OOC notes, please read:

Ah, Erd. De planeet die Callum kende uit verhalen over kale velden en geharde soldaten, de planeet die de tegenhanger was van zijn planeet, de planeet die hij zou moeten haten maar waarover de jongen niet meer dan onverschillig was.
Een eenzame bries woei door zijn haren, jaagde door zijn mouwen. De wind had zich als een slang om zijn lichaam gewonden, woei door zijn kleding en langs zijn huid. In de mechanische stad was geen ruimte voor blazende lucht, slechts voor blazende machines. Machines die op hitte en stoom werkten, machines waarvan zelfs de wind de werking niet kon beschrijven, simpelweg omdat ze er niet bij kon.
Er was veel wat hij over Erd wist, of zou moeten weten omdat zijn geliefde het hem ooit ingefluisterd had, maar er was meer dat hij niet wist en dat was de enige reden dat hij hier was, hij wilde weten wat de wind niet wist. Ze wist altijd alles, hij wist altijd alles, welk aspect van de wind de opvolger ook bekeek het was altijd de jongen die in het nadeel was.

De universiteit was voor de jongen niets meer dan een plaats waar hij zich nooit thuis zou kunnen voelen, oud en stoffig en vol letteren die hij toch niet kon lezen. Hij begreep letters inmiddels, maar snapte woorden niet. Callum verbond klanken niet met letters, maar met beelden – hij kon beter platen dan boeken lezen, had zijn lerares hem wel eens verteld.
Vandaar dat hij zich als een van de eerste meldde bij de oude dame die hem dingen probeerde aan te leren over literatuur, dingen die hij al lang wist – hij was immers ouder dan zij. De oude doch jonge luchtmagiër had geen hekel aan de oude vrouw, minachtte haar niet zoals hij de rest van de leraren minachtte. Ze was vriendelijk, dwong hem nergens toe, vertelde verhalen. Haar vak was het enige waar hij naar uit zou kunnen kijken, had hij niet zo’n hekel gehad aan boeken.
Zijn in gele schoenen gehulde voeten zweefden vijftig centimeter boven de grond toen hij aankwam bij de dame en hij bleef in de lucht hangen terwijl hij zijn naam noemde, de wind nog steeds in zijn mouwen gierend, nog steeds met zijn haar spelend.
‘Callum Moireasdanach... Present.’ klonk zijn vertellersstem, alsof hij iemand aankondigde die oneindig veel belangrijker was dan hijzelf.

De geuren waren niet onbekend. Er hing niet zozeer een speciale geur in de lucht, noch was er eigenlijk iets wat opmerkelijk opgevangen kon worden door het reukzintuig, het was meer dat de plotselinge verandering van klimaat alles anders maakte. Anders, maar ook weer niet.
Want 17 lange jaren had hij zich hier bevonden, op deze planeet vol zand en steen en technologie. Erd, de planeet van de aarde magiërs. Eigenlijk was het absoluut geen plek voor een Shadraan-Grenaan als hem, maar de mens paste zich aan. Het was vreemd hoe snel een menselijk lichaam zich aan kon passen aan klimaat, wat ook de reden was dat de witharige prima op zijn voeten stond onder de hitte. Tuurlijk, hij zweette licht, maar het hinderde hem niet.

Xavier voelde lichte zandkorrels over zijn blote armen kruipen toen hij de shuttle uitstapte. Het was een hobbelige reis geweest waarin hij meerdere keren de neiging had gekregen om over te geven, maar hij was gezond en wel aangekomen. Hij snoof de Erdse lucht op voordat hij zijn groene sjaal over zijn mond en neus trok. Het was een geur die hij uit duizenden herkende en het wekte verschillende dingen bij hem op. Gevoelens van nostalgie, negatieve gedachten, de fijne momenten, de slechte momenten… Het maakte hem ziek.
Hij slingerde zijn grote leren tas over zijn schouder en liep met behulp van de kaart in zijn handen op de plaats van bestemming af. Het bleek niet erg ver te zijn, maar hij moest nu niet gaan verdwalen en zeker niet in zo’n grote stad. Hij was nog nooit in de stad geweest en had zijn leven voornamelijk in het Zuiden geleefd, in een klein arm dorpje. Het enige wat hij had gezien, waren steden waarin hij op de markt spullen moest leveren of even kleptomaan moest spelen. En veel van die steden had hij uiteindelijk niet gezien, omdat hij vaak gelijk weer terug moest. Ergens was dat de reden dat hij hier nu stond, ook al had hij er een dubbel gevoel bij.

In de verte zag hij de Universiteit al, een massaal gebouw waar rijke stinkerds hun kinderen heen stuurden. Onnodig chique en waarschijnlijk een plek waar Xavier niet zou willen zijn – niet dat dat kon, sinds hij naar de slechtste scholen ooit was gestuurd vanwege geldgebrek, ugh. Zijn ogen gingen van de universiteit naar het groepje mensen wat daar stond. Het eerste wat opviel was het blauwe zwevende ding. Het hing minstens een halve meter boven de grond en was compleet in het blauw gekleed. Oke, het was geen het, maar het was een hij. Naast de letterlijke airhead stond een ander blauw figuur, iemand die hij wel kende: Wren. Hij mocht haar ergens wel. Ze was redelijk grappig en niet al te braafjes, geen typje dat oneindig zeurde over hoe oneerlijk dingen waren. Hij zag een bruinharig meisje dat hij niet kende, het leek een beetje op een braaf typje. Er stond een langere man die hij herkende als Master Harvey, leraar kunst. De vrouw van aarde magie was er ook, Miss Casca – en om heel eerlijk te zijn vond hij haar een beetje eng. Een witharig meisje dat veel weg had van een eersteklasser stond er ook, weer iemand die hij niet kende. En een nogal stoïcijns figuur leek het gezweef van het blauwe ding niet te waarderen, het deed Xavier vermoeden dat hij met het verkeerde been uit bed was gestapt. Nou was hij zelf ook niet Mister Sunshine, maar okay. Hij liep op de witharige oudere dame af, wat Miss Nannete was, de docente Literatuur. ’Xavier Slade, present.’ meldde hij kort maar krachtig en wierp even een korte blik op de luchtmagiër – dude, hij was gewoon raar - voor hij op een klein afstandje van de groep ging staan, alsof hij er niet bij hoorde. Zo wou hij het eigenlijk ook houden, gewoon lekker achteraan lopen en alles aankijken zonder gezeik aan zijn hoofd.

do not come any closer.
people like me
are bombs
when our time is up
we will splatter loss
all over your walls
in angry colors
that make you wish
your doorway never
learned our name

Het zongebleekte dons op zijn armen stond overeind. Af en toe trok er een rilling over zijn lichaam, een schok die hem in zijn geheel een paar centimeter leek te verschuiven. De lucht trilde rond zijn lichaam, maar niet snel genoeg om warmte te creëren. Het enige wat er voor Callum was, was de kou – maar aan de kou was hij gewend geraakt.
Ook aan de stemmen die in zijn oren spookten was de jongen gewend. Zo gewend dat hij, naar boven starend, een halve meter boven de grond zwevend, niet eens doorhad dat er tegen hem gesproken was toen de vraag al half gesteld was. Een zwarte wenkbrauw trok zich omhoog en een stel helblauwe ogen richtten zich op een meisje met uitgestoken hand en lokken zo blauw als zijn circuskleding.
De wind trok aan zijn haren, blies zijn kleren naar achteren zodat zijn uitgemergelde, uitgerekte lichaam als een silhouet zichtbaar werd onder de blauwe stof. Ze wilde niet dat hij het meisje antwoordde, wilde niet dat er aandacht werd besteed aan andere dingen dan de wind, maar een beetje wind had Callum nooit weerhouden.
‘Ik ben Callum.’ antwoordde hij, de bedoeling van de uitgestoken hand missend. Hij was niet opgegroeid in een omgeving waar mensen elkaar handen gaven als ze elkaar ontmoetten – hij was opgegroeid in een omgeving waar je hoogstens een wantrouwende blik en een naam kreeg, en dat laatste alleen als je mazzel had. ‘En ik ben meer dan goed.’
Meer dan goed was hij zeker – al was zijn kracht gestolen. Dan was hij op z’n minst een meesterdief, niet?

Hij trok zijn benen onder zich in een poging om te imiteren wat de lerares literatuur deed – zitten. In een kleermakerszit zweefde hij nu, hoger dan eerst. Zijn lange bovenlichaam kromde lichtjes, zijn postuur niet minder dan slecht. Zijn blauwe ogen had hij op het meisje gericht. Ze leek op een van de nimfen waar de wind hem wel eens over vertelde, een nimf die in een poel woont en jongens meetrekt naar de diepten, domme jongen die niet doorhebben dat meisjes in poelen nooit vertrouwd moeten worden maar jongens die al het recht hebben om de meisjes te vertrouwen, omdat ze zo onnatuurlijk bijzonder waren.
Met zijn ogen op een mens gericht was het makkelijker om andere mensen ook te zien komen – een meisje voegde zich bij hun twee en nu waren ze, wel, een groep. Avonturen werden altijd beleefd in groepen en groepen waren groter dan twee – anders was het gezelschap, geen groep.
Twee leraren – een man, een vrouw, allebei van de groep waar de zwartharige jongen zich bij zou voegen, als hij het goed gokte (en hij gokte vaak goed, maar dat was omdat hij een geliefde had die hem de juiste antwoorden influisterde, dus technisch gezien speelde de jongen vals) voegden zich bij Nannette.

En er kwam meer en meer, en veel ervan had wit haar, maar dat interesseerde hem om eerlijk te zijn weinig want wel, deze mensen zou hij ook nog kunnen zien als ze teruggingen naar die godvergeten planeet waar die godvergeten school stond waar van hem verwacht werd dat hij leerde hoe hij verhalen moest verpesten en vertellingen moest kneuzen (de jongen had echt een hekel aan teksten, laat dat duidelijk zijn).
De enige leerling die van hem nog een ons aandacht kreeg was het joch wat hem vertelde dat hij arrogant was. Zijn wenkbrauw trok weer op en een klein vlammetje ontstak achter zijn ogen, een vlammetje wat er al een tijd niet gebrand had omdat hij simpelweg niemand had gevonden die zich aan hem ergerde.
In een halve poging hem te treiteren draaide de jongen zich honderdtachtig graden in de lucht, wat resulteerde in een soort hangende positie, alsof hij aan een onzichtbaar klimrek hing, behalve dat hij nog steeds zat. Zijn bril schoof naar achteren, maar viel niet. Zijn haren en de veel te lange capuchon zweefden een beetje op de wind, hingen verder recht naar beneden.
‘Ik heb alle reden om arrogant te zijn, kind.’ fluisterde hij, zijn oud-Puffoonse accent dik en overdreven. ‘Níl aon duine ar féidir leo a forbid dom.’

Uiteindelijk gebeurde er iets – een lijst met namen, maar Cal kon toch niet lezen dus daarin was hij niet geïnteresseerd – en de leerlingen verspreidden zich een beetje. Hij draaide zich rechtop en zakte af naar de grond, hoewel hij nog steeds een centimeter of twee in de lucht zweefde. Hij hield niet van grond onder zijn voeten, niet nu.
Met zijn armen over elkaar wist hij Harvey te bereiken, de leraar kunst. ‘Ik wil me graag inschrijven voor de kunstexcursie.’ meldde hij, vriendelijker en respectvoller dan elk ander ding wat hij tot nu toe gezegd of gedaan had.