Nog net had hij het gered, hij was zelfs vijf minuten te vroeg. Zijn buik had hij opnieuw worstelend in een overhemd gekregen, zodat deze netjes en strak gespannen rond zijn buikje zat. Hij had namelijk vlak voor de les in de lerarenkamer een kopje koffie gedronken, had hier heel gezellig ook één van zijn nieuwe collega's ontmoet. Maar net dat eerste moment, toen ze binnen kwam, had ze ongegeneerd de deur zó hard opengeknald dat de helft van de inhoud van zijn bakje koffie óver de rand heen gevlogen was van schrik. Een nieuw en schoon overhemd was dus wel noodzakelijk geweest. Maar spijtig genoeg had hij het laatste stukje, met het nieuwe overhemd aan, moeten rennen naar zijn lokaal toe. Er heilig van overtuigd dat hij te laat zou zijn. Gelukkig was dit niet het geval, maar het heeft wel voor nieuwe zweetcirkels gezorgd onder zijn armen. Maar daar kon hij mee leven, daar had hij nou eenmaal gewoon snel last van. Hij viste een gebruikte en verlepte zakdoek tevoorschijn uit zijn broekzak en depte hiermee over zijn voorhoofd om de glinstertjes zweet weg te halen. ‘Zo, hè hè.’ Pufte hij nog in zichzelf voordat hij zich naar het bord toe keerde om hier met uitgebreide en sierlijke letters op te schrijven “Welkom vrienden...” Na dit te hebben gedaan draaide hij zich om, liet zijn tas achter op het bureau en waggelde door naar de deur. Deze gooide hij open waarna hij zelf aan de zijkant van de deuropening ging staan. Versperde zo bijna drie kwart van de ingang met zijn buik en zal alle kinders zo in ontvangst nemen. Ze dwíngend hem een handje te geven en hen aan hem voor te stellen. Hopelijk zaten er genoeg lieve en mooie meisjes bij. Bij die laatste gedachte verscheen er al vanzelf een vrolijke glimlach, die zo ver uitbreidde dat zijn appelwangetjes duidelijk zichtbaar werden, wat nog is benadrukt werd door het glimmende laagje vet.

Iedereen welkom 8D Vooral de meiskes *wiebelwenkbrauw*

Waa! *rent weer weg*

Literatuurles. Het was nogal een nieuw vak, wat ze maar in haar rooster gezet had omdat een vriendelijke, stille hint haar duidelijk had gemaakt dat ze een beetje een leeg rooster had. Te leeg, naar iemands smaak. Dus, waarom geen literatuur? Andere magie, daar bakte ze toch niets van, dus dat kon ze maar beter overslaan. De bel ging en Wren begon naar het desbetreffende lokaal te lopen. Hopelijk hadden er meer mensen dan zij deze les, want in je eentje een les volgen.. Ze vroeg zich af wie die nieuwe docent was. Misschien was hij wel aardig, of juist eng. Als er nog een Savador iemand op school kwam.. Nee, dat zou die vent zelf nooit toelaten, gezagsondermijnend. Uiteindelijk bereikte ze het lokaal, waarvan de deur wagenwijd openstond. Iets te enthousiast naar haar smaak. Ze streek haar haren even uit haar nek en deed een poging het lokaal binnen te lopen. De man waar ze daardoor bijna tegenaan liep, viel haar meteen op. Hij zou de leraar wel zijn, aangezien hij er wat te oud uitzag voor een leerling. Hij versperde bijna de gehele deuropening en had een optimistische glimlach op zijn gezicht. Wie zou hij eigenlijk zijn? Hij was nogal gezet en ze probeerde maar niet naar de zweetplekken op zijn overhemd te kijken. Misschien kon ze er wel langs als ze zich voorstelde? Wist hij in ieder geval dat ze naar binnen wilde. 'Ehm.. Goedemiddag,' begon ze, terwijl ze even kuchte. 'Ik ben Wren Máraz,' stelde ze zichzelf voor, waarna ze even naar de man keek en de afstand tussen hem en de deurpost schatte, waar ze nog steeds niet helemaal doorheen kon.

(Viezerik xD)

Emrahnaiya liep met kalme passen door de gangen terwijl haar blik naar haar rooster ging. Ze was net weer terug op SSA en haar eerste vak was meteen een nieuwe van een nieuwe leraar. Ze had lichtelijk een wenkbrauw opgetrokken toen ze die naam zag staan maar had er verder niet op gelet. Ze stopte het briefje met haar rooster weg en liep de hoek om naar het lokaal. Haar dieprode lokken die tot haar middel reikte achter haar aan. Emrahnaiya was blij eindelijk weer beter te zijn. Ze had voor haar ziekte terug naar huis gemoeten. Aan de ene kant wel fijn, want ze kon Vasco weer zien. Maar aan de andere kant miste ze haar vader en natuurlijk ontzettend veel school. En nu ze terug was had ze hem nog niet eens gezien. Toen het lokaal in zicht kwam ging Emrahnaiya automatisch langzamer lopen. Dit kon je niet menen. Ze had heel wat verwacht, maar dit absoluut niet. Nou ja, ze zou geen vooroordelen trekken en ze had het er maar mee te doen. Haar ogen zochten de zijne op. De nacht zwarte irissen waarin de al net zo zwarte pupil niet te herkennen was keken hem recht aan. Het kleine vleugje zilver in haar ogen dat in het nacht zwart van haar irissen te zien was leken op stralen van de maan. 'Ik neem aan dat u de leraar bent voor het nieuwe vak. Mijn naam is Emrahnaiya Zyrich,' stelde ze zichzelf kalm voor terwijl haar lange, steile haar met elke beweging van haar hoofd mee woei.

Myst slofte over de gang. Ze had geen flauw benul wat Literatuur op SSA in zou houden, maar op Nova was het altijd ver-schrik-ke-lijk. Dus liep ze over de gang, had ze nog niet echt zin in ontdekken hoe het hier zou zijn. Ze had een korte broekje van spijkerstof aan, daaronder een legging en laarzen, erop een donkerblauwe blouse die goed bij haar haren kleurde en een kettinkje waar een zilveren spits aan hing, gewoon een hebbedingetje dat goed bij haar paste. Ze haalde een hand door haar haren en ging de hoek om, op weg naat Literatuur. Ze trok een wenkbrauw op, en knipperde een aantal maar. Nope, er was echt een opstopping bij de deur omdat mensen er niet echt doorheen konden... of durfden. Ach, vervelende leraren... Ze bekeek de man eens goed. Ah. Ranzig. Ronduit, ranzig. Ze schudde lichtjes met haar hoofd waarna ze haar perfecte Novaanse glimlach omhoog bracht en naar voren liep, bij de andere twee meisjes kwam staan. 'Mystralic Nuxian, mijnheer. Maar noem me maar Myst.' Ze hield de perfecte glimlach op en haalde vervolgens diep adem, zichzelf voorbereidend op het gewurm langs de man. Ze pakte haar tas van haar schouder en trok haar buik zo ver mogelijk in, maar alsnog schuurde haar lichaam tegen het zijne aan terwijl ze zich erlangs wurmde. Onnadenkend ging ze op de tweede rij zitten, aan het gangpad aan de raamkant. Eventueel zou Eph of Laurens nog naas haar kunnen zitten, of misschien iemand anders die ze nog niet kende. Ze frummelde wat aan haar kettinkje, zakte iets onderuit in haar stoel terwijl haar tas op de tafel stond.

Met een hobbelende pas rende ze achter de groene haren aan. Op het laatste moment was Myst haar opgevallen, en maakte nu een inhaalslag om d'r bij te komen. Literatuur, ze kon het niet geloven. De hemel had haar geprezen, fantastisch! Haar passen verminderde zich, waarbij haar blonde haren zich in een snelle beweging naar voren over haar schouder bewogen. Bij het zien van de leraar viel haar oog daarna op het kleine gaatje dat als opening diende. Myst had zich al naar binnen gewaagd, maar Ephony zelf kon de zweetvlekken, het bijna enge glimlachje en het kleine openingetje niet zien onder de vreugde van dit vak. Met haar heuptas in haar handen, aangezien ze al bezig was met haar schift pakken nog voordat het rijtje afgelopen was kwam ze bij de deur aan. 'Ephony Duvessa,' glimlachte ze hem toe, waarna ze de rest van de voorbeelde volgde en haar hand uitstak om die van hem te schudden. Uiteindelijk keek ze zo vlug en onzichtbaar mogelijk naar de kleine opening. Met haar tas nog tussen hun in schoot ze als een stukje zeep in een natte hand naar binnen om daar wat verbluft een paar passen naar voren te zetten. Uiteindelijk liep ze naar Myst toe, om aan de buitenkant van de rij te gaan zitten door eerst achter haar langs te gaan. Met een plof ging ze zitten, haar heuptas op haar schoot en een brede glimlach op haar lippen. 'Geweldig he, Literatuur,' alleen al aan de toon van haar stem en haar houding had ze de woorden niet eens hoeven te spreken. Ze sprak geen woord over de leraar.

Neytiri had al die tijd in het bos gezeten, maar ook in de bibliotheek voor te leren lezen, schrijven en praten. Dit had ze geleerd door Tomari en daar was ze blij om geweest, maargoed waar ze minder blij om was, was die andere jongen. Daar had ze dan weer een grote angst voor, waardoor ze hoopte dat ze hem niet zou tegen komen. Na een lange tijd te gaan stappen, zag ze een vreemde leraar. Haar eerste gedachten waren duidelijk, ieuw ik geef echt geen hand of wat dan ook. Ondanks haar gedachten stond ze aan de deuropening, waarna ze een opening vond. Als hij logisch nadacht dan zou hij wel weten dat ze niet iemand is die zomaar zal praten. Tenzij hij de dossiers niet gelezen heeft, wat wel kan. Vervolgens glipte ze naar binnen en haar gedachten bleven hetzelfde over die man. De wolfdemon Illiarné had ervoor gezorgd dat ze er gemakkelijk tussen de opening kon glippen, want ook deze moest niets van de leraar. Hierdoor verschenen ijsblauwe ogen inplaats van wit/zilvere ogen. Deze ogen bleven dan ook voor een lange tijd en zouden natuurlijk niet weg gaan op dit moment. Illiarné zou deze leraar in het oog houden, maar ze zag hem wel als een goed maaltje.

