hij geven om zijn eerste indruk? Ze hadden al een hele reputatie opgebouwd waardoor geen een leraar meer verwachtte dat ze altijd in orde zouden zijn, dus waarom zou hij moeite doen om ergens in de rommel nog een foto te gaan zoeken?

Vanaf het moment dat hij merkte dat zijn broer klaar was, liep de jongen de kamer uit en rekte zich nog eens even uit terwijl hij zich een weg naar het lokaal baande. Zoals altijd stonden zijn rossige haren slordig en hingen ze half voor zijn blauwe ogen. “Zou die leraar ook zo rustig met ons omgaan als Master Laurent of zou ze meteen uit haar vel springen?” Een klein grijnsje kroop om zijn lippen terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek stak. Ergens mistte hij Laurent wel. Die man had hen zover gekregen dat ze naar hem luisterden zonder al te veel opmerkingen te maken. Daarbij was hij -waar anderen allang uit hun vel zouden zijn gesprongen- rustig gebleven en had zelfs wat gelachen om hun grappen. Wel, hij was erg benieuwd naar hoe ver ze bij deze dame konden gaan, iets dat hij sowieso eens ging testen. Net over de grens gaan was gewoon een van hun specialiteiten en zoals bijna iedereen ondertussen ook wel wist, maakten ze geen verschil tussen jong en uit. Toch was Savador nog altijd het leukste en spannendste om wat te jennen aangezien hij wel genoeg macht had om hen rechtstreeks te kunnen straffen en zijn reactie was altijd ze leuk om te zien. Met een brede grijns gooide Charlie de deur van het lokaal open en liet zijn ogen even over de aanwezige mensen heen glijden. Oe, blijkbaar hadden ze dus ook een stagaire, dubbel zoveel pret om voor wat irritatie te zorgen en te zien wie er het snelst geïrriteerd raakte. "Goeeeedemorgen Miss. Charlie en Allen Springs present. Hebben we iets gemist?" Het was gewoon expres dat hij hun namen tegelijk zei, aangezien leraar en zelf medeleerlingen het niet voor elkaar kregen om hen uit elkaar te houden. Het was gewoon geweldig om te zien hoe iedereen telkens weer probeerden te raden wie wie was. Met een vrolijke tred liep Charlie verder het lokaal in en plofte aan een nog lege tafel neer. Zijn mondhoeken waren omgekruld in een grijns terwijl hij zijn handen ineen vormde en met fonkelde ogen naar de vrouw vooraan keek, wachtend op de uitleg over wat ze juist moesten doen.

Little flut, but moet er terug even fatsoenlijk inkomen met le Charlie

Uriah was zoals gewoonlijk weer in gedachten verzonken en keek op toen de leerkracht klaarblijkelijk iets gevraagd had. Het duurde nog enkele seconden voor hij besefte dat ze naar zijn naam had gevraagd. "Ow excuseer de naam is Uriah Pentragon" hij keek even opzij en kruiste de blik van de stagaire die hem blijkbaar had zitten aankijken. Hij hield er niet van bekeken te worden dus dacht hij dat wanneer hij zijn blik afwendde die stagaire hetzelfde zou doen. Terwijl miss Florence de opdracht uit begon te leggen moest Uriah zich inhouden om geen geërgerde zucht te slaken. Hij had zich voorbereid op het lezen van een verhaal en dat dan misschien te ontleden of de werken van een bepaalde schrijver te doorlopen, maar op dichten had hij zich allesbehalve voorbereid. Eigenlijk had hij het moeten weten, waar zouden ze anders die afbeelding voor hebben moeten meenemen. Hij legde de prent met de donkere hemel op zijn bank en scheurde een vel papier uit zijn schrift toen net op dat moment twee jongens binnen kwamen. Hoewel Uriah hen nog nooit eerder gezien had herkende hij ze wel, ze hadden nu eenmaal een reputatie op deze school en als hij de verhalen en geruchten mocht geloven dan zou deze les nog best spannend kunnen worden. Hij kon het niet laten even te grijnzen terwijl hij met zijn potlood tegen het papier tikte. 'Ok een gedicht' zei hij en begon cirkeltjes in de kantlijn te tekenen. Wanneer hij inspiratieloos was begon Uriah altijd willekeurige figuurtjes op zijn blad te tekenen, normaal gezien hielp dat wel, al liet zijn inspiratie het nu wel echt voor bekeken. Misschien kon hij iets bedenken wanneer hij zich op een ander gedicht baseerde, maar hij kende helemaal geen gedichten behalve dan van die kinderrijmpjes die de kinderen die door zijn straat holden soms zongen.

