|| I need to win chocolate ||

|| Alleen mensen van de verhaallijn ||

Nog bijna helemaal slapen rolde Declan zich om in zijn bed, om op zijn buik te gaan liggen en zijn hoofd in zijn kussen te begraven. Het was voor hem nog veels te vroeg om op te staan, en zijn bedje lag zo lekker warm nu. Gepraat op de gang en voetstappen deden hem toch maar even opkijken, een zucht gleed over zijn lippen en hij rolde half slapend zijn bed uit. Met een lichtte klap kwam hij op de grond terecht, net naast zijn gsm. Zijn hand greep naar het ding en hij keek er even op. Om hierna weer te gaan liggen, op de grond. Echter schrok hij meteen weer wakker, keek nogmaals op zijn gsm en schoot overeind. Zijn gsm nog steeds vasthebbend. Hierdoor viel het ding bijna uit zijn handen en in een falende poging probeerde hij de gsm op te vangen. Gelukkig, hij ving hem niet op, maar het ding kwam op zijn bed terecht. Het was al bijna tijd, en hij was al een paar keer te laat geweest. Snel kleedde hij zich om en schoot in zijn schoenen, die nog maar half aan waren. Zijn hand haalde hij snel door zij haren, zodat die niet meer rechtop stonden, en hierna liep hij de kamer uit. Om net buiten te stoppen en zich om te draaien. Dom dom dom, hij was zijn spullen vergeten. Snel liep hij terug om zijn spullen te pakken, en daarna verdween hij alweer even snel. Hij wist dat je niet mocht rennen in de gangen, maar natuurlijk dacht hij daar nu niet aan. Damn hij had echt pech vandaag. Het Literatuurlokaal was een stuk verder, en het was al bijna tijd. En hij was ook bijna te laat zo te zien. Zijn hand greep naar de deurklink, om die tegen te houden. De leraar wou de deur al dicht doen maar keek nu verbaasd naar buiten. Een I-know-I-am-so-screwed lach stond op zijn gezicht en de man schudde alleen even zijn hoofd. ‘Net op tijd, je hebt geluk.’ Zei de man en Declan liep, lichtjes buiten adem, naar zijn plaats toe. De les was nog niet echt begonnen, dus was iedereen nog een beetje praten. Eigenlijk was Declan één van de weinige die niet aan het praten was. Iets wat hij irritant vond, vrienden had hij nog niet echt gemaakt. En Declan was juist graag omringd door vrienden. Hij snapte niet waarom het nu moeilijker was dan vroeger. Een zuchtje gleed over zijn lippen toen de man na een tijdje begon te praten. ‘Vandaag gaat het een heel leuke les zijn, we doen namelijk een..’ Enkele mensen keken een beetje op bij die woorden, maar keken weer weg bij het volgende woord. ‘Literatuurquiz!’ De leraar leek heel enthousiast, maar beet zachtjes op zijn lip hierna. Waarschijnlijk zoekend naar een manier om dit leuker te maken voor de leerlingen ‘Maar, dat is niet het enigste, de groep die wint krijgt twee repen chocola Is het gelijkspel krijgt elke groep één reep’ zei de man En dat zorgde ervoor dat de meeste kinderen wel gemotiveerd waren. En ook Declan vond dit wel leuk, hij had nog niks gegeten vanochtend, dus lustte wel wat chocola. En chocola was gewoon heilig, altijd, daar was niet aan te twijfelen. ‘Ik verdeel jullie in twee groepen, als ik je naam afroep ga je aan die tafel zitten, de rest gaat aan die tafel zitten.’ Zei de leraar, waarbij deze naar twee tafels knikte. Luisterend of zijn naam te horen was wachtte hij af, totdat zijn naam ook afgeroepen was, als een van de laatste. En vrolijk liep hij naar de tafel. Hij keek naar de rest van de leerlingen die aan de andere tafel zaten, en een beetje verdwaald naar het blad met vragen keken. Een glimlachje verscheen op zijn gezicht en ook hij keek even naar de vragen, die zo moeilijk nog niet eens waren. ‘We gaan winnen.’ Zei hij, met een glimlachje op zijn gezicht. ‘Ik ben Declan trouwens.’ Voegde hij er nog aan toe, misschien vonden ze het handig om dat te weten. ‘En, je mag je boek niet gebruiken!’ weerklonk de stem nog. Declan keek het groepje even rond en daarna keek hij naar zijn tas, waar zijn boek in stak, de verleiding was groot, té groot. Ola En hoewel het niet mocht, het maakte toch niet zoveel uit? En wie kon de chocola nu weerstaan? Niemand dus.