Ook al wist hij dat hij nog maar een klein minuutje had om de bel te halen, alsnog liep hij met een kalme pas door de gangen. Het deed hem niet zo veel, te laat komen. Voelde dan ook totaal geen druk op zijn schouders rusten. Literatuur - geweldig. Ephony had hem aangedrongen het vak te volgen met de subtiele argumenten die vooral neerkwamen op zijn weinige, algemene geschiedenis kennis. Nou, áls hij het dan deed, dan wilde hij wel dat Eph naast hem kwam zitten. Dat verdiende hij. Eph zat niet zo vaak naast hem, niet zo vaak als hij eigenlijk wilde. Meestal vond ze haar toevlucht naast Myst, echt gemeen. Wist hij veel dat hij Ephony teveel afleidde, zelfs al zat hij aan de andere kant van de klas. Afstand hield hem niet tegen om met haar te kunnen praten. Met zijn rugzakje over één schouder hangend kwam hij uiteindelijk aan bij het lokaal. Langzaam keek hij op, liet tegelijkertijd zijn ogen verwijdde bij het aanzien van de moddervette man die in de deuropening stond en zo de wegblokkeerde. Wat moest dit nou weer voorstellen? Zijn pas werd steeds slomer terwijl hij naderde. Dat mollige en vettige man zag er gelukkig uit. Hij liet zijn blik omlaag glijden, probeerde om de man heen te kijken en zag enkele leerlingen al in het lokaal zitten. Hierna keek hij weer op, zag toen pas dat de man zijn hand uitstak. Hij hees zijn rugzakje iets beter op en stak zijn hand uit. ‘Laurens Wildukind,’ Stelde hij zichzelf voor. Nadat hij dit gedaan had, en met opluchting het zweetterige handje weer los kon laten, wachtte hij. Dacht dat de man voor hem opzij zou stappen. Pas toen keek hij goed en zag hij dat de man al zoveel mogelijk aan de zijkant stond. Uit pure verbazing trokken zich kort zijn wenkbrauwen op, ongeloof sprak vanaf zijn gezicht. Hierna waagde hij het er maar op en stapte met moeite langs de man heen, met ingehouden adem. Vol afschuw keek hij nog een keer om, speurde toen het klaslokaal af naar Ephony. Vervolgens hobbelde hij hiernaar toe. ‘Eph,’ Zei hij. Hij reageerde niet op haar oprecht licht verbaasde gezicht toen ze zag dat hij erstond, gelimlachte enkel afwezig naar haar. ‘Je komt toch wel naast mij zitten? Anders vind ik het echt oneerlijk, eerst mij dwingen om dit domme vak te gaan volgen maar niet naast me gaan zitten,’ Hij fronste zijn wenkbrauwen, de ideeën van zijn eigen woorden zaten hem tegen. ‘En anders wil ik naast Myst,’ Zijn blik schoot door naar Myst die al naast haar zat. ‘Jullie zitten al zovaak naast elkaar,’ Zijn frons werd nog dieper.

(Rocky is een reus, in vergelijking met de meeste 17-jarigen. Dat verklaart de rest van deze post. Ook verwijs ik jullie door naar Rocky's Character Pagina, voor zijn uiterlijk)

De indiaan liep door de gangen te vliegen in zijn gewoonlijke shamanenrobes. Voor het blote oog zag het eruit alsof hij zelf vloog, maar eigenlijk werd hij gedragen door een adelaarsgeest. Hij landde voor het lokaal literatuur. Hij keek even rond en liep toen naar binnen. Door zijn lengte, en de ongewone lengte van de veren op zijn hoofd, gleden die veren tegen de deur aan. Hij keek de klas rond. Een oude man, waarschijnlijk de leraar, een boel meiden en een jonge man die, in zijn ogen, homoseksueel leek. Hij legde zijn hand op de schouder van de oude man, die nauwelijks tot zijn borst kwam in lengte, en stelde zichzelf voor met een knik van de hoofd. "Rocky..." Zijn 5 zilveren ringen klonken haast als een bel, toen ze landde en elkaar raakte. Hij keek naar de meiden die nog om de man heen stonden en gaf ze een beleefde knik. Vervolgens keek hij naar het meisje die de man ontweken had, en als laatste naar het kleine groepje waarvan de helft al zat. (3 : 2 = 1.5 = afgerond 2 ;P) Hij liep door het klaslokaal en deed zijn robes uit. Hierdoor was zijn lange, gespierde, rood-bruine lichaam zichtbaar. Zijn blauwe shirt bedekte nauwelijks zijn borsten, en zijn broek kon niet anders dan verbasterde indianenkleding genoemd worden. Hij ging zitten tegen een muur aan, en hing zijn robes in de lucht, waar de door magie bleven hangen. Zijn zwarte ogen lichtten geel op bij het gebruiken van magie. Zijn gezicht bleef de hele tijd neutraal, en echt contact zocht hij niet. Hij wilde alleen dat de les zo snel mogelijk voorbij was.

(Was dit goed? Ik ben niet meer gewend om in te spelen op de posts van andere. Het laatste wat ik schreef was een boek van... 1800 pagina's, maar daar bedacht -ik- alles.)

