Hij keek goedkeurend naar hoe de studenten zich in groepjes vormde, en gingen oefenen. Bij de meeste groepjes ging het goed. Mooi, dat scheelde hem ook weer uitleg. Guustaaf had hij de opdracht gegeven om het groepje van Meneer Burned en meneer Ahlberg in de gaten te houden. Hij wist dat die twee extra surveillance nodig hadden. Guusstaaf begon te krassen. Hierdoor ging Rogers blik gelijk naar Meneer Burned en Meneer Ahlberg. Hij zag dat Drake een vlammetje op de afstuurde. Er verscheen een blob waar het vlammetje van meneer Burned in verdween. "Meneer Burned, wat had ik nou gezegd net? Allereerst, gebruikt u gebruikt de spreuk Impetum om zo uw schaduw tegen het schild van uw tegenstander te laten komen. Ten tweede, wil ik niet andere magiesoorten in dit lokaal zien. We doen immers Duistere Magie, en geen andere magiesoort, ben ik duidelijk?"

Na een tijdje keek hij op zijn zakhorloge, en ging hij weer voor de klas staan. "Goed. Als u weer even u naar uw plaatsen kan begeven, dan ga ik verder met de les." Hij wachtte totdat iedereen zijn of haar plek weer had gevonden, en ging toen verder met praten. "Dit was het gedeelte schaduwvormen voor vandaag. Als u nog vragen hebt, kunt u ze na de les aan mij stellen." Er verscheen nu het woord "Illusies" op het bord. "Goed. Dan gaan we het nu hebben over het fenomeen Illusies. Illusies zijn een andere vorm van uw tegenstander afleiden. Men kan illusies zien als een zekere gedachte die geprojecteerd word. Men kan dit doen met alles, maar we beginnen voor vandaag met simpele dingen. We beginnen vandaag met een stilstaand voorwerp. Dit doet men door een voorwerp in gedachte te nemen, en dan kijkt waar u het voorwerp wilt plaatsen. Als u dit goed in gedachten hebt, zegt u het woord Videor. Let wel op. Hoe meer details uw voorwerp heeft, hoe meer kracht het u kost." Hij keek toen naar zijn bureau. "Videor" Er verscheen een kraaienbeeldje op zijn bureau. Hij liep hier naar toe, en ging met zijn hand erdoor heen. "Zoals u ziet is het voorwerp onaantastbaar." Hij liep weer terug. "Om het voorwerp weer te laten verdwijnen, zegt men Sido." Hij keek weer naar het beeldje. "Sido" het beeldje verdween weer. "U kunt nu beginnen."

Minzaam keek Dominic toe hoe Xavier in de verdediging schoot. Stiekem hoopte hij dat diens spreuk mislukken zou. Als Xavier nu gewond raakte, tja, dan konden ze hem er moeilijk de schuld van geven. Hij had immers netjes gewacht en volgens de regels gespeeld. Helaas was Xavier daarvoor nog net te handig. Wel was de schaduw klein, tja, net als het boselfje zelf hé? Nu was het logischerwijs zijn beurt en Dominic dacht vlug na. Om zijn schaduw terug te krijgen zou hij officieel het bevel moeten geven om de schaduw weer op zijn oorspronkelijke plek te krijgen. Maar dan moest hij ook nog de schaduw opwekken en dan de verdedigingsspreuk starten, dat zou te veel tijd kosten, welke Xavier hem vast niet zou gunnen.

Dus wachtte hij, lichtelijk gespannen, tot het woord gezegd werd. Het voelde gek, naakt, zo zonder duistere vlek achter je. Maar hij moest wachten. Als je een schaduw te vroeg commandeerde je te beschermen was het ook niet goed. ''Praes,'' siste hij fel, kort nadat Xavier zijn spreuk startte en daar schoot zijn schaduw al op hem af. Het was een nek aan nek race, maar uiteindelijk omwikkelde Dominic's verdedigende schaduw zich om het projectiel en wist daarmee bedreiging te voorkomen. Phew.