Literatuurgeschiedenis! Een vak waarbij je kon praten wat je wilde, doen en laten wat je wilde. het was saai en niemand vond het dus erg als je een beetje herrie-achtig zat te doen. En dat was nu net waar Romano een ster in was. Hij had vanochtend als een Red Bull naar binnen geslagen en zat dus bijna te stuiteren op zijn stoel. De leraar had hem dan ook al verbaasd aangekeken toen hij vertelde dat hij al meer dan tien minuten stond te wachten bij de deur van het lokaal. Veels te vroeg wakker geworden, dat was normaal niet zijn stijl. Maar met wat energie achter de kiezen kon hij de dag weer aan. Had hij de vorige avond maar niet zolang door moeten gaan met stappen; hij had nog lichte hoofdpijn van de kater, maar energy deed wonderen voor zowel zijn hyperheid als zijn koppijn. Zodra de deur openging haastte Romano zich naar binnen, gooide zijn vederlichte tas neer op een tafel en plofte scheef neer op de stoel, met zijn benen over de zitting van de stoel naast hem. Whatever, mensen vroegen het maar als ze er wilden gaan zitten. Zijn tas was zo licht omdat hij er niets in gestopt had. Waarom zou hij ook? Hij onthield het wel en zo niet, dan haalde hij een onvoldoende. Maar hij stond een zesje, dus dat kon nog net. Hij ging altijd net over, het was eerder een weddenschap geworden tussen hem en het rapport. Zou hij precies drie onvoldoendes kunnen blijven staan? Net wel, net niet? Want Romano's leven was niet compleet als hij geen tekort had.
Pff, er waren nog niet zoveel mensen die hij kende, al meende hij wel wat bekende gezichten te zien. Normaal lette hij daar niet zo op, hij kon hen ook best ontmoet hebben toen hij stomdronken was. En dat hielp je geheugen niet echt. Een literatuurquiz? Hij zat nog steeds haast stuiterend op zijn stoel, keek veel te happy en had bij alles blij gejuicht, zelfs als het een rondje zaklopen op het grasveld was. En je kon er chocola mee winnen? 'CHOCOLAA?!' brulde Romano enthousiast door de klas, stond op toen hij als een van de eersten afgeroepen werd en nam zijn plaats in aan de andere tafel. Liet zijn tas gewoon achter; kon hem het wat schelen. Hij wachtte tot iedereen aan de tafel was komen zitten en keek toen rond. 'We gaan winnen,' zei iemand die zich toen voorstelde als Declan. 'That's the spirit,' riep Romano vrolijk. 'Ik ben Romano, Dec. En we moeten koste wat kost winnen,' vond hij. Gaf Declan enthousiast een schouderklopje. 'Ik heb gehoord dat chocola en energy samen heel goed smaken,' voegde hij er überhappy aan toe. 'Laten we beginnen!'

