Het droop van haar handen alsof het aardolie was. Het was koud, kouder dan ze verwacht had. Natuurlijk was het koud – er was niets, geen warmte, geen licht, geen stof om warmte uit te stralen. Het voelde alsof ze haar vingers in een sneeuwbal stak, zonder dat  haar vingers eraf vroren. Haar paarse ogen openden zich geheel, staarden naar het duistere geheel wat ze gecreëerd had met haar woede jegens de organisator van het illegale toernooi.
Ze realiseerde zich wat ze gedaan had, maar in tegenstelling tot wat ze vermoed had, bleef de bol bestaan – hij kromp ietwat toen ze de woede niet meer toe liet stromen en de verbazing zijn plaats innam, maar hij bleef bestaan. Hij was stabiel, een soort van. Stabieler dan de bollen die ze tot dan toe gecreëerd had, kleine schaduwvlekjes die niet langer dan een seconde of drie rond haar vingertoppen zweefden en daarna weer verdwenen uit de realiteit. Dit was nieuw, dit was beter.

Niet goed genoeg.
De stagair, Ahlberg, was de eerste die er wat van zei. Haar trots zakte in als een mislukte soufflé, maar de teleurstelling maakte de bol wel weer groter. Negatieve emoties waren dus niet alleen woede – teleurstelling deed ook iets. Stil vroeg ze zich af of verdriet de magie nog sterker zou maken, of alleen maar breekbaarder. Was verdriet wel negatief? Het kon ook bevrijdend zijn.
Voor die gedachten had ze echter de tijd niet, ze zat bij bijles duistere magie en ze kreeg eindelijk uitleg. Nouja, geen uitleg. Meer kritiek. Niet eens opbouwende kritiek. Haar bol was gewoon fout – maar er werd haar iets gezegd, en daar ging het om. Ze hoefde niet langer zelf dingen uit te vogelen, er was iemand die wist waar het over ging.
‘Een.. Een bal.’ herhaalde ze zacht, haar ogen met wallen eronder op Ahlberg gericht. Ze opende haar handen, ademde uit en focuste zich op de bol zwarte drek. Natuurlijk nam het een watervorm aan – dat was de meest natuurlijke vorm van haar magie, de enige manier waarop ze het fatsoenlijk uiten kon.

Een bal kon ze echter wel vormen. In haar gedachten vormde ze de mal waarin ze het duister als het ware goot, een bijna perfect ronde bol van schaduw. Als je eraan zou zitten, zou het nog steeds plakkerige waterschaduw zijn, maar op dit moment leek het daadwerkelijk op een bol schaduwen.
Fake it ‘till you make it.

Nu de schaduw-drab er was, merkte Aubree dat het niet nodig was om zich nog steeds rot te voelen. Haar verbazing over het feit dat het haar lukte om schaduwen op te roepen, al was het in een derrie, en het gevoel van "yes, een duister magiër vertelt me dat ik het goed doe en hij is nog een leraar ook" maakten de bol niet kleiner. Haar emoties waren als een katalysator, zoals in de scheikunde (waar ze niet heel goed in was, maar dit stuk begreep ze nog wel), handig om de reactie op gang te krijgen, maar niet nodig voor de reactie zelf. Met negatieve emoties kon ze de magie vormgeven, maar ze had ze niet nodig om de magie in stand te houden. Nu het er was, kon ze het houden.
Of dat dacht ze. Het was in elk geval wat Ahlberg haar vertelde; focus was belangrijker dan emotie, het ging om wat je wilde, niet wat je voelde. Het klonk wel logisch, bij watermagie had ze ook meer een beeld van wat ze ermee wilde doen dan een echte emotie van... kalmte? Kalmte hoorde bij Cassianen, werd hier vaak gezegd. Ze was nooit echt kalm als ze magie gebruikte, maar goed. Ze had een idee over hoe ze het water wilde vormen en bewegen en de bewegingen die ze erbij maakte waren meer manieren haar energie te sturen dan werkelijk nodig: ze wilde wedden dat als ze heel hard oefende, ze het zelfs met haar gedachten kon doen.

Dat zou met watermagie misschien ooit lukken, maar met duistere magie waarschijnlijk niet. Ze beet op haar uitgedroogde onderlip terwijl ze deed wat de stagair haar verteld had, wat hij voordeed: een deegbal van duistere magie.
Het eerste wat ze deed was de bol temmen: van ongeveer de grootte van een sinaasappel kromp ze de schaduwdrab ineen tot de grootte van een appel (lol vergelijkingen).
De tweede stap, het veranderen van water in deeg was... moeilijker. Ze trok een van haar handen van de bol weg, legde hem als het ware in haar linkerhand, hoewel hij daar natuurlijk anderhalve centimeter boven zweefde - ze ging duistere magie niet aanraken, dat was gewoon dom. Ze betwijfelde of het uberhaupt kon: schaduwen waren ook niet tastbaar.
Tastbaar of niet, ze moest van een vloeistof een vastere stof maken. Het eerste waar ze aan dacht was bevriezen, dus daar ging ze dan met haar verbeeldingskracht: maak de schaduwen harder, minder druipend. Laat de energie stoppen in plaats van stromen. Haar rechterhand sloot ze over haar linkerhand en haar wenkbrauwen kropen samen tot een frons, maar het lukte haar. De bol werd harder, minder vloeibaar, tot ze zeker was dat het niet meer zou druppen.
Toen ze haar hand van de bol afhaalde, was het net een lichtbolletje, maar dan van schaduwen.

'Ik eh. Ik denk dat ik 'm heb.' kondigde ze aan, waarna ze met haar linkerhand het bolletje "vastklemde" en met haar rechterhand de stoel naar achteren schoof. Het maakte een naar piepend geluid, maar ze lette nu meer op de bol dan op de stoel. Niet laten vallen. Niet laten vallen. Niet laten vallen.
Toen ze eenmaal stond maakte ze weer een kommetje van haar handen, waar het bolletje in zweefde. Ze hield het net onder haar borst en staarde ernaar voordat ze Ahlberg (ze wist z'n voornaam nog steeds niet) onzeker aankeek.
'En nu?'