Gavriil .
 PROFILEReal Name : Linima Posts : 100 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Water en duisternisKlas: -Partner: As Helen danced over the roads to Troy, so will my heart dance to her who is destined to fall in love.
 |  Onderwerp: The world is Unfair (Open)  wo okt 01 2014, 11:13 | |
| Met een kleine zucht strekte Gavriil zijn vingers waarna hij zijn pen weer oppakte en verder ging met schrijven. De leraar was net een paar minuten geleden het lokaal uitgelopen en had hem alleen achter gelaten met zijn strafwerk. Wat hij gedaan had wist hij niet eens. En toen hij ernaar gevraagd had was hij boos aangekeken en afgesnauwd. Het was Gavriil wel duidelijk geweest dat hij een ''black-out'' had gehad. Iets tijdens de les had hem getriggerd. Iets had de knoppen om gezet. En het maakte hem gek dat hij er niets meer van wist. Maar wat kon hij ertegen beginnen? Ze zouden hem toch alleen maar naar de dokter of de psycholoog sturen. In het ergste geval werd hij opgesloten zoals ze met Avaritia gedaan hadden. Dat nooit! Dus hij had beleefd geknikt en zijn straf in ontvangst genomen. Een belachelijke straf als je het hem vroeg. Regels overschrijven, wat ouderwets. Hij legde zijn pen weer neer en stond op. De docent was er nu toch niet. Gavriil stroopte de mouwen van zijn witte overhemd op en ontblootte daarmee zijn onderarmen die, behalve dezelfde grauwe kleur als zijn gezicht, ook verscheidene littekens bevatte. Ze liepen spiraalsgewijs naar beneden en stopte vlak na zijn ellebogen, dus veel was er niet van te zien. Jammer alleen dat hij ook dezelfde soort littekens in zijn gezicht en nek had.
Gavriil strekte zijn benen een beetje door wat door het lokaal te lopen. Een nieuwe zucht verliet zijn lichaam. De ijskoude lucht ontsnapte aan zijn lippen. Dat was iets nieuws. Alsof hij nu ook van binnenuit aan het bevriezen was. Toch voelde het niet alsof er iets mis met hem was. Hij voelde zich goed, gezond zelfs. Maar sinds zijn korte gesprek met Moyra had hij steeds meer nagedacht over de oorzaken van de lage temperatuur zijn zijn lichaam op constante basis leek aan te houden. Het was ook niet normaal. Eigenlijk zou hij onderkoeld moeten zijn. Hij was uiteindelijk maar gestopt met nadenken erover. Maar het waren die stille momenten als nu waardoor zijn gedachten er toch weer naar toe dreven. Hij schudde even met zijn hoofd. Alsof die handeling de gedachten zou verdrijven. Gelukkig leidde voetstappen met af. Even dacht hij dat ze van de docent waren die terug kwam, maar toen verscheen er een ander gezicht in de deuropening. |
|
