Een missie! Bam, bam, bam, kom maar op met money en fame. Wrens oog was in de uitleg van deze missie gevallen op het feit dat je er muntjes voor kreeg en op een leaderbord kon komen bij de Vuurmagie lessen. In eerste instantie, voor ze die vitale informatie gezien had, had ze gewoon door willen lopen. Het was een missie van Saf! Maar wie ging hem nu helpen? Kom op, die chagrijnige oude vent mocht nog blij zijn als die paddestoelen die ze moesten redden zijn hulp wilden accepteren. Met een hoofd als het zijne, zo chagrijnig, verbaasde het haar dat hij al zolang Hoofdmeester was. Hoe dan ook, deze missie leek om meer te gaan dan het helpen van Saf. Je verdiende er dingen mee. Die Raziaanse stalactieten of wat ook boeiden haar weinig, maar beloningen.. Tja.
Lang verhaal korter, Wren had zich ingeschreven bij de missie. Ze had er niet erg lang over nagedacht en had dus ook nog geen teamgenoot gezocht; dat zou nog een verrassing zijn voor als ze eraan zou komen. Ze had al wel gezien dat zij de symbolische 'leider' positie had. Mooi! Niet dat zij de spreuk die ze op de dingen toe moesten passen kende ofzo, maar dan kon ze haar minion die het wel wist mooi erheen schoppen. Dat was het plan. Wren was niet eens zo van het leiden; het ging meer om het idee, de titel. Orders rond gillen. Zij zou de leider zijn die lekker bleef zitten als de oorlog begon; wat nou, vooraan de linies staan? Teveel moeite.

Het meisje was nu op weg naar de locatie waar ze elkaar zouden ontmoeten; ergens in het Cassiaanse hoogland. Brrr. Ze had nooit iets gehad met Cassia en dit zou zeker niet de beste kennismaking ooit zijn. Er had al in de beschrijving gestaan dat het hier heel koud was en de weerberichten hadden aangegeven dat het vandaag -16 graden was. Jeez. Wie had dat verzonnen? Wren was gelukkig enigszins voorbereid: een dikke jas, handschoenen, zelfs een charmante muts. De jas was lang en ze had ook lekker warme schoenen aan, ook hoog. Sneeuw mocht nergens tegen haar huid aankomen; dan zou ze gelijk een hartaanval krijgen en op de grond vallen. Ze snapte wel dat hier geen hond woonde. Je adem vroor nog vast aan je tong hier.
Wren was er zo ondertussen, de plek waar ze afgesproken hadden. Hopelijk waren de anderen er snel! Ze was niet van plan hier dood te vriezen.

Of dat zou gebeuren hing natuurlijk ook van haar teamgenoot af. Saf zou er niet over twijfelen haar dood te laten vriezen, maar als ze een enigszins lieftallig teammaatje had zou hij er zijn, sneller dan het licht. En ja hoor! De volgende die arriveerde was.. Moyra, alias Saf's obsessie. Haar BFF, natuurlijk. Savador was helemaal voor die suikerspin gevallen. Wren was niet zo'n enorme fan van haar, maar het was een heerlijk naïef kind. Daarbij was het leuk om vrienden te zijn met de obsessie van je archenemy. Dus, dat was reden genoeg voor Wren om vriendelijk te zijn tegen Moyra. Ze was jong, onschuldig, extreem roze en schattig. Zolang Wren dat negeerde ging het prima.
Ze begroette de suikerspin door enthousiast naar haar te zwaaien en breed te lachen. 'Heeeey!' Ah, prima. Deze missie zou nog helemaal niet zo erg worden!

En daar was hij dan. Met dezelfde chagrijnige kop als altijd - richting haar, tenminste. Moyra kreeg de liefste glimlachjes. Saf was toch geen kwijlende puppy? Bah, hij moest maar eens flink boos worden, dan herkende ze hem tenminste weer. Hij maakte wel een paar steken onder water naar haar. Ach, some things never change. 'Hallo Master! Moyra en ik hebben er zin in hoor!' Wren sloeg een arm om Moyra heen, want ja, BFF's. 'We gaan onze uiterste best doen!' Ze bleef breed lachen, niet van plan zijn opmerkingen haar teveel te laten raken. Dat kwam nooit goed. Als je gewond was, werden roofdieren alleen nog maar gevaarlijker. Ze moest uitkijken.
En daar kwam de uitleg. Blabla. Wren luisterde maar half, skipte sowieso de voorgeschiedenis van het hele verhaal. Het ging uiteindelijk om de muntjes, toch? Uitleg was voorbij. Wren wachtte even, of er echt niets anders kwam. Toen knikte ze, alsof ze alles begrepen had. Geen vragen meer, ook. Was ze niet perfect. 'Klinkt haalbaar,' concludeerde ze. Nou, zij was klaar om te gaan! Ze richtte haar blik op Moyra, misschien had zij nog iets toe te voegen. Anders konden ze gaan, toch?

Cassia was in Moyra's herinneringen één reusachtig strand, sinds ze er een keertje in de zomer was geweest. Maar die warmte en luwte kon natuurlijk niet overal heersen en vandaag zouden ze naar een veel kouder gebied gaan. Niet dat dat erg was, van een oudere leerling had ze geleerd haar innerlijke vlam aan te zetten om zichzelf te verwarmen en in de lessen van Savador was dat verwarmen nog verder verfijnt tot ze de spreuk Tender Warmth onder de knie had. En nu zouden ze die in de praktijk gaan brengen, zij en haar teammaatje.

Daarvoor moesten ze een nogal verre reis maken, hélemaal naar Durrback, maar dat was niet erg, want onderweg keek ze haar ogen uit en haar thermosfles was tot het bovenste streepje gevuld met hete chocolademelk. Ze kwam aan bij het missie-team, voor zover je het aanwezige duo zo kon noemen. Want de vijandigheid die daar in de lucht hing begreep ze nog steeds niet helemaal, maar deed eerder denken aan een boksring dan aan een missiebesprekingsbijeenkomst. Dat negeerde ze maar even, ze zwaaide terug naar Wren, al was ze al hartstikke dichtbij. ''Hoii Wren! Goedemiddag Master Savador! Oh yay, Wren, we zitten weer samen, tof!'' Opgewonden en met rode wangen van plezier keek ze vol spanning naar de aanwezige docent. Ready to go! Savador sprak tegen haar, zij lachte uiteraard vrolijk. ''Ja, het was een best lange reis, maar ik heb een rendier gezien en-'' Helaas waren zijn andere opmerkingen simpelweg stom te noemen, zo raar dat zelfs zij het niet af kon doen als leuke grapjes of plagerijen. Hier stond ze duidelijk in een loyaliteitsconflict, master Savador was haar ultieme vaderfiguur hier op school, haar veilige haven en daarbovenop haar lievelingsdocent. Maar Wren? Die was hartstikke aardig en ze hadden al vaker samengewerkt bij een les en dat was supergoed gegaan, dus Moyra verheugde zich op deze missie.

Gelukkig begon de technische uitleg algauw, waardoor Moyra haar vervelende gevoel bij Savador's eerdere gedrag weg kon stoppen. 'Door de extreme Noord-Cassiaanse weersomstandigheden werden de Capped Amethysts vatbaar voor de kou en ernstig ziek.' Wat? Instinctief reageerde het meisje door haar handen voor haar mond te slaan, een zacht geschokt geluidje makend. ''Ohnee, wat erg!'' sprak ze, flink van slag bij het beeld van zieke zielige paddestoeltjes. Maar gelukkig was de redding nabij, want team Blauw-Roze kwam eraan! Ze hadden enkel nog een yell nodig, dan waren ze er helemaal klaar voor. ''Ok, dankuwel, begrepen, Master! We zullen onze uiterste best doen.'' Dat laatste verzekerde ze hem met een serieuze blik en een zachte handdruk op zijn arm, waarna ze zich met een grote lach op haar gezicht weer van hem weg draaide en naar Wren rende, om haar bij de arm te grijpen. ''Kom op, we moeten de arme zielen gauw helpen! Ik ken de spreuk best goed, dus dat komt vast goed, eh, en jij?'' vroeg ze, onderwijl Wren naar de grot slepend, nog steeds aan haar geplakt met haar arm als twee suikerzoete snoepjes die te lang naast de haard hebben gelegen en totaal gesmolten zijn. ''Ik ben echt benieuwd hoe de paddenstoelen eruit zien, ze klinken zó schattig!''

En daar was dan Miss Sunshine! Voor Wren brak toch wel een straaltje warmte door, zo'n blij gevoel, toen ze haar arm om Moyra's schouders kon slaan en tegelijkertijd Saffie's walgende hoofd kon observeren. Wat vond hij dit niet fijn, de arme man. Moest hij kleine meisjes als Moyra ook maar niet zo overduidelijk in het openbaar adoreren, dan sprongen hongerige hyena's als Wren er gelijk bovenop. Hij moest nu zo ondertussen wel weten dat ze elke kans die ze had aan zou pakken om hem het leven wat zuurder te maken. Voor sommige dingen deed ze haar uiterste best. Vandaar ook de stralende, sprankelende glimlach die ze haar suikerspinmaatje toewierp toen die haar blij begroette. Ze was helemaal enthousiast, het arme kind. Wren snapte die mentaliteit nooit zo goed. 'Leuk hé,' riep ze terug, op Moyra's opmerking dat ze een tof team waren. Tenminste, dat was Wrens interpretatie. Ze legde een nadruk op het woord leuk die zo blij moest klinken dat ze bijna verwachtte erna roze confetti op te hoesten, maar het viel nog mee.

De uitleg begon, maar werd al snel onderbroken door Moyra's schok. Wat erg. Wow. Het waren paddestoelen. Die zaten in soep, wat moest je erom boeien als er hier een paar stierven? Die lijkjes zaten toch wel in je eten. Blijkbaar was het alleen in sommige gevallen erg, want voor zover zij wist was Moyra geen paddenstoelen activist. Hypocriet, toch, om ze niet allemaal te redden? Zij deed gewoon voor geen enkele paddestoel haar best, dat was tenminste eerlijk.
Ze focuste zich meer op Moyra en negeerde de opmerkingen van Savador die soort van voor haar bedoeld waren, maar vast ook voor de rest van de leerlingen die hij haatte en die hier niet waren. Telepathie was sterk, misschien kregen ze het wel door?
Wren rolde met haar ogen en stak haar tong heel snel uit - toen Moyra met haar rug naar haar toe stond, natuurlijk - toen Moyra Savador een hand op zijn arm legde, hem vertelde dat het wel goed zou komen. Savador verlaagde zichzelf zelfs tot haar ooghoogte en slijmde nog wat af. PDA, houd het uit het zicht, ja? Ze keek echter weer normaal en dat was maar goed ook: Moyra kwam alweer haar richting opgevlogen, 'Eh ja, top, we gaan ze snel helpen. Ze zijn vast heel knuffelbaar,' zei Wren, zo enthousiast mogelijk. Ze stak zelfs haar twee duimen omhoog, so much approval. Wren hobbelde maar achter Moyra aan, wist nog niet zeker of die haar los kon laten. 'Ik ken die spreuk niet zo goed,' bekende ze, 'verdrietig'. 'Maar ik kan wel van jou leren!' JA. Zij kon ook slijmen.

Terwijl ze naar de grot liepen en Savador weer wegging, gebeurde er alweer wat. Je had geen seconde rust hier. Een klein - tja, wat was het - kwam tevoorschijn en zwaaide met zijn vurige armpjes. Wren staarde ernaar, was voor een moment niet in staat iets te doen. '.. Wat?' zei ze, bijna beledigd. Wat wilde die pygmee nou weer doen? Wren piepte wel anders toen het ding vuur op haar afstuurde. Vuur! Haar ogen verwijdden onmiddellijk en ze draaide wat opzij, instinctief. 'Kijk uit, Moyra!' riep ze. Godzijdank was ze de goede kant opgedraaid, zodat het meisje tenminste achter haar kwam te staan; het leek alsof ze haar beschermde. Het was stom geluk; voor hetzelfde geld had ze per ongeluk de optie Human Shield gekozen. Wren dacht niet echt na. Met haar andere hand bewoog ze razendsnel, liet de lucht onder haar controle een snijdende vlaag worden die dwars door de vlam heen sneed en hem in kleinere deeltjes over het landschap verstrooide. Het diertje moest nu gelukkig weer wat opwarmen, voordat hij opnieuw wat kon vuren. Wren keek Moyra bang aan; het was nu maar goed dat dit meisje van haar angst voor vuur wist, hoefde ze het ook niet te verbergen. Savador mocht dit niet zien.

'Wat moet ik doen?' riep Wren. Ze stuurde weer maar een windvlaag op het ding af, nog een en nog een. Met vuur aanvallen zag ze nog niet zo zitten; lucht was haar wapen van keuze. Ze probeerde het ding te raken, maar het was best wel snel. Hoe ging ze dit nou oplossen? Wren wurmde haar arm los van Moyra's grip en probeerde nog wat voor haar te staan. Nu moest ze de schijn wel ophouden, natuurlijk. Misschien dan twee windvlagen? Ze vlogen tegelijk op het ding af, zodat het ingesloten was. 'Hij is te snel,' klaagde Wren. Wat was dit nou weer? Ze maakte een 'shoo' gebaar met haar hand, waarbij ze per ongeluk een lading sneeuw met de wind opschepte en over het ding heen gooide. Hé. Misschien hielp dat nog wel?