De man had nog maar net zijn plaats naast Miss. Whiteman ingenomen toen Casca zich bij hen aansloot. Voor een kort moment liet Harvey zijn blik naar haar armen glijden voordat hij zijn bruine kijkers op haar gezicht richtte. Hij knikte gewoon toen gezegd werd dat ze met de kunst groep meeging. Mooi, dan was de extra begeleider tenminste iemand die hij al kende. Heel lang duurde het niet voordat iedereen aanwezig was, al hadden ze wel nog even moeten wachten op Lucius. Twee elfjes die op Nannete afgevlogen waren, hadden er toch even voor gezorgd dat hij staarde en het duurde even voordat hij zich herpakt had. Elfjes, dat was ook een hele tijd geleden eer hij er nog eens eentje gezien had. “Iedereen is welkom,” had Harvey nog met een glimlach geantwoord op Callum’s woorden en knikte even toen nog een andere leerling melde dat hij mee wilde gaan voor het kunstige deel van de excursie, net voordat Nannete besloot om verder te gaan. De man luisterde even naar wat ze te zeggen had om haar daarna toe te kijken hoe ze wegbeende met een groep leerlingen achter haar aan.

De overgebleven leerlingen werden snel even geteld en een frons verscheen in zijn voorhoofd toen hij merkte dat hij er toch nog minstens een nodig had om alles goed uit te kunnen voeren. De eerste de beste leerling werd aan zijn kraag terug naar achteren getrokken. “Jij bent de gelukkige die met mij mee mag, anders hebben we iemand tekort.” Hij hield zijn vingers om de kraag van de witharige jongen –Xavier als hij zich niet vergiste- stevig vast terwijl hij zich terug tot de rest van de leelringen wende. “Goed, nu we genoeg mensen hebben kunnen we vertrekken, maar voordat we op stap gaan is het misschien een goed idee om even te laten weten wat we juist gaan doen. Het spijt me, maar als je het toch niet leuk zou vinden, heb je gewoon pech.” Het was misschien wat bot gezegd, maar het was de waarheid. Hij had gewoon genoeg mensen nodig om heel de excursie te laten slagen. “We gaan naar het bekendste theater van Erd waar een best bekende groep een voorstelling voor ons gaat geven. Het duurt ongeveer een half uurtje waarna ze ons gaan helpen om ons eigen stuk in elkaar te steken en voor te brengen. Ik wil dat iedereen meewerkt of je nu kan acteren of niet. Wie niet meewerkt, krijgt minpunten en gaat waarschijnlijk een onvoldoende hebben. Zijn er nog vragen?” Harvey wachtte even voordat hij gebaarde dat iedereen hem mocht volgen, Xavier nog altijd stevig vasthoudend. Als de jongen toch t ehard zou tegenwerken kon Casca er misschien nog altijd iets aan doen. Met die metalen armen was ze waarschijnlijk een heel stuk sterker dan hij was. Niet dat Xavier erg groot was, maar Harvey was zelf net iets kleiner dan de gemiddelde man van zijn leeftijd.

Na een paar minuutjes lopen doemde het grote gebouw voor hen op en Harveys mondhoeken krulden om in een enthousiaste grijns. “Zie je de manier waarop het gebouw is gemaakt? Het duurde zeker tien jaar om het helemaal op te bouwen. De werken zijn een paar keer stilgelegd waardoor het veel langer duurde voordat het klaar was dan dat ze verwacht hadden. Vele architecten hebben eraan gewerkt waardoor er allemaal verschillende stijlen in verwerkt zijn. Als je goed kijkt zie je de verschillen aan de linker en aan de rechterkant.” Terwijl hij zijn uitleg gaf, stapte hij gewoon verder om voor de grote deuren halt te houden. “Die mensen hebben er heel veel werk in gestoken om ons een leuke dag te geven. Ik wil dat jullie je gedragen en luisteren naar wat ze te zeggen hebben. Tijdens de voorstelling ben je stil en ik wil jullie er nogmaals op wijzen dat je moet meewerken. Het onvoldoende dat je krijgt als je dit niet doet, is niet zo heel makkelijk op te halen. Jullie zijn gewaarschuwd.” Voor een laatste keer keek hij de leerlingen waarschuwend aan voordat hij de deur opende en gebaarde dat ze verder mogen gaan. “Gewoon rechtdoor lopen en zoek dan maar een plaatsje uit.”

do not come any closer.
people like me
are bombs
when our time is up
we will splatter loss
all over your walls
in angry colors
that make you wish
your doorway never
learned our name

Iedereen was welkom. Callum was een deel van iedereen. Het voelde niet zo, maar hij was een mens als ieder ander. Een mens wiens lichaam niet meer werkte en wiens geest langdradiger gedachten had dan de gedachten van schrijvers, van dichters.
Hij was hier gekomen voor de dichters, voor de verhalen, maar naar de bibliotheek zou hij niet gaan. Verhalen, in zijn ogen, waren als vogels: opgesloten zongen ze hun lied niet. Verhalen sprak je eens in je leven, daarna vergat je ze tot je ze van een ander hoorde en dan kon je opnieuw mijmeren over de betekenis, de schoonheid.
De dichters die Callum zocht waren de dichters van het gesproken woord, de dichters die hun verhalen uitbeeldden. Jegens het toneel had hij niet zo een grote haat als jegens de boeken. Hoewel verhalen opgeschreven werden, gaf men de acteur altijd vrijheid. Het verhaal veranderde bij elke voorstelling, zoals een verhaal zou moeten veranderen.