I do solemnly swear I have nefarious plans

Wie in de hele wijde gigantische wereld had er literatuur op haar rooster staan? Juist, dat was Fenna. Ze had even met een derpishe uitdrukking op haar gezicht naar het rooster gekeken. Ja, haar ouders hadden haar écht ingeschreven voor een levenloos vak als literatuur. Goed, ze was de alfa van het gezin, ze sprak vier talen, kon zonder moeite slagen voor dit vak, maar waarom zou ze het willen? Boeken lezen stond nu niet bepaald op haar lijst met hobby’s, zeker niet boven cosplay en muziek. Voor muziek had ze zich zelf moeten inschrijven, maar aan literatuur hadden haar pleegouders zelf gedacht? The hell is wrong with this universe? Haar frons keerde zich echter om zodra ze haar plan had uitgestippeld. Literatuur was chaotisch genoeg voor een goeie cosplay, zeker als de leraar geen orde kon houden. Ze had niet voor niets al die jurkjes en pruiken meegenomen. Pruiken ging ze dan vandaag wel niet gebruiken, ze had ze wel. Vandaag was het Madoka geworden. Roze jurkje, pofmouwtjes, schattigheid in overvloed. Zeker weten dat ze daarmee de aandacht zou trekken. Niet dat het haar daarom ging, maar als je onherkenbaar cosplayde had het ook weinig zin.
Ze was dus met tegenzin naar de les gegaan. En ze had groot gelijk gehad; Literatuurquiz. Weer een wtf-momentje voor Fenna, die zoiets nog nooit had gehad. Ze had in haar weeshuizen altijd wel lesgehad, maar het echte leren kwam pas bij de thuisscholing van haar pleegmoeder. Van toetsen had ze in feite nooit gehoord; Ze gingen gewoon net zo lang door tot Fenna de stof begreep. Hier kreeg ze ineens een verassingstest voor zich gelegd. Gelukkig mochten ze in groepen; Zodra ze wist waar het over ging kon ze wel helpen. Dom was ze namelijk absoluut niet, ze kende meer boeken dan de gemiddelde leerling. Op het weeshuis was er niets anders te doen dan lezen, ondanks dat Fenna er geen fan van was. Haar oren spitsten zich bij de verdere uitleg; Er was chocola te winnen. Een grijns kroop rond haar mond, ontblootte haar witte tanden. En er was meer enthousiasme, duidelijk gemaakt door een random kreet van een jongen vlakbij haar. Ze volgde de jongen met haar ogen; Zat kennelijk bij hem in de groep. Oké, als hij altijd zo deed, dan viel ze niet eens zo buiten de bocht. Zodra ze zat – en meteen haar hele jurk moest rechttrekken, haar petticoat kriebelde – begon het rumoer meteen. Of beter gezegd; Een jongen begon te praten. Ze zouden gaan winnen, vertelde hij, waarna hij zich voorstelde als Declan. Goed, een optimist. Net als zij, en optimisten gingen vaak goed met elkaar om. De roepende jongen ging akkoord, stelde zich voor als Romano. Ook hij was er positief over, voegde zelfs toe dat energy en chocola goed samengingen. Nou had Fenna nog nooit energy op – gelukkig maar, dat zou de wereld wel zo’n beetje vernietigen – maar het klonk leuk. ‘Winnen kunnen we alleen als we een beetje slim spelen. Waar gaat de test over?’ liet ze van zich horen, waarna ze grijnsde. ‘Ik ben Fenna, by the way.’

D'r cosplay; Klik!

Daar zat ze dan alleen. Zoals het haar betaamde, altijd was ze er als eerste. Veel te vroeg, zelfs nog eerder dan de docent zelf. Natuurlijk waren er meer leerlingen die eerder waren van de docent, maar zij was altijd haantje de voorste leek het wel. Ook wat vragen die gesteld werden, stak altijd als eerste haar vinger op. Het was echter eerder haar hand opheffen, ze vond het altijd zo onnozel om naar het plafond te wijzen. Soms waren er tijden wanneer ze niet probeerde het antwoord te geven, dan werkte ze door. Ze had niets te doen; ze had geen vrienden waarmee ze kon fluisteren, of briefjes mee kon uitwisselen tijdens de les. Dus al haar tijd tijdens de lessen werd besteed aan de stof zelf. Haar vrije tijd? Ook aan huiswerk en leerwerk, som ook aan haar hobby, maar meestal aan dingen die met school te maken hadden. Ze was en bleef ergens toch echt een nerd zonder vrienden.
Het eerste vak van vandaag was literatuurgeschiedenis, een vak waarbij ze meestal wel best wat dingen opschreef. Ze had al keurig een pen gepakt, eveneens als iets om op te schrijven. Haar tas die netjes naast haar stoel stond, zat weer eens vooraan. Ze zat altijd vooraan, want daar kon ze het beste opletten. Haar neutrale blik was weer eens niet weg te vagen, zelfs niet toen iemand heel charmant net niet te laat kwam. Ahem. Maar daarna was alles weer rustig. Kwam de docent weer met een wanhopige poging om nieuwsgierigheid en motivatie te wekken bij de leerlingen. Dit scheen echter niet te werken, totdat dat ene woord over zijn lippen kwam: Chocola. Er waren weer meteen verslaafden die te blij waren hierom. Zij snapte echter niet wat er zo speciaal aan was, eten was eten. Daar moest je niet moeilijk over doen.
Ze borg haar spullen weer op in haar tas, was ergens teleurgesteld. Ze was niet goed in groepjes… Gewoon omdat ze altijd zo… Alice-ish was. En dat vertelde eigenlijk al genoeg. Ze stond op, nam haar tas mee naar de mensen waarbij ze schijnbaar in groepje zat. Namen had ze wel opgevangen. Declan, Romano en Fenna. Kinderen die te enthousiast werden door chocola. Als het effect was als ze erover hoorden… Hoe zouden ze dan reageren als ze het eindelijk in hun handen hadden? Aapjes. Het waren gewoon vreemde, te blije, aapjes.
Ze richtte haar blik op Fenna, die een nogal domme vraag had gesteld. ‘Literatuurgeschiedenis,’ merkte ze zachtjes, maar met een heldere stem, op. Waar kon het anders over gaan? ‘Mijn naam is Alice Ventura, is wel zo handig om te weten.’ Ze legde haar tas neer op het dichtstbijzijnde bankje. Waren er nog meer mensen die bij het groepje hoorde? Als het zo was; alsjeblieft mensen met wat meer zelfbeheersing dan deze gekken. Het was niet zozeer dat ze zich irriteerde aan ze, ze was eerder bang. Bang dat omdat zij niet uitbundig en overdreven vrolijk was ze erbuiten zou vallen. Ze was nou eenmaal slecht in glimlachen, kon zij toch niets aan doen?

Allen gaapte en keek op de wekker. Hij voelde zich wonderbaarlijk goed uitgerust. Ondanks de late poging om nog een beetje huiswerk te maken. Zoals altijd had hij het leerwerk gewoon opzij geschoven voor leuke dingen, maar nu had hij van iemand gehoord dat die de vorige les een test had gekregen. Toch nog even gauw de belangrijkste dingen doorlezen. In een extra onvoldoende voor zijn lichtmagie had hij geen zin, maar algauw was hij in slaap gevallen boven op zijn boeken. Hij was om drie uur 's nachts wakker geworden met een droge mond en bevlekte boeken. En toen snel naar zijn bed verhuist om daar vervolgens wakker te liggen. Zijn poging om te leren was misschien mislukt, maar dat hij het überhaupt al had geprobeerd zei wel iets. Kate had werkelijk alle reden om trots te zijn. Vandaag stonden er weer geweldige vakken op het programma. Hij greep zijn agenda en bladerde naar het rooster. Literatuurgeschiedenis. Hij wist niet of er boeken nodig waren. Het leek hem wel logisch, aangezien dit vak nota bene over boeken ging. Maar omdat hij toch geen diee had wat hij dan mee zou moeten nemen, besloot hij een aantekenblok mee te slepen en een pen in zijn zak te steken. Dat zou maar genoeg moeten zijn. De meeste boeken lagen nog ongebruikt in zijn koffer, sommige had hij al wel meegenomen naar de les om zich erachter te verschuilen. Gewoon een boek vasthouden was al genoeg om sommige leraren te overtuigen van het feit dat je oplette. Hij fatsoeneerde zijn haar en wandelde vrolijk naar buiten. Nieuwe les, nieuwe kansen. Niet op kennis of leuke feitjes, eerder op gezellige mensen en nieuwe slachtoffers. Hij floot een vrolijk deuntje en liep met een smile over de gangen heen. Allen had geen idee waar zijn broer was. Die zou ook naar deze les moeten gaan, maar misschien had die besloten om iets anders te gaan doen. Of hij zou hem straks zien zitten, dat kon ook nog. Zijn broer was waarschijnlijk ook ergens wakker geworden, zich gerealiseerd dat er lessen plaatsvonden en was nu ook op weg. Typisch iets voor hen; zo'n haast hebben dat je niet eens wist waar je bloedeigen broer zich schuilhield. Hij had zijn tas aan een hengsel over zijn schouder gehangen en op het ritme van zijn stappen sloeg het tegen zijn zij aan. Hij gooide de deur van een lokaal open, om enkel in een donkere ruimte te staren. Hij liet een lichtbol verschijnen, maar kwam tot de conclusie dat dit het verkeerde lokaal was. Moest weer de hele school doorkruisen. Hoewel hij eerst redelijk op tijd was geweest, zelfs te vroeg, moest hij zich nu toch haasten. Hij stormde het lokaal in en liet zich vlug op een stoel aan de zijkant van de ruimte zakken. Hij zat nu wel vooraan, maar was in ieder geval niet te laat. De leraar verdeelde de klas in twee groepen en hij merkte dat hij al aan de goede kant zat. Een enthousiaste gil over chocolade bracht een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Moest alleen even een tafel naar achter gaan. Hij stond op en schoof zijn stoel bij de tafel. Ging toen zitten en bekeek zijn teamgenoten stuk voor stuk. De chocoladelover was er ook bij. Allen herkende hem wel van een of ander feest. En een andere jongen, Declan, meldde vrolijk dat ze móesten winnen. Voor de chocolade natuurlijk. Waar Allen het roerend mee eens was. Maar ook gewoon omdat het geweldig was om te zien hoe de nerds verslagen zouden worden door het team waar hij in zat. Juist degene die een afkeer van kennis en leren had. Maar nu het hem zo werd verteld leek het een leuk plan. Winnen, op welke manier dan ook, alle technieken waren toegestaan, zou de andere groep mooi op hun neus laten kijken. Een meisje kwam ook bij hun groep zitten. Hij keek haar aan en een vrolijke grijns gleed over zijn gezicht. ''Leuke outfit, Fenna.'' zei hij enthousiast, met een plagerige ondertoon. Zodat het net niet duidelijk was of hij serieus meende wat hij zei of dat het een grap was. Een ander meisje voegde zich bij hun. Die had een rustigere uitstraling. Iemand die veel wist, maar alleen iets zei als het van belang was. Zou zeker wel van pas komen bij de test. Iedereen had zich een voor een voorgesteld, maar Allen wachtte even tot het andere meisje haar zegje had gedaan. ‘Literatuurgeschiedenis,’ klonk het zachte antwoord op de vraag van Fenna. ''Over boeken, remember?'' Hij kon het weer niet laten om zijn spottende opmerkingen te maken. ''Mijn naam is Allen.'' voegde hij er vrolijk aan toe, was bijna vergeten om zich voor te stellen. Er waren gewoon te veel leuke mensen hier. Enthousiast lachend keek hij het groepje rond. In de andere hoek werd al druk gesproken over de lesstof en over de quiz, waar die over zou gaan. Hij besloot maar even de leiding te nemen, niet iets wat hij snel deed in een les. Hij had zelfs een actieve, gemotiveerde houding aangenomen. Geïnteresseerd in chocolade. En daardoor ook in winnen. ''Maar even ter zake; Hoe gaan we die chocolade winnen? Is er misschien iemand met... feitenkennis?'' Het laatste woord misschien een beetje neerbuigend uitgesproken. Want wat had je nou aan feiten, aan weetjes? Nooit zou je immers je leven kunnen redden door te vertellen wat de stijlfiguren in een bepaald verhaal waren. ''Ach, anders hebben we ook nog ons boek.'' zei hij, maar besefte toen dat hij helemaal geen boek bij zich had. Hij wist niet eens of er een boek was voor dit vak. Dat zou het Boek der Boeken zijn. Alice had he misschien bij zich. Die leek hem een persoon om alles op orde te hebben. Hij trok zijn notitieblok uit zijn tas en liet het op tafel vallen, met de pen ernaast. En keek toen verwachtingsvol naar zijn groepje. Nou ja, zijn groepje, het groepje waar hij in zat dan. En de overwinnende groep, als het aan hem lag. Niet dat hij erg veel vragen zou kunnen beantwoorden, tenzij iemand hem een boek gaf. Of hij zou iets achteruit kunnen gaan zitten, om zo de antwoorden van de tegenpartij op te vangen. In liefde, oorlog of een strijd om eten was immers alles geoorloofd.

