Avarice was een vrouw, een tere. Maar liegen kan elke vrouw, of ze nu van porselein of van steen is. Ze vormde zichzelf tot ontdekker, tot held. Ze verving lange losse lokken, krullend om haar koude gezicht, verving ze door een golvende staart die over haar rug danst. Roodgestifte lippen verdwenen, niets meer dan een streep potlood op elk oog besmeurde haar gezicht, haar porseleinen gezicht. Rokken en jurken maakten plaats voor stevige broeken en bloezen, hakken voor simpele bergschoenen, een sjaal voor haar gezicht en haar humeur – wel, haar humeur was zoals altijd: geïnteresseerd genoeg om mee te doen, verveeld genoeg om er neerbuigend over te zijn. Avarice vormde zichzelf om tot ontdekker, maar ze was en bleef Avarice.

Haar vader wist niet dat ze dit deed. Hij zou haar vermoorden als hij het wist. Wel, niet haar, waarschijnlijk de jongen die de oproep tot de missie had gedaan. Saturi, dat was zijn naam. Veel wist de jonge vrouw niet over hem, behalve dat hij van Erd kwam en kennelijk uit de buurt, want deze missie had iets te maken met zijn verleden. Ze had het niet echt interessant genoeg gevonden om de hele achtergrond door te lezen, was alleen geïnteresseerd in het tripje naar Erd en de belofte om te kunnen vechten tegen een dier waar ze als kind alleen maar over had kunnen lezen in boeken, wat ze alleen had kunnen zien op plaatjes.
Plaatjes en boeken die duidelijker waren dan de kaart die de jongen haar had gegeven, overigens. Met dit vod kon ze weinig meer dan haar voorhoofd afvegen, en dat zou geen zin hebben want dan zou haar voorhoofd vies worden. Ze wist niet hoe de anderen dit oplosten, maar Ava vroeg het simpelweg aan een man die bij haar in de shuttle had gezeten. Hij bleek uit de buurt te komen en was bereid haar tot op een zeker punt te begeleiden, een aanbod wat ze maar al te graag aangreep.

Hoewel ze waarschijnlijk de meest effectieve tactiek had gehanteerd om uiteindelijk bij de berg te komen, was ze toch de laatste – iets wat ze op een afstand al kon zien. Ze moest nog een aantal meter omhoog, maar als ze dat zou gaan klimmen dan zou ze er nog een half uur over doen. De Puffoonse besloot dus gebruik te maken van wat moeder natuur haar gegeven had (nee, niet op die manier, ik heb het over haar magie jongens) en lanceerde zichzelf omhoog, waarna ze ietwat onhandig landde naast de andere drie. ‘Het spijt me dat ik zo laat ben.’ begon ze luchtig. ‘Mijn kaart was echter… Niet erg precies. Maar nu ik er ben kunnen we beginnen, niet?’ Ze trok de sjaal van haar neus en glimlachte ietwat.

Size Comparison Uragaan:

Xavier schreef:

Ondanks dat er nauwelijks wind was op Erd - afgezien van de zandstormen in de woestijnen - werd het toch wel winderig op de plek waar ze stonden. Een zacht briesje, alsof de wind ze niet lastig wilde vallen met zand en kiezeltjes in het gezicht. Het was fijn om die bries door zijn haren en over zijn blote armen te voelen trekken, gaf een verlichtend gevoel op zijn veel te warme huid, wat grotendeels kwam door de hete zon. Ja, hij was zich bewust van het feit dat zijn wangen waarschijnlijk gloeiden, dat was nou eenmaal het effect wat zonlicht op hem had. Een pure Shadranen huid was het, niet bestemd tegen langdurige blootstelling aan zon.
Als hij nou niet met Saturi op de berg had gestaan, had hij nog enigszins van de wind kunnen genieten. Nu moest hij zometeen met die klootviool een grot in, waar ze één of ander lelijk monster moesten verslaan. Xavier wist nog niet of hij mee ging werken of juist tegen ging werken, dat bepaalde hij later wel, afhankelijk van Saturi's reacties.
Ah, hij had zijn redenen. Nou ja, Xavier was er toch niet ontzettend geïnteresseerd in. Het was alleen nog steeds wel iets waar hij zijn hoofd bij schudde. Een berg redden, really? Wat had Saturi aan die hele berg? Het was maar een berg, een stuk rots.

De laatste persoon voegde zich bij hen. Ze kwam zo de berg op vliegen en landde bij hen neer. Een meisje, donker haar, opvallende ogen. Iemand die hij eerder niet had gezien, maar hij had wel een onbekende naam zien staan op de lijst. Wat was het... Wren's naam stond erop en dan nog een andere... Avarice DeWitt geloofde hij. Hij had haar achternaam sowieso herkend, ze was namelijk de dochter van de luchtmagie leraar. Goed, wist hij die naam ook weer.
Xavier richtte zich op Saturi toen hij met zijn briefing kwam. In plaats van met een half oor te luisteren, luisterde hij nu wel goed. Aardbevingen volgen, de huid van de Uragaan was steenhard... Nou was Xavier ook absoluut niet van plan om het beest met een mes neer te halen. Hallo, hij was geen complete idioot. Enkel goed geplaatste magie zou het beest kunnen verwonden. Wel, daar kon prima voor gezorgd worden.
Vervolgens nam Saturi zijn rugzak van zijn rug en begon een paar spullen uit de tas te halen. Hij wierp ze een stel hittebestendige handschoenen toe en uiteraard kreeg Xavier de handschoenen met het konijnenprintje. Hij rolde even met zijn ogen en mompelde wat in het Arabisch. Hij zeurde echter niet verder en trok de handschoenen aan, want hij ging dus mooi niet zijn handen verbranden. Was hem al eens gebeurd en het was geen leuke ervaring. Na de handschoenen kwamen de gasmaskers en Xavier kreeg de leukste: een roze. 'Serieus, Iwako?' siste hij even nijdig naar de Erdse en wou het masker in zijn gezicht gooien. Hij hield zich echter in en hing het masker met irritatie aan zijn riem, waarna hij nog even naar de uitleg van de jongen luisterde. Hij hoopte intussen dat de Uragaan op z'n minst een bot of twee zou breken van die gozer.

Uiteindelijk gingen ze de grot in. Xavier volgde Saturi de grot in en hij merkte al dat dit zijn domein zou zijn. Het was pikkedonker binnen en die schaduwen van de grot maakten Xavier alleen maar geschikter voor dit gebied. Hij had een paar seconden nodig om zich te laten beïnvloeden door de schaduwen en zijn ogen te laten wennen aan het donker. Toen zijn ogen zich aangepast hadden, zag hij de grot door de schaduwen heen. De muren stonden schots en scheef en er misten hele happen uit. Vocht hing aan de rotsen en door de hele gang heen lagen losse brokstukken.
'Zeg... Heb je je al bedacht dat de berg elk moment kan instorten? En daarmee bedoel ik, zeg maar, elk moment vanaf nu?' Want mooi dat Saturi zijn domme berg wilde redden, maar als de berg besloot om in te storten terwijl zij nog doolhofje speelden in de gangen, dan waren ze mooi fucked. En de kans op instorting werd alleen maar groter nu ze de Uragaan gingen bevechten en de Uragaan nog wel eens wat kon slopen tijdens zijn rampage. Hij keek Saturi even dringend aan, al kon Saturi dat niet zien. Toen maakte Saturi een vlammetje in zijn hand, waardoor de grot belicht werd. Xavier kneep zijn ogen even samen door het plotselinge licht, daar moesten zijn ogen ook weer fijn aan wennen. Hij knipperde even en volgde de rest door de gangen, alert en oplettend.

Toen ze in een grote ruimte kwamen vol pilaren en afgeknabbelde rotsen, voelde Xavier het onder zijn voeten trillen. Een sterke aardbeving vond plaats, afkomstig van de Uragaan. Hij ging wat door zijn knieën om stabiel te blijven en bleef even stil staan totdat de aardbeving op hield. Een paar momenten later kwam de Uragaan uit de verte, een groot en langwerpig beest met kenmerken van een hagedis, alleen dan met rotsen bovenop zijn rug. Saturi kwam met een aanvalsplan waar Xavier normaal niet naar zou luisteren, maar misschien - heel misschien - zou hij Saturi een irritatie besparen. Hij knikte slechts instemmend op Saturi's plan en rende al voordat Saturi zelf ging op het beest af. Zijn magie begon als zandkorrels al om hem heen te vloeien als inkt in water. Hij keek even kort naar wat Saturi deed en nam de rechterflank van het beest. De grond trilde als een gek, waardoor Xavier moest oppassen met zijn stappen. Hij kon goed evenwicht houden, maar op een bevend oppervlakte werd dat moeilijker. Met een zweep gemaakt van zijn magie smeet hij een losliggende rots aan de rechterkant van het beest kapot, zodat hij mooi afgeleid zou zijn. Als het beest nou even links of rechts draaide, konden de meiden het beest vloeren.

Ze was niet de enige die het niet had kunnen vinden: wel de enige die er niet over klaagde, kennelijk. Het gezelschap waarin de Puffoonse beland was leek meer op een interventiegroep dan op een gezelschap wat een beest uit mythen ging verslaan. Het kwam wel een beetje overeen met de verhalen die Avarice had gelezen, die gingen ook altijd over onwaarschijnlijke helden en vreemde vriendschappen.
Voor dat soort verhalen was ze echter al snel te cynisch geworden. Ze was uit de sprookjes gegroeid, uit de avonturenverhalen voor kinderen en naar de pessimistische literatuur van het huidige Puffoon, over de verrotte samenleving en de corrupte politiek. Avarice droomde nog wel eens over avonturen, maar wist als de beste dat sprookjes nooit zo werken zoals ze in de boeken lopen.

De leider van de expeditie, de donkerharige Erdse jongen die nu al mot had met de witharige die Xavier heette, stond op en begon zijn uitleg. Zijn woorden kregen kracht bijgezet door de Urugaan in de grot, die de aardbevingen waar Saturi over sprak behoorlijk goed uitdrukte. De grond trilde onder haar en eigenlijk was ze geneigd om net een paar centimeter in de lucht te gaan hangen, zodat ze niet constant haar evenwicht dreigde te verliezen. Dat zou echter een verspilling zijn van haar magie, dus het was een idee wat ze naar de achterkant van haar hoofd schoof. Zoals ze met zoveel ideeën deed, die haar leven op de korte termijn makkelijker en op de lange termijn moeilijker maakten.
Voorbereid was de jongen wel, ondanks zijn shitty kaart. Hij deelde vuurvaste handschoenen uit die Ava handig ving. Iets te groot voor haar handen en zeker niet handig als ze zou moeten luchtsturen, maar ook niet onhandig. Brandende rotsblokken die explodeerden klonken niet als een pretje, zeker niet als het gepaard zou gaan met deze aardbevingen en het gas waar de jongen nu over sprak.
De handschoenen stopte ze achter haar riem, op de plaats waar de meeste mensen een pistool zouden dragen. Het gasmasker hing ze om haar nek, over haar sjaal heen. Stenen teruggooien, zodra je je slaperig voelt een gasmasker opdoen. Dat waren twee instructies die Avarice wel op kon volgen, zelfs al deed ze liever niet wat haar verteld werd. Ze was koppig, maar niet zo dom om door haar koppigheid met haar leven te gaan spelen.

Het feit dat hij een dubbele magiesoort bezat gaf Ava vandaag even geen steken van jaloezie, van afgunst, zoals het normaal zou doen, integendeel. Ze kon het waarderen, want zonder dat licht hadden ze geen idee waar ze naartoe zouden gaan. In noodgevallen zou ze dan geluid kunnen gebruiken, maar dat zou de Urugaan best wel eens kunnen alerteren. Niet iets wat ze wilde, bedankt en tot ziens.
Ze had geen tijd voor paniek over instortende bergen of trillende grond. De Urugaan kwam eraan, dat werd goed duidelijk gemaakt door zowel het gedrag van haar metgezellen als de omgeving. Ze moest focussen, minder denken en meer reageren.

De twee jongens wisten de Urugaan te draaien, waardoor ze hem nu in zijn volle lengte zou kunnen aanschouwen als ze ver weg genoeg zou zijn. Dat was ze echter niet, ze stond samen met Wren veel te dichtbij om veilig te zijn. Ze keek kort naar het meisje, die de aanval inzette met een windvlaag naar de hals en een naar de buik.
Een grijns die haar veel te veel op haar vader deed lijken kroop rond haar mond terwijl ze een serie snijdende windvlagen op de buik van het dier afzond, sterk genoeg om door rots te snijden maar niet erg groot. Nu het beest nog in verwarring was kon ze het wagen hem te verwonden. Ze volgde het op met een minder snijdende, maar veel grotere windstoot. Ze moest hem omduwen – als ze dat kon, tenminste.