De man die zijn kunstleraar was (Callum was nog nooit naar een van zijn lessen geweest, had de weinige lessen die hij had gegeven gespijbeld omdat het stormde en hij de oorzaak was van die stormen) ratelde over wat ze gingen doen. De voorstelling was iets waar de jongen naar uit zou kunnen kijken. Misschien dat hij de wind de acteurs verkeerde woorden in zou doen fluisteren, misschien dat hij het podium omver zou kunnen blazen, misschien dat hij van de voorstelling zoals hij was zou kunnen genieten.
Met de schaduw van een grijns om zijn mondhoeken liep hij achter zijn leraar aan. Handen in zijn zakken, rug licht gebogen, capuchon achter zich aandansend. Hij was op de planeet van de aardmagie, lopen leek toepasselijk. Daarbij, door de afwezigheid van wind op deze planeet kostte het zweven hem meer moeite dan hij wilde verspillen. Dan maar lopen.
De witharige jongen met de groene ogen van eerder wilde kennelijk niet mee, maar meer dan een blik keurde Callum hem niet waardig. Hij moest een plaats vinden. De jongen ging door zijn knieën, zette zich af en sprong in een keer naar de tiende, elfde rij. Hij wilde het stuk van hoog zien, kon het toch wel verstaan met zijn gehoor. Hij wilde wegkomen van de mensen waarmee hij hier gekomen was, wie ze ook waren.

Vandaag zou voor Casca niet de meest interessante dag van de excursie zijn. Ze had niet erg veel met boeken, noch kunst, maar ze zou braafjes mee lopen en de groep verder wel in de gaten houden. Ogen gericht houden waar de ogen van Harvey niet konden komen. Veel anders kon ze ook niet voor hem betekenen. Dit was gewoon een dag politieagentje spelen voor d’r, hoe saai dat ook mocht zijn.
Verscheidene studenten meldde zich aan voor het kunstonderdeel van de eerste dag, de ene wat enthousiaster dan de ander. Literatuur of kunst, wat een keuze! Stoffige boeken, of stoffige gangen, moeilijk, moeilijk, het was maar net waar je interesses lagen. Als Casca nog student was geweest, had zij de vraag in elk geval beantwoord met ‘nee dankje’ en was ze weer d’r nest in gedoken. Maar ze slofte niet achter de groep aan als student, maar als een leerkracht. Extra begeleiding. En haar kon het niet afgerekend worden als ze verder geen aandacht aan het besproken onderwerp besteedde. Misschien zou het Harvey wat teleurstellen, interesses delen met mensen om je heen was altijd wel leuk. Maar die teleurstelling zou ze wel onder ogen zien. Niks waar ze wakker van kon liggen.
Casca hield haar argwanende opmerkingen over Harvey zijn ‘sleepmethode’ voor zich toen hij één van de leerlingen praktisch gezien ontvoerde. “Erg subtiel, Harv,” was het enige wat ze erover mompelde, meer naar zichzelf gericht dan naar haar collega. Hij zou haar waarschijnlijk toch niet kunnen horen.
Een korte uitleg over wat voor vandaag het plan was volgde. Een verhaal waar Casca niet erg warm van leek te worden. Theater… Ugh, het woord klonk gewoon al saai en stoffig van zichzelf. Maar ja, ze was hier enkel voor de extra begeleiding, niet om met het zooitje mee te doen, –nee toch?- dus dat scheelde.

Armen over elkaar geslagen sjokte de vrouw achter de groep aan, zich lichtelijk irriterend over het trage tempo dat ze moest aanhouden. De vrouw was zelf altijd meer van het stevige doorstappen geweest, maar dat was niet helemaal gepast voor een excursie als deze. Aanpassen, goed aanpassen aan de situatie. Deze dag was gewoon een beetje sjokken en hangen, niks aan te doen. En wie weet; was er toch nog een probleem met iets of iemand en kon ze toch nog in actie gaan komen. Alles was mogelijk.
Met een half oor luisterde de jonge vrouw mee met het verhaal van Harvey. Ze hield haar aandacht meer gericht op de leerlingen, daarvoor was ze immers hier. En stiekem hoopte ze ergens gewoon op iets van een probleem, gewoon zodat ze wat actiever kon zijn. Maar helaas, te brave leerlingen. Brave leerlingen die ze afwezig naar binnen toe volgde. Hoewel het ontvoerde slachtoffer wat venijnig uit Harvey z’n greep probeerde te komen –en Casca kon hem zelf geen ongelijk geven-, maar het leek tot nu toe niet iets waar haar hulp echt nodig bij was. En mocht hij zich uit de greep los geworsteld krijgen, moest hij ook nog langs Casca komen. Succes daarmee!