Weer volgde uitleg, deze keer iets wat je gelukkig alleen kon doen. Doeidoei, lieve partner. Zwijgend draaide hij zich weg van de ander. Een voorwerp. Meteen begon hij te visualiseren. Iets wat hij goed kende, het voorwerp moest kloppen, hij wilde het meteen goed doen. Nadat hij met gesloten ogen een tijdje gestaan had sprak hij het toverwoord uit en begon zich uit duisternis een mes te materialiseren. Het zilverkleurige heft en handvat zouden Xav vast bekend voorkomen, na hun aanvaring.

Dominic bleef energie toe voegen en details vormden zich, maar daar ging het lichtelijk mis. Rode bloedvlekken verschenen op het mes en zijn hand, hij keek er gehypnotiseerd naar, maar het zou aandacht trekken. ''Sido,'' sprak hij dus gauw, enerzijds om te voorkomen dat de illusie nog meer energie van hem wegvrat, anderzijds om het bloederige tafereel weg te vagen.

Oh, weer gaan zitten? Ilya lachte breed naar Ike en maakte een soort van buiging, door de randjes van haar jurk vast te pakken en die een stukje op te tillen, waarbij ze gelijk door haar knieën boog. Zo zo, netjes opgevoed dame? Ach, Ilya wist niet beter. Ze had nooit echt vriendjes of vriendinnetjes gehad, naast James natuurlijk. Wat moest je dan? Maar ze wide eigenlijk nog niet zitten.. Master Swain zei het echter en ze volgde braaf zijn opdracht. Waarom moest ze dan af en toe ook zoveel energie hebben? Het was niet eerlijk!
Nieuw onderwerp? Aandacht erbij, schrift erbij! Ilya richtte haar blik op Master Swain, wachtte zijn woorden af. Dit was interessant en ze probeerde met de grootste moeite haar aandacht ook écht bij de man te houden. Normaal was ze alweer afgeleid als er vlieg voorbij vloog, maar nu moest ze echt echt een poging doen. Illusies. Videor en Sido. Iets in gedachten zien, ook al was het er niet echt. Ilya fronste even. Waar moest ze aan denken? Misschien.. Aan James! Illya staarde naar het tafelblad voor zich en begon zich haar geliefde alligator voor te stellen. Het was niet lastig. Ze wist ieder bobbeltje en verkleuringje op zijn huid wel te vinden. Hoe vaak was ze al niet met hem in slaap gevallen? Het was Ilya's schatje, al had ze nog niet helemaal door wat de consequenties zouden zijn als hij eenmaal groot was. Hoe dan ook; ze hield heel veel van James en haar ouders voelden zich zo schuldig dat ze haar zo vaak alleen lieten dat ze zelfs een alligator voor haar geadopteerd hadden.

Ilya sloot haar ogen voor een moment. 'Videor,' mompelde ze. Onmiddelijk voelde ze hoe de Duistere energie vanuit haar lichaam begon te werken en ze als het ware een gat in de werkelijkheid kon creëren, om daar een eigen bouwsel in te plaatsen. Ze wist niet precies of het zo werkte, maar zo voelde het in ieder geval. Daar verscheen de omtrek van haar James. De snuit, de nieuwsgierige oogjes. Ilya merkte dat het flink wat energie kostte. Het begin ging nog wel, maar zodra ze de schubben echt zichtbaar wilde maken, zijn staart wilde laten zwiepen.. Ze kwam een behoorlijk eind; hij leek alleen net niet.. levend. Niet de James die zij kende. 'Sido.' Zo, eigenlijk voelde ze zich niet eens zo heel leeg. Voordeel! Maar het was niet de echte James, dus ze wilde eigenlijk niet helemaal verder. Ze moest iets anders verzinnen.. Misschien.. Ilya keek even naast zich, naar de persoon die naast haar zat, en begon deze te vormen. Dit was grappig, ze voelde zich net een kunstenaar! 'Kijk,' lachte ze naar de persoon. Het leek wel. Miste weer het levende en wat details, maar op zich zou je nog wel kunnen denken dat iemand een body double had. 'Wat vind je?' Hierna liet ze het maar snel weer verdwijnen, voordat het teveel energie kostte.

[Voor degene die zich aangesproken voelt~]

Dark magic was nooit zijn sterkste kant geweest waardoor hij nooit echt de moeite had genomen om het echt te leren. In de instelling hadden ze wel geprobeerd om hem de basis bij te brengen, maar hij had het nooit echt nodig gevonden om zich er meer in te verdiepen. Nu hij echter op een school zat waar mensen met vanalle magiesoorten rondlopen, had hij spijt dat hij nooit de moeite had genomen om andere magiesoorten te leren. Nu kostte het hem veel meer moeite om de dingen die gezegd werden ook echt uit te voeren, maar tot nu toe ging het nog best goed. Renly ondersteunde zijn hoofd met zijn rechterhand toen er iets nieuws uitgelegd werd. Op die manier zag hij er misschien wat verveeld uit, maar hij sprong wel bijna direct recht toen er gezegd werd dat er paren gevormd moesten worden. Het enige probleem was dat hij de mensen hier niet bij achternaam kende en dus moest wachten totdat zijn ‘partner’ hem zou opzoeken, hij had zijn achternaam immers vernoemt in plaats van zijn voornaam bij de leraar en hij zou het alleen maar raar vinden als de rest het ook niet gehoord had.

“Renly,” stelde hij zichzelf fatsoenlijk voor toen zijn partner hem gevonden had en zichzelf nog eens met haar voornaam voorstelde. Zijn lichtblauwe kijkers gleden even over haar heen en wat aarzelend knikte hij toen er gezegd werd dat zij met het offensieve gedeelte ging beginnen. Hij had zo het idee dat hij niet veel keus had, ze zag eruit alsof ze niet veel tegenspraak duldde. Zijn schaduw werd klaargezet en iets of wat gespannen hield hij de dame voor hem in het oog. Het zou stom zijn om het schild veel te vroeg op te roepen, maar dat wilde dan wel zeggen dat hij er wel voor moest zorgen dat hij optijd reageerde. Hij hield elke beweging die Elveria deed in het oog en op het moment dat hij haar lippen zag beweging en de spreuk hoorde, sprak hij het woord uit dat ervoor zou moeten zorgen dat de schaduw hem beschermde. Hij had de spreuk echter net iets te laat uitgespreuken waardoor de schaduw zich niet volledig voor hem had kunnen plaatsen toen die van Elveria tegen hem aan knalde. Een paar stappen werden achteruit gezet en de lucht werd uit zijn longen geslagen door de klap. Half voorover gebogen bleef hij even staan voordat hij zich terug oprichtte. “Mijn beurt.” Met zijn kaken op elkaar geklemd zorgde hij ervoor dat de schaduw voor hem stond. “Impetum.” Zijn stem klonk net iets luider dan normaal toen hij de spreuk uitsprak en zijn ogen fonkelden terwijl hij toekeek hoe zijn schaduw op Elveria afvloog. Mooi, dan was er toch nog iets goed gegaan.

Het duurde niet zo lang voordat de leraar vroeg om terug naar hun plaatsen te gaan. Renly’s mondhoeken krulden om in een glimlach toen er over het maken van illusies gesproken. Hij had altijd al willen leren hoe je illusies moest creëren. Het zou zijn leven zo makkelijker hebben gemaakt als hij had geweten hoe hij illusies moest maken. Hij zou zijn vader zo hebben kunnen wegjagen zonder zelf echt iets te moeten doen. Een frons verscheen in zijn voorhoofd terwijl hij nadacht over wat hij tevoorschijn zou kunnen halen. Well, liefst iets met niet teveel details aangezien hij nu niet echt super goed was met zijn dark magic. “Videor.” Langzaam verscheen het modelbootje in een fles die bij Mara op kantoor had gestaan. Opzich lukte het wel met details toevoegen, maar de structuren in het zeil maken was toch een beetje teveel van het goede gevraagd. Een simpele “Sido.” En zijn kunstwerk verdween weer in het niets.