Literatuurles; Een begin Oud-Erds

Boeken. Ze waren letterlijk o-ve-ral. Van haar tas tot onder haar arm, ze had er zelfs een op haar hoofd gebalanceerd. Tot ze in de gangen kwam, daar moest ze nog iets van een volwassen indruk wekken. Bovendien ging dat niet bepaald makkelijk op de killer heels die ze op dat moment droeg. Maarja, voor gewone sneakers vond ze het te warm en ballerina’s waren saai. Dus het werden torenhoge hakken. Stripper heels bijna, maar ze kon het hebben. Zo groot was ze niet en met die hakken was ze er zeker van boven leerlingen uit te stijgen. Al was het maar drie centimeter, ze had die lengte nódig. Anders had niemand respect voor haar en dat had ze ook nodig. Een beetje bewondering vond ze niet erg. Dat ze de lerares was van het vak waar niemand echt in geïnteresseerd was betekende niet dat ze haar dan maar konden afschuiven als een saai persoon.
Het was zo erg dat ze niet eens echt wist wat ze de leerlingen vandaag moest voorschotelen. De vorige literatuurleraar was niet echt een getalenteerd man als het ging om boekhouden. Het enige wat ze had gevonden was… Niet echt materiaal wat met literatuur te maken had. Ergens verwachtte ze wel dat de leerlingen blij zouden zijn met een nieuwe leraar, want dit leek haar niet de meest geweldige man om les van te krijgen. Ze had zelf ook zo’n exemplaar gehad in het derde jaar van haar middelbare school en ze had het ver-schrik-ke-lijk gevonden. Iedere keer als ze les van hem hadden, zat de hele klas in totaal bedekkende kleding te zwoegen op hun werk, om maar geen hulp te hoeven vragen aan de man. Ze had een gigantische hekel aan hem gehad, maar dat zou ook kunnen komen omdat hij haar schrijven altijd bekritiseerde en ze daardoor een soort zelfvertrouwen-inzinking had gekregen.
Ah, lokaal. Nu het moeilijkste deel van de dag. Het was haar eerste uur, het tweede uur in het lesrooster van de leerlingen en ze moest alles nog in haar lokaal dumpen. Kortom; te weinig handen en te weinig spullen. Moest ze ook nog heel charmant haar sleutel tevoorschijn weten te toveren – daar ging een deel van haar boeken – en die in het slot steken – daar ging de andere helft. Zo charmant als het kon pakte ze de boeken bij elkaar, duwde met haar schouder de deur open en liet haar boeken op het bureau vallen. Ze ordende ze in twee stapels; de ene, duidelijk groter, waren boeken die ze moest behandelen, de tweede stapel, die maar drie of vier boeken omvatte, was de stof die ze moest doornemen. Het was zo stijfjes, het lesmateriaal hier. Maar het moest, dus ze ging het er maar naar maken. Vandaag werd het waarschijnlijk iets met Oud-Erds, omdat ze de uitdrukkingen op de gezichten van leerlingen hilarisch vond zodra ze hen een blaadje gaf met alle tekens die ze moesten “leren”. Het alfabet leek wat op Hebreeuws, vond Elena, maar het enige moeilijke aan Erds was de ingewikkelde grammatica die erbij kwam kijken. En als je fatsoenlijk een boek wilde lezen, dan moest je grammatica kennen. Het maakte nogal een verschil of liesje de kat sloeg of de kat liesje, zeker in oude talen was het verwarrend.
Boeken op de stapel, tas om de stoel gehangen stond ze wat op het bord te krabbelen. In haar welbekende handschrift, zoals het ook op haar arm stond. Als de leerlingen wisten wat ze opschreef, zou dat haar waarschijnlijk meer verbazen dan iemand die het Erdse alfabet kende. Of de volgorde van het ontstaan van planeten. Of de invloed van Legendarische Magicians op de hedendaagse literatuur. Belangrijk natuurlijk, maar als ze haar handschrift konden lezen, waren die kinderen hier wonderkinderen. Ze wierp een korte blik op de klok in het lokaal, die boven de deur hing. Ze had nog een minuut of vijf voordat de bel ging en dan nog vijf minuten voordat alle leerlingen goed en wel in hun lokaal zaten. De les begon om kwart over negen, dus de meesten zouden nog slaperig zijn. Hopelijk viel er niemand in slaap, want daar kon ze écht niet tegen. Kort haalde ze een hand door haar haar, besloot daarna dat de tafel een stuk comfortabeler leek dan de stoel. De voorste banken stonden een meter of twee van haar bureau af, dus ze liep naar de voorkant van het houten geval, leunde er tegenaan en drukte zichzelf daarna omhoog, waardoor ze op het ding kwam te zitten. Nu wachten op leerlingen. Jippie, daar was ze heel slecht in. Geduld zat bepaald niet in haar pakket.

Leerlingen. Hier. Rawr.

Eerste les, literatuur, van boekenwurmen gesproken. hij was het perfecte voorbeeld. Mats las enorm veel boeken, hij had de kast bij z'n ouders bijna helemaal geplundert toen hij daar weg moest. Hij rekte zich uit en zijn rug maakte een knak geluid. Niet gezond, op de grond slapen, maar hij had geen keus gisteren. Met een snel gebaar haalde hij een verfrommeld papiertje uit zijn zak dat een grondplan moest voorstellen. Hij frommelde het open en wees met zijn vinger waar hij was en ging zo het pad af op het plan waar het lokaal was. Hij stapte in een gestaag tempo verder. Binnen vijf minuten begon de les. Hij haalde zijn leesbril uit zijn zak en zette die alvast op. Want anders zag hij niets van wat de leraar op het bord zou schrijven. Na een tweetal minuten was hij aan het lokaal, hij klopte aan en kwam binnen. "Is hier het literatuurlokaal?" vroeg hij en toen zag hij pas de hoop boeken. Zijn ogen begonnen te glunderen bij het zien van de stapel. Hij grijnsde breed en zette zich neer op een stoel bij een bank ergens in het midden van de klas. Hij wou niet meteen haantje de voorste zijn, dat zou vast in zijn nadeel werken. Hij nam uit zijn tas zijn agenda toen hij zag dat de lerares wat op het bord had geschreven. Met ogen tot spleetjes geknepen was het gelukt het handschrift te ontcijferen en had hij zijn agenda al ingevuld. Hij wreef even in zijn ogen en dan hield hij zijn hand voor zijn mond om een geeuw te onderdrukken. Ja hij had niet al te best geslapen, maar hij zou vast wel wakker blijven als ze een niet al te eentonige stem had. Hij glimlachte kort naar de leerkracht na de geeuw en besloot dan naar de deur te staren voor de minuten die nog resteerden.

x So please stay by my side and tell me you will never leave, untill I can silence the devil's voice, x

Bed... Bed... Dat was het enige wat voor Alan's hoofd ging. Met slome passen en een enigszins vermoeide uitdrukking op zijn bleke gelaat, sleepte hij zich door de gangen met zijn zware heuptas aan zijn schouder. Hij was moe. Moe, doodop en energieloos als wat. Zijn ogen die normaal groot waren en helder oogden, waren nu smal en dof door het slaapgebrek. Hij had maar weinig aandacht aan zijn uiterlijk besteden, had enkel een hoody over zijn hoofd getrokken en had zijn warrige haren gelaten voor wat ze waren. Zo erg zag het er niet uit. Zijn out-of-bed look was gelukkig niet zo extreem. Dat kon ook niet met de fijne dunne haren die hij had. Die gingen nauwelijks overeind staan, slechts warrig door elkaar zitten. In principe kon hij dus zo uit bed springen. Niet dat hij dat wou. Het liefst lag hij de hele dag veilig onder zijn dekbed, dromend over dingen die niks te maken hadden met de demonen van het verleden en heden. Zorgeloze dingen, zoals vliegende cupcakes, roze wolken of een regenbui van kittens. Ja, dat waren pas leuke dromen.
Hij gaapte even en keek omhoog om de deur van het lokaal te vinden. Literatuurles, dat was voor hem het tweede uur. Leuk. Het eerste uur was al moordend geweest met de kunstles waar hij een of andere verlepte schildpad had getekend en dan kregen ze ook nog eens les in oudbollige boeken, talen en allerlei andere zaken rondom literatuur, dingen die hem vrijwel niks konden schelen al was hij gedwongen om de les toch te volgen, wou hij niet nablijven. Hij zuchtte diep en hief zijn hand om de deur open te duwen en het lokaal rustig in te stappen. Ze hadden een nieuwe literatuurlerares. Hij had haar nog niet gezien maar hij hoopte dat ze niet zo saai was als zijn vorige. Of zo handtastelijk. Hij had het zeker wel gemerkt. Master Chloroplast was niet zo heel subtiel met dat soort dingen, vooral niet voor Alan's opmerkzaamheid. Hij had maar een maand of twee les van hem gehad en toen was ie weg en kwam deze vrouw aanzetten. Ze zag er jong uit, waarschijnlijk in de 25 of zo maar wat in hemelsnaam was haar naam? Op het bord stond iets geschreven maar wat er stond was hem een groot raadsel. Hij liep naar zijn tafel met zijn blik op het bord, zijn ogen wat samengeknepen om te ontrafelen wat er nou stond. Hij keek uiteindelijk maar naar de lerares. Die zou zich wel voorstellen. 'Goedemorgen, Miss. Ik ben Alan Walker.' stelde hij zich netjes voor, voor hij op zijn dooie gemakje ging zitten en zijn boek erbij pakte. Hij wreef even in zijn ogen, gepaard met een gaap en draaide zich vervolgens om om te kijken naar de mensen die het lokaal betraden. Nee, eerder om te kijken of hij niet het lokaal betrad. Als hij de les in zou komen, zou hij gelijk het lokaal uitrennen, zich verstoppen in de toiletten en het hele uur niet terugkomen, ook al moest hij daardoor nablijven. Zonodig zou hij gillen. Het maakte hem niet uit. Zolang hij maar niet in de buurt kwam. Hij kon niet normaal met hem in een ruimte zitten, hij kon hem niet eens normaal aankijken. Dus probeerde hij het contact te vermijden en dat ging gelukkig nog wel goed. Het was nodig. Hij had rust nodig. Misschien kon hij dat hier even krijgen door een klein dutje te nemen. Nee, wacht. Dat zou hij niet doen. Hij wou niet nog eens langs Master Savador. De eerste keer was al erg geweest., Als hij nu weer zou moeten gaan met dezelfde reden was hij gedoemd. Wees dus de brave jongen die je bent, Alan.