Hmmm... Slaap.. Zo warm. Zijn deken.. Hij wilde deze plek nooit meer verlaten. Waarom veranderde zijn bed zodra hij sliep in een geweldige plaats, terwijl het in de avond altijd zo onaanlokkelijk leek? Dat resulteerde in lang opblijven en tot laat uitslapen. op zich een heerlijke dagsbesteding, alleen de leraren waren er niet zulke fans van. En aangezien ze toch af en toe een lesje bezochten, gewoon voor de lol, moest hij opstaan. Bah. Nog heel eventjes, beloofde hij zichzelf, dan sta ik op. En uiteraard doezelde meneer gewoon weer weg. “Allen, ben je klaar?” De stem van zijn broer waakte hem uit zijn sluimer. Met moeite dwong hij zichzelf om op te staan, om vervolgens slaperig te gapen. Na een blik op Charlie grinnikte hij. Nieuwe leraar, dat was het. Literatuurles van een groentje, kon het nog beter? Onmiddelijk schoot hij in actie, greep de kleding die hij op het oog had. Identiek aan die van Charlie, yes. Een normale spijkerbroek, een simpel wit hemd en een paar gympen, al waren de zijne lichtblauw als een onbewolkte hemel in plaats van beige. ''Euhh... Nu ben ik wel klaar.'' sprak hij met een grijns. Charlie zou het hem toch niet kwalijk nemen. Dat wist hij zonder het ook maar te controleren. Vlug griste hij twee potloden mee en deed die in zijn broekzak, waar ze net uit staken. Tijd om te gaan.
“Zou die leraar ook zo rustig met ons omgaan als Master Laurent of zou ze meteen uit haar vel springen?” Allen ging mee in de gedachtengang van zijn broer. '"Er is maar één manier om dat uit te vinden, mijn beste broer...'' grijnsde hij. Achter zijn broer aan kwam Allen. Niet omdat hij de passieve van de twee was, maar gewoon omdat het nu zo uitkwam. "Goeeeedemorgen Miss. Charlie en Allen Springs present. Hebben we iets gemist?" En daar begon het al. Voordelen van tweelingen zijn moest je gewoon uitbuiten. Dat was een plicht als je humor en irritatie door de school wilde verspreiden bij respectievelijk leerlingen en saaikoppen- zoals leraren. ''En we hebben er zín in!'' sprak hij vrolijk. Geen flauw benul had hij van wat ze eigenlijk moesten doen. ''Waar hebben we precies zin in?'' Op het bord stond een gedicht. Literatuurles hé. Dat viel te verwachten. Hij plofte naast zijn broer neer en gooide een van zijn potloden op diens tafel. Met zijn eigen potlood speelde hij wat door het tussen zijn vingers rondjes te draaien. ''Zoals altijd goed voorbereid.'' mompelde hij tevreden. Het potlood werd met een licht tikje op tafel gelegd, waarna Allen zijn armen achter zijn hoofd vouwde en iets achterover leunde. Een korte gaap, de jongen rekte zich uit. Daarna ging hij weer redelijk normaal zitten, al was aan zijn houding wel te zien dat hij én moe was én niet de ijverige studiebol die leraren graag hadden.

De vroege ochtend op een mooie lente dag. Vogels vloten vrolijk buiten, de zon verwarmde bescheiden de wereld en studenten maakte zich klaar om een nieuwe dag te beginnen. Rustig waren de meeste leerlingen nu bezig met hun ochtendroutine. Andere iets minder rustig, waar Earia ook onder viel. Als een ontsnapte gevangenen stormde ze verward door de gangen heen, schoudertas stevig vastgeklemd met haar rechterhand om te voorkomen dat hij door haar snelheid van haar schouder zou glijden. Links? Rechts? Rechtdoor? Nee, ze moest hier rechts, ze was hier al eens links gegaan en toen kwam ze weer uit bij het lokaal van vuurmagie. Rechtsaf proberen nu dan maar. Opnieuw zette ze een sprit in door de gang. Zo ging het nou al de hele ochtend. En te bedenken dat ze haar ochtendroutine zo goed had begonnen…
Ze was iets eerder vroeg opgestaan zodat ze in alle rust haar mediatie af kon maken en zodat ze er zeker van was dat ze op tijd in de les aanwezig zou zijn. Douchen en ontbijten had ze expres ook wat sneller en eerder gedaan. Omkleden was ook een klus geweest wat ze snel verricht had. Ze had simpele kleding uitgezocht. Een turquoise gekleurd hemdje, zwarte broek waarvan ze de pijpen weg had gestopt in haar zwart met turquoise gekleurde laarzen. En over haar hemdje had ze haar standaard jack aangetrokken, wat evenals de rest van haar outfit in zwart en turquoise gekleurd was, met een beetje wit. Het was simpel, maar makkelijk en snel aan te trekken. Daarbij viel ze niet zo op met deze kleding. Precies zoals ze het wilde. Tevreden had ze nog even haar schoudertas nagekeken om te checken of ze echt alles bij zich had, waarna ze hem over haar schouder heen had geslagen, haar cap nog even over haar hoofd trok en toen vertrok naar het lokaal. In tijden had ze niet zo breed geglimlacht. Ze voelde zichzelf van binnen helemaal stralen. Tot ze aankwam bij de gangen met alle lokalen. Daar begon de paniek al een kleine rol te spelen. Hier begon de echte uitdaging van deze ochtend; het lokaal vinden. Maar een simpel concept als de weg vinden zou haar goede humeur deze ochtend niet kunnen verpesten. Ze was toch te vroeg geweest, dus kon ze in alle rust opzoek gaan naar het juiste lokaal. Daarbij, hoe moeilijk kon het nou eigenlijk zijn, een lokaal vinden? Het zou vast allemaal wel goed komen.
Maar Earia kwam er al snel achter hoe lastig het kon zijn om de weg te vinden. Vijf minuten waren verstreken en nog altijd was ze niet op het juiste pad gekomen. Tien minuten waren voorbij getikt op de klok en nog altijd had ze geen idee waar ze moest wezen. Vijftien minuten waren verspild en nog altijd liep Earia als een hopeloze, verdwaalde ziel door de gangen. Paniek begon nu langzaam bezit van haar te nemen. Bij elke minuut die voorbij tikte op de klok versnelde Earia haar pas wat, tot ze uiteindelijk op rensnelheid de gangen afzocht. Waar was het!? Dit was belachelijk! Waarom moest dit haar nou weer gebeuren? Waarvoor had karma haar deze ochtend gestraft? Als haar vader haar nu eens zou zien… Ze kon zich zijn boze, teleurgestelde blik al helemaal voorstellen. Een gedachte die ervoor zorgde dat ze nog harder begon te rennen.
Al rennend liet Earia gehaast haar blik over de deuren die ze voorbij stoof glijden, zoekend naar het symbool voor de juiste les. En bij elk verkeerd symbool werden haar stappen groter en sneller. Tot haar ogen een klein boekje op de deur ontdekte. Van schrik wist ze niet hoe snel ze tot stilstand moest komen waardoor ze nog zo een twee meter verder schoof. Bestuderend bekeek ze het symbool op de deur om er zeker van te zijn dat dit écht het lokaal was waar ze moest wezen. Dit was het! Goddank! Gehaast opende Earia de deur en stapte ze het lokaal binnen. “Earia Izard, sorry dat ik te laat ben mevrouw!” riep ze op adem komend terwijl ze meteen naar voren boog in schaamte en verontschuldiging, ogen stijf dichtgeknepen. Een aantal verwilderde, witte haarlokken vielen onder haar cap vandaan langs haar gezicht, de lichte, rode kleur die haar gezicht begon te krijgen een beetje verbergend. Ze was klaar voor de uitbrander, voor haar straf. Ze verdiende het. Stommiteiten als deze mochten niet ongestraft gaan.

Rustig wachtte Aressuka af op wat er gaat komen. Ze ziet nog enkele leerlingen binnenkomen en hoort vervolgens de uitleg van de leerkracht. Het is dus gedichten schrijven. Nu snapt Aressuka ook waarom ze een afbeelding mee moest nemen. Ze pakt de afbeelding uit haar rugzak. Het is een foto van haar huisdier Vulpes. De foto had ze niet lang geleden gemaakt in Oaks Field. Met een glimlach bekijkt ze de foto, Vulpes staat er namelijk erg leuk op. Nu moet Aressuka alleen nog maar een gedicht verzinnen. Moet het eigenlijk per sé rijmen? Ze weet het niet zeker en besluit dan maar om gewoon dingen op te schrijven die in haar opkomen.

Verstoten en verhongerd,
verloren en eenzaam.
Gevonden en gevoed,
Geaccepteerd en bevriend.

Je bent meer voor me dan een vos,
je bent mijn vriendin.
Altijd waak je over me,
spelen is jouw ding.

Dat wij elkaar nooit mogen verliezen,
mijn lieve Vulpes.

Aressuka kijkt even naar wat ze geschreven heeft. Ze hoopt maar dat dit een beetje hetgene is wat Miss Florence verwachte. Een beetje zenuwachtig loopt ze naar haar toe. 'Miss, is dit een goed gedicht?' vraagt ze beleefd.

een foto van Vulpes:

(Meh, beetje flutjes vrees ik. Maar ik wilde je niet langer laten wachten

)

Snel was Órelinde het lokaal ingestapt om meteen bij de docente een buiging te maken. ‘Órelinde Luïwè Miss.’ Zei ze glimlachend voordat ze naar een stoel op de derde rij liep met het schilderijtje in haar handen. Door haar grootmoeder geschilderd meer dan vijftig jaar geleden nadat ze haar man had verloren in de oorlog en altijd goed gehouden door middel van spreuken, lag het voor vandaag in haar handen. Ze zuchtte even voordat ze opkeek naar de docente die al was begonnen te praten over de opdracht van vandaag. Ze moesten dus een gedicht erbij schrijven? Florence had ook niet met een moeilijkere opdracht haar eerste les kunnen beginnen of wel? Voorzichtig staarde ze weer naar de afbeelding en kreeg een triestige aanblik. Ja, ze wist precies wat ze zou moeten schrijven, alleen wist ze niet wat haar grootmoeder ervan zou vinden als ze het te zien zou krijgen. Hopelijk zou ze het niet zien als verraad voor het vertellen van haar verhaal zonder het eerst te vragen, maar daar was het nu te laat voor. Met de veer in de hand begon ze te schrijven, meerdere malen dingen doorkrassend om het vervolgens op een net iets andere manier te verwoorden toen er iemand binnen kwam. Nee wacht, het waren twee mensen die er hetzelfde uitzagen. Identieke tweeling. Wow, okee.. Órelinde wist dat het wel vaker voorkwam, maar het was zeldzaam om twee identieke tweelingen op een school te hebben. Kalm boog ze zich weer over het vel en schrapte de laatste twee zinnen weer door. Die waren niet goed genoeg. Even later pakte ze er een nieuw vel bij en schreef over wat er was overgebleven van het gedicht in de juiste plaatsen.

De muziek staat aan,
en ik laat me leiden door mijn emoties.
Mijn gevoel leidt me de weg,
waar ik ook voor kies.

Ik kan dansen wanneer ik wil,
blij, verdrietig, verliefd of boos.
In dansen kan ik gewoon mijn gevoel uiten,
dat hoor je aan de muziek die ik koos.

Misschien is het voor de kick,
of voor de prijs met een wedstrijd.
Misschien voor alle aandacht,
of dat ze zien wat voor leven ik leid.

Mijn voeten houden mijn lichaam niet bij,
het gaat zijn eigen weg.
Dansen is een deel van mijn leven,
bewegen zonder dat ik iets zeg.

Ik laat me meesleuren door de muziek,
overal ga ik naartoe.
Al dans ik uren, dagen, maanden,
maar van dansen word ik nooit moe.

Al vanaf kleins af aan gedanst,
Het is mijn lust en mijn leven,
Jammer genoeg kan ik nu niet meer dansen,
Verslagen door een blessure.

Toch wens ik nog iedere dag dat ik mijn oude leventje weer kon leiden.

De laatste zin had ze groter en iets dikker gemaakt zodat daar de nadruk op zou vallen en daarna zat ze er een tijdje naar te staren. De woorden klopten, maar ze wist niet of het gevoel er ook in over zou worden gebracht en daar ging het vooral om. Als je het las en het verhaal erachter wist zou het perfect in elkaar moeten vallen, dat is wat ze had gelezen over poëzie, maar Órelinde wist niet zeker of ze dat ook werkelijk had gedaan.

Terwijl Florence bezig was met aan te duiden wie aanwezig was en wie niet, hoorde ze achter zich hoe Zaid bezig was met zijn gedicht op het bord schrijven. Ze besteedde er niet zoveel aandacht aan en schreef verder aan de notities. Als het geluid van het krijtje opgehouden was, draaide ze haar hoofd even richting Zaid. Haar ogen gleden even snel over de zinnen van Zaids gedicht. Op zijn gezicht stond een tevreden glimlach en hij knikte even naar Florence. Zij glimlachte terug met een warme lach op haar gezicht – het was een prima gedicht en een goed voorbeeld voor de leerlingen die nog niks wisten.
Toen de deur van het lokaal plots openging draaide Florence haar hoofd met een ruk om. In de deuropening zag ze twee jongens staan die duidelijk een tweeling waren. 'Goeeeedemorgen Miss. Charlie en Allen Springs present. Hebben we iets gemist?' Oh nee, een tweeling. Dat ging onmogelijk worden om uit elkaar te halen. Ze duidde de twee namen die ze net gehoord had aan en keek dan weer naar de jongens. Een van hen liep vrolijk naar een tafel en ging zitten. 'En we hebben er zín in!' zei de andere vrolijk. 'Waar hebben we precies zin in?' zei die nog. Oh god, dit ging niet goedkomen. 'Literatuurles.' antwoordde ze met een licht geïrriteerde blik in haar blauwe ogen. Oh nee, een tweeling. Dat ging onmogelijk worden om uit elkaar te halen. Ze duidde de twee namen die ze net gehoord had aan en keek dan weer naar de jongens. 'Ik leg de opdracht zo dadelijk nog eens uit, als iedereen er is.'
'Ow excuseer de naam is Uriah Pentragon.' zei de roodharige jongen in de uithoek van de klas. Hij nam zijn afbeelding en legde die op zijn bank. Hij na een blad en grijnsde even toen de tweeling binnenkwam, wat volgens Florence geen goed teken was. Hij tikte even tegen het papier en begon daarna cirkeltjes op zijn blad te tekenen. Hij zou misschien beter wat beginnen dan te zitten tekenen. 'Uriah, als het niet lukt, dan mag je altijd hulp vragen aan mij, of aan de stagiair Zaid, want daar zijn wij immers voor. We kunnen helpen als het nodig is.' Sprak ze, en haar ogen draaiden zich even snel naar Zaid.
Daarna ging de deur weer open. 'Earia Izard, sorry dat ik te laat ben mevrouw!' zei het meisje. Ze boog zich naar voor en hield haar ogen stijf dichtgeknepen. Enkele haarlokken vielen onder haar cap vandaan en haar gezicht begon wat rood te worden. Florence zag dat ze het probeerde te verbergen. Ze keek even snel op de klok. Het meisje was nog niet te laat, pas een half uur na de bel kwam je te laat voor Florence. Later dan dat kon echt niet. Florence stond op en liep naar het meisje. 'Je bent nog niet te laat voor me, Earia. En ook al ging je te laat zijn – dit is de eerste les en ik ga nog geen straffen geven.' Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje. 'Zoek nu maar een plaatsje, ik leg zo meteen de opdracht uit.' Ze wandelde terug naar haar bureau en zette Earia op aanwezig.
Een meisje met bruin haar kwam op Florence aflopen. Hoe heette ze nu ook al weer? Iets met de A… Oh ja, Aressuka. 'Miss, is dit een goed gedicht?' vroeg ze beleefd. Voorzichtig nam Florence het blad en las het gedicht dat Aressuka had geschreven. Ze keek met een vriendelijke glans in haar ogen naar Aressuka. 'Natuurlijk, Aressuka. Geen enkel gedicht is slecht – minstens één iemand gaat het mooi vinden. En ik vind dit een geslaagd gedicht.' Ze stak het blad uit naar Aressuka. 'Goed gedaan. Euh… Zou ik misschien je afbeelding nog eens mogen zien? Dan kan ik kijken of je goed de link hebt gelegd tussen je afbeelding en je gedicht en dan kan ik je beoordelen.'
'Órelinde Luïwè Miss.' zei een meisje. Ze vinkte het vakje met 'aanwezig' aan naast Órelindes naam. Het meisje begin met schrijven. Ze begon met schrijven, en Florence zag dat ze regelmatig wat doorstreepte. Daarna nam ze een nieuw blad en schreef het gedicht over. Florence nam aan dat ze klaar was en liep naar haar toe. 'Ben je klaar, Órelinde? Dan kan ik het beoordelen.' Ze bekeek even snel de tekst die er al stond. Het deel dat er al stond zag er prima uit. 'Kom maar naar mijn bureau als je klaar bent, en breng je afbeelding mee.' Ze liep terug naar haar bureau en ging erachter staan, haar handen leunend op het houten oppervlak terwijl ze naar de klas keek.
'Ik zal de opdracht even uitleggen voor diegenen die net zijn binnengekomen.' begon ze. 'Rond de afbeelding die je meegebracht hebt – tenminste, ik hoop dat je dat hebt gedaan- moet je een gedicht schrijven in de stijl die jij zelf wil. Lengte doet er niet echt toe, de vorm ook niet. En als je geen afbeelding hebt, zijn er hier vooraan wat reserveafbeeldingen. Als je wil, mag je eens kijken naar de afbeeldingen en er eentje uitkiezen die je wil.' Ze tikte even op de stapel afbeeldingen en keek in de klas, waarna ze zich weer op haar stoel zette. Ze keek nogmaals op de klok – een halfuur was verstreken sinds de bel had gerinkeld. Als er nu iemand zou binnenkomen – ze hoopte vurig dat dat niet zou gebeuren – zou die te laat zijn. Straf zou ze niet geven, maar laatkomers, daar had ze wel een enorme hekel aan.

• De mensen die hun vaardigheid 'Poetry' al hebben verdiend omdat ze hun gedicht al hebben geschreven: Aressuka en Órelinde. Congrats!
• Wie nu nog in de les komt is te laat
x 926 woorden x Zielig laat *schaamt zich* x

'Waar hebben we zin in?' Dat had hij gevraagd, zonder echt antwoord te verwachten. 'Literatuurles.' Jeetje, mevrouw. Zo ver was ik zelf ook nog wel. Wat heeft trouwens U een goed humeur, dacht hij inwendig, ooit gehoord van sarcasme toevallig? Of grapjes? Humor in het algemeen? Zo te zien niet. De arme lerares wist waarschijnlijk niet wat haar overkwam... Twee roodharige jongens, bijna identiek aan elkaar. En allebei even vrolijk en rebels. Allen en Charlie in the house, fasten your seatbelts and prepare for some trouble. Hij grijnsde vrolijk. 'Ik leg de opdracht zo dadelijk nog eens uit, als iedereen er is.' Opgewekt knikte hij madame toe. Dat zou faboulus zijn, helemaal geweldig.
Een tijd lang was de lerares bezig met de ijverige studentjes die nu al hun práchtige werkjes af hadden. Arme zielen, ze wisten niet wat ze mistten. Lol, een pleziertje in hun grauwe leven, zulke zaken. Sommige studiebollen waren ook echt onverbeterlijk.
'Ik zal de opdracht even uitleggen voor diegenen die net zijn binnengekomen.' begon ze. 'Rond de afbeelding die je meegebracht hebt – tenminste, ik hoop dat je dat hebt gedaan- moet je een gedicht schrijven in de stijl die jij zelf wil. Lengte doet er niet echt toe, de vorm ook niet. En als je geen afbeelding hebt, zijn er hier vooraan wat reserveafbeeldingen. Als je wil, mag je eens kijken naar de afbeeldingen en er eentje uitkiezen die je wil.' Hij klapte zachtjes in zijn handen. ''Zo ontzettend orgineel en leuk, leerlingen zelf laten zwoegen.'' sprak hij enthousiast. Not.
Een vel papier viste hij tevoorschijn, het potlood greep hij vast. Bovenaan schreef hij op: Mirror.

My mirror
Mirror, mirror on the wall
Who's the fairest of them all?
Run around, scream and shout.
Baby, let it all out.
Until nobody knows whats up and what's down.
Whipe away that frown.
Oh yeah.

*dancebreak* Verveeld spinde hij het potlood in zijn vingers rond. Gaapte slaperig, zich afvragend waarom hij zo'n lang stuk produceerde. Zouden twee regels niet gewoon genoeg zijn? Iets in de richting van: Your hair is red, your eyes are blue. Let's go to the zoo, me and you.
Allen fronsde kort, keek Charlie aan om te ziet wat die aan het doen was. Pende dan zonder verder na te denken de rest neer. Woord op woord. Er was geen terugknopje op zijn werk, eens geschreven bleef geschreven. Dat was precies hoe een impulsieveling te werk ging, nietwaar?

We're exactly the same, that's what they say.
But I see that in a different way.
We're unique like two pieces of cake.
Well, at least our smiles aren't fake.
We stick together and together we're strong.
Dear teacher, enjoy the time you have while I'm writing.
Because this peacefull silence won't last very long.
The silence before the fireworks burst
Now isn't that exiting?

Hij las het allemaal vluchtig door. Goede punten: Het rijmde. Het was vrij snel gegaan. En het was vrolijk en upbeat, net als zijn 'object' Charlie. Slechte punten? Vast meer dan genoeg, daarvoor moest hij een kunstcriticus raadplegen. Naast het woord fireworks had hij spetterende dingen getekend, wat natuurlijk uitbarstend vuurwerk moest voorstellen. Of TNT, wisten zij veel. Een knipoog naar het opblazen van de lerarentoiletten. Meteen stond Allen op, ietwat triomfantelijk. Ondertekende al staande het papier met 'Charlie of Allen Springs' Daaronder een grote zwierige streep. Hij schoof de tafels die hem in de weg zaten wat opzij en baande zich een weg naar het bureau. Boog zich iets naar haar toe en sprak luid en duidelijk: ''Tadah. It's art, right from the heart.'' Een lieflijk lachje speelde plagerig over zijn lippen, wachtend op haar reactie. ''Hoop dat u het mooi vindt, Míss..''

{aahw, Allen acting like he doesn't enjoy the writing at all, while he secretly doesn't mind

Sorry dat het zo random is, me tired xD}

-.Born a Stranger.-

Verwonderd opende Earia langzaam haar ogen bij het horen van de woorden van de lerares. Niet… te laat? Verbouwereerd bleef ze voor enkele seconden versteend staan, starend naar de grond. Al die paniek en ophef was dus voor niks geweest? Maar… maar… maar…! Zuchtend van opluchting, maar ook van ergernis stelde ze zich recht, de rode kleur die haar wangen lichtelijk gekleurd had onthullend. “Oh, mijn fout dan! Sorry voor de grote ophef!” verontschuldigde ze zich snel en beschaamd. Vervolgens nam ze het advies van Miss Florence aan en stoof ze zo snel mogelijk naar een lege plek toe. Zo snel mogelijk haalde ze haar tas van haar schouder, legde ze die onder de tafel neer en ging ze zitten. Nog altijd wat beschaamd trok ze haar cap wat verder over haar hoofd, haar wegtrekkende, rode kleur verbergend. “Niks aan de hand, gebeurd is gebeurd, van fouten moet je leren. Je bent nu in de les, alles is oké” sprak ze zichzelf toe in haar gedachten.
Wanneer de lerares aan haar uitleg begon hief Earia haar hoofd wat op en richtte ze haar blik op Miss Florence, aandachtig luisterend naar wat de opdracht voor vandaag was. Een gedicht schrijven dus… Huh, interessant. Zelf was Earia nooit zo een getalenteerde dichter geweest, haar zusje was er altijd beter in geweest, maar ze had altijd wel oog voor deze kunst in de literatuur gehad. Ze vond het altijd zo indrukwekkend als mensen zo hun gevoel in slechts een paar woorden konden steken. Een gave wat zij nooit echt had bevat, in haar eigen beleving. Waarschijnlijk was dat dan ook de rede dat ze er altijd zoveel bewondering voor had.
Weer tot rust gekeerd taste Earia naar haar tas om de nodige spullen eruit te vissen; een schrift, een pen en de foto die ze meegenomen had voor de opdracht. Het was een oude, simpele, verkreukelde foto die ze een aantal jaar geleden uit een krant, of tijdschrift had geknipt. Ze kon niet meer goed herinneren welke van de twee het was. De foto zelf was ook niet bepaald spectaculair, maar voor Earia had het altijd iets gehad wat elke keer weer opnieuw nieuwsgierigheid wist op te roepen. Op de foto stond een druk plein afgebeeld. Een plein middenin een stad, gevestigd op Nova. De foto was van tussen de mensenmassa genomen, wat maakte dat je een interessante kijk op alles wat er op de foto gebeurde kreeg. Overal waar je keek waren wel mensen die met verschillende dingen bezig waren te zien en waren verschillende gebouwen te vinden. Er waren zelfs enkele dieren te vinden op de foto. Duiven, meesjes, honden die samen met hun baasje over het plein liepen en als je goed keek kon je daar bij het dak een kat zien lopen. Het was een foto die misschien niet zoveel bijzonders droeg voor de gemiddelde mens, die vaak genoeg in de stad kwam. Maar voor iemand als Earia, die nooit veel verder dan 15 kilometer bij haar huis vandaan was geweest en enkel kleine vissersdorpjes gewend was, was de foto een hele ontdekking geweest. Ze had zich zoveel dingen tegelijk afgevraagd bij het zien van die foto. Zoveel vragen, nog altijd onbeantwoord…
Met een tevreden glimlachje legde Earia de foto naast haar opengeslagen schrift en bekeek ze bedachtzaam de afbeelding. Dit kon wel een geschikte afbeelding zijn voor deze opdracht. Ze moest gewoon haar woorden zorgvuldig kiezen en op de juiste plaatsen opschrijven. Diep in gedachten, verstrikt in een gevecht met woorden krabbelde Earia zo nu en dan wat op papier, waarna ze weer kort een blik op de foto richtte, om vervolgens weer terug te keren naar haar schrijfwerk. Zo nu en dan kraste ze enkele woorden door om weer opnieuw te beginnen met een zin, of enkele woorden te vervangen met nieuwe, betere woorden.
Na zo een tien minuten fanatiek geschreven en nagedacht te hebben legde Earia haar pen neer, nam ze het schrift in haar hand en las ze het eindresultaat nog even door, controlerend op mankementen en spelfouten.

“Wonder”

We live to wonder
To see and to explore
To find solutions that are so vague
And get to know the great unknown

We live to wonder
To hear and to expect
While we let voices speak their thoughts
Some prefer to listen and relent

We live to wonder
To taste and to attain
As words silence some hungers
Only they can introduce our covet

We live to wonder
To feel and to surpass
With our inner shades that hold us back
That only wé can Transcend

Pff… ze was echt geen dichter, maar dit zou voor nu moeten voldoen. Met een klein knikje naar haar werk legde ze haar schrift weer plat op haar tafel, scheurde ze een lege bladzijde uit haar schrift om in het net haar gedicht op over te schrijven. Als laatste schreef ze ook nog haar naam rechtsonder op, in het klein. Goed, eens zien wat de lerares ervan zou zeggen. Zuchtend kwam Earia overeind van haar stoel en liep ze Miss Florence haar kant op, gedicht en foto in haar hand. Op hoop van zegen…

De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn blauwe ogen terwijl hij zich naar een leeg tafeltje begaf en zich op de stoel liet neervallen. Dit kon nog eens een heel interessante les worden door het feit dat ze het bijna altijd voor elkaar kregen om leraren en soms zelfs leerlingen op stang te jagen. Het was een gave die niet veel mensen bezaten daar anderen altijd geweldig veel moeite moesten doen als ze anderen wilde irriteren. De tweeling moest anderen nog maar aankijken of een kamer binnenlopen en het was al zover. Eigenlijk was Charlie best wel benieuwd hoe lang ze het deze keer zouden volhouden zonder dat ze naar buiten gestuurd zouden worden. Misschien hield ze het wel net zolang vol als Master Laurent en wist ze toch een beetje respect van hun kant los te krijgen, al was de kans wel erg klein. Hun vroegere mentor was een uitzondering geweest, eentje die wel kalm kon blijven terwijl zij hun ding deden. Natuurlijk was het niet makkelijk om kalm te blijven als ze het op je gemunt hadden, het de bedoeling was dat je bijna volledig gek werd. Het was dan ook niet raar dat Laurent toch wat bewondering had gekregen en waarschijnlijk niet alleen van hen. De man was voor veel leraren waarschijnlijk een held geweest daar hij zo ongeveer de enige was die hen kalm had weten te krijgen en ervoor gezorgd had dat ze toch een beetje opletten in zijn les.

Charlie richtte zijn blauwe ogen op de lerares vooraan in het lokaal toen ze de uitleg gaf en een lichte grijns vormde zich om zijn lippen. Oeps, even vergeten dat ze een afbeelding mee hadden moeten nemen, wat spijtig nu. Dan moest hij Allen maar gebruiken als afbeelding, iets dat zijn broer waarschijnlijk ook al van plan was geweest. Zachtjes begon hij met zijn potlood op de tafel te tikken terwijl hij nadacht. Een zinnetje moest hij er toch uit kunnen krijgen, toch? Na een tijdje veranderde het tikken in een heuse drumsolo waar hij pas mee ophield toen hij merkte dat Allen opstond om zijn papier weg te gaan brengen. Jeez, dat was ook de eerste keer dat Allen eerder klaar was dan sommige andere leerlingen. Meestal waren zij de laatsten die iets afgaven, maar misschien was het inderdaad wel een goed idee om punten bij elkaar te halen op dit vak, dan hadden ze tenminste toch iets. Een lichte frons verscheen in Charlie’s voorhoofd terwijl hij zijn potlood op het paier zette dat hij ergens vandaan had getoverd en begon te schrijven.

Ik ben ik
Ik ben niet jij
Maar ik
Jij bent misschien
ik
maar ik niet
jij
en toch noemen ze ons
WIJ

Langzaam verschenen de woorden op zijn blad terwijl hij om de zoveel seconden even naar Allens rug keek. Van zodra het laatste woord dan ook op zijn blad stond, schreef hij er nog Allen/Charlie Springs bij om zijn stoel daarna achteruit te schuiven en op het bureau van Miss Florance af te lopen. Een arm werd om de schouders van zijn broer geslagen terwijl hij het blad op het houten tafelblad legde en de vrouw met een lichte grijns aankeek. “Hope ya like it, miss.” De vrolijke ondertoon was duidelijk in zijn stem te horen. Hoe lang zou het duren voordat ze hen uit elkaar zou kunnen houden? Een eeuwigheid waarschijnlijk. Leraren en leerlingen die al langer op deze school rondliepen konden het niet eens, tenzij ze echt 24 op 7 op hen ging letten.

Yeay, Charlie logica xd

Tijdens het schrijven van het gedicht voor de les kwam de docente naar haar tafel om naar het gedicht te kijken. Órelinde had liever gehad dat ze dit niet deed, want het gedicht was nog niet af, maar ze knikte dat ze zou komen zodra ze klaar was met het gedicht voor beoordeling. Het duurde nog minstens tien minuten voordat Órelinde er zeker van was dat het gedicht dat ze zou laten zien voldoende was. De woorden die ze had geschreven waren meer dan waar, maar waar ze de gehele tijd over twijfelde was of het wel overkwam met de afbeelding. Licht gloeide haar hand even vuurrood op en bewoog die over de schilderij die daarna begon te bewegen en de dans liet zien die haar grootmoeder en grootvader hadden uitgevoerd. Je kon de passie zien die in de dans werd getoond, de vaardigheid die ze beiden beschikten door complexe bewegingen uit te voeren en het vertrouwen dat ze elkaar toonden bij een van de gevaarlijkste bewegingen die ze ooit had gezien. Het had haar grootmoeders nek kunnen breken, maar ze vertrouwde op haar partner en dat was niet misplaatst. Órelinde hoopte dat ze ooit iemand zou vinden waarin ze zoveel vertrouwen kon leggen als haar grootouders hadden kunnen doen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze kwam namelijk niet alleen, nee, ze had een irritante witte kat bij haar die het leven van een ander onmogelijk kon maken als ze je niet aardig vond en ze vond niet veel mensen aardig. Of je moest irritanter zijn dan haar of je moest zo aardig zijn dat ze geen andere keuze had dat waren de beste opties om Snow Whites respect voor je te winnen. Maar hoe wil je irritanter zijn dan een kat? Een kat heeft altijd veel in haar arsenaal. Órelinde stond op met het gedicht en de afbeelding die nu weer stilstond op de ene pose die het meest geliefd was en ze ging naast de twee jongens staan wachtend totdat de docente klaar met hen zou zijn en zij haar geheel kon laten zien.

- Flut, maar ik vond dat ik wat er neer moest zetten.

Уоu мusт Ьє кi∂∂iиg мє.

Eén jongen van de roodharige tweeling kwam naar haar toelopen met zijn blad in z'n hand. Hij boog zich naar Florence en zei luid en duidelijk: 'Tadah. It's art, right from the heart.' Hij lachte even plagerig, iets wat Florence niet beschouwde als een goed teken. Daarna zei hij nog: 'Hoop dat u het mooi vindt, Míss..' Ze nam het blad en begon te lezen. Goed humeur, goed humeur... Aaaaand it's gone. Bij het lezen van de ondertekening viel de glimlach meteen weg. Charlie of Allen Springs. Welke idioot schreef nu zoiets op zijn blad? Even knipperde ze met haar ogen en alweer verscheen diezelfde geïrriteerde lach op haar gezicht als ze net had opgezet, toen één van die twee deed alsof hij niet wist welke les het was. 'Zou je het misschien leuk vinden om je échte naam eronder te schrijven? Anders geef ik je met plezier een 0. Zou jammer zijn, want het is een mooi gedicht.' zei ze scherp. 'En je afbeelding zou ik ook graag te zien krijgen.'

Ze wou er nog iets achter zeggen, maar het witharige meisje die dacht dat ze te laat was kwam aanlopen. Earia heette ze toch? In haar handen had ze een blad en een foto. Florence nam het blad aan. Eerst bekeek ze de foto: een foto van een plein, getrokken van in de mensenmassa. Er waren verschillende dingen op te zien. Daarna keek ze naar het gedicht, las het even snel en gaf dan een knikje naar Earia. 'Goed gedaan, Earia. Het is een heel goed gedicht.' zei ze glimlachend.

De volgende die zich naar Florences bureau begaf, was de andere jongen van de tweeling. Ook hij had zijn gedicht in zijn handen. Hij haakte zijn arm in die van zijn broer en zei: 'Hope ya like it, miss.' Florence pakte het gedicht en las het even snel. Ook dit was een goed gedicht, het leek wel alsof die twee het vroeger geleerd hadden. Ze hoopte dat deze niet hetzelfde had gedaan als zijn broer, dat met die namen. Haar ogen gleden naar onder. Slechte voorspelling, Florence.
Ze gooide het blad op haar bureau en ging opstaan. Ze ging vlak voor de jongens staan en keek hen streng aan. 'Ik zou graag willen dat jullie allebei de juiste naam onder jullie gedicht schrijven.' sprak ze monotoon. Ze keek boos, en dat was ze ook. Tegen dit soort leerlingen kon ze absoluut niet. Liefst had ze dat die gewoon niet naar haar les kwamen, maar helaas waren ze verplicht om naar de lessen te komen. 'En anders kan ik nog wel even denken over de gevolgen van deze... Wat was het eigenlijk? Een grap vast niet, want het is allesbehalve grappig. Dus schrijf je naam, toon me dan ook nog eens jullie afbeelding en ga dan maar weer zitten. Ik wil níks meer horen van jullie, of anders kunnen jullie zeker rekenen op straf!' Boos ging ze weer achter haar bureau zitten en merkte een leerling naast de jongens op.

Het was Órelinde. Het meisje stond te wachten tot Florence klaar was met de tweeling. Florence nam het gedicht aan en las het. Ze had al een deel gelezen en dat was al goed, en ook de rest van het gedicht was prima. 'Mooi zo, Órelinde.' zei ze. De boze ondertoon in haar stem was er nog steeds, maar de frons had al plaatsgemaakt voor een vriendelijke lach.

Weer gleden haar blauwe ogen naar de jongens, wachtend op een reactie van hen, die waarschijnlijk allesbehalve gelijk zou zijn aan wat zij gevraagd had, maar anders kon ze ook niet verwachten van deze jongens. Ze voorspelde alvast veel problemen met deze tweeling - en met Florences stiptheid, voorspelde ze ook problemen voor hen.

•Degene die de vaardigheid 'Poetry' aan hun vaardighedenlijst mogen toevoegen: Allen, Earia, Charlie, Órelinde

\\Sorry dat het zo laat is\\Florence is echt pissed door Allen&Charlie\\Had eerst m'n post met Roakes gezet omdat ik was vergeten van acc te switchen xD\\

En daar stond hij dan. Het uur van de waarheid. Niet dat hij zenuwachtig was voor wat ze over zijn kunstwerkje te zeggen had. Dat niet. Maar nu zou de lerares haar ware aard moeten tonen. Was ze net zo'n zeurpiet als de rest van het lerarenkorps? Of had ze ergens in dat koppie van haar toch nog een greintje humor. 'Zou je het misschien leuk vinden om je échte naam eronder te schrijven? Anders geef ik je met plezier een 0. Zou jammer zijn, want het is een mooi gedicht.' Of hij het leuk zou vinden, bladiebla. Goh. 'En je afbeelding zou ik ook graag te zien krijgen.' Met een vrij grote grijns schudde hij traag zijn hoofd. ''Nee, dat zou ik niet leuk vinden. ik meen dat het gedicht beter tot zijn recht komt in respectievelijk 50 procent anonimiteit, Miss. Mijn afbeelding.. Die heb ik bij me ja.'' Hij keek haar met schitterende ogen aan, stapte opzij zodat een witharige dame de taak van het aanhoren van slaapverwekkend commentaar kon overnemen. De brave leerlinge werd toegesproken. Slaapverwekkend zeg.
En daar was Charlie dan. Allen grijnsde naar zijn broer. ''Slome.'' mimede hij naar de ander. Tja, hij was immers sneller geweest. Zonder ook maar te kijken wist Allen al dat Charles weer een meesterwerk had afgeleverd. Niet dat de rijmschema's zo indrukwekkend zouden zijn of iets dergelijks. Maar het zou Miss Florence gek maken. En daar ging het om.
Zij aan zij stonden de twee roodharigen. En zonder enig spoortje van angst keek hij de boze vrouw aan. Kalm aan, zeg. Stress is niet goed voor je. 'Ik zou graag willen dat jullie allebei de juiste naam onder jullie gedicht schrijven.' Hij kon een zacht lachje niet onderdrukken. Honend.
'En anders kan ik nog wel even denken over de gevolgen van deze... Wat was het eigenlijk? Een grap vast niet, want het is allesbehalve grappig. Dus schrijf je naam, toon me dan ook nog eens jullie afbeelding en ga dan maar weer zitten. Ik wil níks meer horen van jullie, of anders kunnen jullie zeker rekenen op straf!' Oehhh, straf. Eng hoor. Wat ging ze doen? Hen na laten komen? Dat betekende nog langer in hun omgeving zijn. Dat zou haar gek maken. Na een korte onderbreking hadden ze weer de volle aandacht. En daar maakte Allen gebruik van om haar toe te spreken op een amicaal toontje. ''Oh, maar Miss. We hebben onze eigen draai aan de opdracht gegeven, helaas valt dat niet in uw smaak zo te zien. Te veel gewend aan klassieke poëzie vrees ik..'' Hij draaide zich half naar Charlie toe. ''We hebben namelijk een tweelinggedichten paar gemaakt. Ze horen bij elkaar en zijn daarom met hetzelfde ondertekend. Tevens waren wij elkaars 'afbeeldingen' voor deze opdracht. Sorry, altijd spijtig als originaliteit niet op prijs gesteld wordt.'' Als een perfect brave leerling liet hij zijn hoofd een tikje zakken en keek Florence schuldbewust aan. Not really. Hoe veel kwader kon ze nog worden?

PROFILE MAGICIAN

» Literatuurles; Een begin Oud-Erds
» [Literatuurles] Starshine Pubquiz

Literatuurles I: Gedichten

Literatuurles I: Gedichten

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen