Zeepaardjes, zeepaardjes; al die rottige beesten. Fealwen was dol op de fauna onder water, daar moest geen misverstand over zijn. Het was alleen dat die dieren totaal niet goed waren voor de ecosystemen van Noord-Cassia, maar dat ze daar op de een of andere manier zelf wél prima overleefden. En daar moest zij iets aan gaan doen? Dat was haar eigen schuld, dat gaf ze wel toe. Ze was zelf begonnen met meer en meer werk naar zichzelf toetrekken. Zijzelf kon het prima aan, misschien wel het beste van allemaal! Ze had er jaren en jaren voor geleerd, dus ze wilde wel eens wat meer doen dan als een marionet van de regering gezien worden. Ze zou de rollen omdraaien. De regering luisterde naar haar advies, moest handelen als zij daar opdracht toe gaf. Maar aan die macht zat ook een prijskaartje waar een onbepaald aantal uren tijd op aangegeven stond. Fealwen had het dan ook niet kunnen laten om diep te zuchten toen ze deze klachtenbrief kreeg. Wie haalde het in zijn hoofd te denken dat de Vrouwe van het Water 'even' naar Cassia vloog om met een vingerknipje al die nare, gemene zeepaardjes weg te toveren? Ze had wel betere dingen te doen. Zoals, simpel voorbeeldje maar, Gren redden van overstromingen en Erd redden van droogte? Niet zo belangrijk verder, maar goed.. Ze had toch besloten de leerlingen om vrijwilligerswerk te vragen. Er waren best wat aanmeldingen geweest, wat mooi was. Een plaag heette namelijk niet voor niets een plaag; er was meer dan één plek waar de zeepaardjes een flinke broedplek gemaakt hadden en ze hadden meerdere mensen nodig om de plaag in één keer goed aan te pakken. Goed, brief dichtplakken en opsturen naar waterbeheer Noord-Cassia. Hopelijk zou dit uitpakken zoals zij wilde.

-----------

[NPC] Jane Doe

En dan kwamen er een hoop kleuters van de Academy waar ze een oogje op moest houden terwijl ze voor de lol naar giftige zeepaardjes gingen vissen, alleen voor een kleine beloning van de Vrouwe van het Water. Die vrouw had toch alle macht op Cassia? Was het te min voor haar hier even heen te komen en die dingen zelf te verwijderen? Nee, er kwamen een hoop leerlingen hierheen om het klusje op een - waarschijnlijk - erg klunzige en wanhopige manier te klaren. Zolang ze het maar goed deden. Ze legde de brief van de Vrouwe weg en ging maar buiten het observatiehuisje zitten, wachtend op het stel gierende kleuters dat zo zou verschijnen. Waren ze daar al? Kon ze het gegiebel al horen? Ze zuchtte even, maar ging toen toch maar staan. Zodra de kinderen verschenen gooide ze een visnet en een emmer voor hen neer. 'Aubree Kingston, Ike Hiyori, Allen Springs?' Even checken. Als het iemand anders was, wat kon het haar schelen. Maar goed, ze had wel een beloning voor hen liggen als ze klaar waren. Vast een snoepje om het goed te maken. 'Jullie weten waarom jullie hier zijn hé? Zeepaardjes vissen. Oh ja, uitkijken voor de schelpen; ze kunnen gemeen zijn.' Moest ze nog meer zeggen? Ze was het nu al zat. Hoe dan ook. 'Daar is de broedplek van de zeepaardjes. Jullie zullen het gelijk wel zien. Veel succes! Kom terug als jullie klaar zijn,' zei ze, gebaarde in de richting van het grootste meer dat hier in de nabije omgeving was. Met die woorden ging ze weer zitten en keek stoïcijns voor zich uit. Hop, wegwezen, kleuters. Aan de slag!

OOC: Het is de bedoeling dat er 10 zeepaardjes worden gevangen, inclusief Koning Zeepaard wanneer mogelijk. Daarna kunnen we ze uit gaan zetten, joy! Bedankt voor de deelname en veel plezier! Don't let the sea shells bite~

Allen had er zin in. Duh. Beetje zwemmen, rondpeddelen, Cassia onveilig maken. Het was herfstweer, maar op Cassia zou het klimaat anders zijn, toch? Wist hij veel.. De jongen had eigenlijk nog nooit een geografisch lesje over de waterplaneet gehad. Naja, op hoop van zege was hij dan maar op weg gegaan met zijn hawaiiprint halflange zwembroek alvast aan, een dikke handdoek in zijn tas en nog wat leuke strandspullen. De missie was niet helemaal uitgelegd door mevrouw Fealwen de Waterige, maar wat duidelijk was was dat ze zwemspul nodig hadden.

Allen kwam uiteraard als laatste aan, waarbij hij zijn teamgenootjes toezwaaide. ''Ola, Bree, dinges.'' Met een ongeduldige uitdrukking hoorde hij het praatje van de chagrijnige vrouw aan. Konden ze niet gewoon beginnen? Info, nutteloze info. Zeepaardjes en schelpen, check. Niet zo zeer een zwempartijtje als hij eerst gedacht had, maar hij kon er nog steeds plezier mee hebben. Jammer dat Ike en Aubree bij hem ingedeeld waren, niet dat hij Aubree niet mocht, maar een feestje starten was zo lastig met enkel een grump en een awkward chick. Met wat gegoochel kreeg hij het voor elkaar om zowel zijn tas, als een emmer en het net mee te slepen naar de waterrand, waar hij alles neergooide en een rondje draaide om de omgeving in zich op te maken. ''Chill,'' was zijn conclusie, waarna hij zijn shirt uittrok en in zijn tas worp. Zijn handdoek spreidde hij vlug uit, zo zag het er al lekker vakantie-achtig uit.

Dan kwam ook de ginger het water uitproberen, nog altijd vrolijk. Zodra hij wat dichter bij Ike was schopte hij wat water op, in de hoop diens stomme opgestroopde broek te raken, zeer onopvallend en tactvol ughum. ''Ik heb een snorkel en duikbril, weet niet hoe diep de beestjes zitten, maar misschien is dat handig?''  Hierbij keek hij vooral Bree aan, Ike was dom vond hij en Bree was de whiskeysturende pro-Cassiaan.