Ze bleef maar zaniken dat hij hoger moest gaan. Hoger, hoger, hoger. Haar stem werd hoger, maar de toon steeds mannelijker. Hoe hoger hij kwam, hoe meer macht de wind over hem had in plaats van andersom. Toch had hij haar gehoorzaamd, want hij wist beter dan het geduld van zijn metgezel te tarten. Het was beter haar af en toe haar zin te geven dan zijn wraak over zich af te roepen.
Hij zweefde langzaam over de oude, ingestorte gebouwen, onverstoorbaar. Af en toe keek hij om zich heen, maar aangezien hij verwikkeld was geraak in een discussie met de wind was daar weinig tijd voor. De fluisteringen van het element tegen zijn zachte woorden klonken bijna als poëzie, zelfs als ze slechts triviale dingen bespraken.

Ik heb een hekel aan de klaslokalen. Kan je geen les krijgen in de open lucht?
“Als ik dat toch zou kunnen regelen.”
Je bent gefrustreerd, dat merk ik. Deze plek is niets voor ons, Duif. We horen niet thuis op scholen, we horen thuis op Puffoon.
“Ik hoor nergens thuis.”
Ja, dat weet ik ook wel, lief, maar dit is wel de laatste plek waar je moet zijn. Je bent geen kind meer.
“Misschien wil ik hier wel blijven.”
Maar, maar je zei dat je het hier vreselijk vond. Je hebt de hele week niets verteld dan verhalen over teruggaan naar huis. Je vind het vreselijk hier, Callum, dat weet ik zeker.
“Hoe kan jij dat nu weten, bemoeial.”

Daar stopte het voor een seconde. Er was iets anders dan slechts hij en de wind. Het was geen mens.. niet precies. Hij herkende het ergens van, maar hij wist niet zeker waarvan. Hij wist de naam van het wezen niet meer, noch de aard ervan, maar hij wist zeker dat hij het eerder tegen was gekomen. In een vlaag wind draaide hij zich om.
Hij hield zijn stem zacht en laag, wetende dat zijn metgezel hem over de gehele ruïnes zou verspreiden. ‘Teacht amach, madra.’

[ voor Riku ]
[ Teacht amach, madra – Come out, dog ]
[ Sorry voor de rotpost. Ik moet er nog een schrijven en heb geen inspiratie ]

Huiveringen liepen over zijn ruggengraat. Het was niet eens meer een verrassing voor Callum. Hij huiverde zoals anderen ademhaalden, want er was altijd een frisse bries die rond hem waaide. Vroeger, toen hij jong was, had hij gewenst dat het weg was gegaan, maar later was hij erachter gekomen dat het altijd erger kon – in de vrieskou had hij het niet meer dan frisjes, in de gloeiende hitte had hij geen problemen met de warmte.
Ze rukte aan zijn kleding, de wind. Ze streelde hem over zijn armen, speelde met zijn haar – voor nu eens niet verborgen onder de capuchon die zijn gezicht maar al te vaak verborg.
Maar hij besteedde geen aandacht aan de fluisteringen van zijn gezelschap, nee. Zijn blauwe ogen keken, door de glazen van zijn zwart omrande bril heen, naar de figuur die verscheen.

Het masker wat zijn gezicht bedekte verborg voor Callum weinig interessants. Alles wat hij over de adviseur had willen weten (en dat was al bijzonder weinig geweest) had de wind hem kunnen vertellen. Op dit moment, ondanks dat hij nog geen honderd woorden met de ander had gewisseld, wist hij dat het de adviseur van de lucht was, dat hij Riku heette en dat zijn masker nooit van zijn gezicht verdween. Of dat alles was wat er over de ander te weten was, was te betwijfelen, maar dit was alles wat Callum wilde weten.
Ze hadden elkaar een paar keer ontmoet, op vergaderingen. Het was niet vaak dat Callum bij een vergadering was – meestal werd hij er door een windvlaag naartoe gesleurd door een van de andere opvolgers, of de heer van de lucht zelf. De keren dat hij er was geweest, had hij met de anderen weinig woorden gewisseld. Met Riku had hij ook weinig – hij was er altijd, maar Callum was nog steeds wat onzeker over zijn eigenlijke functie in het geheel. Dat had hij bij elke adviseur – zelf zou hij er nooit een nodig hebben, daar was hij van overtuigd. De wind was een stuk beter in het geven van informatie dan een of ander legendarisch dier-mens-wezen-ding.

‘Kat past je niet. Katten zijn niet zo loyaal als jij bent.’ Op de een of andere manier kon de jongen niet niet neerbuigend klinken. Het was niet dat hij zichzelf als beter zag, echt niet. Het was dat hij de ander niet zag als belangrijk, of interessant.
De vraag die Riku stelde was echter wel interessant. Waarom was hij hier? Sja, om eerlijk te zijn wist de jongen dat zelf ook niet. Hij was hiernaartoe gezonden, en hij had voor een keer orders opgevolgd. Misschien omdat hij geen trek had in problemen, misschien omdat hij even geen zin meer had in Puffoon. Voor hemzelf was het ook een raadsel geworden, dus haalde hij zijn schouders op.

‘Geen idee. Waarom ben jij hier?’