Haastig griste ze haar boeken bij elkaar. Ze was laat. Veel en veel te laat. In alle haast propte ze van alles in haar tas en pleurde die op haar bed neer. Pakte tenslotte haar wekker en schudde er eens hardhandig mee. Stom rotding. Waarom was hij niet gewoon zoals elke morgen af gegaan? Kwaad smeet ze het ding tegen de muur waardoor het in duizend en één stukjes viel. Fijn. Zou ze straks ook nog wat op te ruimen hebben. Dat ze nu morgen geen middel had dat haar uit haar diepe slaap zou wekken drong momenteel nog niet tot haar door. Waarschijnlijk zou dat morgenvroeg pas komen. Wanneer ze wéér te laat wakker zou worden. Hiervoor was ze ook al bij een les te laat gekomen. Niet geheel bewust hoor. Maar toch. De leraar had haar naam genoteerd. En zou het nog vaker voorkomen kon ze nablijven. Of op een retourtje Hoofdmeester kunnen rekenen. Iets waar ze niet bepaald naar uit keek. Ten eerste had ze een hekel aan de vent. Iets waar hij op zich niets aan kon doen hoor. Was ook niet eens echt persoonlijk. Het kwam gewoon omdat hij van het verkeerde geslacht was. Kijk, als de hoofdmeester nou vrouwelijk was geweest was het een heel ander verhaal geweest. Maar nu, nee. Dat samen met haar haat voor mannen was een totaal verkeerde combinatie. En aangezien ze graag deze school wilde afronden op de juiste manier zou ze zich aan de regeltjes houden en voor al niet opvallen. Juist. Iets wat haar al meteen grandioos gelukt was. Haar actie eerder deze week met de lastige jongens was ook niet onopgemerkt gebleven. Helaas. Nee, hoe had ze nou kunnen hopen dat die dudes hun kop zouden houden. Daar waar iedereen bij geweest was. Hun ego gekrenkt. Volledig voor schut gezet. Ja het was het gesprek van de dag geweest op haar afdeling. Nou en. Ze hadden gewoon op moeten donderen. Dat waren dan ook vaak de momenten dat de echte Raziaan in haar naar boven kwam. Dat haar vurige karakter de overhand nam op het rustige meisje dat zich afzijdig hield. En ja, dat was vaker dan ze wilde. De bijnaam ‘redhead’ had ze dan ook niet alleen aan haar haarkleur te denken. Die geweldig paste bij haar persoonlijkheid. Voordat er dingen gebeurd waren was ze altijd hartstikke vrolijk geweest. Eerder een echte tomboy dan een meisje meisje. Hing altijd met de jongens rond. Gewoon om dat ze er beter mee om kon gaan dan hetzelfde geslacht. En nu. Nu zo’n drie jaar verder leek het alsof de wereld op zijn kop stond. Alles was veranderd. Waarschijnlijk ook nooit meer terug te draaien. Haar leven zou voor eeuwig getekend zijn. En dan ook letterlijk getekend. Met een gehaaste beweging trok ze haar tas van haar bed af. Zo wild dat alle boeken over de grond vlogen. Kwaad stampte ze op de grond en smeet haar tas ook tegen de muur aan. Ach het zou haar ook. Griste alleen haar literatuurboek mee en smeet met een luide knal haar deur dicht. Haar kleding was simpel vandaag. Een gestreept shirt dat beide schouders ontblootte en bij sommige bewegingen een stukje huid van haar rug of buik liet zien. Dat boven een zwarte, net leer lijkende broek en een stel donkere afgeslofte all stars. Om haar nek een ketting met een sterretje er aan. Hierna zou ze toch pauze hebben. Dan zou ze de rest van haar spullen wel ophalen. Nu moest ze eerst op tijd in de les zien te komen. Met ruime passen beende ze tussen de andere leerlingen door. Duwde ze soms wat opzij en glipte nog net op tijd de klas in voordat de deur gesloten zou worden. Gelukkig volgde na haar ook nog iemand. Een jongen zo te zien. Snel nam ze plaats achter een meisje het meest ver weg van alle jongens in de klas. Zuchtte eens opgelucht toen er geen een dicht in haar buurt zat. Echter was haar geluk van korte duur. Haar goudkleurige ogen vergrootten zich . Met puppyeyes keek ze naar haar leraar. Stond meteen op en bleef een meter voor hem staan. Plantte daarbij haar handen in haar zij en keek hem onschuldig aan. ”Dit, dit meent u toch niet master?” vroeg ze onschuldig. Erop doelend dat hij een grapje moest maken. Omklemde het boek in haar handen strak terwijl ze hem aan keek. Schuifelde wat met haar voeten en maakte haar blik toen los. Oké. Het ging om chocola. Het ging wel om chocolade. Maar toch. Was het haar waard? Was het het waard om, om met, met jongens samen te werken. Misschien. Oke ze zou wel moeten. Maar ze zou zo ver mogelijk van ze af gaan zitten. Dat ten eerste. Ten tweede zou ze lichamelijk contact vermijden en ten derde zou ze geen gesprek met ze aanknopen. Met grote tegenzin bracht ze zich naar de groep toe die er al verzameld was. Opnieuw haar ogen groot van schrik toen ze Romano zag. De jongen die ze eerder ontmoet had. De danser. Maar dan nog. Hoe groot haar liefde voor dans en muziek ook was ze kon zich niet over die angst heen zetten. Griste ergens een stoel vandaan en ging vlak langs het meisje met het witte haar zitten. Die leek het rustigste. En was boven dat geen jongen. Pluspunt dus. De anderen keek ze nors aan. God waarom, waarom had zij dit nou altijd? Een zachte zucht verliet haar mond. Sloeg toen haar beide handen voor haar ogen. God o god. Waarom deed ze dit ook al weer? Oja, voor zichzelf ja. Als het meisje met het zwarte haar en de rode ogen nou aan haar andere zijde zou zitten zou ze op zich tamelijk veilig zitten. Toch? En waarom waren ze zo enthousiast? Vond het enerzijds jammer dat ze er niet in mee kon delen. Niet eens zozeer omdat ze de jongens haatte om hun persoonlijkheid. Nee gewoon om het feit dat het jongens waren. Niets meer en niets minder. En ze hoefden ook niets van haar angst voor hun af te weten. Want dan zou het net zo gaan als op haar oude school. Iets waar ze totaal geen zin in had. Haalde haar handen weg voor haar ogen en liet haar goudbruine ogen toen eens rond de aanwezigen glijden. Juist. Ze moest het er maar mee doen. Anders kon ze zich altijd nog achter het meisje naast haar verstoppen. Of ze nou wilde of niet. Met een nonchalant gebaar gooide ze haar boek op tafel. ”Hayate Mitsue” zei ze kort en formeel om daarna de klas rond te kijken alsof dat veel interessanter was. Hoewel ze alles hier gewoon volgde. Want als er iets te winnen viel. Moest en zou ze winnen ook.

Derp.

PROFILE MAGICIAN