<sub>O wat ze hier zin in! Omdat ze een late leerling was en zo maar, midden in het jaar, was ingestroomd had ze nog niet echt in contact kunnen komen met mede leerlingen. Ze mocht dan makkelijk in de omgang zijn, maar het meisje had wel manieren en wist dat ze als indringer bestempeld zou worden als ze zomaar bij een hecht groepje ging zitten in de pauzes. Vandaar dat ze rustig had afgewacht op een mogelijkheid zoals deze:
The perfect opportunity!
Daarbij kon ze ook weer terug naar Cassia, want ze kon niet ontkennen dat ze ergens wel heimwee had. Wetende dat ze het water in moesten had ze voorzorgsmaatregelen genomen: een grote tas gevuld met handdoeken, extra kleding en natuurlijk haar zwempakje al aan onder haar kleding! Kleding die bestond uit een shirtje, een kortbroekje en laarsjes. Het was een mooie dag en ze was wel wat gewend qua temperatuur omdat ze uit een van de koudere gebieden kwam van Cassia.

Blij en dol enthousiast kwam ze aan bij het verzamelpunt, begroette de man en haar partners met een vrolijke: ‘Hallo!’ Voorstellen was echter niet nodig, gezien de man een lijst had met haar naam erop en zij het enige meisje was. En tenzij Jaynee ineens een jongensnaam of transgendernaam was geworden moesten de twee vast wel de connectie kunnen leggen dat dat haar naam was. Maar welke naam hun toe behoorde was echter niet duidelijk: die witte kon Kaoru zijn en die groene Xavier – of juist andersom! Ze zouden het haar vast wel zeggen… Hopelijk. En anders kon ze altijd nog een naam schreeuwen en kijken wie erop reageerde.
Een uitleg werd gegeven waarna ze naar het meer werden geleid: de plaats delict. Ze moesten dus zeepaardjes vangen, dat kon ze wel – die deden toch niemand kwaad? Er was blijkbaar ook een koning, iets wat ervoor zorgde dat de ogen van het meisje oplichtten: die moest vast heel mooi zijn!
Nadat ze op de locatie van bestemming waren liet de man ze voor wat ze waren en stonden ze daar nu. Ze deed haar rugzak af, pfoe wat was dat ding zwaar zeg! Ze strekte haar rug, waarna ze een kijkje nam bij het meer. ‘Het is wel erg groot…’ merkte ze op, alsof ze nu eigenlijk al wilde opgeven: dat ze het een te grootse klus vond. Ze draaide zich echter om en zette haar handen zelfverzekerd in haar zij. ‘Ik zeg: we proberen ze allemaal naar één plek te lokken! Want om nu gewoon wat rond te zwemmen en op goed geluk met onze netjes in het water te graaien gaat niks uithalen – wat vinden jullie?’ Jep, ze was sociaal aangelegd; vandaar de grote glimlach op haar gelaat – hopende dat de anderen net zo gemotiveerd waren als zij, of dat ze ze kon motiveren met haar glimlach.

OOC; De volgende postjes worden hopelijk wat beter!</sub>

Dit was niet de missie waar hij zich normaal voor op zou geven.
Tuurlijk was het altijd goed als er een missie beschikbaar was, ze zaten zo snel vol dat Xavier bijna altijd een volle lijst tegen kwam, maar hij vond toch redenen om te klagen. Het was niet alsof hij stond te popelen om deze missie te doen, het was meer een ''waarom niet, het is maar een missie'' gevoel. Hij zou die stomme zeepaardjes vangen, uitzetten, wellicht eentje frituren en daarmee zou het klaar zijn. Niet teveel drama, ook al had hij liever missies waarin er wat meer zou gebeuren dan... wat gespetter in een meertje.
Overigens had hij zich niet ontzettend goed voorbereid op de missie. Want zwemkleding? Hell no, hij had geen zwemkleding en hij zou ook niet zomaar in zwemkleding verschijnen. Hij had slechts een simpele donkere driekwartsbroek aan, zwarte laarzen en een zandkleurig shirt. In zijn tas zaten wat flessen water, een boek voor tijdens de reis van Kovomaka naar Cassia en terug, en een vest voor als het koud werd of als hij toch nat werd.

Onderweg naar de locatie waren zijn ogen constant op de omgeving gericht. Hij was nog nooit op Cassia geweest, dus dit was een compleet nieuwe ervaring voor hem. Het was een bijzondere omgeving, sowieso was Cassia eigenlijk één groot meer met enkele continenten. Overal waar hij keek zag hij wel een rivier, een zee of een meer. Heel anders dan Erd, waar hij alleen maar woestijn en rotsen zag. Het was ook veel kouder dan Erd, natuurlijk. Hij deed zijn vest al aan, want de rillingen liepen al over zijn blote armen.
Uiteindelijk was hij aangekomen op de locatie en zag hij drie anderen staan: een oudere man en twee jongeren, een meisje en een jongen. De groenharige had hij in de lichtmagie-les al gezien, maar had niet echt een beeld van hem gekregen omdat hij toen op niemand had gelet. Hij leek hem een springerig en vrolijk typje, ''yay''. Het meisje leek op een eersteklasser en was waarschijnlijk ook zo'n springerig typje, dus eigenlijk zat hij hier vast met twee kinderen. Hij zuchtte even, stelde zich kortaf voor en richtte zich toen op de oudere man, die de opdracht voor ze omschreef.

En toen stonden ze daar, zo voor het meertje met een emmer en een visnet. Xavier keek even naar het stille water waar ze zeepaardjes zich in schuilden maar blijkbaar ook agressieve schelpen. Hij vermoedde zo dat ze helaas het water in zouden moeten, sinds waterbeesten zich meestal in het diepe verscholen - dus op plaatsen waar mensen vrijwel niet kwamen. Het meer was alleen - zoals Nee al zei - best groot. Hij keek op naar Jaynee toen ze opperde om alle zeepaardjes naar één plek te lokken. Kaoru reageerde er al op en kwam met de opmerking dat ze bij verspreiding elkaar niet konden helpen als de schelpen bijvoorbeeld aanvielen. Haha, alsof hij ze überhaupt zou helpen! Waarom zou hij, als hij ook gewoon kon genieten van hoe ze belaagd en gebeten werden?
'Geen waterspreuken.' mompelde Xavier kort en leunde het netje wat tegen zijn schouder. Hij keek wat verveeld rond, niet echt in de mood om verder aanvulling te leveren. Zij mochten wel wat bedenken, hij volgde ze verder wel en als iets echt te dom voor woorden was, dan zou hij zichzelf wel gewoon redden. Kaoru begon zich al uit te kleden - van Xavier mocht hij zijn shirt weer aandoen, hoor - en kwam met een plan. Oh mooi, Kaoru ging het water wel mooi in. Hij mocht zelf lekker aan de kant blijven en ze ''helpen'' en Jaynee ging op Kaoru's schouders zitten. Wat een prachtig plan. 'Prima.' mompelde Xavier en legde zijn spullen op de grond. Hij plofte neer op het gras voor het meertje in kleermakerszit. Hij wilde bijna zijn boek pakken, gewoon omdat hij toch helemaal niks uit zou halen voor die twee. Misschien dat hij een schelpje wel weg zou schieten, maar meer kon niet van hem verwacht worden.

Misschien wat poopy, I'm sorry~

<sub>De jongen met de groene haren onthulde dat zijn naam Kaoru was, dus dan moet de witharige jongen Xavier zijn – goed onthouden! Namen zijn belangrijk. Het was overigens ook maar goed dat Kaoru zich had voorgesteld, want er kwam geen woord over de lippen van de ander. Het meisje vond het verder overbodig om zichzelf voor te stellen gezien haar naam al was gegeven door de leidinggevende, dus liet ze het maar bij een lief glimlachje.
Dit missie gebeuren werd steeds maar leuker: want dit was ook gelijk de ultieme mogelijkheid om te beginnen met het behalen van haar eigen, persoonlijke doelen. En kom op, twee jongens! De leeftijd kon haar niks schelen, zolang ze ze maar een beetje kon leren kennen en kon kijken wat ze ermee kon. Het verschil tussen de twee was echter erg groot, nacht en dag gewoon; Kaoru was erg opgewekt en Xavier… Overduidelijk niet. Daarbij raakte Kaoru haar ook aan (OMG) door een hand op haar hoofd te leggen, iets wat ze gewoon toeliet – aaien werkte immers rustig gevend naar haar mening.

Maar back to business: de groenharige jongen vond haar plan goed, maar merkte op dat het risicovolle tactiek was (en daarbij kon ze dan ook niet checken wie haar zou helpen als ze dramatisch in het water zou doen, meisje in nood, hoewel ze er wel van overtuigd is dat Kaoru haar helpt en het Xavier geen moer uitmaakt :’D). Met een bedenkelijke blik knikte ze langzaampjes: ‘Je hebt gelijk, Kaoru…’ voegde ze er nog zachtjes aan toe. De vraag volgde echter al snel of iemand het bezit had over waterspreuken, nog voor zij een oplossing had kunnen verzinnen. Kaoru had niks en Xavier blijkbaar ook niet. Ze duwde de vingertoppen van haar wijsvingers tegen elkaar en keek hierna, bewoog een beetje verlegen heen en weer. ‘Ik kan wel wat,’ beantwoordde ze zijn vraag zachtjes, ‘M-Maar niet zo veel!’ Tja, vroeger had ze dit klusje in haar eentje geklaard… Maar nu kon ze wel goed onderzoek verrichten op het gebied van het andere geslacht.
Er werd al snel een plan opgezet en het leek erop dat het goed was. ‘Maar Kaoru,’ begon ze zachtjes, keek hem bezorgd aan, ‘Wat als je gebeten wordt? Jij zult nu het enige target zijn en ik ben niet zo hulpeloos hoor – ik heb Cassiaans bloed, ik heb leren zwemmen voordat ik kon lopen!’ Nee, ze was niet beledigd. Maar ze zat wel in een fase waarin ze niet zo goed wist wat ze aan moest met haar lichaam; rondlopen in een zwempakje tot daaraan toe, maar met haar blote benen op zijn blote schouders?... Grenzen moesten er wezen.
Vervolgens draaide ze zich om naar Xavier, keek hem nogal boos aan. ‘En jij, meneertje, mag wel een wat betere houding aannemen! Je geeft je vrijwillig op voor deze missie, maar gaat alsnog een zuurpruim spelen – dat is gewoon stom.’ Ze zette een stap dichter naar hem toe, zette haar handen weer eens in haar zij (maar komt totaal niet intimiderend over ~). ‘En dat gemompel ben ik nu ook al zat! Ik kan je amper horen,’ klaagde ze lekker verder, ‘Je hebt geen inbreng en bent bereid om het leven van een missiegenoot op het spel te zetten omdat je… ‘Te lui’ bent?’ Ze leunde weer naar achteren en sloeg haar armen verontwaardigd over elkaar heen. ‘Ik weiger Kaoru in onnodig gevaar te brengen omdat jij gemeen bent,’ protesteerde ze zachtjes tot slot.

OOC; Jaynee pls :'D</sub>

Beide partijen waren ervan overtuigd dat hij nodig was in deze missie.
Daar dacht Xavier net ietsje anders over. Hij zag niet in waarom er per sé drie personen nodig waren geweest voor een basic-missie als deze. Hij begreep waarom er vier personen nodig waren geweest bij de Urugaan, maar deze missie was zo simpel vergeleken met de andere. Daar zou Xavier zelf slechts twee personen voor hebben ingezet. Met drie ging het sneller, ja, maar het werkte ook wel zonder de derde persoon. En zo zag hij zichzelf, de derde persoon die eigenlijk helemaal niet nodig was. Dit was nog eens makkelijk missiepunten binnenhalen, yes.
'Kun je niet over water lopen of zo? Als Jezus?' was ondertussen zijn enige inbreng, maar alsof hij het op niemand in het bijzonder richtte, staarde hij wat naar het vuil onder zijn nagels. De twee konden het niet eens worden over de manier van werken, grotendeels omdat Jaynee Kaoru niet in gevaar wilde brengen. Boo hoo, zo erg, Kaoru opgenomd door gewelddadige zeeschelpen. Dan maakten ze nog eens wat mee, beter dan wat in het water porren met een netje.
’En als je ze allemaal naar één plek wilt lokken, heb je wel meer mensen in het water nodig.’ Maar hij ging mooi niet het water in.

Oeps, één van de twee werd boos. Het roodharige meisje stapte op hem af, haar handen in haar zij en een boze uitdrukking op haar gezicht. Ze klaagde aan één stuk door en over de verschillende dingen die hij blijkbaar deed. Slechte houding hebben, geen ene moer geven om het leven van Kaoru, zelfs zijn gemompel was een aansprekingspunt. Haar laatste zin deed het hem, het woord ‘’gemeen’’. Hij wist niet waarom maar dat woord amuseerde hem keer op keer. Het deed hem denken aan een klein 8-jarig kind wat diens ouders ‘’gemeen’’ noemde omdat ze geen speelgoed wilden kopen voor het kind.
Hij zette zijn handen op het gras en duwde zich van de grond, kwam langzaam omhoog. Hij was dan niet erg lang, maar hij was nog lang genoeg om boven het roodharige meisje uit te steken en lichtelijk op haar neer te kijken. Hij deed een stap naar voren, zodat hij wat in haar comfort-zone terecht kwam (maar niet té dichtbij, want Xavier is geen pedo :’D). Hij keek haar onverschillig aan, alsof haar woorden hem niets hadden gedaan. Oh, dat deden ze ook niet. ’Ik weet niet waar je je beweringen vandaan hebt. Ik heb nooit gezegd dat ik niet mee zou helpen, Kaoru’s leven op het spel wil zetten en ik heb toevallig niet al te veel inbreng, sinds ik dit soort dingen nog nooit heb gedaan. Meid, waar zie je me voor aan?' De woorden waren in context niet negatief, maar de toon die Xavier erachter zette correspondeerde gewoon niet. Het was als een lachje bij het maken van een vervelende mededeling: het klopte gewoon niet.
’Dus, in plaats van mij af te kafferen op dingen die ik nooit gezegd of gedaan heb, waarom beginnen we niet met de missie? Oh, en was dit toevallig ook gemompel, of moet ik nog iets harder praten?’ Zijn laatste paar woorden waren ietsje luider in vergelijking met de rest, gewoon om de toon nog iets meer te zetten. Hij stapte een stukje weg van Jaynee en keek naar het water. Ze moesten er waarschijnlijk met z’n allen in, maar meh, hij had er zo geen zin in.

Oh wow, HOEZO LAAT?
Also Xav: You are a serious prick.
En hij staat nu heel handig aan de rand van het water. Iemand, DUW HEM.

<sub>Jep, de groenharige jongen was echt een schatje – maar toch had ze het gevoel dat ze niet serieus genomen werd. Hij was té vriendelijk. Vandaar dat de grijns op haar gelaat ook nogal geforceerd werd nadat hij beweerde dat hij wel wist dat ze niet hulpeloos was (Jaynee je bent te kieskeurig, pls). Lang hoefde ze dit echter niet vol te houden want Kaoru dacht dat ze te bang was om op zijn schouders te zitten, maar het was helemaal geen angst. Met een lichte blos op haar wangen opende ze haar mond; haar hele houding leek erop alsof ze weer eens een protest ging geven, maar ze slikte de woorden uiteindelijk in en hield zich stil. Ze zou zichzelf alleen maar nog gênanter voelen als ze er te ver op in zouden gaan.
 
Vandaar dat ze zich ook maar focuste op iets anders: stomme Xavier. Gaf hem de volle laag, wat ergens niet eerlijk was want ze richtte ook gewoon haar lichte frustratie op hem af die ze eigenlijk had richting zaken bij Kaoru.
Jammer genoeg voor de witharige jongen vertrok ze geen spier toen hij dichterbij kwam. Zolang ze haar kleren aanhad was ze erg comfortabel en zelfverzekerd – zelfs in haar badpak zou ze dat nu zijn geweest omdat ze er niet bij stil zou hebben gestaan. Als jong Sjamaantje had ze geleerd om haar mannetje te staan, dus iemand zoals hem kon haar echt niet intimideren of iets dergelijks. De enige die haar nog echt bang kon maken was de Sjamaan in haar geboortedorp; hoewel echt boze oude mensen altijd wel eng zijn als je het haar vraagt.
“Meid, waar zie je me voor aan?”
Bijdehand keek ze hem aan, sloeg haar armen over elkaar. Direct zijn was soms haar specialiteit, voornamelijk naar dit soort types toe. Waarom zou ze doen alsof ze hem mocht en proberen hem te motiveren door lief te doen? Het zou overduidelijk niet gaan werken. Ze wilde wat zeggen, maar realiseerde zich ineens iets: Kaoru was er nog. En als ze nu direct naar hem ging doen, hem zou wijzen waar het op stond, dan zou ze vast niet meer lief en leuk overkomen op hem.
Ze kon hem niet verder afkatten.
Het kon niet.
 
De blik van het meisje gleed weg en de greep op haar armen werd nogal krampachtig. Met moeite luisterde ze naar nog meer van zijn woorden, nu kon hij ineens zijn mond niet meer houden. Normaliter had het haar niet zoveel uitgemaakt, maar het feit dat er zoveel frustratie in haar opborrelde op het moment en ze dat in zichzelf moest houden nu maakte dit alles zo ondragelijk. Als de Xavier nou eens goed oplette had hij wel aangevoeld dat er iets niet klopte: hij stond dichtbij genoeg om te voelen dat de lucht om het meisje vochtiger was dan zou moeten.
Als ze haar frustratie niet kwijt kon door woorden gebeurde het soms wel eens dat het zich onbewust uitte in haar magie.
‘Nee.’
Ze bracht het woord zachtjes uit toen de jongen haar alweer de ruimte had gegeven. Toch zorgde iets ervoor dat ze ineens van houding veranderde: de zeepaardjes. Net zoals lucht magiërs trilling in de lucht kunnen opvangen en daardoor andere organismen kunnen plaatsen in de ruimte, kon zij dat met water. Nee ze was niet direct in contact met het water, maar in haar kleine moment van pure frustratie was ze wel instaat geweest het te voelen.
Ze bracht haar blik weer omhoog en keek met een brede glimlach naar Xavier waarna ze haar hoofd schudde: ‘Nee natuurlijk niet!’ Daarna keek ze hem strak aan met eigenlijk een hele enge blik (maar dan alleen voor Xavier en niet voor Kaoru, you know… Anime shit). ‘Je moet niet praten, gekkie – je moet zeepaardjes vangen!’ Na het uitspreken van die woorden sprong ze op hem af, duwde hem met al haar kracht in het water – wat er wel voor zorgde dat ook zij haar evenwicht kwijt raakte en ook gedoemd was om te vallen.
Wat had ze dit probleem weer eens goed aangepakt.

OOC; Lol oops :'D
Maar het wordt hoognodig tijd dat onze "helden" het water maar eens ingaan.
En godmode met toestemming btw <'3</sub>