Met genoegen had hij toegezien hoe het eerste meisje, hij had echt geluk, aankwam. Ze was bijna even groot als hem, en haar blauwe stijle haren vielen glad langs haar gezicht. Een glimlach kwam omhoog, deed zijn appelwangetjes opbollen van tevredenheid. ‘Goedemiddag,’ Begroette hij haar hartelijk. ‘Ah, Wren,’ Zei hij vervolgens. ‘Kom binnen, meis.’ Hij gaf haar een lichte, vriendelijke bedoelde handwenk die net iets te bezitterig overkwam. Alsof ze nu ze zijn lokaal betrad, ook gelijk zijn eigendom was. En wie zou weten wat dát inhield. Zijn blik volgde het meisje dat haar weg naar binnen vond, waarbij zeer ongepast zijn blik ook iets omlaag was gegleden. Toen hij dan ook de volgende stem hoorde keek hij iets verbaasd om. Dit keer een langer meisje met prachtig rode haren, en niet veel later voegde zich bij haar een kleiner meisje met wéér opvallend gróéne haren. Vol enthousiasme trokken zijn wenkbrauwen er iets door op. ‘Dat klopt helemaal,’ Klonk het bemoedigend bij de woorden van de jongevrouw. Haar gezicht was mooi, maar toch niet aantrekkelijk naar zijn idee. Ze waren te hard, haar ogen te diep en te donker, duidelijk Shadraans. ‘Wat een prachtige naam, mejuffrouw Zyrich. Kom binnen, kom binnen!’ Te enthousiast, vééls te enthousiast. Hierna was het meisje met de verbluffend groene haren aan de beurt, en bij het zien van haar brede, fantastisch mooie glimlach werd zijn glimlach, als dat kon, nóg breder. Vond het nu al een leuk kind, kwam vast van Nova. Hij kon de zachte trekken van het typisch Novaanse in haar gezicht ontdekken wat zijn vermoeden bevestigde. Zowel klonk ook dan haar naam typisch Novaans, net zoals het onopvallende accent. ‘Mystralic, treed binnen, mooi meisje.’ Verwelkomde hij haar. Hij keek haar na toen ze langs hem heen liep, keek vervolgens verder het lokaal in. Het begon in ieder geval al goed, een mooi begin. Bij het horen van versnelde passen keek hij weer om, zijn ogen werden groter van enthousiasme. Eindelijk, een blondine! Hij glimlachte haar breedt toe. ‘Welkom Ephony,’ Zei hij hartelijk terwijl hij haar hand in beide handen nam. ‘Al een beetje zin in literatuur?’ Natuurlijk had hij als leraar ook wel een béétje neus voor de leergierige, de aantrekkelijke en de oninteressante leerlingen. Hij keek om, waar alweer een andere leerling stond. Geen begroeting, zelfs geen toenadering. ‘Welkom,’ hij glimlachte breed en vriendelijk. ‘Zou ik-’ Hij zweeg toen het meisje halverwege zijn zin hem al voorbij glipte. Dan niet. Er waren genoeg andere kandidaten. En dan daar eindelijk, de eerste jongen. Het joch was nogal simpel gekleed, maar zijn gezicht was vriendelijk. Puffoon, kon niet anders. Een raszuivere volbloed. ‘Ah, Laurens, kom maar binnen.’ Klonk zijn joviale begroeting. ‘Zoek maar een goeie plek uit,’ Hij keek de jongen, in tegenstelling tot de meisjes, niet na. Toen hij weer omkeek vlogen gelijk zijn ogen een stuk omhoog, ditmaal zíjn ogen iets verwijd. Hij knipperde enkele keren ontdoen met zijn ogen. Zó'n lange man had hij nog nóóit gezien. Uit zichzelf was hij al een klein (ongewassen) ventje, dus was dit al helemaal een imponerende verschijning. Was hij nog maar een tiener? dacht hij verwonderd. ‘Rocky, kom binnen jongen.’ Begroette hij hem ondanks zijn verschijning even vriendelijk. Een kort moment bleef hij nog staan, wachtend op verderre leerling, maar draaide zich uiteindelijk toch maar weer om. ‘Zo, welkom vrienden! Onze eerste les literatuur samen! Even voor de duidelijkheid: Ik ben Hans Chloroplast, Master Chloroplast.. maar vind het niet héél erg als je Hans zegt.’ Hij waggelde door naar het hoofd van het lokaal, sleepte hiermee zijn dikke buik met zich mee. Maar halverwege zijn pas kwam hij opeens het meisje met de opvallend groene haren tegen en nog iets anders wat hem ook opviel. Hij stapte naar haar toe, boog zich voorover terwijl hij voor haar stond. ‘Oohh,’ Zei hij zachtjes terwijl hij blik omlaag zakte. Hij boog nog iets verder voorover, haalde zijn mollige handje te voorschijn en wees met één van zijn worstjes naar het bedeltje van haar ketting. ‘Wat heb jij een mooi kettinkje om!’ Complimenteerde hij haar terwijl zijn blik wel héél erg laag hing. Met een brede glimlach keek hij weer op en knikte naar haar, hierna kwam hij overeind om verder door te waggelen en het vet met zich mee te slepen naar het hoofd van het lokaal.‘Laat het samen een geslaagd jaar worden,’ Hij grijnsde vrolijk en enthousiast. ‘Ah, en zo te zien hebben we al enkele luchtmagiërs onder ons. Dat is een goed teken! Deze les staat namelijk geheel in het thema van het Oude Puffoon... Jongens, zoek een plekje voor jezelf waar jullie mij goed kunnen horen en laten we maar gelijk beginnen. Eerst nemen we samen het boek door.’ Hij boog zich over zijn bureautje heen en probeerde zijn boek te grijpen, maar zijn dikke buik zat aardig in de weg. Het werd nogal een gehengel maar uiteindelijk had hij beet. ‘Zoals je in de inleiding kunt lezen kennen wij in onze tijdlijn de Nieuwe Tijd en de Oude Tijd.’ Waarbij de Nieuwe Tijd werd gezien als de meeste moderne Tijd en waarop onze jaartelling ook gebasseerd was. (Al 2011 jaren lang) De Oude Tijd lag vóór deze tijd. In de Tijd dat de planeten geen tot zelden contact hadden. ‘Kan iemand mij vertellen wat het verschil is tussen de Nieuwe Tijd en de Oude Tijd en wat uiteindelijk het punt van omslag was?’

OOPSIE lang 8D Volgende keer korter, zal 't in stukkies hakken ^^

Myst keek glimlachend op naar Ephony zodra ze zag dat ze haar kant op kwam. Myst had eigenlijk gedacht haar vriendin minder vrolijk te zien, Literatuur was saai! Maar al snel herinnerde ze zich dat ze vriendinnen met Ephony was en niet met een of andere gemiddelde leerling. Eph vond alles leuk, helaas. Myst schudde zwakjes met haar hoofd. ‘Je bent te enthousiast. De meeste literatuur is oersaai, echt. Boeken zijn fantastisch, maar om nou de geschiedenis van het schrijven te leren.’ Haar hoofd draaide naar buiten en haar woorden veranderden in mompelingen. ‘Wat interesseert mij dat nou?’ Duidelijk meer tegen haarzelf dan tegen Ephony. Nog kort bleef ze naar buiten staren tot ze Laurens’ stem plots hoorde. Met een ruk draaide ze haar hoofd om, haar ogen gleden even over hem heen voor ze hem een klein glimlachje schonk. Ze trok langzaam een wenkbrauw op terwijl ze naar Laurens “zielige” toespraak luisterde, haar mond in een halve glimlach. ‘Laurens, jij eist haar bij álle lessen voor jezelf op, behalve afgelopen lucht les Dit zou de enige,’ ze trok haar andere wenkbrauw erbij op, ‘les van jou zijn waar ze niet vast naast jou zit. Gezien je maar twee lessen volgt.’ Ze rolde met haar ogen, waarna ze zich weer naar voren draaide om zo het onderwerp af te sluiten. ‘Je gaat maar lekker voor of achter ons zitten.’ Perfecte timing, op dat moment begon Chloroplast te praten. ‘Ik ben je vriend niet.’ Murmelde ze gelijk en opstandig zodra ze zijn vreemde begroeting hoorde. Toen volgde hem met haar ogen, tot hij plots vlakbij haar stil bleef staan. Haar ogen werden groot, haar arrogante houding van daarnet zwakte lichtjes af en werd iets argwanend. Vooral toen hij zich over haar tafel heen boog. Ze bewoog een klein stukje met haar hoofd achteruit, maar hij kwam toch wel erg dichtbij haar. Ze kromp iets ineen toen ze zijn woorden hoorde, want hij keek overduidelijk níét naar haar kettinkje. Angst bekroop haar en ze bleef bevroren zitten tot hij weg was, schoof daarna iets dichter naar Eph toe. ‘Eph. Hij keek niet naar mijn kettinkje, hè.’ Haar ogen waren ietsje wateriger dan normaal, iets groter ook. Haar hart klopte sneller dan normaal, ze was nu al bang voor die man. Op dat moment kon ze pas helder nadenken. Oh mijn god. Wat een freak. Zielig. Héél zielig. Maar tegelijkertijd drongen zich ook de mogelijkheden aan haar op voor zo’n… persoonlijke leraar. Janken zou zeker bij hem helpen, als ze weer eens een 5.5 had, maar toch écht gehoopt had op een 8. Deze gedachten kon ze beter niet met Ephony delen, die zou haar gelijk verachtten. Daarna draaide ze zich plots om. ‘Lau. Mag ik naast jou zitten? Niet aan het gangpad?’ Haar ogen waren smekend, alles om dit te voorkomen. Ze luisterde niet naar zijn antwoord maar kroop van haar stoel, zonder haar spullen mee te nemen, naast Laurens, verder bij Chloroplast vandaan. Toch, toen deze begon te praten richtte ze haar aandacht weer op hem. Ze luisterde ongeïnteresseerd naar zijn bekende gebabbel, ze had zelf ook wel boeken gelezen. Toen hij zijn vraag stelde stak ze zonder twijfel haar hand omhoog, haar gezicht een neutraal masker. 'De omslag was het verbond van de leiders van de planeten van toendertijd, nu beter bekend als de Legendarische Magicians.' Daarna liet ze weer rustig haar arm zakken en keek kort naar Eph. Ze boog iets voorover en fluisterde. ‘Zie je, literatuur is nergens voor nodig.’ Ze grinnikte zachtjes, hoewel haar toon nog steeds lichtjes zenuwachtig klonk.

Ze had alleen maar bemoedigend op Myst haar woorden geglimlacht, deed niet eens meer de moeite om tegen haar in te gaan. Haar interesse in alles maakte haar hierbij in sommige gevallen nogal blind in de houding van andere die het alles behalve interessant vonden. Haar hoofd draaide zich met een snelle beweging om bij het horen van Chloroplasts stem die de naam sprak die haar hart in elke gevallen sneller deed kloppen. Met een glimlach keek ze hoe Laurens zich moeizaam langs de brede en uitpuilende buik naar binnen wurmde. Toch kwam hierna de verbaasde blik wat omhoog toen ze realiseerde wáár ze hém tegen kwam. 'Lau,' beantwoorde ze hem wat onintelligent toen hij haar naam sprak. Na zijn mopperende woorden opende haar mond zich om hem beschaamt te beantwoorden, voelde zich opgelaten door zijn woorden. Myst was haar voor, waarbij haar grijsblauwe ogen terug naar haar vriendin schoten en haar hoofd deed omdraaien. Onheilspellend bleef ze stil, staarde nu naar haar schoot alsof ze net iemand diep beledigt had toen Myst het gehele scenario afkapte aangezien de leraar begon te praten. 'Sorry Lau. Na de les zullen we samen iets doen oké?' glimlachte ze naar hem, keek hem hoopvol aan; hopend dat dit het goed zou maken. Het gemompeld van Myst deed even een slappe glimlach op Ephony haar mond ontstaan, waarna ze haar aandacht op Chloroplast richtte. Hij was... anders dan de meeste leraren. Geheel anders dan een Savador, maar... verkeerd aardiger dan Norwood. Toch, haar eigen houding loyaal naar elke leraar-achtige-vorm bleef ze hem vriendelijk aankijken toen hij zijn verhaal vervolgde. Toch trokken haar wenkbrauwen wat omhoog toen hij zijn verhaal stopte en richting Myst liep die naast haar zat. Haar ogen leken nog verder te verwijden toen de leraar zich voorover boog om haar kettinkje te complimenteren, zag zijn blik waarna die van haar haast paniekerig naar voren schoot om daarna strak naar haar schoot te kijken. Moeizaam slikte ze, fronste haar wenkbrauwen en sprak tegen haarzelf dat ze aan het hallucineren was. Totdat Myst haast paniekerig tegen haar sprak, waarbij haar ogen zich op haar richtte. 'Ik... weet het niet,' klonk het laatste haast paniekerig, waarna Myst al gauw had besloten dat ze zichzelf zou inbouwen om zo ver mogelijk van hem af te bewegen. Wat beteuterd keek ze naar de lege plek naast zich, om daarna over haar schouder naar de twee te kijken. 'Hmpff,' klonk het opstandig, waarna ze glimlachte om aan te geven dat het ook weer niet zo'n groot probleem was. Ze herstelde zich weer van net, sprak weer tegen zichzelf dat ze overdreef. Bij zijn vraag schoot haar hand als een pijl uit een boog de lucht in. Met opgebolde wangen draaide ze haar hoofd om naar Myst toen deze antwoordde voordat ze haar eigen mond had kunnen openen. 'Pfff,' blies ze al even ontmoedigt naar haar om haar tong uit te steken. Dat wist zij ook, dat ze het maar wist ^^. 'Meneer Chloroplast,' haar hand hing nog ergens in de lucht alsof deze daar thuis hoorde. 'Op welke planeet zijn de verdragen tussen Vrouwe Barl en de rest eigenlijk gemaakt? De meeste boeken spreken over "een planeet" en als er een naam komt lijkt het telkens weer anders te zijn, of een andere stad,' haar hand zakte weer terug om haar kin hierop te laten steunen.

Rocky Bekeek de leraar. Er werd hem iets ingefluisterd door de slangengeest die altijd om hem heen gewikkeld zat. "Waarschijnlijk een oude perverseling, niks waar jij je je zorgen om hoeft te maken." Voor een Lucht-Magican was dit misschien nog hoorbaar tot een redelijke afstand, maar een ander zou het niet hebben gehoord. Rocky keek naar de leraar en begon zijn robes boven hem in langzame cirkels te draaien. Dit zou mogelijk misvat kunnen worden als een vinger die omhoog stak. De Adelaarsgeest maakte zichzelf zichtbaar en het enige wat Rocky kon hopen was dat er niet op hem gelet werd. Oude indianengeesten zou vast niet als gewoon worden gezien, zelfs op een magische school. De adelaar ging op Rocky's brede schouders zitten, met zijn vleugels constant gespreid. Rocky sloeg zijn handpalm tegen zijn voorhoofd en trok hem langzaam, langs zijn gezicht, naar beneden. Hiermee verdween de geest in 1 van de zilveren ringen aan zijn hand, die ook het beeld had van een adelaar. Rocky deed zijn handen in elkaar, met zijn ellebogen op tafel, en deed vervolgens zijn ogen dicht, terwijl hij verder luisterde wat er allemaal gebeurde.

(Zo leuk, een stille, mysterieuze man met irritante diergeesten xD Ik hoef niet echt in te spelen op anderen, tenzij er contact met mij gezocht wordt D:, en als Rocky een beetje onbelangrijk wordt pak ik de Irritante 5 erbij xD)

Met langzame passen lep Enma door de gangen. Haar lange, slanke vingers waren bezig met vlugge, haast onnavolgbare bewegingen om de losgeraakte zwarte strootjes van de stropop weer samen te binden. Ze herstelde hem teder en zorgvuldig. Bijna als een moeder met haar pasgeboren kind. Toen ze eindelijk klaar was pakte ze uit de zak van haar rok een lang, dun, rood koord. Met een sierlijke beweging draaide ze het koord om de nek van de zwarte stropop. Ze maakte er een nette strik in en keek naar de pop. Met haar duimen drukte ze zachtjes in zijn buik. Een laag gegrom kwam uit de pop voort. 'Ik moet toch kijken of je weer goed opgevuld bent,' zei Enma emotieloos en haast fluisterend. Ze had de pop net weer weggestopt in de zak die zich in haar zwarte rok bevond toen ze de hoek om liep en haar ogen op sloeg naar de man die in de deuropening stond. Haar blik, zo rood als gloeiende kooltjes van een pas gedoofd vuur, maar zo emotieloos als wat, gleden langzaam over de man heen. Hij was klein van stuk net als zij. Ze was zeventien, maar klein van stuk. Verder was de man een gezet mannetje. Enma liep verder en bleef op een meter voor hem stilstaan. 'Enma Ai,' stelde ze zichzelf voor. In tegenstelling tot haar kleine, ergens verlegen uiterlijk, klonk haar stem helder en zuiver. Ze liep daarna de klas in en ging kalm zitten.

Neytiri was gewoon doorgelopen zonder wat tegen de leraar te zeggen, dit omdat de controle even aan Illiarné was geweest. Verdwaasd keek Neytiri om zich heen en ze liep dan naar Ephony yor. "Mmmag ik hhier zzzitten?" Vroeg Neytiri erg zacht aan haar, waarna ze haar dan ook aankeek. Ze hoopte dat zij misschien kon helpen met haar zoektocht naar familie, maar dat zou ze pas later vragen aan haar. Kalm bleef ze nog staan bij de bank naast Ephony en ze sloot kort de ogen. Natuurlijk wist ze niet dat Ephony haar achternicht was, maargoed dat zou later komen als ze haar beter leerde kennen. Toen de leraar wat vertelde lette ze er niet echt op, waarna ze dan gewoon ging neerzitten naast haar. Ze zag namelijk dat de les al begon, maar nu hij over de les begon. Ze vond de leraar maar een vage man, laat staan dat ze het maar één keer dulde als hij te dicht kwam.

Tomari was laat en haastte zich dan ook naar zijn les hoewel hij wist dat hij toch niet meer op tijd zou komen. Hij opende snel de deur van het lokaal maar zag tot zijn eigen schaamte dat de les al begonnen was. "Het spijt me dat ik zo laat ben" verontschuldigde hij zich snel waarna hij vlug ging zitten om de les maar niet verder te storen. Meteen ging hij ook vooraan zitten, het minste wat hij kon doen na te laat komen was in elk geval tonen dat hij de rest van de les op zou letten. Hij pakte snel zijn spullen en gluurde een moment naar het bord 'Gegroet vrienden...' een nogal rare tekst om op het bord te schrijven de eerste les, maar de man zelf leek ook wel apart te zijn, en eigenlijk was dat nog wel heel vriendelijk uitgedrukt. De man zag er klein gezet en ietwat vies uit in de ogen van Tomari, een van dat soort figuren waar je ouders je voor waarschuwen nooit mee naar huis te gaan en nooit snoep van aan te nemen. Ondanks dat was de man wel een leraren kon Tomari niet zomaar tegen hem in alleen omdat hij een raar gevoel had bij de man, het was hem kennelijk gelukt om leraar te worden zonder klachten of problemen van het bestuur. Tomari zou de man echter wel in het oog houden, zeker aangezien hij opvallend genoeg meer dan de helft van de mensen in de klas kende.

‘Heel goed, heel goed!’ Prees hij het knappe, slanke meisje die zonder twijfel antwoord gaf op zijn eerste standaard vraag. ‘Mooi geformuleerd ook, maar ze heeft het helemaal goed. Toen de zeven legendarische bij één kwamen en hun Verbond van Vrede en Verdraagzaamheid, de VVV, sloten - Há! Daar konden ze later ook nog wel een paar keer goed op terug komen - tóén startte de Nieuwe Tijd, en werd de jaartelling algemeen ingevoerd. Een jaartelling die we nu al 2011 jaren hebben.’ Babbelde hij vrolijk door. ‘Maar elke planeet kent dus zo ook zijn eigen jaartelling, waarvan Shadra de oudste planeet is die wij kennen. Hij leeft nu al ruim 6000 jaar.’ Zijn mondhoeken kropen om in een vreselijk grootte glimlach die iets angstaanjagends had. Het was té aardig en té enthousiast. Zo boeiend was zijn vak nou ook weer niet en het was griezelig hoe vrolijk, té vrolijk, hij alles rondbabbelde. Alsof hij uiteindelijk niet vrolijk door zijn eigen vak werd, maar door heel iets anders... ‘Wat wil je zeggen meisje?’ Vragend ging zijn blik naar Ephony toe terwijl deze haar vraag formulerde. Breed schoot zijn glimlach weer terug, iets wat zijn appelwangetjes op deed bollen. Maar toen hij op het punt stond antwoord te geven werden ze abrupt onderbroken door de deur die openging. Een een meisje, en even later stapte ook een jongen naar binnen. ‘Hallo!’ Begroette hij ze vrolijk. ‘Ach, eigenlijk zou je een briefje moeten halen! Maar omdat het de eerste les ik die ik geef, zal ik wat aardiger zijn. Ga zitten! We hebben het over de Oude en de Nieuwe tijd, maar terug op uw vraag Mejuffrouw Ephony.’ Zijn blik dwaalde terug naar het meisje dat voorin de klas zat. ‘Een veelgemaakte fout. Je betrekt Vrouwe Barl nu bij het begin van de algemene jaartelling, fout! Heel de jaartelling van Puffoon is gebasseerd op vrouwe Barl, maar níét de algemene jaartelling. Vrouwe Barl leefe zo'n 5000 jaar geleden, die was allang kassiewijle toen De Grote Zeven de VVV sloten. Vergis je niet meis, maak in je hoofd een duidelijk onderscheid tussen het begin van de jaartelling van je planeet, én het begin van de Algemene jaartelling.’ Hij glimlachte Ephony breed toe. ‘Maar het is goed dat je een toespeling maakt op Vrouwe Barl, meisje, want over haar gaan we het veel hebben deze les.’ Verkondigde hij. ‘Dus!’ Bulderde hij weer door de hele klas. Klossend draaide hij zich om op zijn kleine, vette beentjes en waggelde vervolgens als een pinquin richting het bord. Hier grabbelde hij een krijtje en nam het witte staafje tussen zijn worstenvingertjes. Maar precies toen hij het ding tegen het bord aan wilde drukken glipte het uit zijn vingertjes en sprong het weg. ‘Oje,’ Klonk het dommig. Ketsend kwam het krijtje neer en brak het. Een zachte kreun vanaf zijn kant waarna hij door zijn hurken ging. Wiebelend zakte hij verder, bij zijn knieën en kont begon de spanning van de stof van zijn broek toch wel heel erg toe te nemen. Zijn riemprotesteerde ook, en zakte zo een stuk naar beneden. Zijn gezicht vertrok, zijn buik zat in de weg. Grabbelend gingen zijn vingertjes naar het krijtje, kwam hij hierna weer overeind met nog een luidruchtige kreun. ‘Zo, hehe,’ Pufte hij vervolgens zachtjes, liet de andere helft van het krijtje op de grond liggen. Hij nam een tweede poging en tekende een grove schets van de tijdlijn die we kennen op het bord.

Dé Prachtige tijdlijn :'D uche-uchkuch*stikt* Naja, hopelijk begrijpt iedereen 't ^.^

Spoiler:

‘Het boek is verdeeld in een aantal, uitgebreidde hoofdstukken! Maar laten we nu maar beginnen met de eerste zeven hoofdstukken om dit jaar af te krijgen. Elk hoofdstuk gaat over één van de oudheden van de zeven planeten. Hoofdstuk één dus over het Oude Puffoon. Wie kan me hierover al iets vertellen?’ Hij veruilde zijn dikke kont weer voor zijn gezicht als aanzicht voor de leerlingen en keek nieuwsgierig rond naar enthousiasite leerlingen. Hierna waggelde hij maar naar voren, stapte naar Ephony toe. ‘Kan jij dat doen, lief meisje?’ Hij boog zich dichter naar haar to, was nu ze zat wel - yay toch een keertje! - groter dan haar.

Met een zachtte zucht had ze Myst nagekeken die haar panische ontsnappingspoging had voltooid en nu goed verschilen achter Laurens zat. Haar kin steunend op haar hand blikte ze het lokaal weer in, totdat haar aandacht werd getrokken door een van de meisjes in het lokaal die later dan zij zich een weg langs de buik van de leraar had gevonden het lokaal in. Haar grijsblauwe ogen schoten omhoog, waarbij haar kin zich even van haar hand oplichtte en ze het meisje vragend aankeek. De stotterende vraag zorgde voor een vriendelijke glimlach op haar lippen, waarbij ze haar rug rechtte en ze haar armen losjes over elkaar op de tafel legde. 'Tuurlijk, als je dat wilt,' beantwoorde ze haar, was niet iemand die zo'n vraag af zou slaan. Vriendelijk schoof ze haar eigen spullen wat opzij zodat het meisje de ruimte had, richtte daarna haar aandacht weer op de leraar.
Ze had haar eigen aanvulling gegeven, afgeleid door het feit dat Myst haar voor was geweest. Zodra ze sprak en ze haar hand liet zakken werd Chloroplast even afgeleid door een nieuwe leerlinge die binnen kwam. 'Ooh,' klonk haar eigen reactie zachtjes nog voordat de leraar had gesproken, kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan toen ze merkte dat ze de verkeerde naam had gebruikt. Wat sukkelig glimlachte ze naar de leraar die het zelfde tegen haar zei, voelde de ongemakkelijke knoop in haar buik onstaan. Waardoor wist ze niet echt, hield het maar op het aanzicht van de leraar die de meeste hier een nogal onaangenaam gevoel bezorgde. Blij dat er verder geen aandacht op haar werd gevestigd en dat ze over gingen naar Vrouwe Barl steunde ze weer met haar kin op een van haar handen. Haar blik schoot spontaan een hele andere kant uit toen Chloroplast het krijtje liet vallen en moeizaam bukte. Dat beeld wilde ze niet op haar netvlies hebben staan, kuchtte hierbij ongemakkelijk om haar iets te snelle reactie te verhullen. Pas toen het geluid van gesteun en gekreun - en ze kon zweren dat ze vaagjes wat stof hoorde protesteren - kropen haar ogen voorzichtig terug naar het bord waarop het krijtje een groffe tekening maakte. Haar schrift blaadertje haast automatisch open waarbij Ephony zelf haar schrijfveer al pakte en de tijdlijn overnam. Hoewel het meeste hiervan al kenbaar bij haar was - de hoofdstukken had ze op z'n minst al twee keer doorgelezen - was het toch slim om het over te nemen. Meer voor mensen zoals Laurens, dan voor zichzelf. Haar hoofds schoot omhoog toen haar beeld zowat geblokt werd door een schaduw en de hangende buik bijna op haar tafel lag. Met een wat ongemakkelijk maar beleefd glimlachje keek ze langzaam op naar de leraar die zijn aandacht geheel op haar gericht had. Bofkont dat ze was. 'Uuhm,' klonk het eerst nogal onintelligent, richtte haar aandacht maar op de vraag waarbij haar ogen alweer weg dreven. 'Nou, eigenlijk valt er ontzettend veel te vertellen. Het begin natuurlijk dat de jaartelling op Puffoon begon bij de verschijning van Vrouwe Barl, de eerste echte en erkende Legendarische Magican op Puffoon. De eerste Vrouwe van de Lucht,' even kuchtte ze, had haar handen losjes in elkaar geslagen op haar schoot en staarde nu naar haar schrift om haar ogen maar niet af te laten glijden naar de enorme buik van Chloroplast. 'Zoals deels te zien is bij de tijdlijn op het bord kun je er ongeveer van uit gaan dat wij bewust zijn van een leeftijd van 5182 jaar. Maar dit kan natuurlijk vele malen ouder zijn, aangezien de wereld niet begon met de mensheid,' haar ogen waren even naar het bord geschoten, richtte zich nu kort op Chloroplast om kleintjes te glimlachen. Ze ging nu niet het hele hoofdstuk als spreekbeurt op dreunen, daarvoor was twee keer doorlezen net iets te weinig ;D.