Ze haalde diep adem terwijl haar hand haar blonde slierten haar uit haar gezicht veegde. Een diepe zucht verliet haar lippen terwijl haar ogen over de boeken gleden die om haar heen lagen. De stapels boeken die nog achter haar lagen vingen haar blik, en weer veroorzaakte haar ademhaling een zucht. Waar was ze aan begonnen? Ze was naar de bibliotheek gerend voor woudmagie boeken, maar was op een heel schap luchtmagie gebotst. Haar plan had weer een andere vorm aangenomen toen ze de bieb had geplunderd voor de luchtboeken die nu voor het grootste deel van de verzameling in de bieb om haar heen lagen. Weer galmde de zelfde zin door haar hoofd; Waar was ze aan begonnen? Er stonden meesterlijke dingen in sommige boeken. Dingen waar ze alleen maar van kon dromen. Ze had, naast technieken, ook boeken meegenomen over de geschiedenis en andere dingen over luchtmagie. Ze had nooit geweten dat je met luch zoveel kon berijken, dat je zoveel kon doen. Ze had haar kunsten voor luchtmagie altijd een beetje vervloekt, aangezien dingen zoals woudmagie haar veel intresanter en nuttiger leken. Lucht kon je niet eens zien! Laat staan dingen die je er mee kon doen. Haar ogen gleden over de regels van het boek dat op haar schoot lag, haar geest nam de tekst niet eens meer in zich op. Ze knipperde met haar ogen, en besefte dat ze niet eens wist wat voor boek ze op haar schoot had, laatstaan waar die over ging. Ze sloeg het boek dicht, en zag op de kaft dat het een boek met de titel; 'De geschiedenis van het luchtruim' was. Haar hand ging liefkozend over de kaft, dit boek zou ze bij zich houden. Ze tilde het zware boek op en legde het apart naast haar tas. Haar hand gleed over de kaften van de boeken waarin verschillende technieken stonden. Ze waren alles behalve saai, was ze achter gekomen. Maar de meeste boeken zou ze nooit kunnen beheersen, tenminste voorlopig niet. Daar zat zo'n geschiedenis achter, ontzettend veel oefening en beheersing van je lichaam en geest. Dat kon ze nog niet, dat wist ze gewoon. Toch waren er sommige technieken die ze wilde gaan oefenen. Ze pakte een boek, en een glimlach kwam op haar gezicht toen ze merkte welke ze had gepakt. Dit was toch haar lievelings boek. Hier stonden niet alleen technieken in, maar ook hoe je op het punt kon komen met bepaalde oefeningen voor lichaam en geest om die bepaalde techniek te kunnen beheersen. Ze greep een ander boek en gooide die ook op het bewaar stapeltje naast het boek met de technieken die ze ook erbij deed. Ze liet zich met een zucht tegen de paal in de kamer zakken en keek naar de overige stapels. Eigenlijk wilde ze door gaan, maar ze moest even wat afleiding hebben. Haar ogen gleden door het vertrek, de ruime kamer die leeg was. Ze pakte met een lichte druk op haarzelf het volgende boek en bekeek de kaft. Ze pakte de oortjes van haar muziek en deed hem aan. Langzaam sloeg ze het boek open en keek ze naar de eerste pagina. Ze glimlachte toen ze de geïllustreerde pagina zag. Het was een prachtig plaatje van een jonge vrouw in een fantastische houding, omringt door magische dingen. Haar ogen glinsterde bij de gedachte dat zij misschien zo iets zou behalen. Ze hoorde niet eens de voetstappen en de deur die zachtjes opging. Haar aandacht werd getrokken door de wonderlijke vrouw waarmee ze zichzelf vergeleek.

Grrr, je weet of je wel of niet mag antwoorden ^^. Enge, engee, engeeee saaf, whoehoee

Met stevige passen liep Savador de trappen op naar de volgende etage. De Air Magicans etage bevond zich, zoals wel logisch was met luchtmagie, op de allerhoogste verdieping van het schoolgebouw. Daarmee zou deze etage om af te zoeken ook de laatste zijn. Hij was namelijk zijn slang kwijt en had al hele uren op de verscheidende etages lopen zoeken. Saethion was erop uit gegaan om te jagen, maar had zich sindsdien al drie dagen niet meer laten zien. En laat die slang nu net de enige zijn waar hij zonder blikken of blozen zijn gevoelens tegen kon uiten of zijn problemen mee kon delen. Nu was de etage voor luchtmagiërs aan de beurt, en Savador hoopte daarmee dat het ook de allerlaatste zoekplaats zou zijn. Toen hij eenmaal binnenkwam in het gedeelte dat direct ook de woonkamer was, struikelde hij bijna over een stapel boeken die er op de grond lagen. Vloekend deed hij de deur achter zich dicht, waarna zijn blik viel op de veroorzaker ervan. In het midden van de kamer zat dat naïeve kind dat hij wat bij had proberen te leren bij de ruïnes. Hij had haar dossier eens doorgenomen en was achter het feit gekomen dat haar naam Ephony was. Behalve alleen in de buurt van de deur, was ook de rest van de kamer bezaaid met tientallen boeken. Stapels boeken voor haar, achter haar, om haar heen. Het leek wel alsof ze de halve bibliotheek leeggeroofd had. Waar was dat kind nu weer mee bezig? Misschien was ze van plan zich tot in het zweet te werken in de hoop haar magie wat te verbeteren zodat ze hem terug kon pakken voor wat hij haar laatst nog had aangedaan bij de ruïnes. In gedachten lachte hij zich krom om dat idee. Zij zeker? Dat klierige kind dat als een bang musje zich door anderen moest laten beschermen? Zijn gouden ogen gleden over de verzameling aan boeken en het viel hem op dat ze allemaal over hetzelfde onderwerp gingen. Namelijk de luchtmagie. Puffoonaren, altijd nieuwsgierig als de pest. 'Jij hebt toevallig ook niet mijn slang gezien?' verbrak Savador de stilte met zijn norse stem. Afwachtend bleef hij naar Ephony kijken. Geen reactie. Bij Medusa, moest hij haar nu ook nog een tweede keer straffen omdat ze niet luisterde? Met forse passen liep hij op haar af, schoof het boek waarin ze keek aan de kant met zijn schoen en rukte de oortjes uit haar oren. 'Ik vroeg jou iets!' siste hij nijdig terwijl hij door zijn knieën ging zodat ze haar hoofd niet helemaal in haar nek hoefde te leggen als ze naar hem opkeek. 'Heb jij mijn slang gezien?' herhaalde hij zijn vraag nu op een kille toon. Daarnet had het nog nors geklonken, nu klonk het alsof hij bereid was haar weer met een ontvlamd zwaard te belagen. Intussen viel Savadors blik op het boek dat Ephony een moment geleden aan het bekijken was. Hij pakte het op om hetzelfde plaatje van de vrouw met magische fenomenen om haar heen te bewonderen als dat Ephony daarnet deed. 'Probeer je tevergeefs iets in die blonde kop van je te stampen?' vroeg hij op een doodserieuze toon, waarna hij zacht een proest onderdrukte. Achteloos wierp hij het boek daarna ergens in een hoek van de kamer. Luchtmagie. Nutteloos. Zijn gouden ogen zochten die van Ephony weer op. 'Krijg ik nog antwoord op mijn vraag?' vroeg Savador weer op diezelfde grimmige toon.

(Hij is niet eng! )

Haar vingers gleden in gedachte gezonken over het plaatje, terwijl ze hem in haar geheuge prente. Terwijl het oude nummer eindigde, starte er een nieuwe. Zachtjes nuriënd staarde ze naar het plaatje en probeerde de verschillende tekens te ontcijferen die langs de illustratie gekrabbeld waren. Als ze misschien eventjes had opgekeken had ze de voeten kunnen zien, had ze schuin achter zich de omgevallen stapel van boeken gezien, had ze geweten dat er iemand was. Maar haar aandacht was niet bij de buitenwereld, was alles behalve daar. Haar aandacht was bij het boek, het boek was het enige wat er op dit moment belangrijk genoeg was. Haar hart sloeg weer een slag over toen plotseling een gedaant voor haar neer zakte en ruw haar muziek ontnomene werd. Haar boek lag niet meer op haar schoot, en ze keek een beetje verdwaasd in de gouden ogen die haar recht aankeken. Met een blik alles behalve aardig, een norse, bijna kwaadaardige blik weerspiegelde de gouden ogen. Een blik die na een paar seconden met een schok tot haar besef kwam. Haar mond hing verdwaasd ietsjes open terwijl ze hem aanstaarde. Haar ogen schoten over zijn gezicht, om vervolgens weer terug te kijken in het goud. Zijn woorden drongen pas later door en spastisch knipperde ze even met haar ogen voordat haar lichaam weer in beweging kwam. Haar gezicht veranderde in een norse, neutrale uitdrukking terwijl ze in het nijdige gezicht bleef kijken. 'Ook een goeie middag,' sprak ze sarcastisch. 'Was die kronkelig, siste hij met een gesplete tong en kroop hij over de vloer?' vroeg ze overdreven aardig en keek hem vrolijk aan. 'Nee, niet gezien,' antwoorde ze hem met een lichte beweging van haar hand. Als die nou wat aardiger was binnen komen zetten had ze hem normaal geantwoord. Ze blikte terug en keek hem daarna licht glimlachend aan. Ze vond dit spelletje wel leuk, hem lichtelijk irriteren. Op de een of andere manier schrikte zijn toon haar niet af. De natuurlijke opstandigheid die alleen opkwam als ze hem zag had hij weer doen oplaaien, en ze vond het wel leuk. Ze keek hem verbaasd na toen hij haar boek pakte. Haar gezicht verandere van gemaakt vrolijk naar nors, en ze keek hem chaggo aan. Ze gaf hem geen antwoord, ze wilde niet reageren op zijn beledigingen. Aangezien het vorige keer ook niet helemaal goed was gegaan. Ze stond op en liep met overdreven passen naar hem toe en liep vlak langs hem heen, terwijl ze hem boos aankeek. Ze boog door haar knieën en pakte voorzichtig het boek op. Ze schikte de bladzijdes weer goed voordat ze hem dichtdeed en zich omdraaide. Met overdreven passen, en Savador negerend legde ze hem op de stapels. 'Wat zou een slang eigenlijk doen op de hoogste verdieping van het kasteel?' vroeg ze nongalant terwijl ze zich soepeltjes omdraaide. Ze keek hem vragend aan, spelend met het moment. Ze kon ook kill en hard tegen hem gaan doen, maar hem irriteren door aardig te blijven was veel leuker. Ze glimlachte naar hem voordat ze weer vlak langs hem heen liep naar een andere stapel, die hij omgegooid had. Met een paar soepele bewegingen van haar handen tilde ze de verschillende boeken op en legde ze weer keurig op de stapel. Ze zette haar handen in haar zij en keek even over de boeken. De rest zou ze later wel opruimen. Ze draaide zich op haar hielen om en liep naar de stoel. Ze ging met een overdreven gebaar op de leuning zitten en keek hem gemaakt vrolijk aan.


[size=9]ö, hij is wel eng. En weer lekker chaggo ^^[/size]

Het deed hem een groot plezier om de verbazing in Ephony's ogen te zien toen ze Savador als in een donderslag opmerkte. Maar het plezier werd hem direct ontnomen toen er het volgende moment een neutrale, haast norse uitdrukking over haar gelaat gleed en ze met woorden tegen hem sprak waar het sarcasme vanaf droop. 'Nee, toevallig was hij harig, gromde hij en schoot hij op vier poten van hot naar her,' wierp hij al net zo sarcastisch tegen op haar antwoord, als je het zo wel kon noemen. Wat een vreselijk kind ook. Dat wist hij al toen bij hun eerste confrontatie bij de ruïnes, nu wist hij het geheel zeker. Hij had niet fout gezeten met zijn zwaar negatieve gedachtes over de leerlingen. Allemaal waren ze hetzelfde, met hetzelfde gebrek aan respect en discipline. De overdreven aardige toon waarop Ephony haar sarcastiche opmerking buiten had gebracht, deed hem even woedend op zijn tong bijten. Waar haalde de jeugd van tegenwoordig toch het lef vandaan? Zelfs ruleren over een school met de harde hand leek nu ook al helemaal niks uit te halen. Hij vroeg zich af hoe ver het nog moest gaan tot ze uiteindelijk wel zouden zwijgen en luisteren en zich als stille, brave leerlingen gedroegen zoals het ideale beeld waar hij nu al een hele tijd naar aan het streven was. Savador staarde nors in Ephony's glimlachende gezicht terug en had zin om die van haar gelaat te slaan. De wereld ging nergens heen met kinderen zoals zij. Ze waren beter af levenloos, maar hij zat ook niet te wachten op de schoolinspectie die hem dan op de hielen zou zitten. Hij rechtte zich weer overeind toen Ephony op hem af kwam gelopen. Het zou hem niets verbazen als ook dit kind losse handjes tegenover het schoolhoofd had. Maar in plaats van dat ze haar vuisten wild in het rond liet meppen, liep ze vlak langs hem heen met een boze blik om haar geliefde boek op te rapen. Hij keek haar nors maar ook wat verbaasd na, iedere beweging volgend met zijn gouden ogen die ze maakte. Het maakte hem langzaam maar zeker kwaad toen ze weer terug kwam gelopen om het boek op één van de stapels te leggen en hem straal negeerde. 'Onwetende luchtmagiërs zoals jij hebben weleens een vogelgedrocht als huisdier. In ieder geval wel iets dat kan vliegen, en laat de vliegende soort nu net de favoriete prooi van mijn slang zijn,' reageerde Savador nors op Ephony's nonchalante woorden. Terwijl hij sprak liep ze weer vlak langs hem heen, waardoor zijn laatste woorden uit ongemakkelijkheid zacht eindigde en verloren gingen in plaats van de eigenlijk bedoelde harde toon. Hij bleef zwijgend toekijken hoe ze een stapel boeken ordende, maar draaide zijn hoofd fronsend weg toen ze daarna in een stoel neerzeeg en hem vrolijk aankeek. Ze verwarde hem helemaal met haar glimlachjes. Dat was hij toch niet echt gewend van leerlingen, behalve van het superkleine aantal dat hem wel mocht. Toen hij even later weer naar Ephony terugkeek, zag hij haar nog glimlachend in haar stoel zitten. 'Zeg het nu maar!' riep Savador gefrustreerd uit. Hij kon er moeilijk tegen als iemand met zijn gedachtes en gevoelens speelde.

(Altijd toch? )

Ze kon het niet laten om vrolijk te grinniken toen ze zijn sarcastische opmerking terug hoorde. Hij was leuk verzonnen, dat moest ze toegeven. Misschien zat er nog een leuke, grappige kant aan dit persoon, als je het een persoon kon noemen. Het was meer de duivel himself, die voor haar stond. Haar toneelstukje nam behoorlijk veel moeite om vol te houden, terwijl ze zijn boze gezicht zag. Grinnikend vroeg ze zich af of hij ter plekke dood neer zou vallen als hij zou lachen, waarschijnlijk wel. 'Ach, wat jammer dat Ené dan hier niet als lokaas is, nietwaar? Dan had u uw slang misschien al gevonden. Hoewel ik denk dat Ené zich niet zo gauw laat foppen door een slang, aangezien ze zelf ook een jachtdier is,' sprak ze, haar ogen in die van hem borend om haar sarcastische woorden kracht bij te zetten. Ze grijnsde lichtjes toen ze merkte dat hij haar niet aankeek, verbaasd dat haar toneelstukje zo'n effect had. Haar benen bungelde losjes langs de stoel, aangezien ze zelf niet zo groot was en de stoel aan de grote kant was. Haar handen lagen naast haar benen op de armleuning, haar rug gebold terwijl ze de kamer doorkeek. Haar ogen vielen op de stapel boeken waarna ze Savador weer aankeek met een overdreven glimlach terwijl ze zijn frustreerde woorden hoord. Ze beet op haar onderlip om niet in een hatelijke lach uit te barsten en bewoog haar benen vrolijk heen en weer. Met een overdreven vragende en onschuldige blik keek ze hem aan, en nam even de tijd voordat ze hem antwoord gaf. 'Ik hoef helemaal niets te zeggen. Ik vraag me alleen af hoe u nu van plan bent om uw slang te vinden. Je kunt geen lokroepje gebruiken ofzo,' zei ze grijnzend, met een duivelse glinstering in haar ogen. Ze zag het al voor zich, hij op de weide met een dode muis in zijn handen en met een gay stem lokgeluidjes maken om zijn slang weer terug te krijgen. Ze grinnikte hierdoor, terwijl ze weg keek. 'Ik hoop maar dat Ené geen grote trek heeft,' sprak ze wat zachter, bedenkelijk en keek met een schuin oog naar Savador. Met een onnatuurlijk briesje werd haar haar met een vrolijke beweging naar achter geblazen, weer terug achter haar schouders. Ze vond het irritant als haar haar de hele tijd in haar gezicht hing, maarja dat kreeg je vaak bij lang haar. Ze schikte de korte mouwtjes van haar t-shirt en nuriede een liedje alsof het leek dat ze alleen in de kamer was. Ze had, na het gevecht bij de ruïnes begrepen dat boos worden op iemand als Savador geen zin had. Meneer met zijn ik-ben-schoolhoofd-en-daarom-superieur-dus-ik-kan-alles-maken houding had door zijn positie meer in te brengen, hoewel dat volgens haar volslagen idioot was. Ze vroeg zich af of het schoolhoofd wist van zijn 'manier' van leerlingen straffen. Haar hand, die zojuist haar mouwtje goed had gedaan gleed over haar arm naar beneden. Haar ogen volgde haar eigen beweging totdat ze bij de kleine brandwond op haar onderarm kwam. Haar gezicht kreeg meteen een wazige uitdrukking, terwijl ze er naar keek. Ze herinnerde zich nog goed de hevige pijn die ze dagen had gevoeld door die wond. Het vuurdraakje van de man die tegenover haar stond hat zich in haar arm geboord, en een behoorlijke wond achtergelaten. Ze durfte toen niet naar de zuster te gaan, bang dat ze nog meer problemen zou krijgen. Ze heeft dagen met een zelf gemaakt verband om haar arm gelopen, het proberen te bedekken voor de buiten wereld door met dit weer in lange mouwen te lopen. Het brandende gevoel had een paar volle dagen volgehouden, waardoor ze soms nachten niet had kunnen slapen. Haar vingers gleden over de het rondje, dat in doorsneden maar zo'n vier centimeter was, en een raar patroontje had aangenomen. Haar ogen waren kil geworden terwijl deze gedachte gang door haar heen ging. Met kille ogen keek ze weer op terwijl ze haar armen terug trok en ze op haar schoot legde. Ze keek hem emotieloos aan, hoewel haar ogen lichtelijk vuur schoten terwijl ze terugblikte in de gouden ogen van de man.

Savador bleef daar maar staan midden in de kamer, tussen de stapels boeken. Zijn blik had hij nog altijd niet op Ephony gericht, maar liet hij zoekend door de kamer gaan in de hoop ergens een paarskleurig puntje van Saethions staart weg te zien schieten. Althans, hij deed alsof hij zocht. Het was eigenlijk meer een excuus om niet naar Ephony's nonchalante houding en blik te hoeven kijken. Maar bovenal om die glimlach op haar gezicht te vermijden die zijn gedachten ontregelde. Dat kind leek er behoorlijk veel plezier in te hebben om hem zo te stangen. Hij kon niet begrijpen waarom. Vooral niet omdat hij haar vlak na aankomst al flink gestrafd had. Ze moest wel lef hebben om hem nu plotseling uit te gaan zitten dagen. Hij beet even geërgerd op het puntje van zijn tong bij het horen van haar woorden en de vergelijkernis tussen zijn Saethion en dat armzalige drakenbeest van haar. 'Vergelijk dat vliegende reptiel niet met mijn slang!' schoot Savador snauwend uit zijn slof, waarna hij tegelijkertijd ook de moed had zijn gouden ogen, die nu vervaarlijk fonkelden, op haar ogen te richten. Zijn bleke gezicht betrok nog meer toen hij de brede glimlach van oor tot oor op Ephony's gezicht opmerkte. Hij schrok even inwendig bij het idee dat dat vulgaire rotkind dit allemaal misschien wel deed om met hem te flirten. Ja, dat kon het zijn. Echt aanvallend waren haar woorden immers niet, er was ook nauwelijks iets van agressie te ontdekken in haar momentele gedrag en meer dan de helft van haar woorden waren sarcastisch, plagend. Maar dan liet ze het wel op een erg overdreven plagende manier blijken, want geen van haar handelingen stond hem tot nu toe aan. 'Stilte!' beval Savador streng terwijl hij zacht met een voet op de grond stampte om zijn woorden kracht bij te zetten. 'Als je denkt niets te hoeven zeggen, dan hou je je smoel dicht en zwijg zoals je behoort te doen!' Een lokroepje, wat belachelijk. Alsof Saethion daar naar zou luisteren terwijl hij zich druk op jacht bevond. Hij staarde Ephony fronsend aan toen ze grinnikend wegkeek en wilde weleens een kijkje in haar gedachten nemen of ze hem daar niet behoorlijk belachelijk zat te maken. Zijn slangachtige pupillen versmalden zich even tot dunne spleetjes toen Ephony sprak over haar draak en hem met een schuin oog aankeek. Savador bracht een zachte lach uit om die opmerking. 'Kind, je hebt geen idee hoe diep je reptielbeest in de put zit als mijn Saethion op jacht is,' zei hij zacht hoofdschuddend met zijn blik grijnzend op Ephony gevestigd. 'Als hij echt honger heeft eet hij alles wat hij tegenkomt. En onderschat zijn gestalte niet. Uiterlijk kan hij zich uit zijn krachten laten groeien tot maximaal vier meter hoog wanneer opgericht,' voegde hij er nonchalant aan toe terwijl hij hooghartig zijn armen spreidde. Over slangen kon hij voluit praten, tot in detail hun levenswijze en kenmerken beschrijven. Dit hersenloze geval wist er geen moer van, was zijn standbeeld. Savador liet langzaam zijn armen weer zakken toen Ephony het volgende moment een liedje neuriede. Fijn, er werd niet naar hem geluisterd. Met een kwade uitdrukking op zijn gezicht draaide hij zijn rug met een ruk naar haar toe. Zijn lange zwarte lokken zwaaiden sierlijk mee terwijl hij dat deed. Als zij kinderachtig ging doen, dan kon hij dat ook. Echter gluurde hij een moment later alweer over zijn schouder om Ephony's reactie te zien. Tot zijn grootste tevredenheid zag hij dat ze de brandwond die Savador haar laatst nog had aangebracht bestudeerde. Er gleed automatisch een grijns uit leedvermaak om zijn smalle bleke lippen, die alleen maar breder werd toen Ephony hem met lichte haat weer aankeek.

Ze richte haar boze ogen weer van hem weg, niet in staat om dat duivelse persoon op dit moment te kunnen aankijken. Bij het zien van haar haar wond was haar toneelstukje van binnen licht gebroken. Ze merkte dat haar zelfcontrole gekakt was en vanaf haar buik verspreed een tintelend gevoel van boosheid, woede die ze sterk had onderdrukt bij het eerste aanblik van hem. Haar handen plukte aan haar eigen vingers, haar blik erop gericht terwijl ze probeerde haar ademhaling rustig te houden. Ze haalde diep adem voordat ze haar rug rechte en langzaam op stond. Haar gezicht stond koel, terwijl ze moeite deed om recht voor haar uit te blijven kijken. 'Wat jij wilt. Hoewel draken en slangen in sommige opzichten wel op elkaar lijken,' sprak ze met een licht wuifend gebaar van haar hand terwijl ze stijfjes langs hem heen liep. Haar handen jeukte om de man een aanval in zijn rug te geven, maar ze wist dat dat alles behalve een goeie zet was geweest. Ze liep op hem heen naar haar tas toe en stopte de boeken die ze wilde houden erin. Ze tilde hem bij zijn hengsel op en keek hem aan. Ze rolde lichtjes met haar ogen, proberend haar groeiende woede onder haar steeds kleiner wordende zelfbeheersing voelde. Haar ene hand lag geklemd om het hengsel, terwijl haar knokkels lichtelijk wit werden door de kracht die ze erop uit oefende. Toch kwam er een lichtelijk, histirisch maar hatelijk lachje uit haar keel toen ze zijn boze woorden hoorde. 'Ach, ik zal Ené straks wel vragen wàt ze op haar jacht tegen gekomen is. Zal d'r wijzen op iets glibberigs en lelijks op de grond,' sprak ze met woedende ogen. Ze snapte niet hoe ze haar zelfbeheersing zo kon laten varen binnen een paar minuten, en waardoor dit kwam. Ze rolde weer overdreven met haar ogen toen ze het prijzen van Savador hoorde over zijn eigen slang. 'Tja, dat z'n baasje hem zo moet complimenteren zegt genoeg,' mompelde ze terwijl ze naar de stoel terug liep. Met een zwaai gooide haar tas erop en bleef stijfjes staan. Haar handen lagen weer op de armleuning terwijl ze weer rustig probeerde adem te halen. Ze zou zich niet gewonnen geven, galmde het door haar hoofd terwijl ze woedend naar haar knokkels staarde. Om maar haar geest af te lijden en bezig te blijven draaide ze zich wild om, waarbij haar blonde haar woest mee ging. Haar ogen gleden langs de gouden ogen van Savador waarbij haar ademhaling meteen weer onregelmatig werd. Ze liep recht op hem af, haar ogen lichtelijk op zijn borst gericht. Vlak voor hem stond ze stil en richte zich op de boeken die ze begon op te ruimen. Ze herinnerde zich niet goed hoe ze ze allemaal hier had gekregen, en vroeg zich even af hoe ze ze allemaal terug ging krijgen. Ze pakte een boek op en liet hem op haar handpalmen liggen. Zonder er weinig aandacht op te richten zweefde het omhoog en door naar een andere stapel. Met een paar handbewegingen en wat licht gemompel versterkte ze haar eigen handelingen en een aantal stapels verplaatste zich zonder aanraking. Ze keek ze even met een dode blik na waarna ze weer door wilde lopen naar een andere stapel. Haar glimlach was totaal van haar gezicht verdwenen, en ze had niet de goeie energie om het terug te toveren op haar gezicht. Op haar gezicht waren veel emoties te lezen, maar zodra haar ogen langs die van van de man gleden was er een vlaag van haat te zien. Ze wist niet of er een manier was om dat zicht te veranderen. Ze wilde doorlopen, zonder dat ze echt keek naar de richting waar ze heen wilde lopen. Met een klap knalde ze tegen de borst van Savador aan, waarna ze verbaasd naar boven keek recht in zijn ogen. Even was de haat in haar ogen verdwenen en staarde hem aan. Met een kuchje zette ze gehaasd een stap naar achtere, waarna haar ogen omhoog schoten naar die van hem en weer weg. Met snelle passen draaide ze zich om en liep ze naar een andere stapel.

Geamuseerd bleef zijn blik gevestigd op het aanzicht van Ephony's van boosheid verwrongen gezicht. In ieder geval keek ze niet makkelijk uit haar ogen. Het viel hem met groot plezier op dat ze zijn blik ontweek en aan haar eigen vingers plukte. Savador kon zich wel rot lachen. Dat kind werd weer op haar plek gewezen zonder dat hij er deze keer iets aan hoefde te doen. Zijn gezicht betrok wat en in zijn gouden ogen kwam een harde, genadeloze blik te liggen toen Ephony het volgende moment tamelijk kalm opstond en zijn richting in kwam gelopen. Kwam het moment dat hij afwachtte nu dan eindelijk dat ze hem een mep durfde te verkopen? Savador bracht een spottend sissend geluid voort bij die gedachte. Dat moest ze één keer wagen.. Ze liep echter als het stijve trutje dat ze was met een koele uitdrukking over haar gelaat langs hem heen terwijl ze sprak. 'Saethion heeft niets van een gevleugeld beest weg, andersom heeft de mislukkeling van dat huisdier van je ook geen prachtpraal van mijn slang weg. En je spreekt me aan met u!' beet Savador haar grimmig toe. Toen Ephony langs hem heenliep en een achteloos lijkend gebaar met haar hand maakte, had hij de erge drang die beet te grijpen en haar pols te breken. Verwaand nest. Hij bleef nog altijd roerloos op zijn plek staan, zijn gouden ogen volgden iedere beweging die Ephony maakte, en hij draaide zijn hoofd gewoon mee wanneer ze uit zijn gezichtsveld verdween. Hij bleef doodstil toekijken hoe ze daarna de boeken in haar tas begon in te pakken. Hij onderdrukte een zachte proest. Alsof ze daar iets aan zou hebben. Hij beet zacht op zijn tong toen ze weer opstond en bij het ontmoeten van hun blikken lichtelijk met haar ogen rolde. Zijn geduld raakte steeds sneller op op deze manier. De frons werd dieper in zijn voorhoofd bij het horen van Ephony's hatelijke lach, en uiteindelijk kneep Savador ziedend zijn lippen samen toen ze het warempel waagde zijn slang te beledigen. 'Jij kleine..,' begon hij met een zachte, trillende stem en zijn tanden op elkaar van woede. Maar hij besluit zijn woorden om te buigen tot een feit in plaats van een belediging. 'Je bewijst nog maar eens dat je geen zak over slangen weet! Ze hebben schubben en een droge huid, ze zijn alles behalve slijmerig of glibberig!' Hij kon er niet tegen als mensen slangen verkeerd inschatten door foute feiten. Dat was gewoonweg ziekmakend. Savador verwrong zijn lippen en haalde diep adem door zijn neus in de hoop zichzelf nog te kunnen kalmeren toen Ephony hem er ook nog eens bij ging betrekken. 'Houd je mond dicht!' verzuchtte hij tijdens het uitademen geërgerd terwijl ze terug naar een stoel liep om haar tas erop te gooien. Zijn ogen bleven haar volgen tot ze niet meer in haar gezicht konden kijken, maar hij tegen Ephony's rug aanstaarde toen ze omgedraaid bij de stoel tot stilstand kwam. Savador draaide zijn hele lichaam naar haar toe toen ze met een strakke blik op zijn borst gericht weer op hem af kwam gelopen. Hij bleef pal op zijn plek staan, als een standbeeld, en staarde hatelijk op Ephony neer toen ze vlak voor hem stilstond. Als hij zijn longen volzoog met lucht en zijn borst wat vooruit stak, zouden ze tegen elkaar aan staan wat hem nog ziedender maakte. Ze was het niet waard zich zo dicht bij hém te wagen, of zelfs ook maar naar hem te kijken. Savador zette hooghartig een hand in zijn zij toen Ephony het volgende moment door haar knieën zakte om de overige stapels boeken op te ruimen. Hij sprak niet terwijl hij toekeek hoe ze stapel na stapel afwerkte, er stond alleen een kille uitdrukking op zijn bleke gelaat die vertelde dat hij hier allemaal niet vrolijker van werd. Hij klakte geërgerd met zijn tong en keek geïrriteerd weg toen ze kennelijk luchtmagie gebruikte om haar werk sneller gedaan te krijgen. Luie luchtmagiërs ook. Savador wilde Ephony nog waarschuwen, haar zeggen uit zijn buurt op te rotten, maar hij zag het te laat en was daarbij ook te laat om te reageren toen ze afwezig hem steeds meer naderde alsof ze dacht dwars door hem heen te kunnen. Hij snakte zacht naar adem toen ze tegen zijn borst opbotste en probeerde zijn stabiele houding, waar hij ruw uit werd gehaald, tevergeefs weer terug te vinden. 'Die dingen daar in je oogkassen; gebruik ze of geef ze anders ter voedsel aan mijn slang!' snauwde hij haar direct af terwijl hij aangebrand met een bleke hand over zijn borst wreef. Pijn deed het natuurlijk niet door zo'n zachte botsing, wel ergerde hij zich aan het idee dat ze het nu ook gewaagd had hem aan te raken. Savador wapperde met diezelfde hand alsof hij op die manier van alle Ephony-bacillen af kon komen. Zijn hand stopte echter abrupt midden in een beweging toen ze naar hem opkeek en zijn blik gevangen werd door haar ogen. Voor de verandering was er even geen haat in te zien, merkte hij op. Zijn blik stond zelf wat norsig, zoals gebruikelijk. Als er niets was wat hem mogelijk een tikkeltje opgewekter kon maken, stond zijn blik altijd zo. Echter leek er even iets in te veranderen op het moment dat Ephony zacht kuchte en van hem wegstapte. Haast een blik van medelijden, niet omdat ze tegen hem op was geknald, maar waarschijnlijk meer omdat hij haar behandeld had als een stuk oud vuil. Even later keek Savador echter weer net zo chagerijnig uit zijn ogen als gewoonlijk toen Ephony zich omdraaide en zich naar een volgende stapel boeken begaf.

Haar blik ging van verward weer naar neutraal, toen ze zijn woorden hoorde. 'Misschien wil ik wel helemaal niet naar u kijken,' sprak ze sissend, om hem daarna een brede, vrolijke glimlach te gunnen. Een glimlach die haar gezicht deed oplichten. Ze had de verandering in zijn ogen niet opgemerkt omdat ze te veel bezig was met haar eigen gezicht. Op de een of andere manier voelde ze haar wangen lichtelijk rood worden. En niet uit woede, dat wist ze wel. Dáárom snapte ze het niet, waarom moest ze nou altijd rood worden als ze tegen iemand aan liep. Ze bleef zijn strakke houding opmerken, wist dat hij zijn eigen patroon en status niet wilde breken. Zeker niet tegenover haar, dat kon zelfs een blinde zien. Toch vroeg ze zich af of hij bij iedereen zo was, of er ook mensen waren die hem wel aardig vonden. Waarschijnlijk niet. Ze vond hem typisch zo'n persoon die 's avonds alleen in zijn kamertje zit met wat wiskey en zijn slang gluiperig aan het aaien was, kamer muziek op en voor de rest moederziel alleen. Misscien vroeger een relatie gehad, maar nu zeker niet meer. Daar zijn zijn hart de koud voor, zijn ziel te donker. Toch, maar een klein sprakje, was er hoop dat er wel een lichte plek binnen in hem zat. Een plek die je op een bepaalde manier moest of kon raken om hem open te stellen, om hem te breken. 'Goh, ú beweerd wel veel over iets waar ú dan weer geen verstand van heeft. Ik geef toe, mijn intresse ligt niet bij slangen, en die van ú duidelijk wel. Toch grappig dat ú zo overtuigd is dat deze twee magische wezens niets met elkaar overeen hebben, terwijl het toch allebij reptielachtige zijn,' sprak ze harder dan normaal, en keek hem strak aan. Ze haalde haar schouders op. Als hij zo graag met u wilde aangesproken worden dan kon ze dat wel doen, als ze daar zcin in had. Ze had antwoord op zijn opmerking over de twee dieren gegeven, pas nadat ze had beseft wat hij had gezegt. Na haar blik met hem gebroken te hebben liep ze weer vlak langs hem heen om onhandig door te gaan met waar ze mee bezig was. Haar hand stopte toen hij op een boek lag. Ze zat op haar knieën met haar rug naar Savador toe. Haar blik was gefronst, haar ogen gingen zoekend over de vloer terwijl ze haar rug draaide. 'Oh, nog even over úw slang. Het boeit me niet, al die informatie erover. Dat mag ú bij zich houden, alstúblieft. Ik ga u toch ook niet vervelen met kleine feitjes over Ené,' sprak ze luchtig, terwijl haar ogen na haar zinnen zijn blik zochten. Ze stond langzaam op, terwijl haar handen de boekenstapels langs gingen. Licht gebogen liep ze een rondje om Savador heen, haar ogen zochten nog steeds de vloer af. Ze kon toch zweren dat het hier ergens moest liggen. 'Heeft u toevallig mijn mp3 speler gezien?' vroe ze nadenkend. Haar aandacht ging eigenlijk totaal op naar haar verbijstering dat het ding zomaar weg kon zijn, dat ze vergat of hatelijk tegen hem te doen of overdreven vriendelijk. Haar stem had haar normale, heldere toon, een toon waarop ze eigenlijk nog nooit tegen hem had gepraat. Ze rechte haar rug en zette haar handen in haar zij, terwijl haar ogen hopeloos rond gingen. 'Hij kan toch geen pootjes gekregen hebben, of vleugeltjes, of een glad lichaam om weg te kruipen,' sprak ze lichtelijk grappend, maar toch geërgerd omdat het ding weg was. Ze stond naast Savador, met haar handen in haar zij en een hopeloos gezicht. Nu pas realiseerde ze dat ze 'normaal' tegen hem had gedaan en keek hem even schaapachtig aan. Daarna verharde haar gezicht spontaan, alsof ze vergeten was gemeen te doen, en liep ze snel weer door. Zwak moment, zwak moment, waar was ik mee bezig. Hij doet gemeen tegen mij dus doe ik het ook tegen hem hamerde het door haar hoofd terwijl ze lichtelijk met haar hoofd schudde alsof ze al wist dat hij haar nooit zou helpen. Ze was blij dat ze de meeste van zijn opmerkingen had genegeerd. Ze had voor een moment gemerkt dat ze op het punt van knappen stond, en ze zou niet hebben geweten wat er allemaal gebeurd kon zijn als dat was gebeurd.

Savador bleef gefixeerd naar Ephony kijken. Met zijn gewoonlijke norse blik welliswaar, maar wat afwezig alsof ze het enige interessante punt in heel de kamer was. Hij was hier gekomen om naar zijn slang te zoeken, nu stond hij maar te staan en naar dit ziekmakende kind te loeren. Hij begreep zelf nog niet echt wat hem ervan weerhield om zich gewoon om te draaien en verder te zoeken en te doen alsof ze lucht was, zoals hij haar gewoonlijk wel zou moeten behandelen met haar lage gedrag. Het drong echter wel tot hem door dat de verwarring in Ephony's ogen weer verdween. Een slecht teken, wist hij. Ze gaf het volgende moment antwoord op zijn woorden, en daar had je het al. Vuile tegenwoorden terug die er helemaal niets aan toevoegden en alleen maar uitgesproken werden om hem tot op het bot te beledigen. 'Je bent het ook niet waard mij een blik waardig te gunnen. Aan de andere kant behoor je naar me op te kijken. Denk je dat je gedrag normaal is voor iemand tegenover het schoolhoofd? Behalve dat heb ik nog wel een handjevol meer titels, maar zelfs al zou ik ze opnoemen denk ik dat dat voor iemand met een minimum breingrootte zoals de jouwe weinig zal uithalen, wel dan?' wierp Savador al op een net zo sissende toon tegen. Hij merkte de verkleuring op Ephony's gezicht op. Wat, ging ze nu blozen? Hij wendde geërgerd zijn blik af. Zijn beeld van haar veranderde van allereerst een bang musje dat door iedereen beschermd moest worden, naar een vulgair rotkind die ondanks haar onwetende gedrag zichzelf wat bij wilde leren naar een hooghartig tutje dat hem zonodig woordelijk moest beledigen om niet te laten blijken dat ze hem ergens toch wel mocht. Althans, op die manier liet ze het wel blijken. Als dat het geval zou zijn, had hij er straks nog een minnaar bij, wat betekende nog meer alerter zijn om zich niet zomaar te laten gaan om zijn eigen relatie met Diva te behouden. Verachtelijke vrouwen, soms dacht hij dat ze het gewoon met opzet deden hem het zo te bemoeilijken. Vroeger was er niemand, geen meisje, geen vrouw, die naar hem omkeek. Wat moesten ze nu met een bleke norse emotioneel ingestortte Shadraan die zijn eigen verdriet kostte wat het kost verborgen hield, een onmenselijke liefde voor slangen had en zich nachtenlang terugtrok in zijn donkere kamertje om zwarte spreukenboeken door te nemen? De populairste was hij nooit geweest, maar sinds hij op deze school werkte kwamen de vrouwen naar hem toe als loopse schoothondjes. En dat kon hij moeilijk weerstaan door alle aandacht die hij vroeger tekort kwam, ook al had hij een relatie. Dat laatste kon hij ook een wonder in zijn rampzalige leven noemen, maar wanneer Diva hem ooit op een dag verliet zou alles weer hetzelfde worden. Daar hoopte hij natuurlijk niet op, maar als het zover kwam zou zijn leven nog mislukter en ongelukkiger worden. Verdergaan in een betere wereld zou dan nog het enige gouden pad voor hem zijn om te bewandelen. Savador keek met een ruk op toen Ephony's stem zijn gedachtegang ruw verstoorde, en merkte warempel dat zijn gezicht verwrongen was alsof hij ieder moment in huilen kon uitbarsten. Er gleed snel weer een hard, koud masker overheen. Weer voegden Ephony's woorden nauwelijks tot iets toe, ze sprak hem met u aan op een overdreven nonchalante toon. Hij bleef haar nog een hele tijd hatelijk aanstaren toen ze uitgesproken was. Ach, ze begreep hem niet. Zoals zoveel andere mensen. Het was hetzelfde liedje, al vijftig jaar lang. Hij kon best vriendelijk zijn, zelfs lief en charmant, als mensen maar voor de dikke mansharde muur om hem heen openstonden om erdoor heen te gaan. Maar dat stonden ze niet. Bovendien deden ze altijd wel iets dat hem ongetwijfeld kwaad maakte, dan deed hij er ook geen moeite meer voor. 'Maar toevallig heeft mijn Saethion niets met jouw beest overeen, omdat hij toevallig in zoveel dingen meer uitblinkt dan jouw beest. En toevallig is dat niet grappig bedoeld, maar zijn het harde bewezen feiten,' reageerde Savador op een arrogante toon. Zijn gouden ogen staarden Ephony strak aan, net zo strak als zij naar hem terugkeek. Kinderen als zij waren het niet waard om te leven. Vroeger zou hij hier in een hoekje om hebben gehuild, hoe erg hij de mensen om hem heen van tevoren ook had afgeblaft en hoe sterk hij ook in zijn schoenen leek te staan. Nu zette hij dat verdriet om in woede. Ze hoefden niks over hem te weten te komen, maar ze moesten hem zéker ook niet kleineren. Savador bleef zoals hij al wel vaker had gedaan nadat hij hier een voet over de drempel had gezet, staan toen Ephony weer vlak langs hem heenliep. Hij scheurde zijn blik van haar af en staarde nors voor zich uit toen ze er nog een beledigende opmerking aan toe moest voegen. Tuurlijk, waarom ook niet. Het kon er ook nog wel bij, ook al brak het beetje bij beetje steeds een deel van binnen bij hem af en maakte het hem door alle negativiteit die hij levenslang had doorgemaakt langzaam maar zeker kapot. Door zoveel macht mogelijk te hebben dacht hij dat mensen hem eindelijk gingen erkennen, eindelijk een beetje gingen bewonderen. Maar hoe meer titels hij kreeg, hoe meer mensen hem gingen haten leek het wel. 'En het boeit mij niet wat jij zegt,' zei Savador grimmig terug. Hij nam de moeite niet eens het hard en snauwend over te laten komen. Het had toch geen effect. Als een paal in de zee bleef hij nog altijd staan toen Ephony even later een rondje om hem heen ging lopen. Mal kind, wat moest ze nu weer van hem? Hij richtte zijn blik niet eens op haar om te kijken of ze het wel gebruikte als excuus om dicht in zijn buurt te kunnen komen, of het gewoon echt deed voor het vinden van waar ze blijkbaar al een tijdje naar aan het zoeken was. Savador fronste zijn wenkbrauwen even toen Ephony vroeg of hij haar mp3-speler had gezien. Wat was dat nu weer? Vast en zeker weer zo'n onzinnig iets dat een hele rage was voor de jeugddoelgroep. Hij ontfermde zich ook over het feit dat ze uiteindelijk toch wel op een normale manier met hem om kon gaan, door op een normale toon tegen hem te spreken. 'Nee,' was het enige dat hij als antwoord zei. Hij wist niet wat het was, hoe het eruit zag, en had het naar zijn gevoel dus ook niet gezien. 'Heb je niet geleerd je eigen spullen bij te houden?' voegde hij er op een killere toon aan toe. Hij wist zelf niet waarom. Het was een gewoonte geworden, waar hij zich meer dan eens om kon gaan haten. Savador negeerde het zware gevoel in zijn borst straal en sloeg afwachtend zijn armen over elkaar heen, een wenkbrauw nonchalant opgetrokken terwijl zijn gouden ogen met een ondoorlatende norse blik gericht was schuin opzij, waar Ephony vlak naast hem stond.

Ze keek hem met een beetje dode, en teleurgestelde blik aan toen ze zijn korte antwoord hoorde. Tuurlijk kon ze dit antwoord verwachten. Zelfs als hij hem gezien zou hebben zou hij waarschijnlijk nog nee gezegd hebben. 'Dat ding dat u uit mijn oren trok toen u binnen kwam,' zei ze er een beetje droog achteraan omdat het duidelijk was dat zijn technische kennis niet zo heel groot was. 'Uitblikt? Zoals wat? Muizen vangen?' vroeg ze ongeïntreseerd haar retorische vraag terwijl ze lichtelijk met haar hoofd schudde. Het was duidelijk dat zijn slang heel wat voor hem betekende. En eigenlijk was deze discussie over welk dier beter was een beetje kinderachtig. Het werd bijna een ja-nee-ja-nee-JA-NEE situatie. Ze verbrak het oogcontact omdat het toch geen zin had. 'Niet?' vroeg ze ongelovig op zijn opmerking dat haar hem niets boeide. 'Toch wel gezellig dat u dan zo lang blijft kletsen,' zei ze weer vrolijk en glimlachte naar hem. 'Nou kan ik hem alsnog niet vinden,' mopelde ze tegen zichzelf, zijn opmerking over het behouden van haar eigen spullen negerend. Als ze op al zijn beledigingen in ging zou ze ontploffen. Hoewel haar londje wel steeds korter werd. Haar handen trilde lichtjes en haar hoofd was afgewend zodat hij de woedende blik in haar ogen niet kon zien. Ze zou zich niet gewonnen geven, niet voor zijn plezier zou ze haar zelf beheersing verliezen en hem nog meer redenen geven om haar te kleineren. Ze balde haar vuisten terwijl ze weer door haar knieën zakte om een spale op te tillen. Het waren niet zo veel boeken, maar toch behoorlijk zwaar. Haar rug stond hol toen ze weer op gestrekte benen stond met de stapel in haar handen. Ze beet op haar onderlip terwijl ze een plekje zocht waar ze ze neer kon leggen zodat ze niet in de weg stonden. Ze liep moeizaam om Savador heen, aangezien hij behoorlijk in de weg stond. 'Sorry,' mompelde ze automatisch toen ze bijna haar evenwicht verloor en tegen hem aanstootte. Ze stond nu met haar rug naar hem toe en wilde net de stapel neerzetten toen ze zijn stem weer hoorde. Haar handen verloren de controle en de stapel boeken viel met een klap op de houten vloer. Ze keek een beetje verbaasd aan toen ze zijn woorden hoorde. 'Tegen u òpkijken?' kwam het er ongelovig uit terwijl ze hem aan keek alsof ze water zag branden. Er kwam een licht, hystische lachtje uit haar keel. 'Nee, mijn gedrag is niet normaal tegen een schoolhoofd. Maar zelfs als schoolhoofd hoor je je respect te verdienen, en niet af te dwingen. En néé, als uw al uw andere, ooh zo belangrijke titels op zou nomenen maakt het voor mij echt geen ene barst uit. Denkt u nou echt dat door een paar naampjes je respect krijgt? Waarom denkt u dat niemand u mag? Door zo'n houding, menéér,' sprak ze woenden haar mening. Dit was helemaal mooi. Die gozer verwachte echt alles, alles wat hem goed uitkwam. Hoe kon hij zo verwaand zijn? Die gozer had zichzelf echt gewoon te hoog zitten in z'n eigen bol. Ze had zich omgedraaid bij haar eerste zin, maar de uitdrukking om haar gezicht was alles behalve normaal. Haar ogen schoten vuur, ze voelde zich boos op een manier waarop ze het nog nooit was geweest. Zelfs niet toen Ené als klein draakje haar volledige kledingkast inclusief kleding vernield had en ze een week nodig had gehad om alle schade te herstellen en nieuwe kleding te kopen. Ze deed langzaam een paar passen naar voren, totaal in de ban van haar eigen woede die ze voelde. 'Af en toe had ik nog een verwachting, een sprankje hoop dat er misschien nog een klein lichtpuntje in uw ziel was. Of zelfs in uw hart. Maar dat laatste beetje hoop, wat u waarschijnlijk totaal niet uitmaakt aangezien ik in uw ogen waarschijnlijk een stuk verdriet ben die de wereld onnodig bewoond of een parasiet of iets dergelijks, is nu behoorlijk ongeloofwaardig. Verbaasd het u soms niet dat alle kinderen op deze school met een zo'n groot mogelijke boog om u heen lopen. Niet omdat ze respect voor u hebben. Maar omdat ze bàng voor u zijn,' haar stem was verhoogd en verhard. Ze schreeuwde de woorden in blinde woede uit, zonder er echt bij na te denken wat ze precies zei. Het enige wat ze zag waren de goude ogen die dichterbij waren gekomen tijdens haar uitbarsten. Ze stond op haar tenen, bijna met haar borst tegen die van hem. Haar ogen stonden dodelijk, als blikken konden doden zou Savador al morsdood op de grond liggen, en elke spier in haar lichaam was gespannen. Haar handen waren tot vuisten gebald terwijl ze het trillen probeerde te onderdrukken. 'En die angst zou voor u waarschijnlijk een feestmaal zijn, aangezien uw zwakte volgens mij vrolijkheid is,' vervolgde ze haar uitbarsting zonder echt adem te halen. 'Volgens mij kunt u niemand liefhebben, niemand. Misschien heeft u dat wel gedaan, of probeerd u dat nu. Maar als u het aan mij vraagd zijn al u goede emoties bedrog, zoals liefde, vrolijkheid, medeleven of een dergelijke emotie die iets met een ander medemens te maken heeft. Behalve dan uw slang kunt u niemand liefhebben. En eigenlijk zou ik medelijden met u moeten hebben,' haar gezicht was een paar centimeter van die van hem verwijderd terwijl ze op haar tenen was gaan staan. Haar hoofd was leeg, een grote waas hield haar geest in bedwang. Een dikke mist die er voor zorgde dat ze haar zelfbeheersing was verloren. Ze keek hem woedend aan, terwijl ze lichtelijk hijgde door de inspanning die haar uitbarsting had geëisd. Ze keek hem aan, en knipperde vaag met haar ogen. Langzaam liet ze zich weer op haar volledige voetzolen zakken en met een lege uitdrukking in haar ogen bleef ze hem aanstaren. Langzaam ontspande haar handen en armen, terwijl die slap langs haar lichaam hingen. Wat was er net fout gegaan, hoe had ze zich zo kunnen laten gaan?


[ Ja ik reageer verkeerd om op je reactie. Haal lekker alles door elkaar, Jeah ;D. Maar moest de uitbarsting ff als laatste doen, mijn excusses meneer. ]

Hij kneep zijn ogen kort even tot spleetjes toen hij van Ephony een dode blik kreeg tegengeworpen. Wat kon hij er nu weer aan doen dat ze haar ding kwijt was? Dat was haar eigen verantwoordelijkheid. 'Die dingen heten oordoppen,' verbeterde Savador haar nors toen ze hem erop wees dat haar zoekgeraakte mp3-speler het ding was dat hij vlak na zijn komst uit haar oren had getrokken. Althans, hij dacht natuurlijk dat hij haar verbeterde. Hij balde zijn rechtervuist totdat zijn vel strak om zijn nog witter wordende knokkels werd gespannen toen dat kind het weer waagde Saethion, en daarmee ook slangen in het algemeen, te beledigen. 'In zoveel meer dingen. Het is meer dan logisch dat je nu verwacht dat ik alle kenmerken ga opnoemen, omdat het bij jouw dier ontbreekt. Maar helaas, dat doe ik toch liever niet om te voorkomen dat ik je een plezier gun,' antwoordde hij op een nijdige toon. Misschien wist ze waar hij het nu over had, misschien niet. Het kon hem ook amper iets schelen. Met een schuin oog gluurde Savador geniepig naar Ephony bij het horen van haar volgende woorden. 'Waarschijnlijk ben jij blind. Ik klets niet, ik zoek!' snauwde hij haar onhartelijk toe. Bij Medusa, werd hij hier een beetje op zijn plek gewezen door een leerling. Iemand van de lagere status, die zonder vragen en blikken gewoon naar hem behoorde te luisteren. Maar ach, hij was wel meer gewend. Hij kon er weinig tegen doen, of zijn mondhoeken krulden om tot een smalende glimlach om zijn dunne lippen toen Ephony haar zoektocht tevergeefs vervolgde. Net goed, dat het maar kwijt mocht zijn. Haar verdiende loon. Savador sloeg nonchalant zijn armen over elkaar heen en keek met een blik waar de grote afkeur vanaf droop toe hoe het stomzinnige kind een boekenstapel verplaatste. En warempel ook nog eens met al haar dwaasheid tegen hem aanstootte. 'Kluns!' was er nog te horen van de norse brom die hij probeerde te onderdrukken. Ook al bood ze dan haar excuses aan. Zijn woorden werden alleen maar versterkt toen ze daarna ook de stapel boeken uit haar klauwen liet vallen. Wat een onhandig, onuitstaanbaar geval. Maar het leek Savador iets te doen toen ze zijn voldaan uitgesproken woorden herhaalde op een overdreven ongelovige toon. De zelfverzekerheid verzwakte langzaam maar zeker in zijn gouden ogen toen Ephony haar woorden opvolgde met een hysterisch lachje. Een herinnering uit zijn jeugd flitste voorbij, toevallig omdat een vergelijkbaar dialoog had plaatsgevonden tussen een toen nog achtjarige Savador en één van de grootste pestkoppen uit zijn klas. Zoals zijn moeder hem had opgedragen had hij netjes gevraagd of ze alsjeblieft op wilden houden met hem als treiterdoelwit uit te kiezen. De grotere en vooral zekerdere jongen had zijn woorden toen op net zo'n ongelovige toon herhaald als Ephony, waarna hij midden in zijn gezicht werd uitgelachen. Maar het was nog niet voorbij, want dat kind leek nu op het punt te staan om uit te barsten. Beledigingen en harde woorden werden in een spraakwaterval in zijn gezicht geworpen, alsof het allemaal maar kon. Savador haalde zijn armen langzaam van elkaar af en liet ze met gebalde vuisten naast zijn lichaam hangen. Zijn gouden ogen hadden zich wat verwijdt en zijn ovaalvormige pupillen versmald tot dunne spleetjes, gericht op Ephony om iedere beweging te volgen, maar zijn blik straalde geen woede uit. Eerder ontzag en verdriet. Waarom moest het zich altijd herhalen? Was het allemaal nog niet erg genoeg geweest wat hij in zijn jeugd had doorgemaakt? Hij keek zwijgend en met een doodse uitdrukking op zijn gezicht toe hoe Ephony zich steeds verder naar hem toe waagde, haar woedende blik in de zijne en haar dreigende houding nu zo dichtbij dat hij het onbewust in zich opnam. Maar zijn gezicht betrok meer en meer toen hij kwetsing na kwetsing onderging en zijn mond verwrong zich tot een grimas die zijn verdriet en wanhoop weerspiegelde. In gedachten probeerde hij voor alle krenkingen tegenargumenten te verzinnen. Het waren onzinnige leugens, moest hij volhouden. Er was toch wel een klein lichtpuntje binnenin hem, als je goed zocht? Alle drastische problemen hadden van een grote steekvlam een klein flakkerend vlammetje gemaakt, dáárom stelde hij zich vaker hooghartig dan vriendelijk op. En die kinderen, natuurlijk lopen ze in een grote boog om hem heen. Het moest vast en zeker wel om zijn verhoogde status zijn. Ze waren niet bang van hem, ze gunden hem alle ruimte dat was alles. Zijn zwakte was geen vrolijkheid, zijn zwakte was water. Toch? Of was dat heimelijk alleen een excuus om zijn negatieve kijk, zijn inderdaad minder sterke kant, verborgen te houden? Toen Ephony overging op een onderwerp dat hij niemand kon liefhebben, werd zijn onzekerheid alleen maar groter. Hij wilde haar zijn vuisten en zijn opgekropte woede laten voelen, in haar gezicht schreeuwen dat de meeste mensen die hem liefhadden van hem waren afgenomen en dat ze zich verdomme niet met zijn leven moest bemoeien. Diva had hem lief! Madeline hield ook van hem, dat wist hij. Daarnaast waren er nog zijn nichten en neef hier op de school waar hij goed mee overweg kon. En Rose. En niet te vergeten Deshas. Genoeg mensen dus. Dat probeerde hij in ieder geval voor zich te houden. Als hij zijn eigen lust niet onder controle kon houden was hij Diva voorgoed kwijt en opnieuw zomaar een vrouw vinden zou haast onmogelijk zijn. Madeline was getrouwd met Norwood, daar zou hij geen kansen bij maken. Zijn nog levende familieleden zag hij veel te weinig en mocht hij iets onvergefelijks doen was zijn vriendschap met Deshas ook voorgoed voorbij. Met al die omwegen zou uiteindelijk Saethion het enige levende wezen in Kovomaka zijn waar hij nog terecht kon. Wat was het een triest idee om alsnog verwijt te hebben voor die keiharde waarheid. Het was alleen maar triester dat hij, hoezeer hij het ook verweet, wist dat dit kind gelijk had. Iedereen zou hem eigenlijk op Ephony na ook een zielepiet moeten vinden. Wat was hij nu voor een mislukkeling? Savador besefte dat Ephony nog maar een aantal centimeter van zijn gezicht verwijderd was in haar uitbarsting. Ook besefte hij dat hij een lange tijd tot bloedens toe hard op zijn tong had gebeten om de tranen met alle moeite en geweld binnen te houden. Hij liet zijn ingehouden adem in een zacht rochelend geluid veroorzaakt door de brok in zijn keel los, waarna hij vlak daarna luid lucht door zijn neus opsnoof in een snik. Savador scheurde zijn gouden ogen, die vochtig en troebel begonnen te worden, van haar af en stootte haar met zijn schouder ruw aan de kant. Met sloffende passen wankelde hij verder de kamer in en klingde zich met zijn armen vast rond de paal in het midden van de kamer, waar hij zijn hoofd tegenaan liet leunen en in stilte zijn verdriet losliet. Alleen aan zijn zacht schokkende schouders en zijn borstkas die omhoog geduwd werd als hij zijn longen volzoog met lucht na een uithaal geluidloos te hebben gehuild, was te zien dat hij huilde. 'Diva.. Madeline,' vormden zijn lippen geluidloos terwijl Savador zich aan de paal naar beneden liet zakken tot hij met gebogen hoofd in een verslagen, geknielde houding terechtkwam.

(Feh..! Nou.. je waagt het maar geen tweede keer! ;[ *moppert*)

Ze stond, totaal niets beseffend wat er in de buitenwereld afspeelde, nog licht hijgend tegenover hem. Haar lichaam stond gespannen, en elk vezeltje erin sprak één en al woede uit. Haar ogen blikte omstebeurd in die van hem, maar ze zagen niets. Haar hart klopte drie keer zo snel dan normaal terwijl haar armen slapjes langs haar lichaam bungelde. Ze had zich nog nooit zo gevoeld, zo boos gevoeld. Er was dan ook eigenlijk niemand die haar zo uit haar vel had kunnen laten schieten. Meestal was zij het niet waard om beledigd te worden, aangezien ze zich altijd op de achtergrond hield. Maar deze man, deze man die nu voor haar stond had het voor elkaar gekregen. Ze had zijn gezichtsuitdrukkingen niet in zich opgenomen toen ze tegen hem te keer ging, gewoonweg niet in staat om haar zintuigen hun werk te laten doen. Ze had in blinde woede de man uitgekafferd, misschien wel de grootste fout van haar leven. De wazigheid in haar ogen nam langzaam af, terwijl haar ademhaling rustiger werd. Langzaam, voor haar gevoel tergend langzaam herstelde haar lichaam zich weer. Haar spieren ontspande terwijl haar geest opklaarde. Pas nu zag ze weer iets, hoewel ze met haar hele hart wensde dat ze ter plekke blind zou worde toen ze de uitdrukking op Savadors gezich zag. Het eerste wat ze had gedacht was dat hij haar of weer helemaal de grond in zou boren met zijn woorden, of de situatie bij de ruïnes voort zou zette en haar hier terplekke zou martelen, pijnige, en/of vermoorde. Maar wat ze zag, was alles behalve wat ze had verwacht. Zijn gezicht stond verwrongen en gespannen, maar op een totaal andere manier dan bij boosheid. Ze geloofde haar ogen niet, hij was serieus geraakt door haar woorden, iets wat ze totaal niet had gedacht. Ze was in een seconden van woedend naar verbaasd naar bordevol schuldgevoelens geschoten terwijl ze daar stond en hem alleen maar aan kon kijken. Ze was de rede van haar woede totaal vergeten, ze was al haar woede kwijt bij het zien van zijn gezicht. Het enige wat ze kon doen toen hij tegen haar aan stootte en snel weg liep was in eerste instantie blijven staan. Zo verbluft was ze door zijn handelingen. Na een paar seconden draaide ze zich om en keek naar zijn rug. Haar hart kromp ineen, en op haar gezicht was een en al schuldgevoel te lezen. Niet dat hij het zag, of kon zien. Ze zag zijn schouders schokken, zijn hangende hoofd en zijn lichaam die met alle macht wilde blijven staan. Blijkbaar had ze hem wel degelijk geraakt, misschien op een manier waar zij nooit aan had gedacht. Ze stond verstijfd op haar plek, terwijl in haar hoofd haar eigen woorden nagalmde. 'Savador?' fluisterde ze zachtjes, verontschuldigend bijna. Ze wist niet wat ze moest doen. Deze man had ze geraakt op een manier dat ze nooit had gewild. En deze zelfde man had ook iets bij haar los gemaakt, iets waardoor ze had gereageerd wat totaal niet bij haar paste. Hoe had hij dat voor elkaar gekregen? Pas toen ze hem in elkaar zag zakken kwam haar lichaam met een schok in beweging. Bijna automatisch, hoe een moeder haar kind te hulp schiet, schoot ze naar voren en viel op haar knieën naast hem neer. In die zelfde opwelling wilde ze haar armen om zijn schokkende schouders slaan, maar midden in haar beweging hield ze op. Hoe kon ze dat doen? Ze kon hem niet troosten, zijn verdriet was door haar gekomen. Hij zou haar haten, nog meer dan hij al had gedaan. Haar armen hingen slapjes boven zijn schouders, terwijl haar gezicht gekweld naar zijn verdriet keek. 'Savador,' fluisterde ze weer bijna onhoorbaar. 'Ik... het spijt me,' elk toontje in haar stem sprak ze vanuit haar hart. 'Ik wist niet wat ik deed. Dit wilde ik niet, het was niet mijn bedoeling om boos te worden,' haar stem was zachtjes, maar sloeg toch over door de eigen pijn die ze in haar hart voelde. Ze keek naar zijn gezicht, naar de tranen die over zijn wangen liepen en naar zijn bijna geluidsloze snikken. Het kon haar niet schelen wat hij van haar vond, dit was haar fout en ze zou het op de manier wat haar het beste leek proberen te verlichte en te verhelpen. Vastberaden, maar met zachte aanraking legde ze haar hand op zijn schokkende rug. Langzaam verschoof ze hem naar zijn schouder terwijl ze haar andere arm er bij sloeg. Ze zat naast hem, met haar gezicht richting de zijkant van zijn lichaam terwijl haar armen zich zachtjes om zijn schouders sloten. Ze merkte de stekende pijn in haar knieën door deze houding niet, haar volledige aandacht was gericht bij de man die voor haar zat. Hij leek opeens zo breekbaar, zo anders dan hoe ze hem altijd had gezien. Ze trok hem lichtjes, bijna dwingend omdat ze wilde dat hij wist hoe zeer het haar speet, tegen zich aan terwijl haar lippen weer een verontschuldiging vormde. 'Het spijt me zo,' wist ze alleen weer fluisterend uit te brengen. Elke boze belediging, elk neerbuigend woordje dat ooit over zijn lippen was gekomen en op haar waren gemunt was ze voor een moment vergeten. Ze zou het begrijpen als hij haar met woeste bewegingen van haar af zou gooien, dat zou zij ook hebben gedaan als iemand je net voor van alles en nog wat had uitgemaakt en elk woord er van was gelogen. Maar diep van binnen wist ze dat ze elk woord had gemeend, elk woord wat ze naar zijn hoofd had geslingerd in blinde woeden had ze diep van binnen gemeend. Misschien was zijn muur gebroken, misschien was er toch een lichtpuntje in zijn hart. Iemand zonder gevoel kon er toch niet zo breekbaar en hulpeloos bij zitten? Nee, hij had een andere kant, dat wist ze nu zeker. Ze legde haar kin op zijn schouder terwijl ze hem probeerde te troosten. Met alles wat ze wist en hoopte en voelde klampte ze vast aan die ene gedachte, hij had een andere kant.

In zijn gebogen houding was zijn blik op de vloer gericht, en zag hij automatisch een beeld van zijn eigen tranen die op de grond drupten. Hij bedoelde het allemaal niet zo streng en hard, maar hij moest wel. Hij kon zijn gedrag niet voor jan en alleman zomaar veranderen. Dat leek niemand in te zien. Hij leek soms zelfs het idee te hebben dat zelfs Diva het niet inzag, die hem strafte om zijn Casanova-gedrag. Het was meer dan logisch daar boos om te worden wanneer je al in een relatie zat, er was alleen weinig aan te doen als je in je verleden een veel te groot tekort aan aandacht had gehad. En dan voornamlijk vrouwelijke aandacht. Met Diva alleen was het al meer dan genoeg om die tijd in te kunnen halen, het enige probleem was dat ze geen hele uren de tijd hadden bij elkaar te zijn. Diva zat met haar schoolwerk, hij met zijn dubbele baan. En hij wist vrijwel zeker dat ze er weinig voor voelde haar kans op een diploma zomaar te laten varen om dagenlang op zijn schoot te liggen onder eigenlijke schooltijd terwijl hij haar liefkoosde. Alles kon zo simpel, zo eenvoudig zijn, maar allerlei zaken bemoeilijkten het hem zo erg. Als zijn oom Marcus er niet was geweest en hij niet zo vreselijk gepest werd in zijn kindertijd, wist hij vrijwel zeker dat hij erbij liep als een vrolijk, open en opgewekt persoon. Nog een reden waarom hij personen als Norwood en Shong niet kon uitstaan; hij was stikjaloers dat zij zich zo positief konden instellen als in een handomdraai om daarna door zoveel mensen geliefd te worden, terwijl het bij hem haast onmogelijk gaat. Savador schrok lichtelijk op toen Ephony's stem zijn naam zei. Hij veegde in dezelfde gebogen houding met de rug van zijn hand langs zijn neus, over zijn wangen. Maar de tranen bleven maar komen. Lachwekkend, hoe zielig hij zich nu voordeed. Een vijftigjarige, schoolhoofd en opvolger van de Heer der Duisternis, die zich mentaal in liet palmen door een hersenloze snotmeid. Hij huilde in niemands bijzijn. Althans, dat probeerde hij met alle macht. Als hij huilde, dan huilde hij in eenzaamheid. Het liefst wel. Maar dat voorgenomen idee was nu dus allang geschonden. Hij reageerde niet op Ephony's woorden. Ook niet toen hij aan haar overhaaste voetstappen kon horen dat ze naar hem toekwam. Haar stem had zacht geklonken, haast verontschuldigend. Rotkind. Het eerst allemaal gaan ontregelen daarboven om daarna medelijden te tonen. Hij had geen medelijden nodig. Ze kon gewoon oprotten zoals ze al veel eerder behoorde te doen. Hij vocht vroeger alleen en dat zou hij blijven volhouden, hoe moeilijk het ook zou worden. Savador zag vanuit zijn ooghoeken Ephony's schoenen toen ze zich naast hem liet neervallen. Ze had geheid zijn tranen al gezien, zijn overduidelijke verdriet, en draaide zijn gezicht naar de paal toe om verdere blikken te ontwijken. Opnieuw hoorde hij haar zijn naam uitspreken, haar verontschuldigingen aanbieden en haar reden laten horen. Waar haalde ze het verdomde lef vandaan hem nu nog bij zijn voornaam aan te durven spreken? Dat deden collega's, personen waar hij het wel goed mee kon vinden, familie, zijn geliefde. Maar geen leerlingen die hem behoorlijk zwaar zaten te krenken. Hij bleef abrupt roerloos zitten toen hij een hand op zijn rug voelde. Het schokken en zachte gesnik stopte. Hij zat daar maar doodstil alsof hij ter plekke versteend was. De hand verschoof zich langzaam richting zijn schouders toe, waar het bleef liggen. Een tweede arm werd om zijn schouders geslagen. Savador liet zich het volgende moment krachtenloos tegen Ephony aantrekken. Zijn paarse oorbellen kwamen tezamen met zijn zwarte lokken haast verstrikt te zitten in Ephony's blonde haar toen hij zijn hoofd met gesloten ogen vermoeid tegen het hare liet leunen. Het eergevoel en wat hij vond dat ze het een hele belevenis kon noemen iemand als hem zo dicht bij haar te hebben, vergat hij even en maakte plaats voor een herinnering aan zijn moeder. Die had hem ook altijd tegen haar aan getrokken om hem te troosten, als hij na een lange schooldag vol pesterijen weer huilend thuis was gekomen. Dat was iets waar hij al een langere tijd naar verlangd had en gemist had in zijn leven. Om zich gewoon even weer te laten troosten en liefkozende woorden te horen van zijn moeder als het even niet ging. Maar die was er niet meer. Savador nam Ephony's lichaamsgeur automatisch in zich op toen zijn neusgaten ermee werden gevuld. Hij wist niet hoe dat precies mocht ruiken, maar het deed hem denken aan een verenpak en frisse lucht. Een echte Puffoonse geur die hem langzaam maar zeker weer naar de werkelijkheid bracht. 'Wie denk je wel niet dat je bent om je zo dicht bij me te wagen!' bracht hij snauwend uit terwijl hij haar ruw van zich afduwde. Dat ging echter niet veel verder dan een aantal centimenter, want zijn oorbel zat nog steeds verstrengeld in haar blonde lokken. Savador onderdrukte een zachte pijnkreet toen er een scherpe pijn door de oorlel van zijn rechteroor schoot. Tevergeefs probeerde hij zich uit Ephony's haar te bevrijden, maar aangezien hij zijn oorlel open zou scheuren als hij zijn hoofd draaide, kon hij amper zien wat hij deed.

Het schuldgevoel knaagde aan haar, en ze moest toegeven het was geen fijn gevoel. De man, die nog steeds schokkende schouders had en in haar armen lag was op dit moment misschien wel een en al hoopje verdriet, en het was haar schuld. Als ze had geweten dat Savador, die altijd overkwam als een hard persoon zonder vrolijke emoties zo had kunnen knappen door woorden die uit háár mond waren gekomen had ze wel twee keer nagedacht. Hoewel ze aan zichzelf twijfelde of ze zichzelf wel had kunnen inhouden op dat zelfde moment als ze het wel had geweten. Waarschijnlijk zou het haar door die ongeremde woede niets uitmaken. Maar nu, terwijl ze uit alle macht haar fouten probeerde recht te zetten leek het een nogal verloren zaak. Toch, terwijl ze voelde dat het schokken minder leek te worden terwijl ze hem tegen zich aan had getrokken, was er weer een klein beetje hoop. Ze keek vluchtig naar zijn gezicht en voelde weer een steek door haar heen gaan. Als ze hem zou weten te kalmeren, troosten, dan was dat tenminste iets. Maar dan? Zou hij naar haar verontschuldigingen luisteren? Zou hij ze accepteren, of zou hij haar alleen maar hatelijk aankijken en haar dood wensen in haar gezicht, iets wat ze eigenlijk wel verdiende na wat ze had gedaan. Lang boos kon die toch niet blijven? Zou hij zo'n onhartelijk persoon zijn? Haar gezicht stond gespannen, deels omdat ze verwoede pogingen deed om Savador te troosten, en deels omdat ze met zichzelf en haar gedachten in gevecht zat. Haar armen lagen doodstil om hem heen als een soort boeien, maar hadden alles behalve iets kwaads in zich. Er brak een lichte glimlach op haar gezicht door ondanks de tweestrijd in haar hoofd toen Savador zich gedeeltelijk gewonnen gaf en mee ging met haar beweging. Ze draaide haar hoofd lichtelijk naar hem toe zodat haar wang tegen zijn achterhoofd aan kwam te liggen. 'Ik... het is oke, het spijt me diep,' fluisterde ze weer, nu gedeeltelijk tegen zijn achterhoofd. Ze keek naar zijn zwarte haar, en het viel haar op dat het bijna net zo lang was als de hare. Iets wat wel lichtelijk komisch was, aangezien zij een meisje was en hij... naja alles behalve dat. Ze begon net weer een beetje hoop te krijgen dat het haar lukte, totdat zijn houding in minder dan een seconden plotseling veranderde. Haar armen werden van hem af geschud terwijl ze zijn oh zo vertrouwde en natuurlijke snauw hoorde. Een stemgeluid die ook echt alleen hij kon maken. Ze kon geen reactie geven op zijn woorden, ten eerste omdat ze gewoonweg niet wìst wat ze erop moest zeggen. En ten tweede omdat ze plots een ruk aan haar haar voelde. 'Hoo, wacht. Niet bewegen,' kwam het gehaasd uit haar mond toen ze merkte dat hij aan haar vast zat. Met een hand pakte ze zachtjes maar lichtelijk dwingend zijn pols vast zodat hij het niet nog verder in de knoop kon halen, en haar andere hand legde ze tegen de zijkant van zijn hoofd zodat hij niet weg kon bewegen. Als hij dat zou doen zou hij zichzelf en haar pijn doen, hoewel hem het waarschijnlijk niet veel zou schelen als zij pijn had. 'Heel eventjes blijven zitten zo,' sprak ze weer met zachte stem terwijl ze haar handen van hem naar haar eigen haar verplaatste en de pluk pakte die de schuldige was. Ze keek er eventjes naar en besloot toen dat het niet zo heel moeilijk was om ze los te krijgen. Met voorzichtige handelingen begon ze haar eigen haar om de oorbel te verwijderen. Af en toe mompelde ze beschaamd een 'sorry' als ze een klein rukje voelde. Ze probeerde het zo voorzichtig mogelijk te doen, maar hij had er een behoorlijk zooitje van gemaakt. 'Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?' vroeg ze zuchtend, met een lichte grinnik erdoor heen. Met een licht triompf kreetje haalde ze het laatste plukje haar weg en bewoog als bewijs wat naar achteren om aan te geven dat hij weer los was. Ze keek hem glimlachend aan. Een glimlach die onzeker werd bij het zien van zijn gezicht. Langzaam verdween hij en gaf plaats aan een bedroefd gezicht, een gezicht die bijna om vergeving smeekte. Ze sloeg haar ogen neer, haar handen lagen in elkaar op haar benen, terwijl ze daar als een hulpeloos vodje op te grond zat. 'Sorry,' wist ze alleen maar weer te zeggen. Geïrriteerd door haar zelf omdat ze steeds in herhaling viel bleef ze naar de grond voor haar knieën kijken.

Zo koppig en eigenwijs als hij was, luisterde Savador niet naar Ephony's woorden en ging zelf tevergeefs door met aan haar blonde lokken en zijn oorbel te plukken. Het haalde echter niet veel uit, behalve dat hij het alleen nog maar meer in elkaar verstrengelde. Hij had haar hulp niet nodig. Desnoods zou hij gewoon die lok afsnijden, ze had er toch genoeg. Andersom zou het een ander verhaal geweest zijn; niemand kwam aan zijn haar, behalve hijzelf en Diva. Madeline mocht het ook nog, maar daar hield het ook bij op. Zijn gezicht verwrong zich automatisch toen Ephony's warme hand zijn klamme pols omsloot in de hoop zijn onnuttige bewegingen te laten stoppen. Hij wilde zich ruw weer losrukken, snauwen dat hij dat zelf wel uitmaakte. Maar hij liet haar bedaard haar gang gaan. Zelfs toen ze het onfatsoen daarna ook nog durfde te nemen om een hand tegen zijn hoofd aan te leggen. Zijn hoofd. Het was goddelijk vergeleken met het hare. In ieder geval wel in zijn ogen. Aan de andere kant kon hij ook niets anders doen dan haar gewoon haar gang laten gaan. Mits hij een afgescheurd oor en een uitgerukte blonde haarpeil wilde hebben. Ephony's zachte, kalme stem stelde hem wat gerust. In ieder geval meer dan voorheen. Savador bleef roerloos in dezelfde houding zitten en sloeg zijn ogen zwijgend neer terwijl Ephony's voorzichtige handelingen tot hem doordrongen. Af en toe werd zijn hoofd wat meegetrokken waardoor hij zachte uitingen en kreunen van pijn onderdrukte, maar haar zachte verontschuldigingen maakte dat direct weer goed. Hij gaf geen antwoord toen Ephony zuchtend en grinnikend tegelijk vroeg hoe hij dit nu weer voor elkaar had gekregen. Hij kon het ook aan haar vragen, hoe ze het voor elkaar had gekregen hem tot huilends toe zwaar te beledigen. Ze moest zich diep gaan schamen. Hij kneep zijn ogen even dicht voor de pijnscheut die hij verwachtte te voelen toen Ephony haar hoofd naar achteren bewoog waardoor hij vast automatisch mee zou gaan, maar er gebeurde niets. De zacht klingelende geluiden van zijn oorbel verraadde dat het weer los was en hij zich weer vrij kon bewegen. Savador keek Ephony met een onafgebroken starende bik aan nu hij haar weer recht in haar gezicht kon aankijken. Zijn gouden ogen keken neutraal voor zich uit, maar er was ook nog een vlaag van woede in vermengd. Die leek wat te versterken toen hij de glimlach op Ephony's gezicht zag, alsof wat ze daarnet geflikt was allang weer vergeven en vergeten kon zijn. Dat kon het niet. Nu niet en nooit niet. Hij voelde zich wat voldaan toen die glimlach een moment later alweer vervaagde. Ze had het recht ook niet hem nu nog met enige vrolijkheid aan te kijken. Hij wendde zijn blik van haar af toen ze zich nogmaals verontschuldigde. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, iets dat erop wees dat ze het behoorlijk voor haarzelf verknald had, maar er kwam geen geluid uit. Savador liet zich van zijn geknielde houding doorzakken tot hij op zijn achterste zat en leunde nu met zijn hoofd en schouder tegen de paal. Hij had de fut niet meer om op te staan of om haar af te snauwen. Hij wilde nu gewoon even blijven zitten.

Ze staarde naar de nerven in het hout van de vloer, terwijl haar gedachtes alle kanten op gingen. Haar hart kon je nog steeds vergelijken met een verfrommeld zakdoekje, zo voelde het. Een zakdoekje dat dan wel gevoel had, want pijn deed het. Ze frummelde met haar handen terwijl er een lichte frons op haar gezicht kwam. Haar ogen stonden leeg, terwijl ze in het niets staarde en probeerde een nieuwe mogelijkheid te zoeken om zich te verontschuldigen. Ze had nou al best wel vaak haar verontschuldiging aangeboden, en ze had alles vanuit de grond van haar hand gemeend, maar niets leek bij hem aan te komen. Haar frons werd wat dieper terwijl haar ogen even naar Savador schoten toen hij zich bewoog. Haar gezicht stond pijnlijk, alsof ze net keihard in haar gezicht was geslagen. Naja, dat gevoel ging ook gedeeltelijk door haar heen toen hij haar zoveelste verontschuldiging nu begon te negeren. Ze wist niet of ze tot hem door was gedrongen, of hij snapte dat het haar echt speet. Ze moest zekerheid hebben, anders zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Hij hoefte haar niet te vergeven, hij moest alleen weten dat het haar speet. Haar blik bleef op zijn gezicht hangen, terwijl ze naar zijn uitgeputte uitdrukking keek. Ze haalde diep adem maar bleef hem aankijken voordat ze in beweging kwam. Ze merkte nu pas, terwijl ze met vastberade gezicht opstond en de kleine afstand tussen hun tweeën aflegde, dat er een raam open stond. Door de doodse stilte in de kamer, haar voetstappen waren niet eens te horen leek het, hoorde ze de wind buiten door de bomen, de vogels die op het middaguur hun hoogste lied zongen, een paar stemmen die waarschijnlijk van enkele leerlingen afkomstig waren. Maar verder geen voetstappen buiten de etage, maar wel nog de zware ademhaling van Savador. Ze bleef hem straks, bijna dwingend aankijken. Voor hem zakte ze op haar knieën, terwijl ze hem bleef aankijken in zijn goude ogen, haar grijs/blauwe kijkers boorde in de zijne. 'Ik weet niet of je het accepteerd. Maar wat ik heb gedaan, wat er is gebeurd spijt me met heel mijn hart. Ik verwacht niet dat u mij vergeeft, dat doe ik mijzelf ook niet. Maar ik wil wèl dat het tot u door dringt dat als ik de tijd kon terug draaien ik dat moment zeker zou hebben veranderd,' sprak ze in één ademtuig en ze haalde weer diep adem om het te kort aan zuurstof bij te vullen. Ze bleef hem aankijken, hoewel de uitdrukking in haar ogen nadat ze was uitgesproken zacht werd, een blik waar ontzettend veel emoties in verstopt lagen. Uiteindelijk sloeg ze haar ogen neer en draaide zich langzaam om. Rustig stond ze op, en liep weer bijna geluidsloos van hem vandaan. Ze had gedaan wat ze kon, het moest nu wel tot hem doordringen. Ze beet verwoed op haar onderlip terwijl ze doorliep, niet wetend waarheen ze ging. Uiteindelijk stopte ze bij het raam, die blijkbaar toch open stond. Ze leunde tegen het stukje muur naast het raam terwijl ze naar buiten staarde, haar eigen armen om haar middel geslagen. Een tijdje stond ze naar de bomen in de verte te staren, zich afvragend of ze zelf ooit zo grote wind zou kunnen veroorzaken. Ze draaide haar hoofd en keek naar het kleine tafeltje naast de stoel, waar het onsmeltbare ijsbeeldje stond die ze van Mudly had gekregen. Er kwam een flauwe, droevige glimlach op haar gezicht bij het zien van het beeldje. Mudly was waarschijnlijk de enige die ze als soort van vriend hier kon beschouwen. Verder staken weinig andere personen aandacht aan haar. Wat moest je met een doodstil muisje in de klas, die alleen in een hoekje ging zitten in de aula en dan negen van de tien keer met haar huiswerk zat omdat ze toch niets anders nuttigs te doen heeft. Mensen vonden haar niet raar, misschien een beetje maf maar dat kwam doordat ze zich altijd afzonderde. Ze trok haar blik van het beeldje, en moest de drang onderdrukken om haar ogen niet naar Savador te laten glijden. Ze kon hem nu niet aankijken, en dwong zichzelf dan maar weer uit het raam te staren. Het vervelende gevoel in haar maag bleef, maar verzekerde zichzelf dat ze alles had gedaan wat in haar macht lag. Ze haalde diep adem en nam zich voor zichzelf er niet meer mee te tijsteren met de pijn.

Het huilen was inmiddels al een tijdje gestopt en de zoute tranen waren op zijn bleke wangen opgedroogd. Zo lang geleden was het niet eens dat Savador gehuild had. In het geheim als niemand het kon weten, in zijn kantoor of 's nachts in bed, kon hij nog wel eens een traantje wegpinken. Wat wilde je ook met zo'n onvergefelijk en onvergetelijk verleden? Alleen Saethion onderging die sessie van verborgen tranen. Zelfs Diva wist nauwelijks van de depressieve momenten die hij kon hebben. Hij sloot zijn ogen toen Ephony terugkeek. Hij wilde de veroorzaker van zijn eigenlijke geheime verdriet even niet meer onder ogen komen. Behalve dat zij zich diep moest gaan schamen, groeide er bij hemzelf ook een schaamte in zijn borst. Dat wat zij zojuist gezien had was niet voor haar ogen bestemd geweest. Terwijl hij in zijn ellendige houding bleef zitten, speelde er een zacht briesje met zijn zwarte lokken, afkomstig uit het openstaande raam. Savador kneep zijn ogen verder dicht en probeerde van de natuurgeluiden van buitenaf te genieten, in de hoop dat de kalmte zijn lichaam meer zou binnendringen en zijn verdriet weg zou nemen. De fluitende vogels en de wind die ruisend door de boomkruinen ging, deed hem nogmaals aan zijn eigen kindertijd denken. Het waren standaard geluiden, geluiden die altijd wel centraal stonden bij iedere herinnering die zich buiten afspeelde. En negen van de tien keer waren die herinneringen te afschuwelijk om er weer aan terug te denken. Voor de eerste keer was hij blij dat Ephony niet lang daarna begon te spreken en de aankomende flashback ruw verstoorde. Savador opende al net zo vermoeid zijn ogen als dat hij erbij zat en staarde haar zwijgend aan toen ze zich opnieuw verontschuldigde. Het moest haar wel echt spijten als ze het hem zo vaak en zo menend duidelijk maakte. Maar hier was hij niet echt goed in, in zulke situaties. Nooit geweest ook. Hij bleef haar woordloos aanstaren en keek toe hoe ze zich omdraaide, opstond en uiteindelijk naar het raam liep. Er volgde het moment daarna een lange stilte. Ephony dacht waarschijnlijk haar woorden over, net zoals hij deed. 'Goed dan,' antwoordde Savador uiteindelijk zacht. Hij schrok er zelf van hoe schor zijn treurige stem wel niet klonk. 'Het is goed,' zei hij nogmaals. Over zijn lippen krijgen dat hij haar met heel zijn hart zou vergeven als dat het haar met heel haar hart speet, kon hij niet. Dat waren te gevoelige woorden die direct weer schaamte op zouden wekken. Alleen bij mensen waar hij erg close mee was kon hij het misschien nog wel zeggen, maar Ephony kende hij nog niet zo lang. Savador vond zijn antwoord dan ook voldoende en hoopte in stilte dat Ephony er eveneens tevreden mee was.

Ze keek uit het raam, en volgde verschillende vogels met haar ogen. Haar glimlach werd breder toen ze in de verte een verdacht bekend figuur door de lucht zag scheuren, terwijl het een vogel achterna zat. Ze grijnsde toen Ené een duikvlucht in zette en het vogeltje expres ontweek, waarna ze weer omhoog schoot en het doodsbange dier weer achterna zat. Ze had blijkbaar al gegeten, anders had ze het wel gepakt. Haar ogen schoten samen met haar hoofd om toen ze de stem van Savador hoorde. Ze moest even slikken toen ze zijn stem hoorde, een geluid dat ze nooit uit zijn keel had gehoord. Maar de woorden die hij zei deed het pijnlijke gevoel in haar hart weg gaan. Ze keek hem eerst alleen maar aan, totdat zijn bevestiging uiteindelijk helemaal tot haar door drong. Er kwam een twinkeling in haar ogen, waarna haar mondhoeken lichtjes omhoog kreulde. Vanuit de lichte glimlach op haar gezicht ontstond een vreugdevolle lach terwijl ze hem aankeek. Ze zucht, al lachend, opgelucht. Blij dat ze nu zeker wist dat hij haar verontschuldiging accepteerde. Haar hele gezicht straalde, terwijl ze hem aankeek. Op de een of andere manier kon ze op dit moment niet boos zijn, automatisch werden alle hatelijke momenten tegenover hem - zoals de kleinerende woorden, de bijna dood ervaring =] - weg gevaagd alsof ze nooit waren gebeurd. Ze zouden straks misschien wel terug komen, en dan zou ze zichzelf voor haar kop slaan dat ze zich zo had kunnen mee laten slepen. Maar nu was ze alleen maar blij dat hij haar vergaf. 'Dank u,' zei ze wat zachtjes, terwijl haar gezicht vrolijk bleef staan. Ze keek even snel om en zag Ené langs het raam scheren. Niet dat ze haar had gezien, ze zat nog steeds achter de vogel aan, of het was nu een andere, dat kon ook. Ze grijnsde en hing even uit het raam om haar na te kijken. Langzaam draaide ze zich, met nog een glimlach op haar gezicht, om en zwaaide haar lange blonde haar achter haar schouder. Haar nieuwschierigheid was eigenlijk behoorlijk geprikkeld, omdat ze zich afvroeg waarom haar woorden hem zo hadden geraakt. Maar het leek haar niet echt slim om daar nu over te beginnen. De eerste rede waarom Savador hier was kwam weer bij haar op en automatisch gleden haar gefocusde ogen door de kamer. Langzaam liep ze naar hem toe totdat ze voor hem stond. 'Van wat voor plekjes houd uw slang? Ik dacht, misschien kan ik helpen zoeken,' zei ze schouderophalend, maar de glimlach bleef op haar gezicht geplakt. Op de een of andere manier hoefte ze nu geen moeite te doen om hem daar te houden, en was het geen toneelstukje. Ze kon niet zelf zoeken, daarvoor kende ze de slang niet. Ze wilde haar hand uitsteken om hem te helpen op te staan maar hield zich in, straks zou hij nog te persoonlijk opvatten. 'Donkere, kleine plekjes?' vroeg ze zich hardop af en haar ogen gleden automatisch naar de nissen in de kamer, naar de verschillende kasten die op de etage stonden en naar de oude voorwerpen die erin stonden. 'Ik neem aan laag,' ging ze door met haar gedachtegang. Haar ogen schoten terug naar Savador en ze keek hem vrolijk maar vragend aan.

[ Beetje inspiratie loos -_-'. Spijt meeee :'(. VERZIN JIJ IETS? ]

Hij draaide zijn hoofd direct weg toen Ephony vlak na zijn instemming haar hoofd naar Savador toedraaide, al was het alleen maar om haar blik te kunnen ontwijken. Die zou waarschijnlijk wel verbaasd zijn na het horen van zijn woorden. Ze zou het wel niet hebben verwacht dat uit zijn mond te hebben gehoord. Maar waar zovelen de fout in gingen het niet in te zien, had hij wel degelijk een andere kant. Toen hij een kleine tijd later door zijn gitzwarte lokken naar Ephony gluurde, besefte hij dat ze niet echt verbaasd was. De brede vreugdevolle glimlach op haar opklarende gezicht, verraadde dat ze behoorlijk opgelucht was over het feit dat het nu goed was. Het was haast aanstekelijk; hij moest zijn best doen haar geen glimlach terug te schenken, al was het dan ook nog maar een piepkleine. Savador liet zijn blik al gauw weer door de kamer glijden toen Ephony haar dank uitte, om het uiteindelijk op de paal te richten. Hij rechtte zijn houding wat om er niet langer meer als een ongelukkig emotioneel ingestort vodje bij te zitten. Zijn gezicht was niet zo lang meer als voorheen, misschien zelfs ook wel wat opgelucht te noemen. Hij hield zijn blik steevast op de paal gericht toen Ephony het moment daarop op hem af kwam gelopen en vlak voor hem stil bleef staan. Haar woorden moesten even tot hem doordringen, maar toen hij besefte dat ze het over Saethion had, werd de reden waarom hij hier ook al weer op de etage van Puffoon begeven had plotseling weer kraakhelder. Dat was waar, hij was een zoektocht begonnen naar zijn slang en hoopte dat het hier op deze etage zou eindigen. Savador hielp zichzelf zwijgend aan de paal overeind en keek Ephony aan. 'Saethion is anders dan doodnormale slangen,' begon hij zacht. Hij moest zich inhouden niet opnieuw over zijn dier op te gaan scheppen. 'Ik laat hem van alles toe. Van het mee-eten van mijn bord tot het slapen in mijn bed. Hij is daardoor vermenselijkt, om het zo maar te noemen.' Hij liet zijn gouden ogen kort door de ruimte glijden, maar besloot dat Saethion zich hier niet zou bevinden. Te winderig, te licht. Hij liet zijn ogen daarna doorglijden naar de trap die naar de slaapzalen leidde. Zonder Ephony nog een blik waardig te gunnen, liep hij de trap op. Zijn lange zwarte haar zwierde sierlijk achter hem aan, wat zijn fiere houding alleen maar versterkte, alsof hij nooit in tranen was uitgebarsten. Op de kleine overloop tussen de jongensslaapzaal en de meisjesslaapzaal in, legde Savador even een hand op de leuning en keek nog even zwijgend op Ephony neer voor hij de slaapzaal van de meisjes binnentrad. Alsof het de normaalste zaak was als man een ruimte bestemd voor vrouwen te betreden. Achja, zo zag hij ook nog eens wat en hij moest toch zeker even een kijkje in alle hoeken nemen om zijn slang te vinden? Een ijzersterk excuus, al vond hij dat zelf. Buiten de slaapzaal om kon je meisjes horen gillen, kwaad krijsen dat hij zijn binnenkomst in het vervolg moest aankondigen en Savadors stem die venijnig terugsnauwde. Hij was zijn oude zelf weer. Het duurde niet lang of hij kwam de slaapzaal weer uit, met een voldane grijns op zijn gezicht en met Saethion tevreden sissend om zijn schouders. 'Hij vond je bed kennelijk een waardig plekje genoeg om zijn rust te kunnen benutten. Niet omdat het toevallig fijner lag dan de bedden op de herenslaapzaal, maar omdat je een vrouw bent,' zei hij Ephony met een zuinige grijns om zijn smalle lippen terwijl hij de trap weer afdaalde. 'Zo meester, zo diennaar. Is het niet, Saethion?' Savador ging met een hand liefkozend over de paarsachtige schubben van de slang, opgelucht hem weer terug te hebben.

(Nou... vooruit dan x] )

Ze bleef hem lichtelijk vragend aan kijken toen ze haar hoofd terug had gedraaid toen ze 'klaar' was met rondkijken in de kamer. Ze wachte totdat hij stond, terwijl ze de neiging moest onderdrukken om naar hem toe te lopen. Kom op zeg, sprak ze streng tegen zichzelf, het is geen hulpeloos wrak meer. Ze glimlachte toch lichtjes toen ze zijn blik ving, en hield lichtelijk haar adem in toen ze merkte dat hij ging praten, benieuwd naar wat voor toon zijn stem zou hebben. Het was geen gebroken stem, en dat luchte haar op. Haar dunne, scherpe wenkbrauwe fronsde lichtjes toen ze zijn eerste zin hoorde maar zei niets. Haar hoofd kantelde ietsjes schuin toen ze de uitleg erbij hoorde. Ze vond het een beetje gek, en kreeg het idee dat Savador een beetje opsesd was door zijn slang. Ze negeerde haar eigen conclusie, hij zou nou een maal heel veel van 'm houden, kan toch. 'Ooh, dan maar niet op de gebruikelijke plekjes zoeken,' zei ze concluderend en probeerde zijn blik te volgen. Toen ze hem naar de trap zag kijken kreeg ze een onbehagelijk gevoel, een gevoel die meteen werd bevestigd toen hij begon te lopen. Hij liep langs haar heen de trap op. Met haastige passen rende ze achter hem aan maar bleef hulpeloos onder aan de trap staan. 'Ik... Sa-.. meneer!' riep ze licht piepend uit. Haar ogen gleden over zijn gelaat, en ze moest toegeven dat hij zichzelf heel goed een masker op kon zetten. De houding die hij had aangenomen verrade niets van het afgelopen moment, en ze voelde een lichte steek van jaloezie. Bij haar was het altijd van kilometers te zien of ze ergens mee zat of als ze verdrietig was etc. waardoor haar moeder vaak overbezorgd tegen haar reageerde. Ze weet nog steeds de irritante kleine ruzietjes met haar zusje omdat die haar daarmee liep te pesten. Haar ogen bleven hem volgen, en keken hem vragend aan toen hij boven stopte en naar haar keek. Zelfs van deze afstand waren zijn goude ogen duidelijk te zien, en ze vroeg zich meteen af hoe die aan die kleur kwam. Haar ogen vergrote zich van schrik toen ze hem zag draaien en de meiden slaapkamer in zag lopen. 'MENEER!' riep ze hem nog na maar zag hem al verdwijnen. Ze sloeg haar hand tegen haar gezicht en liet hem er van af glijden, wat dééd hij toch. Op haar gezicht kwam een gekwelde grijns op haar gezicht toen ze een paar woedende stemmen hoorde, voorafgaande een gegil. Wat ze wilde doen was als een mongol de trap op rennen en Savador uit die kamer trekken, denkend aan haar eigen jurk die aan haar bed hing. De jurk die bestemd was voor het grote, chique feest van haar ouders die binnen twee weken kwam. Ze had aan haar moeder moeten beloven dat ze hem niet op zou vouwen als ze hem zo graag mee had willen nemen, dus ze had hem aan de rand van de paal van haar bed gehangen. Maar in plaats van dat te doen bleef ze verkramd onder aan de trap staan, haar handen lagen om de leuning, haar knokkels wit van de kracht die ze erop uit oefende. Toch kwam er een lichte - nog lichtelijk de kwelling erin te zien - glimlach toen ze zijn snauw hoorde, een natuurlijk geluid dat bij hem hoorde. Blijkbaar was hij over zijn zwakte moment heen, dacht ze glimlachend. Ze gaf een opgeluchte zucht toen ze hem, grijnzend en met een slang om zijn schouders, plots de kamer uit zag lopen. Op haar gezicht verdween de lichte glimlach en maakte plaats voor een afkeurende uitdrukking. Ze schudde haar hoofd terwijl ze hem zag. Zijn woorden kwamen zo onverwachts dat ze in de lach schoot toen ze ze hoorde. Met een glimlach op haar lippen keek ze naar de slang, die zich duidelijk op zijn plek voelde. Toch keek ze hem een beetje verbijsterd aan toen ze de rest aanhoorde. 'Ik.. voel me vereerd?' zei ze als eerste en schudde afkeurend met haar hoofd. Hij kon toch niet zomaar de meisjes slaapkamer in lopen. Haar ogen vergrote zich duidelijk toen ze hem de slang met zichzelf hoorde vergelijken. 'Betekend dit dat ik straks, als ik u zoek, eerst in mijn eigen bed moet zoeken?' zei ze met een verbaasde stem, en grote ogen. Een uitdrukking die er nogal komisch uitzag. Ze glimlachte schuin, toen haar eigen woorden zich tot haar door drongen. Nee natuurlijk niet, toch? Ze liep langzaam naar hem toe en bekeek de slang. Hij had paarsige schubben, hier en daar wat kleine kleur nuances die een extra exotisch vleugje er aan gaf. 'Hij is prachtig,' sprak ze zuchtend. Ze had het nooit zo met slangen, maar ze kon niets anders dan toegeven. Deze was anders dan andere. Vooral als die je aankeek kreeg je het griezelige idee dat die elk woord en elke beweging van jou begreep, alsof je tegen een mens sprak. Ze wilde haar hand uitsteken om zijn schubbe te vergelijken met die van Ené, maar stopte haar beweging halverwegen. Haar uitgestrekte had vormde zich tegelijkertijd met die stop een twijfelende vuist, voordat ze hem weer lichtelijk terug trok. Haar ogen gleden naar die van Savador. 'Meneer, toch leek het me niet zo gepast zomaar de meidenslaapkamer in te lopen. Ìk had ook kunnen kijken,' zei ze lichtelijk gepikeerd, denkend aan zijn woorden dat hij op háár bed lag en haar gedachte schoten naar de jurk, hopend dat hij nog heel was en kreukelloos. Fijn, misschien had hij die jurk ook gezien. Ze schaamde zich al bij de gedachte. Het was een prachtige jurk, maar geen jurk die ze op school zou laten zien. Hij was licht blauw, met een blote rug en eindige net onder haar knieën. Vanaf haar heupen hing hij losjes om haar benen heen, en ritselde mee met elke beweging die ze maakte. Vanaf haar heupen naar boven zat hij strak, het was een perfecte jurk waar ze alleen maar over had kunnen dromen. Ze zag er, als je het haar vroeg, fantastisch uit in die jurk. Ja, ze had hem als ze alleen was, thuis en op school, vaak aangetrokken en te bedenken hoe ze er uit zou zien op die avond, hoe ze haar haar zou doen en wat voor sieraden ze er bij zou dragen. Zuchtend, gedeeltelijk door haar gedachte aan de jurk en gedeeltelijk door de actie van Savador, keek ze hem aan.

Met een onveranderlijke grijns bleef Savador de slang over zijn schubben aaien terwijl hij verder de trap afliep. Zijn blik ging even zwijgend naar Ephony toen ze in lachen uitbarstte om zijn woorden. Waarom wist hij niet precies, maar het was in ieder geval beter dan de afkeurende uitdrukking die voorheen nog op haar gezicht te zien was. Maar de grijns gleed van zijn bleke gelaat bij het horen van Ephony's verbijsterde woorden. Savador zweefde met een voet boven een trede en bleef uiteindelijk midden op de trap stilstaan, zijn hand op de trapleuning en zijn gouden ogen met een lichte frons op Ephony gericht. 'Pardon?' zei hij zacht. Had hij dat nu goed gehoord? Haar woorden hadden wat vreemd geklonken, haast fout. Hij in haar bed, wat had hij daar te zoeken? Hij begon zich weer lichtelijk te ergeren aan de eigenlijke brutaliteit die in die woorden vermengd waren en probeerde zich van een aantal verkeerde ideeën te verlossen. Maar het volgende moment drong er iets tot hem door, waardoor hij een zachte eentonige lach onderdrukte en weer langzaam verder de trap afdaalde. 'Ik zou wel willen, maar helaas,' grapte hij met een brede grijns, al klonk het geloofwaardig genoeg om gemeend te zijn. 'Eigenlijk bedoelde ik vrouwen in het algemeen. Voel je je soms aangesproken?' Savador schonk Ephony een veelzeggende grijns. Daarna liep hij de laatste treden af en bleef in een fiere houding onderaan de trap staan toen Ephony het volgende moment op hem af kwam gelopen om Saethion te kunnen bewonderen. Hij reageerde niet op haar positieve compliment, maar aan de bleke hand die langzaam en liefkozend over Saethions mooie slangenhuid ging, was te zien dat hij tevreden was nu ook een positieve reactie uit haar mond te hebben gehoord nadat ze slangen eerst volop zat te beledigen. Zijn gouden ogen gleden van de paarsachtige schubben naar de grijzige ogen van Ephony bij het horen van haar volgende woorden. 'Maar nu heb ik al gekeken. Al waren ze poedelnaakt. Mijn slang gaat voor,' reageerde Savador kalm op haar woorden. 'En trouwens..' Zijn mondhoeken krulden om tot een dunne, ietwat smalende glimlach. 'Waar heb jij een jurk als dát voor nodig?' sloeg hij de spijker grijnzend op zijn kop alsof hij door haar ogen heen regelrecht in haar gedachten kon kijken. Ze moest vast wel weten waarover hij het had. Als hij dat goed had gezien, hing de jurk bij háár bed.

(antwoord wat kort, excuses daarvoor =x )

Haar glimlach bleef op haar gezicht hangen toen ze zag dat hij ook lachte, iets wat ze toch wel speciaal vond aangezien ze niet makkelijk een glimlach op zijn strakke gelaat kon voorstellen. Terwijl ze haar eigen woorde hoorde over hem in haar bed vinden, en ze zijn reactie zag kneep ze even haar ogen dicht. Heeeeel snugger, dacht ze mopperend. Ze deed haar mond half open toen ze zijn verontwaardigde 'pardon' hoorde om iets te zeggen maar deed hem gauw weer dicht. Ze keek hem lichtelijk gefrustreerd door haar eigen woorden aan, maar haar uitdrukking werd iets verbaasder toen ze hem hoorde. 'Ik... ??' kwam het moeilijk uit. Haar mondhoeken gingen lichtelijk omhoog, terwijl ze nog een uitvlucht probeerde te vinden. Haar ogen vergrote zich toen ze zijn woorde hoorden. 'Ik.. nee natuurlijk niet. Ik bedoel.. u zei dat u hem op mijn bed had gevonden... en naja ik.. kijk u zei met die vergelijking... hij op u leek,' mompelde ze ontwijkend en keek daarna gauw weg. 'Waarom zeg ik altijd alles hardop,' mompelde ze zachtjes tegen zichzelf en keek nogal boos weg, meer omdat ze boos op zichzelf was. Ze moest de kinderlijke neiging onderdrukken om haar tong naar hem uit te steken toen ze zijn grijns had gezien, maar hield zich in. Het zou niet helemaal goed overkomen als ze haar tong naar hem zou uitsteken, niet wetend hoe hij het op zou vatten. Toen ze hem door hoorde gaan over het zelfsstandig zoeken in de meisjes kleedkamer schudde ze weer lichtelijk afkeurend haar hoofd. 'U weet dat u dat niet helemaal kan maken. Zelfs als leraar,' zei ze lichtelijk streng, maar er brak een klein glimlachje door, wetend dat ze hem niet echt tegen kon spreken. Hij zou haar woorden altijd weer de grond in boren, dat had ze nu wel door. Dus dan kon ze hem beter op een andere manier benaden, hoewel ze daar nog niet helemaal achter was. Ze wilde zichzelf net omdraaien om naar de stoel te lopen, maar haar lichaam verstarkte zich geschokkend toen ze zijn woorden hoorde. Ze keek recht in zijn grijnsende gezicht, haar ogen groot en haar mond hing ietsjes open van verbazing, schaamte en onwetendheid - wat ze eigenlijk wilde hebben omdat ze wilde dat die jurk daar nu niet had gehangen - over hoe hij dat ingodsnaam had kunnen zien. Ze beet op haar onderlip en keek hem lichtelijk paniekerig aan. 'Ik... hoezo?' probeerde ze van het onderwerp af te draaien. Ze hoefde niet te zeggen dat haar ouders een groot feest gaven voor het werk van haar vader omdat hij een belangrijk persoon was, en dat zij daar als mooiheids-bekijk-object moest rondlopen om haar vaders collega's nog meer onderwerpen om over te praten gaf. Tenminste, dit was haar beeld van het idee van haar ouders. Natuurlijk beschreven zij het als goed gemanierd overkomen zodat haar vader geen slechte beoordeling zou krijgen. Zodra ze op het werk wisten dat vaders een goed levende man was die een beschaafde familie had, dan had hij meer kans. Ze ergerde zich aan het idee dat zij en haar zusje daarvoor werden gebruikt. Hoewel ze wel meteen verliefd op de jurk was geworden zodra ze het ontwerp had gezien, en had vijf minuten met open mond staan staren en de stof door haar vingers laten glijden toen hij binnen was gekomen. Misschien was haar aandacht daarom altijd erg observerend en gefocust op mensen zoals Savador, aangezien hij anders was dan zij en haar famillie. Totaal anders, in haar ogen. 'Die jurk is voor iets... mijn jurk,' mompelde ze terwijl ze haar wangen warm voelde worden en wist dat ze nu een hoog rode kleur hadden berijkt. Snel draaide ze zich om en liep licht zenuwachtig naar de stoel waar ze weer op de armleuning ging zitten en van hem weg keek.

Met een geamuseerde grijns bleven zijn gouden ogen, die uit vermaak licht fonkelden, op Ephony gericht. Met een hoop gestotter en gestamel probeerde ze tevergeefs haar woorden nog recht te praten, en Savador kon niets anders doen dan zacht proestend toekijken. Op een zeker moment kon hij zich niet langer meer inhouden en onderdrukte hij met gesloten ogen een zachte, kakelende lach. Zijn schouders schudden ervan. Vrouwen plagen, altijd leuk. Vooral Diva en Madeline waren zijn twee favoriete slachtoffers van zijn kleine goedbedoelde plagerijen. Zijn lach stierf weg en maakte plaats voor een voldane grijns toen Ephony daarna wat boos tegen zichzelf mompelde. 'Omdat je van Puffoon komt. Die denken hun antwoord nooit over voor ze spreken,' gaf Savador spottend maar plagend bedoeld antwoord op de vraag die ze aan zichzelf stelde. Hij spreidde zijn armen met een lichte zucht toen Ephony het volgende moment er nog iets aan toevoegde over de kwestie dat hij niet zomaar de meisjesslaapzaal kon betreden. 'Wellicht niet als leraar. Maar wel als schoolhoofd,' wierp hij haar woorden kalm tegen. Er gleed ook weer een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij de glimlach op Ephony's gezicht achteraf na haar strenge woorden opmerkte. Savador kon het niet laten weer een zachte lach te onderdrukken toen hij het volgende moment de verbouwereerde uitdrukking op haar gezicht zag toen hij over de jurk begon. Die lach werd alleen maar luider toen ze een poging deed van het onderwerp af te draaien. Hij leunde met een hand tegen de muur naast de trap en keek haar glimlachend aan nu hij een beetje was uitgelachen. 'Van wie anders zou het zijn als het bij jouw bed hing?' vroeg hij op een nonchalante toon. Hij haalde lichtelijk zijn schouders op en sloot zijn ogen even. 'Ik vraag me af wat je er mee moet op een school,' voegde Savador er zacht aan toe. Hij opende zijn ogen weer en wierp Ephony een geheimzinnige blik toe. Wat hij nu deed was eigenlijk gewoon proberen het antwoord zelf uit haar te krijgen.

Ze keek hem lichtelijk boos aan toen ze zijn beginnende lach opmerkte. Hoewel ze het probeerde vol te houden lukte het niet echt om lang serieus te blijven kijken aangezien zijn lach nogal aanstekelijk was. Ze probeerde het nog, beet op haar lip om haar mondhoeken niet te laten krullen maar hield het niet lang vol. Al gauw kwam er een een glimlach op haar gezicht, hoewel het duidelijk was dat ze hem nog steeds probeerde te onderdrukken. Al gauw schoot zij ook in de lach en schudde met haar hoofd, fijn kon ze weer eens niet serieus genomen worden. Toch keek ze hem lichtelijk boos aan toen ze zijn verklaring hoorde voor haar eigen stommiteit. 'Ik ga toch ook niet met uw achtergrond spotten. En ik ben trouwens trots erop dat ik half Puffoon en half Gren ben,' sprak ze overtuigend en gaf hem een veelbetekende, bijna strenge afkeurende blik. Ze schudde haar hoofd met bijna de zelfde blik in haar ogen toen ze zijn excuus hoorde over het betreden van de meiden slaapkamer. 'Hoo, meneer. Met u valt af en toe niet te praten,' sprak ze lichtelijk afkeurend, maar grijnsde toch lichtelijk. Ze keek een beetje opgelaten naar hem toen ze hem zo rustig zag leunen terwijl hij haar met een glimlach aankeek toen ze hem ontwijkend antwoorde over de jurk. 'Ik... hoe wist u dat het mijn bed was,' probeerde ze nog, maar bedacht zich toen de kleine naamboordjes bij het hoofdeinde naast de kussens. Ze zuchte diep en schudde toen met haar hoofd, als teken dat ze haar eigen opmerking weg waaide. 'Ik... hij is op school omdat...' probeerde ze nog gauw een uitvlucht te bedenken. Ze keek naar zijn rustige gezicht, maar wist dat hij haar van binnen uitlachte door haar stomme gestrompel om zich uit haar situatie te redden. Ze wist dat hij door zou gaan, hoe lang ze het ook vol zou houden. 'Omdat mijn ouders mij op komen halen vanaf hier. En dan moet ik mijn jurk al aan hebben, en klaar zijn,' sprak ze eerst met rustige, licht verveelde stem. Totdat haar gedachte doorliepen, verder dan haar eigen woorde. Ze keek lichtelijk gefrustreerd naar hem, maar keek eigenlijk in het niets. 'Ik moet me hier klaar maken. Op de een of andere manier bijpassende sieraden vinden en mijn haar proberen in bedwang te krijgen,' sprak ze steeds gefrustreerder. Haar handen maakte lichtelijke bewegingen om haar woorden kracht bij te zcetten. 'En aan wie moet ik ingodsnaam vragen of alles goed zit, of het wel klopt,' haar stem sloeg lichtelijk over terwijl ze door de kamer begon te ijsberen. 'Aangezien mijn zusje pleite is, die is daar dan al. Het vakantie is, aangezien het-,' ze stond met een schok stil en keek verschrik voor zich uit. Haar hoofd schoot om en ze staarde met die zelfde, doodgeschrokken blik in haar ogen naar hem. 'Welke dag is het. Welke. Dag. Is. Het?' vroeg ze, haar stem klonk licht bibberend. Ze wachte niet op zijn antwoord en draaide met een ruk om. Haar blonde haar vloog door de sterke handeling door de lucht en viel over haar schouder. Ze merkte het niet eens. Ze rende naar haar tas en hurkte neer, sloeg de flap open en greep haar agenda. 'NEE,' riep ze uit met een hoog stemmetje. Langzaam legde ze de agenda terug, en stond weer op. Ze liep terug naar Savador en leunde naast hem tegen de trapleuning, een gefrustreerde kreun kwam over haar lippen terwijl ze haar hoofd liet hangen en haar ogen sloot. 'Het is volgende week al,' fluisterde ze wanhopig. 'En ik weet nog niet eens hoe ik alles voor elkaar ga krijgen. Hoe moet ik die sieraden vinden? Hoe weet ik of mijn haar goed zal zitten, of er geen genante dingen uit mijn jurk steken of dat mijn schoenen scheef zitten,' zei ze wanhopig tegen hem, niet beseffend dat het hem waarschijnlijk helemaal niets uitmaakte. Haar wanhopige ogen gleden naar de slang, en automatisch stak ze haar hand uit waarbij ze de slang over zijn kop aaide. Ze staarde weer eens in het niets terwijl ze het beeld van zichzelf weer omhoog probeerde te halen. Hoe had ze zich in de datum kunnen vergissen? 'Me ma vermoord me als het niet goed is,' zei ze in het niets, terwijl ze haar hand terug trok en haar armen rond haar middel sloeg. Haar schouders en hoofd hingen terwijl ze naar de grond keek. Waarom moest het nou weer in de vakantie zijn, als iedereen weg is. De enige personen die ze lichtelijk als vrienden konden beschouwen waren weg. Als het een gewone doordeweekste dag was geweest had ze het aan een willekeurig miesje op de slaapkamer kunnen vragen, die haar dan waarschijnlijk afkeurend aan zou kijken en mompelen dat het wel goed zat, ofzo. Het wanhopige gevoel kwam weer omhoog, en ze trok haar armen nog iets steviger om zichzelf heen.