Godzijdank waren al de leerlingen veilig aangekomen. Dat ze met een aantal excentrieke figuren opgescheept zat had Nannete nu al door, dit beloofde een vermoeiende reis te worden. Op Evangelyne moest sowieso goed gelet worden en Callum had haar de indruk gegeven niet zo snel autoriteit te accepteren. En dan had je ook nog Lucius, de jongen die zelf niet spreken kon. Ach, zo bedacht de vrouw, het was maar goed dat ze extra begeleiding mee hadden genomen. Miss Casca kende ze niet zo goed, maar het dametje zag er strijdvaardig en sterk uit, wat altijd goed was als je rebelse pubers onder je leiding had. En Dayé.. Tja, die was nog niet op komen dagen. Dat was wel een klein probleempje, maar ze konden nu echt niet langer wachten. Ze liet bij de receptie een boodschap voor hem achter en nam afscheid van haar al wel aanwezige collega's.

''Iedereen voor de literatuur excursie met mij mee graag,'' sprak ze. ''Volg mij, we lopen richting de oude kerk en gaan daar het gangenstelsel binnen, wat ons naar de hoofdzaal van de bibliotheek zal leiden. Blijf bij de groep, het is een groot complex en je kan makkelijk verdwalen. Als je ons verliest blijf je staan waar je bent en stuur je een magisch noodsignaal de gangen door. Doorlopen maakt het vaak alleen maar erger en er liggen al genoeg verdroogde skeletten daar. Begrepen?'' De veiligheidsmaatregelen waren gedaan, nu kon het interessante deel beginnen. Op een verrassend hoog tempo voor iemand van haar leeftijd beende Nannete het universiteitscomplex uit. Ongeveer 5 minuten later doemde een klein kerkje op in het beeld.

In een van de kapelletjes bevond zich een groot luik, wat gelukkig al open geklapt was door de man met wie ze hun bezoek besproken had. Na een kort gesprekje overhandigde de man haar een drietal sleutels en een olielamp. Eerst moest je een klein stukje met een ladder naar beneden. Daarna daalde de route af via de redelijk steile trap, die hun draaiend steeds dieper in de aarde bracht. De leerlingen werden ook uitgerust met een olielampje, waarna de man hen gebaarde af te dalen. Zodra de gang wat breder werd bleef Nannete even staan, tot ze alle lampjes achter zich zag. De vrouw moest een hek open maken, met twee roestige sloten erop, waarna ze weer verder konden. De lucht was muf, de uitgehakte stenen ruw toen ze haar hand ertegen aan legde. Dit was prachtig. Honderden jaren terug hadden mensen deze gangen uitgehakt, een reusachtig ondergronds stelsel creërend om zichzelf en hun waardevolle gebouwen tegen zandstormen te beschermen.

Nannete liep weer verder, zorgvuldig de aanwijzingen volgend die ze gekregen had. Een aantal keer moesten ze afslaan of kwamen ze zijgangen langs. Voor zich zag ze het beruchte stukje van de gang, op sommige stukjes zo smal dat je slechts schuifelend door de gang kon, een nogal claustrofobische ervaring. Nannete wachtte hier even, om zichzelf ervan te verzekeren dat iedereen er was. ''Ok, jongens en meisjes, hierachter begint de bibliotheek. Eerst moet je echter door een gang van ongeveer 200 meter waar je niet naast elkaar kan lopen. Is er iemand die denkt hier problemen mee te hebben?'' Diegene zou ze dan als laatste door de gang sturen, zodat die rustig de tijd had en altijd terug kon als het niet meer ging. '"Jullie kunnen één voor één de gang in gaan, hou een redelijke afstand van elkaar, blijf kalm en kijk goed uit.'' Ze kon niet ontkennen dat ze ontzettend uitkeek naar het moment dat ze de laatste gang door was. Volgens de verhalen zag je dan een indrukwekkende open ruimte met een hoog plafond, de pilaren gedecoreerd met botten en schedels. En dan een poort met de woorden ''Scientia Potentia Est'', kennis is macht. Met daarachter unieke boeken en fragmenten. Een waar walhalla voor de literatuur docente.

[De Literatuur excursie van de Erd-reis, open voor alle leerlingen die graag meewillen naar de bibliotheek (en Dayé, die wel te laat is en dus de groep op eigen gelegenheid in zou moeten halen)]

Hij wist niet precies hoe laat het was, maar het was vroeg. Zo vroeg dat de vogels nog aan het fluiten waren. In ieder geval tussen half 5 en half 7 s’ochteds. En dat was te zien ook. Twee donkere kringen onder zijn ogen duidde zijn vermoeidheid aan. Maar hij kon niet slapen. Hij was de hele nacht wakker gebleven. Al vanaf het moment dat hij de vorige dag op Shadra aan was gekomen, na het spoedbericht van zijn moeder dat de tweeling ernstig ziek was. De dokter was midden in de nacht uit zijn bed gebeld en naar het kleine appartement van zijn moeder gehaald, waar de tweeling voor zolang nog woonde. Gelukkig was de ziekte te behandelen en sliepen ze beide nu rustig, met hun jonge maar bezorgde vader die op hen neer keek. Zoekend naar kenmerken van zijn overleden vrouw of van hemzelf in de kleine zachte mollige baby gezichtjes. Met de rug van zijn wijsvinger streek hij zacht over het wangetje van Jolan, die warm en gloeiend aanvoelde van de koorts. Dayé voelde de zachte hand van zijn moeder op zijn achterhoofd strelen en keek om. “Lieverd, ik zal goed voor ze zorgen echt waar, maar je moet nu echt gaan. Straks mis je de shuttle naar Erd,” zijn moeder keek hem met een lichtelijk bezorgde frons aan en streek een paar verwarde donker rode lokken uit het gezicht van haar zoon. Dayé wierp nog een blik op zijn twee jonge zoons, boog de wieg in om ze beide een kus op hun voorhoofd te geven en stond toen op want hij wist dat zijn moeder gelijk had.

Mijn zijn gepakte rugzak, er zat niet veel in want Dayé had niet veel nodig, sprong hij even later nog net op tijd de shuttle in. De reis naar Erd zou wel een tijdje langer duren dan vanaf Starshine, maar daar moest hij het maar mee doen. Liever een kwartiertje te laat dan een halve dag, aangezien de volgende shuttle naar Erd pas later die middag zou vertrekken. Van vermoeidheid viel Dayé al snel in slaap met zijn kin op zijn borst en zijn armen strak over elkaar tegen zich aan gedrukt. Hij schrok pas weer wakker toen ze al geland waren. Met de chauffeur over hem heen gebogen en hem vragend aan keek. Waarschijnlijk net tegen hem gezegd dat ie wakker moest worden. Hij keek even verdwaasd om hem heen, en probeerde zich te herinneren waar hij ookal weer was. “Oh.. Sorry,” Toen hij zich realiseerde dat hij nog de enige in het voertuig was kwam hij vlug en nogal beschaamd overeind. Hij was al eerder in Maradash geweest. Dat kon niet anders. Het was een bijzondere stad en Dayé heeft op zijn 20ste een jaar op deze planeet mogen wonen. Toen had hij ook al de universiteit bezogd dus hij wist de weg gelukkig wel een beetje. Half de slaap uit zijn vermoeide gezicht wrijvend keek hij op zijn horloge en zag dat hij tien minuten later was dan de afgesproken tijd. Het karretje voor de bagage was ook al weg. Met andere woorden hij mocht zijn dagelijkse training voor conditie eens op de proef gaan stellen want dat werd rennen. Zich haastig tussen de mensen door begevend en rennend door de straten vond hij zijn weg naar de Universiteit. Er was natuurlijk niemand meer te bekennen op de afgesproken plaatst. “Shit..” Dayé zag iemand van het personeel en vroeg naar de groep van Starshine. Gelukkig had Miss Nannete een boodschap achter gelaten bij de receptie voor hem. Ze waren al onderweg, wat dus ook betekende dat hij bij de bibliotheek groep was ingedeeld. Dat kwam hem eigenlijk wel goed uit, aangezien hij die bijzondere plaats nog niet eerder had bezocht.

Met de kleine route beschrijving die Miss Nannete achter had gelaten wist Dayé snel zijn weg naar het kerkje te vinden. Na weer verder gevraagd te hebben aan een van de priesters in het kerkje werd hij door een man naar een kapelletje begeleid. Hij kreeg een olielampje en een uitleg hoe hij de groep kon vinden. “Je bent misschien net op tijd jongeman. Ze zijn nog maar net afgedaald. Wees voorzichtig,” zei de man terwijl Dayé zijn afdaling begon op de kleine ladder en daarna de stijle trap. Met grote puppillen van het donker vond Dayé stilletjes maar vlug zijn weg in de koude en vochtige gang. Bij de afdaling had hij de aanwijzingen van de man steeds in zijn hoofd herhaald wat best zonde was omdat hij nu niet lette op de bijzondere plek. Hij passeerde een oud hek, dat al geopend was, en liep met grote passen door de donkere muffe gang. Elke stap klonk hol en er klonk een eindeloos gedruppel in de verte van het vocht dat van de muren en het plafond droop. Hij sloeg af waar hij af moest slaan en passeerde zijgangen die niet op zijn pad lagen tot hij eindelijk een gloeiend licht voor hem zag opdoemen. Hij had de groep gevonden en hoorde Miss Nannete nog net een uitleg geven over een lange smalle gang. Fluisterend verontschuldigde hij zich terwijl hij met zachte hand enkele schouders opzij duwde om zo bij de oudere lerares te komen. “Miss Nannete? Mijn naam is Dayé van Valnor. Als het goed is moet ik bij u wezen. Mijn excuses voor het te laat komen. Ik had een… familie crisis,” sprak hij zacht tegen haar. Hij wist niet hoe hij het anders moest noemen en als ze het echt wilde weten kon hij het laten nog verder vertellen. “Ik hoop dat ik nog iets voor u kan betekenen,” vervolgde hij zachtjes aangezien hij zich toch wel schaamde voor het te laat komen.  

[I'm sorry, ik wilde eigenlijk nog in dat ander topic reageren hoop dat het zo ook goed is. Again really sorry]

Vanille was een van de leerlingen die meeging met de excursie van Nannete, zo veel las ze niet, maar ze zou er wel van leren houden, dat dacht ze alleszins toch. Een zwakke glimlach verscheen op haar gelaat toen ze meeslofte met de rest van de groep terwijl Miss Nannete uitleg gaf. ''Volg mij, we lopen richting de oude kerk en gaan daar het gangenstelsel binnen, wat ons naar de hoofdzaal van de bibliotheek zal leiden. Blijf bij de groep, het is een groot complex en je kan makkelijk verdwalen. Als je ons verliest blijf je staan waar je bent en stuur je een magisch noodsignaal de gangen door. Doorlopen maakt het vaak alleen maar erger en er liggen al genoeg verdroogde skeletten daar. Begrepen?''
Even keek ze met een vreemde blik richting de leerkracht dankzij de uitleg die ze had gedaan, maar toch knikte Vanille ten slotte en ze wandelde vlak achter Miss Nannete. De kwamen aan een van de kapelletjes waar een luik van openstond, ze kon het niet laten om nieuwsgierig naar de sleutels te kijken. Ze kregen allemaal een olielamp en ze hield die een tiental centimeters van haar buik af. Ze nam het laddertje zonder morren naar beneden wanneer ook de leerkracht als eerste naar beneden klom.

Uiteindelijk arriveerden ze aan een heel smal stuk, ze zuchtte eventjes zacht, ze hield niet zo van nauwe gangen. ''Ok, jongens en meisjes, hierachter begint de bibliotheek. Eerst moet je echter door een gang van ongeveer 200 meter waar je niet naast elkaar kan lopen. Is er iemand die denkt hier problemen mee te hebben?''
Vanille keek hoofdschuddend richting de leerkracht die haar uitleg vervolgde: "Jullie kunnen één voor één de gang in gaan, hou een redelijke afstand van elkaar, blijf kalm en kijk goed uit.''
Nadat de witharige jongen verdween in het smalle gangetje, volgde Vanille hem, langzaam maar behoedzaam draaide ze zich met haar zij naar voren en hield de olielamp voor haar zodat ze genoeg zag. Een nerveus lachje verliet haar mond terwijl ze voetschuifelend langzaam zich door de gang baande. Ze probeerde zichzelf rustig te houden door haar ademhaling regelmatig te houden.

Het duurde eventjes voor ze uiteindelijk uit de gang was en ze keek naar de tekst die op de muur geschreven stond: 'Scientia Potentia Est’
Haar mond viel van verbazing open en ze keek rond, mompelend: “wat prachtig...” dit was werkelijk een van de prachtigste ondergrondse dingen die ze ooit in haar leven had gezien. Ze kon niet wachten tot ze binnen mocht!

Waarom ze meeging met literatuur? Omdat ze kunst helemaal niets vond. Wren was niet zo van de boeken. Ze vond ze wel grappig, om in te prikken en te kijken of ze nog leefden, maar verder. Ze las niet zoveel, alleen af en toe voor een les of als ze iets wilde weten. Niet zo vaak dus. Toch was haar interesse voor lezen omhoog gegaan door haar connectie met Nannete; door het vrouwtje kon ze het zich nu inbeelden hoe het was om door een bibliotheek te lopen en te doen waarvoor het bedoeld was.
Wren volgde de groep. Ze liep achter een stille jongen en een meisje met oranjerood haar, die allebei erg enthousiast overkwamen door hun looptempo. Zijzelf liep niet zo hard, maar had ook geen zin om achteraan te komen. Al snel kwam er een kerkje in zicht. Joepie, moesten ze bidden? Wren zuchtte inwendig, maar zodra ze zag dat ze naar een kleinere kapel gingen werd ze weer geinteresseerd. Wie weet wat er allemaal achter zat!

Er was een man die een groot luik voor hen openklapte en hen allemaal een olielampje zag. Vuur, bah. Maar dit was nuttig vuur in een kooitje; daar was ze niet bang van. Wren schudde haar onredelijke angst van zich af en vervolgde haar weg naar de groep. Nannete wachtte even op iedereen en toen gingen ze verder. Oh, wat spannend! Het werd steeds donkerder en steeds smaller, maar dat maakte haar niet uit. Claustrofobisch was ze niet; energiek en nieuwsgierig wel. Nannete gaf een beetje uitleg over opgedroogde skeleten, niet verdwalen en de tunnelchallenge up ahead. Nah, zou wel lukken toch?
Ergens ving ook de betovering van de geschiedenis haar. Hoeveel jaren geleden hadden hier mensen rondgelopen? De muren uitgekerfd? Het waren misschien geen comfortabele muren en de lucht kon wel wat airco gebruiken, maar het voegde alleen maar toe aan de historische waarde van het complex. Het was voor het eerst dat Wren zo'n gedachte door haar hoofd hoorde schieten. Ging het wel helemaal goed? Toch liep ze achter de rest aan, wat sneller dan eerst. Keek even naar Dayé, de stagiair, die zich naar Nannete haastte. Ze kende hem van Savadors lessen, maar besteedde niet veel aandacht aan hem. Wat had ze hem immers te zeggen? Ze kende alleen zijn naam.
Hop, de korte gang in. De twee mensen van net liet ze voorgaan, wachtte een paar tellen voor ze hen volgde. Tadaa, zie hier een voordeel van klein zijn! Dit trof ze dan wel weer, of niet? Wren glimlachte in zichzelf even, blij dat er nog iets was wat positief was aan haar lengte. Pff, de stenen schraapten wel lang haar handen hoor. Gelukkig waren het maar 200 meters. Ruimtes zoals deze begonnen wel altijd aan haar te knagen. Hoe langer je erin zat, hoe erger het werd. Het was immers stil, soort van alleen. Gedachten die door je hoofd spookten. Die er helemaal niet hoorden, of je had gedacht van niet. Wren schudde die van zich af, liep wat sneller voor de laatste meters. En toen.. toen was ze er.
Het was een magnifiek gezicht. Zo'n oude bibliotheek, zo groot en mooi - lag er nu een skelet in het hoekje daar? - en zo verschrikkelijk saai en stoffig dat ze bijna tranen in haar ogen kreeg. Ze zag de Latijnse tekst vlakbij haar niet eens, zo druk bezig was ze met het bekijken van de ruimte voor zich als een geheel. Als een panorama. Wow. Dat mensen dit gemaakt hadden. Ze voelde zich nog minisculer dan anders, maar een klein onbelangrijk wezen dat hier helemaal niets aan bijgedragen had. Oh, ze wilde rondlopen en kijken, maar nog even wachten tot de rest er was. En dat terwijl ze niet eens van boeken hield.

Ze hoorde de haastige voetstappen door de holle gangen echoën, uit het ritme van de stampende voeten van haar groepje leerlingen, die braaf achter haar aan sloften. Het was gelukkig geen angstaanjagend tunnelmonster, maar haar hulpkracht die op kwam dagen uit de duisternis, een lampje bungelend in zijn hand. Hij richtte zich meteen tot haar en hoewel Nannete in eerste instantie een strenge blik op de jongen gericht had werd haar uitdrukking algauw zachter. Familieproblemen? Ze wist natuurlijk niet precies wat er aan de hand was -en of bet geen stom smoesje was- maar Dayé zag er behoorlijk oprecht gestrest uit. "Het is goed, fijn dat je er bent." Even keek ze hem bezorgd aan. "Weet je zeker dat alles thuis goed is nu?" Als iets ernstig genoeg was om te laat te komen, was het dan niet zo serieus dat je beter daar kon blijven? Ach, nu hij er was zou ze zijn hulp goed gebruiken, twee paar ogen zagen meer dan je in je eentje kon.

Ze loodste de groep door de grotten heen, af en toe een geïnteresseerde blik op een afslag werpend. Oh, wat een avontuur zou het zijn om hier alles te ontdekken. Maar helaas moest ze voor de bibliotheek op de gebaande paden blijven, de route volgen die ze op een klein kaartje cryptisch beschreven had. De smalle tunnel trotseerde ze zonder mentale moeite, maar haar broze huid schuurde af en toe pijnlijk langs de uitstekende rotspunten.

En dan stond ze er. In de reusachtige ontvangsthal van het boekenparadijs. Net als de leerlingen voor haar was ook Nannete even compleet verwonderd. En dat was goed, zelfs op oudere leeftijd moest je je nog over prachtige dingen kunnen verwonderen. "Wauw," klonk het verzaligd. Het was nog mooier dan men zei.

Nadat iedereen een moment gekregen had om te genieten van de eerste indrukken schraapte ze haar keel. "Lieve jongens en meisjes, we staan in het portaal van de bibliotheek die we vandaag gaan bezoeken. Zoals je kunt zien zijn de pilaren uitvoerig gedecoreerd met botten, dit zijn grotendeels menselijke resten. De schedels zijn zorgvuldig geprepareerd en een deel heeft zelfs edelstenen in hun oogkassen liggen. Dit geeft wel aan dat het geen dump plaats was, maar een luxe begraafplaats. Er liggen hier meer dan 500 verschillende mensen. Dat is natuurlijk ook de reden dat het ook wel het paleis van de levende doden genoemd wordt." Ze glimlachte meewarig, onzin natuurlijk, spoken bestaan niet, dit waren gewoon botten en schedels. Toch voelde ze een zekere rilling over haar rug lopen. Spannend bleef het, lastig te bevatten dat die botten ooit in een warm lichaam gezeten hadden.

"Voor we verder gaan, is er iemand die de spreuk op de poort begrijpt? Scientia Potentia Est." Ze vroeg dit omdat het vroeger één van de belangrijkste opvattingen van dit stadje was, wat hen tot grootheid had geleid. Zodra ze antwoord/geen antwoord gekregen had gaf ze wat nadere toelichting. "Het betekent dus (inderdaad) kennis is macht en past daardoor uitstekend bij een bibliotheek als deze. Je zult hier geen kinderverhalen of inhoudsloze boeken vinden. Maradash is mede door hun unieke kennis zo groot geworden." Hierna begeleidde ze de groep naar de poort, die ze opende. "Pas op, probeer niets om te stoten, het is antiek. We gaan allereerst naar het manuscript van het eerste verdrag op Erd kijken, daarna zien we weer verder."

Nannete begaf zich naar een stolp in het midden van het gigantische bouwwerk. Hieronder lag luchtdicht afgesloten een eeuwenoud perkament, beschreven door de leiders van toen. Vrede in Kovomaka was mede hierdoor mogelijk geweest. Ernaast lag een plakkaat waarop de tekst nogmaals opgeschreven was voor de leesbaarheid. Ze wilde net iemand de beurt geven om een stukje op te lezen, toen een geluid haar aandacht trok.

Er klonk gekraak en voordat ze het wist suisde er een schedel naar beneden, recht op Ike af. "Kijk uit!" waarschuwde ze nog, maar het was wellicht al te laat.

Ooc:
Als er nog leerlingen niet gereageerd hebben die wel mee willen, doe dat dan zo snel mogelijk! Je bent welkom, maar als je een groot deel van de excursie mist is dat jammer ~
Verder hoop ik dat het allemaal een beetje leuk is lalala ^^

De stagiair was er, wat leerlingen waren er. Het was gelukkig geen grote groep, want daar had Wren helemaal geen zin in gehad. Als er teveel mensen waren viel haar goede gedrag toch helemaal niet op! En wat had je daar dan weer aan. Nee, puh. Als ze zich dan toch goed ging gedragen bij Nannete, moest die het zien ook. Daarnaast; Wren begon de oudere vrouw echt te mogen. Het werd steeds minder moeilijk zich daadwerkelijk te gedragen als ze zich bij haar in de les bevond. Wren had dan niets met lezen, de vrouw kon interessante onderwerpen kiezen en goed uitleggen. Het boeide haar meer dan welke les van Savador ooit. Arme Saffie. Hij zat maar te denken dat ze zo'n slechte leerling was, maar Wren zou wel bewijzen dat het aan zijn eigen capaciteiten lag! Hij, de almachtige hoofdmeester, was gewoon niet in staat een klein kind in bedwang te houden. Pff, wat een hilarisch. Ze wilde echt dat Nannete er op de volgende rapportbespreking of whatever gewoon iets over zou laten vallen. Gewoon een paar woorden om te laten blijken dat die Saf lang niet altijd gelijk had.

Maar nu was het geen tijd om te denken aan wraak of andere lange termijn plannen. Nannete begon te vertellen. Wren luisterde gebiologeerd, vooral toen het over de menselijke resten ging waar deze plaats van gemaakt was. Als je goed keek zag je het ook wel, de schedels, de schouderbladen en bovenbeenbotten. Al die beenderen waren misschien een naar, maar ook een fascinerend gezicht. Ze wist niet dat dat soort dingen vroeger gebeurden! En waarom zou je er in s hemelsnaam een bibliotheek van maken? Dat snapte ze echt niet. Lekker studeren tussen de dode mensen. Dat leek haar nu niet echt geweldig. Maar als het zo'n stap terug was in de oudheid, dan was het.. tja, kon je prachtig zeggen? Wren zuchtte zachtjes, van verwondering, luisterde toen verder naar Nannete. Kennis is macht. Dat was het volgende wat Wren leerde. Wow, nooit geweten. Ze kon niet lang nadenken over hoe de woorden in de vreemde taal aan het Kovomakaans relateerden voor ze al door een poort gelaten werden en ze mee moesten om te kijken naar een geweldig document. Vrede in Kovomaka! Yay, awesome hoor. Heel nuttig. Wren kon zich alleen niet voorstellen dat één document daartoe geleid had. Okay, er waren vast een hoop besprekingen geweest en saaie zooi.. maar verder? Wren was geïnteresseerd in het saaie ding, daarom wurmde ze zo onopvallend mogelijk langs de rest heen om wat dichter bij de tekst en de overgeschreven versie te komen. Kom op, misschien was het wel in oude taal geschreven en kon ze zich een breuk lachen! Haar blik werd echter opzij getrokken toen Nannete riep, naar Ike. Waarschijnlijk die jongen met dat witte haar, toch? Pas toen de schedel bij hem was zag ze dat de doden hem bekogelden. Pff, het was te komisch, toch? Zij betraden een oude bieb en nu regende het al botten. Ze vroeg zich af wat er nog meer zou komen.. Nou ja, dan wilde ze in ieder geval deze tekst bestudeerd hebben. Je kon zo lachen om het taalgebruik van jaren geleden.

Wren had genoeg van de tekst gelezen en had zichzelf weer naar het einde van de groep gewurmd, zodat ze voldoende uitzicht had over alles wat er gebeurde. Kijk, dat artikel was wel interessant, maar ook een hoop bladiebla. Om eerlijk te zijn had Wren daar helemaal geen trek in; ze wilde gewoon gefascineerd naar deze bibliotheek staren, in plaats van dat ze een verstofd contract ging lezen. Dan zocht ze wel boeken op die haar interesseerden. Gewoon het feit dat ze al had geprobeerd het ding te lezen liet haar al verbaasd staan van zichzelf. Wat was ze toch een goede leerling!
De stagiair die ze ook al kende van Savadors lessen schoot opeens in actie terwijl ze Nannete iets hoorde gillen? Wat? Wat was er aan de hand? Haar blik schoot opzij en ze zag een schedel uiteen springen in dodelijke stukjes, op de plek waar de jongen had gestaan. Ike, ofzo. Hij was zo geobsedeerd met die bibliotheek dat hij niet eens zag dat er een schedel aan kwam suizen. En nu had hij zijn verdiende loon nog eens niet gekregen ook. Ergens in haar buik voelde ze ineens wat borrelen. Spanning? Het voelde als zenuwen, net voordat je iets spannends ging doen. Wat ging ze dan.. Oh. Wrens blik ging van verward naar heel neutraal, met daarachter een veel te brede, enigszins duivelse glimlach verstopt. Het was niet eerlijk dat Dayé hem gered had; zij zou er wel voor zorgen dat hij alsnog een schedel op zijn kop kreeg. Kom op, ze was al veel te lang lief en schattig geweest! Nannete was veel te veel bezig met de bibliotheek en Dayé was alweer een stukje van hen weg. Ze wachtte tot Dayé zich omgedraaid had en het niet zou merken; toen rekte ze zich uit, bewoog haar hand in een klein, bijna onmerkbaar zwiepje naar de plek waar de schedel uit gevallen was. Er zat vást nog wel iets los. En met dat kleine gebaartje stuurde ze de lucht bij die plek om te kijken of ze prijs zou hebben.

En ja hoor. Wren merkte dat de lucht die ze bestuurde langs een blokkade was; ze liet haar armen weer zakken en keek onschuldig voor zich uit, alsof ze echt niet wist wat er was. De schedel kwam opnieuw naar beneden. Jammer genoeg was de jongen verplaatst, dus het ding zou eerder op zijn handen komen dan op zijn hoofd; however, het schrikeffect zou haar vast al genoeg aan het lachen maken. Zo jammer dat ze niet kon kijken! Dat zou te verdacht zijn. Wren had meer dan genoeg trucjes uitgehaald om te weten dat je verdacht was als je wist wat er ging gebeuren voordat het gebeurde. Dus keek ze pas geschrokken om toen de schedel een indicatie liet horen van een val. Hopelijk een gil. Het was veel te lang geleden dat ze mensen gepest had! Wat was een braaf leventje toch saai~

OOC: Typisch Wrennekind~ Skull drop at request!

Dat Daye aangaf nooit een belofte te breken beviel haar wel. 'Fijn dat te horen, Daye.' Ze vertrouwde erop dat hij goed nagedacht had over zijn beslissing hierheen te komen en als hij zei dat het goed genoeg ging accepteerde ze dat. Nannete doorkruiste de laatste barriere tussen haar en de legendarische bibliotheek onbevreesd, zo vlug als haar fysieke toestand het toe liet. Want hoewel ze dat niet graag toegaf was ze niet meer zo fris en fruitig als ze ooit geweest was en had de tijd haar magere lichaam zwakker gemaakt.

In de grote hal aangekomen begon ze de kennis van haar studenten te peilen. Kennis is macht, zoals Ike een beetje aarzelend en zacht uitsprak. 'Precies, helemaal correct,' gaf ze hem een complimentje alvorens haar algemene uitleg te geven.

En dan het moment van de waarheid, het openen van de poort. Verlangend keek ze naar de rijen van boeken die hier stonden, grotendeels unieke uitgaves die nergens anders te vinden waren. Maar nee, eerst moest ze haar groepje naar het hoogtepunt leiden, dat stond in het curriculum. Terwijl de aandacht op het geschrift gericht was wist een van haar leerlingen op een haartje na aan een schedelbombardement te ontkomen. Good lord, dit was slecht voor haar hart. Geschrokken maar ook opgelucht legde ze haar hand op Daye's bovenarm. ''Oh, dat was kantje boort.. Het is maar goed dat je erbij bent vandaag.'' Zo'n schedel kon behoorlijk hard aankomen als je zo ongelukkig was geraakt te worden, absoluut niet grappig. Dat Wren daar anders over dacht had ze niet door, pas toen de tweede schedel van vandaag de grond raakte keek ze weer om. ''Voorzichtig, voorzichtig, laten we de bibliotheek wel heel houden,'' vermaande ze de jongen, niet geheel beseffend dat het zijn schuld niet geweest was.

''Dit is dus een deel van de verklaring van Kovomakaanse eenheid, delen ervan worden nog steeds door de huidige legendarische magiers ondertekend als ze officieel in dienst van hun planeet treden.'' Nou, dat was dat. ''Nu stel ik voor dat we het voorste gedeelte van de bibliotheek individueel bekijken, daar staan bijzondere boeken die je mag bekijken, met zorg en aandacht. Achterin staan de zeldzame en zwakkere exemplaren, daar mag je niet zonder curratele bevoegdheden aankomen, begrepen?'' Streng richtte ze haar blik op de drie leerlingen, waarna ze even de tijd schatte. ''Over 20 minuten verwacht ik iedereen weer terug bij de verklaring,'' sprak ze met een tikje op de glazen koepel.

Off you go, kiddos~

What a shame. Kom op, alleen maar een klein gilletje? Zodra Wren dat gehoord had, had ze gretig omgekeken. Haar blik veranderde echter snel in een wat teleurgesteld gezicht. De jongen had de schedel wel in zijn handen, maar hij liet alleen maar een klein kreetje horen. Durfde hij niet eens hardop te gillen? Gunde hij haar dat plezier niet? Wren wilde al hardop zuchten, toen ze zijn gezichtsuitdrukking zag. Hoe hij langzaamaan wat bleker leek te worden en naar de schedel in zijn handen staarde. Kom op, het ding was dood. Het zou heus niet meer terugpraten, hoor, dacht Wren in zichzelf. Deze gedachte en de hele scène die stiekem toch haar schuld was, zorgden dat de lach weer op haar gezicht terugkwam. Een tevreden lach, deze keer, van iemand die vond dat er iets goed gebeurd was. En dat vond ze zeker. Zo geruisloos lucht sturen, zo goed mikken! Het jammere aan dingen waar niemand achter mocht komen was wel dat je het applaus moest missen. Nou ja, zoveel zou ze niet missen. Ze betwijfelde of er hier iemand is die zou klappen voor haar actie. En Miss Nannete mocht het al helemaal niet weten; ze was een lieve vrouw en tot nu toe de enige bij wie Wren een kans had haar reputatie wat op te schonen. Ze moest dus heel voorzichtig te werk gaan!

Ze zag het lichtje boven Ike z'n hoofd praktisch oplichten. Hij viel bijna om, maar zodra hij zich van die almost blooper hersteld had - hilarisch, Wren had moeite haar lach in te houden en kon alleen maar breed grijnzen - kreeg hij door wie de schuldige was. Uhoh~ Wren lachte nu onschuldig naar hem, zwaaide naar de jongen. Geez, moest hij hier echt zo up-tight over doen? Ze wilde gewoon een beetje lol hebben. Hoewel dit het ook wel weer vrij grappig maakte. Hij keek haar bijna woest aan, maar maakte verder alleen maar een klein, verontwaardigd geluidje voordat de schedel haar kant op vloog. Damn. Wat nu? Ze moest hem wel vangen, kon niet teveel geluid maken. Snel deed ze een poging het ding te vangen door haar vingers in de oogkassen te haken en haar grip flink te verstevigen. Goed. Dit zou Nannete in ieder geval niet opvallen. Nu kon ze in ieder geval niet met de schedel blijven lopen, dat zou veel te veel opvallen. Dus draaide ze zich even weg en legde het ding naast de dichtstbijzijnde hoek die wat uit het zicht was vanaf hier, draaide zich bliksemsnel weer terug. Net op het moment dat ze weer recht stond kreeg Ike een opmerking van Nannete - score, die had nog even niets door - en ging ze verder met haar uitleg. Individueel door de bieb! Woopwoop, dat zou wel leuk worden. Misschien.. Ja, ze wist zeker dat ze Ike wel een beetje kon stalken.

Wren knikte enthousiast naar Miss Nannete toen die vertelde welke boeken ze wel en niet mochten bekijken. Oh, goody! Wat een leuk iets! Ze kwam in ieder geval enthousiaster over dan iedereen die haar een beetje kende ook maar redelijk kon vinden. Toch had Wren besloten dat ze hier heel veel lol in ging hebben. Ze keek zorgvuldig welke kant Ike opliep en liep toen de andere kant op. Nu zou hij zich tenminste even veilig voelen. Okay. Schedel die ze neergelegd had oppakken en voorzichtig achter een stelling met boeken verdwijnen. Wren probeerde het zo te spelen dat ze een flink stuk doorliep aan de tegenovergestelde kant. Die jongen leek haar wel een boekentyp, dus die zou wel even bij één gang blijven staan. Dat gaf haar mooi de kans om.. Vanuit iedere gang die ze passeerde, keek ze of ze hem aan de andere kant zag staan. Een tijdje zag ze niets, maar op een gegeven moment had ze prijs. Goed. Nu een gang verder doorlopen en dan oversteken naar de andere kant.. Iedere keer als ze het idee had dat ze te snel door de gangen ging trok ze ongeïnteresseerd een boek tevoorschijn, zodat ze in ieder geval er nog een beetje geloofwaardig uitzag. Okay. Nu een groot boek pakken en dat in haar hand houden, het onderzoeken en tegelijkertijd ervoor zorgen dat de schedel er precies achter zat.. zo kon ze tenminste veilig oversteken, zelfs als Nannete kort haar kant op kon kijken. Het was grappig hoe ze dit soort dingen plande, terwijl ze de rest van haar leven een beetje aan het vergooien was. Ach, hier had ze tenminste op de korte termijn nog lol aan. Goed. Oversteek gemaakt. Wren legde, zodra ze uit zicht was, het grote boek terug. Zat alleen maar in de weg. Nu kwam het; het lastige gedeelte van haar plan. Ze legde de schedel neer aan de kant van het gangpad waar de jongen het meest ver van het uiteinde stond - ze had tijdens het lopen nog even gecheckt of hij daar echt was - en legde het nog iets in haar gangpad. Daarna liep ze zover mogelijk naar het einde van haar gangpad en ging op de hoek staan. Met een nonchalant gebaar gaf, dat ze produceerde terwijl ze haar hand heel overdreven uitstak om een boek teveel naar haar zijkant iets naar buiten te trekken, ze de schedel een luchtstoot die hem kletterend om liet rollen, helemaal langs de kast naar het midden van het gangpad waar de jongen zich bevond. Terwijl het ding rolde kwam ze in actie, bewoog zich zo snel mogelijk naar zijn gangpad via de andere kant. Hopelijk was de schedel genoeg afleiding! Dan zou hij even niet op haar letten. Wren was er zo, aangezien zij aan de kant stond die dichterbij hem was. Zodra ze de jongen bereikte deed ze een poging haar handen op zijn schouders te drukken en 'boe' te fluisteren. Misschien, heel misschien zou haar plan werken. Tja, het moest wel, toch? Was het niet het meest uitgebreide, geniale plan ever? Het meost werken, daar was ze zeker van.

OOC: sorry voor de langdradige uitleg. Ik hoop dat het iig ruimtelijk dan duidelijk is wat Wren allemaal aan het klooien is xD Als het te lang is, just skip it. Ze wil hem laten schrikken. Punt~