[size=13]Het was al wat later op de middag of eerlijk gezegd het was al naar de avond aan het toe gaan. Juist wat hij het liefst had. De avond en de nacht. Zeker in de herfst en de winter waar het snel donker werd en de wereld sneller tot rust kwam. Maar voor nu was het lage herfst zonnetje nog aan de hemel. Hoewel gaande weg het snel genoeg zou zinken en de hemel weer donker zou maken. Het was ook wel een mooie dag geweest vandaag. Een paar wolken aan de hemel hier en daar. Maar meestal het koude zone straaltje. Wat een mooie afwisseling was geweest na al die regen. Het gaf hem ook een beter gevoel over vandaag. Hij zou zijn eerste les geven hier aan de academie. Hij wist goed genoeg dat hij er niet zenuwachtig voor moest zijn en voor het grootste deel was hij dat ook niet. Maar de gedachte er aan gaf hem wel een apart gevoel. Natuurlijk had hij al eerder les gegeven. Op andere planeten aan heel andere mensen. Vooral oudere mensen. Wat een groot contrast was vergeleken met nu. Waar hij les zou geven aan een jongere generatie. Hoewel hij daar ook helemaal geen probleem mee had. Het enigste waar hij echt mee in zat was of deze studenten interesse zouden tonen in zijn ‘saaie’ lessen. Zoals velen het zouden noemen. De geschiedenis en literatuur was niet vaak het favoriete vak van een student. Dus hij zou zijn best doen om de lessen wat boeiender te maken en niet gewoon alles staan af te drammen. Of de studenten alles zelf te laten leen uit een boek. Hoewel hij wel een paar boeken had staan die hun misschien nog zouden kunnen interesseren en natuurlijk zouden ze er een magische spreuk van leren. Hoewel hij er zeker van was dat hij dat ook eerst zou moeten vragen aan de leerkracht die les gaf in het element van de spreuk.


Met een zachte hand opende hij de deur naar het literatuur lokaal en met even zachtere passen trede hij binnen. De deur open latend zodat de studenten wisten dat hij er al was. Een warmte gloeide over hem. Hoewel dit lokaal oud leek en waarschijnlijk ook was. Was het gezellig warm. En nu de laatste zonnestralen binnen sijpelden door de ramen gaf het een bijzondere schijn. Precies wat hij wilde. Het leek alsof het lokaal was belicht door kaars licht en hij was er zeker van dat éénmaal de les van start ging hij snel genoeg de kaarsen zou moeten aansteken. Deze eerste les, had hij ook niet echt gepland als een les. Hij was niet één van die leerkrachten die geen contact wilde hebben met zijn studenten. Hoewel… Hij geen ‘vriendjes’ wou zijn met hen. Was hij wel geïnteresseerd in hun wezen, hun doen, hun leven… Eén van hen had hij al ontmoet. Jayla, het meisje uit de dungeouns. Wat een zeer interessante ervaring was geweest. Misschien hadden ze een wat trage start gehad. Maar gaande weg waren ze beide opener tegen over elkaar gekomen. Wat hun gesprek bevoordeeld had. De rest van de studenten waren nog allemaal een mysterie. Ook was hij aan het uitkijken naar zijn Stagiair. Aloiysius was een heel interessante man. Hij was ook heel tevreden met de manier waarop ze beiden geleidelijk aan elkaar toch al wat hadden leren kennen. Nog niet zo lang geleden. Hij was tevreden met de manier waarop de man zo levendig leek te zijn en zo veel liefde toonde tegenover de literatuur. Ook had hij veel goede ideeën waar Altair zeker rekening mee zou houden. Er zou zeker een klas komen waarin Aloiysius de studenten zou leiden en les geven. Waar Altair enkel zijn werk zou bestuderen. De beste manier om te leren was uit ervaring, en ervaring kon men enkel krijgen door werkelijk dingen te doen. Hij was er ook zeker van dat ze in deze eerste ontmoeting met deze studenten elkaar soms konden afwisselen. Het was dan ook de bedoeling om de studenten open te laten en te gaan kijken wat ze graag zouden leren en zien. Ook had hij zelf een ‘verrassing’ klaar voor de studenten. Zodat het niet enkel ‘ontmoeting en bevraging’ was. Hoewel sommige studenten vast wel een paar vragen konden bedenken. Voor al omdat hij ze compleet vrij zou laten in hun vraagstelling.

Met zijn gebruikelijke zachte passen liep hij naar het raam. Zijn blik gericht op de bomen. Ze hadden al veel van hun bladeren verloren en de bladeren die er nog gingen waren geschilderd in warme kleuren. Zijn gedachten dwaalden af, terwijl hij naar buiten staarde. Wachtend op Aloiysius en zijn studenten. Hoe dichter de klok naar 5 sloeg, hoe donkerder de lucht begon te kleuren.

[Deelnemers: Ziva, Raül, Sylvia, Kyna, Olivia Williams en Aloiysius.]
~Postvolgorde is vrij.~ [size]

De schermer lucht bracht een donker oranje gloed door de ramen, iets wat hem lichte hoofdpijn bezorgde. Hij kon eerlijk gezegd gewoon niet goed tegen deze lichtinval. Het was niet licht genoeg om iets goed te zien, maar ook niet donker genoeg dat je alles goed kon zien. En het irriteerde hem. Met een zucht stond hij op van de oncomfortabele houten stoel die achter zijn bureautje stond. Hij had een tussenuur gehad, maar nu moest hij weer naar de les. Het was een van de eerste keren dat de platina blonde jongen wel degelijk zin had in een les. Kort rekte hij zijn vrij lange lijf uit, hoorde daarbij zijn schouders en rug wat kraken. Met een snelle beweging griste hij de tas van zijn bed en liep hij zijn kamer uit.

De jongen droeg vandaag een grijs T-shirt met kol, een beige jasje daaroverheen en een zwarte broek met daaronder zwarte opgepoetste herenschoenen. Zijn uiterst licht blonde haren waren naar achteren gekamd en zijn donkerbruine, haast zwarte, schoudertas zwierde met hem mee terwijl hij liep. De gangen waren nog vrij druk met leerlingen, niet gek ook. De laatste lessen van de dag waren aangebroken. In stilte liep de negentienjarige door, manoeuvrerend door de mensenmassa als een slang door water. Hij kwam al snel bij het lokaal aan en zonder aangeraakt te worden. Dat was mooi meegenomen. Hij was niet bang voor aanrakingen, maar hij had ze liever niet. Zeker niet als het vreemden betrof en al helemaal niet als het zomaar werd gedaan en zonder dat hij de gene was die de aanraking startte. Zoals handen schudden... pft. Dat ging nog dan nog wel.. maar dan waren er de per ongelukkige handen op een schouder, of speeksel dat door de lucht vloog en op je gezicht belandde. Oké, dat laatste was dan wel geen echte aanraking, maar de knul gruwelde er alsnog van. Het was niet of hij een bacterievrees had, of ocd, of iets in die richting. Nee, hij had het gewoon liever niet oké? En daar moest zijn medemens maar genoegen mee nemen. Punt.

De deur van het lokaal duwde hij voorzichtig open voordat hij, zelfverzekerd als altijd, naar binnen stapte. 'Goedemiddag.' Sprak hij kordaat en niet echt tegen iemand in het algemeen. Zijn ijsblauwe ogen liet hij over de drie aanwezige gaan. Een was de leraar, de andere was... de stagiaire. Dan moest het meisje een mede leerling zijn. Moest ook wel, want ze leek iets jonger dan hemzelf te zijn. Verder zwijgend, nam Raül plaats aan één van de tafeltjes en zette hij zijn tas op de grond naast een va de tafel poten. Moest hij zich nog aanwezig melden? Vast wel, maar dat betekende niet dat hij dat ook deed. De leraar zou het vanzelf wel merken wie hij was, als de anderen zich wel aanmelden. Dan bleef hij over. Of misschien wist de docent het al, omdat hij een lijst had met namen en pasfoto's. Ach, dat zou hij vanzelf wel merken. Nu maar eens zien of dat deze les net zo interessant zou worden als dat hij hoopte.

