Fire Trap

Het was weer zo'n foeilelijke, zonovergoten dag waarbij je ging zweten tot in je onderbroek. Natuurlijk wanneer hij zijn praktijklessen moest geven. Het was daarom niet zo vreemd dat Savador zich sakkerend en vloekend een weg baande over het buitenterrein waarvan het gras bovendien weer spuuglelijk lang was, hij limonadekannen wegtrapte als hij in het voorbijgaan zonder pardon over een gespreid picknickkleedje banjerde en her en der leerlingen uitfoeterde om iets onzinnigs als een slordige losse veter of een vieze kruimel op hun kin. Hij geen goeie dag, dan niemand een goeie dag. Zijn school was bij Medusa geen badplaats. Alleen van een drietal meiden die in bikini vlak onder het raam van zijn kantoortje naast elkaar lagen te zonnen zei hij niets, maar hij betwijfelde of ze hem dankbaar waren voor zijn goedhartige nobele daad. Gelukkig was het duistere bos een stuk koeler en kon hij ook weer even op adem komen van zijn eigen gechagerijn. De lange man bleef even tussen een paar bramenstruiken staan om de omgeving in zich op te nemen. Hier was het stil, ver verwijderd van het rumoer in en rondom de school. Bomen reikten naar de strakblauwe hemel om hoog boven zijn hoofd samen te pakken tot een soort natuurlijke afdekking, waardoor het gehele bos verzonken was in schaduwen. Door de dichte begroeiing was het braakliggende terrein rondom het woud nauwelijks nog te zien. Een beer kon hier nog ongezien zijn gang gaan. Maar hij moest verder wezen, helemaal aan de oostkant van het bos. Daar, vlakbij de rand, was een afgesloten stuk omheind door hoog hekwerk en daar zouden ze voor de veiligheid gaan oefenen met de nieuwe spreuk. Hij spoog wat Shadraanse verwensingen in het rond waar een pompeuze madame met hoepeljurk en al van haar graat zou vallen toen gemene distels de stof van zijn pantalon beetgrepen en moest de tailcoat van zijn rokkostuum meerdere keren van uitstekende takken lostrekken, maar - thank god - het was niet ver meer, en het laatste stuk liep glooiend over een effen paadje dat hij huppelend kon afleggen als hij wilde. Het hek stond er gammel maar manshoog bij. Savador wierp nors een blik richting de hemel, heimelijk bezorgd of het wel droog zou blijven. Niet dat het hem ook maar een zier kon schelen dat zijn leerlingen er als verzopen katjes bij liepen - een pak laten stomen was duur hier, zijn schoenen zouden nota bene kunnen krimpen en laat hij nu wel wezen dat het verschrikkelijk zou zijn als hij al zijn favoriete, dierbare schatten van leerlingen geen les kon geven omdat hij te druk was met het onderniezen van dat mensch van een August op de ziekenzaal. En dat was heus niet om zijn waterfobie. Dat had er niets mee te maken. Nee.  
Zijn pak fixerend ging hij voor het hek staan, bovenop een klein heuveltje waar hij goed zicht had en waar zijn klas hem al kon zien staan als ze aanliepen. Als ze aanliepen. Met een humeurige trek om zijn mond sloeg Savador zijn armen over elkaar en haalde een antiek zilveren zakhorloge uit zijn borstzak, gereed om iedere laatkomer een fikse uitbrander te geven.

[ Deelnemende leerlingen ]

Miss Moyra Kasane
Miss Wren Máraz
Mr. Xavier Slade
Mr. Drake Burned

Het zacht ademen terwijl de jongen nog in zijn bed lag te meuren. De jongen stonk uit zijn smoel, probeerde het tergende geluid dat uit zijn wekker voort kwam zwaar te negeren, maar natuurlijk bleef dat rot deuntje maar door jubelen. Geïrriteerd sloeg hij vervolgens op het ding, het smolt licht door de vuurspeling in zijn hand. De bruine ogen, inclusief wallen opende zich lui. Hij had geen zin, wilde niet opstaan en had al helemaal geen zin in lessen vandaag. Waarom was hij hier ooit naartoe gekomen? Hij had ook gewoon voor altijd op Razen kunnen blijven. Drake draaide zich om en trok het witte laken beter over zich heen, om daarna in een hazenslaapje te vallen. Toen hij weer wakker werd was er een half uurtje voorbij getrokken. De jongen zuchtte gefrustreerd en wreef met zijn handen over het muffe gezicht. Hij voelde zich behoorlijk belabberd, vooral toen hij rechtop ging zitten. In de beweging van zijn lichaam begon er opeens een fikse hoofdpijn te ontstaan. Half mompelend vloekte de jongen, koppijn en ook nog les van Saffie vandaag, prachtig prachtig weer. Drake wilde uit bed stappen, maar toen hij overeind kwam, werd hij duizelig, dus moest hij weer op de rand van zijn bed gaan zitten. Hij keek naar buiten door zijn raam en grauwde wat. Echt geweldig idee om naar de kroeg te gaan Drake, perfecte timing ook. Drake hield van gezelligheid en een goede borrel, maar wist altijd de kater optijd te voorkomen, maar deze keer was het anders. Hij was in een soort onbesloten drink wedstrijd terecht gekomen met Xavier, de witharige jongen die ook zou deelnemen aan deze les. Hij had echt een hekel aan die kabouter, met z'n grone vingers gezwets. Opnieuw wreef hij over zijn voorhoofd. Terwijl hij op het bed zat, met alleen zwarte boxer aan, zag hij wat hij al wist en dit keer maakte het hem er niet vrolijker op. Eerder half gefrustreerd gooide hij zijn handen half in del lucht als in 'dit kan er ook nog wel bij'. Drake negeerde nu zijn hoofdpijn - wat moeilijk was - en kleedde zich snel om. Hij had een normale zwarte broek, rood shirt en zwart overhemd aan die niet zat dichtgeknoopt. Zijn haar bezat wat gel, alleen het ging er niet echt goed door zitten, dus hij gaf er verder ook niet zoveel aandacht aan. Evenlater slenterde de jongen door de gangen, richting een deur die naar het veld leidde. Mensen keken soms om, maar Drake sloeg deze vreemde figuren gade en keek met een rohumeur voor zich uit. Het vooruitzicht les te hebben van de hoofdmeester, Drake vond het een imposante man die zeker meer te verborgen had dan hij liet zien. Het was een vreemde, maar iets in Savador vond Drake wel interessant en hij vond het prachtig om een leuke discussie te hebben met de man, misschien zelfs boos te krijgen. Drake was sws niet onopgemerkt gebleven de afgelopen tijd. Gewond was hij in het krot gevonden door Celia, aangevallen door een onbekende die iets van hem wilde. Drake wist nog steeds niet wat het nou was geweest. Hij wist wel dat de man op een akelige manier aan hem had gezeten, een manier die hij het liefst weer snel vergat. Daarna was hij doorgestuurd naar de psycholoog, waar hij vervolgens een vreemd soort ruzie mee had gekregen. Dat was natuurlijk ook door gegeven aan het schoolbestuur en nu hadden hij en Xavier de Jolly Jester half op z'n kop gezet gister omdat ze weer waren gaan vechten natuurlijk. Drake's reputatie.. hij wist het niet erg goed te onderhouden, of juist wel, net hoe je het zag. En tot klap op de vuurpijl, was deze Savador ook nog zijn mentor, al hadden ze nooit een goed of leuk woord met elkaar gewisseld. Drake was het opgevallen dat Savador meestal alleen aardig was tegen onschuldige meisjes die van niks wisten, je kon zijn de gele ogen zien glimmen. Drake was een goede observator en had er wel eens om moeten lachen. Hij liep rustig over het veld, terwijl hij een sigaret had opgestoken. Sommige mensen hoorde hij opmerkelijk expres hard hoesten, als een klaaggeluid, of ze zeiden er echt wat van. Alleen Drake kon het vrij weinig schelen en liep door alsof hij het niet hoorde. Met zijn handen in zijn broekzak en de ander zijn sigaret vast houdend liep hij over het veld richting het duistere bos. Het was erg warm vandaag, het zonnetje stond hoog en alles leek zo te zijn dat iedereen vrolijk was. De jongen haalde zijn hand door het zwarte haar en genoot ervan hoe de zon zijn lichaam verwarmde. Uiteindelijk liep hij het duistere bos in waar je het gelijk voelde afkoelen. Hij liep over het pad en keek op zijn pols, waar hij kon zien waar de plek nou was, opgeschreven. Af en toe voelde hij het plukken van de planten aan zijn broek, maar negeerde het en liep gewoon door. Uiteindelijk kwam hij bij het hek, zag de man staan waar hij les van zou krijgen. Drake keek om zich heen, trok zijn smartfone uit zijn broekzak en keek naar de tijd. Op de tijd kon hij alleenmaar zien dat hij zwaar te laat was, maar toch zag hij geen andere leerlingen. Drake grinnikte, vond het wel humor hebben, hij liep naar de ondergrond van het heuveltje waar de man opstond en keek als een echte puber die geen verwachtingen had van de les. Natuurlijk kon deze jongen het echt niet laten om wat te zeggen over de aanwezigheid van Savador's leerlingen, correctie..leerling. ''Ik ben te laat, en toch de eerste student in deze les.'' Hij keek net alsof hij echt nadacht. ''Die is nieuw. Hey Saffie.''

Jezus, hij had in de tussentijd zijn halve collectie aan wijn wel op kunnen pimpelen. Of extra vagant rond paraderen als een of andere pauw langs de een na de andere vrouwelijke collega en dan verwachten dat ze flauwvielen door zijn fiere grandiositeit. Als een dominante reu. Hij was nota bene al vroeger vertrokken om er totale zekerheid over te hebben dat hij niet te laat voor zijn eigen les kwam, en dan stond hij hier nog onder de bomen te sikkeneuren, in de schaduw waar het alsnog zo'n goede twintig graden was met boompluis en bladeren en wilgenkatjes en andere onschone bosdingetjes die op zijn schone pak neerdaalden, wel verdomme. Intolerabele schurftige bonhommige pezewevers met hun vuile stinkende broekhoestspagaten en vieze niet bepaald opvrolijkende -
Wel, wel. Als je daar de eerste leerling niet had. Vanaf deze afstand registreerde hij het sluike zwarte haar en het spitse gezicht en herkende de jongen als Drake Burned, een leerling uit zijn eigen perfecte mentorklas - hoewel niet zozeer perfect omdat het overstroomde van brutale klepmajoren. Maar liefst tien minuten te laat, zag hij na een nurksige blik te hebben geworpen op zijn zakhorloge. En nog roken ook! Als het joch er zo graag op hoopte om tanden te krijgen die zo geel en vermold zagen als het slagveld dat hij soms onder ogen had gekregen bij bejaarden die nog nooit eerder van een tandarts hadden gehoord, dan moest hij dat zelf weten - maar absoluut NIET in zijn buurt, NIET in zijn school, NIET op zijn terrein en zelfs nog niet VIJF METER BUITEN DE SCHOOLPOORTEN WAAR DACHT HIJ DAT HIJ MEE BEZIG WAS.
'Geef dat maar hier,' snauwde Savador terwijl hij de peuk tussen de vingers van de jongen vandaan griste. 'En je spreekt me aan met ofwel Master -' Hij trok Drake's hand stevig naar zich toe en draaide de nog nagloeiende sigaret zonder pardon uit op zijn blote hand - 'of Master Sa-va-dor!' Een paar extra stevige draaien volgden op de maat van de lettergrepen van zijn naam om zijn woorden kracht bij te zetten. 'Heb je dat begrepen?' Hij haalde zijn smalle, uit woede verdunde lippen van elkaar en stond net op het punt om een preek te geven over de regels en het gebruik van tabak - waar een verbod op stond tenzij je Savador heette - toen hij onopmerkelijk opschrok van een monter 'goeiemorgen'. Natuurlijke kende hij dat hemelse stemmetje uit duizenden. Zijn Moyra. Gauw frotte hij de ingedeukte peuk in Drake's hand die hij tot een vuist sloot, draaide zich met golvende mantel om en verwelkomde het kleurrijke meisje met een mierzoet glimlachje dat hij altijd alleen voor haar tevoorschijn scheen te kunnen halen. Of ieder ander klein schattig ding. 'Kijk eens wie daar aan komt huppelen! Wat een aangename verrassing op deze onheuglijke dag!' Al om al had hij zo meer weg van een wolf die over een opengereten hert gebogen stond, met een gehavende kaak waardoor het leek alsof hij altijd met ontblootte tanden grijnsde.

In de verte kwam zijn stagiaire, Dayé, aandraven. Hij moest weer zo nodig dat rebelse beest van hem meenemen, dat de beste stalplaatsen van Vadorilimo inpikte. Het was daarom niet zo'n aangename begroeting die hij de jongeman schonk. 'Meneer van Valnor,' begon hij op een typische zeurtoon, de begroeting van de roodharige straal negerend, 'Ik had geen paard staan op mijn presentielijstje, zover ik me kan herinneren. Bovendien kan het ook geen kwaad om je te laten weten dat we binnen nu en enkele minuten een gebied in gaan waar de knallen al gauw om de oren zullen vliegen en als dat.. creatuur vrij is om op hartverzakkingen te azen, dan moet u dat zelf weten, maar ik ben geen verzekeringsmaatschappij en als het op hol slaat en een ravage aanricht dan duw ik de rekeningen in uw broek and that's that.' Hij tuitte afkeurend zijn mond toen Dayé vrolijk zijn aandacht op Drake richtte, zijn ogen daarbij half gesloten uit ergernis. 'En voor zover ik weet zijn mijn lessen ook niet bedoeld als theekransje,' siste hij tussen neus en lippen door meer tegen zichzelf en de bomen dan iemand anders. 'Al is het niet zo'n verassing met de verlepte teabags hier.'
Op het eerste gezicht dacht hij dat het een wandelend legerpatroon was dat daar aan kwam wandelen, maar toen het dichterbij kwam - en hij wit haar, sproeten en groene ogen kon onderscheiden - zag hij dat het een leerling was. Eentje met een hoop blauwe plekken en verwondingen, weliswaar, maar hij was kennelijk nog in leven en kon genoeg joepiedepoepie opdragen om een vuurmagieles bij te wonen. Dat was mooi. Langzaam krulden zijn mondhoeken zich om tot een onaangenaam glimlachje uit puur leedvermaak toen de jongen opzettelijk met een schouder tegen Drake stootte. Hij deed net of hij het niet zag. 'Xavier Slade, afgevinkt,' zei hij zowaar bijna opgewekt, met een extra zwierig gebaartje van zijn belachelijk dure schrijfveer. Alleen die blauwharige snol ontbrak nog, realiseerde hij zich met een blik op zijn presentielijstje, die opeens weer terugschakelde naar een ronduit norse. Ja, hij ging toch vast naar binnen. Tijd was geld.

'Even de aandacht!' sneerde hij niet bepaald blijig door het stuk woud. 'Hallo!' Nog een ferm vingerknipje in de richting van Xavier en Drake. 'We gaan zometeen het stuk bos binnen dat hier achter me is afgesloten met een hek, om bepaalde redenen. Daar komen wat nadrukkelijke regels bij kijken. Ik wil niet hebben dat we gaan rondzoeven als een stel schlemielen in een zeepkistenrace. Ik wil ook niet hebben dat we gaan rondmoffelen als een stel zwijnen op truffeljacht. Niet totdat ik het zeg. Het is hier afgesloten om bepaalde redenen en ik heb geen zin in ouders die bij me komen grienen omdat hun zoon of dochter een arm moet amputeren. Is dat duidelijk?' Hij zweeg even om zijn strenge doordringende blik een tel op ieder gezicht te laten rusten. 'Zodra dat tot je dikke schedel is doorgedrongen volg je mij langs het hek en verzamel je je bij de eerste boom die je ziet, recht vooruit en niet te missen. Geen stap verder en geen struik ervan verwijderd.' Savador draaide zich om om het grote hangslot dat het hekdeur met stevige kettingen bij elkaar hield los te morrelen met een roestige sleutel. 'Van Valnor,' siste hij in het voorbijgaan tegen Dayé. 'Jij blijft hier buiten het hek staan om die miniatuur-troela - om miss Máraz op te vangen.' Hij verbeterde zich met een nogal zure uitdrukking op zijn gelaat voor hij met ruisende mantel verder beende.

Drake liep rustig met zijn hand in zijn zak over het bospad. Zijn verveelde ogen staarde vrijwel ongeïnteresseerd voor zich uit, terwijl hij af en toe een trekje van zijn peuk nam. Toen hij bij Savador was, zag de jongen dat de leraar er verre van blij mee was. Iets in Drake vond dat eigenlijk wel grappig. 'Geef dat maar hier,' snauwde Savador. Drake zag hij zijn peuk uit zijn hand werd gegrepen. ''Hey, Ik was daar nog niet klaar mee!'' ging Drake brutaal tegen zijn mentor in. Oppeens voelde hij pijn in zijn hand, de man drukte het ding uit..in zijn hand! De greep was stevig en Drake kon zich niet losmaken van Savador. Daarbij, had deze weerdo nooit gehoord van persoonlijke ruimte?! Drake keek boos naar Savador en liet in zijn eigen hand de sigaret ontvlammen. De vlammen trokken in de mauw van de man, hij  kon zich gelukkig nu losmaken. Vanaf dit moment wist hij het sowieso zeker, terwijl de twee wezens elkaar giftig aankeken. Drake en Savador zouden nooit en te nimmer 'vrienden' kunnen worden.

Sikkeneurig deed hij een stap naar achter en keek de man vloekend aan. Hij sloeg zijn armen over elkaar en snoof, Saf begon over zijn naam en over hoe Drake hem moest aanspreken en of hij het begrepen had. Dat gaf Drake alleen maar meer het gevoel om met zijn hakken in het zand te gaan staan. ''Wat jij wil joh.'' hij wuifde het weg met zijn hand. Opeens zag Drake een giga stemmingsswitch van de leraar naar een meisje dat achter hem vandaan kwam. Uit het niets was de tiran poeslief en moest Drake moeite doen om niet in de lach te schieten. Hij beet op zijn lip en zag het mini gesprekje tussen de twee personen. Ze stelde zich aan hem voor, Drake glimlachte even vriendelijk naar haar. ''De naam is Drake, Moyra.'' zei hij een beetje nonchalant. Drake wreef even over zijn hoofd, die koppijn was geen pretje, al negeerde hij het vrijwel zoveel mogelijk. Gelukkig was hij er minder ernstig aan toe dan zijn rivaal, die helemaal onder de blauwe plekken had gezeten. Onverwacht hoorde hij het hoefgetrappel van een paard, die had hij niet zien aankomen. Drake keek op, maar keek tegen de zon in. Hij zag alleen iemands silhouet. Toen hij dichterbij kwam, herkende Drake de jongen. Dat gingen ze niet menen! Drake wist ondanks zijn bonkende hoofd opeens een glimlach op zijn gezicht te toveren. De vrolijke en verbaasde begroeting kwam van een roodharige oudere gast. Zijn naam was Dayé. Een oude vriend die hij op Razen had leren kennen bij zijn oude mentor in drakenleer. ''Dayé, wat onverwacht man. Damm, wat doe ik hier? Ik ziet hier op school. Oftewel, ik verveel me dagelijks achte boeken met praktijk ertussendoor haha.'' Drake gaf hem een stevige hand en hun schouder raakte elkaar met een klop op de schouder, een vrienden groet. Drake moest even lachen. ''Dus je hebt het voor elkaar gekregen om de stagair te worden van meneer brompot?, als ik het goed begrijp?'' Drake spark het zachter richting Dayé. Misschien dat Saf het niet zou horen. ''Mijn opleiding is geslaagd, het gaat ook erg goed met Mushu. Hij zal blij zijn je weer te zien.'' grinnikte Drake. Op dit moment dwaalde het draakje ergens over het terrein van de school rond, had meer vrijheid en kwam Drake vaak opzoeken. Opnieuwe voelde hij zijn hoofdpijn bonken, wreef even in zijn ogen waar wallen onder te zien waren.

Het was een heftige avond gister, hij had hier en daar wat rake klappen gehad van Xaf. Deze keer hadden ze geen magie kunnen gebruiken, vuist op vuist.. dat betekende dat Xavier in het nadeel was geweest. Magie erg sterk, maar non-magic skills waren bij hem laag. Drake was altijd een vechtertje geweest in de schoolgangen van zijn jeugd, doordat hij altijd gepest was. In zijn jeugd had hij geen magie gehad, dus zijn vuisten waren zijn enige wapen geweest. De jongen kon het niet erg goed, maar hij wist zegmaar hoe hij van zich af moest bijten in de strijd. Daarbij was Drake 1.90, zijn grootte hielp aardig mee. Tot zijn verbazing, zag hij de witharige kabouter net aan komen lopen. Zo te zien was het erger geweest dan Drake zich van de vorige avond kon herinneren, al was het bloed weg gespoeld en waren de wonden verzorgd. de oranje ogen keken uitdagend in die helder groene, zo te zien had deze jongen een zwaar pest humeur. Drake moest daarbij even vals glimlachen om de schade die hij had aangericht. Verdrinken in een meertje? tja, dat klonk niet erg aardig. ''Nee, jammer genoeg voor jou, weet ik wel degelijk hoe ik moet zwemmen. Niet dat ik dan van jou kan zeggen, tuinkabouters zijn nogal stijf natuurlijk.'' Drake grinnikte en keek even samenzweerderig naar Dayé. Ze hadden vaak samen door de stad gelopen om mensen op stang te jagen. Een heerlijke discussie, kattekwaat, Drake was er meester in en vond het heerlijk als mensen aan zijn kant stonden om mee te doen. Opeens trok Savador alle aandacht weer naar zich toe, Drake keek nieuwsgierig om naar de man. Zo te zien was het al zijn twede maal, de eerste had Drake niet gehoord. Ze liepen naar het hek en nu was Drake zin nieuwsgierigheid echt gewekt. Zijn ogen keken oplettend naar elk hoekje van dat waar ze naar toe liepen. Egh, Dayé moest op ene meid wachten. Leuk weer, dan zat hij dus kleine tijd opgescheept met Xavier, Savador en, wacht even. Moyra. Drake ging naast haar lopen en begon een klein gesprekje. Een van de personen die hij hier niet goed kon dus ook nog niet wist of hij wel of niet mocht. 'Hey Moyo. Mag ik je Moyo noemen? Grappige naam meis.'' Drake haalde zijn hand door zijn sluikhaar, waardoor het naar achter gelegd werd. Het was een tik van hem, al zijn leven lang.

Niet veel later zag hij toen een meisje aan komen lopen met blauw haar. Zijn handen in zijn zakken, keek hij met versmalde ogen hoe ze met Dayé aan kwam lopen. Zijn ogen schoten over haar lichaam en daarna met een geheimzinnige blik naar Dayé. Die wist het wel, hoefde hij verder niks over te zeggen. De jongen glimlachte naar het meisje, blauw stijl haar viel over haar schouders, een bitch houding en zo te zien erg vol van zichzelf. Even deed ze Drake aan iemand denken, wat voor haar alleen maar in voordeel was. Ze was zo te zien erg opgewekt en super 'blij' om Savador te zien, het deed Drake grinniken. O gosh, Saffie had een fangirl. Naast hem hoorde hij van Moyra dat ze Wren heette. Hij keek Moyra even aan, daarna weer naar Wren. ''Hey Wren, ik ben Drake. Gelukkig heb je het nog kunnen vinden.'' Hij knipoogde even naar haar, maar wennde zich toen naar Savador, om wel degelijk even op te letten. Niet dat dat vaak gebeurde, maar deze les leek hem op zich best interessant.

Terwijl hij op gevoel zijn weg vond over het dicht beboste terrein achter het hek drong het vreselijke besef tot hem door dat zijn les nog nauwelijks begonnen was, en hij nu al liever rechtsomkeer had gemaakt richting het kasteel voor een glas wijn en een kroel van zijn slang. Drake Burned die van binnen een vuile nooit uitgeschrobde ketel was, overstromend van de brutaliteit; roken, nog durven te grienen ook, het formeel aanspreken van een leraar totaal negeren en in plaats daarvan zijn mouw in de fik steken. Hij had het langzaam lopende vuurtje aan zijn mouw gauw met een zwakke stoot lucht uitgeblazen - een speciale spreuk waarmee je slechts een korte zucht nodig had om een krachtige steekvlam te kunnen doven - en had met zijn andere hand noodlottig zijn pols beet moeten grijpen om zich vooral niet bovenop de jongen te storten. Xavier Slade viel bij hem in de smaak - hij traceerde immers duistere magie bij de jongen, op hem na de enige hier - en Moyra was als een stuk aardbeientaart bij zijn Engelse thee. Maar dan had je ook nog die knollenrijder van een Dayé en bij de gedachte aan de aanwezigheid van Máraz krulde hij zich op en rolde het liefst als een tonnetje van het heuveltje om voorgoed uit het zicht te verdwijnen.
'Ruik ik daar de vieze stank van verzet?' Savador was abrupt stil blijven staan, wat zo goed als griezelig als alarmerend over kon komen, vooral in combinatie met de honende hoge toon in zijn sissende stemgeluid. Hij draaide zijn hoofd langzaam naar zijn stagiaire om - die het vuile lef op durfde te brengen om weer eens tegen hem in te gaan, goedgetraind, my ass - met haperingen en knikken van zijn nekspieren als een of andere entiteit uit een horrorfilm en zijn pupillen versmald tot kleine spleetjes. 'Ik zou bijna denken dat ik vanmiddag een gebrek aan loyaliteit in de atmosfeer kon traceren. O - het spijt me -' voegde hij er spottend, maar op een enigszins zoete toon aan toe. Zijn herenschoenen roffelden op de aarde neer in de snelle looppas waarin hij opeens eerder naar Dayé toe gleed dan liep, als een schaduw. 'Ik was haast vergeten dat die stank al in mijn gezicht sloeg, de eerste keer dat je een voet over mijn drempel zette. En even tussen jou en mij -' Een klauwachtige hand schoot naar voren om Dayé bij de voorkant van zijn kleding te grijpen, waarop hij zich dicht naar de jongeman toe boog om sissend in zijn oor te fluisteren: '- Ik zou me maar behoeden voor kwesties die je weleens tegen zouden kunnen werken als ik jou was.' Hij liet de roodharige ook weer in een ruk los voor hij zich met een ruk omdraaide en verder liep, naar de aangewezen boom. Veel tijd voor wissewasjes had hij niet en gaf hij ook niet. Hij had een les te geven.

Bij de wat iele boom kwam hij tot stilstand, waar hij direct een kleine inzinking kreeg bij het horen van het stemgeluid uit zijn nachtmerries. Hatelijk keek hij op het kleine gestalte van Máraz neer met haar gruwelijke montere gekir en afzichtelijke fel blauwe lokken die hem deden denken aan die vreselijk zoete blauwe smurfenijsjes. 'Je bent laat!' snauwde hij. 'En doe maar geen moeite - ik ga vandaag verder geen aandacht aan jou schenken.' Hij greep koortsachtig met een hand naar zijn borst in de valse hoop zijn hartkloppingen tegen te gaan bij het volgende dat hij zag, die door zijn bovenlichaam bonkten als een agressieve oorlogstrommel. Moyra die sprak met Máraz. Wat was er van de wereld geworden?
Zodra hij van de schrik was bekomen en er zeker was dat hij niet meer op het punt stond om in zijn pantalon te wateren of naar een papieren zak te grijpen schraapte hij nadrukkelijk zijn keel, in diverse richtingen, van zacht naar hard en van lichtelijk gebeten naar steeds geïrriteerder zodat het laatste meer klonk als een ah-durr-hurr-hurrr-HURRM. 'Ik heb jullie hier laten verzamelen omdat het genoodzaakt is om de les van vandaag zover mogelijk uit de buurt van plaatsen te houden waar nietsvermoedende leerlingen af- en aan komen wippen. Geloof me op mijn woord als ik zeg dat de Fire Trap genoeg impact los kan maken om -' Hij onderbrak zijn waterval aan woorden om zijn stagiaire lang en nurks aan te staren die met zijn wenkbrauw golfjesseintjes uitzond naar dat joch van Burned '- om een ledemaat te amputeren,' maakte hij sissend zijn zin af. 'Mits ervaren, en aangezien jullie dat nog niet zijn kun je slechts een knal, misschien slechts een sisser verwachten, maar ik dacht: laat ik toch het zekere voor het onzekere maar nemen. Bepaalde mensen hier op de school vinden het leuk om zoveel mogelijk heisa te schoppen.' Hij tuitte veelbetekenend zijn lippen. 'Zoals al in jullie leerboeken vermeld staat is de Fire Trap-spreuk zeer destructief. Je vuurmagie - je innerlijke vlam, zoals ze dat in de Raziaanse boeken zetten - moet zodanig pulseren dat je je magie naar je onderlichaam kan sturen. Concentreer je daarop. Je moet het in je tenen kunnen voelen. En het moet eruit, maar niet binnen een straal van twee meter binnen je buurt, tenzij je suïcidaal bent. Je geleid de kracht door de grond, als een ellenlange rode slang, en je ziet het niet maar je kunt voelen waar je het naartoe geleid als je je concentratie vasthoudt. Dat is de manier waarop je je Traps plaatst. Zo'n energiestroom is al een samengepakte bom op zich, dus bereken van tevoren waar je ze wilt hebben.' Zijn roofdierachtige ogen schoten rond met een dreigende blik die insinueerde dat hij absoluut geen geklooi wilde hebben met deze spreuk.

'Wat we gaan doen is het volgende: ik deel jullie in paren. Ieder paar neemt een braakliggend stuk voor zichzelf, waarna één van jullie twee zijn Fire Traps op jullie eigen gekozen stuk grond plant. De ander loopt het terrein af en dan is het de kunst om met je eigen Fire Traps te traceren waar de valstrikken van je partner verborgen liggen. Doe je dit goed, dan kun je alle Traps af laten gaan om ze op die manier uit te schakelen en het stuk probleemloos afleggen. Doe je dit niet goed - aah.. well. Dit stuk is goed verborgen en afgesloten, dus niemand zal je verminkte lichaam snel kunnen vinden. Misschien over een jaar of zeven.' Savador verzuchtte zich zacht met een hand op zijn borst, alsof hij zich nauwelijks kon indenken hoe prachtig het kon zijn als hij Wren of Drake in een onherkenbaar hoopje armen en benen zag veranderen. 'Meneer Slade, mijn jongen,' zei hij gewichtig terwijl hij een hand op Xaviers schouder legde, hoewel hij er even stevig in kneep alsof hij duidelijk wilde maken dat hij zijn partner flink moest belagen. 'Als jij nu eens met meneer Burned gaat. Dan kan lieve Moyra Máraz' hoofd eraf knallen terwijl ik even niet kijk en kan Dayé de blitzkrieg in het oog houden - Moyra, ga jij maar eerst met je Traps leggen, liefje.' Misschien liet hij Máraz niet eens meer aan haar beurt komen of zou hij haar gauw met iemand anders omwisselen voor ze zijn suikerhartje iets aan kon doen, want stel je voor.

Geïrriteerd keek Drake toe hoe Dayé werd afgeblaft door de zwartharige brompot. Hij wilde er net tegen in gaan om Dayé tehulp te schieten tegen de grote man, maar werd afgeleid. De woorden, die vreselijke woorden van Xavier, hij wendde zijn blik in ene van Saf en Dayé naar Xavier. Zijn spleetogen spoten vuur. Hij wist niet of deze kabouter ergens van wist, had het nooit aan iemand verteld waar hij werkelijk vandaan kwam hier, dus ging er ook niet vanuit dat dit schepsel ervan af wist. Toch had het een moment  pijn gedaan, zijn verleden, wat een rotstreek, wist die witte puist veel?! Hij balde zijn vuist en moest moeite doen om de jongen niet aan te vliegen. Ow, wat was hij blij dat hij de avond ervoor die schade bij deze jongen had kunnen aanrichten, de blauwe plekken, de hoofdpijn, alles. Hij zou wensen dat hij de jongen hier ter plekke tot aan de grond aan toe in as kon laten veranderen. Hij voelde zelf zijn kneuzingen en blauwe plekken, maar negeerde het vrijwel zoveel mogelijk. Hij was erger gewend, door zijn jeugd. Hij had er last van, maar vertikte het zwaar om aan Xavier te laten merken. Voordat hij wat terug kon zeggen, had Savador al alle aandacht naar zich toe getrokken.

Samen met Moyra liepen hij achter de leraar aan, zijn handen in zijn zakken en half achterover leunend. Hij sprak het meisje aan met een leuke bijnaam, ze moest er om lachen. Schattig hoe dit meisje nog zo naïef, lief en kneedbaar leek ze te zijn. Hij luisterde even naar haar maar kreeg ondertussen trek, mehh.. waarom had Saf nou zijn sigaret weg gegooid? Hij zuchtte verveeld, maar Moyra liet hem wat verbaasd opkijken en grinniken. ''Draak, ja indd. Ik heb het niet verzonnen, maar het zal wel bij me passen denk.'' sprak hij rustig. Draak, ja het was het mystiek wezen dat bij hem paste, dat wist hij en vond het bar interessant. Oppeens begon ze over zijn haar, verkeerde wending. Het viel onder zijn 'dat bepaal ikzelfwel' gevoel en hij keek Moyra daardoor alleen even afkeurend aan en liep verder. Een duidelijke 'nope'.

Even later, toen ze met z'n allen dus bij de boom verder het bos in. Hij had Wren aan zien komen en Drake vond haar erg interessant. Als hij een kat was, zou hij gaan spinnen en was zijn staart gaan krullen. Ze sprak dat ze het fijn vond om kennis met hem te maken, een glimlach wist weer zijn mond te sieren. ''Ja, het is een beetje vreemd plek hm? Ach, ik heb het niet verzonnen.'' Hij draaide zich toen om naar Savador die dus begon met uitleggen. Dit keer luisterde Drake geconcentreerd, hij wilde graag weten hoe dit in elkaar zat. Het klonk wel degelijk interessant, maar de tussenpauze door Drake en Dayé, liet Drake even heel zacht grinniken. De verder uitleg maakte Drake zijn ogen groter, niet van angst, maar een soort opwinding. Toen Savador het over vlam in onderlichaam had keek hij met halve grijns naar de twee meisjes. Dat ging wel lukken, -Drake you perf-
 
Hij wreef zijn handen over elkaar en wilde al wat uitproberen, totdat Saf begon over paren. O no, Schrik ontstond tussen sommige leerlingen, de een bang voor de magie, de ander eerder in rivaliteit. Drake beet op zijn lip en bad een schietgebedje omhoog. Eerst hoorde hij de naam van Xavier, en natuurlijk, natúúrlijk werd zijn naam daar aanvast geplakt. Drake keek vurig naar de leraar en ballerina. Hij zag de hand op Xaf zijn schouder, oeh.. dus Saf had zoals verwacht de kant van whitehair gekozen? Wat schattig. Hij hoorde de kerkgeluiden al klinken, ze paste goed bij elkaar. Dat was natuurlijk een grapje, hij beet op zijn lip. Natuurlijk, iedereen keerde zich altijd tegen hem, hij was het gewend, omdat hij het veroorzaakte. Drake balde zijn vuist en kon alleenmaar denken aan een valse nieuwe bijnaam. Wat Xavier zei tegen Xaf deed zijn ogen arrogant rollen. 'Listen, firefly. I am not up for any of your shit, especially not today, so I want to finish this as soon as possible. I don't trust you, so I'll set up Traps and you try to dismantle them. Understood? Good.'  
Drake keek hem hatelijk aan. ''Try me, lievelingetje van de leraar.'' spuugde hij naar Xavier. Hij haalde zijn handen zijn zakken en haalde zijn hand door zijn haar, negeerde alvast de tegenreactie. Drake liep een einde verderop, om de soort challenge te laten beginnen. Hij zag hoe Xavier zich concentreerde, Drake had geen idee, wachtte rustig af. Hij probeerde te traceren waar Xavier naartoe keek, maar kon dat niet helemaal goed zien vanaf hier. Op een bepaald moment zag hij dat Xaf klaar was. Voordat Drake begon te lopen, springen, gekke bewegingen begon te maken, of heel hard te rennen, bleef hij rustig staan. Hij ging namelijk niks doen van de opgesomde dingen van net. Wat hij wel deed, was neerhurken, rustig met concentratie. Menig ander zou zich hebben afgevraagd wat hij aan het doen was en waarom. Daar in tegen had hij al wat bedacht toen Savador aan het uitleggen was. Hopelijk zou het werken, het was voor Drake meer een soort uittesten. Zijn hand gleed over de bosgrond, waar hij wat stenen oppakte. Een valse glimlach sierde zijn lippen, terwijl hij zijn hoofd pijnlijk voelde bonken. Een van de steen gooide hij even omhoog als een tennisbal, als soort uitdaging. Eerst liet hij de eerste steen voor hem vallen, een paar meter verder. Nee, hij had het dus niet op zijn eigen wandelpad neergelegd. Drake gooide nog wat stenen, mogelijkheden, maar wist zeker dat het een plek moest wezen die Drake maar watgraag wilde bemachtigen. Drake begon voorzichtig met lopen, af en toe een steen gooiend. Tot een bepaald moment dat hij dichterbij Xav kwam, opeens voelde hij de grond bewegen. Hij voelde energie vlakbij, verschrikte kon Drake nog net optijd weg springen toen er een explosie tussen hem en Xavier verscheen. Drake kwam even verder op de grond terecht en wreef de aarde van zijn nu wat besmeurde gezicht. Drake keek boos naar Xavier, die mogelijk ook was weggeblazen. ''Niet vlakbij je eigen lichaam Xavie. Toch zo suïcidaal als ik al dacht?'' snauwde Drake tegen hem.

De jongen stond op en klopte de bladeren en prut van zijn broek af. Hij rook verschroeid haar, ook zaten er wat schroeiplekken op zijn broek en deed de schouder waar hij op neergekomen was erg pijn. Hij hield hem even vast, geen bloed of ernstige verwondingen gelukkig. Nu was het zijn beurt. Hij wreef zijn handen in elkaar en sloot even zijn ogen zover mogelijk, zo kon hij wel zijn tegenstander in de gaten houden. De jongen probeerde dat te zoeken wat Savador zijn innerlijk vuur noemde. Die was niet erg moeilijk te vinden nu hij kwaad was. Drake snoof diep, aantal keer achter elkaar. Doordat hij zijn ogen ook bijna dicht had, door zijn wimpers keek, belemmerde hij Xavier ook in zijn inzicht van waar hij de trap zou plaatsen. Drake liet een smalen lachje zien. Hij concentreerde zich op een plek die achter Xavier lag, niet in het veld tussen hen in. Het was gevaarlijk dichtbij, maar dat was juist wat Drake wilde. Xavier zoveel mogelijk schade aanrichten. Drake snoof nogmaals en voelde het vuur, zijn element, zijn eigen kracht door de grond glijden. Als een slang zag hij het naar zijn mikpunt gaan. Vuur, was was het toch prachtig, wat kon het toch heerlijk veel schade aanrichten. Om Xavier in de val te lokken, plaatste hij zo'n minieme trap voor zijn voeten, wat misschien het effect zou hebben van een simpel rotje. Uiteindelijk, bracht hij zijn handen weer naar beneden, keek Xavier uitdagend aan en glimlachte op een beetje enge manier.

Na zijn uitleg waren ze meteen aan het passen en meten in welke houding ze de spreuk het beste uit konden voeren. Sommigen waren zelfs al zover dat ze hun vuurmagie in een lange straal, zoals hij had uitgelegd, zoekend onder de grond lieten kronkelen.
Als een zwarte panter sloop Savador wat ineengedoken langs de bomen door, op veilige afstand een eind verwijderd van het braakliggende stuk, en bleef hier en daar berekenend staan om dan zijn ogen van de een naar de andere leerling te laten flitsen, alsof hij zich bedacht wie hij het eerst met een dodelijke aanval van achteren zou bespringen. Zijn grimmige blik schoot rond, probeerde het tafereel even verderop in een totaalplaatje te gieten. De lucht werd in teugen via zijn neus opgesnoven, zijn hand zweefde zo nu en dan wanneer hij door zijn hurken ging over de bosgrond, ging de energie na die door de aarde werd gejaagd.
Slade stond al in startpositie in opperste concentratie, Burned was bezig de prijs voor schertsende nietsnut binnen te halen. Hij zag ze al gauw voor zich als twee ruziënde roodbilbavianen met maaiende armen als molenwieken, elkaar beladend met Traps alsof het onschadelijke waterballonnen waren. Moyra en troela stonden bij elkaar te smoezen. Er klonk al gauw een plof, gevolgd door een regen van aardkluiten. Zijn neusgaten verbleekten en sperden zich open terwijl zijn ene mondhoek zich optrok in een onvoldane grauw, en zijn ogen fonkelden vervaarlijk. Niet omdat het verrassingsbommetje van Moyra nu zo fout was geweest, maar omdat het Máraz niet had geraakt. Met haar kinderlijke magiegebruik was het de bedoeling geweest dat ze Máraz in stukken naar de ziekenzaal had geknald, als een of andere mislukte blauwe vuurpijl. En dan zou hij gelukzalig in het licht van het blauwe vuurwerk een wijntje drinken in zijn kantoor waar hij er goed uitzicht op had en verzuchten dat het leven zo mooi was. Er was geen enkele andere reden geweest waarom hij lieve Moyra bij het onhandelbare kind had gezet.

Maar er ontstond een andere tumult waar hij nog veel humeuriger van werd. Burned die vandaag kennelijk te lui was om uit zijn ogen te kijken en achteloos met stenen begon te gooien om de Traps van Slade af te laten gaan.
'Ontmantelen, stomme idioot!' sneerde Savador hem vertoornd toe. Dit was verdomme niet volgens zijn uitleg. Dit was ronduit lui, en daarbovenop levensgevaarlijk. Hij gaf er geen zier om of Burned zelf werd geraakt, maar het egoïstische joch hield geen rekening met zijn omgeving en dat was een must. Daar had je het al: er ging een Trap af tussen hen twee en beiden moesten halsoverkop uitwijken om de vuurbom te ontwijken. Een oog kwijt was zo gebeurd. En hoewel hun niveau nog niet op en top genoeg was om die impact te hebben, wist je nooit welke impact het wél had. Savador beende de open plek al op, op zijn hoede, maar met zorgvuldig uitgekozen stappen die ervaring met dit soort mijnenvelden verrieden. Hij kwam echter niet op Drake af, maar bleef in het midden staan en stak zijn hand op ten teken dat iedereen zijn aandacht er even bij moest halen.

'Het is behalve om een niet deugende, onwaardige medeleerling te bestoken met rotjes ook handig om te leren om twee Traps tegelijkertijd te leggen, en op hoger gelegen plaatsen, zoals in een boomtop. Moeilijker, weliswaar, maar vaak efficiënter.' Het was niet eens zo eenvoudig als je niet zozeer bedreven was in vuurmagie. Als een stuk touw met een haak aan een katrol dat je uitrolde en dat nét niet of wel de kist beneden haalde om uiteindelijk op te kunnen hijsen. Je moest je inzetten om het touw aan te spannen en om door de ijzeren ring te krijgen, en het lag er maar net per persoon aan hoeveel centimeters je tekort kwam of teveel had. Hoe meer, hoe verder je uiteraard kon komen. Hoe langer, hoe beter. En bij sommige magiërs had het hetzelfde effect als wanneer er iemand lang en hard aan je arm trok; de inspanning om de kracht te verplaatsen kon niet iedereen hebben.
'Bovendien ziet je tegenstander het minder snel aankomen en geeft dit als resultaat een stapel riekende natte broeken voor de mistroostige gedienstige in de schoolwasserette. Om dat te beoefenen gaan we een klein eindje verder. Er is daar een verandering in het terrein: rotsen, dichtere begroeiing, beken. Dit kan in je voordeel werken. Een klein voorbeeldje -'  
De zwarte stof van zijn mantel ruiste en drapeerde zich om zijn bovenbenen toen Savador langzaam - door de al snel opkomende pijn in zijn rug en spieren - door zijn knieën ging, zijn gelaat gefronst en ogen gesloten uit opperste concentratie. Zijn smalle lippen bewogen zich rap, hij sprak zijn innerlijke vlam in een zacht prevelende mantra toe, ieder woord zorgvuldig uitgekozen en in de Raziaanse taal, iedere lettergreep bedrenkt met het misleidende gif van geruststelling en vals vertrouwen, om het van een zachte aanmoediging uiteindelijk te dwingen de vuurkracht aan de buitenwereld te tonen, langs zijn armen door zijn vingertoppen te sijpelen als het hete bloed van een in de val gelopen feniks. De slang van vuur vond zich een weg onder de aarde, kronkelde in onvaste patronen en vormde uiteindelijk een cirkel, waar het in zijn eigen staart leek te bijten voor de cirkel van binnen volledig vol leek te lopen en de functie kreeg van een soort hittezoeker. Dit deed hij op verscheidende plaatsen met een groot bereik, zodat hij voelde waar overige Traps waren geplaatst en hij zijn eigen magie er soepel omheen begeleidde. Ergens in het midden van het braakliggende terrein voegde hij er een tweede vuurslang bij, wat moeilijk was doordat je je op beide moest focussen. De ene gleed omhoog via een boom - de ander glibberde in de buurt van een paar struiken en liet hij nestelen in een zwerfkei. Ze gingen op hetzelfde moment af; die in de boom bevond zich vlak boven Burned en veroorzaakte door de impact een losbrekende tak die algauw naar beneden stortte, de ander liet de kei uiteen spatten waardoor stukjes rots over Máraz heen kletterden. Met licht getuite lippen kwam hij weer overeind, alsof hij er niets mee te maken had. Zijn mond verwrongen en zijn hand ertegenaan gedrukt met een opgerichte pink, alsof hij moeite had zijn lachen in te houden en het met een onschuldig 'oops' af wilde maken.
'Lijkt me duidelijk genoeg, nietwaar?' zei hij zowaar triomfantelijk. 'Now go. In een aaneenlopende rij. En geen gerotzooi onderweg!' Een beloken, achteloos wuifje richting het oosten moest duidelijk maken waar ze heen moesten, daar waar de dennenbomen vele meters verder de hoogte in rezen en een kabbelend beekje zich door het woud uitstrekte.

Het stenen gooien zag er stompzinnig uit, al vond Drake dat het op zich best had kunnen werken. Niet dat de anderen daar naar zouden luisteren. Hij negeerde brompot. Vervolgens had hij de traps gevonden, waardoor de jongens beide hoog de lucht in suisde. Een harde klap met hels kabaal. Ondertussen waren de twee meisjes ook nog bezig, maar daar lette Drake niet echt op. Nu ze weer overeind waren gekrabbeld was het de beurt aan Drake. Hopelijk zou het werken, Drake had nooit eerder zijn magie op deze manier gebruikt. Hij was meer de directe aanval gewend, schade die gelijk en doelgericht op de tegenstander afging. Aanvallen die Drake duidelijk aan Xavier had laten merken in de arena. Hij zette zijn traps neer, hij had er over nagedacht. Eerst en hele kleine, voor Xavier en een grotere achter de jongen. Jammer genoeg was Xavier erg slim, Drake had het kunnen weten. Hij hoorde Xavier nog wat beledigende woorden roepen, maar Drake sloeg ze arrogant gade. Een tijd lang bleef hij zo staan kijken naar Xavier, zag de witte haren waaien in de wind, de groene ogen geconcentreerd naar de grond kijken. Woud en natuur magie, het was een goede combinatie die Drake zelf nooit had verzonnen. Opeens fronste de jongen, Drake probeerde niet te laten zien in zijn gezicht of hij nieuwsgierig was. Nieuwsgierig naar wat hij had ontdekt. Na een tijdje zag hij Xavier lachen, Drake wist dat hij het in de gaten had, Drake vloekte in zijn hoofd en kon het wel uitschreeuwen. Die kleine prutser, kabouter, stom uitschot van een dwerg dat het was. Drake hield zich rustig. Hij zag hoe Xavier rustig langs zijn kleine aanval liep, die afging als een rotje. Enkel een klein kind zou huilen. Xavier gaf geen krimp. Hij liep naar Drake toe, met die stomme triomf in zijn ogen, hij kon hem niet uitstaan. Tot op een paar meter voor hem, bleef hij staan. 'You tried.' zei Xavier met een plagerige toon in zijn stem en stak zijn middelvinger op. 'You can just kiss my ass, Burned.' Drake wilde hem eerst aanvliegen, maar net toen hij iets wilde uitvoeren om Xavier terug te pakken, kwam meneer 'ik weet alles beter' tussenbeide. Daarom keek hij Savador giftig aan. Hij wist af van de rivaliteit tussen de twee jongens, kon het niet uitstaan dat zijn wraak n moest worden uitgesteld. Hij luisterde naar de uitleg van Savador, Drake luisterde, maar maakte een duidelijk gapend gebaar naar de man. Nu was het de beurt van Savador om een trap neer te zetten, wat hij zo te zien met plezier dded. Al zag Drake ook dat hij wat pijn leek te hebben. Een valse glans gleed over de ogen van de jongen, wie weet waar hij dat nog voor kon gebruiken. Hij had al eens eerder onbewust Savador beledigd over zijn rug, dat was nog leuker toen Drake het zelf in de gaten kreeg. Nu gingen de vallen af, grote klappen waren te horen. Tot zijn verbazing merkte Drake opeens dat het boven zijn hoofd was gebeurd en dat er een tak naar beneden viel. Drake kon er nog net een soort vuurtentakel op af sturen, die de tak pakte en wegsmeet, in de richting van Savador. De blik van 'oops', sierend op Saf zijn gezicht, glunderde nu ook op die van Drake.
Ze moesten van de man in een rij gaan staan, Drake zijn ogen versmalde. In een rij? Het voelde net alsof hij in het leger was, moest gehoorzamen aan een smerige sok. De jongen kuchte geïrriteerd, maar besloot ook maar te gehoorzamen, om niet meer problemen te geven. Hij keek ook Xaf een moment aan, pure haat vloeide tussen de twee jongens. Hij zou hem nog wel terug pakken.

Ugh, flutpost sorry >.<''

Hij had de rest net de rug toegekeerd na zijn korte en vrij onschuldige demonstratie, nog uit de hoogte en met een smalende glimlach op zijn gelaat. Het was immers een vertoning geweest, puur om ze iets bij te brengen door middel van een voorbeeld - en ach, daar hoorden de consequenties ook bij. Zagen ze ook eens wat er kon gebeuren wanneer het mis ging. Als blikken konden doden was hij er slechter van af gekomen, maar dat was helaas voor Máraz alles behalve het geval. Hij zette zijn mededeling aan haar voort door haar kwade blik straal te negeren en zijn groep voor te gaan, dieper het woud in. Natuurlijk werden zijn goedhartige bedoelingen weer door het slijk gehaald. En natuurlijk had hij het kunnen verwachten, vooral van zo'n ontzield schlemiel als Burned. Zijn reflex zond hem signalen uit door zijn lichaam waardoor hij zich razendsnel om had weten te draaien als de slang die hij was, voor hij een klap van de tak ontving met de impact van een aanrijdende bus. In hetzelfde moment stootte hij in een schuine beweging een arm naar beneden die zich omsluierde in zwarte, gretig likkende vlammen - een combinatie van vuur en duistere magie. Zijn goudgele ogen hadden zich verwijd en zijn plotseling vervaarlijk versmalde pupillen staarden Drake in een mengeling van dreiging en afgunst aan, langs de kleine zwartpaarse vlammetjes die nog in de lucht nadansten voor ze in het niets oplosten. Achter hem kwamen de twee stukken van de tak met doffe klappen op de bosgrond neer die hij in zijn snelle handeling dwars door midden had gesneden, zodat ze langs zijn hoofd suisden. De zwarte magie teerde en vrat aan het hout, dat al snel zwart kleurde en wegrotte, alsof er zich duizenden krioelende beestjes tegoed aan deden. Het was een geluk geweest dat hij het nog net op tijd in zijn ooghoeken had kunnen zien, anders was hij nog verder van huis geweest met zijn broze rug.
Zijn hand greep hem als een klauw bij zijn kraag toen de jongen hem voorbijging, zijn andere al gebald en opgeheven. 'I'll take your guts -!' Met een woedend gegrauw stond hij op het punt om zijn toorn op het brutale nest los te laten, maar hij zette zich niet over de drempel heen om zijn actie door te zetten toen zijn opgeheven vuist stokte in de lucht. Zijn uit razernij verwrongen gezicht ontspande zich, het wit trok weg uit zijn knokkels en zijn mondhoeken krulden zich om tot een klein, al dan niet toornig glimlachje.
Dayé. Hij was zijn aanwezigheid nog niet vergeten - onder ogen van leerlingen was het geen probleem, maar in het bijzijn van collega's of ondergeschikten was het voor hem beter om zich wat in te houden. En Moyra: het zou jammer zijn als het meisje al zo gauw zijn ware kant te zien kreeg, de man die ze aanschouwde als die lieve meneer Savador.
'-Take GOOD care of you,' herstelde hij zich met mierzoete woorden waar de spot vanaf droop. Met de ruwe bewegingen alsof hij een hardnekkige vlek probeerde weg te schrobben, besloot hij zijn nijd op hem uit te palmen door hem onopvallend pijnlijk in zijn wang te knijpen. Ooit, als hij na een lange schooldag alleen door de gangen slofte, op weg naar zijn etage, dán zou hij hem te grazen nemen. Hij zou hem in zijn schaduwen laten bedolven en verdrinken wanneer hij het minst verwachtte. Misschien liet hij hem vergiftigen door zijn cobra, smoren in de greep van één van zijn boa constrictors, vergiftigen, smoren en vergiftigen in een oneindige combinatie van gekmakend leed tot hij jankend op zijn knietjes van hem wegkroop. Maar niet nu. Niet vandaag.

Met een achteloze zwiep van zijn mantel die hij achter zijn benen sloeg (en bijna in Drake's gezicht), draaide de man zich om en beende voor zijn klas vooruit, waar boomtoppen de hemel aan leken te raken en een dicht groen dak hoog boven de grond vormden. Zijn blik flitste berekenend rond terwijl hij de groep voor ging. De spreuk eiste veel inspanning en zoog zeker veel kracht weg, en wellicht kon het zelfs zo zijn dat hij voor sommige de lat te hoog had gelegd. Maar al waren ze van hun energie ontnomen en stortten ze neer: je leerde het meest bij de hardste klappen. Uiteraard zouden een paar specifieke personen in deze les verlof krijgen als het echt niet meer ging, wel zo eerlijk.
De bomen werden hoger en robuuster, en een paar meter verder stroomde een beekje die uitliep in een klein meer, waar een waterval over een vrij hoge richel bulderde.
'Goed,' zei hij meer in zichzelf dan tegen iemand in het bijzonder. Savador kwam tot stilstand bij een treurwilg en richtte zich tot zijn klas. 'Ik laat jullie hier verder oefenen, en onthoud: twee Traps tegelijkertijd. Maak gebruik van de omgeving, maak gebruik van de plaatsen waar je je Traps legt, maak gebruik van die brokken brein! Meneer Dayé neemt twee van jullie zo meteen mee naar de richel, bovenop de waterval. Mocht je één van de gelukkigen zijn, let dan op waar je je voeten neerzet: het is er smal en niet altijd even stabiel.' Dat gezegd te hebben beende hij op zijn stagiaire af en trok de roodharige niet bepaald vriendelijk naar zich toe, zodat zijn ontblootte puntige tanden vlakbij zijn oor bevonden.
'Burned en Slade,' siste hij de mededeling resoluut in zijn oor. 'Zijn nu goed op dreef, kunnen dat best aan. Ik blijf hier bij de beek om oog te houden op Máraz en Kasane, vanaf hier heb ik ook zicht op jullie wanneer jullie boven zijn. Hier links en dan bij de eerste bramenstruik rechts, daar zie je een pad dat naar de waterval leidt. En zet er een beetje vaart achter, van Valnor. Je wilt toch niet dat je karige loonstrookje voor deze maand in mijn vlammen opgaat, wel dan?'
Hij liet hem ook weer met een ruk los om hem aan zijn werk te laten zetten.  

Wist hij dat hij meteen hele verantwoordelijkheden op de schouders van zijn stagiaires legde? Ja. Maar kon het hem iets schelen? Niet bepaald. Als er iets met één van de twee gebeurde - of beide - had hij zijn woordje klaar. De plaatselijke kranten zouden er vol van staan. Er zouden nieuwsberichten en interviews komen. Twee leerlingen omgekomen op beroemde magische school, dodenval in afgrond.
Savador J.D. Sathandiai, 37, Hoofdmeester en leraar: 'Meneer van Valnor zou de verantwoordelijkheid over de twee op zich nemen. Ik heb hem nog zo op het hart gedrukt ze niet te hoog de bergen mee in te nemen. Mijn leerlingen krijgen om cruciale redenen en uit mijn voorzorg Survivalles op school, maar het zijn nog steeds.. ziet u, het zijn nog steeds... nog steeds - leerlingen' - kleine pauze, de interviewer laat haar microfoon zakken wanneer de arme man zijn ogen afdekt en genoodzaakt is een moment voor zichzelf te nemen - 'Ik ben bang dat mijn vertrouwen in mijn stagiaire te groot was en zijn vermogen te zwak'. En dan zou Dayé in beeld komen, aan beide armen vastgenomen door agenten die hem met een afschermende doek over het hoofd wegloodsten van de pers en een woedende menigte - want uiteraard zou de jongeman meewerken in dat proces, na zijn bedreigingen en klemzettingen met wat hij van plan is als hij dit niet deed. Hij zou niet anders kunnen! Behalve dat vond hij het misschien ook wel gewoon vermakelijk om hem meteen het zwaarste werk op te leggen door te moeten dealen met twee jongens die elkaar absoluut niet aanstonden. En bovenal vond hij het interessant tot waartoe de rivaliteit leidde. Hij had de groepjes kunnen wisselen, maar had het niet gedaan. Extra uitdaging, was dat ook niet waar de jeugd altijd om zeurde?
Met een voldane glimlach wendde hij zich van zijn stagiaire en de twee jongens af, richting de beek gekeerd. Al om al school er toch iets van een gentleman in hem, wat ook de enige reden was waarom hij de twee meisjes - ja, zelfs Máraz - veilig beneden liet oefenen. Op veilige afstand weliswaar, hij piekerde er niet over om te dicht bij het water te komen.