Met nonchalante bewegingen streek hij een aantal zwarte lokken achter zijn schouders, zijn blik niet van Ephony afscheurend. De lichte glimlach op Savadors gezicht bleef toen hij opmerkte dat ze tevergeefs haar lach probeerde in te houden. Alhoewel hij niet vaak zijn lach liet horen en het daardoor haast zeldzaam was, wist hij dat het aanstekelijk kon zijn. Het duurde dan ook niet lang of Ephony lachte net zo hard met hem mee. Hij keek haar het volgende moment met lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen aan toen ze, nadat ze uitgelachen was, nogal boos reageerde op zijn eerdere woorden. Hij wuifde haar woorden met een nonchalante glimlach weg, alsof ze er helemaal niet aan toe deden. 'Dat zeggen er zoveel, maar spotten in gedachten is net zo goed spotten,' sprak hij schouderophalend. Zijn glimlach verzwakte wat en maakte plaats voor argwaan toen Ephony hem zei er trots op te zijn dat ze half Puffoons en half Grens was. 'Hoe kon je daar nu trots op zijn?' vroeg hij met een terugkerende glimlach. Als hij zelf ook maar één enkele procent van een planeet anders dan Shadra afkomstig bleek te zijn, zou hij zich schamen voor de rest van zijn leven. Er was niets beters dan een volbloed Shadraan zijn, al vond hij dat zelf. Savador sloeg kalm zijn armen over elkaar heen toen Ephony oversprong op een ander onderwerp. 'O nee?' vroeg hij met een lichte glimlach maar ook op een licht verontwaardigde toon toen ze zei dat er af en toe niet met hem te praten viel. 'Verbazingwekkend dat je dan al een hele tijd een gesprek met me aangaat.' Hij schudde lichtelijk en zacht lachend zijn hoofd toen Ephony met de vraag kwam hoe hij wist dat het haar bed was geweest waar hij de jurk bij zag hangen. Dat was een stomme vraag om te stellen, al zei hij dat niet hardop. De naambordjes toonden de eigenaar van het bed overduidelijk aan. Savador bleef met een kalme glimlach toekijken hoe ze zich uit de voor haar benauwde situatie probeerde te redden. Hijzelf vond het allemaal wel amuserend. 'Oooh?' bracht hij zacht en quasi-geboeid uit toen ze uiteindelijk met de echte reden durfde aan te pappen. Hij keek schalks terug toen Ephony hem een wat gefrustreerde blik gunde en haar woorden vervolgde op een toon alsof de wereld verging. Maar naarmate ze verder sprak en haar woorden steeds gestressder overkwamen, raakte Savador wat geïrriteerd. Hij sloeg zijn ogen even ten hemel toen Ephony een heel punt maakte over of alles wel perfect zou zitten. Vrouwen ook. Er waren altijd drie dingen die bij hen centraal moesten staan: kleren, kleren en kleren. Gelukkig was Diva daar niet zo in de ban van dat hij gedwongen was met haar mee te gaan om haar persoonlijke klerenrek te worden als ze tientallen kledingstukken paste in het pashokje. Hij richtte zijn blik weer op Ephony toen ze door de kamer begon te ijsberen en plotseling abrupt weer stilstond. 'Vroeger dan zondag maar later dan vrijdag,' gaf Savador met opzet een antwoord om kort even over na te moeten denken. Er verscheen een lichte frons in zijn voorhoofd toen Ephony niet eens op zijn antwoord leek te wachten en bij haar tas neerbukte om haar agenda eruit te halen. Genegeerd worden, dat was iets waar hij zo'n hekel aan had. Hij deed zijn mond al open om zijn irritatie wat kwijt te kunnen, maar zijn beginwoorden gingen verloren in het luide 'NEE' van Ephony. Zijn gouden ogen volgden haar tot ze naast hem tegen de trapleuning kwam leunen. Er gleed vanzelf weer een glimlachje op zijn gezicht toen ze haar gefrustreerde woorden vervolgde nadat ze erachter was gekomen dat het volgende week al was. Hij bleef met een starende, afwezige blik toekijken hoe ze tijdens haar gestress een hand uitstak om Saethion te kunnen aaien. 'Dat moeten we niet hebben,' verbrak hij zijn eigen overpeinzingen zacht met een glimlach op zijn gezicht toen Ephony zei dat haar moeder haar af zou maken als het niet goed zat. Savador hief met een zachte zucht zijn hoofd op, het leek alsof hij over iets stond te twijfelen. Daarna keek hij Ephony vanuit zijn ooghoeken met een kleine glimlach aan. 'Als er niemand anders is die je wil of kan helpen.. en als het dan zo noodzakelijk is.. en nu je me toch zit dood te gooien met feiten die er voor mij niet toe doen.. wellicht zit je dan op mijn hulp te wachten?' Savador grijnsde breed na die woorden te hebben gezegd. Het had in ieder geval op een veelzeggende toon geklonken.

Ze ergerde zich lichtelijk aan zijn glimlach, maar haar gevoel werd sterker toen ze zijn woorden hoorde. 'Daar kan ik heel goed trots op zijn. Niet iedereen houd van duister. In het licht is veel meer te zien, zeker als je zelf de wolkjes weg kan blazen,' zei ze het laatste met een extra grote glimlach. Ze rolde lichtjes haar ogen en keek hem vermaakd aan. 'Tjaa, maar niet om te discusiëren,' sprak ze streng. Ze zag aan zijn gezicht toen ze terug liep dat hij het niet echt boeiend vond. Maar ze kon het niet helpen dat haar frustratie er hardop uit kwam. Ze stond naast hem, met gebogen hoofd en hangende schouders. Haar haar hing over een schouder terwijl ze droevig naar het hout van de vloer keek. Nog lichtjes waren de opstandige stemmen uit de slaapkamer te horen. Ze wist zeker dat die meiden voorlopig onder geen voorwade de kamer uit zouden komen, zolang het zeker was dat Savador hier nog stond. Eigenlijk vond ze het niet zo heel erg, ze mocht die meiden bij haar op de kamer niet echt. De meeste waren erg richting arrogant of waren juist zo zweverig dat ze gewoonweg niet te volgen waren. Ze dacht dromerig aan de jurk, die aan haar bed hing en zag zichzelf er al weer in. De licht blauwige kleur was prachtig. De jurk was simpel, maar daarom niet minder mooi. Zaterdag, het was al zaterdag. Het was verdomde al vakantie en zij had het niet eens gemerkt. Maandag was het feest, en maandag middag werd ze opgehaald. Ze keek droevig op toen ze plots zijn stem hoorde. Haar ene mondhoek kwam wat omhoog door zijn woorden, en knikte. 'Nee, inderdaad,' sprak ze zachtjes terug. Haar ogen gleden weer naar hem terug toen ze hem zag bewegen en keek hem onderzoekend uit. Haar gezicht veranderde in nieuwschierig toen ze zijn ogen naar haar zag schieten en er een glimlachje op zijn gezicht, haar ogen twinkelde zenuwachtig en nieuwschierig. Haar ogen vergrote zich zichtbaar toen hij klaar was met praten. Haar mond hing ietsjes open van verbazing en ze staarde hem alleen maar aan. Wazig knipperde ze met haar ogen en sloot haar mond om hem daarna gelijk weer te openen. 'ik... jij.. maar,' sprak ze brabbelend. Haar stomverbaasde uitdrukking maakte plaats voor een kleine glimlach, die meteen daarna uitmonde in een grijns van oor tot oor. 'Meen je dat?!' riep ze bijna uit terwijl ze haar lichaam naar hem draaide zodat ze hem aan kon kijken. 'Wil je dat echt doen? Dat zou me zo helpen!' riep ze uit terwijl haar armen door de lucht wapperde van vrolijkheid. Ze gaf een klein gilletje van pure vreugde en viel hem spontaan om zijn hals, uitkijkend dat ze zijn slang niet zou plette. 'Dankje, dankje!' zei ze in zijn oor voordat ze losliet en half door de kamer heen dansde. Ze draaide zich, nog steeds met een brede lach op haar gezicht, om. 'Misschien kan ik gewoon wat simpele oorbellen er bij aan doen, en geen ketting ofzo. Zulke speciale dingen heb ik niet,' sprak ze wat bedenkelijk terwijl ze in haar hoofd een plaatje schetste van hoe het er dan uit zou komen te zien. 'Maar met die dingen zal ik u niet lastig vallen,' zei ze wat verontschuldigend, beseffend dat ze mode adviezen vroeg aan een man, en dan iemand als Savador. Ze kon het niet laten hem naar hem te grijnzen, gewoon omdat ze zo vrolijk was. 'Kunt u hier rond vier uur zijn, op maandag? Dan zorg ik dat ik klaar ben,' sprak ze vrolijk als een klein meisje dat net een gigantische lolly beloofd was.

Licht spottend schudde Savador zacht glimlachend zijn hoofd toen Ephony blijkbaar trots leek te zijn op haar Puffoonse afkomst. 'Maar het moet inmiddels al wel algemeen bekend zijn dat Shadranen in verhouding de sterkste magiërs zijn,' verdedigde hij zijn eigen mening op zijn beurt glimlachend. Met diezelfde glimlach keek hij haar tussen zijn zwarte lokken door afwachtend aan wat ze daarop te zeggen zou hebben. Hij richtte zijn blik geërgerd op een bepaald punt in de kamer toen hij de meisjes afkomstig uit de meisjesslaapzaal nog na hoorde mopperen. Bij Medusa, vrouwen van deze tijd waren alleen maar moeilijker geworden. Het was niet zo dat hij binnen was gekomen op het moment dat ze zich aan het verkleden waren. Er viel dus niets te klagen. Savador kon zo weer in lachen uitbarsten bij het zien van de oververbaasde uitdrukking op Ephony's gezicht toen het tot haar door was gedrongen wat hij had gezegd, maar hij hield zich in. Een kleine grinnik viel echter niet meer te onderdrukken toen haar woorden weer overgingen in ongelovig gestamel. Maar de amusatie verdween even toen ze in haar enthousiasme haar lichaam naar hem toedraaide. 'Niet - !' begon Savador weer op zijn oude gebruikelijke snauwende toon, maar Ephony vloog hem al om zijn hals, waardoor hij wankelde en zich aan de muur moest vastgrijpen om zijn evenwicht te kunnen bewaren. 'Dat was niet nodig geweest! Bovendien spreek je me nog steeds met 'u' aan, en - !' Hij kapte zijn woorden tevergeefs af. Het had geen zin, want Ephony stond in haar overvloed aan blijdschap door de kamer te dansen, waardoor er automatisch weer een kleine glimlach op zijn bleke gezicht verscheen. 'Bespaar je ideeën voor als het moment daar is,' zei Savador kalm toen ze direct een waterval aan ideeën dat haar plaatje compleet zou kunnen maken aan hem duidelijkmaakte. Dat zouden ze dan wel zien wat noodzakelijk zou zijn en wat niet. Hij staarde het volgende moment wat nadenkend voor zich uit toen Ephony de afspraak wilde plannen op maandagmiddag. 'Kunnen wij op maandag, Saethion?' vroeg Savador aan de slang, alsof hij daar een helder antwoord van verwachtte. Die lag alleen maar doodstil om zijn schouders, de doorzichtige oogleden voor zijn ogen gesloten wat aantoonde dat hij in een rustpositie verkeerde. Savador keek Ephony weer licht glimlachend aan. 'Goed dan,' zei hij uiteindelijk. 'Maar uiterlijk vier uur, en je moet al klaarstaan. Laat me als het zover is niet wachten,' voegde hij er op een wat strengere toon aan toe.

Ze keek hem lichtelijk verveeld aan toen hij door dramde over welke afkomst beter was. 'Het ligt er maar aan op welk gebied je dat wilt bekijken. Als het om vechten gaan waarschijnlijk wel. Ik denk dat in andere opzichten wij bezig zijn,' antwoorde ze terwijl ze met haar hand een wegwuifend gebaar maakte. Op zulke momenten, dat hij door bleef drammen over bepaalde dingen met argumenten die eigenlijk nergens op sloegen en hij waarschijnlijk van vond dat ze geweldig en perfect waren, kon ze hem wel schieten. Ze keek hem nors aan terwijl ze de glimlach negeerde. Ze had zijn woorden genegeerd toen ze hem om zijn hals was gevlogen. Ze stond nog steeds half te huppelen door de kamer terwijl er een grijns van oor tot oor op haar gezicht lag. 'Jajaa. Dat zal ik doen,' zcei ze nog vrolijk maar ontwijkend tegen hem over haar verschillende ideeën voor de sieraden. Ze keek hem lichtelijk verward aan toen hij toestemming aan zijn slang vroeg en fronste lichtjes haar wenkbrauwen. Ze schudde lichtjes haar hoofd en haalde een grijns naar boven toen ze de slang niet op hem zag reageren, en keek quasi vragend naar Savador. Ze schudde ongelovig haar hoofd terwijl ze moest gilmachen om Savador. Haar glimlach werd alleen maar breder toen ze zijn bevestiging voor maandag middag gaf. 'Ik zal heel parmantig de trap af komen lopen om klokslag vier uur,' sprak ze met haar ogen dicht, kin in de lucht, hand op haar hart en een stem alsof ze de koningin was die het volk toesprak. Naja, er goed uit zien was het enige waarvan ze nog iets leuks had voor die avond. Verder zou het waarschijnlijk chique praten, beleefd glimlachen en knikken of lachen als die oude collega's weer eens een grapje maakte die totaal niet grappig zijn. Er lach nog een lichte glimlach op haar gezicht, hoewel er een lichte droevigheid en afkeer ook ervan af was te lezen. Ze liep weer rustig naar het raam, en staarde er weer met een gedachteloze blik. Haar gezicht stond lichtelijk gespannen terwijl ze weer tegen het stukje muur naast het raam. Plots kwam er een grote, soepele schaduw door het raam vliegen die bijna direct op haar schouder plaats nam. Haar lichte glimlach werd iets zekerder, maar verdween bijna weer gelijk toen ze merkte dat het Ené was. Het diertje wreef haar kopje tegen haar kaak en maakte een gelukzalig geluidje. Ze draaide haar kopje en haar oogjes keken priemend naar Savador, en daarna naar de slang om zijn schouders. Een licht gesis kwam tussen haar scherpe, kraalwitte tandjes heen terwijl haar oogjes vuur schoten. Nog voordat Ené haar duikvlucht kon voltooien greep Ephony haar bij haar staart waardoor haar vlucht afgebroken werd en ze hulpeloos, spastisch met haar vleugels slaan om te ontvluchten, hangend in de lucht. Ze gromde boos en opende haar bek. 'Ené, nee. Niet doen. ENÉ!' riep Ephony gefrustreerd uit, en kon nog net voorkomen dat het draakje ontsnapte en zich boven op Savador richte. 'Ik.. het.. spijt..me,' sprak Ephony moeizaam terwijl ze met alle macht aan de staart van het diertje hing dat nog steeds wild met haar vleugels sloeg om vooruit te komen ondanks haar blokkade. 'Ze is niet... snel... vergevend,' riep ze gefrustreerd uit toen ze bijna haar evenwicht verloor en zich boven op Ené wierp. 'Ené, gedraag je. Het is al goed,' fluisterde ze tegen het diertje dat trillend onder haar lag. 'Hij gaat me geen pijn doen, deze keer niet,' sprak ze geruststellend tegen het diertje, hoewel haar eigen woorden lichtelijk twijfelend klonken. Wie weet, ze wist niet wat voor momenten er nog gingen komen, en of zij en Savador in het oude patroon zouden vallen of dat er nu werkelijk iets veranderd was. Pas toen ze zeker wist dat Ené zichzelf voorlopig in de hand kon houden ging ze langzaam van het diertje af. Hoewel Ené nog licht sissend en drijgend naar de twee andere in de kamer staarde bleef ze op de grond zitten, haar lijfje gespannen.

Saethion leek eindelijk weer een beetje te leven toen zijn lange lijf om de hals van zijn meester gleed en hij zijn slangenkop op diens borst liet rusten. Savador ondersteunde de slang zonder er naar te kijken met een hand. Er was geen glimlach te bekennen terwijl hij toekeek hoe Ephony met opgeheven kin, een hand op haar hart en met een hooghartige stem hem plechtig duidelijkmaakte dat ze om vier uur precies klaar zou staan. Zoiets noemde hij nu typische Puffoonse humor. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde met een schouder weer nonchalant tegen de muur aan om te laten blijken dat het hem niet aanstond. Dollen was leuk, maar dan wel met Diva of Madeline. Ephony was in zijn ogen niet de irritante leerlinge meer die hij liever dood dan levend zag, maar ze was nog altijd wel een leerling die respect tegenover hem behoorde te tonen. 'Goed dan,' was het enige wat Savador op een zachte toon uiteindelijk zei, zijn wenkbrauw licht opgetrokken. Zijn gouden ogen bleven haar volgen toen ze naar het raam liep. Vlak daarna schoot er iets naar binnen aan wiens gezelschap hij nu totaal geen behoefte aan had. Ené streek met al haar drakelijkheid neer op Ephony's schouder, haar kop liefkozend langs haar gezicht strelend. Savador bleef fronsend op zijn plaats onderaan de trap staan en moest een bleke hand om Saethions smalle hals omsluiten om de wild sissende slang in bedwang te houden. Hij had de scherpe blik in Ené's ogen opgemerkt en pikte dat niet. Evenals zijn meester, die met volle afkeur terug in de ogen van de draak staarde. Het was dat Ephony het gevleugelde beestje tegen had kunnen houden, anders had het zich waarschijnlijk een tweede keer in zijn haar geklauwd. Hij bleef zwijgend toekijken hoe Ephony haar dier in alle frustratie bedaarde het niet te doen, zijn blik niet van de draak afwendend. Ephony nam hij het veel minder kwalijk dan dat drakenbeest zelf. Maar Savador deed geen moeite een helpende hand uit te steken toen Ephony een aantal verwoede pogingen deed Ené in toom te houden, door aan haar staart te trekken en zelfs op haar te gaan zitten. 'Nou, dat beest mag je ook eens nodig wat manieren bijleren,' sprak Savador hatelijk over de draak toen de hele sessie voorbij was en Ené eindelijk wat tot rust was gekomen. Hij liet Saethion langzaam los, waarna de slang zich kalm en slap over zijn schouder liet vallen. Zijn priemende slangenogen hielden Ené nog altijd scherp in de gaten. Ondertussen friemelde Savador wat met zijn vingers aan zijn rechteroor, die overlapt werd door zijn zwarte lokken. Hij haalde uiteindelijk één van zijn paarse oorbellen tevoorschijn, die hij losgefrunnikt had uit het gaatje in zijn oorlel. Bedaard liep hij ermee naar Ephony toe, haar draak die nog steeds nijdig leek te zijn straal negerend. 'Even stil blijven staan,' zei hij zacht terwijl hij vlak achter Ephony ging staan. Zijn bleke vingers haalden de blonde lokken die over haar oren vielen voorzichtig weg, zodat hij alle ruimte had bij haar oorlel. Het haakje van de oorbel hield hij er tegenaan, en hij boog zijn gezicht wat over haar schouder om te zien hoe het stond. 'Wellicht staat het paars goed genoeg om te matchen met je.. blauwe jurk?' zei Savador zacht zonder haar aan te kijken, waarna hij snel zijn eigen oorbel weer terug in deed.

Ze keek een lichtelijk teleurgesteld toen ze zijn reactie merkte op haar overdrijven. Ze probeerde de verhouding tussen hun iets luchtiger te maken, zodat ze niet bij elke opmerking een kwaadaardige blik kon verwachten. Zijn reactie had ze niet verwacht, en vond ze nogal jammer. Ze glimlachte vluchtig naar hem en gaf - om de aandacht van het moment te halen - een strenge blik naar Ené die nog steeds licht grommend naast haar zat. Nu pas richte ze haar aandacht op de band tussen Savador, Saethion en Ené en merkte nu pas de spanning tussen de drie. Een beetje van haar stuk gebracht keek ze de drie snel, omstebeurd aan. Hoewel Saethion nu wel weer rustig was was de blik in Savadors ogen behoorlijk bekend. Nog niet lang geleden had hij haar altijd zo aangekeken als ze of in de gangen voorbij was gelopen of was tegen gekomen buiten. Deze blik was nog erger geweest op dat moment bij de ruïnes, en ze werd niet graag aan deze blik herinnerd. Ze begreep de reactie van Ené. De enige keer dat het draakje deze man was tegengekomen was toen hij haar baasje op het punt stond om te vermoorden. Dan kan ze wel begrijpen dat ze Ené met deze reactie kwam, om hem weer aan te vallen. Toen ze Savadors woorden hoorde kreeg ze bijna de zelfde dodelijke blik in haar ogen die bij Ené had gebrand. Toch veranderde die blik voordat ze hem aankeek in geërgerd. 'Dit béést heeft genoeg manieren. Dit béést heeft alleen nog de gedachte dat telkens als u bij mij bent u mij wilt vermoorden,' sprak ze langzaam voordat ze haar blik na een moment weer van hem af keerde. Ze kon het niet uitstaan als hij weer met zijn betweterige antwoorden kwam. Waarschijnlijk was het iets van hem, of gewoon van zijn afkomst. Haar handen strilde rustgevend de rug van Ené, die nog steeds gespannen op de vloer zat. Ze keek op toen ze vanuit haar ooghoeken opmerkte dat Savador naar haar toe kwam lopen, en vroeg zich meteen af wat hij ging doen en van plan was. Meteen voelde ze Ené haar spieren spannen waarop haar reactie was haar armen om het dier te slaan. 'Ené, rustig maar. Het is oké. Hij is aardig nu, en doet me geen pijn,' zei ze zachtjes tegen het diertje, hopend dat ze haar aandacht op haar zou vestigen. 'Ené, ontspan. Doe lief, dan doet hij dat ook,' sprak ze nog steeds zachtjes, maar strenger tegen het dier toen ze merkte dat het haar negeerde. Ze wist dat Ené haar hoorde, maar haar negeerde. Uiteindelijk durfte ze het diertje los te laten en ging staan, zodat ze haar pijnlijke knieën kon strekken. Ze verstijfde lichtjes toen ze plots zijn stem zachtjes achter haar hoorde. Haar ogen gleden naar haar ooghoeken, hopend een glimp van hem te kunnen opvangen om te zien wat hij aan het doen was. Zelfs Ené keek hem even nieuwschierig aan vanuit haar zit positie. Ze voelde zijn vingers langs haar huid toen hij haar haar weg haalde, en merkte op dat ze lichtelijk koud aan voelde. Een beetje zenuwachtig bleef ze staan, voor zich uit kijkend aangezien ze hem toch niet kon zien. Ze voelde het ijzer van de oorbel tegen haar oor en boog automatisch lichtelijk haar hoofd om te kunnen zien wat er aan de hand was. Ze zag zijn hoofd die hij verplaatste en keek hem aan, zonder dat hij terug keek. Zijn gouden ogen bekeken de hanger die zij niet kon zien, en haar ogen gleden verder waarna ze opmerkte dat hij maar één oorbel droeg. Haar mondhoeken krulde licht toen ze zijn stem hoorde, en de woorden die hij zei. Toen hij zijn hoofd weer terug trok en zijn oorbel weer in deed sloeg ze haar ogen neer en frunnikte wat met haar handen. 'Ik weet het niet, misschien wel. Ik zou mijn jurk aan moeten hebben om te kijken of dat erbij staat,' zei ze wat haperend en slikte om haar droge keel te smeren. Ze draaide zich om en keek hem aan met een glimlach. Ze merkte dat ze nogal dichtbij stond en er kwam een lichte, bijna onzichtbare blos op haar wangen. Waarom kreeg ze dit altijd, op zulke momenten. Zelf als ze tegen iemand aanliep in de gang werden haar wangen rood. Deze geërgende gedachtes wuifde ze al gauw weer weg, aangezien ze er toch weinig aan kon doen. Ze glimlachte wat vaag voordat ze een stapje naar achtere deed om afstand te creëren en vestigde haar aandacht maar op de slang. 'Hoe komt u eigenlijk aan Saethion?' vroeg ze wat haperend en streelde met haar vingertoppen de kop van de slang zonder Savador aan te kijken.

[ Meneertje! Jij moet nog antwoorden op de PM ö :3 ]

Een boze reactie op zijn hatelijke opmerking over Ené was wel te verwachten. Savador sloeg zijn ogen dan ook ten hemel bij het horen van Ephony's serieuze woorden. Waarom het opnemen voor iets als een draak? Dat was gewoon een uit zijn krachten gegroeide slang met poten, tanden, vleugels en hoorns. Nee, hij kon het nog niet eens met een slang vergelijken. Daar waren ze veel te waardevol voor. Althans, voor hem natuurlijk. Slangen waren zijn lust en zijn leven. Het waren dieren die hem tenminste wél begrepen, al van jongs af aan. 'Dat kan ik zien, ja,' wierp Savador sarcastisch tegen toen Ephony beweerde dat Ené genoeg manieren had. 'Dan leer je dat domme beest bij dat ik momenteel liever mijn handen om zijn keel sluit dan om de jouwe.' Hij wist amper of Ené een mannetje of een vrouwtje was, maar dat deed er niet toe. Wat hem betreft kon het beest net zo goed geslachtsloos zijn. Er was een smalende glimlach op Savadors bleke gelaat gegleden toen hij, zoals hij al wel verwacht had, langs Ené naar Ephony liep en het beest haast op hol sloeg. 'Ené, rustig maar. Het is oké. Hij is aardig nu, en doet me geen pijn.' Hij lachte zacht om deze woorden. Stom om zoiets te denken. Zijn handen konden losser worden onder invloed van zijn vurige temperament, zelfs als hij het niet wilde. 'Ené, ontspan. Doe lief, dan doet hij dat ook.' Weer lachte hij, ditmaal harder. Lief doen tegen een beest dat continu op het punt stond hem aan te vallen? Hoe grappig. Hoe zeer Ené er ook tegen zou zijn, hij deed alsnog wat hij wilde doen toen hij vlak achter Ephony stond. Ze voelde zich gespannen met hem vlak achter haar, dat kon hij voelen. Maar het weerhield hem er niet van om zijn handelingen te staken. Savador deed geen stap terug terwijl hij met een vinger het gaatje in zijn oorlel betastte, en met zijn andere vrije hand het haakje van zijn oorbel erdoor heen probeerde te schuiven. Een zacht klingelend geluid vertelde hem dat de oorbel weer goed zat, en hij langzaam zijn armen weer terug kon trekken. Terwijl hij dat deed, luisterde hij zwijgend naar Ephony's woorden. 'Nou? Wellicht zou je je dan moeten verkleden, niet?' antwoordde Savador terug over dat ze misschien haar jurk aan moest trekken om te zien of de oorbellen erbij stonden. Hij staarde zwijgend op haar neer toen Ephony zich met een glimlach naar hem omdraaide en hij besefte eveneens dat ze nogal dicht op elkaar stonden. Hij trok een enkele wenkbrauw lichtelijk op toen hij dacht iets van een lichte verkleuring op Ephony's wangen te zien. Net op het moment dat hij dacht dat zijn ogen hem niet bedrogen, zette ze een stap achteruit en gingen alle details aan hem voorbij. Savadors gouden ogen gleden naar Saethion in rust, toen Ephony er vragen over begon te stellen en de slang over zijn kop streelde. Die liet één doorzichtig vel voor zijn ogen wegschuiven om Ephony met een streng oplettend oog aan te staren. 'Hoe ik aan Saethion kom?' Savador liet een zachte lach horen. 'Ik ben niet aan Saethion gekomen, Saethion kwam aan mij. Destijds leefde ik op straat, maar dat gaat je niets aan. Hij kwam me redden van onheil en terreur, is het niet Saethion?' De slang richtte loom zijn kop naar zijn meester op, en Savador siste hem een aantal woorden toe terwijl hij zijn neus tegen de slangensnuit liet rusten. Saethion proefde Savadors bleke huid met zijn zwarte tong, al leek dat maar zo. Eigenlijk nam hij zijn sterke naar brand en licht vervaagde aftershave ruikende geur in zich op, uit liefkozing. Hij ging met zijn flitsende tong vooral langs de donkerpaarse omlijstingen om Savadors ogen, omdat hij donkere kleuren beter van lichtere, zoals Savadors huid, kon onderscheiden. Savador liet zijn donkere oogleden 'likken' voor hij ze weer openden en zich weer op Ephony richtte. 'Je moet immers weten dat Saethion alles behalve zomaar een slang is. Hij is een Shadraanse God, en hij daalde uit de grauwe Shadraanse hemelen neer om mij van mijn noodlot te redden,' voegde Savador er met een wat hooghartige houding en toon aan toe.

(Als je het niet had gezegd was ik het weer vergeten =x
Ik zal even antwoorden ;D)

De grote irritatie kwam weer bij haar op toen ze zijn reactie op haar woorden zag, woorden die ze dan ook echt meende. 'Om háár keel, als u het zo zegt. Dat soort dingen leer je haar niet, ze moet het wilen begrijpen en accepteren. Ze is geen ordinaire hond, als u dat soms dacht. Ze heeft een eigen geest, wil en gedachtes. Ze heeft de zelfde intelligentie als een mens. Ik neem aan dat u uw slang ook niet als normaal huisdier beschouwd. Misschien zou u open moeten staan voor nieuwe dingen,' sprak ze lichtelijk boos en geïrriteerd en keek hem strak aan. Op dit soort momenten kwam een lichte vlaag van de oude haat gevoelens die ze altijd had gehad zodra ze hem zag of hoorde weer omhoog. Ze negeerde zijn stomme lachen om haar geruststellende woorden, merkend dat ze weer zou kunnen breken als ze op hem door bleef gaan. Ze ademde rustig in en hield haar ogen van Savador af, om hem niet te hoeven zien. Ze keek hem verbaasd aan toen ze zijn woorden over de jurk hoorde. 'Ik.. nu?' vroeg ze stamelend en haar ogen gleden bijna automatisch naar de kamer van de grote slaapzaal. Wat zouden al die meiden wel niet denken als ze opeens ging verkleden in een gala jurk die duidelijk niet voor normale uitjes was, alleen om aan een leraar te laten zien. Ze voelde haar wangen weer roder worden, en haatte zichzelf om haar blozen. Ze had wel vaker gehad dat mensen haar rode blos verkeerd hadden opgevat, en ze had vaak de grootste moeite gehad om ze uit te leggen wat er precies was, waarbij haar wangen vaak nog roder werden. Ze slikte haar droge keel en hield haar ogen op de slang terwijl hij sprak, en voelde dat haar wangen de zelfde rode tint behielden. Haar handen gleden wat onzekerder over de slang heen toen ze zijn blik zag, en probeerde schaapachtig naar het dier te glimlachen. Ze kon zweren dat de blik in zijn ogen bijna gelijk was aan die van Savador op sommige momenten. En het zou haar niet verbazen als deze twee de vernietigende blikken van elkaar geleerd hadden. Ze hield haar ogen op de slang gericht toen Savador sprak, hopend dat hij zo in zijn verhaal op zou gaan dat hij haar verkleurde jukbeenderen niet zag. Toch keek ze lichtelijk verbaasd, en met een vleugje afkeer naar Savador op toen hij stopte met praten, en zijn aandacht op de slang richte. De genenheid tussen hem en de slang was bijna niet voor te stellen, een moment waarvan je dacht dat Savador nooit kon tonen, en nooit zo zou zien. Het verbaasde haar nog het meest dat ze dit had kùnnen zien, en vroeg zich af of hij ooit zulke genegenheid naar een mede mens zou kunnen tonen. Snel veranderde ze haar blik toen hij weer opkeek en blijkbaar verder ging met zijn verhaal. Ze richte haar ogen weer op de slang terwijl hij sprak. Haar strelende vingertoppen hielden er met een schok mee op toen ze de afkomst van de slang hoorde en keek met grote ogen naar het dier. Langzaam, alsof ze bang was dat het dier haar zou bijten bij een snelle en onverwachte beweging, trok ze haar hand terug. Daarna keek ze Savador aan alsof ze water zag branden, en alsof hij lichtelijk geschift was. 'Uh. God?' wist ze alleen beleefd uit te brengen. Ze had willen zeggen 'U maakt een grapje hoop ik. God? U bent niet lekker' maar dat had ze maar gauw ingeslikt. Als ze dat had gezegd dan had ze hier waarschijnlijk met slangenbeten en brandwonden op de grond gelegen. Het leek zelfs alsof Ené naar het verhaal had geluisterd, en nu opstond om op vier poten naar de trap te lopen, Savador streng in de gaten houdend. Met een soepele sprong en een slag van haar vleugels sprong ze omhoog en ging op de trapleuning zitten. Met een strakke blik keek ze naar de slang om Savadors schouders, alsof ze hem zou straffe bij elke verkeerde beweging. Ephony zag dit niet, aangezien haar ogen van Saethion naar Savador gleden en de poging om dit te snappen maar opgaf. Sommige dingen zou ze nooit van deze man snappen, dat had ze al geconcludeerd. En ze moest er ook niet te veel moeite aan besteden, anders zou ze nog geobserdeerd raken. 'Zal ik maar-,' sprak ze terwijl ze haar keel schaapte en even haperde in haar zin. '- de jurk?' sprak ze onlogisch en keek hem lichtelijk gefrustreerd en met een vragende blik aan.

[ Haha, maar goed dat ik zo onzettend irritant ben en het telkens blijf herhalen ;D ]

'Wat maakt het uit?' verzuchtte Savador onverschillig toen hij er totaal naast had gezeten met Ené's geslacht, en hij daarna ook nog eens geconfronteerd werd met een hele preek van Ephony. Ze leek wel een vrouw van hem, die hem vertelde wat te doen en wat te laten en die hem strafte voor het laten slingeren van zijn kleding en meer van dat soort onbenullige dingen. Dingen die er allemaal niet aan toe deden. Hij negeerde haar strakke blik en verwijderde zich uit haar en haar lieftallige Ené's buurt om in een fateauil voor de haard in de kamer te gaan zitten. Hij zeeg er kaarsrecht op neer, zijn rug de vormen van de rugleuning volgend. Zijn benen waren over elkaar heen geslagen, zijn armen waren te rusten gelegd op de armleuningen en zijn hoofd leunde nonchalant tegen de leuning van de stoel om de 'het kan mij niks schelen'-uitdrukking compleet te maken. Maar hoe onverschillig hij er ook bij mocht zitten, zijn trotsheid kon hij nooit verbergen. Rechtop en met zijn borst wat vooruit gestoken, als een vorst of een pauw die zijn staart als verenwaaier fier liet tonen. Saethion om zijn hals voltooide de fierheid alleen maar, doordat de slang er zelf ook als een hooghartige leeuw op een rots bijzat. Een glas rode wijn erbij zou het beeld alleen maar nog beter hebben gemaakt. 'Openstaan voor nieuwe dingen?' herhaalde Savador zacht Ephony's woorden, alsof alleen die ene zin tot hem was doorgedrongen. 'Niet als die nieuwe dingen me niet aanstaan,' zei hij er met een smalende glimlach achteraan terwijl hij Saethion onder zijn onderkaak aaide. Zijn gouden ogen schoten weer even Ephony's kant op toen ze een moment later begon te stamelen. 'Ja,' zei hij loom, alsof dat zo logisch was. 'Jij, nu.' Hij glimlachte bij de onzekere blik die ze wierp op de ruimte van de meisjesslaapzaal. Hij had zijn aandacht weer op Saethions gladde schubben gericht, maar staarde Ephony tussen een aantal zwarte sluike lokken door aan. Hij kon zweren dat de verkleuring sterker was geworden, en hij vroeg zich af waarom ze dan zo moest blozen. Savadors kalme, haast gluiperige blik betrok aanzienlijk toen Ephony op een beleefde, maar in zijn oren nogal ongelovige toon iets zei over Saethion en zijn Godheid. 'Of je nu wilt of niet, inderdaad; hij is niet meer of minder dan dat,' siste hij wat nijdig. Iedereen die Saethion onderschatte, onderschatte hem ook. Wat opgelucht besefte hij dat Ephony daarna weer overging over het onderwerp 'jurk'. 'Anders was ik niet gaan zitten om je er eens in te bekijken, wel dan?' reageerde Savador kalm. Zijn bleke vingers tikten afwachtend op de armleuning, al was het tikken nauwelijks te horen door de stof van de stoelbekleding.

Ze keek hem vernietigend aan toen hij onverschillig antwoorde over het geslacht van Ené. 'Ik ga Saethion toch ook niet vrouwelijk noemen?' siste ze nijdig, maar zachtjes zodat hij het niet kon horen terwijl hij naar de stoel liep. Ze draaide op haar plaats om en volgde hem met haar ogen toen hij weg liep. Ze keek hem met een doodse blik aan toen hij erbij ging zitten alsof hij de hoog hotemetoot van een één of ander gezeldschap was, en ze vond het nogal overdreven. Zelfs zijn slang leek de houding te weerspiegelen, en ze werd er lichtelijk gek van hoe die twee in alles het zelfde waren. Moesten ze elkaar spiegelbeeld zijn, hadden ze geen eigen leven? 'Zulke dingen accepteren is een deel van zelfvertrouwen en... ach laat ook maar,' beet ze hem toe en ging met haar armen in haar zij staan. Ze was niet van haar plaats af gekomen en keek hem lichtelijk geërgerd aan. Als hij die glimlach nog even vol hield dan zou ze de neiging om heel kinderachtig haar tong uit te steken waarschijnlijk niet kunnen weerstaan. Toch werd ze weer van haar stuk gebracht toen hij haar gedachte bevestigde over de jurk. Ze beet op haar onderlip en keek hem onzeker aan. Ze negeerde verder het commentaar over de goddelijkheid van zijn slang, die ze persoonlijk nogal overdreven vond. Ze beet wat harder op haar onderlip toen ze zijn rustige woorden hoorde. 'Ja, okee..,' toch kwam er een lichte, vermaakte scheve glimlach op haar gezicht toen ze zijn woorden hoorde. Hij ging d'r speciaal voor zitten om háár in die jurk te zien, dat was volgens haar toch best wel een eer. 'Nou goed dan, ik ben zo terug,' antwoorde ze zuchtend en sloeg haar ogen naar het plafon alsof het een loodzwaar iets was wat ze moest gaan doen, voordat ze zich omdraaide en nog licht aarzelend de trap op liep. Ené volgde haar via de trapleuning, haar aandacht al lang niet meer op de man in de stoel en zijn slang gericht. Ze gingen naar boven, weg van die twee dus dat betekende leuke dingen volgens het draakje. Ze wierp nog een zenuwachtige blik naar beneden en keek Savador even aan voordat ze zich omdraaide en de deur van de meisjes kleedkamer opende. Ze duwde hem open, wat verast makkelijk ging. Haar blik werd meteen neutraal toen ze zag dat de drie meiden die in de kamer waren tegelijk met haar de deur open getrokken hadden en haar nu hooghartig aankeken. Ze liepen bruut langs haar heen de trap af en rende zowat de kamer uit, angstig langs Savador. Met een blik vol walging, alsof ze naar het meest vieze en verachtelijke, achterbakse dier op aarde keek, keek ze de drie na voordat ze in de kamer verdween en de deur dicht deed. Daar, in een noodtempo klede ze zich uit en probeerde met zenuwachtige vingers haar jurk aan te doen. Ze was blij dat ze de zaal voor zich alleen had, en daarbij de grote spiegels. De licht blauwige, bijna witte jurk was niet veranderd, hoewel in haar ogen hij nog mooier was geweest toen ze hem van het hangertje had gehaald. De zachte stof viel langs haar lichaam, niet strak en ook niet losjes. De goede vormen van haar lichaam werden mooi geaccentueerd. Ze keek even naar zichzelf in de spiegel, controleerde of alles goed zat en liep toen naar haar bed. Daar borstelde ze haar haar, zodat het niet meer zo gefromfraaid zat als voorheen. Haar blonde haar viel nu zijdezacht langs haar hoofd en rug. Een aantal plukjes hingen over haar bijne schouders en maakte een nongalante uitstraling. Met geërgerde handelingen zocht ze haar hakken, concludeerde dat ze ze zo gauw niet kon vinden en besloot dat ze ook op blote voeten kon gaan. Ze wierp een laatste blik in de spiegel, streek hier en daar wat glad en schikte de loshangende deel van de jurk die aan één kant van haar benen in een punt naar beneden liep. Haar haar kriebelde zachtjes over haar blote rug, maar ze negeerde het gevoel. Langzaam opende ze de deur en haalde diep adem. Ze liep naar de trap, haar ogen op de tredes gericht en liep langzaam de trap af. Haar hand gleed lichtjes over de trapleuning terwijl ze door liep. Pas bij de helft van de trap durfte ze op te kijken en keek verlegen naar Savador. Haar diep rode blos was verdwenen, en had een gezonde, licht roze tint achter gelaten. Snel haalde ze haar blik weg van zijn goude ogen en keek zenuwachtig naar de tredes voor haar, zodat ze niet zou struikelen. Ze had Ené bevolen boven te blijven, desnoods te gaan jagen. Ze had geen zin in nog meer spanning, en dit leek haar om dat te berijken het slimste. Aan het einde van de trap, toen haar tenen de grond raakte voelde ze het koude hout. Ze liet de leuning los toen allebij haar voeten de vloer raakte en stond even zenuwachtig naar de grond te kijken. Toen richte ze haar ogen op Savador die schuin voor haar zat en keek hem met een vragende, verlegen blik aan.

Duidelijk klakkend met zijn tong, wendde Savador zijn blik van Ephony af toen ze weer zonodig het hoogste woord moest hebben over haar draak. Of in ieder geval weer een alles behalve liefhebbende blik naar hem moest werpen om haar liefde voor dat rotbeest te tonen. 'Ga je nu maar omkleden,' zei hij nijdig. Kibbelen kon altijd nog, maar zijn tijd drong. Hij kon zich niet heel de dag op één of andere etage blijven bevinden, waar hij normaal gesproken toch niets te zoeken had en vandaag alleen maar was gekomen in de hoop zijn slang terug te vinden. Savador glimlachte spottend toen Ephony daarna weer begon te zeuren, maar haar zin afkapte en het uiteindelijk toch opgaf. Amuserend om haar zo in ergernis te zien als ze zich weer zo onnodig druk moest maken. En nu ging het weer over in verlegenheid, bij het zien van haar onzekere blik. Wat een wisselvallig kind was het ook. De spottende glimlach werd alsmaar breder toen Ephony uiteindelijk toegaf en de trap al begon op te lopen. Wat leuk, ze leek te aarzelen en iets te doen wat waarschijnlijk tegen haar wil in leek te zijn tegelijk. Zolang hij er maar plezier aan had, was het goed. Meer dan goed. Dat drakending ging Ephony alsof ze honing aan haar achterste had hangen achterna, waarop Savador met een norse uitdrukking die als een doek plotseling over zijn gezicht gevallen was, nijdig wegkeek. Hij richtte zijn gouden slangachtige ogen weer op Ephony toen ze bovenaan de trap hem even een zenuwachtige blik toewierp. Hij wuifde verveeld met een bleke hand, ten teken dat ze op moest schieten. Hij had geen zin om hier urenlang te gaan zitten wachten tot ze eindelijk haar zaal durfde te verlaten. Alles zou natuurlijk weer pérféct tot in de puntjes moeten zitten. Meisjes en ijdeltuitjes waren twee verschillende soorten, maar hij kende ze allebei even goed. Savador bleef met een vuist onder zijn kin met een licht opgetrokken wenkbrauw toekijken toen Ephony de deur tegelijk opentrok met een drietal verwaande meisjes. Zijn blik fixeerde zich op het drietal toen ze de trap af kwamen dalen en langs hem heenschoten als angstige haasjes. 'Mokkels,' zei hij ze na, zonder de moeite te doen zijn hoofd om te draaien. Vooroordelen trekken, dat kon hij net zo goed. Hij zag nog net hoe Ephony ze nakeek en vervolgens haar kamer in verdween. De deur ging dicht. Waarschijnlijk mocht zij ze ook niet al te graag. Savador slaakte een zachte zucht en streek Saethion met een drietal vingers over zijn gladde huid. Kennelijk was er nu niemand op deze etage, op hem, Saethion en Ephony na. Dat drakenmormel telde hij nog niet eens mee. Wat lui leunde hij met zijn hoofd wat achterover. Hij kon nu niets meer doen dan wachten. Hopelijk deed Ephony er niet al te lang over, zette ze geen krullen in of ging ze niet minutenlang uitvogelen welke schoenen het beste onder haar jurk stonden. Hij sloot zijn ogen en luisterde ondertussen tijdens het wachten naar de zachte bries, de ruisende bladeren en de fluitende vogels buiten die nog duidelijk te horen waren omdat het raam nog wagenwijd openstond. Hij liet de bries, die de kamer binnenkwam, met zijn steile lokken spelen. Savador opende zijn ogen weer toen een geluid de stilte verbrak, en zag dat de deur van de meisjesslaapzaal openging. Hij tilde zichzelf weer wat rechtovereind in de stoel, zodat hij zijn fiere houding weer terugkreeg. Zo wilde hij immers gezien worden; als een trots iemand. Zijn gouden ogen bleven gevestigd op de deur, hij wilde de tijd onbewust sneller laten gaan toen het even duurde voor er iemand naar buiten kwam. Met zijn duim en wijsvinger wreef hij even over zijn donkere oogleden toen hij een blond gestalte in een lichtblauwe, haast wit kleed de kamer uit zag verschijnen. Toen ze de trap afdaalde, kon hij duidelijk zien dat het Ephony was in haar jurk. Haar blonde haren wat gefatsoeneerd, de blauwe jurk die elegant om haar lichaam viel en haar vrouwelijke vormen toonde. Iedere beweging was elegant, sierlijk. Savador staarde zwijgend, wat ongelovig, terug toen Ephony op de helft van de trap op hem neer durfde te kijken. Hij verwijderde zijn blik niet van haar af toen ze haar ogen van de zijne losscheurde om zich op de overige tredens te kunnen richten. Hij wachtte tot Ephony veilig en wel beneden, aan de voet van de trap en vlak voor hem stilstond voor hij zijn reactie uitte. Het enige probleem as, was dat hij nauwelijks iets over zijn lippen kon krijgen. Die jurk maakte van dat irritante maar toch wel amuserende kind een vrouw. Hij kwam wat langzaam uit zijn stoel overeind, zijn mond wat half geopend van verbazing. Savador liep naar haar toe, tot hij vlak voor haar stilstond. Er volgde een stilte waarin hij enkel zwijgend op haar neer kon kijken. Zijn bleke hand kwam langzaam in beweging en strekte zich uit, waarna hij het zonder dat hij het zelf amper besefte neerlegde om Ephony's middel en de slanke vormen kort volgde. Hij voelde de stof door zijn vingers glijden en voelde de drang om zijn andere hand ook om haar middel te leggen, aan de andere kant, maar hij hield zich in. Hij trok zijn armen zelfs terug, waarna hij zich omdraaide. 'Het is mooi, inderdaad,' gaf Savador zijn mening alsof hij er daarmee klaar was. Wat van zijn stuk gebracht doordat het tot hem doordrong wat er zojuist gebeurd was, zeeg hij weer neer in zijn stoel, Ephony's blik beschaamd ontwijkend.

Ze glimlachte zenuwachtig toen ze zijn terugblik merkte toen ze naar hem keek midden op de trap. Een blik die haar nog zenuwachtiger maakte. Een blik die niet veel verried, maar toch voor haar veel zei. Het was geen afkeurende blik, en dat gaf haar meer hoop om door te lopen. Ze keek en aan toen hij opstond en wilde vragen wat hij er van vond, maar haar stem liet haar in de steek. Haar gezicht stond gespannen terwijl ze hem voorzichtig bleef aankijken. Zijn uitdrukking deed haar verbazen, een uidrukking die ze niet had verwacht van hem. Ze zei niets, stond doodstil toen hij langzaam opstond en probeerde zijn gezicht te ontcijferen of hij dit wel echt meende. Zijn reactie deed haar aan de ene kant goed, maar deed de gezonde blos op haar wangen een tintje dieper kleuren. Ze keek gauw even weg toen ze merkte dat hij naar haar toe liep, maar keek weer op omdat ze hem niet uit het oog wilde verliezen. Ze moest omhoog kijken om hem aan te blijven kijken, aangezien zij niet zo heel groot was. Ze slikte haar droge keel om hem te smeren, maar zijn stille blik deed haar nog zenuwachtiger worden. Haar armen hingen slapjes langs haar lichaam terwijl ze vanuit haar ooghoeken zag hoe zijn hand in beweging kwam. Ze trok haar blik van hem los en staarde naar zijn borstkast toen ze zijn hand op op haar huid voelde. Het dunne stofje scheide zijn vingers van haar huid, maar ze voelde de warmte van zijn lichaam er doorheen. Ze voelde haar lichaam miniscuul naar voren leunen bij zijn aanraking, en haar geest werd totaal verward door dit alles. Hij reageerde niet meer, hij was totaal verneveld. Hoe? Dat kon ze niet zeggen. Er gebeurde iets in haar hoofd waar ze geen verklaring voor had. Ze keek weer naar hem op toen ze zijn hand voelde bewegen. Ze merkte pas dat ze bijna geen adem had gehaald toen hij zich plots van haar afwende en zijn hand terug trok. Ze haalde geluidsloos diep adem en keek naar zijn borst toen hij van haar weg liep. 'Dank u,' zei ze alleen maar zachtjes, het enige antwoord wat ze zo gauw kon geven. Ze leunde even lichtjes tegen de trapleuning om haar geest weer helder te krijgen en te proberen te bevatten wat er net gebeurd was. De vogels buiten floten nog steeds hun hoogste lied, terwijl een licht briesje door het grote open raam naar binnen waaide. Haar haar deinde lichtjes mee met deze wind terwijl ze met een kleine zoekende blik naar Savadors ogen keek. Ze wist niet wat er net gebeurd was, ze wist niet waarom dit gebeurd was. Ze wist wel dat nu ze eraan terug dacht ze er geen grote problemen mee had gehad. Ze stond wat zenuwachtig naar Savador te kijken en deed een pasje naar voren, niet helemaal wetend waarom. Ze was op dit moment totaal vergeten waarom ze zich ook al weer omgekleed had. 'Kan ik zo naar mijn ouders presentatie feest?' vroeg ze zachtjes, overbodig om de spanning maar te breken. Haar stem klonk onvast, maar aan de ene kant ook zeker terwijl ze hem met een licht glimlachje aankeek.

Savador steunde met zijn kin op een vuist, zijn blik nog altijd niet op Ephony gericht. Hij deed alsof hij zijn volle aandacht op Saethion had gericht, die met zijn slanke lichaam over zijn borst en buik lag. De vingertoppen van zijn krijtwitte vingers gleden soepel maar nog licht natrillend over de paarse schubben, een voldaan gevoel voor de slang achterlatend. Maar Saethion lag met zijn kop net over Savadors sleutelbeen en staarde hem met zijn hypnotiserende turkoois-kleurige ogen aan met een blik waar hij in hemelsnaam mee bezig was. Hij slikte wat moeizaam bij de blik van zijn dier, en vroeg zich dat zelf ook af. Langzaam trok Savador zijn trillende hand weer terug. Het slanke lichaam van de slang deed hem sterk denken aan wat er zojuist gebeurd was. De slankheid kwam in Ephony's lichaam terug. Hij beet even zacht op het puntje van zijn tong bij die gedachte. Alles ging gewoon door alsof er nooit iets gebeurd was; de vogels die buiten floten, het ruisen van de bladeren en de zachte wind die nog altijd over het zomerse terrein woeide en het zelfs waagde af en toe de kamer binnen te komen. Ook nu voelde hij de bries aan zijn lokken trekken, de strengen zwarte haar die altijd wel slap voor zijn gezicht hingen wegblazend. Savadors gouden ogen keken zonder dat hij dat zelf wilde op, zochten ieder spoor van Ephony in de kamer. Toen hun blikken elkaar kruisten, kon hij niets anders doen dan haar alleen maar een lange tijd in stilte ongemakkelijk aanstaren. Als iets hem kon verwarren, dan was dat wel vrouwelijkheid. Waarom had hij zojuist gedaan wat hij gedaan had? Tot welke aanleiding was dat geweest? Dat wist hij zelf amper. Misschien was het gewoon vrouwelijkheid in het algemeen, daar kon hij geen genoeg van krijgen. 'Niets te danken,' zei Savador uiteindelijk zacht terug, al was zijn stem hees en gebeurde het haast fluisterend. Hij had zijn blik weer van Ephony losgescheurd terwijl hij het zei, maar hij keek haar weer aan toen ze opeens een stap naar voren zette, zichzelf afvragend wat ze van plan was. Zijn hart roffelde tegen zijn borstkas. Hij wilde geen verkeerde indrukkingen maken. Hij bleef haar eerst zwijgend aankijken toen ze hem daarna iets vroeg, en het duurde even voor hij de juiste woorden gevonden had en reageerde. 'Is dat vandaag?' vroeg hij op zijn beurt, een verwoede poging proberend om met een zekere, vaste stem te spreken. Het drong amper tot hem door dat Ephony het waarschijnlijk alleen maar vroeg om te achterhalen of het zo voldoende was om te gaan. Savador bleef nog even verstrooid zitten in zijn stoel. Zijn ogen schoten naar de klok, maar het was nog lang geen klokslag vier uur. Totaal verward door wat er zojuist had plaatsgevonden, de datum en zijn misverstand, stond hij op en liep hij weer naar Ephony. Nu hij weer vlak voor haar stond moest hij zich behoorlijk inhouden zijn handen niet weer over die slanke vormen te laten gaan. Hij bekeek haar even van top tot teen, zijn ogen bleven bij ieder deel van haar lichaam minstens een minuut hangen voor ze weer een stukje hoger gingen. 'Uiteraard,' kwam Savador uiteindelijk tot de conclusie. 'Maar met oorbellen zou je nog veel mooier zijn,' voegde hij er zacht aan toe, waarna het pas later tot hem doordrong wat hij zojuist gezegd had. 'Ik bedoel.. het zou veel beter zijn met oorbellen,' verbeterde hij zichzelf snel. Hij veegde een aantal lokken over zijn oren weer weg om opnieuw zijn oorbellen uit te nemen. Voorzichtig nam hij Ephony's oorlel beet tussen duim en wijsvinger en zocht een gaatje af. Hij kwam onnodig dichtbij terwijl hij de oorbellen bij haar in deed. Savador keek zwijgend op haar neer om het resultaat te bekijken. Het stond haar ook bijzonder goed. 'Beter,' sloot hij daarna zacht vast.

Ze voelde haar keel weer droog worden toen ze zijn starende blik opmerkte, maar kon die van haar hem niet van hem afhalen, alsof ze gehypnotiseerd was. Er kwam een scheve, zekere glimlach op haar gezicht bij zijn bijna fluisterende woorden. Ze keek hem afwachtend aan, wachtend op het antwoord op haar onbenullige vraag. Een vraag die ze alleen gesteld had om wat spanning te doorbreken. Ze schudde lichtjes met haar hoofd en maakte haar blik los van zijn ogen. 'Maandag, is het. Dus.. overmorgen,' sprak ze terwijl haar stem onvast klonk, onzeker. Haar geest sloeg weer half op hol toen ze plots merkte dat hij opstond en naar haar toe liep. Bijna gelijk toen hij voor haar stond stokte haar adem in haar keel, en werd hij oppervlakkig. Waarom reageerde ze zo, op dit moment? Wat was er veranderd. Ze wist het niet meer, ze wist niets meer. Het leek alsof haar wereld een draai de andere kant op had genomen, en zij nog steeds op het oude punt stond, zich afvragend welke kant ze op moest om met die draai mee te gaan. Ze voelde haar wangen weer warm worden, voor de zoveelste keer, toen ze merkte dat ze uitgebreid werd bekeken. Op de een of andere manier voelde ze zich akelig naakt, met alleen het dunne blauwe, bijna witte lapje stof om haar lichaam. Er kwam een kleine, vreugdevolle glimlach op haar gezicht toen ze opkeek en hem aan keek bij zijn bevestiging dat het goed was. Toch verstarkte de glimlach lichtelijk bij de zin die erna volgde, hoewel ze - zonder dat ze het wilde - zich gevleid voelde door zijn woorden. Haar glimlach keerde terug, nu met een verlegen vlaag erin ze kon de moed vinden om hem aan te blijven kijken. Ze voelde hoe haar zintuigen zich spande tot het uitsterste toen zijn vingers langs haar huid gleden toen hij haar haar weg haalde. Tegen haar wil in registreerde ze elke aanraking als een mokerslag op haar huid. Geen pijnlijke mokerslag, maar een slag waar ze niet aan gewend was. Ze durfte hem niet aan te kijken toen hij naar haar toe boog om zijn oorbellen bij haar in te doen. Zijn vingers voelde raar koud, maar op de een of andere manier had ze niets anders verwacht bij zijn bleke huid. Ze voelde een lichte steek toen hij de oorbel erin deed en haar hand schoot omhoog naar de zijne die haar oorlel vast hield. Hij bleef lichtjes rusten op de rug van zijn hand, een handeling die automatisch was gegaan bij het voelen van het pijnlijke steekje. Voordat het tot haar door drong waar haar hand lag gingen er een paar seconden voorbij. Vluchtig haalde ze haar hand weer weg en liet haar arm slap langs haar lichaam hangen, terwijl ze haar ogen neergeslagen had. Pas toen ze hem weer hoorde spreken keek ze op en glimlachte. 'Echt?' weer zo'n onnodige vraag. Ze had geen idee hoe het eruit zag, en aan de ene kant wilde ze naar een spiegel lopen. De dunne sta spiegel, in geheel oude stijl zodat hij bij de kamer zou passen stond aan de andere kant van de kamer, niet dat ze in staat zou zijn om er heen te lopen. Haar benen leken verdacht veel op een vaatdoek. 'Ik.. Bedankt,' zei ze zeker en sloeg haar ogen weer neer. Nu pas drong het weer tot haar door dat dit de rede was geweest dat ze haar jurk aan had getrokken. Hoe ze zich nu voelde, de reactie van Savador op haar verschijning streelde haar hart zonder dat ze het echt wilde, zo kon je toch niet reageren op een leraar? Nooit had iemand haar zo aangekeken. Ze had de neiging om haar jurk nooit meer uit te doen. 'Ik denk niet dat u nu nog maandag hoeft te komen, aangzien.. nu. Ik, snapt u?' sprak ze zachtjes, en wilde zichzelf nadat ze dit had gezegd heel hard slaan. Waarom moest ze dit nou weer zeggen, het klonk alsof ze hem weg wilde hebben en dat was alles wat ze niet wilde. Haar ogen gleden beschaamd van zijn gezicht naar beneden naar zijn borstkast. De man die voor haar stond had ze een tijd geleden nog innig gehaat, iets wat ze op dit moment totaal niet kon begrijpen. 'Sorry,' mompelde ze zachtjes als excuus voor haar woorden en bleef naar zijn borstkas staren. Ze wist niet hoe oud hij was, maar hij had niet meer de uitdrukkingen van een dertig jarige. Toch, aan de ene kant straalde hij een soort vitheid uit die zelfs de meeste tieners niet hadden. Ze wist niets te zeggen, en om haar gedachtes van hem af te halen stuurde ze door naar maandag, de dag die ze zou moeten zien te overleven. Haar handen frunikte onrustig, en ze beet op haar onderlip bij deze gedachtes. Ze zou beleefd moeten zijn, moeten lachen en glimlachen om de schunnige en vieze en stomme grapjes van de collega's, ze zou waarschijnlijk ook nog eens moeten dansen. Iets wat ze eigenlijk nooit echt had gedaan. Automatisch gingen haar gedachtes naar de verschillende pasjes en ze kon nog net een lichte kreun onderdrukken, hoewel haar gezicht lichtelijk vervormde in een frons toen ze besefde dat ze ze totaal niet meer wist.

Ephony's woorden waren nauwelijks tot niet tot hem doorgedrongen, of werden later pas duidelijk in zijn volgepropte hoofd. Hoe een kind hem zo kon verwarren. Hij had het vaak ook geëvenaard toen het ijs tussen hem en Diva brak na hun ontmoeting bij het stille meer. Zij was er gewoon aan het zwemmen, hij moest mos en ander waterplant achtig spul uit het meer halen als gebruiksmateriaal voor één van zijn vuurmagielessen. Door zijn panischheid voor water had Diva hem toen geholpen. Daarna vond hij het vreemd en zat hij dagenlang met allerlei vragen in zijn hoofd omdat ze na die gebeurtenis steeds vaker in zijn dromen was opgedoken. Diva was speciaal voor hem, maar haast iedere vrouw kon hem verwarren. Hij hoefde er nog niet eens verliefd op te zijn. Maar de drang om die vrouwelijkheid om in zich op te nemen werd steeds moeilijker te doorstaan. Dat kon hij niet maken tegenover Diva, en zoals hij wel vaker deed had hij nu een flinke hekel aan het feit dat dit allemaal kwam door de aandacht die hem vroeger meer dan eens tekort was geschoten. Het ging van het punt van negatieve belangstelling zijn in zijn jeugd, naar de enge eenzame Shadraan waar iedereen op de universiteit met een grote boog omheen liep naar de gehate leraar die als met een klap in zijn gezicht plotseling meer aandacht van vrouwen kreeg dan hij ooit in zijn hele rampzalige leven had gehad. Daarom was het vreemd en bovenal moeilijk te weerstaan en moeilijk te negeren. 'Overmorgen,' zei Savador Ephony zacht na alsof hij die woorden door hardop te zeggen beter kon overdenken. Hij slikte haast onopmerkbaar toen hij de glimlach op haar gezicht zag, die even verdween en later weer terugkwam. Het was aanstekelijk; als vanzelf gingen zijn mondhoeken ook lichtjes omhoog en voor een moment kon hij alleen maar glimlachend op haar neerkijken en niets meer dan dat. Saethion, die nog altijd om zijn hals lag en afkeurend toekeek vanaf de borst van zijn meester, tikte argwanend met zijn ratelstaart tegen Savadors borst, alsof hij hem erop wilde wijzen zijn hoofd koel te houden. Savador negeerde het. Tijdens het indoen van zijn oorbellen, had hij gemerkt dat hij haar per ongeluk pijn had gedaan. Het gewicht van haar slanke en lichte hand drukte op zijn blanke en brede mannenhand. De warmte die de huid op de rug van zijn hand verwarmde, was hij alles behalve gewend. Hij was zelf als een slang, met altijd wel een kille temperatuur die door zijn bloed stroomde. Zijn lichaam zou zelfs als afkoeling kunnen dienen op hete zomerdagen, want zelfs dan straalde hij nog wel een lichte koelte af. 'Sorry,' verontschuldige Savador zich zacht, waarna hij het moment daarna voelde dat Ephony haar hand weer van de zijne afhaalde. Hij knikte even met een lichte glimlach op haar vraag toen ze vroeg of het echt zo beter was. Zwijgend bleef hij op haar neerkijken toen ze iets wilde zeggen maar hem uiteindelijk alleen maar bedankte. Hij vroeg zich diep van binnen af wat ze daarvoor had willen zeggen. De glimlach op zijn bleke gelaat verdween direct weer toen ze daarna zei dat hij maandag niet meer hoefde te komen. Zonder dat hij het echt besefte, keek hij haar met een teleurgestelde blik aan. 'Ooh,' kon Savador in het eerste geval alleen maar kleintjes uitbrengen. Zijn borstkas verried dat hij geluidloos diep en triest zuchtte. 'Goed dan.' Hij was boos op zichzelf; waarom werd hij hier zo treurig om? Het was toch een schande als hij zichzelf niet eens meer kon begrijpen? Hij hoorde Ephony daarna zacht haar excuses aanbieden, en hij wist niet echt waarvoor. Zijn gouden ogen volgden de bewegingen van een eigenwijs spaghettibandje om Ephony's schouder, die langzaam maar zeker afzakte, en hij stak zijn hand al uit om het goed te doen. Maar hij trok zijn vingers weer terug en staarde naar de grond. 'Dan ga ik er van op aan dat het maandag wel zal lukken.. niet dan?' vervolgde Savador daarna zijn eerdere woorden zacht om zichzelf toch maar een houding te geven.

Ze knikte alleen maar glimlachend, hem niet aankijkend toen hij haar woorden na een lange stilte herhaalde. 'Het is okee. Deed niet al te veel pijn, je.. u stak alleen een beetje mis,' sprak ze haperend en keek vluchtig opzij. Ze vroeg zich opeens af of hij warmer zou aanvoelen als hij donkderder was geweest, toen haar gedachte terugflitste naar de aanraking. Haar glimlach werd oprecht stralend toen hij concludeerde dat het echt goed was, echt mooi. Een lach die ze niet zou kunnen onderdrukken lag op haar gezicht terwijl ze hem weer durfte aan te kijken. Toch kon ze zichzelf voor haar kop slaan toen ze zijn reactie op haar woorden hoorde en beet harder op haar lip. 'Ik, dat bedoel ik niet. Ik bedoel, kijk nu..,' stamelde ze zachtjes maar hield daarna haar mond, merkend dat ze niet echt een zinnig woord zou kunnen uitbrengen. Ze keek hem bijna smekend aan en sloeg toen haar ogen neer, zich van binnen verwijtend voor haar domme woorden. Ze frunnikte wat met haar eigen handen, streek daarna een onzichtbaar plooitje glad en beet weer op haar onderlip. Vanuit haar ooghoeken zag ze zijn hand en keek ernaar, afvragend wat hij wilde gaan doen. Pas toen ze de richting van de hand zag, die daarna zijn handelingen staakte en weer terug ging merkte ze het afzakkende bandje. Met een hand legde ze hem weer op zijn plaats. 'Blijven nooit zitten,' mompelde ze, als wijze van grapje of iets dergelijks. Ze keek op, haar krege gelijk een droevige waas toen ze zijn woorde hoorde en stond hem even zenuwachtig aan te kijken. Het beste om te zeggen was dat het niet hoefde, maar aan de ene kant kon ze het niet over haar lippen krijgen. 'Extra controle kan altijd,' zei ze zachtjes terwijl ze hem aankeek, en een scheef glimlachje op haar gezicht kwam die daarna langzaam verdween uit schaamte om haar woorden. 'Anders zou ik het waarschijnlijk ook begeven van ergenis,' sprak ze daarna bedenkelijk, denkend aan wat haar maandag avond te wachten stond. Eigenlijk had ze er totaal geen zin in, en zou ze liever hier op SSA blijven. De omgeving rondom het kasteel verkennen, de bieb uitpluizen en kijken wie er in de vakantie nog meer bleven. Natuurlijk zouden haar ouders daar vel tegen zijn en haar alsnog dwingen om als slaafje mee te helpen die maandag. Ze zuchte lichtjes bij haar gedachte en keek naar haar vingers. Ze moest ergens naar kijken, iets anders dan naar de grond. Haar ogen gleden meteen al naar Savadors borstkas en wilde doorglijden naar zijn gezicht, gewoon om ergers naar te kijken. En aangezien hij pal voor haar stond was dat haar eerste keuze. Toch maakte haar ogen een omwending en keken naar de slang, die duidelijk alles behalve op zijn gemak lag. Ze stak haar hand uit en liet teder haar vingertoppen over de kop van de slang gaan, hem aaiend op een manier waarop zij dacht dat hij het niet erg zou vinden. 'Hij lijkt minder vrolijk,' sprak ze haar gedachtes uit en glimlachte even vluchtig naar Savador. Toen ze haar ogen naar hem liet schieten bleven ze meteen weer hangen, net zoals haar glimlach. Even bleef ze kijken, besefde toen dat ze hem half starend aankeek en keek toen weer gauw naar de slang die ze nog steeds aaide. Nog steeds kreeg ze de kriebels bij de blikken van de slang, die eng menselijk leken. Bij Ené was ze het gewend, ze was opgegroeid met die draak. Maar deze slang keek anders, doordringender, alsof hij dwars door je heen keek je ziel in.

Hij hief een trillende hand omhoog om het al strelend over Saethions kop en hals te laten gaan, eigenlijk om twee redenen; om het weer goed te maken met zijn slang en om zijn handen ergens te kunnen laten. Hij voelde zich wat onzeker als ze maar slap en losjes langs zijn lichaam hingen. 'Bij mezelf in doen is makkelijker dan bij iemand anders,' sprak Savador zacht op Ephony's woorden over dat hij net wat mis had gestoken tijdens het indoen van de oorbellen. Zijn hand klemde zich iets te strak om Saethions hals, waardoor de slang venijnig begon te sissen. Savador verminderde zijn greep beschaamd. Hij moest zich behalve zijn handen over de slanke rondingen te laten gaan nu ook inhouden om haar gezicht niet te gaan betasten met zijn vingertoppen, om nog één keer die griezelig comforterende warmte te voelen. Warmte die hij alleen gewend was van Diva of Madeline. Of van zijn moeder als ze hem tegen haar aandrukte om haar liefde te tonen. Savador merkte de zonnige lach op Ephony's gezicht op, ze straalde er helemaal door, en schonk haar een waterige trieste glimlach terug. Ergens kon hij ook jaloers op haar zijn; ze stond voor hem in een chique jurk, met een mooie glimlach en nog jong met nog een heel leven voor haar. Voor hem was het al bijna voorbij. Hij zou het zo weer over willen doen, alles anders en zekerder om uiteindelijk op een dag met een glimlach in zijn sterfbed te liggen met de zekerheid dat zijn leven goed was geweest. Hij zou nu eerder huilend sterven dan met een glimlach op zijn gezicht, dat wist hij nu al. Savador fronste toen hij uit zijn overpeinzingen werd gehaald toen Ephony plotseling weer begon te spreken. Hij kon er eerst geen touw aan vast knopen, en moest even nadenken om te begrijpen waar ze over sprak. Zijn eigen gedachtes maakten het er alleen maar moeilijker op. Kennelijk probeerde ze haar eerdere woorden stamelend te verbeteren, drong het later pas tot hem door. Hij staarde vragend op haar neer, wachtend op haar uiteindelijke woorden. Maar Ephony zweeg daarna, tot zijn teleurstelling. Savador kon zien dat ze het er maar moeilijk mee had, door haar onzekere en haast nerveuze handelingen achteraf. Hij zou haar wel wat meer comfort willen bieden, maar hij wist niet hoe of wat. Hij glimlachte zwakjes toen ze het afzakkende bandje opmerkte, en het tezamen met mompelende woorden weer goed deed. Savadors brede schouders zakten wat omlaag toen hij, ook nauwelijks opmerkbaar, opgelucht uitademde toen Ephony haar eerdere zin uiteindelijk afmaakte. 'Ik zal er zijn,' beloofde hij plechtig. Hij wist niet of hij zelf nog wat toepasselijks wat betreft sieraden had als accesoires voor haar vertoning op het feest. Nog een hoop sieraden van zijn moeder, maar hij vond die iets te waardevol voor hem om ze zomaar mee te geven. Niet dat hij Ephony er niet op kon vertrouwen dat ze er voorzichtig mee zou zijn. Hij bedacht zich dat het voor Ephony een zware afgang zou zijn om naar het feest van haar ouders te moeten gaan, aangezien ze er niet al te enthousiast over leek te zijn. Zelf zou hij het ook niet zijn. Liever zij dan hij. Aan feestjes had hij een hekel. Gelukkig werd hij vroeger en nu ook niet nooit uitgenodigd voor feestjes en had hij nauwelijks ervaring met hoe je je op zulke gelegenheden moest gedragen. Savadors gouden ogen gleden naar Ephony's slanke vingers die ze strelend over Saethions kop liet gaan. Die staarde haar chagerijnig aan en wendde zijn kop van haar af. Savador glimlachte op haar woorden. 'Laat hem maar. Net als ik komt hij wat aandacht tekort,' reageerde hij zacht. Het was een waar feit, maar eigenlijk bedoeld als grapje. Hij beet het volgende moment zacht op zijn tong toen het tot hem doordrong dat hij zojuist iets had losgelaten over zichzelf. Iets dat ze, naar zijn doen, nog niet hoefde te weten. Er liep een kleine rilling over zijn rug toen Ephony's vingers zijn klamme hand, die nog altijd om Saethions hals lag, aanraakte. Savador verslikte zich daardoor tijdens het slikken haast in zijn eigen speeksel. 'Wellicht moet ik maar mee gaan,' zei hij snel om niet te laten blijken dat het hem wat verrast had. Het zweet parelde direct daarna op zijn bleke voorhoofd, nauwelijks te zien door de lange zwarte lokken die erover heen hingen. 'Nee, het lijkt me beter van niet. Wat heb ik te zoeken op een feest van je ouders?' verbeterde hij zichzelf snel, waarna hij zuinig naar Ephony glimlachte. Hij voelde het zweet over zijn rug glijden. Waar was hij mee bezig? Hij wist dat nu de enige oplossing zou zijn als hij zich zo ver van Ephony of enige vrouwelijkheid behalve Diva zou verwijderen voordat het weer de verkeerde kant op ging. Savador ontweek Ephony's blik en ging met twee licht trillende vingers over Saethions schubben.

Ze grinnikte zachtjes en knikte. 'Ja, dat is waar,' beantwoorde ze zijn conclusie over de oorbel. Even gleden haar eigen vingers over de oorbel, bijna liefkozend alsof ze niet kon bedenken dat ze ze werkelijk in had. Ze keek op toen ze de slang hoorde sissen uit het niets en even schoten haar ogen omstebeurd van Savador naar Saethion. Ze werd wat van haar stuk gebracht door de trieste glimlach van Savador, en keek hem vragend aan. 'Is er iets?' vroeg ze zachtjes, niet beseffend dat ze het echt vroeg. Ze keek hem dankbaar aan toen hij bevestigde dat hij er zou zijn als antwoord. Ze moest lichtjes grinnikend om de blik van de slang, en snoof lachend toen hij zijn kop afwende. 'Daar kan toch aan gewerkt worden?' beantwoorde ze zijn woorden zachtjes, dubbelzinnig toen ze zijn verklaring hoorde. Ze glimlachte lichtjes, keek hem even vluchtig aan en vestigde toen haar aandacht weer terug op de slang. Ze voelde haar eigen vingers tegen die van Savador aangaan, en de kou van zijn huid drong weer tot haar door. Het deed haar telkens verbazen dat hij zo'n aparte lichaamstemperatuur had. Ze glimlachte oprecht en keek hem aan toen ze zijn voorstel hoorde. Haar glimlach werd iets breder door het begrip dat ze toonde toen hij zijn eigen voorstel weer onderuit haalde. Haar vingers lagen nog tegen zijn hand terwijl ze hem antwoord gaf. 'Dat is een heel lief voorstel. Maar inderdaad, ik denk dat mijn ouders mij waarschijnlijk vermoorden als ik u mee zou nemen. En waarschijnlijk word ik toch als slaafje heen en weer gecommandeerd, dus zo'n leuk feest zal het niet zijn,' sprak ze duister en haalde toen langzaam haar hand weer terug, en sloeg haar armen om haar eigen lichaam heen. Ze keek lichtelijk boos door haar eigen woorden en de gedachte. 'Geen leuk feest. Een manier voor mijn vader om in een goed licht te komen op zijn werk. En mijn taak is die collega's vermaken door met ze te praten en met ze te lachen aangezien mijn zusje minder beschikbaar is voor zo'n rol,' ze huiverde bij de gedachte eraan. Met een droevig glimlachje keek ze even op naar Savador en schudde toen lichtjes haar hoofd door de gedachte. 'Toch een mooi voorstel,' zei ze er zachtjes achterna. Toen ze weer opkeek merkte ze dat hij van haar weg keek, en vroeg zich af wat ze fout had gedaan. Ze leunde wat naar achter, zodat ze tegen de trapleuning aan kwam met haar schouderbladen en keek weg van Savador. Haar armen lagen om haar heen terwijl ze voor zich uit staarde, in gedachte verzonken. De volgende windvlaag was harder dan de vorige en deed haar opkijken terwijl haar haar licht mee wapperde. Er kwam een rilling over haar rug door de kou, ze had niet zo veel aan en de buitenlucht was al aardig afgekoeld. Ze keek Savador even aan, maar hij had zijn blik nog steeds de andere kant op. De wind hield aan, en Ephony nam een snel besluit. Ze konden daar moeilijk heel de avond blijven staan. De zon was al aardig gezakt en had de warmte met zich mee genomen. Ze liep langzaam naar het raam, weg van Savador hoewel het haar aardig veel moeite koste, en rilde weer onder de kou. Ze leunde door het raam naar buiten om hem daar te pakken en hem dicht te doen. Toen ze hem bijna dicht had kwam er opeens een harde windvlaag die het raam dichtblies met een harde klap. Een kort gilletje ontglipte haar toen ze zelf door het dichtslaan van het raam naar achter werd geworpen. Ze struikelde over haar eigen voeten en lande op haar billen op de grond. Met een pijlijk gezicht vreef ze over haar pols terwijl ze naar het raam keek. Ze bleef even verdwaasd zitten terwijl het raam weer uit eigen wil open zwaaide en met een klap buiten tegen de stenen muur knalde door een nieuwe windvlaag. 'Stom ding,' pruttelde ze.

Zijn ogen volgden de bewegingen van Ephony's vingers die strelend over zijn oorbellen hangend aan haar oren gingen. Ze moest het vast koesteren dat ze ze te leen kon krijgen van hem. Dat zou ook zo logisch zijn, aangezien Savador zijn oorbellen over het algemeen aan niemand toevertrouwde behalve zichzelf. Die twee kleine sieraden waren als relikwieën voor hem, een eerstuk die de familie Sathandiai aantoonde. Zijn familie. Savador keek geschrokken op en richtte zijn gouden slangachtige ogen op die van Ephony toen ze zijn gedachtegang onderbrak met een vraag. Het duurde een kleine tijd voor hij reageerde. 'Nee,' zei hij zacht. 'Er is niets.' Zijn mondhoeken krulden om in een geforceerd glimlachje om zijn woorden kracht bij te zetten. Maar die glimlach verdween en Savador haalde lichtelijk een wenkbrauw op toen hij haar volgende woorden hoorde nadat ze lachte om Saethions driftige bui. 'Wat bedoel je precies?' vroeg hij op een wantrouwende toon. Er kon aan gewerkt worden dat hij aandacht tekort kwam, inderdaad. Maar in welke zin ze het precies bedoelde kwam bij hem niet echt aan het licht. Bedoelde ze ermee dat zij voor zijn aandacht zou zorgen? Of weer iets geheel anders? Savador hield zijn blik kalm op Ephony gericht toen ze hem een glimlach schonk op zijn voorstel. Maar van binnen rilde hij. Hij kon de warmte die ze doorgaf met haar hand tegen de zijne nog duidelijk voelen toen ze antwoord op zijn voorstel gaf. Hij slikte moeizaam een brok in zijn keel door en voelde zich alleen maar meer verward op het moment dat haar woorden tot hem doordrongen. 'Lief?' herhaalde hij zacht, en met een stem alsof zijn keel wat werd dichtgeknepen. 'Lief' was een woord dat iets was dat uit zijn hoofd was verbannen, sinds hij hier zo gehaat werd. 'Lief' was alleen iets dat opspeelde als hij bij Diva was. Verder kende of begreep hij de term nauwelijks. Savador kon eindelijk weer opgelucht ademhalen toen Ephony haar hand weghaalde. 'Dat.. dat valt inderdaad tegen,' gaf hij zijn mening achteraf haast fluisterend op haar te-doen lijstje als ze zich eenmaal op het feest van haar ouders bevond. Iets anders wist hij zo snel niet boven tafel te brengen. Savador glimlachte wat verlegen, haast onschuldig bij Ephony's toevoegende woorden. Maar hij sloeg zijn ogen daarna neer en richtte ze op een ander punt van de kamer. Hij reageerde niet op de windvlaag die zijn lange haren achter zijn schouders bliezen, maar hij keek wel op toen Ephony opeens van hem wegliep. Zijn ogen volgden haar toen ze naar het raam liep, waarschijnlijk om het dicht te doen. Alsof het heel interessant was wat ze deed, nam hij iedere beweging van haar in stilte in zich op. Savadors ogen verwijdden zich wat van schrik en zijn dunne verticale pupillen versmalden zich tegelijk tot smalle spleetjes toen het raam met een klap dichtsloeg en Ephony een kreetje slakend naar achteren werd geworpen. Het moest even tot hem doordringen wat er zojuist gebeurd was, nu Ephony verdwaasd op de grond zat. Maar toen het hem duidelijk werd, kon hij niets anders doen dan een zachte lach uitstoten. Hij wist dat dit kind een dwaasje was, maar op een leuke manier. Savador kwam in beweging en liep nog zacht nalachend naar haar toe. 'Je moet ook geen ramen op de tocht naderen, dwaas,' zei hij op een wat spottende manier, al was het enkel als plagend bedoeld. Hij haalde zijn armen onder die van Ephony door, bij haar oksels, en trok haar zo overeind. Alleen had hij nauwelijks voorzien dat ze, als ze weer op beide benen zou staan, ze met haar lichaam tegen hem aan stond. Savador haalde zijn armen gauw weer weg bij haar armen en liep wat verbouwereerd door naar het raam. Hij leunde met zijn onderlichaam tegen het kozijn terwijl hij met een gestrekte arm het raam naar zich toetrok en sloot. Savador draaide zich daarna echter niet om, maar bleef steunend op zijn handen op de vensterbank voor het raam staan, ineens niet meer wetend wat te doen of te zeggen.

Ze geloofde hem niet toen hij zei dat er niets aan de hand was, en ze bleef hem licht onderzoekend aankijken alsof ze van zijn blik af wilde lezen wat er werkelijk dwars zat. Ze keek licht geschrokken op en ontweek zijn blik daarna. 'Hm, niets.. laat maar,' mompelde terwijl haar wangen weer een diepere kleur kregen. Het liefste wilde ze nu een zak over haar hoofd trekken en terug rennen naar boven om die verdomde kleur uit het zicht te brengen. Ze keek hem glimlachend, weer onderzoekend aan toen hij het woord 'lief' bijna ongelovig herhaalde. Ze knikte vastberaden en glimlachte breed naar hem. 'Ja, lief. Niet iedereen zou zoiets voorstellen, daarvoor moet je je medemens zien staan, en een lichtpunt in je hart hebben,' sprak ze, terwijl haar eigen gedachtes terug gingen naar haar uitbarsting die in de zelfde kamer had plaats gevonden. Toen had ze precies het tegenover gestelde naar hem geschreeuwd uit pure woede, en ze had het toen woord voor woord gemeend. Nu had haar mening een grote wending in een kleine tijd genomen, een wending die Savador in totaal ander daglicht stelde. Ze glimlachte droevig naar hem en keek toen naar haar handen. 'Ja, kwestie van overleven,' sprak ze pijnlijk.
Ze zat verdwaasd op de grond naar het raam te staren, hoewel haar blik bijna hatelijk was alsof ze het raam daarmee wilde straffen. Ze keek om toen ze Savador achter haar hoorde lachen en keek hem met een beschaamde grijns aan. Snel draaide ze haar hoofd weer terug. Mopperend bleef ze koppig zitten terwijl ze weer boos naar het raam keek terwijl ze hem in gedachte uitschold en hoopte dat hij spontaan in vlammen op zou gaan. 'Ja, maar dat wist ik toch niet. Ik wilde hem alleen dicht doen,' mompelde ze als zwakke verdediging op zijn worden terwijl ze haar hoofd lichtjes draaide zodat hij haar kon horen. Ze lachte lichtjes toen ze zijn armen onder haar oksels voelde en hij haar omhoog tilde. Om niet om te vallen greep ze zijn onderarmen vast en zette terwijl hij haar optilde haar benen onder zich. Ze voelde zijn kleding, zijn borst tegen haar half naakte rug en bleef even stijf staan. Aan de ene kant werd haar ademhaling opgelucht weer regelmatig toen hij van haar weg liep. Aan de andere kant merkte ze geërgerd dat ze het ook weer niet wilde. Haar hand wreef gedachteloos en zinloos over haar pols terwijl ze naar Savador keek die het raam moeiteloos dicht deed. Ze wilde een opmerking zeggen, vragen waarom het hem wel zo gemakkelijk af ging en het bij haar weer fout moest gaan toen hij het raam dicht had. Ze had haar mond al half open gedaan totdat ze zag dat hij bleef staan, alsof hij iets buiten zag. Ze ging op haar tenen staan proberend over zijn schouder naar het donker aan de andere kant van het raam te kijken, maar kon vanaf haar oogpunt niets vinden. Niet toegevend aan haar eigen drang om naar hem toe te lopen en over zijn schouder te kijken liep ze naar de spiegel die tegen de wand stond. Ze zag zichzelf in de spiegel, en haalde haar hand door haar haar om het in model te krijgen. Na een paar kleine pogingen gaf ze het zuchtend op, omdat haar haar blijkbaar een eigen wil had gekregen. Ze deed een stapje naar voren en pakte haar haar, waarna ze het over haar ene schouder naar voren hing. Haar ogen gleden over de paarsige oorbellen en over het geheel plaatje. Ze stond nu schuin met haar rug naar Savador, en kon hem gedeeltelijk in de spiegel zien. Ze wist niet of hij haar ook zou zien, en daarom zorgde ze dat ze niet strak naar hem keek via zijn spiegelbeeld. Ze hield haar ogen op zichzelf en glimlachte toen haar blik weer naar de oorbellen werd getrokken. Ondanks haar blote rug, waar nu geen haar meer overheen hing had ze het niet echt koud meer. Het haardvuur stond aan, maar ze kon zich niet herinneren wanneer het precies aan was gegaan. Het deerde haar niet, de warmte van het vuur verwarmde tergend langzaam de kamer nu het raam dicht was. Ze vroeg zich af of ze na het feest meteen terug zou keren naar het kasteel, om hier te slapen.

[ Ben jij soms Zasha op Degree? ^^ ]

Hij trok ook zijn andere wenkbrauw op toen hij een mompelend, afwijkend antwoord van Ephony terugkreeg. Hij liet het daar maar bij. Maar hij ontweek haar blik toen ze reageerde op zijn eerdere wat ongelovige woorden. Savador streek met twee vingers even over zijn borst, op de plaats waar zijn hart zat, alsof hij op die manier de aanwezigheid van het lichtpuntje zou kunnen voelen. Hij wist in ieder geval dat iedereen diep moest graven om daar uiteindelijk bij te kunnen. Diva was het gelukt zich helemaal in dat lichtpuntje te nestelen. Automatisch had ze daardoor een plaats in zijn hart gekregen. En Ephony was zelf ook al hard op weg tot zijn harde kern aan de buitenkant door te dringen en bij de zachte, tedere vulling te komen. Zonder dat hij er iets tegen kon doen. Maar er groeide een lichte woede toen hij nogmaals haar gesproken woorden nog eens overdacht. Hij kon zich heel toevallig herinneren dat wat ze eerder tegenover hem gezegd had in haar driftige bui, een geheel tegenovergesteld beeld was geweest. Savador verzweeg het maar. Het zou ook beter zijn. Zo'n grote wending in zo'n kleine tijd was immers ook niet niks te noemen. Hij had gemerkt dat ze zijn onderarmen beet had gegrepen terwijl zijn armspieren zich aanspanden en hij Ephony had opgetild. Het volgende moment had hij haar lichaam tegen zich aangevoeld, met het gekke idee dat hij nog wel zo even had willen blijven staan. Of zijn voeten zelfs wat naar voren had willen plaatsen zodat ze helemaal tegen hem aan zou staan, en niet alleen tegen zijn bovenlichaam. Het was daarom ook geweest dat hij zich naar het raam begeven had, in de hoop zich in te kunnen houden. Met als excuus om het raam dicht te kunnen doen, wat tot zijn verassing vrij soepel ging. Nu was zijn blik starend gevestigd op het al schemerende schoolterrein buiten, alsof hij diep in gedachten verzonken zat. Hij merkte nauwelijks dat Ephony achter zijn rug verwoede pogingen deed om over zijn schouder mee te kijken naar wat er dan zo interessant was om je blik op de richten, door op haar tenen te gaan staan. Uiteindelijk scheurde hij zijn blik van buiten af en fixeerde Savador zich vanover zijn schouder met een zwakke glimlach op Ephony. Ze stond voor een spiegel en deed een poging haar haar wat in model te brengen. Even voelde hij de drang om haar te helpen. Om naar haar toe te lopen en haar blonde lokken door zijn bleke vingers te laten gaan. Maar hij hield zich in. Toen Savador merkte dat ze naar elkaar terug konden blikken in de spiegel, draaide hij zich geheel naar haar toe zodat hij nu met zijn achterste tegen het raamkozijn leunde. Hij bleef met diezelfde zwakke glimlach naar Ephony's spiegelbeeld kijken, alsof hij iets wilde zeggen of iets wilde doen, maar het er als plagerijtje maar niet van liet komen.