En zo leest Olivia de oude taal. Ineens schrikt Olivia op en kijkt ze naar het uur. "Straks kom ik nog te laat," springt ze uit de zetel van de bibliotheek. In een kleine hoek waar ze zicht heeft op iedereen was ze weer helemaal verloren gegaan in de oudere teksten. Ze zat in kleermakerszit, met het boek in de holte van haar benen. Snel steekt ze haar voeten weer in haar versleten sportschoenen en knoopt ze die dicht. De titel van het boek schrijft ze in haar leren schriftje die ze in Oak's Field heeft gekocht, hier wilt ze zeker verder in lezen.
Olivia kan je geen mouwenveger of slijmbal noemen, maar ze hield gewoon van hoe boeken je kunnen meesleuren en hoe de geur je tot rust zou kunnen brengen. Sowieso dat de meerderheid van haar leeftijdsgenoten haar zullen zot verklaren, maar sinds ze hier nog maar een maand leeft en geen kennis heeft over magie wilt ze toch zo snel mogelijk haar kennis bijschaven.
Daarom ook haar inschrijving in de literatuur les. 'Zo spannend!' denkt ze bij zichzelf. Dit zal haar eerste groepsles zijn en met een snelle pas loopt ze door de gangen die ze de laatste weken ook vanbuiten heeft geleerd. Net als altijd loopt ze langs de muren, om zeker te zijn dat mensen niet over haar kleine gestalte kijken en zo over haar heen lopen.
Tot ze bij de open deur staat die het literatuur lokaal moet voorstellen. De deur staat nog open, dus misschien was ze toch niet zo laat... Of misschien wel en wachten ze gewoon op haar. Met een rechte rug stapt ze in het lokaal en ziet ze al een paar mensen.
"Goedemiddag," glimlacht, met zenuwen in haar ogen, ze naar de twee heren die vooraan staan en dus de lesgevers moeten voorstellen, "Mijn naam is Olivia Williams, aangenaam,"
Daarna draait ze zich om naar de twee leerlingen en na een kleine knik met haar hoofd naar hen gaat ze op één van de lege banken zitten. Ze neemt meteen hetzelfde leren schriftje als ze in de bibliotheek heeft gebruikt en slaagt die weer open.

Stuk Middelnederlandse tekst uit één van mijn favoriete koning Arthur boeken, leek me wel gepast

Zijn ogen volgden de laatste zonnestralen. Hoewel hij er rustig uitzag van buiten uit zou hij eerlijk kunnen toegeven dat hij toch een beetje nerveus was. Hoewel het wachten hielp om die nervositeit onder zijn controle te houden. Kon hij het niet helemaal naar zijn binnenste verbannen. Maar zijn nieuwsgierigheid nam wel de opperhand van het gevecht die zich binnen in voerde. Hij was vooral nieuwsgierig naar wat voor soort leerlingen hij kon verwachten. Hij was er zeker van dat er verschillende soorten bij zouden zitten en dat maakte het juist zo spannend. Het was fascinerend hoe veel verschillende karakters er rondliepen en hoe iedereen toch met elkaar in verband stond. Hij had er geen geheim van gemaakt dat hij leerkracht was geworden om zijn eigen studies te vergroten. Zijn eigen kennis. Zowel over het menselijk lichaam als de geest, gedachten. Wat er dieper in schuilde. En literatuur en al wat daar om heen ging was een perfecte manier om dat doel te bereiken. Het was waar dat hij liefst op zich zelf vertoef en dat hij niet gemakkelijk ‘vrienden’ maakte. Als hij de mensen die hij kende al vrienden kon noemen. Het was niet omdat hij ze zo zag, dat de andere er ook zo overdacht. Maar de meesten wisten ook zelf niet wat er in zijn gedachten om ging en het was misschien het best dat hij het zo liet.
Het zachte geluid van voetstappen drong door zijn gedachten heen en liet hem snel weten dat er iemand het lokaal binnen stapte. Het patroon van de voetstappen was er een die hij niet kende. Dus wist hij ook meteen dat het niet zijn Stagiair was maar een onbekende. Die zich snel genoeg openbaarde met een prachtig gedicht die een diepe betekenis leek te bevatten. Hij luistere naar haar stem. Een prachtige stem voor een prachtig gedicht. Iets vertelde hem dat ook het gelaat er een zou zijn om van te genieten. Hij draaide zich gedeeltelijk om naar de jonge dame en liet zijn ogen over haar glijden terwijl ze zich voorstelde. Zijn uiterlijk bleef neutraal, maar hij kreeg een lichte gloed in zijn ogen. Ze leek belovend te zijn. Misschien omdat ze de eerste hier was. Of misschien omdat ze meteen een gedicht had opgezegd. Hoe dan ook dat zou hem niet imponeren mocht dat haar gedachtegang zijn geweest. Maar iets in haar ogen zij dat ze daar te ‘onschuldig’ voor was. Hij gaf haar een lichte knik als verwelkoming. ”Welkom Sylvia.” Hij draaide zich weer helemaal om naar haar voor hij zich verder verwoorde. ”Ik hoop dat ik het aangenaam voor je kan houden, en dat je plezier zult beleven in deze les.” Hoewel bij literatuur zijn opties klein waren. Zou hij hopelijk zijn leerlingen kunnen verrassen.

Nu was het nog wachten op de rest van de groep. Hij keerde zich terug naar het raam. Ze hadden nog tijd genoeg. Alhoewel tijd snel voorbij tikte. Soms zonder dat je het door had. Zou het mogelijk zijn om tijd te doen stil staan. Hoe verleidelijk het was om dat te proberen. Maar hoe gevaarlijk dat ook kon worden. Zijn ogen vernauwde zich weer, zijn gedachten gang was aan het zweven naar grenzen waar het niet moest zijn. Hij kon het bijna geluk noemen dat Aloiysius binnen kwam. Hij keerde zich naar de man en begroete hem net zoals Sylvia met een korte knik. Hij was oprecht blij de man te mogen verwelkomen. Hij straalde immers rust uit en dat leek hemzelf nog meer te kalmeren. Daarbij verbleef de man al langer in SSA dan hem. Dus wist Aloiysius waarschijnlijk ook al beter hoe hij moest omgaan met de leerlingen. Het zou misschien raar over komen dat een Leerkracht de Stagiair om begeleiding vroeg. Maar in zijn ogen was Aloiysius zijn gelijke hier. Niet meer of niet minder.
Voor dat hij een woord kon zeggen tegen Aloiysius, richtte zijn ogen zich op de deur dat voorzichtig open gleed. Snel daarna volgde het gelaat van een jongeman. Zelfzeker… Bijna trots in zijn ogen. Een kordate begroeting volgde terwijl de jongeman zich installeerde. Een interessante jonge man, zo leek het nu toch. Maar hij zou het snel genoeg te weten komen. ”Welkom.”

Nu dat waren al twee leerlingen en zijn Stagiair. Dan miste hij nog vier mensen. Maar lang zou hij ook niet meer wachten om te beginnen. Alhoewel het echter treurig zou zijn om maar twee mensen in zijn les te zien… Dat zou hem echter niet tegen houden van es te geven en te genieten er van. De leerlingen die waren gekomen verdienden echter dat waar ze voor waren gekomen. Zijn ogen gleden weer even naar het raam. Voor hij naar de stagiair een blik wierp en net een knik zou geven om aan te geven dat hij zou starten. Maar zijn bewegingen werden gestopt door een ander figuur dat de klas binnen kwam. Zijn ogen vernauwden heel even naar het roodharige meisje. Voor hij zijn neutrale blik terug kreeg. Haar uiterlijk leek kalm. Maar haar ogen verraadde dat ze nerveus was. Misschien bang dat ze te laat was gekomen. ”Welkom Olivia, je bent net op tijd.” Hij wachtte tot dat ze neer zat. Voor hij een lichte knik gaf naar Aloiysius en zich richtte naar de leerlingen. Zijn ogen gleden nog heel even over hen. Voor hij van start ging. ”Nu dan, Ik wil jullie allen nogmaals welkom heten in deze les. Mijn naam is Altair, en deze heer naast mij is Aloiysius. Misschien kennen enkelen onder jullie hem al.” Dat was zeer mogelijk. ”Als je, je afvraagt waarom er maar drie zijn van jullie is het omdat we nog een paar mensen missen.” Maar de zon was letterlijk zijn laatste stralen aan het tonen en dus was het tijd om te starten. ”Ik wil echter mijn eigen tijd en dat van jullie niet verspillen met wachten.” Wat het meteen duidelijk maakte dat hij bedoelde dat hij de les nu zou starten. De afwezigen konden altijd binnen stormen. Als ze niet kwamen dan was dat een spijtige zaak. Misschien moest hij de volgende keer bij aanmeldingen zeggen dat wanneer men niet op tijd was men het lokaal ook niet mocht betreden.

”Ik weet dat eerste ontmoetingen niet gemakkelijk zijn en om het ijs te breken, zou ik jullie willen vragen om een gedicht op te stellen.” Zijn ogen gleden even naar Sylvia. ”En deze dan voor te dragen, zoals sommigen van jullie al hebben gedaan.” Hij keek even naar Aloiysius, hij had de man al verteld dat als hij iets wilde bijvoegen, dat hij vrij was om naar voren te stappen en zijn zeg  te doen. Hij zou de man niet tegen houden en had ook vertrouwen in de ideeën waar de man op kon komen. ”Ik vraag niet om een gewone gedichten stijl, Romantiek, liefde, pijn, oorlog… neen.” Daar kon hij er genoeg van vinden. ”Beschrijf wat jullie van mij en Aloiysius verwachten, wat jullie willen dat deze les en de komende lessen, jullie zullen leren, geven. Hoe je het ook wil noemen.” En dat was iets wat niet gemakkelijk zou zijn. Zeker niet in gedichten vorm. Het was meer een uitdaging van hem uit naar hen. Om te zien wat wie hij voor zich had, hoe diep ze konden gaan. Hoe ver hun gedachten konden rijken. Hij keek even naar Aloiysius. ”Is er iets dat je daar bij wil voegen?” Hij vroeg het liever aan de man. Dit waren ook zijn leerlingen en het was zijn plicht om de man te betrekken in de lessen. Iets waar hij zeker naar uitkeek.

[Ziva en Kyna zullen later antwoorden. De post volgorde is vrij. Ook sorry voor de late reactie. Ik had het de laatste tijd druk met school werk.]

De lessen waren altijd praktisch geweest, hoewel Syrax ook van lezen hield, maar hij ontliep de drukte het liefste. Door zijn mensenschuwheid kwam Syrax ook niet snel in de drukke straten van Oak's Field. Niets voor hem al die mensen die je bijna leken te pletten of die je aankeken. Brrr! Maar toch had hij zich op gegeven voor een hopelijk wat minder drukke les... Tenminste dat was de bedoeling geweest van hem. Dregoe zou hij later nog even een bezoekje gaan brengen, maar school ging voor. Met rustige passen liep hij door de gangen. De meeste leerlingen hadden zich rond deze tijd al terug getrokken dus het was best rustig in de gangen. Wel moest Syrax nog twee trappen op om bij het volgende lokaal te komen. Dus zetten Sy er flink de pas in. Hij wilde niet te laat komen zoals zo vaak. Het viel niet mee , maar de jonge vuur magiër liep toch stevig door. Zijn schoudertas hing zwaar en Syrax voelde dat het hengsel net verkeerd zat. Bij de laatste treden stopte hij even om zijn tas op een betere plek neer te hangen. Als deze niet uit zijn handen werd getrokken en verder gegooid... 'Hey! Ik heb zo nog les.' riep de razaan en hij probeerde een poging te doen om zijn schoudertas weer terug te pakken, maar een stel handen duwde hem weg. 'Dacht het niet uk! Je gaat nog betalen voor onze vernedering bij Miss Eres!' die stem herkende Syrax maar al te goed. Harold!!! Dan was Bart dus niet ver weg. Sy draaide zich half weg van de graaiende handen van Harold, maar Bart stond ineens achter de weg duikende vuur magiër, waardoor Harold hem al snel had te pakken. 'Dat is mijn fout niet, Als jullie...!' Meer kreeg Syrax er niet uit wat al half op gehaaste toon klonk. Het was altijd net of Harold en Bart een stel geheimen gangen door het kasteel kende waardoor ze zich soms zo snel wisten voort te bewegen... Harold grijnsde en schudden zijn hoofd. 'En of het jouw schuld is klein misbaksel!' sneerde Harold en trok Syrax weg van Bart zijn massieve lijf waar de angstige jonge man net nog tegen op was gebotst. 'Laat hem alle hoeken van de gang zien Harold!' grinnikte Bart en zijn vriend knikte. 'Nog niet z'n slecht idee.' grijnsde Harold en hij slingerde Syrax met een harde zwaai van zijn arm weg van hen. Sy gebruikte het lucht schild dat hij van Miss Abby had geleerd waardoor hij niet hard tegen de grond terecht kwam en rolde nog even door voor hij op stond en het schild opnieuw opriep, maar zijn schoenen hadden geen grip genoeg op de gladde vloer waardoor de jonge vuur magiër naar achteren schoof toen Harold opnieuw zijn wind magie op riep. Syrax was niet van plan om zich nu weer te laten verslaan door dat stel, maar wat kon hij nu beginnen tegen twee oudere studenten die toch sterker dan hem waren. Sy hield stand door zijn wind schild vast te blijven houden terwijl Harold de ene wind vlaag na de andere op hem af vuurde. Steeds weer werd hij achteruit geschoven, waardoor Sy richting het lokaal waar hij wezen moest naar toe geduwd werd. Bij de laatste wind stoot brak het schild en werd Syrax het lokaal in geblazen. De jongen belanden op zijn rug en kwam tot stil stand voor de voeten van de docent. Harold had vast niet door dat er iemand aanwezig was, want het was net stil toen hij zijn laatste wind vlaag op zijn slachtoffer had afgevuurd. Zowel Harold als Bart waren elke keer dat Syrax achteruit geduwd was geworden door de wind dichterbij gekomen en nu kwamen ze de les binnen stappen en dachten Syrax nog even verder in te kunnen peperen. Sy keek om zich heen en werd knal rood. Oeps!!! Hoe vreemd zou dit wel niet zijn!!! Zo snel als hij kon stond hij overeind en stond nu vlak voor de neus van de docent. Heel even was zijn gedachten blanco, maar hij boog zich licht naar voren. 'Sorry voor de storing Master, Syrax Moonus.' Stotterde hij half. Argh!!! Waarom had hij dat toch altijd zo... 'Mijn tas'.' mompelde Syrax terwijl de jongen weg liep van de docent en pakte het hengsel van zijn schoudertas en probeerde die terug te trekken, maar Bart hield steviger vast ook al waren zij net zo verbaasd als Syrax was geweest. Bart trok eerst terug, maar Sy hield vast en trok nog eens toen een stem hen onderbrak.