Lyrics: Antoinette Blue - Nana Kitade

Literatuurles. Ze had er nog nooit één echt bijgewoond. Soms was ze wel aanwezig geweest, maar als je van aanwezigheid kon zeggen dat je hoofd er ook echt bij was. Nee. Ze was de personificatie van de Lazy College Student, voerde geen flikker uit en was liever lui dan moe. En ze zou er alles aan doen om zo te blijven. Een keer had iemand haar gevraagd hoe ze zo was geworden, zo onuitstaanbaar, en hoe ze met zichzelf kon lezen. Om eerlijk te zijn had die vraag haar ontzettend aan het lachen gemaakt, zo erg dat ze nooit meer een fatsoenlijk antwoord erop had gegeven. Alsof haar het wat kon schelen hoe ze nu geworden was! Ze reageerde gewoon zoals haar hart haar ingaf, meestal asociaal dus, maar ze zou haar acties in ieder geval nooit betreuren. Ze had er altijd compleet achter gestaan. Hoewel zij - als ze in een horror film zou spelen - zeker de duistere kelder met enge geluiden in zou gaan, wilde dat nog niet zeggen dat ze er ook spijt van zou hebben. Dat was een begrip dat Wren niet kende.
Ze had er ook geen enkele moeite mee dat ze dus op het randje op tijd zou komen voor deze les, het kon haar niet schelen. Literatuur was oud, voorbij en dus niet interessant. Maar er was een nieuwe leerkracht, dus die wilde ze wel zien. Eens kijken tot in hoeverre deze geïrriteerd kon worden en wat ze toe zou staan van het blauwharige meisje. Op het eerste gezicht kon Wren er heel schattig uitzien, kon niemand raden wat voor monsterlijke bengel ze eigenlijk was. Maar daar kwam je meestal wel achter als ze haar mond opentrok. Wat? Hoe kwamen haar literatuurboeken in haar tas? Was ze psychich? Fckyeah! Dat was nog eens goed. Met een tevreden lach op haar gezicht stapte Wren rustig verder, beukte zich dwars door de tegengestelde stroom van mensen heen omdat zij toch echt naar het lokaal moest. Als ze op dit slome tempo op tijd kon zijn, moest ze dat doen ook.
Gelukkig had ze goed geslapen, daardoor was haar humeur niet de gebruikelijke donderwolk maar eerder... nog wel te doen. En ja, dat was goed voor een Wren. Redelijk normaal liep ze het lokaal binnen, zocht met haar ogen eerst naar de lerares. Bij sommige mensen, zoals bij Master Laurent, gedroeg ze zich expres voorbeeldig omdat ze het nodig had, maar ze had het idee dat ze bij dit vak niet zo liefjes hoefde te doen. Je wist het uit je hoofd of niet, hier had je geen magische aanleg voor nodig. Er waren al twee jongens, eentje die wel knap was maar die ze niet kende en eentje die ze een keer in de disco gezien had, ook knap. Dan was het wel een leuke les. 'Goedemorgen Miss!' riep ze vrolijk uit. Man, zij had goed geslapen! Dat merkte ze nu eigenlijk pas. Ah, zou ze alleen gaan zitten? Ergens had ze wel zin om naast een van de jongens neer te ploffen, maar ze wilde per se bij het raam zitten dus dat ging niet door. Wren stopte even bij de lerares, om nog enig respect te tonen. Kijk, ze wilde wel uithoudingsvermogen testen, maar ze vond het zo leuk om eerst nog een enigszins 'oké-geclassificeerde' leerling te lijken en dan die hele voorstelling kapot te trappen onder haar platte schoenen. Hakken zouden haar wel langer maken, maar dan bleef ze klein; want zelfs met 1.60m haalde ze niemand in. Geen hakken dus. Oh, ze vermaakte zich altijd zo als anderen zich vergisten of iets verkeerd hadden. Soms was ze werkelijk gruwelijk, maar ze kon er toch ook niets aan doen dat verwrongen gezichten zo amusant waren? Nee, ze wilde niet dat iedereen pijn had en verdrietig was, enkel haar vijanden. En daar hoorde deze lerares nog niet bij. 'Ik ben Wren Máraz, aangenaam,' stelde ze zich voor, haar stem ietwat zangerig terwijl ze de lerares even aankeek en toen een plaats bij het raam uitzocht en zowaar netjes ging zitten, niet met haar benen op tafel zoals meestal. Vandaag had ze dan ook een rokje aan, dus ja...

Zijn haren zaten weer in model. Met een stevige pas liep hij met een boterham in zijn mond door de etage. Hij liep naar zijn tas en pakte en paar boeken. Hij wist niet wat voor les hij zou krijgen. De vorige docent had hem een aantal lessen laten skippen puur omdat hij de gast niet kon uitstaan. Zwijgzaam liep hij met zijn tas in zijn handen naar zijn bureau en pakte nog een paar spullen. Pakte zijn vest en trok deze aan. At zijn boterham op. Het tweede uur, literatuur. Zwijgzaam liep hij over de gangen. Zijn tas over zijn schouder geslagen en met een tevreden glimlach. Hij was misschien een van de weinige die amper om lezen gaf en toch met een tevreden glimlach naar dit lesuur ging. Ach hij leerde nieuwe dingen, en dat waas zijn ding. Studeren vond hij geen ramp en vaak keken mensen hem vreemd aan als hij dat zei. Zwijgzaam ging zijn blik naar de lokalen. Nee, woud, vuur, lucht....hmmm ah, daar was het literatuurlokaal. Zwijgzaam liep hij de deur door. Zwijgzaam ging zijn blik door het lokaal. Hmmm, niemand die hij echt kende. Op Wren na. Zwijgzaam ging zijn blik naar de docente die wat op het bord schreef. Hij kneep zijn ogen wat samen om te kunnen ontcijferen wat ze schreef maar het was tevergeefs, ze zou vast wel toelichting geven later de les. Zwijgzaam liep hij langs het bureau. "Mitsu Melua, aangenaam..." sprak hij kalm en liep toen verder langs de tafel van Wren. Hij knikte haar gedag en nam de tafel achter haar plaats. Hij klikte zijn tas open en haalde een schrift tevoorschijn. Hij pakte een pen en legde deze open op een blank pagina open. Zwijgzaam klinkte hij op de pen en schreef met een net handschrift boven aan de pagina. Literatuur met daarnaast de datum. Zwijgzaam ging zijn blik naar de docente. Ze zou zich vast nog wel voorstellen.

- hopelijk wordt de volgende beter... -

Derp. Dat was wat door haar heen schoot, terwijl ze op de klok bleef kijken en zich bedacht dat ontbijt een goed idee was geweest. Maar ja, dat soort dingen bedacht ze altijd pas te laat, zodra haar maag begon te grommen. Ach, er zat een pakje kauwgom en een salade in haar tas, dat at ze zometeen dan maar. Niet voor de les, maar zodra de kinderen bezig waren kon ze prima een beetje sla naar binnen werken. Toegegeven, ze was niet de meest actieve persoon, dus zat ze maar op een dieet wat vreemd genoeg bestond uit salades, thee, koffie, water en alles wat zoetig was. Favoriet waren chocolate-chip cookies, maar die moest ze zelf bakken want de kantine bleek ze hier niet te hebben. God, had zij weer hoor, zo'n idiotisch toeval. Gelukkig hadden ze wel cupcakes, dus dat maakte het weer een beetje goed.
Ondanks haar rare eetgedrag en magere conditie bleef ze gemakkelijk slank. Hoe? Oh, heel simpel. Alles leek bij haar naar borst en bil te gaan. Vandaar haar fotogenieke zandloperfiguur, als ze langer was geweest had ze actrice of fotomodel kunnen zijn. Tenminste, dat kreeg ze altijd te horen van anderen. Eerlijk gezegd vond zij die hopen vlees maar irritant; mannen stopten letterlijk nóóit met staren. Het was toch geen vleeskeuring? Ze had er een hekel aan. Zeker omdat ze zelf heel goed kon zien dat haar armen iets te dun waren, haar benen relatief stevig en haar neus gewoon een dopneus was. Nee, over haar lichaam was ze niet tevreden. Helaas was dat het enige waar mannen naar keken, nooit echt naar de binnenkant. Zodra ze zei dat ze schrijfster was kreeg ze altijd een vaag knikje en ging de aandacht weer naar mevrouw cleavage. Waarom denk je dat ze liever scharrels had dan een vaste relatie? Met scharrels hoefde het gewoon niet om innerlijk te gaan. Hoewel Thomas een uitzondering was geweest, maar daar mocht ze niet meer aan denken. Dat was over, verdwenen, klaar.
Ah, eerste leerling. Die was te vroeg; dit was dan zijn eerste les. Aan zijn uiterlijk te zien was dit een zesdeklasser; lang, ergens slungelig en niet al te energiek. Oftewel; typisch persoon aan wie ze de vragen kon stellen. Niets echt interessants, maar ook niets irritants. Gewoon. Normale leerling. Veel meer aandacht besteedde ze niet aan hem, sloeg gewoon haar ene been over het andere. God, die hakken waren wel enorm. Vijftien centimeter, schatte ze. Kon ze makkelijk hebben, maar het feit dat het stilettos waren maakte het voor haar moeilijk om geen hak te breken. Voorzichtig lopen dan maar.
Volgende klant. Weer een jongen, maar dit keer jonger. Iets wat ze niet helemaal begreep, dat verschillende leeftijden op dezelfde tijd les kregen. Ach, het bood wel nieuwe perspectieven en was best makkelijk, scheelde heel wat tijd, maar huiswerk opgeven was dan moeilijker. Derdeklassers konden nu eenmaal meer dan eersteklassers. Ze moest het dus redelijk houden, de zwaarte verdelen. Terug naar haar leerling; hij had een hoodie op. Was ze zelf wel fan van, maar zometeen moest ze vragen hem af te doen. Maakte ze snel een mentale notitie van. Hij stelde zich wel voor; de zwartharige met de leesbril had dat niet gedaan. Alan Walker, huh? Alan. Dat ging ze wel onthouden. Alan Peter Pan. Bij zichzelf grinnikte ze, maar niet hard genoeg voor de leerlingen om het te horen. 'Ik heb zelf een hekel aan ochtenden, maar goed. Goedemorgen Alan.' Ach, ze kon beter goed beginnen. Dan werd deze les niet absurd saai.
Meisje! Dank de goden, ze was niet langer het enige vrouwelijke wezen in deze kamer. Ze had het anders ook wel goedgemaakt met haar outfit, van de hakken tot de strakke spijkerbroek en het half van haar schouders afzakkende shirt met hemd eronder. Haren losjes in een paardenstaart, geen bril vandaag. Haar ogen namen het meisje verder in zich op. Blauw haar, vet. Wilde ze ook wel, was alleen een beetje duur om bij te houden. Verder was ze niet zo groot. Meer interessants was er niet. Ze stelde zich voor als Wren. Haar achternaam verstond ze niet helemaal, maar het rijmde op terras. Geniaal was ze toch, Wren Terras. Zo van; "Kijk mama, er zit een Wren op het terras!" Rare ezelsbruggetjes waren haar specialiteit.
Herp-a-Derp, leerlingen bleven rustig binnenstromen. Volgende was een blauwharige jongen met een interessante tekening op z'n gezicht. Hij was ook al wat ouder, waarschijnlijk weer een zesdeklasser. Fijn, dan konden die de rest ook een beetje helpen als het moeilijk werd. Niet dat ze ineens ging praten over veldslagen die ooit invloed hadden gehad op Erdse poëzie, maar een beetje hulp kon nooit kwaad, toch? De jongen trok haar terug naar de werkelijkheid. Mitsu Melua. Mitsu was ook een meisjesnaam, wist ze. Werd dat zijn ezelsbruggetje, waarschijnlijk. Mitsu het meisje. Nee, dat was gemeen. Tenzij hij het nooit te weten kwam, dan kon het.
Oké, dit waren genoeg leerlingen om mee te beginnen vond ze. Als leerlingen nog binnenkwamen was dat prima, ze kregen van haar de eerste lessen een kwartiertje speling. Ze duwde zichzelf van het bureau af, landde kaarsrecht op haar torenhoge hakken en liep weer naar het bord. Daar ging ze staan, zette haar ellebogen op de leuning van haar stoel en legde haar hoofd op haar armen. 'Zijn jullie allemaal zo saai, of heb ik gewoon klas braverik? Dan is er voor mij ook niets aan, zeg.' Ze haalde haar hoofd weer van haar handen, ging op de stoel zitten. Voeten op het bureau, dat mocht. Ze was toch de baas hier? Puh. 'Mijn naam is Elena Hanna Romeijn en ik ben jullie nieuwe literatuurlerares. Maar dat is best wel overduidelijk, niet?' Twee bruinige ogen schoten met een pretlichtje door de klas. 'Ik heb wel een paar regels. Niet dat ze erg streng zijn, wees niet bang. Ik bijt je hand er alleen af zodra je ze overschrijdt. Snappie?' Ze stond op, begon wat tussen de tafels door te lopen. 'Regel een. Ik wil liever geen Miss genoemd worden. Ik ben pas 24, alsjeblieft. Gewoon Elena is prima, als ik je mag dan is Ellie ook goed. Maar zodra Savador binnenkomt is het weer Miss. Capiche?' Ze hield stil bij de jongen met de hoodie, trok die doodleuk van zijn hoofd af. Wit haar, interessant. 'Regel twee. Geen eten in de klas. Ook geen kauwgom of snoep, tenzij je genoeg hebt voor de hele klas. De hele klas is inclusief mij. Ik moet mijn snoep ook hebben.' Verder lopen, naar het meisje dit keer. 'Nummer drie. Ja, ik ben die schrijfster. Ja, ik ben gestopt met mijn middelbare school in het vierde jaar. Maar ik ben ook maar een mens. Bovendien wil ik liever even niet denken aan mijn schrijfperiode, dus geen vragen daarover.' Naar de zwartharige jongen, daar weer stilstaan. 'En de laatste regel; neem nooit iets over van het bord als ik het niet zeg. Op het moment staat er regenboogcupcakes met slagroom, dus als je dat hebt opgevat als huiswerk ben je niet zo heel slim bezig.'
Terug bij haar bureau grijnsde ze, waarna ze neerplofte. 'Vragen kunnen zometeen, eerst de stof. Vandaag hebben we het over Oud-Erds. Het alfabet lijkt op morsecodes, Hebreeuws en spijkerschrift. Talen die ik overigens relatief goed beheers. Pas op, ik versta een heleboel talen. Weet ook een paar goede scheldwoorden in iedere taal. Maar terug naar de stof, weet iemand waarom de taal zo simplistisch is? Denk even aan Erd's bekendste exportproducten.' Als de kinderen een beetje slim waren, wisten ze dit wel. Hoopte ze dan.
Oeps, bisschen lang.

Dus de vreemde jongen, Alan en Mitsu. Dat zou prima moeten lukken. Wren legde haar handen achter haar hoofd, geeuwde even en liet haar spullen rustig in haar tas zitten, terwijl ze ook naar Mitsu knikte. Literatuur kon alleen maar saai zijn, dus ze zou haar spullen wel pakken als de lerares begonnen was met praten. Dan hoefde ze niet alleen maar naar de woorden te luisteren. Wren schoof de stoel naast haar wat naar achteren en gooide haar tas daarop, omdat ze geen zin had te ver te bukken naar de grond. Niet dat ze inkijk had dan, of in ieder geval niet dat zij wist. Ze was gewoon lui, dat was ze altijd al geweest. Haar ouders waren haar gaan verwennen na de verhuizing naar Puffoon, omdat ze in die tijd heel bang en schrikachtig was geweest. Ze wist echt niet meer hoe dat nu kwam, en haar ouders hadden het haar nooit willen vertellen omdat ze dan bang waren dat ze zich verschrikkelijk slecht zou gaan voelen. Waarschijnlijk was dat onverwerkte jeugdtrauma erger voor haar dan als ze het op zou halen, maar omdat ze er zelf niets van merkte had ze nergens op aangedrongen. En haar ouders hadden toen altijd ervoor gezorgd dat aan iedere wens van het kleine meisje voldaan werd. Zelfs toen ze een probleemleerling werd en alleen nog maar op straat rondzwierf in groepjes in plaats van thuis huiswerk te maken en te leren, werd ze thuis vertroeteld. Op straat leerde ze dat ze een grote bek moest hebben om zichzelf te handhaven en was ze ook niet vies van een potje knokken, al moest ze het niet van haar kracht hebben. Thuis verwend, op straat een brutale mentaliteit gekregen; het was niet gek, dat ze hier los ging met het pesten van de Hoofdmeester en zich walgelijk gedroeg. Ze was niet anders gewend! En ja, het lag natuurlijk ook voor een deel aan haar karakter dat ze zo'n onhandelbare, verwende en vervelende puber was. Ze gedroeg zich alleen goed als ze er iets mee kon verdienen, maar vaak woog de beloning in haar verdraaide perspectief niet op tegen de lol die ze met irritant zijn kon bereiken.
Wren begon zich te vervelen tijdens het wachten op het begin van de les en begon met haar pen tegen het raam te gooien, die ze met een beetje hulp van Luchtmagie weer in haar handen liet landen. Af en toe klikte ze tussendoor met de pen, tikte een beetje met haar voet op de grond. Ze verveelde zich echt, dit was toch gewoon monsterlijk? Leerlingen zolang laten wachten op een saaie les? Met een flinke tik vloog de pen op de grond, iets teveel opzij gestuurd. Wren keek even naar het ding en haalde toen haar schouders op, ze ging hem echt niet halen! De pen was namelijk wel heel erg scheef gegaan, schuin naar voren. Ze zat al wel een beetje vooraan, maar het ding was nog verder doorgeschoten. En zoals ze eerder al verklaard had; ze was lui. Trouwens, die lerares. Ze wist niet hoe ze haar in moest schatten, omdat ze er zo saai uitzag. Standaardhaar, standaardkleding. Oké, ontzettend hoge hakken waar je 'u' tegen kon zeggen, dat zou zelfs haar nog lang laten lijken! Maar alles aan haar leek gewoon standaard, en Wren wist nu al dat ze haar aandacht er nooit bij zou kunnen houden als de lerares echt zo saai was als ze eruit zag. Ze leerde alleen dingen als ze daarbij anderen duidelijk kon overtreffen en ervoor kon zorgen dat ze superieur werd op dat gebied. Anders vond ze het de moeite niet. Of als het haar echt boeide dan, maar kom op. Dit vak? Echt niet.
Het meisje begon verveelde bewegingen te maken naar haar pen, in de hoop het ding met een briesje weer terug te krijgen. Het kwam beetje voor beetje vooruit, maar ze moest zich ontzettend concentreren om de pen gracieus langs stoel- en tafelpoten te manoeuvreren. Als iets haar handig voor de dag liet komen, was ze ook wel bereid er moeite in te stoppen. 'Zijn jullie allemaal saai, of heb ik gewoon klas braverik?' Zo. Die zat. Wren keek direct op, gaf per ongeluk zo'n windvlaagzwieper aan de pen dat die een heel stuk vooruit vloog en nog steeds buiten haar bereik lag. Zij braaf? Nou zeg! Dat was echt een belediging, voor het ras waar zij zichzelf toe rekende op deze school. Elena blablabla mijn. Okay. Goed. Dat werd Elletje dan. Ze had regels, zo begon een standaardles altijd, al was haar eerste opmerking niet standaard geweest. Kon ze hoop koesteren op een grappige lerares? Geen Miss. Was dit.. revolutie? Wrens aandacht was bij Elena, wat voor haar doen heel erg bijzonder was. Als de lerares iets wist van Wrens reputatie op deze school - Wren dacht misschien wel veel over haar reputatie, maar of er ook echt leraren over praatten ... - dan was dat al heel iets. In de meeste lessen zat ze óf te klagen óf voerde ze niets uit, óf kwam ze niet eens opdagen. En hier deed ze geen van drieën. Gewoon Ellie? 'Capiche,' antwoordde Wren, die een lichte glimlach op haar gezicht had gekregen. Hoewel het totaal niet haar plaats was om anderen te beoordelen, zag ze eruit als een jurylid dat begon te overwegen déze wel door de keuring te laten. Geen snoep. Okay, daar kon ze nog wel mee leven. Voor de hele klas? Zeker te weten dat ze dat de volgende keer zou gaan doen! Zo'n kans mocht je niet onbenut laten. Ze liep nu langs haar, Wren volgde haar met haar blik. Ze was best onder de indruk, om eerlijk te zijn! Eindelijk geen saaie trut die erom vroeg inktpropjes tegen haar hoofd te krijgen en spijkers op haar stoel. Ja, Wrens trucjesdoos varieerde van ontzettend verjaarde grapjes naar puur het bloed onder de nagels vandaan halen. Op álle mogelijke manieren. Gestopt met de middelbare? Man, ze hield nu al van deze vrouw. Op dat vlak dan. Van het bord overnemen? Dat zou zij echt nooit doen. Vooral niet als het haar gevraagd werd. Aan die regel kon ze gemakkelijk voldoen.
Jammer genoeg begon toen de les, al voelde Wren zich vandaag lang niet in zo'n irritante bui als anders. Okay, de standaardlerares zag er voor nu best nice uit. Oud-Erds. JOEPIE. Daar had ze altijd al naar uit gekeken. Een zucht ontsnapte uit haar mond zonder dat ze het doorhad en ze begon - voor de sier - haar boeken er maar eens bij te pakken. Want een taal die zo saai was, ja, ze was benieuwd hoe die eruit zou zien. Misschien kon ze snorretjes en monocles tekenen zodat de letters Like a Sir waren. De taal simplistisch? Exportproducten? Ja, dahag. Daar ging ze niet eens de energie in stoppen want ze had totaal geen zin om daar over na te denken. De lerares mocht dan cool zijn, dit boeide haar nog steeds niet. En omdat de lerares nu grappig was, ging ze zich niet meteen vol overtuiging wijden aan de stof. Jammer dan~ Ze wist het toch niet en ze zou haar best er ook niet voor doen. Ze zou eigenlijk eens naar gedragstherapie moeten, vond haar moeder. Misschien had ze wel gelijk.

Miss Elena was zeer zeker niet de enige met een hekel aan ochtenden. Hier, achter de bank ergens in het midden van het klaslokaal, zat de persoon die ochtenden het meest haatte. Alan was echt geen ochtendmens. 's Ochtends voelde hij zich altijd zo loom en vreemd en was hij de helft van de tijd gewoon slaapdronken als hij in de les zat. De tafel had zijn gezicht al vaak ontmoet en zijn boeken begonnen het onderhand al te kennen waardoor hij vaak genoeg in de problemen was gekomen tijdens de lessen. Het was altijd een gigantische moeite om zijn warme bedje te moeten verlaten. Nog één minuutje slapen, nog één klein minuutje, wat vervolgens uitdraaide tot een halfuur lange slaap. Niet zo heel vreemd dat hij zich ook lam schrok wanneer hij vijf minuten voor de les wakker werd. Tot nu toe had hij het toch wel weten te redden. Helaas wel onder barre omstandigheden want hij had geen tijd om te ontbijten als hij te laat was. En wanneer hij het ontbijt oversloeg, had hij het gevoel alsof er een oorlog in zijn maag werd gevoerd. Het knorde als een gek en deed zelfs gewoon pijn doordat er helemaal niks in zat. Dat was een groot nadeel aan zijn idioot snelle metabolisme. Het voordeel was dat hij nauwelijks tot niet aankwam. Als een normaal mens at wat hij allemaal at, zou die persoon inmiddels 200 kilo moeten wegen. Maar hij? Hij kwam geen grammetje aan! Geweldig.
Gelukkig had hij nu een soort van oplossing voor het in slaap vallen tijdens de les. Elke keer als hij in slaap zou dommelen zou Timcanpy, die verborgen zat in zijn sweater, hem bijten zodat hij wakker zou schrikken. Zelf vond hij het wel een slimme oplossing. Het nadeel was wel dat hij dan bijtplekken zou hebben maar dat maakte niet uit. Wat waren een paar bijtplekken nou naast alle littekens? Niks. Hij zuchtte diep en voelde Tim bewegen in zijn sweater. 'Blijf, Tim. Je mag pas naar buiten als de les is afgelopen.' fluisterde hij zachtjes. Tim bracht een zacht puf-geluidje uit en nestelde zich verveeld in zijn haar, verborgen door de witte lokken en de capuchon. Alan keek op naar de lerares en nam rustig zijn potlood in zijn hand. Hij begon verveeld muzieknootjes te tekenen in zijn schrift. Er waren inmiddels twee blauwharigen naar binnen gekomen. Eentje die Mitsu heette en de andere was Wren, het meisje dat hij in de discotheek had gezien. Alan keek even op naar Wren en glimlachte haar kort toe voordat hij zich weer op zijn schrift richtte en naar zijn enigszins verpestte G-sleutel staarde. Hij liet zijn potlood uiteindelijk vallen toen de docent begon te praten. 'Zijn jullie allemaal zo saai, of heb ik gewoon klas braverik? Dan is er voor mij ook niets aan, zeg.' Alan grinnikte even toen ze dat zei. Jazeker, klas braverik. Eerder klas-die-haast-in-slaap-valt. Echt, Alan had genoegen met elk vak maar literatuur was het vak waarbij hij dacht... Meh. Mijn naam is Elena Hanna Romeijn en ik ben jullie nieuwe literatuurlerares. Maar dat is best wel overduidelijk, niet?' Aha, dus dat was wat ze op het bord had geschreven. Of niet? Ach, wat maakte het ook uit. Ze heette dus Miss Elena. Punt. Oh, leuk. Nu kwamen de regels. Alsof ze al niet onder genoeg regels leefden. Hij had zo ook zijn vrijheden nodig! 'Regel een. Ik wil liever geen Miss genoemd worden. Ik ben pas 24, alsjeblieft. Gewoon Elena is prima, als ik je mag dan is Ellie ook goed. Maar zodra Savador binnenkomt is het weer Miss. Capiche?' Op dat moment vloog zijn capuchon van zijn hoofd. Shit, was het enige wat hij dacht. Hij mocht officieël geen huisdier meenemen in de les. Dat had hij nog in de schoolreglementen gelezen om te zien of hij Timcanpy mee mocht nemen en daarin stond dat dat niet mocht. Hij voelde Timcanpy zijn trui in schieten maar het was niet heel moeilijk geweest om de gouden vleugels en staart op te merken, die nu in Alan's sweater verdwenen. Ergens hoopte hij dat dat niet gezien was maar hij wedde van wel. Tenzij de lerares niet op had gelet en haar blik al ergens anders op gevestigd had.
Goed, ze was nu klaar met de regels. De les zou gaan beginnen. Hij luisterde naar Miss Elena haar uitleg over het Oud-Erds en haar waarschuwing over dat ze redelijk veel talen beheerste en hun dus kon verstaan wanneer dat nodig was. Alan lette daar niet al te veel op. Hij schold toch vrijwel nooit. Alleen wanneer hij kwaad was deed hij dat maar kwaad was hij ook bijna nooit, dus zulke woorden zou ze niet gaan horen. Hij stak zijn hand op toen ze een vraag stelde. Hij kon het beste maar gewoon doen in plaats van ertegenop kijken. Met het laatste schoot hij niet veel op. 'Op Erd is de technologie veel verder ontwikkelt dan op andere planeten. Om deze vorderingen in technologie te kunnen begrijpen, denk ik dat ze daarom de taal niet al te ingewikkeld hebben gemaakt.'

Tim [Grootte: Golfballetje, al zijn de vleugels huge en de staart lang]

Mats keek naar de twee leerlingen die binnenkwamen. De ene een meisje, de andere een jongen, beiden hadden ze zichzelf voorgesteld en natuurlijk hij was het weer vergeten. Maar hij lette er niet meer op, de ene keek opgewekter dan de ander “Goedemorgen Miss” riep het meisje met het blauwe haar opgewekt en beiden stelden zichzelf voor als Alan Walker en Wren Máraz. Hij glimlachte even kort maar toen keek hij weer naar de leerkracht. Veel interesse toonde hij niet, in geen van beiden. Hij streek met zijn hand in een witte handschoen zijn zwarte lokken uit zijn gezicht en staarde naar het bord. Dan een paar minuten later kwam de volgende leerling binnen. Al even zwijgzaam als hij, mooi. Zolang ze Mats maar niet al te veel vragen begonnen te stellen, hij was niet het sociale type, maar toch had Tari tot hem kunnen doordringen. "Mitsu Melua, aangenaam..." sprak de jongen die net was binnengekomen kalm. 'Ik heb zelf een hekel aan ochtenden, maar goed. Goedemorgen Alan.' Zei de leerkracht, wat hem niet echt deed opkijken. Hij zat ondertussen al een boek te lezen dat hij thuis had kunnen meekrijgen, eigenlijk had kunnen meegrijpen voor ze hem met zijn inboedel het huis hadden uitgesmeten. 'Zijn jullie allemaal zo saai, of heb ik gewoon klas braverik? Dan is er voor mij ook niets aan, zeg.' De leerkracht haalde haar hoofd weer van haar handen, ging op de stoel zitten. Voeten op het bureau, niet bepaald gezellig te noemen. Ze leek geen manieren te hebben, maar daar stopte zijn gedachten ook. ‘Mijn naam is Elena Hanna Romeijn en ik ben jullie nieuwe literatuurlerares. Maar dat is best wel overduidelijk, niet?' zei Miss Elena en ze had er duidelijk plezier in dat ze kon lesgeven. Ik heb wel een paar regels. Niet dat ze erg streng zijn, wees niet bang. Ik bijt je hand er alleen af zodra je ze overschrijdt. Snappie?' Ze stond op, begon wat tussen de tafels door te lopen. 'Regel een. Ik wil liever geen Miss genoemd worden. Ik ben pas 24, alsjeblieft. Gewoon Elena is prima, als ik je mag dan is Ellie ook goed. Maar zodra Savador binnenkomt is het weer Miss. Capiche?' Ze hield stil bij de jongen met de hoodie, trok die doodleuk van zijn hoofd af. Hij luisterde niet meer naar de volgende regels tot ze bij hem aankwam en zei: 'En de laatste regel; neem nooit iets over van het bord als ik het niet zeg. Op het moment staat er regenboogcupcakes met slagroom, dus als je dat hebt opgevat als huiswerk ben je niet zo heel slim bezig.' Terug bij haar bureau grijnsde ze, waarna ze neerplofte. “Ik vatte het niet op als huiswerk” zei Mats zonder enige toon in zijn stem. 'Vragen kunnen zometeen, eerst de stof. Vandaag hebben we het over Oud-Erds. Het alfabet lijkt op morsecodes, Hebreeuws en spijkerschrift. Talen die ik overigens relatief goed beheers. Pas op, ik versta een heleboel talen. Weet ook een paar goede scheldwoorden in iedere taal. Maar terug naar de stof, weet iemand waarom de taal zo simplistisch is? Denk even aan Erd's bekendste exportproducten.' Mats wou antwoord geven maar Alan was hem voor dus hij hield wijselijk zijn mond en luisterde naar zijn antwoord en toen vulde Mats aan: “Volgens mij wilden ze het inderdaad verstaanbaar maken voor elke planeet in dit stelsel daarvoor dat ze het Oud-Erds inderdaad gebruiken, de tekens zijn heel makkelijk van elkaar te onderscheiden en dus goed verstaanbaar voor elke niet-Erd onder ons.” Misschien was hij wat te snel geweest want zijn antwoord leek heel erg op dat van Alan, wat hem niet zeer boeide eigenlijk. Hij had ondertussen zijn boek al in zijn tas laten verdwijnen en hij zette zijn bril af, hij bleek niet erg nuttig in deze les, ook al was het literatuur.

(niet zo fantastisch..)

Mitsu was rustig langs de docente gelopen en had rustig zich voorgesteld. Hij had Wrenbegroet en nam rustig plaats achter haar. Uit zijn tas haalde hij en tweetal pennen en een noteblok. Zwijgzaam richtte hij zijn blik op het bord waar iets op gekrabbeld stond. Hij keek met toegeknepen ogen. "Cup..." mompelde hij. Hij keek naar de docente die een informele houding aan nam. Gewoon met haar benen op het bureau alsof het toegestaan was. Hij zou hetzelfde maar niet proberen. Zwijgzaam rechtte hij zijn houding wat om actief te luisteren op het moment dat de docente begon te spreken. Zwijgzaam werd zijn blik met de regel steeds losser. Deze docente kon hij wel aan wennen. Geen miss, dat zou wennen worden aangezien Mitsu de beleefdheid zelve kon zijn. Ellie, bij de gedachten alleen al vertrok zijn gezicht, alsof de docente zijn beste vriendin was en hij een verkortte naam voor haar had verzonnen. Nee absoluut niet, dat werd gewoon Elena, en zelfs dat was wennen. Zwijgzaam luisterde hij naar de tweede regel. Geen snoep in de klas, dat was een standaard voor iedere docent. Al wilde hij gerust een keer trakteren wanneer hij de fout in ging. Hij glimlachte om de derde, geen vragen over haar vorige carríere dus, begrepen. De laatste deed zijn gezicht van tevreden naar droog veranderen. "Regenboog cupcakes..." mompelde hij met een verveelde trek. En ja hoor, daar kwam de stof, oud-Erds. Mitsu luisterde naar de antwoorden die al waren gegeven. "Niet alleen dat..." sprak zijn stem aanvullend op de voorafgaande. "Een van de bekendste exportproducten van Erd zijn landbouwgoederen of stenige producten. Met name graan of specerijen. Vaak werd er gehandeld door de boeren zelf wat een mogelijke verklaring kan zijn voor de redelijk simplistische taal. Waarschijnlijk heeft de technologische kant daar mede op ingespeeld om hun producten ook kwijt te kunnen aan de agrarische sector..." sprak zijn stem kalm zonder enige vorm van twijfel te vinden. Zijn blik ging toen naar de docente om te zien hoe haar reactie er op was. Het kon zijn dat hij mis zat op de exportproducten maar zo ver hij wist had hij iets over gelezen. Zwijgzaam maakte hij een notitie van wat Alan had gezegd. Technologie had hij nog niet aan gedacht, want Erd lag inderdaad redelijk voorop qua technologie.

