Alles irriteerde hem. Alles leek opeens zoveel luider en vervelender en erger dan het was. De eerste irritatie-factor was natuurlijk vuurvliegje, daar was geen twijfel aan mogelijk, maar andere irritatiefactoren waren ook onder andere Dayé – wie eigenlijk helemaal niets had gedaan, voor Xavier was zijn aanwezigheid echter genoeg, het feit dat zijn hoofdpijn absoluut niet aan het wegebben was en alleen maar erger was geworden door zijn energietekort, zijn energietekort was ook een irritatiefactor en zo kon Xavier nog een tiental dingen noemen. Hij kon dus mooi zeggen dat hij alles haatte op het moment, want dat deed hij. En die voldoening die hij had gevoeld door Drake’s verontwaardigde gezicht te zien na het uitschakelen van zijn traps voegde stiekem niet veel toe aan zijn humeur. Hoewel het hilarisch was om te zien hoe Drake bij zijn kraag werd gegrepen door een woeste Savador, zijn magie al pulserend om hem heen. Hij hoorde Savador vol ingehouden moordlust zijn eerst wat lugubere zin aanpassen naar iets met een mierzoete toon eronder, maar Xavier hoorde de spot duidelijk.  Jammer, hij had nog een leuke voorstelling kunnen zien daar. Hij grinnikte even zacht en keek Drake wat geamuseerd aan.

Hij liep een paar meter achter de rest aan, zijn handen in zijn zakken en zijn blik net een donderwolk. Het was duidelijk dat hij niet al te vrolijk was en ook niet meer zo fit. Hij liet het niet zo zien, het was slechts te merken aan de licht slepende stappen, maar in de tussentijd stond het koude zweet hem op zijn rug en wist hij dat hij eigenlijk niet meer verder moest. Eigen schuld, dikke bult, Xav. dacht hij even terwijl hij over een boomstronk stapte en een vermoeide zucht liet. Dit was toch volkomen zijn eigen schuld. Hij had zijn energie gewoon beter moeten gebruiken, het meer moeten verdelen en niet zoveel kracht geven. Hij had prima kleinere mijnen kunnen maken, maar nee, hij wou zo nodig Drake tegen de grond werpen met een grote explosie, hij wou zich zo nodig weer bewijzen. Pas achteraf besefte hij zich hoe idioot hij eigenlijk bezig was geweest, maar het was nu niet meer terug te draaien.

Xavier stopte tegenover de Savador toen de man halt hield bij een treurwilg. Ze moesten nu twee traps tegelijkertijd plaatsen en op originele manieren, dus in bomen of rotsen of dergelijke. Daarom was de omgeving ook anders, rotsachtiger en met veel meer attributen om mee te werken. Xavier’s ogen gingen al rond, denkend aan een tactiek om het zo lastig mogelijk te maken voor Drake, tot Dayé hem en Drake riep. Oh jippie, ze gingen bij de waterval. Zou hij Drake per ongeluk van de waterval af mogen knallen? Mogelijk verdrinken met zijn eigen handen? Nee? Nee, waarschijnlijk zou die DayEEEE hem wel stoppen en hem vervolgens zelf verdrinken. Savador zou niets doen, vermoedde hij zo. Savador zou Drake waarschijnlijk maar al te graag zien verzuipen.
Xavier volgde de twee vuurvliegjes – ja, Dayé was ook een vuurvlieg, eentje die hij ook graag plat wou meppen als een vlieg door een vliegenmepper – en liep over het oneven pad. Zijn voeten plantten zich stevig in de grond tijdens het pad naar boven en hij moest af en toe even flink steil omhoog, maar dat ging verder prima. Boswandelingen waren precies zo, dus hij had er geen moeite mee. Het was meer dat hij hoopte dat zijn evenwicht hem niet in de steek zou laten, want ja, hij was nog steeds doodop. Godverdomme.

Eenmaal boven kwamen ze aan bij de richel bovenop het stromende water.  Zonder verder op de twee te letten, observeerde hij stilletjes het gebied en keerde zich even kort naar Dayé toen hij ze waarschuwde, dat ze elkaar niet moesten opblazen. ’Wel, excuseer me als ik alsnog een been eraf knal.’ mompelde hij ietwat zuur en ging ergens staan (ik kan me even de omgeving niet inbeelden, een richel bovenop een waterval?). Hij trok een wenkbrauw op toen Dayé hem een por tegen zijn borst gaf en zuchtte toen diep. Goed, daar ging ie dan. Geweldig.
Xavier sloot zijn ogen en probeerde deze keer een kleine trap te zetten, eentje die nog wel wát impact zou hebben maar verder niet al te veel energie zou kosten. Hij ademde diep in en uit en hief zijn hand even, zijn palm gericht op de grond. De magie borrelde in zijn borst en zakte af naar zijn voeten, waarna hij het door de grond forceerde. Een lijn van vuur boorde zich door de grond en ergens in een rots – niet een behoorlijk gevaarlijke plek - plantte hij vervolgens de trap. De volgende trap ging in een laaghangende tak, eentje die ongeveer boven Drake zou hangen als hij een paar meter naar voren zou lopen. Of nou ja, dat was de bedoeling. De trap ging af voordat hij het wou, waardoor de tak met een knal knapte en met de waterval mee ging.
’Fuck,’ schold Xavier, licht hijgend door de inspanning. Hij beet even op zijn onderlip en ondanks dat hij weinig energie had gebruikt, voelde hij dat het een zware invloed op hem had. Hij werd er niet goed van, hij voelde dat hij zometeen nog buiten westen zou gaan. Shit, shit, shit, moest hij nu gaan toegeven dat hij het niet meer kon? Dat hij uitgeput was en dat hij moest stoppen omdat hij te incapabel was om dit te doen?
Dat. Nooit. Xavier zuchtte even trillerig en concentreerde zich weer op het zetten van een trap. Hij sloot zijn ogen half en keek door zijn wimpers wat naar de grond, probeerde een goede plaats te bedenken. Uiteindelijk besloot hij de trap in een andere rots te plaatsen, gewoon een willekeurig ding. Het maakte niet uit, hij kon Drake waarschijnlijk toch niet opblazen.
Na het zetten van die laatste trap zakte Xavier gewoon door zijn knieën en raakten zijn knieën de grond. Zijn handen gingen vlug op de grond, zodat hij niet compleet ineen zou zakken en zo zat hij daar dan, op zijn knieën, handen voor hem, en hijgend van de inspanning, het zweet glinsterend langs zijn nek en zijn gezicht abnormaal wit. Nee, dit ging echt niet meer. Hij moest nu echt stoppen, anders zou hij zo de waterval af donderen.
’I can’t… Anymore…’

A/N: Yeah uh, dit doe ik even omdat het niet zo realistisch was dat Xavier het gelijk goed deed - Daar lette ik echt helemaal niet op, want fun stuff gebeurde en toen vergat ik het realisme. Dus dit is compensatie en nu mag hij lekker vermoeid zijn.

Drake keek toe hoe de grote tak op Savador af raasde, hem raakte, maar ook door elkaar werd gekliefd door de magie van de man. Elke splinter vloog in het rond, als in slomotion zag je het gebeuren. Drake vloekte, het had niet veel uitgehaald en Drake had hem erg graag tegen de vlakte zien gaan. Het boeide hem niet wat de rest van de school ervan zou denken. Een slechte reputatie had hij toch al. Zijn ogen keken hatelijk in die van Savador, de 'oops' van beide figuren van de schijn, dat het zogenaamd een ongelukje was, was bijna komisch om te zien. ze moesten verder lopen, wat Drake deed, maar in deze weg werd hij bij zijn kraag gegrepen. Hij voelde de lange hand van Savador in zijn nek, dun maar erg krachtig en Drake kreeg er zwaar de rillingen van.  'I'll take your guts -!' Drake was niet erg verrast door zo'n opmerking, walgde sowiezo al van het feit dat de man nu zo dicht op hem stond. Hij kon zijn scherpe geur ruiken en haalde zijn neus op alsof hij afval rook. Drake had er een hekel aan als volwassen mannen aan hem zaten, vooral als ze hem pijn wilde doen. Hij had een hekel aan Savador en vooral nu, hij kon de man wel villen. ''Laat me los, viezerik. Houd je gore handen thuis!'' Drake keek kwaad naar de man, wat eigenlijk ook zijn mentor was. Wie had hem ookalweer daarbij ingedeeld?! Hij zag hoe de man zijn vuist had opgeheven. De haat, de walging van Savador, zo sterk in de gele ogen. Zou de man hem echt voor zijn bek rammen? Echt? Drake probeerde weg te komen, dit was geen situatie die hem beviel. Het deed hem teveel denken aan die dagen, die momenten. Drake pakte de hand van Saf vast, boorde zijn nagels in het vlees, tot hij los zou laten. Nu keek hij Savador weer in de ogen, hij leek er zelf op. Op dat moment was er in de ogen van Drake iets tezien wat hij nooit aan iemand liet zien, iets wat hij ten uiterste verafschuwde. Angst. Pure angst door herinneringen en schommelingen in zijn leven. Drake was een seconden weer dat kleine jongetje, enkel een boxer aan, vastgeketend met ijzeren kettingen op de betonnen vloer. Angstige betraande kinderogen, omhoog kijkend naar een zwart figuur met valse griezeligheid. Pure angst, maar niet voor Savador zelf, iets wat nog dieper zat dan de man zich zou kunnen voorstellen.

De seconde was miniem, maar gelukkig wist Drake zich dus weer te herpakken. De haat, razernij kwam ervoor terug. Het gehele gelaat van Drake sprak, hij haatte de man, anders dan Xavier. Hij zou Savador daadwerkelijk neerhalen als hij daar ooit de mogelijkheid toe zou krijgen, iets wat nooit en te nimmer zou gebeuren. Net toen hij dacht dat Savador zijn vuist naar beneden zou slaan, zag hij een verandering in de man. Weer zo'n eng snelle humeur switch van de duistere magican. Hij hoorde Dayé roepen, realiseerde zich dat er meerdere mensen om hen heen stonden en dat deed Savador ook. Daarom gleed er opeens een nep vriendelijke houding over de engerd. Hij werd intoom gehouden door zijn rol als 'goede hoofdmeester'. Op het moment dat Drake zich dat realiseerde, bracht hij evengoed zijn hand naar beneden. Savador kneep als een soort omaatje in zijn wang, al deed het wel pijn. De pijn maakte Drake niet uit, die was hij gewend. Want op Drake zijn gezicht stond nu een grote grijns, je kon zien dat hij genoot van het feit dat Savador niet zijn gang had kunnen gaan. Bijna zou Drake 'lekker puh' kunnen zeggen. '-Take GOOD care of you,' ''Oh, I will Saffie.'' Triomfantelijke ogen en een kleine grinnik tegenover zijn mentor. Wat was dit een fantastisch tafereel, een hond die werd gemuilkorfd. Een tijger die werd verdoofd, de schijn opnieuw over het gelaat van de ó zo keurige man. Uiteindelijk liet Savador hem los, finally. Zijn mentor draaide zich om met vaart, zodat de mantel in Drake's gezicht geworpen werd. Drake mompelde wat onverstaanbare vervloekingen naar de man en rolde arrogant met zijn ogen. ''Hmh.'' dat arrogante toontje eronder. Drake negeerde ballerina, wierp hem enkel een rotblik toe. Dayé kwam naar hem toe, ze hoefde niet veel te zeggen, want eigenlijk was met de simpele blik al genoeg gezegd. Zijn vlammende ogen zagen de mantel en het zwarte haar voor hem uitgaan, wat zou hij die graag in rook op zien gaan zeg. Hij balde zijn vuist even en liep achter de rest aan.

Even later stonden ze samen onder de wilg, Drake luisterde met zijn armen over elkaar geslagen, vastbesloten de man niet aan te kijken. Een heel verhaal wat Drake eigenlijk weinig meer boeide. Opeens hoorde hij zijn naam en die van Xavier, waarna hij naar de waterval keek. Als je daar van af flikkerde was het al snel gedaan. Daarbij was Drake moe, gesloopt en wilde al niet meer aan deze les mee doen. ''Yeah, get us killed. That's a marvelous plan Safke.'' sprak Drake vol spot. Maar hij deed wat er van hem werd gevraagd, negeerde het antwoord dat misschien zou komen en liep achter Dayé aan. Er was tenminste nog iemand hier die hij mocht de meisjes waren niet meer in beeld. Waarom? Drake had nu een rothumeur, een pesthumeur door die rotzak. Zijn gezicht stond duister, hij stopte zijn handen in zijn zakken. Met gebogen hoofd, kijken door zijn zwarte lokken, volgde hij het robuuste pad dat Dayé bewandelde. Uiteindelijk waren ze dus boven en Drake vond het hier maar niks.
Hij keek naar beneden, het water, geen goede combinaties voor hem dit. Hij was moe, had geen zin meer, wilde niet meer, walgde van de jongen die tegenover hem stond. Hij wilde hier gewoon weg, nu weg. Daarom lette Drake niet op waar Xav de traps plaatste, waar ze vandaan zouden komen. Dayé sprak over voorzichtig doen en Xav gooide daar natuurlijk een weerwoord tegenover, zoals altijd. Drake rolde alleen even met zijn ogen. Zijn lichaam was zwaar, zijn wonden deden pijn en zijn hoofd bonkte. Ze waren allebei moe. Hij had niet gezien waar Xav op had geconcentreerd, wat hij deed of wilde. Drake zette een stap en keek rond, sloot toen zijn ogen. Met zijn handen tegen elkaar zocht hij nu met zijn magie naar de traps, maar kon ze niet vinden. Hij moest op minder waarschijnlijke plekken zoeken. Denk na Drake, denk na.. als hij dat dan nog kon, zijn hele lichaam voelde zwak. Hij wreef over zijn hoofd, tot er opeens een knal boven hem af ging. Opnieuw kwam er een tak naar beneden. Wat hadden ze vandaag met takken naar beneden gooien?!! jeez, Drake wilde wegduiken maar zijn reactie vermogen was slecht. De tak viel op hem, maar hij kon gelukkig nog optijd weg springen voordat hij in de waterval werd meegesleurd. Hij schreeuwde, pijn die in zijn lichaam zat, de kater van de nacht ervoor, de vele aanvallen en alle rotdingen van vandaag. Drake lag op de grond en beet zijn kaken op elkaar.

Door de klap van Drake werd de andere trap nu ook geactiveerd, flinters steen regende over de jongens heen. Drake kneep zijn handen in elkaar. Met veel moeite stond Drake nu op, probeerde zijn rug te te rechten, maar het stelde niks voor. Bloed droop langs het hoofd van Drake. Stenen hadden zijn hoofd geraakt en geschampt, er sneetjes in gebracht. Hij steunde op zijn knie, keek naar Xav. Alleen de jongen ging juist de andere kant op. Drake keek naar het witte haar, vies en bezweet viel het voor de groene ogen. Drake slikte, hief zijn hand hief hij omhoog. Hij wilde een trap zetten, haalde kracht uit zichzelf omhoog. Hij hief zijn kin omhoog en snoof diep, rustig en voelde beetje bij beetje wat terug komen. Drake keek naar Xavier. Die jongens zouden elkaar nog eens ombrengen, als je niet uitkeek zouden ze elkaar nog vermoorden, wie weet legt de een de ander wel om. Dingen die over Xavier en Drake werden gezegd. Dingen die ze terecht zeiden, alleen Drake keek nu naar het zwakke hompje lichaam van de jongen. Hoe vaak had hij er niet zelf zo bij gelegen? Vaak genoeg. Drake haalde zijn hand langs de bebloedde lip waar hij in had gebeten, keek naar Dayé. Dayé was een goede vriend van hem, Drake vertrouwde de jongen en zou het sowiezo niet gunnen dat hij zag hoe iemand werd vermoord. Want dat was het geval. Als Drake nog een effectieve trap zou zetten zou het afgelopen zijn met ballerina. Drake slikte en nam een diepe zucht. ''We are done Xaf. It was a great battle again, but we are both out of energie. I would never kill you.'' Drake keek naar de lucht, hij zag door de bomen dat het avond was geworden en hij wilde zijn bed in kruipen. Daarom keek hij Dayé aan met een zachte glimlach, het was klaar, hij hoefde even niet meer te vechten. Hij wist niet wat Savador nog van hem wilde, maar dat was ook het laatste wat hem boeide. Drake liep hinkend naar Xavier toe, wilde vragen of hij hulp nodig had. Alleen hij wist het antwoord al, van Drake zou deze jongen nooit hulp aan nemen. Drake keek daarom Dayé aan, ze zouden samen Xav kunnen dragen wanneer dat misschien nodig was.

Geweldig… Nu zat hij dus hier, mooi open en bloot voor degenen die even goed wilden lachen. Want ja, wie zou er nu niet lachen om zijn staat? Uitgeput, moe genoeg om door zijn benen te zakken en te hijgen alsof hij een marathon had gerend. Dit was toch werkelijk waar te hilarisch? Menig mens zou hier om lachen, toch? Dat iemand als Xavier in zo’n zwakke staat verkeerde.
Gruwelijk. Dit was iets wat hij dagelijks probeerde te voorkomen: een zwakke vertoning, iets negatiefs wat andere mensen materiaal gaf om over te lachen, een verkeerde houding, alles. Hij leek er vrij weinig om te geven, maar oh, hij haatte het. Het liet hem weer terug gaan naar bepaalde plaatsen, plaatsen waar hij niet wilde zijn. Plaatsen met nog meer lachende mensen, denigrerende woorden die naar zijn hoofd werden gegooid die hem verder vernederden. Hij gruwelde al bij het denken aan die dingen, het feit dat ze zich steeds weer konden herhalen. In zijn hoofd was het gewoon een loop die niet eindigde.

Xavier hief zijn hoofd licht en keek Drake hatelijk aan, verwachtend dat de jongen hem van de waterval zou stoten, hem uit zou lachen, wat dan ook. Het was een te ideale situatie voor die slapjanus om hem mooi te vernederen, al zou het uiteindelijk maar een opmerking zijn. Maakte niet uit, Drake kon mooi met hem sollen en niets wat Xavier daar nog aan kon doen – Behalve hem van de waterval werpen, maar die optie was er eigenlijk ook niet sinds hij hier als een idioot op zijn knieën zat te hijgen.
Zijn blik zei letterlijk ‘’Durf het en—‘’ toen hij naar Drake keek, maar daarna draaide hij zijn bosgroene ogen weer weg. Hij had hem tenminste wat schade gedaan aan zijn hoofd, de rest van de schade deed hij wel een andere keer. Als hij dan nog leefde, sinds Drake weer zijn hand hief en van plan was om een trap te plaatsen. Ja joh, knal me maar van de waterval af, geen probleem. Klus geklaard, toch? Uiteraard was het niet alsof hij zomaar van die waterval af gegooid wilde worden, maar er was weinig wat hij kon doen – behalve zelf springen of nog een laatste magische stoot geven, zodat Drake er wellicht vanaf zou donderen. Of nou ja, hij kon het gebruiken om zichzelf te redden. Hij wist niet welke hij liever had. Maar nee, hij wilde niet – ik herhaal, niet - door die schoft van een vuurvlieg van kant gemaakt worden.

Uiteindelijk liet Drake zijn hand zakken, onder al de waarschuwingen van Dayé. Xavier keek ietwat argwanend op, één wenkbrauw opgetrokken en zijn ogen wat samengeknepen. ’What the fuck are you doing?’ bracht hij half-grommend uit terwijl hij overeind probeerde te komen. Hij voelde Dayé hand op zijn schouder, welke hij furieus van zich af schudde, alsof hij één of andere bacterie was. ''We are done, Xav. It was a great battle again, but we are both out of energy. I would never kill you.'' zei Drake, waar Xavier even verbeten om grijnsde, ondanks de vermoeidheid die op zijn schouders drukte.
’Don’t get too ahead of yourself, insolent bastard. You’re too much of a wuss to actually kill me.’ siste hij venijnig met een gevaarlijke schittering in zijn ogen.
Net toen hij op wilde staan, ging er een vuurpijl af. Hij keek even naar beneden, waarschijnlijk wilde Savador ze weer terug beneden hebben. Voor hij echter kon protesteren, trok Dayé hem op zijn benen wat niet erg moeilijk was sinds hij zo licht als een veertje was. Hij trok zijn armen pissig los. ’Ik kan zelf wel lopen.’ snauwde hij niet al te aardig. Hij nam verder geen hulp van Dayé of Drake aan en begon zelf naar beneden te lopen. Met grootse moeite wist hij zijn stappen voorzichtig te zetten, langzaam en zo stabiel hij kon. Hij rechtte zijn rug, duwde zijn schouders wat naar achteren zodat hij weer zijn sterke houding had. Hij was misselijk, moe, afgepeigerd en zijn huid was bijna net zo wit als zijn haar, maar hij weigerde hulp van die twee aan te nemen. Hij hoefde geen hulp, van helemaal niemand. Hij redde zijn eigen hachje wel.

Eenmaal beneden zonderde hij zich opnieuw weer af, leunde met zijn armen over elkaar geslagen tegen een boom en wachtte tot Savador zou afronden. Hij luisterde maar half naar zijn woorden, want de andere helft was lichtelijk afwezig en slaperig door vermoeidheid. Savador’s woorden gingen bij hem het ene oor in en het andere oor weer uit. Hij hoorde iets over huiswerk, maar hij kon het niet helemaal volgen - niet dat hij het überhaupt ging maken of lezen. Hij had sowieso eigenlijk helemaal geen behoefte aan vuur-magie lessen. Het was meer dat hij wilde weten wat voor een truukjes de vuurvliegen hadden, sowieso wilde hij dat van elke magievorm weten. Know your enemies best. was het principe daarbij.
Xavier zuchtte opgelucht toen Savador zei dat ze weg mochten. Hij ging recht staan en liep op zijn eigen tempo weg van de groep, niet met de behoefte om ze nog verder te spreken. Het enige wat hij nu nog wilde zien, was zijn bed.

A/N: BAM, I FINISHED A TOPIC.