Dark Magic les 1 ~ Schaduwvormen en Illusies

Het was stil in de kamer van de leraar Dark magic. Alleen het tikken van de oude wandklok was te horen. Op een matje in het midden van de kamer zat iemand in een diepe meditatie trance. Op een grote stok zat een grote kraai. Deze was ook aan het slapen Al de hele nacht lang. Toen sloeg de klok 8 uur. Zijn ogen gingen open. Ook die van de vogel gingen open. Vrijwel synchroon. De man keek even naar de klok. Toen naar de vogel. De vogel maakte een knikkend gebaar, en vloog toen naar een vitrine, waar een wandelstok in zat. De zwarte vogel bracht deze naar zijn meester, en legde deze naast 'm. De vogel, een grote Zwarte kraai, streek toen weer neer op zijn stok. De man pakte de stok, en zette deze stevig op de grond. Toen gebruikte hij deze om moeizaam op te staan. Hij zuchtte even. Over een half uur moest hij al lesgeven...Hij liep, ondersteunt door zijn wandelstok naar zijn bureau toe. Er lag een envelop op die hij nog niet had open gemaakt. Ach, dat kwam later wel..eerst maar even les materiaal voorbereiden...voor zover dat hoefde. Eigenlijk bestond dat enkel uit een klein mapje te pakken. Toen, streek zijn Kraai neer op zijn schouder. Deze krastte even. "Natuurlijk Guustaaf..je krijgt je eten" Hij liep toen naar een grote kast toe. Deze deed hij open. Toen pakte hij een stuk voorverpakt vlees. Hij deed het plastic van deze af en gaf het aan zijn kraai die Guustaaf heette. Terwijl zijn kraai het vlees oppeuzelde, keek hij naar een foto die op zijn bureau stond. Daarop was een oudere man te zien die hetzelfde haar had als Roger. Toen Guustaaf klaar was, liep hij, nog altijd ondersteunt door zijn stok, naar de deur, en deed deze open.

Eenmaal op de gang, genoot hij van de rust die er nog zo vroeg was. Het enige geluid wat te horen was, was het geluid van zijn wandelstok die bij iedere stap tikte op de grond. Het geluid galmde tegen de stenen muren. Na een tijdje lopen kwam hij aan bij het lokaal duistere magie. Hij liet het mapje even in de lucht zweven om de sleutek uit zijn zak te pakken. Toen hij eenmaal de deur van het slot had gehaald, deed hij deze open. Het lokaal was erg donker. Er waren dan ook luiken voor de ramen. "Hmn." Hij tikte een paar keer met zijn stok op de grond. Toen verscheen er in iedere toorts aan de muur in het lokaal een paarse lichtgevende bol. Hij had besloten de luiken maar voor de ruiten te laten. Donkere magie werkt namelijk in een zo donker mogelijke omgeving. Hij keek even rond. Het was een redelijk groot lokaal. Hij legde het mapje op tafel, en zuchtte even. Dit was zijn eerste keer als leraar. Hij wist totaal niet wat hij moest verwachten. 1 ding was zeker: Zijn leerlingen gingen geen enkele regel overtreden. Maar aangezien zijn dit zijn eerste les was besloot hij wat "milder" te zijn dan gewoonlijk. Hij liep moeizaam naar het bord toe, en maakte een beweging met zijn hand. Op het bord verscheen:

Master Swain
Schaduwvormen en Illusies

Toen liep hij naar zijn stoel, deed zijn lap tot over zijn mond, en ging moeizaam zitten, en deed zijn beide handen over de kop van zijn wandelstok na Guustaaf even over zijn kop geaaid te hebben. "Dat wordt nog wat vandaag Guustaaf.." De Kraai krastte instemmend. Hij keek toen naar de deur, wachtend op de eerste leerlingen.

(Dominic
Ike
Xavier
Drake
Ilasvyiel
Elveria
Raiden
Liam
Luke)

Weer een nieuwe docent, of eerder: De terugkomst van een oude bekende. Master Swain had Miss B verdrongen, hoe het gebeurd was wist hij niet precies. Maar Dominic zou niet klagen, hij had liever een oude man als docent dan een vrouw die dacht dat ze leuk met pistooltjes kon spelen. Dus pakte hij zijn spullen in en vertrok, ruim op tijd. Te laat komen zou immers een slechte indruk achter laten en dat was niet de bedoeling.

Dus trok hij de deur van het lokaal als eerste open en stapte naar binnen, keek gelijk in de kraaloogjes van een grote kraai. Hij stapte naar binnen, trok de deur voorzichtig dicht en richtte zijn aandacht op Swain. ‘Welkom terug, Master Swain,’ sprak hij, beleefd, maar niet vriendelijk. ‘Dominic Fedelmid present.’ Voor als deze man net zo achterlijk was als de meeste leraren en moeite had met namen onthouden. Vlug ging hij zitten, aan de rand van het lokaal zodat maximaal één persoon naast hem kon zitten. In gedoe had hij geen zin.

Geïrriteerd zat Elveria met een borstel aan haar haren te rukken, absoluut geen zin in deze hele dag. Allereerst, vroeg opstaan, dan, saaie lessen, en als klap op de vuurpijl, Dark Magic les. Ze was het nog steeds niet eens met Swain dat hij haar voor zo ongeveer dood had achtergelaten en ze was dus nog steeds kwaad op hem. Om hem nog eens erger te pesten had ze nog een t-shirt aangedaan dat tot haar ellebogen te zien was waardoor de littekens op haar onderarmen goed te zien waren. Ze was er eerst onzeker over geweest, mensen zouden zeker weten vragen stellen maar ze had zich erover heen gezet. Ze moest er mee leven.
Met een nog hardere ruk was dan eindelijk de klit uit haar haar verwijderd. Een con van lang haar hebben. Klitten. Het kostte meer tijd. Met een snelle bleek keek Elveria op de klok, om te zien dat het ondertussen al bijna tijd was. Zuchtend deed ze haar haar in een snelle losse staart en controleerde haar kleding even. Zwarte broek met gate, check. Band t-shirt, check. Kisten, check. Ze was teruggevallen op haar oude smaak en had de netheid snel uit de kast gegooid. Ain't nobody got time for that. Met een grote zwaai gooide ze de zwarte rugzak over haar schouder en liep de afdeling af. Time to go to hell.

Aangekomen in de gangen was Elveria's humeur er niet op vooruit gegaan. Ze was chagrijniger dan eerst en de littekens jeukten overal. Ze had zichzelf belooft er niet aan te zitten maar de neiging was groot. De deur zat dicht maar ze wist dat ze gewoon kon binnenstappen en dat deed ze ook. Met een iets te harde klap viel de deur achter haar dicht en ze richtte haar aandacht niet eens op Swain maar liep regelrecht naar een plaats het verste bij hem vandaan naar een tafeltje achter in de klas. 'Hoi.' Was het enige wat ze bromde. Plus het klonk ook nog onvriendelijk.
Terwijl ze de tas op tafel smeet om boeken te pakken had ze gemerkt dat er een andere jongen nog in de klas zat. Ze knikte even naar hem als begroeting en concentreerde zich toen op zichzelf. De dag was alweer heerlijk begonnen.

Schaduwvormen en illusies! Van iemand anders dan Miss B. Dat vond Ilya erg raar; ze was net aan de vrouw gewend geraakt en nu was er weer iemand anders. Hoe dan ook, er was Dark Magic les en dat vond ze, om eerlijk te zijn, het leukst. Ilya leerde graag en vooral omdat haar magie sterk was, zag ze dat wel zitten. Haar lichamelijke groei werd dan wel geremd door de groei van haar magie, omdat die al haar energie leek te consumeren. Dus kon ze er maar beter het beste van maken. Dat was wat haar ouders haar altijd vertelden; zelf dacht ze er niet zoveel over na. Dus daar huppelde het meisje door de gangen, met een rugtas op haar rug die veel te groot was voor haar. Ze was al helemaal niet groot; eerder een overenthousiaste dwerg. Hoe dan ook, het maakte haar niet uit. Een grote glimlach was wel altijd op haar gezicht te zien en was dat niet het belangrijkste?

Het witharige meisje was weer eens gekleed in bedekkende kleding. Ze droeg een shirt met lange mouwen, een lange broek, schoenen die daar netjes op aansloten, handschoenen en een sjaal. Deze keer had ze geen muts op, maar dat was ook een uitzondering. Als hypochondriac ging ze nooit anders dan dit over straat, zelfs niet als het dertig graden was. Ondanks haar blije gedrag en haar grote glimlach, kon het meisje het niet hebben als ze dingen aan moest raken. Wat het ook was. Ze werd er angstig van, doodsbang. Er konden enge ziektes op zitten; virrussen, bacteriën, noem maar op. Allemaal dingen die je dood konden maken. En dat wilde zij nog lang niet. Ze had al genoeg gezien toen ze gezien had hoe een ziekte iedereen aantaste die niet uitkeek; sindsdien durfde ze nergens meer onvoorzichtig te zijn. Misschien was het af en toe een goede eigenschap, maar meestal niet.

Ilya arriveerde bij het lokaal en kwam vrolijk naar binnen gehuppeld. Ze ging eerst naar de nieuwe leraar toe. 'Hallo Master Swain,' groette ze hem, de naam wetende doordat ze op het bord gespiekt had. 'Ilyasviel von Einzbern, present.' Ze keek even rond en glimlachte naar haar medeklasgenoten, het duistere aura dat van beide afkwam niet opmerkend. Beide mensen leken buitengewoon chagrijnig, maar dat woord bestond niet voor Ilya. Wie kon er nu chagrijnig zijn op een dag als deze, dat je nog steeds mocht ademen? Ze ging niet naast één van hen zitten, maar wat meer vooraan. Als je zo klein was moest je wel, anders zag je al niets als er één iemand voor je zat. Dus dan maar zo. Ze zette haar rugtas neer, hees zichzelf op de stoel - voorzichtig om niets aan te raken. Daarna bleef ze zitten en begon uit het raam te kijken en met haar benen te zwaaien. Zou het snel beginnen?

Gaaaaap. Half negen was te vroeg. Het liefst bleef Alain lekker doorpitten tot tien of elf uur, maar nee. Hij was een zeer verantwoordelijk persoon, en zo. Zijn stagebegeleider had sowieso niet zo vrolijk geleken en Alain had het gevoel dat als hij bij zijn eerste les al te laat zou komen, er iets zou gaan zwaaien. Wist hij veel wat dat was, maar hij had weinig zin in straf. Hij was nu een volwassenen dus dat soort dingen hoorde niet meer. Hij kon die snotneuzen lekker straffen als hij wilde.

Vandaar dus dat Alain toch maar opgestaan was. Hij had zich slaapdronken aangekleed, waardoor hij een bruinige v-hals aan had boven een donkere spijkerbroek en korte, stevige enkellaarzen. Over de v-hals had hij een los, zwart vest met halflange mouwen en een witte binnenkant. Zijn haar leek een soort berglandschap van plukken blond haar. Daar zou hij later wel voor zorgen. Tot zijn ongenoegen had Alain geen koffie kunnen bemachtigen, maar ja. Naast de lessen Dark Magic die hij bij zou wonen, had hij toch niet echt veel te doen. Meer dan genoeg tijd voor een lekkere, warme kop koffie. Maar nu moest hij naar de les. De slimme stagiaire uithangen. Ach, dat zou moeten lukken.

Eenmaal bij het lokaal aangekomen bleef Alain even stil staan. Hij haalde zijn handen over zijn haar in een poging de wilde lokken wat te temmen. Na even zijn weerspiegeling in een van de ramen bekeken te hebben en geconcludeerd te hebben dat alles oké was, liep de jongen weer terug naar de deur en trok deze met een opgewekte grijns open. Even schoten zijn gouden ogen over de banken, waar in totaal drie leerlingen al zaten (twee strontchagrijnige, eentje die vrolijk met haar beentjes zwaaide en voorin zat). Daarna keek hij naar de docent, die aan zijn bureau zat en naar de raaf (of zo). Die was er ook weer. Met een licht verende pas liep Alain toen naar een van de voorste banken, waar hij een stoel achter vandaan haalde en deze opgewekt meesleepte naar het bureau van de docent. Hij liet de stoel iets achter de man, vlakbij het bord los en draaide zich toen weer naar de docent. "Yooo ~" zei de jongen veel te opgewekt voor deze vroege morgen en om nog even te benadrukken dat het wel wat later had gemogen, gaapte de jongen uitgebreid vanachter zijn hand. Totaal niet expres. Hmhm. Vervolgens ging hij met een iet wat plagerige grijns op de stoel zitten, waar hij iet wat onderuitgezakt te klas inkeek. Nou, laat die les maar beginnen!

Zijn licht blauwe kijkers fixeerden zich op het achterhoofd van de jongen die net half tegen hem aan was geknald, een vluchtige sorry had gezegd en verder was gelopen. Blijkbaar was hij te laat voor zijn les als hij niet zou rennen en wilde hij per se optijd zijn. Blijkbaar had hij net op hetzelfde moment les als Renly zelf, maar hem zag je toch echt niet rennen. Was hij te laat? Nee. Zou hij te laat zijn? Nee. Hij had nog zeker drie minuut om bij het leslokaal te raken en ondanks het feit dat hij nieuw was, had hij niet het gevoel dat hij zich moest haasten. Als hij zich zou haasten zou hij vast en zeker het lokaal voorbij lopen en dan zou hij alsnog te laat komen. Dan liever op een rustige manier te laat een lokaal binnen komen dan helemaal buitenadem.

Weer renden er een paar mensen voorbij. Blijkbaar was hij onzichtbaar of dergelijke aangezien hij wederom bijna omvergelopen werd. Deze keer kwam er echter geen sorry achteraan en met een frons keek hij het groepje achterna. Blijkbaar was het hier toch niet de gewoonte om ‘sorry’ te zeggen of ze waren het gewoon vergeten. Kijk ze draaiden zich al om zodat ze ‘sorry’ konden komen zeggen. Natuurlijk had de jongen niet echt verwacht dat ze langs twee kanten tegen hem aan gingen lopen zodat hij met een smak op de grond terecht kwam en al de lucht uit zijn longen geslagen werd. Vanaf het moment dat hij terug normaal adem kon halen, krabbelde hij terug overeind en hoorde nog hoe ze lachend wegliepen. Renly deed niet eens de moeite om achterom te kijken, hij zou zijn wraak ooit wel krijgen. In plaats van zich druk te maken over wat er juist gebeurd was, vervolgde hij zijn weg naar het dark magic lokaal. Nog een minuut en twintig seconden en dan zou hij te laat zijn.

Net een minuut voordat de les zou beginnen, had de roodharige jongen het lokaal gevonden en langzaam slofte hij binnen. Aan het bureau van zijn leerkracht bleef hij staan, probeerde zich voor de geest te halen wat zijn Psychiater gezegd had wat hij op momenten als deze moest doen. Zijn blik schoot even van de oudere man naar de jongere en weer terug terwijl hij koortsachtig nadacht. “Eddison present,” kwam er uiteindelijk over zijn lippen waarna hij naast de enige andere jongen in het lokaal ging zitten. Alleen zijn achternaam. Hij was het niet echt gewoon dat mensen hem met zijn voornaam aanspraken, iets dat hij waarschijnlijk wel aan zou moeten wennen de komende dagen. Lichtblauwe kijkers gleden even vluchtig over zijn buur heen, bestuderend voordat hij zijn handen op tafel legde en met zijn nagels op het hout begon te tikken.

Gelukkig waren de leuke dingen de wereld nog niet uit.
Dat was wat Xavier dacht terwijl hij met een zure blik in de spiegel keek en een pleister van zijn wang rukte. Het deed even pijn, zijn gezicht vertrok even, maar hij keek al snel weer terug in de spiegel. Hij moest echt geen gevechten meer pikken, hij kwam naar niet af van de wonden en blauwe plekken en de ziekenzaal zo regelmatig bezoeken beviel hem absoluut niet. De dokter had hem anger-management therapie aangeboden, maar die had hij resoluut geweigerd. Nu was hij echter nog steeds regelmatig te zien in die witte zaal met de witte bedden en lakens en kraste hij nog steeds de korstjes van zijn wonden. Daar moest hij wel wat aan gaan doen, want hij werd er langzamerhand een beetje ziek van.
Xavier keek even naar de kras op zijn wang, dat nu donkerbruin was door de korst die erover heen lag. Het deed al geen pijn meer, maar het deed hem denken aan de persoon die het aangericht had, waardoor zijn bloed al weer begon te koken. Xavier schudde echter zijn hoofd en dacht aan iets anders: de les die vandaag op het programma stond. Dat was een veel leukere gedachte, Xavier was ondanks de docente dol op de duistere magie-lessen. Het was een les waar hij in uit blonk, waarin hij zijn talent en trots kon showen en zijn kracht kon vergroten (zodat hij mensen nog effectiever kon verpletteren).

Zijn laarzen stampten over de vloer terwijl hij op weg ging naar het lokaal. Hij krabde wat afwezig over zijn achterhoofd en lette niet op zijn voorbijgangers, had geen zin in gezeik zo in de ochtend. Toen hij echter het lokaal binnen stapte, wist hij dat er niets anders dan gezeik zou gaan gebeuren. Godverdomme, die... Die... Hij kon even geen gepast scheldwoord vinden voor de zwartharige tengere jongen die al in het lokaal zat. Daarnaast was Miss B. ook nog eens vervangen door de leraar van een paar semesters terug, Master Swain. Joepie, dit werd feest. Xavier liep met tegenzin naar voren en keek de oudere man intens aan. 'Slade, Xavier.' sprak hij op een niet al te vrolijk toontje en keerde zich al snel weer om een plekje uit te zoeken. Hij keek even rond, heel even met de neiging om gewoon expres naast Dominic te zitten en hem de rest van de les kapot te ergeren, maar uiteindelijk ging de roodharige jongen naast hem zitten. Beter maar ook, Xavier kon beter even koest blijven. Hij ging aan een lege tafel zitten en besloot zich verder niet te bemoeien met de rest. Gewoon rustig de les volgen en dan weer weg. Geen troubles, geen gevechten, gewoon een kalme les.

Ike had een verrassend goed humeur. En het was nog echt ook zo. Nadat de jongen veel te vroeg wakker geschrokken was, was hij niet meer in staat geweest weer in slaap te vallen, en dus had hij zich maar aangekleed en had hij de slaapzalen verlaten. Aangezien de grote zaal nog niet open was en hij sowieso weinig trek had, besloot de jongen dus maar een wandelingetje te maken. Eventjes twijfelde hij of hij misschien het duistere bos in zou gaan, maar ergens had hij daar vrij weinig zin in. Vorige keer dat hij daar geweest was, had hij die vreemde, zwevende demoon creep ontmoet. Hij had weinig zin dat ding weer tegen het lijf te lopen..

Vandaar dus dat de jongen maar wat doelloos over het uitgestrekte veld rondgedwaald was. Ergens halverwege was Cherry plotseling verschenen. Het kleine balletje licht zweefde vrolijk met hem mee, en hoewel ze niks zei (of kon zeggen) beurde haar aanwezigheid Ike toch ontzettend op. Ze deed iets met hem. De manier waarop ze zweefde, waarop ze door de lucht sprong en enthousiasme uitstraalde, het vulde hem keer op keer met trots. Ike had dit gecreëerd. Dit levende dingetje, hij had het gecreëerd! Wellicht was Cherry de reden dat hij zo opgewekt was. Of nou ja, opgewekt... De jongen slofte nog steeds en had een enigszins geïrriteerde blik op zijn gezicht, maar iedere keer dat zijn cyaan kleurige ogen het kleine lichtbolletje vond, verscheen er iets warms in zijn ogen.

Hij was uiteindelijk onder een boom gaan zitten en had een muffin van gister uit zijn tas gehaald, die nu zijn ontbijt was. Nadat hij deze opgepeuzeld had, haastte hij zich terug naar het kasteel. Laat. Ja hoor. Natuurlijk hij weer. Die docente, Miss B., zou dat vast niet leuk vinden. Ze had hem niet het persoon geleken dat laatkomers tolereerde.

Pas in de gang waaraan het lokaal grensde realiseerde hij dat Cherry er nog was. Zijn lieve lichtbolletje. "Cherry," histe de jongen geschokt, "Je kan niet mee! Jij en een klas vol Dark Magicians? Die kan je niet vertrouwen! Ga terug naar de slaapzaal!" Hij was altijd al beschermend geweest over dit kleine meisje, en aangezien niemand die hij ontmoette goede bedoelingen had, zouden de magiërs in dit lokaak waarschijnlijk ook niet helemaal pluis zijn. Het bolletje licht weigerde echter en dook onder zijn sweater en nestelde zich tegen Ike's sleutelbeen aan. Oh god. Nerveus bedekte de jongen het wezentje volledig met zijn shirt, waarna hij het lokaal in ging. Hij had Cherry niet koppig gemaakt. Heck, hij had haar niet eens een persoonlijkheid gegeven. Maar hier was ze dan: Kinderlijk en koppig en irritant en oh zo lief. Na een geërgerde zucht trok de jongen uiteindelijk toch maar de deur open en bleef eventjes in de deuropening stilstaan. Het was niet Miss B. die aan het bureau zat, maar een onbekende man. En een raaf. Toen hij verder rondkeek, zag hij dat achter de docent een jongen zat. Hij leek niet erg oud, maar aan zijn grijns en zijn positie in de klas te zien, was hij waarschijnlijk een stagiaire of zo. Verder was, tot zijn ongenoegen, die Xavier er ook, en ook Lange Slungel was er weer bij. Verder kende Ike niemand echter, maar veel behoefte aan sociaal contact met zijn medeleerlingen had hij niet. "Ike Hiyori, present," zei hij daarom maar, waarna hij zijn tas wat beter over zijn schouder hees en achterin het lokaal ging zitten. Doordat het een klein klasje was, had Ike tot zijn geluk een plaatsje bij het raam weten te bemachtigen. En hij hoefde niet naast iemand te zitten, hurray!

Even keek Ike omlaag, hoewel hij Cherry niet kon zien zitten. Hij voelde haar wel. Ze was een warm plekje tegen zijn koude huid, wat hem enigszins geruststelde. Als ze nou gewoon bleef zitten... Vervolgens schoot Ike's blik door het lokaal. Achterhoofden. Die kinderen moesten allemaal echt eens een kam door hun haar halen, hoewel Ike dat zelf waarschijnlijk ook moest doen... Ach. Hij zat. Laat de les nu maar beginnen.

Het duurde niet lang, of de eerste leerling kwam binnen. Een bekend gezicht voor Roger. Dominic Fedelmid. Hij knikte naar de jongen, en schreef op waar deze zat. Hij wou graag een vaste indeling voor zijn lessen hebben. Dit hielp hem altijd met onthouden van de namen van zijn leerlingen. Zeker, omdat Dark Magic 1 van de populairdere lessen op Moonshine was.
Niet lang daarna kwam de tweede leerlinge eraan. Tot zijn lichte ongenoegen was het niemand minder dan Elveria. Een licht geïrriteerde zucht verliet zijn lippen, toen ze Roger kortaf begroette. Ze moest gewoon begrijpen dat het niet zijn schuld was geweest..
Hierna volgde een witharig meisje. Ilysviel von Einzbern...Het meisje was vol met energie. Iets wat Roger alleen maar goedkeurde. Zolang ze maar niet irritant ging zitten giechelen tijdens de les...al waren die bungelende beentjes ietwat storend voor hem. Zeker omdat ze vooraan zat. Hij knikte naar haar, en schreef haar naam op.
Daarna kwam nog een bekend gezicht voor Roger de klas binnen. Het was Ahlberg...zijn stagiaire...hij mocht deze knaap echt niet. Even keek hij met een licht waarschuwende blik naar zijn stagiaire. Een teken dat Ahlberg geen geintjes uit moest halen, anders kon deze wel fluiten naar een goede beoordeling.
Hij knikte naar de andere drie leerlingen die kort na elkaar naar binnen kwamen, en schreef hun namen op. Toen keek hij op zijn zakhorloge. Hmn. Het was tijd om de les te beginnen..leerlingen die nu nog binnen zouden komen, zou hij toelaten, maar dan moesten ze wel strafregels van hem schrijven.

Moeizaam stond hij op uit zijn stoel, en liep, naar de voorkant van de klas. Guustaaf bleef ondertussen op de rugleuning van zijn stoel zitten. De kraai keek naar de leerlingen. Guustaaf was zijn tweede paar ogen. Dit kwam altijd handig van pas tijdens de lessen. Hij schraapte zijn keel. "Ik heet jullie allereerst welkom bij deze cursus Dark Magic. Voor diegene die het nog niet gezien hadden, ik ben Master Swain, en ik zal jullie leraar Dark Magic zijn voor dit blok. Voordat we gaan beginnen wil ik eerst een paar regels opstellen. Als ik aan het woord ben, betekend niet dat er iemand anders aan het woord is, tenzij ik diegene aanwijs om aan het woord te zijn. Verder wordt er niet met propjes gegooid, briefjes doorgegeven en dat soort nonsens. We zijn immers niet meer op de basisschool hmn?" Hij keek even rond in de klas. Mooi. intro gehad..nu naar het het echt serieuze gedeelte.."Vandaag gaan we het dus hebben over schaduwvormen en Illusies. Het eerste gedeelte van de les gaan we ons voornamelijk focussen op Schaduwvormen. Het tweede gedeelte voornamelijk op Illusies scheppen." Hij keek weer rond. "Goed. Schaduwvormen dus." De tekst die eerst op het bord stond verdween, en er kwam enkel het woord "Schaduwvormen" voor in de plaats. "Schaduwvormen is een kracht waarmee men in staat kan zijn om een schaduw uit de grond te halen, en solide te maken. Noteer dit." Er verscheen een korte samenvatting op het bord. "Allereerst kijkt men naar de schaduw die u solide wilt maken. Waarna u het woord Veni zegt, terwijl u doet alsof u uw schaduw uit de lucht pakt." Er verscheen weer een korte samenvatting op het bord. Hij keek naar zijn eigen schaduw op de grond. Waarna hij zijn hand uitstak, en met deze in de lucht greep. "Veni." hij deed zijn hand omhoog, en zijn schaduw kwam uit de grond. Roger zelf had nu geen schaduw. De schaduw zelf stond als een vreemde grote blob in de vorm van een mens naast Roger nu. "En om de schaduw weer terug de grond in te laten gaan zegt u: Depone." Hij keek naar zijn schaduw. Hij wees naar de grond. "Depone." de schaduw ging weer terug de grond in, en maakte zich weer vast aan Rogers lichaam. Nu verschenen er voor de leerlingen solide houten vierkante blokken. "Voordat wij echter verdergaan met onze eigen schaduw te pakken, kunt u het allereerst proberen op deze kleine houten blokken." Hij keek rond. "Als er verder geen vragen meer zijn, dan kunt u beginnen."

(Leerlingen die nu nog posten zijn te laat)

Er kwamen nog meer mensen, die van Illya allemaal een nogal blije blik kregen. Ze was ondertussen gestopt om met haar benen te zwaaien, aangezien het een beetje vermoeiend was. En ze wilde niet in slaap vallen onder de les! Het meisje werd nu eenmaal snel moe, omdat haar magie proportioneel te groot was voor haar lichaam. Het had haar lichamelijke groei zelfs geremd, waardoor ze nu echt veel te klein was. Hoe dan ook, haar lichaam was er niet helemaal op voorbereid en ze kon maar beter wat voorzichtiger doen nu. Normaal rende ze rond alsof ze ADHD had, maar ze wilde echt niet tijdens de les inslapen.
De mensen die binnenkwamen herkende ze - een paar, lang niet allemaal - nog van de vorige les, die nog van Miss B. geweest was. Ze wist hun namen echter niet meer; of tenminste, ze wist nog wel namen, maar niet bij welk gezicht ze hoorden. Daarnaast was het niet echt gelukt om te socializen met alle hogere klassers, dus had ze ook geen reden om al die gezichten te weten. Het werd daarna rustiger en uiteindelijk kwam er niemand meer. Zou de les zo beginnen?

Oh, Master Swain voor Dark Magic en de regels! Okay, dat kon ze prima aan! Illya zat nu ondertussen stil, maar haar ogen glommen met de interesse die ze had voor haar magiesoort. Ze had de naam van de les niet onthouden, dus was ze erg benieuwd naar wat er zou komen. Daarnaast zag de man eruit alsof hij flink wat kennis had van de magie, dus ze wilde wel wat van hem leren. Haar enthousiasme kon ze goed genoeg onderdrukken om niet haar hele lichaam te laten bewegen, ze zat nog perfect stil. Het was misschien lastig, maar ze was er best goed in geworden. Als iemand met hypochondrie kom je niet zo graag aan vreemde dingen, zelfs niet als je net zoals Illya met handschoenen en een dikke sjaal om in de les zat. Soms moest ze heel stil zitten, als ze te dichtbij enge, besmettelijke muren of andere voorwerpen in de buurt was. En nu pakte dat eindelijk eens goed uit.

Schaduwvormen. Illya merkte dat de man begon met uitleg en legde snel haar schrift en een pen op tafel. Ze was ook geen seconde te laat, want er verscheen een definitie op het bord die ze snel overpende. Een schaduw solide maken nadat je hem uit de grond had gehaald. Cool! Zodra het in haar schrift stond keer ze weer blij op naar de man, benieuwd naar wat hij verder te zeggen had. Hij zei wel u, wat ze vreemd vond. Hij was tenslotte de volwassene hier, niet? Hoe dan ook, je moest Veni zeggen om de schaduw te pakken. Hij deed het voor, okay, zo ging dat dus. Haar aandacht was compleet op de man gericht, hoewel ze met een kleine afleiding weer weg zou zijn. Het was goed dat hij zo'n sterke uitstraling had, anders was ze echt in een seconde de draad kwijt. Depone was deponeren, weg ermee. Goed. Veni, venir, komen. Dat ging nog wel. En nu?

OH HOUTEN BLOKKEN. Ze verschenen opeens voor iedereen en Illya kon het niet laten de hare te poken, als om te checken of hij echt was. Ze maakte echter geen geluid in haar enthousiasme, bang als ze was om de les te verstoren. Geen vragen? NEE JOH. Aan de slag! Illya begon weer een beetje op haar stoel te wiebelen tijdens die laatste zinnen, wachtte of niemand meer een vraag had. Op een gegeven moment hield ze dat echter niet meer vol en richtte haar aandacht volledig hernieuwd op het blok voor zich. Eerst pakken dus. Of ja, eerst kijken waar de schaduw was. Ze inspecteerde het blok en vond de schaduw al snel. Okay, dus nu pakbeweging en Veni. Het meisje besloot het te fluisteren. Misschien hadden de woorden dan allemaal wat minder kracht, maar voor haar was dat over het algemeen geen probleem. Ze was qua techniek en alles misschien vrij slecht in wat ze deed, maar aan magie en potentie had ze genoeg. Dus stak ze haar hand uit naar de schaduw, krulde haar vingers in de lucht erboven. 'Veni,' fluisterde ze, alsof ze echt tegen de schaduw sprak. Het duurde even; de schaduw reageerde niet direct, trilde alleen. Illya had echter wel geleerd dat een tweede keer met een spreuk gooien niet zo'n goed idee was. Als het wat langer duurde kreeg je het effect twee keer en ja.. dat kon heel jammer zijn. Gelukkig voor haar werd het trillen erger zodra ze haar hand echt tot een vuist balde en weer omhoog haalde, alsof ze de schaduw uit de grond trok. Dat was basically ook wat er gebeurde: voor ze het wist was de schaduw van de tafel en naast het blok. Leuke tweelingbroer, yo. Eigenlijk wel schattig, zo'n schaduw. En nu moest hij weer weg? Illya zuchtte zachtjes, keek naar de schaduw alsof het haar speet. 'Depone.' Doeg, schaduw! Tot over tien seconden, toen ze de spreuk opnieuw probeerde. Het moest toch sneller kunnen dan de eerste keer gebeurd was.

Zijn medeleerlingen kwamen een voor een aan, maar geen van hen kon zijn goedkeuring verkrijgen. Een absurd onbeleefde meid die dacht dat ze op een chagrijnige toon tegen de docent spreken kon, alsof het een medeleerling betrof. Respect hebben voor kromgetrokken mannen en hun gevederde vriendjes was belangrijk, ja. Ook huppelend trutje Eizelbern kwam aangewaaid, de dwerg nam plaats met een verrukte uitstraling. Er kwam een figuur binnen wippen, die blijkbaar ook aangesloten was bij de 'respect is overbodig'-club, maar het ergste was nog wel dat dat de stagiair leek te zijn. Waar ging het heen met het universum..

Voorin de klas stonde een jongen idioot lang na te denken over de woorden die hij nu zeggen moest. En alles wat eruit kwam was een achternaam. Als dat al zo moeilijk was, hoe zou Eddison dan ooit de les kunnen volgen? Dominic zuchtte zachtjes en volgde met zijn ogen verveeld de ginger. Diezelfde roodharige nam plaats naast hem, geweldig. Het was een wonder dat hij nog een soort stalen glimlach over zijn lippen kon krijgen, dat hij nog niet depressief geworden was van zo veel idiocy in één ruimte. ''Morning,'' begroette hij Eddison dan toch, met een afkeurende blik naar de tikkende vingers.
De ergernissen liepen op, toen ook Xavier deze les bleek te volgen. Toch produceerde hij een lieve, vrolijke glimlach en een zwaaiende hand, alsof hij een oude vriend begroette. ''Hoe gaat het met je keelpijn?'' vroeg hij suikerzoet, alsof hij informeerde naar een verkoudheidje.

Tijd voor de les om te beginnen. Dominic trok zijn blok iets dichter naar hem toe en draaide het, zodat de schaduw zo groot mogelijk was. ''Veni,'' siste hij met een geconcentreerde blik op de schaduw. En zo plukte hij het stukje duisternis weg van het houtblok en plaatste het ernaast. Even speelde hij er geïntrigeerd mee, het blok draaiend zodat de schaduw zou moeten veranderen, maar dat niet deed. Met de tweede spreuk liet hij de schaduw weer vastklikken aan zijn eigenaar, om het proces weer opnieuw te beginnen, deze keer met een kleinere schaduw, om te zien of dat moeilijker of makkelijker was.

Drake lag nog in zijn bed te maffen met zijn mond half open, kwijl lekte op het kussen. Hij snurkte en je zag de wallen onder zijn ogen. Even naar Hayden geweest die nacht, dat betekende dus alleen maar weinig slaap. Rond 4 uur was hij naar zijn eigen bed gelopen, was de bewaking gelukkig te slim af geweest en was veilig naar zijn kamertje kunnen komen. Hij was nu gelukkig al enkele weken terug op school, gered en genoot van de dagen dat hij hier rondliep, te bedenken dat zijn situatie nu heel anders had kunnen zijn. Hij was Celia en Dayé zijn leven lang dankbaar, kon niet bedenken hoe hij ooit iets voor ze terug zou kunnen doen. Hij had er anders nog steeds gezeten. De donderpreek van Savador was daarbij helemaal misplaatst geweest, alsof hij nog niet genoeg voor zijn kiezen had gehad. Drake snurkte verder, was zo ontzettend moe, gesloopt. Toch kon hij het niet laten om soms naar haar toe te gaan, de beetje 'liefde' die hij kon ontvangen. Ach, zoals gewoonlijk was zijn leven dus weer eens een zootje en was hij de grootste flapdrol die niet goed op zichzelf kon passen, al vond hij zelf natuurlijk van wel. Doordat hij zo weinig sliep, sliep hij nu dus vaster op de momenten dat hij echt sliep. Daarom sliep Drake door zijn wekker heen, leek zijn lichaam en geest de de geluiden totaal te negeren, niet dat Drake zou opschieten als hij zijn wekker wel had gehoord. Het was voor de leraren vreemd als Drake op tijd zou komen. Na een tijdje opende de jongen zijn bruine ogen, keek suf voor zich uit waarna hij een gaap slaakte en in zijn ogen wreef. Hij haalde zijn hand door zijn haar, had totaal geen zin of fut voor vandaag. Waarom moesten lessen altijd zo vroeg beginnen? Hij slaakte een diepe zucht en wilde zich omdraaien. Vandaag had hij Dark Magic les, wat Drake wel degelijk erg interessant vond. Hij wilde er meer over leren en weten, aan zijn interesse lag het niet. Nee, er was een ander probleem wat Drake had. Het was een veelvoorkomend probleem, vooral bij de mensen van zijn leeftijd: Luiheid. De jongen geeuwde nogmaals en stapte met zijn boxer uit bed, slaaphoofd en half strompelend richting de badkamer dan maar. Na een verfrissende douche trok Drake een rood shirt, zwarte blouse en zwarte broek aan, ketting om zijn hals en gel in zijn haar liep hij toen de kamer uit.

Op zijn mobiel zag hij dat hij dus aan de late kant was en dat zwijn zijn lessen sowieso al begonnen was. Hij liep door de school, negeerde andere irritante mensen en kwam toen eindelijk bij het lokaal bij alle andere mensen en hun geintereseerde blik die gericht was op de robuuste en strenge man. Drake keek door het raam naar het lokaal en stapte door de deur naar binnen. ''Goeie moggel, ben wat laat, sorry voor ongemak. Zal niet meer gebeuren. Drake Burned arrived here.'' Hij liep langs Swain en zwaaide een beetje naar de man. Hij was eigenlijk al aan het uitleggen en Drake had nog net zijn uitleg van Veni en Depone kunnen begrijpen. Hij luisterde er naar en knikte even. Daarna keek hij rond naar wie er zich nog meer in het klaslokaal bevonden. Tot zijn grote irritatie zag hij de witharige kabouter tussen de leerlingen staan en keek Xavier hooghartig aan, keek daarna weg. Hij kon de jongen niet luchten of zien, waarom moesten ze altijd dezelfde lessen hebben? Drake stopte zijn handen in zijn zakken en keek verveeld. Tot overmaat van ramp was Xaf niet de enige irritatie factor hier, hij leek zijn grote vriend Ike ook meegenomen te hebben, de jongen die er ook was in de kroeg toen ze dronken waren geworden. Drake gaf hem enkel een hatelijke blik en die sprak meer dan woorden op dit moment konden doen. Ike was ook niet echt iemand die Drake mocht, dat was nog lichtelijk uitgedrukt. Toen hij naar de rest van het genootschap keek, viel het hem op dat hij de rest eigenlijk niet echt kon, misschien hooguit in de gangen zien lopen of voorbij zien komen. Hij wist wel dat Alain, de stagair hier was. Drake keek hem even aan, maar verder keek hij weer weg. De jongen met het zwarte haar gaf Drake de kriebels. Een meisje die Drake wel aardig leek maar hij kon haar eigenlijk niet echt, Drake glimlachte even naar dr. Toen was er ook een meisje met wit haar, ze was erg jong en Drake had het niet zo op jonge kinderen dus gaf haar niet zoveel aandacht, al was er iets in zijn ogen wat wel grappig was. Het was namelijk zo dat ondangs dat hij niet van kinderen hield, wel grappig vond hoe ze soms konden reageren. Vooral als je heel erg jong was, flapte je er soms dingen uit die je als volwassene niet zou zeggen, of anders zou formuleren. Het brein van een kind, hun ziel was nog zo zuiver wanneer het niet was beschadigd, kinderen waren interessante wezentjes. Ook was er een andere jongen met rode haren, die wat vreemd leek te zijn. Hij kwam nogal zenuwachtig op Drake over en leek nieuw te zijn. Hij krabte in zijn nek en in die enkele seconden had hij de ruimte en de personen er in een soortvan geanalyseerd. Drake keek daarom nu weer naar Swain en hoorde de instructies, wilde nu de spreuk wel uitvoeren op de blokken want Drake zijn handen jeukte om het uit te proberen, alleen was Swain het hier wel mee eens?

-Ugh, flutpost. Sorry voor laatheid.

Niet lang nadat Ike plaats genomen had, was de docent (met enige moeite) opgestaan en was hij begonnen met zijn uitleg. Terwijl hij dat deed, haalde Ike zo stilletjes als hij kon een aantekeningen schrift uit zijn tas en schreef hij lichtelijk ongeïnteresseerd over wat er op het bord stond. Bovenaan de bladzijde zette hij de naam 'Swain' neer, zodat hij dat ook niet zou vergeten. Deze docent was geheel nieuw voor Ike, maar hij kon nu al raden dat deze niet gediend was van domme kinders die alles vergaten. Dat was dus aantekeningen maken. Terwijl de man uitleg gaf, schreef Ike in een slordig handschrift zo nu en dan wat aantekeningetjes op. Hij merkte hoe hij de bomen en wolken buiten veel interessanter vond dan de muffe docent die voorin de klas zijn praatje deed.

Toen genoemde docent echter uitlegde wat de leerlingen moesten doen, draaide Ike zich weg van het uitzicht en keek hij met een fronsje naar de man voorin de klas. De stagiaire deed geen ruk, zag hij nu ook. Met zijn kin op zijn hand leunend schreef hij zonder echt op te letten het woord 'Veni', en vervolgens ook 'Depone'. Eigenlijk wilde Ike gewoon beginnen. Toen er plotseling een blok hout op de tafel verscheen, liet de jongen verrast zijn pen vallen en keek hij van het blok naar de docent. Ah, ze mochten dus beginnen. Na een lichte zucht en het (onnodig) optrekken van de bovenkant van zijn sweater legde Ike zijn pen en schrift aan de kant en keek hij met opgetrokken wenkbrauw naar het blok hout. Vervolgens stak hij zijn hand uit zodat deze ook door de schaduw bedekt werd en mompelde hij: "Veni." Hij trok zijn hand omhoog en zag hoe de schaduw als een solide iets omhoog kwam. Woah. Voorzichtig trok Ike zijn hand terug, om vervolgens in de schaduw te prikken. Deze bewoog lichtelijk mee, maar was zeer zeker solide. Gaaf hoor.

Terwijl de jongen naar de schaduw keek, vloog de deur opeens open. Een jongen die Ike kende kwam binnen en begroette de docent luchtig, waarna hij het overduidelijke opmerkte en zei dat hij te laat was. No shit. Terwijl de jongen lollig langs de docent liep, wierp hij een hatelijke blik naar Ike die beantwoord werd met een chagrijnige staar. Nope, deze gast stond zeker niet op zijn lijstje van favoriete mensen. Met een geërgerde zucht focuste de 16-jarige zich weer op de schaduw. "Depone," mompelde hij toen, waarna de schaduw weer in de tafel leek te zakken en terugkeerde naar zijn oorspronkelijke staat als schaduw. Oeh, gaaf. Hij kon dit. Met een blok. Dat was al heel iets.

De jongen liet het daar echter niet bij. Te geïnteresseerd in deze techniek, maakte hij met één hand een soort rondje door zijn duim en wijsvinger tegen elkaar te drukken. Vervolgens hield hij deze zo in de lucht dat de schaduw van zijn hand en het blok samensmolten. "Veni," zei hij weer, en hij trok de schaduw uit de tafel. Hij vond het er behoorlijk grappig uitzien. Nu merkte de jongen echter ook dat het blok en zijn hand hun schaduw verloren hadden, want toen Ike zijn hand weghaalde gebeurde er niets. "Depone," mompelde hij toen weer, waarna de schaduw van het blok weer wegzakte en de schaduw van zijn hand leek te verdwijnen. Oh, cool.

"Meneer," begon de jongen vervolgens, zijn hand in de lucht, "Wat kunnen we hier eigenlijk mee? Zeg maar, is dit als schild bedoeld? Kunnen we die schaduwen dingen laten doen, zoals vechten of de tegenstander afleiden? Of wat?"

'Krijg de tering.' waren de enige woorden die uit Xavier kwamen terwijl hij naar zijn plek liep en onderweg een begroeting van Dominic kreeg. Hij hoefde geen seconde na te denken over de context sinds de hele reden van zijn eerdere keelpijn daar aan een tafel zat en hem een schijnheilige glimlach schonk. Gelukkig waren de striemen rond zijn hals al weg en eigenlijk had niemand ze echt kunnen zien, sinds hij er de hele tijd een sjaal overheen had gedragen. Zijn bloed begon al licht te koken bij de woorden van Dominic en het liefst klemde hij ter plekke zijn handen om de hals van Dominic, kijken of hij dat leuk zou vinden, maar hij hield zich koest. Hij ging zitten en negeerde de jongen verder volkomen. Of hij het lang zou volhouden, was een andere vraag.

Net toen Xavier dacht dat de les niet beter kon, werd hem het tegendeel bewezen. Ike kwam ook mooi het lokaal binnen huppelen. In zijn hoofd vervloekte hij de jongen al, ookal had Ike in feite niks gedaan of gezegd. Maakte niet uit, Xavier vervloekte zowat alles in zijn hoofd. Dominic, dit idiote lokaal, het feit dat hij hier moest zitten, de leraar voor het zijn van een leraar, die kraai van hem en ugh, leven. Xavier liet een diepe zucht, sloot zijn ogen en wreef met zijn middel- en ringvingers cirkels over zijn slapen, alsof hij te weinig geslapen had of hoofdpijn had. Hoofdpijn had hij nog net niet, maar hij vroeg zich wel af hoe lang het zou gaan duren voor hij zijn hoofd tegen de tafel zou werpen.

Gelukkig begon Swain al met zijn uitleg. Xavier liet zijn handen zakken en luisterde naar wat de leraar te vertellen had. Hij begon eerst over regels, bla bla, geen propjes gooien of briefjes smijten - jezus, ze zaten toch niet meer op de basisschool, waarom praatte hij hierover - en daarna kwam zijn uitleg over de les. Zijn aandacht was erbij toen Swain over schaduwvormen begon. Simpel, duidelijk, dat waren zijn indrukken van de hele spreuk. Swain trok zijn eigen schaduw van de grond en maakte er een vorm van, welke naast hem stond als een fysiek voorwerp. Het bubbelde wat en zag er vreemd uit, maar hij kon er vast veel mee. Xavier keek gebiologeerd toe terwijl de schaduw weer werd wat het was: een schaduw. Het was weer verbonden met Master Swain's voeten en functioneerde weer als zijn schaduw. Veni en depone... Moest te doen zijn.
In de tussentijd kwam iemand het lokaal binnen slungelen. Xavier richtte zich echter vooral op de uitleg en had niet helemaal door dat zijn meest geliefde persoon (kuche kuche) naar binnen was gestapt. Toen hij de stem van de knul hoorde, moest hij een zucht inhouden. Feestje. Drake's hooghartige blik was even op hem gericht. Xavier gaf Drake kort een ijskoude blik terug en richtte zich op de opdracht die uitgevoerd moest worden.

Blokken waren verschenen op de tafels, waar ze de spreuk op uit moesten oefenen. Xavier schoof het blok in een iets betere positie en hield zijn hand boven de schaduw geheven. Met een geconcentreerde blik keek hij naar het blok en negeerde alles om hem heen zodat hij zich puur op zijn magie kon focussen. 'Veni.' sprak hij zacht uit over het blok. Hij maakte een korte grijpende beweging met zijn hand en trok de schaduw van het blok weg. De schaduw van het blok verplaatste zich en stond even naast het eigenlijke blok, een zwarte schaduw die licht golfde. Xavier keek er even gefascineerd naar en testte nu of de schaduw eigenlijk tastbaar was of niet. Hij stak zijn vingers ernaar uit en kwam erachter dat het inderdaad een soort materie was. Het was een vreemd gevoel onder zijn vingertoppen, koud ook. 'Depone.' Met die spreuk ging de schaduw weer terug naar het blok en hechtte zich eraan vast, waarna het weer een gewone schaduw was. Hij herhaalde de spreuk weer terwijl hij zich afvroeg of hij de schaduw misschien kon commanderen om iets te doen. Dat was uiteindelijk vast de bedoeling. Het zou leuk zijn om een schaduw in iemands gezicht te werpen of het iemand aan te laten vallen. Misschien kon het tijdelijk iemands zicht zwart maken. Dat zou pas nuttig zijn. Voordat hij de vraag kon stellen, stelde Ike hem echter al. Xavier keek op van zijn golvende schaduwkubus, afwachtend op een antwoord.

Swain leek niet erg blij te zijn met haar begroeting maar het boeide haar niet. Eigen schuld, dikke bult. Ze was de tweede leerling en nadat ze haar boeken op haar tafel had gepleurd was ze schuin tegen de muur gaan zitten en had wat gedoodled in haar schrift.
Langzaam druppelden de leerlingen binnen. Eerst een verschrikkelijk klein kind dat te hyper voor woorden was en Elveria verschrikkelijk irriteerde door met haar benen te zwaaien. Ilyasviel. Onthouden. Afstrepen. Niets mee te maken hebben. Het meisje werd gevolgd door de stagiair die Elveria deed grijzen. Hij had zo ongeveer hetzelfde idee. Niets doen. Elveria knikte even naar hem en richtte zich toen op de volgende leerling. Hij leek een beetje van 't padje af en Elveria hoopte maar dat hij niet naast haar kwam zitten. Wat ook niet gebeurde. Tot nu toe had iedereen maar weinig aandacht aan haar geschonken en daar was ze blij mee. Ze ging met een snelle haal over de jeukende littekens op haar armen wat een rode streep achterliet. De roodharige jongen stelde zich voor met zijn achternaam. Hij leek er ook nog moeite mee te hebben. Interessant.
Was het vandaag misschien withaar-dag? Had ze iets gemist? De volgende leerling, Xavier, had ook wit haar en degene na hem, Ike, ging ook die richting op. Elveria, compleet in het zwart leek er haast bij af te steken. Dit leken dan de laatste leerlingen te zijn want Swain begon zijn les. Na wat voorstellen en regels, waar ze absoluut niet in geïnteresseerd in was, kwam de echte informatie.
"Vandaag gaan we het dus hebben over schaduwvormen en Illusies. Het eerste gedeelte van de les gaan we ons voornamelijk focussen op Schaduwvormen. Het tweede gedeelte voornamelijk op Illusies scheppen." Hij keek weer rond. "Goed. Schaduwvormen dus." De tekst die eerst op het bord stond verdween, en er kwam enkel het woord "Schaduwvormen" voor in de plaats. "Schaduwvormen is een kracht waarmee men in staat kan zijn om een schaduw uit de grond te halen, en solide te maken. Noteer dit." Er verscheen een korte samenvatting op het bord. Elveria snoof en leunde tegen de muur. Dat stond vast wel ergens achter in het boek samengevat. "Allereerst kijkt men naar de schaduw die u solide wilt maken. Waarna u het woord Veni zegt, terwijl u doet alsof u uw schaduw uit de lucht pakt." Swain demonstreerde het even met zijn eigen schaduw. Hij leek hem vast te grijpen in de lucht. "Veni." hij deed zijn hand omhoog, en zijn schaduw kwam uit de grond. Zijn eigen schaduw was verdwenen en naast hem had een donkere blob plaatsgemaakt voor een schduwkopie van Swain zelf. "En om de schaduw weer terug de grond in te laten gaan zegt u: Depone." Hij keek naar zijn schaduw. Hij wees naar de grond. "Depone." de schaduw ging weer terug de grond in, en maakte zich weer vast aan Swains lichaam. Op haar tafel verscheen een houten, solide blok, Elveria begreep dat ze hiermee zouden gaan oefenen. "Voordat wij echter verdergaan met onze eigen schaduw te pakken, kunt u het allereerst proberen op deze kleine houten blokken." Hij keek rond. "Als er verder geen vragen meer zijn, dan kunt u beginnen."
Ze richtte haar blik op het blok en liet haar potlood vallen. Met haar hand boven de schaduw concentreerde ze zich. Net toen ze de woorden wilde uitspreken werd har concentratie verstoord door ene Drake die denderend de klas inkwam. Hij excuseerde zich voor de laatheid, maar het leek hem niet te boeien, en hij keek de klas rond. Zijn blik viel even op haar en Elveria schonk hem een flauwe glimlach. Welcome to the fun house. Meteen richtte ze zich weer op het blok. 'Veni.' mompelde ze kortaf. Naast het blok kwam een exacte kopie te staan die niet mee wilde bewegen. Uhm, simpelheid tot de max?
Met een simpele handbeweging en het gemompel van 'Depone' was dit zo weer verdwenen. Elveria herhaalde het een aantal keer tot ze verveeld raakte en weer verder ging met haar schrift opleuken. Ilussies klonk een stuk interessanter dan dit.

Hij keek toe hoe de studenten te werk gingen. De meeste ging het wel redelijk af. Zoals verwacht. Good. Dat scheelde hem ook weer uitleg. Toen ging de deur van zijn lokaal open, en kwam een jongen het luidruchtig het lokaal binnen. Hij herkende deze jongen als Drake Burned. Een geërgerde zachte zucht verliet zijn lippen. "Meneer Burned, u bent te laat. Ik verwacht u na school op mijn kantoor." zei Roger enkel kortaf. Dan mocht meneer Burned hem eens even haarfijn gaan uitleggen waarom hij te laat was..

Toen zag hoorde hij dat meneer Hiyori een vraag had. Wat ze eraan hadden. Natuurlijk..een logische vraag..en Roger wou dat eigenlijk bewaren voor zijn volgende uitleg. Hij wou eerst de leerlingen kennis laten maken met het gevoel.
"Het kan in het begin als een zekere aanval gebruikt worden, echter, kan dit ook gebruikt worden als schild, maar daar ga ik verder op in in de volgende uitleg meneer Hiyori."

Na deze uitleg liep hij, licht gebogen, ondersteund door zijn wandelstok, weer naar voren. Niet veel later begon hij weer met zijn uitleg. "Goed, als men de oefeningen wilt afronden, dan gaan we weer verder." Hij wachtte totdat hij weer de volle aandacht had, en ging toen weer verder met praten. "Men heeft gezien dat dit eigenlijk vrij makkelijk te doen is als men gewend is aan het gevoel. Nu, Schaduwvormen heeft een offensieve, en defensieve kant." Hij deed weer hetzelfde met zijn schaduw als bij zijn eerste uitleg. Weer stond de schaduw als een grote blob in mensenvorm naast hem. "Ik begin met het offensieve gedeelte." Er verschenen twee targets op het plafond. "Men begint met het wijzen naar het doel, waarna men het woord Impetum zegt. Zo geeft u uw schaduw de opdracht in welke richting deze moet gaan. Als uw schaduw het doelwit heeft geraakt, roept u deze weer terug met Depone." Toen keek Roger naar boven, naar de target en wees. "Impetum." Toen vervormde schaduw zich tot een vormloze blob, en ging als een speer richting de target. Toen deze de target had geraakt, bleef deze zitten op het plafond. Toen wees Roger met zijn vinger naar de grond. "Depone" de schaduw ging weer in de grond, en maakte zich vast aan Rogers voeten. Hierna verscheen er een korte samenvatting van wat Roger had gezegd op het bord. "Noteer dit. Als u klaar bent gaan we verder." Hij keek even rond, en wachtte even totdat iedereen klaar was. "Dan hebben we nog het defensieve gedeelte. Hiervoor heb ik de hulp nodig van mijn assistent." Hij keek even naar Alain. Een teken dat Alain moest opstaan, om met Swain voor de klas te staan. "Men kan uw schaduw ook als schild gebruiken tegen een bezwering." Hij riep zijn schaduw weer op. "Dit doet men door Praes te zeggen op het moment dat er een bezwering op u wordt afgevuurd. Hierdoor zal de schaduw een tijdelijk schild voor u vormen. U ken deze bezwering dus enkel doen op het moment dat er een spreuk op u afgevuurd wordt. Anders voelt uw schaduw zich bedrogen, en zal deze niet meer naar u luisteren." Hij keek naar Alain, en gaf hem een teken. Alain vuurde een spreuk af. In een snelle beweging stak Roger zijn vrije hand op. "Praes" Roger's schaduw was binnen een seconde bij Roger, om als een soort zwarte plaat voor hem te dienen. De spreuk ging hierin, en was niet meer te zien. Hierna was de schaduw weer naast Roger te zien. Roger gaf Alain een dankbaar knikje, en ging deed toen zijn schaduw weer terug de grond in. "Voor deze oefening gaan we ook in tweetallen werken. 1 iemand doet de offensieve spreuk op de defensieve spreuk van de ander. Ik zal zelf de twee tallen maken.." Hij liep naar zijn tafel toe, en pakte de lijst met leerlingen. En las de achternamen op "Von Einzbern met Hiyori, Fedelmid met Slade, Eddison met Roode, en Burned gaat met mijn assistent, oefenen." Hij keek rond. "U kunt beginnen met oefenen."

Iedereen begon eigenlijk gelijk met het oefenen van de spreuk, maar Ilya focuste haar aandacht niet meer op hen. Het kon haar vrij weinig schelen hoe de rest het deed nu ze zelf zo vol bezig was met oefenen. Het was leuk! Ze hield van de kracht van de magie, hoe die door haar vingers naar zijn doel liep. Ze voelde de magie altijd door haar lichaam stromen als ze er zo mee bezig was, opgewonden, alsof de magie blij was iets te doen. Niet zomaar een beetje rusten, maar bezig zijn. Ze hield van dat gevoel en het was ook haar grootste motivatie om naar lessen te gaan. Niet alleen leerde je wat, het was heerlijk om te doen.

Nog een keer probeerde ze de spreuken. Veni, depone. De schaduw was grappig, net een zwevend blobje. Als ze met haar vinger bewoog, bewoog de schaduw trouw mee. Ook kon je er een beetje in prikken, maar het ding was redelijk solide. Ilya had er zoveel lol in, dat ze de interessante vraag van de jongen bij haar in de buurt - meneer Hiyori werd hij in ieder geval genoemd door Master Swain - die vroeg wat je er nu precies mee kon. Dat zou echter zo uitgelegd worden. Ilya kreeg nog de kans om het een keer te proberen voordat de uiteindelijke opdracht kwam.

Ze pakte haar schrift en zat gelijk klaar om aantekeningen te maken. Natuurlijk moest ze het bijhouden! Ze wilde het zelf proberen, thuis, op de slaapzaal, als ze zich verveelde. Ilya verveelde zich snel en greep elke kans om zichzelf te entertainen aan. Toch had ze ook een heel kinderlijke kant hierin: sommige dingen konden haar eindeloos fascineren. Impetum plus Depone was afschieten en terughalen. Ilya schreef de letters lekker groot en dik op, zodat ze ze snel zou kunnen vinden. Dat was dus offensief. Defensief was een schild, PRAES, maar dat mocht je alleen doen als er echt een bezwering kwam. Anders was de schaduw beledigd. Ilya ging ervanuit dat het dus een soort van bevel zou zijn, een zeer urgent bevel, dat de schaduw beviel om nu maar dan ook echt nú uit de grond te komen en te helpen. Oké, top! Dat ging lukken, toch?
Groepjes, zodat ze het offensieve en defensieve tegelijk konden doen, tegen elkaar. Ilya moest met meneer Hiyori, van wie ze nu gelukkig wist wie het was. Ze keek naar de andere witharige - yeahh >D - en stond op, klaar om naar hem toe te huppelen zodra Master Swain de laatste namen genoemd had. Ze pakte alleen haar schrift en pen en liet de rest van haar spullen even staan. Daarna liep ze snel naar de jongen toe, legde haar spullen op de tafel naast hem en stak haar kleine handje naar hem uit. 'Aangenaam kennis te maken, meneer Hiyori,' zei ze vrolijk, kinderlijk. Ze was ook echt miniscuul, zelfs voor haar leeftijd, dus hij zou wel een stuk naar beneden moeten kijken. 'Ik ben Ilyasviel, maar Ilya is goed! Ik heb er zo'n zin in!' Misschien kwam het nu weer, dat mensen dachten dat ze zwak was terwijl ze best wat magiepotentie had. Het was een beetje vervelend, maar er was ook niets aan te doen. Hopelijk was het niet te erg allemaal. De jongen zag er wel aardig uit, dus zij had er zin in! Ze stond dan ook bijna te springen tegenover hem, helemaal happy. Ach, Ilya. Als je toch eens doorhad hoe al die chagrijnige Shadranen zich aan je irriteren~

'Ik begin wel,' riep Ilya, zodra Ike tegenover haar stond. Hij leek wel enigszins klaar en gefocust, dus ze kon beginnen. 'Impetum,' zei het meisje, terwijl ze met haar hand richting Ike zwiepte en er een flinke kracht achter zette. De schaduw van het blokje kwam omhoog, vervormde zich tot een zeer gecondenseerde bol energie en vloog snel op Ike af. Ilya's ogen glommen terwijl ze trots keek: dit lukte wel, ze was hier aardig goed in! Ze hield echt van de kracht, het machtige gevoel dat het haar gaf. Ze kon dit zo nog honderd keer doen. Er was iets vreemds aan haar magievoorraad en haar leeftijd, maar het kon haar niets schelen. Het was gewoon geweldig. Ondanks haar kleine lichaampje, kon ze een grote kracht achter de bol plaatsen. Ze deed nu niet zoveel als ze deed als ze zich rot aan het oefenen was; ze wilde de jongen niet te hard raken, mocht zijn spreuk misgaan. Maar dit was wel meer dan een duwtje als het tegen je aan zou komen. 'Vangen!' riep ze dan ook, veel te schattig en blij naar haar tegenspeler. Hopelijk vond hij dit net zo leuk als zij!

Een waarschuwende blik werd zijn kant op geworpen zodra de jongen plaats nam. Alsof hij nu al een streek uitgehaald had. Alain kon het niet laten te grijnzen. Wat een vertrouwen had die ouwe in hem. Altijd fijn. Terwijl Alain daar zo zat, wat verveeld het lokaal rondkijkend, druppelde de leerlingen binnen. Allerlei soorten en maten, hoewel het hem opviel dat deze klas voornamelijk bestond uit jongens. Jongetjes. Pfff.

Zodra iedereen aanwezig was, of nou ja, genoeg mensen om een les te beginnen, stond Swain met wat moeite op en begon hij aan zijn uitleg. Schaduwvormen, bladiebla. Notities, bladiebla. God, Alain was blij dat hij niet meer op school zat. Het was veel leuker hier vooraan de klas lui onderuit te zitten in plaats van daar achter de banken aantekeningen te zitten schrijven. Bah. Nou ja. De leerlingen begonnen braafjes schaduwen uit de tafeltjes te trekken en iets nadat ze begonnen waren verscheen er nog een leerling. Veel te laat. Stelde zich voor als Drake Burned. Hm. Oninteressant. Alain vond geen van deze kinders echt interessant, maar waarschijnlijk kwam dat doordat ze jong waren. Bah. Jonge mensen.

Eén van de leerlingen, wit haar en cyaan kleurige ogen, vroeg wat ze eigenlijk met deze techniek konden, waarop Swain antwoord gaf en tegelijk begon met zijn volgende uitleg. Oeh, dit werd interessant. Bij het defensieve gedeelte kwam Alain's hulp kijken. Blijkbaar. De jongen duwde zichzelf dankbaar uit de stoel en bleef met zijn handen in zijn zakken wachten tot hij lekker spreuken af mocht vuren op die chagrijnige kop tegenover hem. Nadat hij een teken in de vorm van een knikje gekregen had, aarzelde Alain dan ook geen moment. Met een zwaai van zijn arm stuurde hij een enigszins ongevaarlijke spreuk richting zijn stagebegeleider, wiens schaduw deze met succes opslokte. Vervolgens kwam er nog wat uitleg, waarna de docent de leerlingen in tweetallen opdeelde. En 'de assistente' mocht met 'Burned'. De laatkomer. Alain's ogen sperde zich wat open, waarna hij even ongelovig naar de ander keek. Wat!? Hij moest samenwerken met één van die snotneuzen? Hè bah.

Met hangende schouders liep de jongen uiteindelijk naar het tafeltje van de zwartharige jongen toe en ging daar op het vrije plekje zitten. "Yooo~ Alain Ahlberg, leuk je te ontmoeten. We beginnen met het defensieve deel," zei de jongen in een monotone stem, verveling duidelijk van zijn gezicht af te lezen. "Go!" zei hij toen wat luider, waarna hij zonder te kijken of de ander zich voorbereid had een venijnige spreuk zijn kant opgooide. Zodra de jongen zijn magie gebruikte, kleurden zijn ogen een helderrood en de opgewekte blik ging gepaard met een brede grijns. Leerlingen met permissie aanvallen? No way dat hij dan een lamme spreuk zou gebruiken, hehehe.

Vlak voor hij kon beginnen wilde een knaap nog even wat aandacht ontvangen door jofel de docent te begroeten. Sorry voor het ongemak? Niemand had hem gemist tot hij binnen kwam kuieren met zijn onbezorgde rotkop. Te laat en dan ook nog zo luid en bespottelijk doen? Hij hoopte met heel zijn hart dat master Swain de wijze keuze zou maken en deze Drake eruit zou gooien. Helaas, Dominic was rustig aan het oefenen, probeerde zich niet te veel aan te trekken van de irritatiefactoren in deze ruimte. En dat waren er veel. Van boselfje tot luidruchtige ‘beter laat dan nooit’ jongen, van wiebelige hyperdwerg tot onbeleefde emomeid. Hij haatte ze, allemaal. Verachtte ze, stuk voor stuk.
Liever zou hij alleen zitten, zichzelf met boeken de spreuken aanleren. Wellicht dat hij Swain’s gezelschap nog wel kon waarderen als de man hem hielp met de lastigere onderdelen, maar verder oefende hij liever alleen. Mensen waren enkel goed als tijdverdrijf, een klas vol medeleerlingen was een hel.

Hij had het schaduw optrekken algauw onder de knie, dat was voor hem, de meester des verborgen duisternis geen enkel probleem. Nu mochten ze in paren gaan oefenen. Dominic dacht voor een kort moment na wie van deze imbecielen hij als partner wilde, maar kreeg helaas geen keuze. Hij werd met Slade opgescheept en eigenlijk was dat zo erg nog niet. Als hij om zich heen keek zag hij eerlijk gezegd eigenlijk geen enkele betere optie. Niet dat Slade zo geweldig was, maar de rest was ook niet veel soeps.

Dominic stond op en liep naar zijn goeie vriend. De zwartharige plukte zijn schaduw van de grond, merkte wel dat dit een stuk zwaarder was dan een klein schaduwtje. Het was een gek gezicht dat hij er nu zo stond zonder schaduw. Dominic keek vluchtig of zijn tegenstander, uh, oefenpartner al klaar was. Hij zou hem niet al te opzichtig expres willen verwonden. Dus wachtte hij netjes tot Xavier zijn schaduw uit de grond getrokken had. Bah, een duistere kopie van de slappeling, alsof één exemplaar niet genoeg was. Met een veelbetekende glimlach gooide hij zijn schaduw naar voren. ‘Impetum,’ sprak de jongen zelfverzekerd en na een korte hapering schoot zijn schaduw als een pijl kaarsrecht op Xavier af.