’T Lokaal was zo kaal dat ze er bijna moedeloos van werd. Naast een paar werkjes van eersteklassers en een paar posters van boeken hing er niets aan de muur, op dat foeilelijke schilderij van een eend en de klok na. Het liefst zou ze right here, right now gaan staan behangen – met bloemetjes, of streepjes, of eekhoorns. Of schapen. Schapen waren cool. Zacht en schattig en aaibaar en warm en lief en ze beten niet en wat waren het niet? Geweldige dieren gewoon. Daarom had ze Dirkje ook. Een schaap was niet te onderhouden en de pers leek wel wat op een schaap. Alleen krulde haar vacht niet. Ach, er waren ook wel andere voordelen aan een kat; weinig verzorging, niet al te veel kosten en vaak konden ze ook hun eigen kostje bij elkaar scharrelen. Op Di na dan, want die was haast stekeblind en kon geen muur van een open ruimte onderscheiden. Was het alsnog duurder geworden dan ze had gedacht, maar om het dier weer terug te brengen naar het asiel kwam niet in haar op. Daarvoor was ze teveel van het beest gaan houden, met haar rare sprongen en vage races tegen alles wat bewoog.
Maar wat deed ze eigenlijk? Een hele gedachtengang over haar huisdier en schapen, terwijl ze aan het lesgeven was? Sjeezus, misschien was iets meer slaap – dus vroeger naar bed gaan en niet al die crimeseries en horrorfilms waarvan ze wakker lag kijken – toch wel een goed idee. De dokter had al eerder gewaarschuwd dat ze af en toe te weinig slaap kreeg. Nu was af en toe wel een beetje onderschat, omdat ze gemiddeld vijf uur per nacht sliep in die periode. Nu was het al een stuk gezonder en was het zelfs zo dat ze dagen in bed bleef liggen, zeker in het weekend. Het verbaasde haar tegenwoordig dan ook dat mensen echt dingen deden in het weekend. Zij verhuisde meestal van bed naar keuken naar bank naar stoel naar vloer naar schrijftafel om daar misschien drie pagina’s te schrijven. Kortom; lui, lui, lui. En haar gedachten dwaalden altijd af. Dus ze had meer slaap nodig doordeweeks en moest in de weekends iets gaan doen, kwam ze op uit. Niet het leukste vooruitzicht, maar het moest maar.
Ze had haar benen over de ene armleuning van haar stoel geslagen, leunde met haar rug tegen de andere. Het was een relatief hoge stoel, dus ze kon alles nog prima zien. Haar vingers hield ze bezig met een potlood, terwijl ze de klas doorkeek; op zoek naar intelligente invallen van leerlingen, antwoorden op de vraag die ze had gesteld. En antwoorden zouden ook wel komen, zodra leerlingen hun hersenen een beetje gebruikten en niet dachten aan hoe lang dit nog ging duren. Dat had ze zelf wel vaak en dan kon ze niet nadenken; het was een soort gedachtenblokkade. Ze haatte dat soort dingen. Maar ze had aan zoveel vreemde dingen een hekel, gewoon, omdat het kon.
Daar, het eerste antwoord. Van de witharige jongen, wiens capuchon ze had afgetrokken. Ze had het litteken wel opgemerkt, maar had er eerder geen aandacht aan besteed. Nu werd het wel interessant, omdat het een beetje bewoog doordat de jongen met zijn mond bewoog. Het antwoord wat hij gaf was in principe heel redelijk, maar om nu te zeggen dat ze er enthousiast van werd was een ander verhaal. Het was in ieder geval niet volledig en de uitkomst was ook niet helemaal juist. Maar hij kwam in de buurt, moest ze hem nageven.
De jongen werd bijgestaan door de zwartharige jongen wiens naam ze niet kende en door Mitsu. Het waren goede opmerkingen, overal zat wel een kern van waarheid in, maar helemaal goed was het niet. Dat werd uitleggen dan. Elegant zwaaide ze haar benen weer van de leuning af, stond op. ‘Goed bezig, allemaal. Maar ik kan niet zeggen dat het allemaal correct is. Erd ís onze bron van techniek en heeft inderdaad een goede agrarische sector, maar jullie conclusies zijn veel te ingewikkeld.’ Heel even grijnsde ze, terwijl ze haar handen op tafel zette. ‘Ooit gehoord van het binaire stelsel? De meeste computers werken met een systeem van slechts enen en nullen. Erd is de grootste producent van geavanceerde techniek; men heeft de taal zo ontwikkeld dat hij ook voor computers en programma’s te begrijpen is. Dus jullie zaten niet fout, maar helemaal goed kan ik het niet rekenen.’ Ze knipte even in haar vingers, waarna er een paar blaadjes van de stapel op haar bureau hun weg naar de leerlingen vonden. ‘Ik weet dat het saai is, maar dit is een Erdse tekst. Of om het beter te zeggen; ik heb een stuk uit een van mijn romans naar het oud-Erds vertaald en ik wil jullie vragen om het weer terug te vertalen. De grammatica staat uitgelegd op pagina drieënveertig en het alfabet staat daarnaast, op pagina vierenveertig. De woordenlijst staat onder de tekst. Vragen kun je zometeen aan mij stellen; dit moet jullie niet langer dan vijftien minuten kosten, het zijn maar vier regels.’ Vertalen was niet het eerste wat in je opkwam bij literatuur, maar voordat ze echt boeken ging behandelen moest ze dit eerst doornemen. Anders snapte niemand er iets van.

Sorry dat 't zolang duurde guys.

PROFILE MAGICIAN

» Literatuurles I: Gedichten
» [Literatuurles] Starshine Pubquiz
» A new begin.
» [WTS] Let the games begin
» Het begin van een hittegolf

Literatuurles; Een begin Oud-Erds

Literatuurles; Een begin Oud-Erds

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen