Haar ogen bleven gesloten ook al ging de wekker luid af. Lightning bromde wat. Ze had nog geen zin om op te staan. Blijkbaar was ze het nu al niet meer gewoon; oke, eigenlijk wel, thuis had ze namelijk nog veel vroeger moeten opstaan. maar gisteren was ze niet gaan trainen en kijk wat er nu van is gekomen. Met tegenzin duwde lightning zichzelf recht op het bed terwijl haar ogen haar kamer rond kek. Alles stond nog op zijn plaats. Zuchtend rekte ze zich geeuwend uit. met een behendige beweging zwaaide ze haar benen uit bed, haar lichaam volgde. Wanneer ze haar tanden had gepoetst en haar haren had gekamd begon ze 40 keer te pompen. Daarna deed ze enkele sit-ups. Als dat klaar was stond ze recht, nam een douche en deed erna haar kleren aan: een lange trainingsbroek en een topje. haar trui bond ze rond haar middel voor als ze het opeens koud zou krijgen. uit haar koffer haalde ze een machientje tevoorschijn dat ze van thuis had meegenomen. Het was klein genoeg, zodat het juist in haar hand paste. het was zwart en vierkantig. Light sopte het ding in een kleinere tas en begon dan door de gangen te joggen Richting de uitgang. Onderweg deed ze haar lange bruin bijna rode haren in een paardenstaart. Tijdens het joggen versnelde of vertraagde ze haar tempo niet. Nee ze hield hetzelfde ritme. Een hand verdween in haar broekzak waar ze dan haar Ipod uit haalde om er onderweg naar te luisteren. Als ze eindelijk buiten was begon ze stilaan haar tempo toch wel wat te versnellen zodat ze sneller bij haar bestemming zou komen. haar ademhaling hield ze nog redelijk goed onder controle, al was het toch na een tijdje lichtjes te horen dat het onregelmatig werd. Bij de oude ruïnes aangekomen ruste Lightning niet. Meteen pakte ze het machientje en legde het op de grond, om dan op de aanknoop te drukken. Meteen verschenen er duistere lasers die de omgeving rond gleden. Het in hun date installeerde. Lightning was ondertussen in gevechtshouding gaan staan. Al snel werd een laster een man die op haar afsloeg, maar Lightning ontweek de vuist, draaide zich om en schopte met een immense kracht de kop van de man eraf. Meteen besprong een andere man haar van achteren. Light smeet hem over haar schouder heen tegen een afgebrokkelde Pilaar. Haar ademhaling was al wat zwaarder geworden. Maar kans om tot rust te komen kreeg ze niet, meteen kwamen er nu twee mannen op haar af samen in de aanval. light wist daardoor dat ze nu al op niveau twee zat. Ze greep elk de polsen van de mannen trok hen naar elkaar en sloeg hun hoofden tegen elkaar. Meteen had lightning gevoeld dat er een andere sterkere aanwezigheid was in de beurt. Ze hoopte dat die persoon gewoon weg zou gaan, dus bleef ze zich concentreren op haar training.

RIKU

Die oranje mensen is hier haar training maar dan gecreërd met haar magie:

Lightning was echt blij om terug te zijn. Ze had dit allemaal wel gemist. De stilte. De rust. Je moest nooit binnen 5 min uit bed zijn om al aangekleed te staan voor je teamleider voor je komt te staan om je uit te schelden voor alles wat je lief is om te zien of je zou breken onder druk en stress. Lightning hadden ze niet kunnen breken, maar dat kwam omdat ze haast heel haar leven onder druk had geleefd. Dus veel erger konden ze het niet echt maken. Ze was nog moe, dat was duidelijk. Maar nadat ze eenmaal gedoucht had was ze klaar wakker. Dan kon ze niet meer gaan slapen, wat goed was ook anders zou ze nooit gaan joggen zijn. Light had dat altijd heerlijk gevonden, lopen in de koude waardoor de wind met haar haren speelde. Wat nog leuker was, was als het zou regenen waardoor haar haren tegen haar gezicht aan plakte, ze mocht het dan wel soms koud hebben maar als je een goed tempo behield was het haast onmogelijk om onderkoelt te geraken.
De training die ze bij de ruines deed was een dagelijkse routine voor haar, al was dit de eerste keer dat ze zo laat was gaan trainen. Normaal zou ze rond 6u in de morgen al bezig zijn, en het was deze keer een uur later. iets dat niet nog eens mag voorkomen voordat dit een gewoonte word. De mannen waren simpel te doden, het was namelijk nog maar niveau twee, Lightning heeft nog nooit alle niveau's gehaald omdat ze niet eens wist hoeveel er waren. Even sloot ze haar ogen toen de twee mannen dood waren. Haar ogen deed ze weer open omdat die krachtige aanwezigheid vlak naast haar waren, daardoor spande ze haar spieren automatisch allemaal weer op. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” Hoorde ze de onbekende zeggen terwijl hij met een simpele handgebaar de twee volgende 'dode' Langzaam draait ze zich naar hem om ' Hm? Bedoel je hen neerslaan of hen laten ontstaan?' Vraagt ze koeltjes en bekeek hem eens aandachtig zonder enige schaamte. Doordat haar machientje net gewoon was dat de mannen met een ongekende kracht gedood werden begon het lichtjes te flippen. Even zuchtte Lightning. haalde haar scherpe zakmes tevoorschijn en draait die rond haar vingers ervoor zorgend dat ze zichzelf niet snijd natuurlijk. ze buigt voorover naar het machintje en steekt het mes erin en begint erin te wrikkelen tot het stopte met flippen. Daarna kijkt ze weer naar de persoon terwijl ze nog steeds zit te spelen met haar mes gewoon puur uit automatisme. ' Ik had niet geweten dat er nog anderen waren die zo vroeg...ochtendwandelingen maakten ' ze trok een wenkbrauw op terwijl ze hem aandachtig bestudeerde.

De ruïnes waren altijd de perfecte plaats o te oefenen voor haar trainingen. Je kon zo leren je omgeving te gebruiken als verdediging maar ook als aanval. Je moet gewoon genoeg fantasie hebben o er iets van te maken; niet dat iedereen dat kan natuurlijk. Lightning weet dat heus ook wel, je word ermee geboren of je trainde daarvoor. Zij had beide. Je moet trainen al ma je dan nog zo’n natuurtalent zijn. Trainen moet altijd. Er zal namelijk altijd wel iemand sterker zijn in de wereld dan jij. Even geeuwde ze. Ze moet echt weer leren om vroeg op te staan, als ze dat niet deed was de kans groot dat ze niet eer uit haar bed zal geraken. Het mag geen gewoonte worden…
Terwijl ze het machientje had aangezet was ze meteen in verdedigingshouding  gaan staan want al snel startte de oefening.
Lightning had no zo gehoopt dat ze de training af kon hebben zonder aangestaard te worden. Al de leerlingen hoorden no in hen bed te liggen slapen, uit te rusten voor ze weer de hele dag geklaag van de leerkrachten moeten aanhoren. Toch had Lightning pech-wat wel vaker gebeurde. Er moest nou net toevallig iemand ook wakker zijn en nog toevalliger naar dezelfde plaats te gaan waar Light zat. Ze keek dan ook pas op als ze haar leven af had. De persoon die er bij was gekomen vroeg iets, waarbij lightning meteen iets terug vroeg. Het was nog veel te vroeg in de ochtend, maar zou dit haar volgende slachtoffer kunnen worden? Voor nu twijfelde ze nog, maar dat kwam door zijn energie en magie uitstraling. ‘het ontstaan’ zei de persoon. Eerst  antwoorde ze niet in plaats daarvan repareerde ze het machientje die de gevorderde magie van de onbekende persoon niet aankon, en dus maar begon te flippen. Wanneer het helemaal gefikst was keek ze naar die ene met het masker ’magie’ kon hij nog een dommere vraag stellen? ’technische snufjes gemixt met mijn soort magie’ het uitleggen kon ze niet helemaal, daarvoor was het te ingewikkeld. . "Ik zou dat ding wegdoen, straks snij je je nog." Geamuseerd trok ze een wenkbrauw op. Vervolgens bestudeerde ze hem aandachtig. Hij leek gespanner sinds ze haar zakmes tevoorschijn had gehaald; Dit wekte meteen haar nieuwsgierigheid op. Waarom is hij zo gespannen? Is er iets gebeurd in zijn verleden. Ze zal erachter komen hoe dan ook. Het is beslist, voor vandaag en de komende dagen hoogstwaarschijnlijk is hij haar slachtoffer geworden; Een plagende glimlach kwam op haar gezicht tevoorschijn. ‘waarom?’ Vroeg ze onschuldig. ‘Is het niet dat je meer bang bent dat ik jou straks snijd?’ De onschuldige toon verborg haar speelsheid. "En je moet iets doen als je wakker bent terwijl de rest nog slaapt? Ik ga naar buiten omdat ik anders uit pure verveling iedereen wakker maak en dan is de kans groot dat vrouwe Reá me gewoon wegstuurt en dan zou ik helemaal doodgaan van verveling." Stilletjes lachte ze. Het zelfde geldt voor haar. ‘Ik vroeg me al af welke adviseur jij bent’ Haar ongesproken vraag was hierbij dus beantwoord. ’Leuk je te ontmoeten Riku’ Zijn naam leek ze te proeven, liet het over haar lippen rollen.

Geen enkele keer was ze gestopt met het bespelen van haar zakmes

Light, had voor deze ene keer echt gewild dat ze niet gestoord zou worden. Dat ze gewoon op haar gemakjes haar record zou kunnen verbreken. Alleen had niemand dat blijkbaar gewild. het is hier dan ook best moeilijk om ongestoord te kunnen trainen, daarom is ze dan ook zo vroeg opgestaan. Maar blijkbaar dan is de kans groot dat je door een of andere vroege vogel gestoord zou kunnen worden. In dit geval de adviseur, riku. ze had heel even haar ogen gesloten om tot rust te komen. Deels om niet kwaad uit te vliegen dat ze weeral gestoord was geweest en haar training weeral niet had kunnen afmaken, en deels omdat ze nog maar juist zware inspanningen had gedaan, dus haar ademhaling was zwaarder en oppervlakkig, al begon dat nu al weer te verbeteren.

Het had haar niet verbaast dat haar machientje heel begon te blokkeren wanneer hij zijn magie erop had gesmeten. Deze technologie had haar vader speciaal voor haar gemaakt, alleen maar voor haar soort magie. Al zou ze misschien dat later nog kunnen veranderen. Het zou aangenamer en leuker zijn als je met twee of meerdere vrienden kon trainen. Lightning had haar zakmes even tevoorschijn gehaald om dan even in de machine te zitten zodat het snel genoeg weer zou gaan werken. Als Riku dit kapot heeft gemaakt zou hij snel genoeg een nieuwe kopen, daar zal zij wel voor zorgen. Het was haar dan ook meteen opgevallen hoe hij verstijfde voor een seconde bij het zien van haar zakmes. Heeft hij een slecht verleden daarmee ofzo? Het had meteen haar interesse gewekt. Nu zou hij alleen maar wensen dat hij haar niet gestoord had. Dat is zeker, ze zal erachter komen wat er in zijn verleden is gebeurd, dat hij zo reageerde op een simpele zakmes.

"Nee, daar hoef ik niet bang voor te zijn. Ik weet zeker dat je me nooit zou kunnen raken, ook al zou je zo je best doen.." Even leek ze niet te reageren, maar dan begon ze te lachen. Daar had hij een heel goed punt. Een korte sluwe glimlach was er op haar lippen, maar die liet ze al snel weer verdwijnen, alsof het er nooit geweest was. ' Dat is waar ik ga nooit rechtstreeks van jou winnen wat ook logisch is, maar Riku, daarom bestaat er tegenwoordig ook verassingsaanvallen. ' Ze keek hem met sluwe twinkelende ogen aan. Niet dat ze hem nu ging aanvallen. Dat zou pas heel dom zijn. Ze hadden het nu namelijk over aanvallen. "Jij kent mij, maar ik zou niet weten wie jij bent. Stel je jezelf nog voor?" Ze trok sceptisch een wenkbrauw op. Hij beval haar gewoon. Niemand, maar dan ook letterlijk niemand beval haar zomaar. haar ogen waren lichtjes tot spleten geknepen, en ze keek hem doordringend aan met haar kristalblauwe ogen. 'Of je vraagt het wat vriendelijker, of je moet er zelf achter weten te komen.' Ze hield er niet van als iemand haar een bevel gaf zonder dat hij haar respect had verdient.

'Waarom zou je eigenlijk zo vroeg opstaan om te trainen? Het is niet zo dat er in de school gevaarlijk gespuis rondloopt, op uitzondering van mij dan.” Ze trok geamuseerd een wenkbrauw op en ze zette een stap dichterbij ' Jij gevaar? Hm ik weet het zo niet hoor' Sprak ze op een geamuseerde toon. "Ik train, omdat ik fit wil blijven en geen luiaard wil worden. " Legde ze uit, niet dat ze de volledige waarheid sprak er was nog een andere reden, eentje die belangrijker was dan deze. Maar dat waren zijn zaken helemaal. Hij moest zich daar ook niet mee bemoeien. "En wat doe jij hier zo vroeg in de ochtend. 'als hij haar dingen mocht vragen, dan mocht zij dat ook. Dat was wel het minste wat hij kon doen nadat hij haar hele training heeft verpest.