Will lachte toen Kaoru-hond probeerde hem onder te spetteren met water. 'Hey, rustig!' riep hij naar de hond, maar het klonk niet vermanend. Het was leuk zo, met deze jongen. Iemand die hem in zijn waarde liet. Dat had hij al heel lang niet meer meegemaakt. Vooral omdat zijn eigen ouders hem niet accepteerden zoals hij was, had hij er moeite mee dit nog van anderen te verwachten. Maar goed, hij was nu alweer een tijdje weg van zijn ouderlijk huis. Af en toe kreeg hij brieven, maar hij reageerde er nooit op. Als het goed was wisten zijn ouders nog niet waar hij naartoe gegaan was. Hij had zijn zusje meegenomen en was gevlucht, zodat ze hen niets meer zouden kunnen doen. Als je antwoordde, dan was die cover mooi wel weg. Zijn ouders waren niet dom; die stuurden gewoon brieven naar plekken waar hij hoogstwaarschijnlijk zou zitten en ergens zouden ze wel prijs hebben. Als er iemand antwoordde.

Maar goed, dat was nu allemaal niet aan de orde. Ergens geloofde hij er ook niet meer in dat zijn ouders hem zouden komen halen. Hun enorme experiment was een ongeluk geweest ten koste van hem. Zoals zijn vader zou zeggen; hij had maar weer eens bewezen hoe onnuttig hij was. Nee, dan Alice; zijn zusje was perfect. Tenminste, tot ze Will opgegeven hadden. Daarna moest Alice beter en beter en beter worden en hij had niet gewild dat dat gebeurde. Daarom had hij haar meegenomen, midden in de nacht. Op naar Starshine.
Hmm. Will beet even zachtjes op de binnenkant van zijn wang. Zijn ontwijkende beweging van het water was iets te scherp en te plotseling geweest. Zijn lichaam leek het niet te waarderen en begon nu een pijnscheut naar zijn hersenen te sturen, zodat hij maar al te goed zou weten dat hij rustig aan moest doen. Damn. Maar hij wilde het leuk hebben! Kon dat niet vandaag? Will klopte even op zijn broekzak, herinnerde zich dat er pijnstillers in zaten. Misschien dat hij die zometeen wel in moest nemen. Als hij water kon vinden, dat van het meer leek hem niet helemaal drinkbaar. Will stelde voor om te gaan rennen, maar ook daar was zijn lichaam het niet mee eens. Verdorie. Will fronste, probeerde de pijn te onderdrukken. Kaoru rende alweer verder. Nou, zover kon hij toch niet achterblijven? Will zette nog een paar passen, probeerde te joggen.

Hé, dit ging eigenlijk nog best wel goed! Hij had al een paar passen gezet en was nog niet spontaan gestorven, dus er zat wat verbetering hier! Will kreeg een glimlach op zijn gezicht, realiseerde zich niet hoe stom hij bezig was. Kaoru-hond sprintte er vandoor. Hij had ook nooit gedacht hem bij te kunnen houden, maar hij had ook niet verwacht dat dit zou lukken. Het voelde goed! Rennen was iets wat hij al heel lang niet gedaan had. Had het nooit gekund. Was het dan toch zo dat de medicijnen van Savador hem al een flink eind hersteld hadden? In ieder geval een beetje; het incident met de magische vissen had hem alweer een beetje uiteen gescheurd. Hij had magie moeten gebruiken. Zelfs één klein beetje, het bewegen van lucht, had hem onbeschrijfelijk ziek gemaakt. Het was dat hij toen pijnstillers gehad had, maar het was niet helemaal lekker gegaan. Nu gebruikte hij geen magie, misschien ging het daarom wel zo-!

Wills ogen sperden zich wijdopen toen hij zijn voet niet hoog genoeg optilde en vol onderuit ging, recht in het gras. De lucht werd uit zijn magere lijf geslagen toen hij landde, vol op zijn borstkas. Gelukkig was het gras, maar daar kon hij even niet over nadenken. De meeste mensen zouden soepel weer overeind komen; hun kleding afkloppen en lachen dat er niets aan de hand was. Will kreeg dat echter niet voor elkaar. Hij drukte zich een beetje op, rolde op zijn rug toen opstaan te zwaar bleek. Hij kuchtte een paar keer, ademhalen ging moeizaam. Zijn blik was op de lucht gericht, maar eigenlijk zag hij niets bewust. Wow. Hoe haalde je ook alweer adem? Zijn borstkas begon sneller en sneller op en neer te gaan, in een soort van paniekaanval. Het deed pijn. Zijn ribben, zijn benen. Kon hij nog wel bewegen, had hij niets gebroken? Zijn botten waren zwak en aan het afslijten, daar was hij zich goed bewust van. Hij had niets horen kraken, maar je kon het niet weten. De gedachten stapelden op in zijn hoofd, lieten zijn ademhaling en hartslag ongezond versnellen. Hij voelde wel pijn op zijn borst, waar hij gevallen was. Kon niet goed zijn. Maar zijn ribben zelf deden geen pijn bij het rijzen en dalen, daar kon het hem niet in zitten. Zijn armen en benen bewogen nog. Wat was het dan?
Een klein straaltje bloed kroop langs zijn mondhoek omlaag. Zelf had hij het nog niet eens door, tot de koperachtige smaak van bloed eindelijk tot hem doordrong. Natuurlijk. Zijn aderen waren zwak, weggevreten. Het kostte maar een flinke klap in zijn maag om hem bloed te laten kotsen. Het kwm door miniscuul magiegebruik, door lekker hard tegen iets aan te lopen. Het was niet zo bijzonder. Wills ademhaling kalmeerde weer toen hij zich dit realiseerde. Het was maar bloed. Zag er niet gezond uit, maar gebeurde nu eenmaal snel. De rest van zijn lichaam was nog heel. Okay. Hij glimlachte, deels tegen zichzelf, deels tegen Kaoru, mits die nog ergens was. Duwde zichzelf heel voorzichtig overeind. Zijn hartslag en ademhaling begonnen weer te kalmeren, terug naar hun normale niveau. 'Godzijdank,' zei Will, duidelijk opgelucht. Het straaltje bloed werd wat dikker, stroomde over zijn wang en langs zijn nek, hoewel sommige druppels naar de grond toe reisden. Hij kuchtte een paar keer, met als gevolg dat er nog wat meer bloed kwam. Zonder er verder om te geven probeerde hij het weg te halen met zijn mouw, maar hij was veel te opgelucht om er echt iets over te zeggen. Daarnaast, dit gebeurde zo vaak. Het was tegenwoordig wel snel over, door Savadors medicijnen. Nee, zolang hij niets gebroken had, was dit allemaal prima.

Het was zo leuk om samen met William wat te dollen dat hij zijn situatie veel minder erg vond. Nog nooit had iemand zijn plotselinge verandering zo aangepakt en het in iets positiefs veranderd. Behalve dan zijn kleine broertje en zusje, die niet goed het verschil konden maken tussen een echte hond en een Kaoru-hond en hem als een echt huisdier behandelden, indien ze de kans kregen. En mensen in een winkelcentrum liet hij tijdens zo’n verandering natuurlijk niet dichtbij komen. Maar met Will had hij niet echt een kans gehad en het maakte hem blij dat de jongen het zo oppakte.

Waar hing Will nou uit? Nog steeds stond Kaoru op de uitkijk, te wachten op de jongen. Oh, daar was hij wel! Hij bleef even staan kijken hoe Will het deed en vond het nog best wel goed gaan. Hij deed in ieder geval zijn best en dat moedigde Kaoru sowieso aan. Hij ging zitten en wachtte tot de jongen bij hem zou zijn, want hij wist dat William het zelf wilde doen en zo kon hij zichzelf bewijzen dat hij toch wel wat kon. Beetje zelfvertrouwen krijgen. De ogen van de hond volgden Will en onbewust cheerde hij in gedachten. Maar toen struikelde de jongen en kwam hij met een klap op de grond. Kaoru schrok en stond meteen op vier poten; hij had nog wel zo gehoopt dat dat niet zou gebeuren. Op een klein drafje liep hij richting William, het zou wel goed komen toch? De jongen was kwetsbaar, maar dit zou toch wel goed gaan? Alhoewel, de klap was wel hard geweest.. Godzijdank, hij duwde zichzelf al overeind. Maar toen Kaoru wat dichterbij was ving zijn neus de geur van bloed op en zijn ogen werden groot van schrik. Meteen begon hij te rennen, maar plots, terwijl hij aan het rennen was, veranderde Kaoru weer terug naar een mens. Dit had hij niet verwacht -had hij de kriebels niet gemerkt of waren ze niet gekomen?- en hij struikelde bijna over zijn eigen voeten. Op het laatste nippertje kon hij echter zijn evenwicht bewaren en verder blijven rennen. Dammit, waarom gebeurde dat uitgerekend nu. Niet alleen rende hij nu langzamer, maar hij liep ook nog eens alleen in zijn onderbroek. Gelukkig was het niet koud, anders zou hij zo verkouden worden, maar erg gemakkelijk was het niet.

Eindelijk bij William aangekomen, hurkte Kaoru bij hem neer en legde een hand op zijn rug. Oh god, er stroomde bloed uit de mond van de jongen. ”Jeez, Will! Gaat het?” vroeg hij geschrokken. Nee natuurlijk gaat het niet goed als je bloed ophoest, maar het is nou eenmaal een vraag die je als eerste stelt als je iemand gaat helpen. ”Waarom viel je? Kan ik wat doen? Iets voor je ophalen? Of een iemand? Een dokter!” kwam er aan één stuk door uit. Oh god, hadden ze maar nooit geracet, hij had moeten weten dat Will dit eigenlijk niet aan kon!

OOC:: Relatief beetje kort, sorry, maar wilde je niet te lang laten wachten.~

Kaoru-hond lag natuurlijk al een enorm stuk voor; dat verbaasde Will ook niet. Een slak kon hem nog verslaan in een race, dus laat staan dat hij verwachtte de kampioen te worden. Toch was het wel lief; zelfs als overenthousiaste hond hield de ander nog rekening met hem. Hij mocht deze jongen tot nu toe wel; hij leek aan anderen te denken, maar was niet bloednieuwsgierig. Zijn gedachten zorgden dat hij de pijn kon negeren.
Tot hij vol onderuit ging en op de grond klapte. Even moest hij naar lucht happen, leek het alsof de wereld stil stond. De angst om wat er mogelijk mis kon zijn was zo groot dat hij in paniek raakte; zijn ogen zagen een moment niets meer, hij verwerkte niets dan de pijn die zich langzaam door zijn lichaam verspreidde. Will merkte niet eens dat Kaoru naar hem toe kwam en dat deze alweer mens was, totdat hij een hand op zijn rug voelde en een geschrokken stem tegen hem hoorde praten.

Will zelf zat ondertussen alweer overeind, met bloed in een klein plasje op de grond en in een stroompje langs zijn mondhoek. Toch vond hijzelf dat niet zorgwekkend. Alleen het feit al dat hij omhoog had kunnen komen in relatief weinig pijn betekende al dat hij niets gebroken had. De enige interne beschadiging waren dezelfde - waarschijnlijk nog niet totaal geheelde - adertjes, van toen hij en Ike aangevallen werden door magische vissen. Het feit dat hij toen, net zoals nu, bloed over had moeten geven, zei hem al genoeg. Het was gewoon nog niet helemaal heel binnen.
De stem van Kaoru drong eindelijk tot hem door. Gaat het? Iemand halen, dokter halen, wat gebeurde er? Een stortvloed van woorden was het, die hem even overweldigde. Will keek met een glimlach op naar Kaoru, haalde snel wat bloed weg met zijn mouw. 'Het gaat goed, geen zorgen,' probeerde hij de jongen gerust te stellen, al was het vast lastig te geloven met dat bloed overal. Hij besloot rustig op te staan, om te bewijzen dat het wel goed ging. 'Ik struikelde gewoon, niets ernstigs. En nee hoor, geen dokter nodig! Het gaat prima met mij,' zei hij, met een echte lach op zijn gezicht. 'Echt, Kaoru, dit gebeurt zo vaak. Wel wat minder sinds ik medicijnen heb, maar het is niet vreemd hoor. Mijn aders zijn gewoon wat zwak. Zolang ik niets gebroken heb is het prima.' De jongen kuchte even, lanceerde weer wat bloed naar de grond. Ach, het werd al wat minder toch. 'Maar ik ga voorlopig niet rennen,' zei hij, half grappend. 'Maar, wat vind je van het meer?' zei Will, na even stil te zijn geweest. Zijn plan was om dit hele gebeuren weg te wuiven, het was niet zo belangrijk of speciaal. Gewoon een beetje bloed door een ongelukje. Hij had wel pijn, maar de vreugde dat de schade beperkt was maakte hem zo blij dat hij wel even de pijn kon negeren.

Oh god, er kwam steeds meer bloed. En hij was dan wel geen dokter en verstand van medische zaken had hij ook niet, maar bloed was nooit goed. Dat wist ieder kind. Dus hoewel Will er best relaxt bijzat, voelde Kaoru zich helemaal niet ontspannen. Hij was dan wel zeventien, maar wat sommige dingen betreft was hij best kinderlijk. William leek het zelfs even niet door te hebben dat de jongen bij hem was, alsof hij zich niet bewust was van zijn omgeving. Nou was het ook een harde klap geweest dus het was wel enigszins logisch, maar toch was het niet goed voor Kaoru’s bezorgdheid, die daardoor een extra boost kreeg.

Na zijn spraakwatervalactie reageerde Will opvallend rustig en goed. Hij vertelde dat het niks bijzonders was en het goed ging, maar Kao kon hem maar moeilijk geloven. Gevallen was hijzelf ook vaak genoeg, maar zoveel bloed was er nooit bijgekomen. Hooguit een wondje op z’n knie. Maar omdat hij William vertrouwde en die hem een oprechte lach schonk, besloot Kaoru hem op z’n woord te geloven. Want zijn aderen waren zwak. Het klonk wel logisch en aan de ene kant was Kao ook wel blij dat de jongen niks gebroken of ernstige wonden had, maar aan de andere kant was al dat bloed écht NIET geruststellend. Toen Will klaar was met zijn uitleg knikte hij met grote ogen, om aan te geven dat hij het wel begreep. Maar wat hij moest zeggen wist hij niet, dus bleef hij maar een beetje dom knikken. Dit stopte echter toen de jongen weer wat bloed ophoestte en Kaoru ademde even diep in en uit in een poging zichzelf wat rustiger te maken. ”Jeez, Will,” zei hij, iets meer relaxt dan daarnet, ”Wat liet jij me schrikken,” En hij meende het ook, maar voorkomen dat er een grijnsje op zijn gezicht verscheen kon hij niet. William ging gelukkig ook wat luchtiger verder en maakte een klein grapje. Kaoru lachte, ”Nee, doe maar niet,” Het zou nog eens gebeuren, zeg. Dan konden ze zeker een bezoekje aan de ziekenzaal brengen. Will onderbrak de stilte en vroeg wat hij van het meer vond. Maar zodra Kaoru zich weer wat bewuster van zijn omgeving werd, besefte hij zich ook weer dat hij in z’n onderbroek zat. Een rode kleur verscheen op zijn wangen en meteen stond hij op, ”Ik eh.. ga even wat ophalen. Blijf jij hier zitten, ik ben zo terug!” waarna hij kort een hand op Will’s hoofd legde en daarna meteen begon te rennen in de richting waar ze vandaan waren gekomen. Ergens daar waren de ruïnes en zijn kleren. Als hij die kon vinden en niet verdwaalde onderweg –wat hem helaas wel eens vaker was overkomen. Leuk vond hij het niet om William zo achter te laten, maar hij kon daar toch moeilijk in z’n onderbroek blijven zitten.

Hijgend kwam hij aan bij de ruïnes, ongeveer op de plek waar de jongens elkaar ontmoet hadden. Snel zocht hij naar z’n kleren en trok ze aan, behalve zijn vest, want door het rennen had hij het best warm gekregen. Veel tijd om bij te komen gaf hij zichzelf echter niet, want hij wilde Will niet te lang alleen laten.
Helaas ging het rennen als mens een stuk slomer dan als hond en Kaoru had de energie niet meer om wat luchtmagie te gebruiken om sneller te rennen, dus het duurde even voor hij weer bij de jongen aangekomen was. Hijgend liet hij zich naast William in het gras vallen en de eerste minuut kon hij even niks uitbrengen omdat hij toch wel iets meer buiten adem was dan hij gedacht had. Zijn borst ging steeds minder snel op en neer en toen zijn ademhaling weer rustig was gaf hij antwoord. ”Het meer is geweldig,” grijnsde hij en daarna begon hij te lachen.

OOC:: ..Dus x)

Will begon aan Kaoru uit te leggen hoe het zat, enigszins blij dat de jongen weer in mensenvorm was. Het was echt awkward geweest als er een bezorgde hond tegen hem op had lopen springen, die probeerde duidelijk te maken dat er iets moest gebeuren, terwijl hij als een gek probeerde te vertellen dat het erg was, maar niet zo erg als het leek. Hij was al kapot! Veel slechter kon het toch niet gaan, hij was zo blij dat het alleen een beetje bloed was. Maar hoe moest hij dat uitleggen? Hij kon zich voorstellen dat heel veel mensen er niet zo over dachten, maar ja, zij hadden dan ook geen wormpjes in hun lijf.

Mijn god, wat was hij blij met Kaoru. Niet alleen had de jongen zijn stilzwijgen eerder al geaccepteerd, nu accepteerde hij zijn uitleg ook nog eens! Hij leek het niet helemaal fijn te vinden allemaal, maar hij probeerde zelfs te lachen. Will bleef gewoon soort van geruststellend lachen terwijl hij zijn mouw langs zijn gezicht haalde, in een poging wat bloed te verwijderen. Opeens leek hij echter ongemakkelijk worden en ging hij wat halen. Wat.. Natuurlijk! Zijn kleding! Will merkte wel dat zijn brein nog even moest heroriënteren na de klap, dus had hij er verder niet bij nagedacht. Ook was het gewoon het werk van hormonen; hij was zo geschrokken van de klap, toen zo gelukkig dat er niets ernstigs was.. Zijn brein ervoer teveel dingen tegelijk. Hij zou even op adem moeten komen. Dus terwijl Kaoru wegrende, ging Will rustig verzitten, zodat hij comfortabel zat. Ook ging hij wat weg van de plas bloed, zodat hij er niet in zou gaan zitten. Hij wist dat hij zo weinig mogelijk moest bewegen, omdat het nog niet helemaal heel voelde van binnen. Genezen met magie kon hij ook niet.. Dan maar zo, rustig blijven zitten.

Will sloot even zijn ogen en bleef doodstil zitten. Om heel eerlijk te zijn vertrouwde hij zijn benen ook nog niet helemaal en durfde hij niet op te staan. Hij was er bijna zeker van dat het dan mis zou gaan en er was maar een bepaalde hoeveelheid bloed die hij kon missen zonder zich al te slecht te voelen. Het duurde even, maar voor Will ging de tijd bij als een niet te discrimineren eenheid. Het voelde als een seconde, maar tegelijk als een dag. Had hij echt teveel bloed verloren? Maar toen was Kaoru terug, met kleding aan, snel ademhalend door het rennen. Hij had ook wel mogen lopen, maar het was ook fijn om hem terug te hebben hier. Will had zijn ogen weer geheel open en keek de jongen glimlachend aan, terwijl deze op adem probeerde te komen. Hij had zijn workout voor vandaag ook weer gehad! Het meer was geweldig.. Will kon er niets aan doen; de lach van Kaoru was aanstekelijk. Niet lang daarna begon hij mee te lachen, te hard, niet zozeer omdat het heel grappig was maar gewoon om de hele situatie. 'Wat een gedoe allemaal,' lachte hij. 'Ik zit hier dood te bloeden, maar het is heel normaal en jij bent net om je kleren gegaan.. Dit is misschien wel het vreemdste dat ik in een lange tijd meegemaakt heb!' Will keek weer even naar Kaoru, hoopte dat hij hem niet gekwetst had, ook al zat er geen kwade bedoeling achter de woorden. 'Maar dit is ook het leukste wat ik gedaan heb,' voegde hij er oprecht aan toe. Even ademhalen, het lachen stoppen. Het klonk zo vreemd om te lachen op een plek waar het zo stil was. 'Nou, wat vind je van je rondleiding over de campus? Ik vind het hier veel leuker dan thuis,' vertrouwde Will hem toe. 'Hier kan je helemaal opnieuw beginnen.' Lekker duidelijk zo, Will. Je mijmert teveel. Even dacht hij na, keek voor zich uit. 'Zouden we hier nog even kunnen zitten of moeten we al terug?' vroeg hij, wierp een blik op de zon om te kijken of hij iets wijs kon worden uit de stand van het ding. Maar nee, hij had eigenlijk geen idee. Daarbij had de klap tegen zijn hoofd hem een beetje dizzy gemaakt. Hij voelde zich wat zweverig, alsof hij veel vrolijker was dan ooit. Vreemd brein.

Het was echt een vreemde situatie, maar daarom ook zo vreselijk grappig. Toen alles voorbij was tenminste, want toen de jongen gevallen was, was Kaoru echt geschrokken. En oh, dat bloed! Al dat bloed! Gelukkig was het nu al een stuk minder en was Will ook weer beter te pas. Zijn uitleg had hem wel een beetje geschokt, vooral het feit dat het normaal was. Maar dat betekende ook dat Will wist wat hij moest doen en ze godzijdank niet naar de ziekenzaal hoefden te racen.

En daar zaten ze dan om te lachen en niet zo’n beetje ook. Maar het luchtte op; even de spanning eruit. Bovendien maakte het hem nog vrolijker dat Will ook zo mee lachte. Lachen en plezier hebben maakte alles zo veel leuker! Kaoru was blij dat hij zo’n momentje met de jongen kon delen.
Hij was zo aan het lachen dat hij niet eens normaal op de woorden van Will kon reageren. Het enige dat hij kon doen was knikken om aan te geven dat dat ook precies de reden was waarom hij zo in een deuk lag. Langzaamaan nam het lachen af en Will vertelde hem dat dit het leukste was wat hij gedaan had. Kaoru werd er helemaal blij van en schonk de jongen een warme lach. ”Ik heb er buikpijn van,” lachte hij zachtjes terwijl hij een traantje uit zijn ogen veegde.

William vroeg wat hij van de rondleiding vond en vertrouwde hem toe dat hij het er erg leuk vond. Kaoru knikte, ”Ik snap wat je bedoelt,” zei hij vriendelijk, ”Nieuwe mensen, nieuwe ervaringen, nieuwe omgeving; een schone lei! Hoe lang ben je hier eigenlijk al?” Tja.. wat hij van de campus en rondleiding vond.. ”Die rondleiding was wel erg kort hoor,” zei hij, duidelijk grappend, ”Nee, het is zo groot! En echt leuk ja, wel waar ik tot nu toe geweest ben tenminste,” Veel plekken had hij nog niet gehad, maar de school leerde hij steeds beter kennen. De omgeving buiten de school kwam later wel.
Of ze al terug moesten? Licht geschrokken keek Kaoru de jongen aan, maar ontspande toen. ”Zijn er dan regels dat je binnen een bepaalde tijd terug moet zijn?” vroeg hij verbaasd. Hij had daar niks over gehoord of gelezen, maar het zou best kunnen dat die regels wel bestonden. William zou daar vast meer over weten dan hij. ”En als je dat graag hebt kunnen we wel rustig naar de school gaan lopen hoor, hebben we tijd zat en hoeven we niet te haasten. Maar hier blijven zitten kan ook; het maakt mij niets uit!” glimlachte hij. Het was begrijpelijk als de jongen zo’n beetje richting de veilige muren van de school wilde.

Hij stond er niet eens meer bij stil dat het vreemd was, dat niet iedereen gelijk begon te bloeden vanbinnen als ze struikelden en iets te hard landden. Voor hem was het al een paar jaar de realiteit, hoewel er ook tijden waren geweest dat dit voor hem absurd geleken had. Je leerde nu eenmaal je eigen situatie accepteren als normaal, niet? Er waren zoveel dingen die hij vroeger voor lief had genomen: kunnen rennen, normaal lopen, het leven zelf. Nu wist hij beter. Je kon die dingen niet als vanzelfsprekend zijn en - hoewel hij dat niet altijd deed - je moest er een beetje voorzichtig mee omspringen. Het was een bijzonder iets. Will zelf zag het leven wel iets anders. Het voelde vaak alsof hij van een afstandje keek, alsof hij zichzelf van het hele schouwspel verwijderd had en rustig wachtte tot het afgelopen was. Hij voelde geen angst of verwarring; het was gewoon rustig wachten. Genieten van iedere seconde van het stuk die hij nog te zien kreeg, maar hij zou niet vragen om een encore. Hij had er mogen zijn en dat was al genoeg.

Het lachen maakte de hele situatie nog hilarischer. Op de een of andere manier stak het lachen hem nog meer aan, waardoor het lastig werd te stoppen. Toch kregen beide jongens het op een gegeven moment voor elkaar, hoewel Will toch een traantje weg moest pinken. Het was lang geleden dat hij lol met iemand had gehad. Thuis had hij op een gegeven moment alleen nog maar in een donkere kamer gelegen, wegkwijnend op zijn bed. Er had een emmer in de kamer gestaan voor het bloed dat hij ophoestte, elke dag werden zijn vieze lakens vervangen. Het was een solitair bestaan. Niemand kwam langs; wie zou dat nu willen? Er waren maar weinig moment van de dag dat Will niet kronkelend van de pijn op bed had gelegen, wensend dat er geen morgen meer zou komen. Dat het allemaal over zou zijn. Wie wilde hem zien, uitgemergeld en bleek als hij was geweest, niet meer dan een skelet met een laagje huid erover? Onder zijn huid kon je duidelijk de wormen zien, vooral in het begin, toen ze zich nog geen weg naar binnen gevreten hadden. De beesten gaven je de potentie tot meer magie; met de verschrikkelijke prijs dat ze je vanbinnenuit opvraten. Will was er dan soort van van gered, maar de prijs hiervoor was zijn magie geweest. Hij had de kracht en de potentie; hij had echter geen gezond lichaam en geen mogelijkheid magiegebruik te overleven. De reden dat hij hier was, was veiligheid. Na de Academy had hij geen plek meer om naartoe te gaan; maar dat was geen probleem. Hij verwachtte het toch niet zolang te overleven. Het zou een wonder zijn als hij zijn eigen diploma op kon halen.

Kaoru snapte hem. Gelukkig. Hij had het idee dat hij het goed met deze jongen kon vinden, eigenlijk voor een van de eerste keren. Met Ike had hij ook wel een.. connectie? Die was echter wat vager, omdat Ike een soort grump was die niet zo snel vrienden leek te maken. Will had daarbij de hoop op vrienden al opgegeven - wat wilde je met zo'n uiterlijk? - maar Kaoru leek hem te accepteren en keek niet eens onder zijn capuchon. Dat wilde Will nu ook niet meer; het zou de jongen alleen maar afschrikken. 'Ik ben hier nu iets meer dan een jaar, denk ik,' antwoordde Will, al moest hij er wel even over nadenken. 'Het was nodig om het huis uit te gaan, dus ik ben heel blij dat ik hier kon komen,' gaf hij aan. Het was heel erg nodig geweest om het huis uit te gaan. Misschien dat dat vreemd klonk, aangezien hij juist hulpbehoevend was, maar zijn ouders en voor hem zorgen? Nee, daar geloofde hij niet meer in. Hen hoefde hij nooit meer te zien. Alle brieven die hij van hen ontving verscheurde hij, probeerde te doen alsof hij niet op de Academy aanwezig was. Ze hoefden echt niet te weten waar hij was. 'Ja, sorry,' verontschuldigde Will zich, lachend. 'Als je meer wil zien, mag je altijd vragen of ik mee kom,' stelde hij aan de jongen voor. De rondleiding was inderdaad wel erg kort. Ach ja, hopelijk zat het toch wel goed met vandaag. Kaoru leek niet teleurgesteld.

'Niet zozeer, er zijn wel tijden waarna je niet meer van de slaapzaal af mag en gewoon moet slapen. Maar dat is best wel laat in de avond, geen zorgen,' zei Will. De regels waren ook niet superstreng, het was meer voor je eigen bestwil. 'Eh, ik vind het prima als we blijven zitten,' vond hij. Staan en bewegen was even iets dat zijn ingewanden liever niet hadden. 'Ik moet even rustig blijven, als ik nu gelijk beweeg dan.. tja,' zei hij, wreef met zijn mouw langs zijn mond om er nog wat bloed af te halen, mocht het er nog zitten. 'Maar, zijn er nog dingen die je heel graag zou willen zien?' vroeg Will aan Kaoru. Hij was best benieuwd naar deze jongen, wilde hem wel beter leren kennen. Tot nu toe had hij een prima indruk van hem. 'Maar als jij ergens anders heen wilt, trouwens, mag je gewoon gaan hoor! Ik vind het prima om te blijven zitten!' Will had zich ineens gerealiseerd dat hij zijn 'wil' aan de ander opgelegd had, hem soort van dwong om te blijven zitten. Maar dat was niet de bedoeling! Hij wilde niet zo overkomen, het was alleen zo dat hij moest blijven zitten. Kaoru had geen verplichting hem bij te staan. Hoewel het minder gezellig zou zijn, was het niet nodig om te blijven. En dat moest Kaoru we weten.

Ondanks deze hele rare situatie was Kaoru blij. Blij dat alles goed was gekomen, blij dat William opgevrolijkt was en blij dat ze het zo goed konden vinden. De groenharige jongen was wel iemand die het snel met mensen kon vinden en contact maken vond hij ook niet moeilijk, maar toch kun je het met de een beter vinden dan met de ander, wat wel logisch is. En Will was wel een jongen waar hij het, tot nu toe, goed mee kon vinden. Ook al was de jongen wat mysterieus en droeg hij geheimen met zich mee, was hij geen persoon die zich niet liet benaderen. Misschien was hij wat meer gesloten en voorzichtig dan andere mensen, maar hij was niet totaal antisociaal. En hij leek bovendien steeds losser te worden en vertrouwde Kaoru al een paar dingetjes toe. Dat waren misschien geen grote dingetjes, maar het was al een stap in de goede richting en hij stelde het zeer op prijs. Hij hoopte dat hij dat ook liet merken.

Ze konden het prima vinden, ondanks de verschillen die de jongens hadden. William was voorzichtig en wat gesloten, terwijl Kaoru open was en soms best uitbundig. Er zijn keren dat mensen alleen samen kunnen gaan als ze erg hetzelfde zijn, maar er zijn ook keren dat dat juist niet hoeft en twee tegenpolen elkaar aantrekken. Hoe voorzichtig de jongen was, had Kaoru in het begin wel verbaasd, maar toen hij had gezien hoe gemakkelijk zijn lichaam brak, begreep hij het. Een paar kleine vallen konden hem al fataal zijn. Geen wonder dat je dan voorzichtig gaat doen. Ergens kon Kao het zich niet voorstellen hoe het was om nooit meer zorgeloos te kunnen rennen, sporten en bewegen, want dat waren de dingen waar hij het meeste plezier in had. Gelukkig leek het erop dat Will niet zo’n persoon was en juist meer in de boeken zat. Wat in principe wel een handige hobby was als je er fysiek zo aan toe was. Kaoru dacht niet dat hij dat zo zou kunnen en had respect voor de jongen. Want zo'n leven zou vast niet makkelijk zijn.

Iets langer dan een jaar, dat viel nog wel mee. Tijd ging best snel –vooral als je lol had- en een jaar was meestal zo voorbij. ”Oké,” zei hij knikkend om aan te geven dat hij het begrepen had, ”Dat begrijp ik wel ja, al was mijn situatie vast anders dan die van jou. Ik zorgde altijd voor mijn jongere broertje en zusjes namelijk, maar in mijn situatie –die je daarstraks heel leuk hebt kunnen zien- kan ik niet eens goed voor mezelf zorgen, laat staan voor mijn familie. Dus ik moet eerst mijn magie een beetje onder de knie hebben,” zei hij licht grijnzend. Hij vond het niet erg dat Will niet vertelde waarom hij nodig uit huis moest, al kon hij natuurlijk wel raden dat het iets met zijn lichamelijke conditie te maken had. Misschien wilde William ook wel iets meer delen als hij dat ook deed, maar misschien ook niet en dat was oké. Het was in ieder geval niet zijn directe bedoeling. ”Ah geeft toch niet?” glimlachte hij Will geruststellend toe, ”En zal ik doen!" Geen idee of hij ooit nog een rondleiding nodig had of er überhaupt tijd voor had, maar hij zou het zeker onthouden.

”Oh, gelukkig, dat valt wel mee,” zei Kaoru opgelucht, en dat deed het ook. Hele strenge regels was hij niet gewend, maar natuurlijk had hij wel verhalen gehoord. En zijn oudere broers waren ook wel eens een paar jaar naar een internaat geweest en het was daar geen vrolijke boel. Maar gelukkig ging het er hier niet zo aan toe. ”Tuurlijk is het goed om te blijven zitten! Geen probleem,” zei hij gemeend. De jongen was dan wel niet iemand die altijd even goed stil kon blijven zitten, maar zijn energie had er daarstraks uitgekund dus nu was het geen probleem. Wat hij zou willen zien? Mhm.. Kaoru keek omhoog. ”Ik zou de wereld wel willen zien vanuit de lucht, dat lijkt me cool,” zei hij glimlachend. Toen keek hij naar Will, ”Klopt het dat Luchtmagiërs kunnen leren om te vliegen?” Een tijd terug had iemand hem ooit verteld dat Luchtmagiërs dat zouden kunnen en toen had hij die persoon geloofd, maar hoe ouder hij werd hoe meer hij had getwijfeld. Bevestiging had hij nog nooit gehad, dus misschien kon hij dat nu wel krijgen. Oh als het zo was zou hij dat echt graag willen leren! William vertelde hem dat hij niet verplicht was om hier te blijven zitten en gerust ergens anders heen mocht als hij wilde, maar Kaoru aarzelde niet en schudde zijn hoofd, ”Nee hoor, ik blijf hier lekker zitten; het is gezellig!” zei hij vrolijk en hij keek zijn nieuwe vriend lachend aan.

OOC:: Happy times with happy people, yay~

Het was vreemd; het effect dat Kaoru op hem had. William was iemand die zich het liefst verstopte; die zich ontzichtbaar maakte voor de wereld en er zo min mogelijk een boodschap aan wilde hebben. Mensen zagen hem en walgden van hem. Hij was dan ook lelijk, was er ook geen fan van om in de spiegel te kijken. Het punt was alleen dat anderen, vooral rond deze leeftijd, vaak geen begrip op konden brengen voor zijn situatie zelfs als hij het uitlegde. Dat het niet per se zijn eigen schuld was geweest. Kaoru had zijn gezicht nog niet gezien, maar hij zorgde er wel voor dat Will zich geaccepteerd voelde. Alsof hij toch ergens bij hoorde, geen uitgesloten persoon hoefde te zijn. Nu moest hij toegeven dat hij ook wel mensen van zich weg probeerde te houden, maar hij was zeker niet de beste fortenbouwer. De muren die hij opgooide waren dun en niet moeilijk om te doorbreken. Hij was best in staat om anderen een kans te geven, als ze zich gunstig naar hem opstelden. Hoe afstandelijk hij ook leek.. ergens was hij even bereikbaar als ieder ander.

Kaoru gaf aan dat hij ook begreep dat het huis uit gaan soms even nodig was. Will luisterde geïnteresseerd naar zijn verhaal, was wel nieuwsgierig naar de jongen. Hij leek zo naïef en onbezorgd! Hij had het idee dat, als hij ooit zijn verhaal zou vertellen, de jongen in een ontzettend dilemma zou komen. Allereerst zou hij waarschijnlijk niet aan Will willen twijfelen, maar aan de andere kant zou het ook lastig te geloven zijn dat er mensen waren die hun kinderen aan dat soort dingen onderwierpen. Will grinnikte een beetje bij Kaoru's opmerking over zijn situatie. 'Je broertje en zusjes zullen dat vast niet erg gevonden hebben,' merkte hij op. Veel te leuk om met een hond te spelen als je jong bent, toch? 'Het klinkt wel heel gezellig bij jou thuis,' merkte hij toen op. Vast leuker dan bij hem thuis. 'Ik heb ook een jonger zusje,' vertelde hij toen. 'Alleen zij heeft meer voor mij gezorgd dan ik voor haar. Ik heb haar wel meegenomen naar hier, dat leek me.. beter.' Hij had veiliger willen zeggen, maar dat woord op zich gaf iets meer weg dan hij eigenlijk weg wilde geven. 'Ik ben wel blij dat ze hier bij me is. Ik zou het mezelf niet vergeven als haar iets overkwam,' zei hij. Tijdens het praten was had hij zijn blik langzaam verder vooruit gericht, zodat hij naar de grond keek en niet naar Kaoru. Deels omdat zijn herinneringen hem terugvoerden, maar ook deels omdat hij niet de gehele waarheid vertelde. Zijn zusje: hij dankte zijn leven aan haar. Zonder haar hulp had hij nu als een uitgevreten karkas op zijn bed gelegen. Tenminste, dat was de beste optie. Waarschijnlijk was hij allang dood geweest. Het feit dat hij nu een voorzichtig leven moest leiden vanwege zijn verwoestte lichaam was voor hem lang niet zo erg als onder invloed blijven van de wormen, ze aan je weg voelen vreten. Iedere dag, ieder uur. De pijn had hem gek gemaakt en wat er ook zou gebeuren, hij wilde die situatie niet terug. De prijs daarvoor kon niet te groot zijn.

En meer rondleidingen leken Kaoru gelukkig wel leuk. Wat meer bevestiging van dat de jongen het wel naar zijn zin had. Het was vreemd; Will had nooit verwacht dat hij ook maar een interactie zou hebben hier die in de buurt kwam van vrienden maken! De enige vriend die hij tot nu toe had was zijn Shakespeare boek. Dat had de val ook meegemaakt, maar gelukkig was er geen modder of gras opgekomen. De jongen hield het boek nog steeds dichtbij zich, niet van plan het kwijt te raken vandaag. Het was een cadeau van zijn zusje geweest, dan kon hij het al helemaal niet maken!
Het verbaasde hem ook enigszins dat de jongen er geen problemen mee had om te zitten en zich niet gedwongen voelde. De manier waarop Kaoru tegen alles aankeek.. Will kon dat niet meer en ergens merkte hij dat dit een punt was waarom hij Kaoru beter wilde leren kennen. Hoe werkte dat? Hoe was het om de wereld nog positief te kunnen zien? Hij maakte alles negatiever, door zijn eigen negatieve ervaringen. Durfde bijna niets nog positief te interpreten. Nee, Will en Kaoru waren praktisch tegenpolen, maar desondanks..

'Ja!' antwoordde Will, enthousiast. 'Je kan inderdaad leren vliegen. Zou dat niet mooi zijn? Zo rustig en zo apart. Maar er zijn wel eens Luchtmagie lessen erover geweest. Je kan de lucht zo gebruiken dat je vleugels maakt dacht ik. Misschien kun je daar ook een keer bijles in nemen. De LM van de Lucht heeft ook vleugels, maar hij is natuurlijk wel erg sterk.' Will richtte zijn blik nu omhoog, keek naar de lucht en probeerde zich voor te stellen hoe het was. 'Hé, als je ooit gaat.. Vertel je dan hoe het was?' De zin kwam er na een korte stilte uit, een beetje dromerig. Will had allang geaccepteerd dat dit soort dingen er voor hem niet meer in zaten, maar om het je voor te stellen en het te willen horen.. Die kracht was hij niet verloren.
'Het gaat je wel lukken,' besloot Will daarna, terwijl hij Kaoru lachend aankeek. 'Je wil het zo graag; dat moet genoeg motivatie zijn.' Plus, ze gaven veel gevarieerde lessen op school, dus hij twijfelde er niet aan dat het goed zou gaan. Mensen die konden en wilden moesten er gewoon voor gaan. 'Ik.. Ik zou graag mijn diploma willen halen en bij de uitreiking willen zijn,' zei Will opeens. Hij merkte dat deze atmosfeer ervoor zorgde dat hij wílde praten en daadwerkelijk iets persoonlijks toevoegde aan de conversatie. Het klonk als een rare wens, eentje die gemakkelijk te vervullen zou moeten zijn; maar het was iets wat hij heel graag wilde. 'En als het kan wil ik ook bij die van mijn zusje zijn,' voegde hij er met een glimlach aan toe. Misschien was het deels het bloedverlies, maar hij voelde zich veilig genoeg om erover te praten.

Konden de twee jongens elkaar vrienden noemen? Kaoru vond van wel. Ze hadden een steeds persoonlijker gesprek en bovenal plezier gehad, wat tenslotte de basis was van een vriendschap. Natuurlijk had Kaoru wel gemerkt dat Will het niet allemaal even makkelijk vond, maar dat betekende gelukkig niet dat de jongen niet toegankelijk was. De lichte spanning en ongemakkelijkheid die een tijdje tussen de jongens in de lucht had gehangen, was nu weg. Zelfs stiltes waren niet vervelend en voelden best vredig aan. Ja, Kao beschouwde Will wel als vriend en was van plan nog vele leuke momenten met hem te hebben.

William luisterde aandachtig naar zijn verhaal en leek het te snappen. ”Nee, ze vonden m’n hondenvorm inderdaad erg leuk,” grijnsde Kaoru na de opmerking van Will, ”Nou, zo leuk was het thuis niet altijd.." vervolgde hij, "M’n vader was altijd weg, m’n moeder was op een gegeven moment het huis uit en mijn oudere broers waren alleen aan het leren om het familiebedrijf over te nemen. Dus paste ik op op m’n jongere broertje en zusjes. Al was dat natuurlijk ook wel gezellig en ik had er geen problemen mee.”
Oh, Will had ook een zusje? Kaoru was een beetje verrast. Maar de rollen waren blijkbaar precies andersom geweest dan bij hem thuis. ”Wie is je zusje dan?” vroeg Kao glimlachend toen zijn vriend vertelde dat zijn zusje hier ook op school zat. De kans was klein dat hij haar kende, maar toch was hij nieuwsgierig. En mocht hij haar dan ooit ontmoeten, dan wist hij tenminste dat het William’s zusje was. De groenharige jongen knikte toen Will vertelde dat hij blij was dat ze hier ook was; hij begreep het helemaal. Alleen waren zijn broertje en zusjes nog te jong geweest om mee te nemen, zou het zijn leerproces niet bevorderen en bovendien wist hij niet of ze magie beheersten. Misschien zouden ze wel helemaal niet zo veel aan deze school hebben. ”Hé Will,” zei Kaoru om de aandacht van de jongen te krijgen zodat hij aan andere dingen zou denken, en hij keek hem glimlachend aan.

Wow, leren vliegen was mogelijk? Wat gaaf! Positief verrast keek Kao zijn vriend aan terwijl die wat uitleg gaf. Het klonk echt super en hij zou het meteen willen leren. ”Wat geweldig! Wat zou ik dat graag kunnen..” zei hij mijmerend, ”Als ik mijn magie een beetje meer onder de knie heb ga ik daar ook mee bezig!” Daarna stelde zijn maatje een beetje een aparte vraag, waarvan de jongen even niet wist wat hij ermee moest. ”Natuurlijk niet; we gaan samen! Hoe dan ook.” Waar een wil is, is een weg. En er was wil genoeg.
Toen gaf William hem een beetje een motivatiepraatje, wat heel lief was, maar het had ook wat verdrietigs, alsof de jongen zelf helemaal niet kon. Kaoru begreep dat het lichaam van Will erg breekbaar was (dat was wel gebleken), maar hij snapte niet waarom dat betekende dat de jongen niet zou kunnen vliegen. Tenzij je tegen een boom aan knalde was er juist niets gevaarlijks qua lichamelijkheid aan, toch? ”Bedankt, ik ga zeker m’n best doen!” glimlachte Kaoru, ”Maar jij kan het ook wel hoor, we gaan dit gewoon samen doen!” voegde hij enthousiast toe.
William hield de conversatie op gang en vertelde uit het niets dat hij zijn diploma wilde halen. Wat leuk dat de jongen dingen deelde! ”Ja, logisch! Dat lukt je vast wel,” zei Kao vriendelijk, ”In welk jaar zit je nu eigenlijk? En je zusje?” Misschien was de uitreiking voor William helemaal niet zo ver weg. Wat zou hij daarna gaan en willen doen?

Beetje.. vaag, sorry. o:

Sinds wanneer was hij zo open en vrolijk? De enige die dat voor elkaar had gekregen bij de gesloten jongen was Alice, zijn zusje. En tja, er waren niet veel mensen op de planeet aan wie hij zoveel waarde hechtte als aan haar. Zijn ouders hoorden er ook nog wel, ook al hingen ze wat onderaan de 'liking'-ladder. Maar het waren toch zijn ouders en hij had zichzelf verteld dat ze het alleen maar hadden gedaan voor zijn bestwil, omdat ze het beste voor hem wilden. Natuurlijk wisten ze wat ze deden en wat het van hem zou maken, maar hij weigerde te geloven dat ze het écht zo hadden bedoeld. Ze hadden zijn magiecapaciteit willen verhogen, dat was iets heel anders dan dood hebben. Het enige probleem met hun redenatie was geweest dat ze hun zoon liever dood dan zwak en incompetent zagen, maar dat was iets dat William niet onder ogen wilde zijn. Het waren en bleven zijn ouders en hoewel het voor de komende jaren wijs zou zijn bij hen uit de buurt te blijven, wist hij zeker dat hij hen nog wel een keer op wilde zoeken. Misschien voelde hij het Stockholm Syndrome, misschien was hij teveel gehecht aan het 'concept' van familie.. maar ook hoe Kaoru over zijn familie vertelde liet hem met wat fijnere gedachten aan zijn eigen ouders terugdenken. Wat hij voor Alice voelde, hoorde hij dat ook niet in mindere mate voor zijn ouders te voelen? Verbondenheid, om hen geven? Ach, hij wilde er niet teveel over nadenken.

De lach die hij op zijn eigen gezicht had, voelde apart. Hij was het niet meer gewend de spieren in die richting te wringen, vooral niet zo vaak binnen een paar uur. De facial feedback zorgde er nog voor ook dat hij zichzelf vrolijker voelde, alsof zijn lichaam aannam dat de lach moest betekenen dat hij zich helemaal top voelde. Het brein werkte vreemd. Het werkte wel voor de dynamiek tussen de twee, aangezien Will al meer en meer begon te zeggen. Langzaam liet hij zijn stiltes achterwege en nam hij Kaoru wat meer in vertrouwen. Het waren kleine dingetjes, maar voor Will was het jaren geleden dat hij zo contact met iemand had gehad. Thuis was hij in zijn kamer weg gestopt; hier in de kerkers. Naast zijn zusje, wist hij eigenlijk niet meer zo goed hoe je met anderen omging.

'Klinkt als een volle familie!' zei Will, enigszins verbaasd. Hij kon zich daar absoluut niets bij voorstellen. Zoveel drukte, hoe werkte dat? Hij had een vader en moeder die altijd werkten of stil bij elkaar zaten en een rustig zusje. Drukte was thuis zeldzaam; het enige wat echt veel lawaai maakte was hijzelf, als hij een gil van pijn niet in zijn kussen kon smoren. Will keek een beetje treuriger toen Kaoru vertelde over zijn ouders. 'Oh, dat is rot,' zei hij, bracht dat idee vooral over met zijn lichaamshouding en een paar onhandige woorden. 'Dat lijkt me een lastige situatie!' Was dat ook niet wat hij zijn eigen zusje aan had gedaan? Haar opgezadeld met zorg voor hem, bijna een karkas? Hij hield een rilling tegen en focuste op Kaoru; het ging niet om zijn situatie hier, waar hij nog steeds door achtervolgd werd. Hij had hier een kans vrienden te maken en die moest hij pakken. 'Ah, gelukkig was het wel leuk dan. Het klinkt gezellig,' zei Will, die weer besloot te glimlachen. Als Kaoru er niet teveel problemen mee had..? 'Oh, ze heet Alice,' zei hij, keek vrijwel onbewust naar de Academy. Ze zou daar wel zijn. 'Ze is wel wat jaartjes jonger dan ik, maar ze is volwassener dan de getalletjes impliceren,' zei hij, lachend. Op zijn gezicht was te zien dat hij trots was, blij met zijn zusje en vooral ook trots op wie ze was. 'Ze is wat klein en ze heeft lang, heel licht haar,' beschreef hij haar. 'Ook een Lucht- en Watermagiër, net als ik.' Zijn gezichtsuitdrukking was enigszins vertederend, altijd als hij over zijn zusje begon. 'Zonder haar zou ik haar niet zitten,' zei Will, zich niet realiserend dat die zin veel te optimistisch klonk om de waarheid te kunnen weerspiegelen. Het zou als een overdrijving klinken en dat was maar goed ook.

Kaoru trok zijn aandacht toen hij even wegzonk in zijn gedachten. Will keek op, dankbaar. In het heden leven, was dat niet fijner? Dat was wat hij al die tijd probeerde, maar soms trokken zijn herinneringen zo hard aan zijn aandacht. Daarna switchte het gespreksonderwerp naar vliegen. Vliegen, het leek hem echt mooi. Alles vanuit een ander perspectief zien en je even niet verbonden voelen met de wereld. Het was iets wat hem aansprak, vooral omdat het in zijn magiesoort lag; het voelde als een instinct. Zijn eerste vlucht zou echter zeker zijn laatste worden, nog voor hij ervan zou kunnen genieten. Niet iets wat hij dus zag zitten. Het was leuk om de jongen zo enthousiast te horen. 'Natuurlijk,' moedigde Will hem aan. 'Als je je magie beheerst zijn een paar lessen toch wel genoeg,' zei hij, zekerder dan hij daarover was.
Samen. Ze gingen het samen doen? Will glimlachte om het idee, maar hij schudde tegelijkertijd ook zijn hoofd. 'Ik denk niet dat dat gaat, maar ik zou het heel graag willen,' zei hij. Kaoru kon dat natuurlijk niet weten, maar Will had geen zin om loze beloftes te maken. Ze gingen gewoon samen, zo stelde de jongen stellig. Hij kon nog dromen.
Will keek hem aan, glimlachte melancholisch. 'Sorry, Kaoru,' zei hij, keek even weg. 'Ik kan niet leren vliegen.' Hij beet even op zijn lip en richtte zijn blik nu permanent op de grond. Het was al rot om te denken, maar om een droom zo openlijk met zijn eigen woorden aan stukken te blazen.. Dat deed pijn. Ach. Ja.

'Ik zit in de zesde, dus ik ben er bijna!' zei Will, blij. Daarom had hij er nog wel relatief vertrouwen in. 'Dat kan nog wel. Alleen Alice zit pas in de vierde, dus dat kan nog wel eens een probleem worden,' zei Will, peinzend. Hij dacht er verder niet over na hoe vreemd dit moest zijn voor Kaoru. Iemand horen mompelen over hoe lastig twee of drie jaar halen zou zijn. Zou hij weggaan? Interplanetaire stage? Nou ja, als je sterven interplanetair vond. Hoe dan ook, hij kon het nog niet. Zeggen wat er echt was. En als hij al zou zeggen dat magiegebruik hem zijn leven zou kosten, wat op zich nog wel kon, dan nooit de oorzaak. Nooit. Daar kon hij toch niet zomaar over beginnen? Daarbij, wat had het voor nut. Hij moest Kaoru nu echter teleurstellen. Hoe graag hij ook wilde vliegen, hij kon zelf niet mee. Niet met zijn eigen vleugels. 'Als je een helikopter voor me regelt kan ik mee,' zei Will, in een poging er een grap van te maken. Hij kon het proberen, toch? 'En jou gaat het zeker lukken!' Daarna was hij weer even stil, dacht na. Misschien dat hij toch maar gewoon moest uitleggen waarom vliegen niet helemaal zou lukken..

Wat is dat?' William werd opeens afgeleid door een glinsterend ding dat hij wat in de verte zag hangen, in de lagere takken van een boom. Het was misschien uit de lucht gevallen en daar blijven hangen? Hij wees ernaar, keek vragend naar Kaoru. Wat zou het zijn? 'Laten we gaan kijken!' Will zei het wel op een nieuwsgierige toon, maar hij bleef nog even zitten. Zijn plan om eerst wat te rusten ging toch niet door.. Maar ja, hij was echt benieuwd naar het glimmende ding. Het kon toch niet een bevroren tak zijn? Hij haalde even diep adem en drukte zich toen uiterst langzaam omhoog. Dat kon misschien een verlenging van pijn zijn, maar het zorgde wel voor zo weinig mogelijk beschadiging. Hij keek daarna even naar Kaoru, wachtte tot de jongen ook klaar was om te gaan lopen. Wat kon het zijn? 'Het lijken wel..' Will was gearriveerd bij de boom - op een slakkentempo, wat was hij toch snel - en rekte zich voorzichtig uit om te kijken wat het was. 'Een pakje?' Hmm. Hij keek even naar de boom. Zelfs al kon hij wel op de tak komen, die vrij laag hing, hij wist van zichzelf dat hij niet sterk genoeg was om zichzelf er veilig op en af te krijgen. 'Kun jij erop kijken?' Kaoru had ook al op de ruïnes gezeten, misschien was deze boom ook geen probleem voor hem?

OOC: Zusjesdingen zijn lastig O: Het was eerst Alice, maar toen die speelster Alice opgaf was Wills zusje Niéva. En die had een andere persoonlijkheid etc~ Maar Alice is the original, dus ik noem haar nu :3

Het gesprek liep nu steeds gemakkelijker, onder andere omdat Will steeds losser werd. Het ging nu steeds meer over persoonlijke dingen, maar zo leerden de twee jongens elkaar ook beter kennen. William leek best verbaasd toen Kaoru vertelde over zijn familiesituatie. ”Oh, het viel wel mee hoe vol het was.. omdat de meesten dus vaak het huis uit waren,” zei hij glimlachend tegen Will. Nee natuurlijk had hij zijn situatie niet altijd leuk gevonden, maar hij wist niet precies hoe het anders was en had geleerd ermee te leven. En nu was er toch niks meer aan te doen, dus waarom zou hij dan treuren. Zo slecht was hij er niet vanaf gekomen. Will leek er echter wat meer last van te hebben en leefde zich in in Kaoru’s situatie. ”Het was niet altijd leuk nee, maar het gaat nu prima hoor, maak je geen zorgen,” zei hij in de hoop zijn vriend wat gerust te stellen, ”Wel aardig dat je zo aan me denkt en je inleeft,” glimlachte hij erachteraan. Gelukkig vrolijkte de jongen daarna wat op en vertelde wat over zijn eigen zusje. ”Wat leuk dat ze hier ook is! En ze klinkt als een leuk meisje, ik zou haar graag eens willen ontmoeten,” zei Kaoru vriendelijk, en hij meende het ook. Als ze op Will leek zou ze vast wel aardig zijn!

Gelukkig had Kaoru’s gevoel gelijk gehad en had hij een goede keuze gemaakt om Will weer even in het heden te halen en hem uit zijn gedachten te halen. Nadenken was goed, maar soms konden mensen doordraven en dan dachten ze zichzelf helemaal vast of haalden ze hun stemming omlaag. William was een denker, dat had Kao meteen al door, dus misschien kon hij wel wat afleiding gebruiken. En toen werd het onderwerp vliegen. Niet dat dat niet dromerig over kwam, maar het was toch op een andere manier dromerig. Will moedigde hem aan om het zeker niet op te geven en dat was hij ook van plan te doen!
Toen hij over het samen vliegen begon, veranderde er iets in Will’s gezicht en stem en ook al glimlachte hij, het klonk best teleurgesteld. In de war en verbaasd keek Kaoru hem aan, wat had dit te betekenen? ”Hoe bedoel je? Waarom zou je het niet kunnen?” vroeg hij voorzichtig, ”Je bent lichamelijk kwetsbaar, maar in de lucht zou je daar toch juist geen last van hebben..? Ja tenzij je tegen een toren of shuttle knalt, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk..” vervolgde hij zachter.

In de zesde al? ”Nice, goed bezig!” glimlachte Kao. Maar daarna zei Will dat dat van zijn zusje misschien lastig zou worden en dat begreep hij niet. ”Oh.. heb je al grootse plannen dan? Ga je ergens heen?” vroeg hij, in de hoop wat duidelijkheid te krijgen. William was een lieve jongen, maar soms ook wel erg mysterieus en geheimzinnig. Daar was niks mis mee hoor en iedereen had wel geheimen die niet iedereen uiteraard hoefde te weten, maar toch was Kaoru benieuwd hoe het nou zat. En als zijn vriend geen antwoord wilde geven was dat ook goed.
William doorbrak de stilte met een grapje over een helikopter. ”Precies!” zei Kaoru vrolijk en hij sprong op, keek Will stralend aan, ”Dan heb ik hele sterke vleugels en til ik je op! Of als dat niet lukt vraag ik gewoon iemand om te helpen, het lukt wel!” en hij beeldde een beetje uit hoe dat er dan uit zou zien. Een groot succes natuurlijk.

Plots begon de jongen over iets in de verte en Kaoru keek nieuwsgierig in de richting waar Will naar keek. Toen zag hij het ook. ”Ja, kom! We gaan ernaartoe!” antwoordde Kao enthousiast op het voorstel van Will. Hij wilde zijn hand uitsteken om de jongen te helpen met opstaan, maar zag toen dat het hem al gelukt was. Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van de groenharige jongen. Allebei liepen ze in de richting van het glinsterende ding en eenmaal aangekomen tuurden ze de boom in. Of hij kon kijken? ”Tuurlijk! Zal het proberen,” lachte Kaoru en meteen sprong hij en greep de eerste tak boven zijn hoofd vast, zette zijn voet tegen de stam en klom op de eerste tak. Godzijdank was die sterk genoeg. De rest van de takken waren best dicht bij elkaar, dus lastig was het niet om bij het glinsterende ding te komen. ”Oh het is een cadeautje!” riep Kaoru verrast naar beneden. Omdat hij zijn handen nodig had om te klimmen, hield hij het cadeautje vast aan de linten met zijn mond, maar toen hij aan de tocht naar beneden wilde beginnen, viel zijn blik op een ander cadeautje, veel meer aan het uiteinde van de tak. Voorzichtig balanceerde de jongen naar het cadeautje toe, maar voor hij het kon pakken maakte de tak een krakgeluid, brak af en viel samen met het cadeautje naar beneden. Nog net op tijd kon Kaoru zich vastgrijpen aan een andere tak, maar schaafde hier wel zijn arm bij. Lekker bezig Kao. Langzaam begon hij nu echt aan de terugweg en zonder nog verdere probleempjes kwam hij op de grond. ”Oef, lang geleden dat ik dit gedaan heb,” grijnsde hij, ”Sorry van die tak en dat cadeautje. Ben je geraakt?”

Will snapte Kaoru niet helemaal. Het was een aardige jongen, Will had het idee dat hij wel vrienden met hem kon worden. Maar ergens was de manier waarop deze jongen dacht onbereikbaar voor Will. Hoe kon je vriendelijk zijn tegen iemand van wie je maar het halve gezicht zag? Die vaag deed over zijn verleden en overduidelijk dingen had die hij niet wilde vertellen? Niet dat iemand altijd compleet eerlijk moest zijn om hem aardig te vinden, maar een gezicht.. de meeste mensen hechtten daar heel veel waarde aan. Will vond het echter nog niet nodig om dat op te brengen. Hij was vooralsnog blij met Kaoru's keuze, al wist hij niet wat hij ervan moest vinden. Het ging om het idee, niet?
Kaoru was ook een persoon, zo merkte Will, die mensen bedankte. Voor hun gedrag, voor alles. Die zijn waardering hardop uitsprak. Hij was een merkwaardige persoon; zulke kende Will niet echt. Misschien was het alleen maar goed als hij zich wat meer openstelde tegenover deze jongen.

Hij glimlachte blij toen Kaoru wat zei over zijn zusje. Zeker dat hij blij was met haar aanwezigheid! Ze was een schatje, zijn alles. Zonder haar had hij geen reden meer om te leven. Daarna gingen ze door op vliegen; Kaoru keek wat verbouwereerd toen Will aangaf dat het niet voor hem weggelegd was. Was het niet veiliger, als hij niet ergens tegenop knalde? Will zweeg. Hij wilde wel antwoord geven; maar hij was nog nooit op dit punt gekomen, dat hij had moeten overwegen wat hij wel en wat hij niet wilde vertellen. Hoever kon en wilde hij gaan? Wat durfde hij? Will slikte even, wrong zijn handen. 'Nou, ja.. Voor vliegen heb je magie nodig, snap je? Voor vleugels, of jezelf optillen, of hoe dan ook.' Dat punt was wel duidelijk, toch? 'Het gaat echt heel vreemd klinken,' zei Will, na even stilgevallen te zijn. Hoe vertelde je dit? Hij rustte even zijn hoofd in zijn hand, zuchtte. Hij wilde niet uitwijden, niet uitleggen. 'Magie sloopt mijn lichaam. Hetzelfde effect als dat ik val.'

Zo. Dat was eruit. Will liet een trillerige stoot lucht los, bleef naar het gras kijken. Het voelde zo vreemd; hij wilde niet dat mensen hem als een freak zagen en zo gebeurde dat wel echt. Dit was alles wat hij los ging laten. Onbewust klemde hij zijn kaken wat steviger op elkaar, alsof zijn lichaam ook al de woorden binnen wilde houden. Zijn situatie was uniek, vreemd en walgelijk. Als mensen ervan wisten, wilde niemand hem meer zien. Punt. Hij mocht er niets van zeggen.
Hij liet Kaoru daarom ook doorpraten. Of hij grootse plannen had, dat hij niet naar de diplomauitreiking van zijn zusje kon? Leven. Er verscheen wel een lichte lach op zijn gezicht toen Kaoru voordeed hoe hij hem dan op zou tillen. Deze jongen, hoe kon hij zo positief zijn? Will geloofde daar niet meer in. 'Ja, het lukt wel,' antwoordde hij dan ook, meer voor de vorm en omdat hij er zelf wel in wilde geloven, maar niet wist of hij het durfde.

Cadeau's! Wat kon het zijn? Will worstelde zich omhoog en liep achter Kaoru aan, die zichzelf al in de boom begon te hijsen. Hij was sterk! Will keek bewonderend toe hoe de jongen zich op steeds meer takken hees, tot hij bij de pakjes was. 'Pas op!' betrapte hij zichzelf erop af en toe te zeggen, vooral als de takken kraakten of ver doorbogen. Het ging goed, een tijd ging het goed.. Tot de tak brak en Kaoru in gevaar kwam. Will keek geschrokken, wilde iets doen maar wist niet wat. Hij bevroor ter plekke. Het pakje viel ook naar beneden en opende een beetje..
Met een klets kwam er pek en veren op hem neer, plakte in zijn nek en aan zijn vest. Will kromp ineen, sloot zijn ogen. Hij was zelfs te laat met het opheffen van zijn armen. De jongen wachtte even, bleef in zijn geschrokken houding staan, voor hij concludeerde dat er niet meer kwam en hij weer rustig kon doen. Zijn blik zocht naar Kaoru. Eerst vond hij het pakje, dat op zijn zij lag. Er lekte nog meer pek uit; de veren zaten voor een groot deel wel op Will. Waar was Kaoru? 'Gaat het?' Hij keek bezorgd naar de jongen voor hem, maar die leek nergens last van te hebben.
'Ik ben niet lief geweest dit jaar,' zei Will, toen hij weer naar zijn pek en veren keek. Bah. Hoe ging hij dit nu weer van zichzelf af krijgen? Zijn gezicht betrok ook een beetje. Hij had beter geen initiatief kunnen tonen, had bij dat pakketje vandaan moeten blijven. 'Ach. Ik kan nu wel vleugels maken,' zei hij, ietwat zuur, maar in een poging toch nog redelijk positief te blijven. 'Wat heb jij erin zitten?'

Het was duidelijk dat zijn vriend veel om zijn zusje gaf en Kaoru vond dat leuk om te zien. Iedereen had een lichtpuntje nodig, iets waar je vrolijk van werd, en als dat je zusje was, dan was dat prima. Juist leuk. En het was al helemaal leuk om Will zo blij te zien, want hij vrolijkte helemaal op door over zijn zusje te praten. ”Zie je haar vaak?” vroeg Kao, ”En dan bedoel ik niet als je elkaar tegenkomt in de gangen, maar echt wat afspreken.” lachte hij er een beetje achteraan.

Eindelijk had de jongen zich wat meer opengesteld, maar toen Kaoru vroeg waarom Will niet zou kunnen vliegen, ‘sloot’ de jongen zichzelf weer op en werd stiller. Het was overduidelijk dat dit een gevoelig onderwerp was en hij er liever niet over wilde praten. Wat stom dat hij dat niet door had gehad. Waarom had hij dat daarstraks niet door? Net toen hij zijn mond open wilde doen om tegen Will te zeggen dat als hij het niet wilde hij het niet hoefde te vertellen, maar toen begon Will te vertellen. Dat magie nodig was om te vliegen en hij leek te wachten op een reactie. Kaoru knikte daarom ook en gaf aan dat hij het begreep. Het duurde even voor de jongen weer verder ging, maar na een diepe zucht legde hij uit dat magie zijn lichaam zou slopen. Kaoru liet deze woorden even op zich inwerken en zo ontstond er even een stilte. ”Dus.. Je kunt geen magie gebruiken of je maakt je lichaam kapot?” vroeg hij. Eigenlijk was het antwoord wel duidelijk, maar stiekem wilde de jongen bevestiging. Hier was hij gewoon niet op voorbereid geweest en het was best lastig om te geloven. Niet dat hij William niet geloofde, maar dit had hij niet verwacht.

Toch, ondanks dat het een gevoelig onderwerp was, leek Will wel opgelucht te zijn dat hij het verteld had. Waarschijnlijk had hij er erg mee gezeten en had hij het lastig gevonden dit te vertellen, arme jongen. Om hem niet nog ongemakkelijker te laten voelen en wat op te vrolijken praatte Kaoru daarom door. Wat niet zo’n probleem was, omdat er zoveel boeiende onderwerpen waren! Bovendien was er nog zoveel wat hij van William zou willen weten en leren.

Toen Kaoru weer op de grond stond met het ene cadeautje vast, zag hij dat de andere bovenop William terecht was gekomen. ”Ah nee hè, wat stom!” zei Kaoru met opgetrokken neus toen hij zag dat Will onder de pek en veren zat, ”Waarom zou de Kerstman je dit überhaupt geven..?” Een beetje onbeholpen wilde hij William helpen en wat pek en veren van hem afhalen, maar echt nuttig kon hij zich niet maken. Bezorgd vroeg de jongen hoe het met hem ging en Kaoru keek hem even verbaasd aan, want hij was al bijna vergeten dat hij haast gevallen was, ”Oh met mij gaat het prima hoor, maak je geen zorgen! Dankjewel,” glimlachte hij.
Wat zielig en stom dat Will dit gekregen had zeg. ”Wat stom, je hebt echt wel wat beters en leukers verdiend!” stemde hij met zijn vriend in. Gelukkig maakte hij daarna een klein grapje en zei dat hij wel vleugels kon maken. Het klonk wat zuur, maar de jongen was er tenminste niet heel verdrietig of depressief over. Ohja, wat had hij gekregen? Hij maakte zijn cadeautje open, maar daar was een doos. En na die doos kwam een doos. En nog een doos. Doos. Doos. Doos. En heel origineel nog een doos. En uiteindelijk, na heel wat dozen, kwam een luciferdoosje. Met als kers op de taart een afgebrande lucifer. Even was het stil. Wat een flutcadeau. Erger dan dit kon gewoon niet. Maar toen zag hij de humor er wel in en begon te lachen; iets nuttigs had hij toch niet te zeggen hierop.