XD

Olivia was extreem zenuwachtig voor haar eerste groepsles. Gelukkig is het literatuur en gaat ze ervan uit dat de docent alleen zal praten en leerlingen vragen zal stellen om hun kennis over teksten te testen.
Ze loopt met een zelfzekere pas, maar die wordt minder zeker als ze de blik van de docent ziet, dit is al een slecht begin, ze was net optijd, gelukkig! Ze kiest een tafeltje uit en neemt meteen haar schrijfgerief. Meteen aan de manier van de docent hoort ze de strenge klank in zijn woorden.
Bij de opdracht worden haar ogen groot en begint ze in vanbinen te panikeren. Schrijven is geen probleem, maar het voordragen... voor iemand zo schuw als zij is dit gewoon.... de hel!
Elke keer als ze zenuwachtig wordt, brengt ze haar hand achter haar nek. Ze neemt haar schrijfmateriaal met haar rechterhand, en haalt haar bleke, smalle vingers van haar linkerhand door haar rode haren.
Even denkt ze na, wat verwacht ze? Kennis? Schrijvers? Op het moment dat ze een eerste woord wilt opschrijven, valt er ineens iemand met veel lawaai binnen. Ze schrikt op en ziet hoe een kleinere jongen op de grond ligt. Syrax?
Dan ziet ze twee anderen in de deur opening. Dat meen je niet?! Al meteen voelt ze dat het twee bullebakken zijn en dat Syrax een zwak slachtoffer is. Als hij de tas wilt terug nemen laat een van hen het niet los. Herinneringen aan een eigen schooltijd komen in haar op en ze voelt een woede in zich opkomen.
"Hey! Stopt ermee!" en ineens staat ze recht en heft ze haar stem op. Het klinkt zelfzeker en bevelend. De bullenbak werpt een blik op Olivia en laat de zak met een ruk los, waardoor Syrax bijna zou omvallen als hij hard trok. De moment dat haar blik die van hem ontmoet krijgt ze een eerst verbaasde, maar verandert snel genoeg in iets smerigs. Toch blijft ze streng terug kijken, ook al gaat ze vanbinnen dood. Ze voelt hoe haar handen warm tintelen en ze sluit en opent haar handen om die weg te krijgen. De twee stappen weg en het is dan dat ze beseft wat ze net heeft gedaan. Paniek in haar hoofd, maar de blik verandert niet.
"Mijn excuses Master," en hiermee zet ze zich weer neer, neemt haar pen en zet haar aandacht weer op het voorlopig nog leeg papiertje. Haar hoofd gebogen, haar vrije hand zo op haar voorhoofd om niemand te laten merken dat ze haar angst niet kan verbergen. Verdomme! Nu zal zij waarschijnlijk problemen krijgen met hen! Maar wat had ze anders moeten doen? Zelf heeft ze nooit veel steun gekregen van anderen als het nodig was. Het was haar duidelijk dat het niet de eerste keet was dat Syrax hiermee problemen heeft...

Hij was niet de laatste leerling, na hem kwam er nog een ander binnen. Een meisje. Ze stelde zichzelf voor als Olivia en ze knikte hem en de andere gedag. Hij gaf haar geen begroeting terug, en richtte zich gewoon weer op het tafelblad. De stem van de docent liet hem daarna toch maar opkijken. Literatuur was een van de vakken die hij nog wel zag zitten. Het stond hem aan dat Master Altair vertelde dat hij hun tijd niet wilde verdoen door te wachten op de overige leerlingen. Mooi, dat was een instelling die Raül aanstond. Waarom hem en de andere afstraffen, als een paar meloten te laat waren. De zin in de les, verdween echter toen hij hoorde wat deze opdracht was.. poëzie. ugh. Dat was zijn ding niet. Teksten analyseren en de betekenissen ervan achterhalen en al dat wel. Maar dichten? Nee. Maar hij was hier nu.. en hij zou het proberen ook. Al zou hij met heel erg veel tegenzin dat gedicht voorlezen. Maar serieus, hoe moest hij een gedicht schrijven over de docent en de stagiaire en wat hij van ze verwachtte? De platina blonde jongen onderdrukte een geagiteerde zucht. Kort ging zijn blik naar de literatuur stagiair, waarna hij ze op zijn schrift liet zakken. Met een magere en bleke hand griste hij een pen uit zijn tas. Eens zien of hij er überhaupt iets van kon bakken.

Hij zat net lekker in zijn concentratie toen een of andere idioot het lokaal in... nou ja.. viel? Christ... deze school zat echt vol met.. deze keer onderdrukte hij een geagiteerde zucht niet. Die gast mocht van hem weten wat hij van hem dacht. En tegelijkertijd wilde hij die oelewapper uitlachen. Wat een binnenkomst. Een zachte lach, meer een zacht geluid door zijn neus, liet hij ook klinken toen die gast zijn tas gegrepen werd. Wow.. dit was amuserend. Afleidend, irritant maar zo amuserend. Raül draaide met zijn ogen en richtte zich weer op zijn papier toen die Olivia zich er ging mee bemoeien.

Hij wachtte totdat al die heisa afgelopen was, waarna hij zich weer op zijn werk stortte. Geconcentreerd zette hij maar wat op papier, kraste hier en daar wat uit.. of begon zowaar helemaal overnieuw. één ding wist hij zeker, hij ging niet als eerste dat gedicht voorlezen. Hij wilde eerst een paar andere hun gedichten horen.. en dan kon hij aan de hand daarvan die van hem een beetje aanpassen en verbeteren indien nodig. Ook hoopte hij dat er geen nare verstoringen meer zouden komen, want niets was zo verschrikkelijk vervelend als uit je concentratie gehaald worden. Sowieso was hij al snel geïrriteerd door.. nou ja, veel dingen en vooral mensen. Niet iedereen maar het grootste gedeelte van de mensheid wel. En vooral die van deze leeftijdscategorieën. Of.. whatever. Zoals die bruinharige gast van eerder, ugh. Dat was ook zo een iemand die zonder pardon hard tegen hem op zou botsen. Net als vele van deze school deden. Geen verstand van persoonlijke ruimte. Maar zijn gedachte dwaalde af.. en dus focuste hij zich weer op zijn opdracht.