Hij kende niemand in het lokaal waardoor de zenuwen alleen maar opliepen. Renly wist eigenlijk nog altijd niet hoe Mara het in haar hoofd had kunnen halen om hem naar een school te sturen, een plek waar zoveel mensen waren en spanningen alleen maar konden oplopen. Hij wist dat ze hem stabiel had verklaard en hij voelde ook niet direct de drang om iemands gezicht te gaan bewerken, maar dat zou altijd kunnen veranderen. De jongen had een korte blik op de ander –die een glimlach op zijn gezicht had weten te krijgen, hoezé- geworpen om daarna terug voor zich te kijken. Hij zou moeten socializen, maar als je zo lang afgezonderd had gezeten, was het niet echt makkelijk om je terug normaal te gaan gedragen. Vanaf het moment dat de leraar zijn mond had opengetrokken en begonnen was met zijn uitleg, stopte hij met het tikken op de tafel en legde in plaats daarvan zijn hoofd in zijn had terwijl hij zijn blauwe kijkers op de man voor hem gericht hield. Een frons verscheen in zijn voorhoofd toen er nog iemand kwam binnenlopen terwijl de leraar met zijn uitleg bezig was. Moest je normaal niet op tijd komen voor een les? Nog een van de dingen die Mara hem op het hart had gedrukt, altijd op tijd zijn. Vandaar dat ze hem ook een horloge had gegeven als wijze van een afscheidscadeau. Het ding hing om zijn pols, maar hij nam nooit de moeite om er ook echt op te kijken. Het voortdurend bewegen van een van de wijzers maakten hem gewoonweg zenuwachtig.

Langzaam schoof Renly de blok die voor hem was verschenen naar zich toe, om het daarna terug wat van zich af te schuiven zodat hij een betere schaduw zou krijgen. Nog een kleine draai en hij kon beginnen. “Veni,” Zijn stem schor en hij schraapte zijn keel even in de hoop dat het dan beter zou gaan. Voor de tweede keer sprak hij de spreuk uit, zijn ogen uit concentratie tot spleetjes geknepen. Rechtermondhoek krulde om in een scheve grijns toen de schaduw omhoog kwam en zachtjes tikte hij er tegen. Mooi, de eerste oefening had hij al zonder problemen uitgevoerd. “Depone.” De schaduw maakte zich weer aan het blok vast en met een triomfantelijk gevoel richtte hij zijn blik terug naar voren, gaf zijn volledige aandacht terug aan de docent toen deze uitlegde wat je ermee kon doen en wat de volgende oefening inhield. Pretlichtjes dansten in zijn ogen op en neer toen duidelijk werd wat ze allemaal met die schaduw zouden kunnen doen, awesome. Een schrift werd uit zijn oude rugzak gehaald en met een slordig handschrift begon hij de dingen die gezegd waren op te schrijven. De kans was groot dat hij de enige was die zijn geschrift kon lezen, hij zou er dus aan moeten werken als hij toetsen moest maken zodat het toch iets meer leesbaar zou zijn.
Op het moment dat zijn naam genoemd werd, keek hij op van zijn schrift om de klas rond te kijken. Wie was Roode ook alweer? Dat was dus het nadeel van nieuw zijn: je kende niemand waardoor je maar moest hopen dat de ander je wel zou kunnen vinden. Hij keek toe hoe de jongen naast hem opstond en wegliep. Wat onwennig duwde hij zichzelf dan ook maar overeind om naar de voorkant van zijn tafel te lopen en ertegen te leunen. Roode, Roode, wie was Roode?

Zodra hij zijn vraag gesteld had, kreeg Ike antwoord. De docent hief zichzelf uit de stoel en vertelde de witharige jongen dat hij zijn vraag zou beantwoorden met nog wat theorie, die direct volgde. Wat sloompjes duwde Ike het blok hout naar de hoek van zijn tafel en trok hij zijn schrift naar zich toe. Met luie bewegingen schreef hij alles op het bord over, waarbij hij even moest gapen. De les was zeer interessant en zo, maar god wat was Ike moe. Lag niet aan de docent hoor. Vast niet.

Tijdens het offensieve deel van de uitleg werd de stagiaire erbij gevraagd, die een spreuk op Master Swain af mocht voeren. Bofkont. Ike zou het ook wel leuk vinden docenten aan te mogen vallen zonder hiermee in de problemen te komen. Er zaten een paar irritante zakken bij die de jongen zonder er straf voor te krijgen eens lekker wilde vervloeken. Maar goed, hij kon ermee leven dat dat er niet in zat. Nog niet. Ooit, misschien. Aan het eind van de uitleg werden de leerlingen verdeeld in tweetallen. Ike kende zijn partner niet en keek met een fronsje rond, tot een hyper, klein meisje naast hem neerplofte en vrolijk begon te kletsen. Uit reflex draaide Ike half weg van de tafel zodat hij richting haar zat, terwijl hij zichzelf tegelijkertijd met stoel en al achteruit schoof. Hierdoor zat de jongen met een benauwde blik tegen de muur aangedrukt. Oh. Oké. Ze was best schattig. Als een soort zusje. Of irritant nichtje. Maar ze was wel een meisje, wat op zich niet slecht was, maar Ike was zich zeer bewust van het feit dat hij hopeloos was met meisjes. Aan de goede kant, hij hoefde niet met Shithead of meneer laatkomer, dat was iets goeds... Toch?

Het meisje meldde toen dat ze zou beginnen. "Z-Zeg maar Ike," mompelde de jongen, waarna die ook opstond en zijn benen wat uit elkaar zette voor extra grip. Hij kende de spreuk, nu nog op tijd zijn schaduw inzetten zodat hij niet geraakt zou worden. Moest lukken. De zestienjarige stak zijn hand iets uit terwijl hij met een wat ongemakkelijk gevoel in zijn maag naar het kleine dingetje tegenover hem keek. Ze was nog kleiner dan Ike, en de jongen vond het moeilijk haar leeftijd te bepalen. Waarschijnlijk jong. Het meisje trok haar schaduw uit de grond en beval deze met het woord 'Impetum' op Ike af te schieten. "Veni!" zei Ike iets te luid, waarna hij zo vlug hij kon zijn eigen schaduw uit de grond trok en erachter sprong. De schaduw ving met succes het kleinere schaduwtje van het meisje op, en Ike kon vaagjes voelen hoe de magie door hem heen spoelde, om vervolgens weer te verdwijnen. Woah. Hij stapte weg van de schaduw en keek het meisje even met een frons aan. Huh. Ze was toch best sterk, hij kon het voelen. Haar magie was al best gevorderd, of althans, zo leek het. Interessant. "Um, oké. Dat ging best goed, denk ik," mompelde de jongen, die zichzelf even in zijn nek krabbelde. Vervolgens nam hij echter weer een paar stappen naar achter en ging hij weer wat steviger staan. "Mijn beurt," zei hij toen. De jongen zuchtte even, beval zijn schaduw met het woord "Impetum!" de ander aan te vallen en keek toe hoe het ding richting het fragiel uitziende dametje stoof. Woah. Schaduwen waren creepy.

Deze magie was appeltje eitje voor haar. Zelfs de andere leerlingen leken er geen moeite mee te hebben. Wat nuttig zeg. Swain liep ondertussen rond om te kijken of alles goed ging. Uiteindelijk, na het beantwoorden van de vraag van Ike, nam Swain plaats voor de klas om de volgende opdracht en theorie uit te leggen. Hoezee. "Goed, als men de oefeningen wilt afronden, dan gaan we weer verder." Een korte pauze, toen weer verder. "Men heeft gezien dat dit eigenlijk vrij makkelijk te doen is als men gewend is aan het gevoel. Nu, Schaduwvormen heeft een offensieve, en defensieve kant." Hij deed weer hetzelfde met zijn schaduw als bij zijn eerste uitleg. Weer stond de schaduw als een grote blob in mensenvorm naast hem. Hoe interessant. "Ik begin met het offensieve gedeelte." Dat klonk inderdaad interessanter voor haar. Ze had immers offensieve magie in haar pakket gekozen. En offensief was altijd leuker om mee te oefenen. Ze leunde met haar kin op haar hand terwijl ze sloom de les volgde. Er verschenen twee targets op het plafond. "Men begint met het wijzen naar het doel, waarna men het woord Impetum zegt. Zo geeft u uw schaduw de opdracht in welke richting deze moet gaan. Als uw schaduw het doelwit heeft geraakt, roept u deze weer terug met Depone." Vervolgens keek hij naar boven, naar de target en wees. "Impetum." Toen vervormde schaduw zich tot een vormloze blob, en ging als een speer richting de target. Toen deze de target had geraakt, bleef deze zitten op het plafond. Toen wees Swain met zijn vinger naar de grond. "Depone" de schaduw ging weer in de grond en werd het gewoon weer zijn schaduw, alsof er niets aan de hand was geweest. Op het bord verscheen weer een korte lap tekst. "Noteer dit. Als u klaar bent gaan we verder." Saai. Geen zin. Elveria kopieerde het wel een keer van iemand anders. Ze had nu geen zin om te schrijven. Ze begon weer met doodelen in haar schrift totdat Master Swain weer verder ging met de les. "Dan hebben we nog het defensieve gedeelte. Hiervoor heb ik de hulp nodig van mijn assistent." De jongen die de hele tijd on-geïnteresseerd naast Swain had gezeten werd nu te hulp gevraagd. Oke. "Men kan uw schaduw ook als schild gebruiken tegen een bezwering." Hij riep zijn schaduw weer op. "Dit doet men door Praes te zeggen op het moment dat er een bezwering op u wordt afgevuurd. Hierdoor zal de schaduw een tijdelijk schild voor u vormen. U ken deze bezwering dus enkel doen op het moment dat er een spreuk op u afgevuurd wordt. Anders voelt uw schaduw zich bedrogen, en zal deze niet meer naar u luisteren." Oh arme schaduw toch. Elveria leefde met hem mee. Niet. Hoe kon een schaduw überhaupt gevoelens hebben? Hij keek naar Alain, en gaf hem een teken. De stagair vuurde een spreuk af. In een snelle beweging stak Roger zijn vrije hand op. "Praes" Swain's schaduw was binnen een seconde bij hem, om als een soort zwarte plaat voor hem te dienen. De spreuk ging hierin, en was niet meer te zien. De schaduw ging vervolgens weer de grond in. "Voor deze oefening gaan we ook in tweetallen werken. 1 iemand doet de offensieve spreuk op de defensieve spreuk van de ander. Ik zal zelf de twee tallen maken.." Hij liep naar zijn tafel toe, en pakte de lijst met leerlingen. En las de achternamen op "Von Einzbern met Hiyori, Fedelmid met Slade, Eddison met Roode, en Burned gaat met mijn assistent, oefenen." Hij keek rond. "U kunt beginnen met oefenen." Oh. Leuk. Elveria wist met wie ze opgescheept zat. Die redhead van net, die nog moeite had met zijn naam uit te spreken. Als hij ook zo was met spreuken dan kon hij alvast richting de ziekenzaal gaan want Elveria ging niet zachtaardig doen. Terwijl iedereen een groepje vormde zag ze dat Eddison, zoals zijn achternaam was, geen initiatief had genomen om haar zelf op te zoeken. Dus met een diepe zucht schoof Elveria bij hem aan.'Hoi. Elveria.' Zei ze kort. Geen handruk, gewoon straight to the point. 'Als je het niet erg vind begin ik wel met het offensieve gedeelte.' Ze stond op en ging een paar passen achteruit om afstand te creëren. Toen ze had gewacht tot Eddison klaar was zorgde ze ervoor dat haar schaduw klaar stond om aan te vallen. 'Impetum.' Haar schaduw schoot als een speer of Eddison af. Beter dat hij dan wel klaar stond. Anders had hij nu een stevige pijn opgelopen.

[Sorry voor de laatheid]

Iedereen begon, dus ook zij. Ike heette de jongen. Ilya lachte vrolijk naar hem, pakte de randen van haar rokje vast om een klassieke buiging te maken naar de jongen. 'Aangenaam,' antwoordde ze. Tja, dat kreeg je met zo'n nette en afgesloten opvoeding als zij had gehad. Ze nam echter niet te lang de tijd om zichzelf voor te stellen; daar was toch helemaal geen lol aan? Ze wilde beginnen! Dus kondigde ze het aan en gooide toen haar schaduw op de jongen af. Wooo~
Hij ving haar schaduw behendig op. Ilya maakte een soepele handbeweging, zodat haar schaduw weer terugkeerde en zich vasthechtte aan haar voeten. 'En en en hoe ging het?' vroeg ze meteen enthousiast aan Ike. Best goed, antwoordde hij. Haar ogen begonnen te glinsteren toen ze dat hoorde. Yes! Het was misschien niet heel moeilijk dit, maar altijd fijn als het goed ging.

Hoe dan ook, de beurt was aan Ike. Ook hij leek behendig met zijn magiegebruik, dus bleef Ilya gefocust. Hij was vast vergevorderd, hij was immers ook een stuk ouder dan zij. Ze nam aan dat hij ouder was dan dertien, sowieso. Hij had vast al meer les gehad en ze moest zorgen dat ze op tijd was! 'Veni,' riep ze dan ook snel, toen zijn schaduw op haar afsnelde. Haar schaduw mocht dan klein zijn, maar hij dijde uit om Ike's schaduw in zijn geheel 'in te slikken'. Ilya keek er met grote ogen naar, hoe de volledige energie van Ike's aanval opgenomen werd in de hare. Blijkbaar had ze haar schaduw niet helemaal goed van zichzelf losgemaakt, aangezien ze nog een naschok voelde. 'Ohh,' was haar enige commentaar, waarna ze blij naar Ike keek. 'Dat was goed! Mag ik nog een keer? Alsjeblieft? Het is leuk!' Ze wachtte nauwelijks op antwoord, maar meer op aandacht; wanneer zou Ike haar laten doen wat ze wilde? Of wanneer lette hij genoeg op om het acceptabel te maken? 'Impetum,' riep ze daarna. Ze focuste zich nu minder op de output naar de schaduw, maar meer op het losmaken van zichzelf. Haar schaduw mocht geen connectie meer met haar hebben, toch? Dan werd de kracht alleen maar groter. Ilya keek daarna hoe haar schaduw van een vage cirkel meer op een speer begon te lijken, terwijl hij op Ike afsuisde. 'Yay!' voegde ze er vrolijk aan toe, tevreden met hoe de spreuk werkte. Ach, Duistere magie was zo leuk!

Het antwoord op Ike's vraag - en eigenlijk ook die van hem - was eigenlijk al te verwachten. Hij kon zich wel voorstellen dat de schaduwen commando's zouden volgen, zouden vechten voor de magiër. Het was compleet logisch, maar wie wist waar de schaduwen nog meer voor konden dienen? Xavier zag eindeloze mogelijkheden waarvan hij de helft waarschijnlijk niet zou kunnen door gebrek aan ervaring. Daarvoor zou hij nog iets langer door moeten trainen met zijn magie. Hij zag wel duidelijke vooruitgang door het dagelijks trainen, maar hij was nog niet sterk genoeg. Hij wilde nog meer kunnen, hij wilde sterker en sterker worden met zijn magie. Hij moest wel sterker worden. Zodat niemand hem kon vernederen. Hij moest wel vorderen in zijn magie. Zodat hij alles wat hij haatte de grond in kon stampen. Het moest krachtiger, krachtiger, krachtiger.

De schaduw van het blokje, welke hij zojuist weer los had gemaakt, vloog van zijn tafel af. Xavier keek op van zijn tafelblad na zijn vage hersenspinsels en merkte dat Swain verder wilde gaan met zijn uitleg. Hij riep de schaduw terug met de juiste spreuk en luisterde naar zijn uitleg. Klonk niet al te ingewikkeld, het was vooral commando's geven aan de schaduw om iets te doen. Met Impetum viel de schaduw aan, met Praes kwam er een schild. Simpel genoeg.
Oh joepie, groepjes. Dit gedeelte was toch wel zijn favoriet. Kon hij niet gewoon target practice uitvoeren op poppen? Hij keek nou niet bepaald uit naar een samenwerking met één van deze achterlijke mensen. Want zou hem nou minder irriteren? Dat hyperactieve gedrag van dat kleine meisje of het achterlijke gebabbel van Hiyori? Ja uh, gelijkspel.
Het werd uiteindelijk Fedelmid. Wat leuk toch weer, duistere magie oefenen met zijn beste vriend. Xavier stond met een korte zucht op van zijn plaats en schoof zijn tafel wat opzij, zodat er wat meer ruimte was voor het oefenen. Intussen kwam Dominic al aanlopen met zijn schaduw al klaar. Xavier riep de zijne ook op, wat iets meer moeite kostte. Het voelde zwaarder aan toen hij de schaduw van de grond scheurde. Uiteindelijk stond er een zwarte blob-achtige vorm naast hem. Hij keek van zijn schaduw naar Dominic en zei verder geen woord tegen hem. Gewoon oefenen, geen drama creëren. Dat zou ook niet erg slim zijn, zo in het klaslokaal voor de neus van Swain. Dominic nam het voortouw en vuurde zijn aanval op hem af. 'Praes.' siste Xavier en zijn schaduw schoot voor hem, waarna het een ronde plaat-vorm werd. Het was alleen nog groot genoeg - ja, zelfs voor iemand van zijn lengte - dus Xavier moest iets bukken zodat zijn hoofd achter de plaat kwam en het beschermt werd tegen de aanval van Dominic. Dominic's aanval knalde op zijn schild, waardoor zijn schild wat blubberde. Gelukkig hield het schild zijn aanval wel tegen. Xavier ging weer recht staan en sprak zonder enige waarschuwing ''Impetum'' uit. Hij gaf zijn schaduw geen tijd om te herstellen, waardoor zijn schaduw op Dominic af ging in de plaat-vorm.

Sorry voor de poopheid. Had eigenlijk geen tijd om te posten, maar ik wil ook geen stuff ophouden D:

[justify]Drake kwam het lokaal binnen gewandeld op zij typisch nonchalante manier alsof hij gewoon op tijd was, want het boeide hem vrij weinig dat hij wel of niet op tijd was. Hij keek Swain aan en liet zijn hoofd geïrriteerd zakken met rollende ogen. Na de les op het kantoor van Swain gezellig kletsen, 'leuk'.
Drake haalde zijn schouders op en ging toen wat verder in de ruimte staan, zag hoe de andere al bezig waren. Ze waren in de weer met blokken en de schaduwen ervan, dat begon de interesse van Drake te grijpen. Kijk, iets wat wel handig was om te leren. Hij liep naar een blok toe en deed was even stil. Hij observeerde de rest van zijn klasgenoten, hoe ze de woorden zeiden en de schaduwen van de blokjes voor zich omhoog haalde. Drake ging aan de tafel zitten en keek met vreemde blik naar het blokje. Zijn hand liet hij er boven hang en zachtjes sprak hij het woord; ''Veni.'' Er gebeurde eerst niks, Drake keek om zich heen, en merkte dat hij toch eigenlijk niks verkeerd deed. Daarom fluisterde hij het zacht nog eens. De schaduw begon te trillen, tot het omhoog kwam. Drake keek er verbaasd, maar ook blij naar. Alleen hij zag dat het verschil was bij hem dat het zwart niet écht zwart was, meer een beedje bruingrijs, zoals de rook van vuur. Daarbij bleef het ook niet stil staan, de bovenkant bewoog een beetje zoals bij vlammetjes. ''Depone'' zei hij daarna en zag hoe het weer weg ging. Triomfantelijk en een soort van trots keek hij rond naar de rest.

Nu de les verder ging, keek Drake naar Swain die door was gegaan met uitleggen. Drake luisterde naar de man en vond het interessant, de voorbeelden waren grappig om te zien. Een soort blob van schaduw die hij naar eigen zeggen kon besturen vond |Drake wel grappig. Drake schreef wat woordjes op in een klein notitie boekje die hij nog net van zijn bureau had kunnen grijpen, dit was handig om te onthouden. Het volgende had meer actie en Drake keek toe hoe Swain met het schaduw schild de spreuk van de ander opslokte. Drake glimlachte doordat hij wist dat dit nog handig kon zijn. De jongen, Alain hielp de leraar bij de demonstratie. Hij voelde het al aan komen, er zouden tweetallen moeten worden gemaakt. Drake keek scherp naar Xavier en ook even naar Ike, als het zwijn het maar liet. De vorige les met vuur magie, wat was dat een ramp geweest met Xavier. Savador had dat natuurlijk expres gedaan, maar zo te zien en Drake wist dat ook wel, waren de twee mannen heel anders. Hij werd gekoppeld aan Alain, de stagair. Zo te zien had hij het niet erg naar zijn zin, maar dat kon je van Drake ook niet echt zeggen. Hij haalde uit deze lessen meestal alleen de dingen die hij zelf interessant vond. De jongen kwam naar Drake toe lopen en kwam bij hem zitten op de vrije plek. Drake hoorde hoe hij zich voorstelde. ''Drake burned, zoals je weet.'' sprak hij. Al snel vuurde Alain een aanval op Drake af en Drake wist zich zo snel mogelijk de andere spreuk te herinneren. ''Praes'' Snel verscheen er opnieuw zo'n vreemde soort schaduw uit de grond, die de spreuk leek op te eten, alleen er kwam wel wat doorheen, omdat het de eerste keer was dat hij deze spreuk uitvoerde en het zo snel wwam. ''Oehf.'' liet hij horen bij de half aankomende aanval. Drake keek Alain aan en grinnikte, dat was best lollig om tevoorschijn te halen, dat schild. Het loste weer op en nu was het zijn beurt. Drake vuurde een vuurtje op Alain af doe zou voelen als een slecht rotje. Alleen Drake wist zeker dat Alain het al heel erg goed kon, dus zich uitsloven had Drake ook geen zin in.

PROFILE MAGICIAN

» Dark Magic Les 1~ Hoe te werken met Dark Magic Pistols
» Dark Magic Les 2~ Zelfverdediging Light Magic
» [bijles Dark Magic] The basics (Nikita)
» Introductie les Dark Magic
» [Les#2 Dark Magic] Hoe te werken met maanlicht

Dark Magic les 1 ~ Schaduwvormen en Illusies

Dark Magic les 1 ~ Schaduwvormen en Illusies

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen