Dingen rechtzetten.

Selavin was samen met Donovan naar de Starshine Academy gegaan. Hij hoopte zich genoeg te herinneren om hier een einde aan te maken en Madeline weer tot schoolhoofd te benoemen. Selavin keek nors opzij naar Donovan. ''Nou, waar is die Savador dan?'' vroeg hij kalm. Hij keek even om zich heen. Hij wist niet precies wat hij kon verwachten. Precies op dit moment nu hij het het hardst nodig had liet zijn geheugen hem in de steek.

Savador had zich in zijn kantoor bevonden en maakte gebruik van één van de spreuken die Deshas hem had geleerd, de spreuk om alles te zien. Toen hij erachter kwam dat Donovan al teruggekomen was in gezelschap van Selavin, had hij een kleine ravage aangericht door woedend vuurballen door de kamer te smijten. Ze waren verdorie veel sneller gekomen dan hij verwacht had! Maar Selavins geheugen over hem was nu zo troebel als mist, en daar kon hij goed gebruik van maken. Savador had zijn troon achtergelaten en was zo snel als zijn benen hem konden dragen naar de aula gesneld. In de gang die naar de aula leidde, nam hij de gedaante aan van een grote witte cobra. Hij glipte in een flits de aula in en kronkelde langs de muren omhoog zodat hij nu ondersteboven aan het plafond hing. Zijn zwarte slangenogen lichtten felgeel op en namen twee gestaltes onder hem in het oog. Hij herkende ze meteen als Donovan en Selavin. Zijn zwarte gevorkte tong flitste in- en uit zijn bek en met een zacht, dreigend gesis kondigde hij zijn aanwezigheid aan. Savador was er vrijwel zeker van dat Selavin hem zo helemaal niet zou herkennen, hij had hem immers nooit eerder in deze vorm mogen aanschouwen. En dat was ook precies de bedoeling; om zijn ware gedaante voorlopig geheim te houden.

Diva had Savador met woedende passen door de school zien lopen. Ongemerkt was ze achter hem aangegaan. Nu was ze haar Suasama traning erg dankbaar. Ze was erop getraind om anderen in de gaten te houden zonder zelf gezien te worden. Ze had Savador in een slang zien veranderen. Ze moest toegeven dat dat best slim van hem was. Zijzelf nam de gedaante van een panter aan. Alleen aan haar fel blauwe ogen was nu nog te zien dat ze Diva was. Zonder zelf op te vallen hield ze het groepje in de aula in de gaten.

Antony was naar de aula heen gegaan,hij had ook vernomen dat Selavin er weer was. Hij stond tegen een paal die compleet uit het zicht van Savador en Selavin was. De slang was Savador daar was hij zo zeker van,hij had altijd al iets tegen die man gehad van in het begin en hij had hem ook nog woedend door de gangen zien gaan,maar was dan zo snel mogelijk naar de aula te spurten. Antony wist niet dat Diva er ook was,dus ook hij moest uitkijken voor wendingen van beide partijen,als hij Diva goed kende wist hij dat ze Savador niet meer aleen liet sinds,nou ja vroeger. Hij had natuulijk ook het voordeel dat niemand hem nog herkende buiten Celedë en Donovan.Zijn zwarte haren hongen stijl naast zijn gezicht,de witte kledin die hij aanhad was nieuw voor hem,maar andere zouden denken dat hij een licht magican was.

Donovan keek omhoog toen hij gesis hoorde. Hij herkende de slang direct als Savador. ''Bang om je echte gedaante te laten zien Savador?'' vroeg hij spottend. ''Ik had eigenlijk ook niet anders van je verwacht verachtelijke slang. Die vorm past wel bij je'' riep Donovan naar hem. Hij knikte Selavin toe dat de slang boven hen Savador was. Eindelijk zou er een einde aan deze onzin komen.

Savadors bleke slangenmuil toonde even iets wat verdacht veel op een grijns leek. Hij gleed over het plafond via de muren weer terug naar beneden en kronkelde door de aula langzaam op Donovan en Selavin af. 'Donovan, mijn jongen, waarom sla je nu zo'n toon tegen me aan?' vroeg zijn sissende stem op een onschuldige manier. Zijn toon was kalm, maar zijn halskappen aan beide zijden van zijn kop waren dreigend uitgeslagen. Savador liet zijn lange staart om Donovan en Selavin heenkronkelen. Hij hield er wat afstand tussen zodat ze zich niet al te snel bedreigd zouden voelen. Zijn felgele ogen staarden bedroefd maar vaderlijk op Donovan neer. 'Ik had gehoopt dat je gedrag veranderd zou zijn wanneer je weer terug zou keren,' vervolgde hij zacht. Zijn blik ging nu naar Selavin, en de hoeken van zijn bek krulden om tot een warme glimlach. 'Het is een eer u te ontmoeten, werkelijk. Maar ik vrees dat het tevergeefse moeite is geweest om uw kantoor te verlaten.' Savador uitte iets dat op een diepe zucht leek. Hij schudde jammerlijk met zijn kop, maar van binnen grijnsde hij vals.

Selavin keek ook omhoog toen Donovan tegen het plafon begon te roepen. Daar zag hij een slang zitten en trok even een wenkbrauw op. Kennelijk was dit dus Savador en had hij niet eens de moeite gedaan zijn menselijke gedaante te laten zien. Niet echt een goede eerste indruk. Selavin rechtte zijn rug en wachtte kalm af totdat Savador klaar was met spreken. Selavin toverde iets op zijn gezicht op wat een kleine glimlach leek. ''Dat is geheel wederzijds geloof me. Ik heb veel dingen van Donovan vernomen over U onderweg hiernaartoe. Hoe dan ook, al zou ik willen dan nog had ik niet op Erd kunnen blijven. Ziet U, ik heb Madeline hier twee jaar geleden de leiding gegeven. Als er een verandering is in het schoolbestuur dan wenst het bestuur van magisch onderwijs dat graag te horen. Er is niemand naar mijn kantoor gekomen op Erd om dingen te bespreken en toestemming te geven. Want eigenlijk bent U nu illegaal schoolhoofd om het zo maar te noemen. Vervolgens krijg ik klachten over martelingen op deze school. Dat baarde me zorgen. Vandaar grotendeels dat ik hier ben. Maar voor nu, zou ik eerst graag met Madeline willen spreken'' zei hij kalm.

(Voordat jullie gaan zeuren xD. Ik heb dit aan Linima gevraagd en ze vond het goed)

Ineens kwam Miss Madeline binnenlopen. Nou ja, eigenlijk was het Deshas in een Madeline vermomming. Hij zag er exact hetzelfde uit als zij. Alleen was er iets vals in zijn blik. Maar ja, dat kon Deshas met geen mogelijkheid wegkrijgen. Fier rechtop liep hij als Madeline de aula binnen. ''Er werd naar mij gevraagd?'' zei hij/zij kalm. Zelfs de stem klonk precies hetzelfde. Dat is misschien nog wel waar Deshas het meest op had moeten oefenen. Hij/zij keek even naar Savador. Als iemand de valse blik in zijn/haar ogen zou moeten herkennen moest hij het wel zijn.

Savador keek met diezelfde glimlach op Selavin neer en sloot even zijn ogen - of met andere woorden: er schoof even een doorzichtig vlies over zijn ogen. Hij bracht het puntje van zijn staart naar zijn kop en streek even nadenkend over zijn schubbige wangen. 'Oh, maar dat is vergezocht,' antwoordde hij kalm sissend toen Selavin uitgesproken was. 'Martelingen op mijn school? Er liggen oude martelwerktuigen in de kerkers, dat is waar, maar het is een schande te horen dat er achter mijn rug om wordt geklaagd om iets wat ik mijn leerlingen nooit aan zou doen.' De verticale pupillen in zijn gele ogen gingen even bedroefd naar Donovan. 'Donovan, jongen, ik hoop dat jij hier niets mee te maken hebt?' Savador richtte zich weer op Selavin en glimlachte zo breed dat zijn giftige hoektanden blootlagen en zijn tong tegen zijn orgaan van jacobson werd gedrukt. 'Madeline had er geen problemen mee. Ze heeft zelfs goede hoop voor mij als schoolhoofd, ziet u? Dit is wat ze wil, en als het anders moet geeft ze dat wel aan,' legde hij vriendelijk uit. Savador keek met een ruk van zijn kop opzij toen hij een bekende stem hoorde. Hij schrok even bij het zien van Madeline's gestalte, maar zodra hij de valse blik in haar ogen zag kalmeerde hij. Die ogen, dat was niemand minder dan Deshas. Hij glimlachte lichtjes en siste zacht terwijl hij zich weer tot Selavin wendde.

Antony hoorde veel van de woorden en stapte dan ook uit zijn schuilplaats. Toen Madeline binnen kwam stond hij versteld. Was ze helderziende ofzo? Dat lag niet in haar macht dat wist hij,hij omklemde zijn zwaard steviger dan eerst. Hij richte zijn blik kort op Selavin maar die ging dan weer naar Donovan die hij waarschuwend aan keek. Er was hier iets loos,en niet zo'n klein beetje. Dit zaakje wantrouwde hij nu al. Antony stond nu in het zicht van iedereen maar daar bleef hij staan,niet omdat hij schrik had,maar omdat hij hier veiliger stond en alles kon observeren.

Omdat Selavin zich niets meer herinnerde van zijn tijd hier kon hij het verschil niet zien tussen de ogen van Madeline en Deshas. Hij dacht dus dat Deshas Madeline was. Toch vond hij het wel vreemd dat ze zo snel verschenen was. ''Madeline jij keurt dit toch zeker niet goed?'' vroeg hij verbaasd. ''Je houd van deze school. Je zou hem nooit zonder gevecht opgeven'' zei hij. Selavin liep op Madeline af en bekeek haar goed. Iets aan haar vertrouwde hij niet helemaal. Hij bleef vlak voor haar staan. ''Ik wil dat je me recht in de ogen kijkt en zegt dat die man jou echt de beste keuze lijkt om schoolhoofd te zijn'' zei hij.

Donovan had Antony's waarschuwende blik gezien en knikte bijna onmerkbaar. Hij keek woedend naar Savador. Wie denk je nou eigenlijk voor de gek te kunnen houden'' zei hij. Hij keek nu naar de Madeline die binnen kwam. Hij zag direct dat het Deshas was. Nadat Donovan hem in de kerkers had gezien zou hij die ogen niet gauw meer vergeten. Hij keek de namaak Madeline strak aan. ''Zeg eens Madeline. Weet jij nog welke ziekte ik tegen je gebruikte?'' vroeg hij kalm. Daarna keek hij naar Selavin. ''Dit is Madeline niet Selavin'' zei hij.

Deshas grijnsde even vals toen hij zag dat zijn vermomming werkte. Die valse grijns was verdwenen toen Selavin zich naar hem keerde. Die had plaatsgemaakt voor een vriendelijk glimlach. ''Selavin, ik kan je verzekeren dat ik het volste vertrouwen heb in Savador. Hij doet het beter dan ik ooit had kunnen doen'' zei hij/zij kalm. Zijn/haar blik ging met een ruk naar Donovan toen Deshas zijn woorden hoorde. ''Donovan? Dat had ik van jou nou nooit verwacht. Ik was degene die je ondanks al je fouten telkens een nieuwe kans gaf. En dan beschuldig je me van zoiets?'' zei hij/zij ongelovig.

Savador grijnsde even vals en merkte dat hij moeite had om zijn lachen in te houden. Hij voelde dat hij goed in zijn onschuldige rol zat, evenals Deshas. Zijn imitatie van Madeline was sprekend, en Selavin trapte er met open ogen in. Die grijns verdween toen hij Donovan hem hoorde tegen te werken, of althans een poging tot proberen tot. Hij wierp Donovan een afkeurende blik toe en slaakte een diepe zucht. 'Spijtig dat je je weer van je slechtste kant laat zien, Donovan,' siste hij zacht. 'Wellicht is het beter als de leerlingen ons alleen laten zodat we dit in alle rust en stilte kunnen bespreken?' probeerde Savador met een dreigende blik op Donovan en Antony hen weg te werken. Hij glimlachte onschuldig, maar zijn blik stond op onweer. Hoe durfde dat schoelje zijn kans om de school verder te ruleren voor zijn neus weg te grijpen! Ze zouden het wel te voelen krijgen zodra Selavin weg was en de veilige kust wederkeerde.

Antony keek nog steeds naar Donovan met diezelfde waarschuwende blik. Hij moest zich in veiligheid gaan werken die Donovan. Hij kon welliswaar geen een van de twee aan,maar opgeven zonder strijd was niet voor hem weg gelegd. "Wij blijven Savador"zei hij kalm tegen hem,hoewel hij zijn zwaard wou trekken en meteen op hem afstuiven,wist hij zich nog te beheersen voor zijn eien leven te redden. En voor Donovan's leven. Als Savador hen wilde terug pakken deed hij dat maar met al zijn plezier,maar Savador wist zelf dat hij met twee harde bikkels te maken had.

Selavin draaide zich met een ruk om naar Donovan. Daarna keek hij met een geintereseerde blik naar Madeline. ''Nou eigenlijk zou ik het antwoord op die vraag ook wel willen weten. Vertel eens Madeline, waar was jij nou eigenlijk ziek van?'' vroeg hij kalm aan haar. Hij lette niet op Savador. Als deze Madeline nep was, wat zou er dan nog meer niet kloppen aan Savador's verhaal? Hij keek even om naar Antony en Donovan. ''Laat die twee maar blijven'' zei hij kalm.

Deshas voelde zich nu toch wel in het nauw gedreven. Hij had niet gedacht dat Selavin zo makkelijk naar Donovan zou luisteren. Hij/zij slikte even. ''Nou, ik ehhh.....'' Verder kwam hij/zij niet. Deshas zuchtte geirriteerd. ''Wat zou het ook nog'' zei hij/zij met zijn normale stem. Hij veranderde terug naar zichzelf en joeg een sterke bliksem schicht door Selavin's borstkas. Daarna draaide hij hem met zijn rug naar zich toe en omklemde Selavin's nek met zijn arm. ''En wat dacht je er nu nog aan te doen, onderkruipsel'' snauwde hij naar Donovan.

Savador liet zijn zwarte tong zenuwachtig in- en uit zijn bek flitsen. Hij probeerde te boven te halen waar Madeline ook al weer ziek van werd, maar het kwam maar niet in hem op. Dat Selavin erover door zou blijven vragen had hij allerminst verwacht. Hij richtte zijn kop even naar de grond toen Deshas zijn ware gedaante aannam. Ze hadden dit probleem makkelijk weten te omzeilen als zijn geheugen iets beter was geweest. Zijn tong schoot nu niet meer uit zijn bek van de zenuwen, maar van pure woede. Moest hij zijn rol nu ook opgeven? Nee, hij zou zijn identiteit nog even geheim houden. Savador toonde een kalme glimlach toen Deshas een bliksemschicht door Selavins borstkas joeg. Hij bleef ook kalm toekijken toen hij Donovan uitfoeterde, in feite grinnikte hij zacht. 'Het spijt me, beste man, maar ik vrees dat ik mijn plek nog een tijd langer behoudt op mijn comfortabele troon,' zei hij zacht sissend terwijl hij nu met de punt van zijn staart over Selavins wang streek. Zijn kalmte ging in een oogwenk over in woede, toen hij Donovan een vuurschietende blik toewierp.

Selavin bleef de namaak Madeline afwachtend aankijken. Hij schrok toen die veranderde in de man die hem zijn geheugen verlies had bezorgd. Direct daarna ging een stekende pijn door zijn borstkas en werd hij in een sterke greep genomen. ''DONOVAN WEGWEZEN'' schreeuwde hij naar hem. Als hij het haalde hadden ze nog een kans. Hij keek Savador vernietigend aan toen die met zijn staart langs zijn wang streek. ''Geniet er nog maar niet teveel van'' zei hij. Hij verschoof zijn voet en stampte met zijn hiel op de grond. De aarde achter hem ging omhoog zodat Deshas bij hem weg geslagen werd. Selavin zette zijn voeten stevig op de grond. Hij wist dat hij dit niet kon winnen. Maar hij moest Donovan de tijd geven om weg te komen. Met een paar snelle hand bewegingen schoot hij rotsblokken op Savador af.

Antony trok zijn zwaard en liep op hun af,het zou tevergeefs wezenmaar toch. Hij sneed met de scherpe zijden langs Deshas zijn rug. Zijn ogen waren volledig zwart geworden en zijn haar kleurde aan de punten wit. Hij keek Savador kwaad aan en ademde diep in. Zijn zwaard richte nu naar de grond maar het was nog heel stevig omklemd. Zijn ogen hadden zich tot spleetjes gevormd en zijn lippen perste hij op elkaar zodat hij niets dom zou gaan zeggen. In zijn hand liet hij een blauwe bol met zwart in verschijnen,zijn krachten waren heel sterk toegenomen sinds eerst. Dit kon wellis goed gaan fout lopen als hij hier zou blijven,maar hij vertrok niet zonder Selavin en Donovan.

Deshas voelde eerst een steek in zijn rug en werd daarna tegen de vlakte geslagen door Selavin. Even bleef hij zo liggen maar daarna hoorde je hem zachtjes lachen. Het klonk kil en vals en de meeste mensen zouden er een rilling over hun rug van krijgen. Deshas ging weer staan. Zijn ogen waren geheel rood. Geen witte omranding, geen zwarte pupil. Dwars door zijn handschoenen scheurde zwarte, lange nagels. Door zijn bovenkleding scheurde vleermuis vleugels. Zijn huid was grauw van kleur. Deshas strekte zijn arm en liet door middel van zijn hand gespannen te houden monster gemaakt van schaduw uit de grond reizen. Stuk voor stuk dodelijk gewapend met een moordende blik in hun ogen. Die stuurde Deshas op Antony af. Donovan liet hij voor Savador. Zelf richtte Deshas zich tot Selavin. Zijn ogen gloeide fel en hij tilde Selavin op zonder hem aan te raken. met een simpele zwaai beweging van zijn arm smeet Deshas hem tegen de muur.

Antony keek hem aan en zag zijn verandering. Opeens hoorde hij een schelle brul vanachter hem. Hij draaide zich om en keek Donovan aan. "Donovan ga hier weg nu,ik red me hieruit"zei hij tegen hem. Toen stuurde hij de blauwe bol met de zwarte energie naar het beest toe. Dan werd zijn haar volledig wit,zijn ogen waren nog steeds pik zwart. Hij begon te trillen en liep dan op het beest af enzijn zwaard raakte het beest nog ook. Weer enkele bollen verschenen in zijn handen en die stuurden hij dan ook nog op het ding af. Zijn blik was veranderd en nu kwamen er twee krachtige pik zwarte vleugels uit zijn rug,dit was een nieuwe kracht die hij had. Zijn witte kleren werden helemaal zwart. Opeens werd hij ruw op de grond gedrukt door het monster,hij stak zijn zwaard door het wezen zijn borst.

Savador zag Selavin een verwoedde poging doen om Donovan hier weg te krijgen. Hij sperde zijn grote slangenbek wagenwijd open en even leek het erop alsof hij Selavin wilde opslokken, maar in plaats daarvan stootte hij een valse, sissende lach uit. Al lachend schoot hij in een verbazingwekkende snelheid voor zo'n groot beest van de ene naar de andere kant van de aula om de rotsblokken die Selavin op hem afstuurde te ontwijken. Daarbij beukte en verpletterde hij een hoop stoelen en tafels. Zijn lange staart gleed langzaam achter zijn lijf aan en richtte zich op toen hij Antony vanuit zijn ooghoeken zich in het gevecht mengen. Hij stond op het punt om hem weg te meppen, maar zijn aandacht ging onbewust naar Donovan. Hij mocht hem niet laten ontsnappen. Hij kronkelde om Donovan heen en spande zijn lichaam strak samen zodat hij hem bijna fijnkneep. Dreigend sissend als een slang die op het punt stond zijn prooi te verslinden staarde hij woedend op Donovan neer. 'Je had maar beter in je kooi kunnen blijven!' Savador spande zijn lichaam nog strakker aan en keek grijnzend richting Deshas toen hij hem zachtjes hoorde lachen. Hij keek tevreden toe hoe hij zijn schaduwgedaante aannam en monsters creërde uit de schaduwen.

Ineens kwam Solomon de aula binnenvliegen. Zijn zilver grijze vleugels schitterde in het licht. Hij trok uit een dubbele schede een duo zwaard tevoorschijn en vloog op Savador af. Hij hield de zwaarden gekruist tegen zijn keel aan. ''Ik vraag het een keertje vriendelijk. Laat alstjeblieft de jongen gaan'' zei Solomon kalm. Hij moest Donovan wel helpen, voor Diva. Die wou niet dat Donovan stierf dus Solomon vond het zijn plicht om aan haar eisen te voldoen.

Donovan haatte het om te moeten vluchten. Maar anders vochten Selavin en Antony voor niks. Hij trok een sprintje naar de deur maar Savador stond hem direct in de weg. Donovan slikte even. Hij hapte naar lucht toen Savador hem fijnkneep. Hij probeerde zijn longen te vullen met lucht maar die werden steeds meer samen geperst. Steeds leger raakte ze. Donovan kon Solomon's woorden amper horen. Zijn huid begon te gloeien. Steeds warmer. Hij moest hieruit vrij komen.

PROFILE MAGICIAN

» Nieuwe dingen? ~
» Getekende dingen.
» Ja, dus, ehm... Ik kwam, ehm... Vraag me niet zulke moeilijke dingen, verdorie!

Dingen rechtzetten.

Dingen rechtzetten.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen